Një ushtar në moshën 25 vjeçare, i kërkon leje shefit të tij për disa ditë pushimi. Shefi e pyeti përse e donte lejen dhe ai i tregoi se do të shkojë të kërkojë dorën e një vajze.
Leja nuk iu refuzua. Babai i vajzës ishte dhe ai një ushtarak në karrierë, oficer, familja e madhe, e pasur dhe me emër të mirë.
Ndërkohë, ushtari i ri nuk kishte as grada të larta ushtarake, as familje dhe as para, megjithatë ishte fiksuar pas vajzës së eprorit të tij.
Vajti krejt vetëm në shtëpinë e tij dhe i parashtroi kërkesën e tij.
I ati i vajzës e njihte dhe pasi e dëgjoi u shkreh në të qeshura, ai bashkë me familjarët e tjerë, për ti thënë në fund:”Po ti, se sheh veten si je katandisur? Si të të jap time bijë ty që s’ke as para, as familje, as farefis?!
Ushtari i ri u kapërdi i zënë ngushtë dhe u largua kokëulur.
Kur u kthye sërish në kazermë, shokët dhe eprorët e vunë re pikëllimin e tij, kështu, shefi e thirri në zyrën e vet dhe e pyeti:”Kam vënë re që je i pikëlluar që kur je kthyer nga pushimet. Çfarë ka ngjarë?”
Me lotët që i rridhnin, i riu ia rrëfeu fije për pe gjithçka i kishte ngjarë.
Shefi e dëgjoi deri në fund dhe i tha:”Mos u mërzit për këtë!”
Ushtari ia ktheu:”Nuk më vrau shpirtërisht refuzimi, por stigmatizimi që isha pa familje e farefis.”
Menjëherë, shefi i tij mblodhi disa miq të tij, ushtarakë të nivelit të lartë dhe pasi u tregoi ç’kishte ngjarë, u kërkoi që ta veshin mirë ushtarin e ri, ta hipin në një makinë të mirë dhe ta shoqërojnë drejt shtëpisë së vajzës që pëlqen, për t’i kërkuar dorën dhe një herë babait të saj dhe kolegut të tyre.
U mblodhën dyqind ushtarakë të gradave të ndryshme. Para se të nisen, shefi u tha:”Sot, ne jemi familja dhe farefisi i kolegut tonë të ri. I ati i vajzës, nëse do ta refuzojë fejesën, do ta ndjekë mallkimi i kësaj dite, sa të jetë gjallë.
Lajmi kishte vajtur edhe tek emiri i qytetit, i cili u paraqit dhe para të gjithëve deklaroi:”Sot, unë jam babai, familja dhe farefisi i këtij të riu!”
U krijua një autokolonë me makina ushtarake dhe civile të cilat u nisën drejt shtëpisë së vajzës, me makinën e emirit në krye.
Tek dera e shtëpisë i priti babai i vajzës me gjithë familjen e tij të madhe, të cilët, me të dëgjuar haberin, ishin grumbulluar të gjithë. Emiri i qytetit nxorri ushtarin e ri tu prijë, pastaj, të dy dolën para babait të vajzës të cilit i tha:”Besoj më njihni?”
“Sigurisht” ia ktheu ai.
Emiri tha:”Unë jam babai, familja dhe farefisi i këtij të riu dhe jam këtu për të kërkuar dorën e vajzës tuaj.”
Babai i vajzës pranoi menjëherë, duke thënë:”Ky është nder për ne të gjithë.”
Mandej, Emiri deklaroi:”Shtëpia e çiftit është dhuratë nga unë. Edhe dhurata martesore është përgjegjësia ime. Dasmën e dua javën që vjen, madje deklaroj që çiftit të ri do t’i dhuroj dhe një shumë prej 30 dollarësh ti shpenzojnë për muajin e mjaltit dhe dy muaj pushim nga sherbimi ushtarak.”
Befas, ushtarakut tonë i del gjumi nga kjo ëndërr kaq e bukur. U vesh me të shpejtë dhe shkoi me vrap në shërbim, por vajti shumë vonë. E dënuan dy muaj punë të detyrueshme, pastrim i banjove të divizionit ushtarak.
Une pak me ndryshe, enderroja shtepia e paster, petkat ke vendi vet, buka hazer, femijet te urte. Befas u zgjova krejt e kunderta