Në këto fletë të bardha, që kam për të shkruar,
dua t'ju tregoj, një histori të trishtuar.
Diku në një fshat, shumë kohë më parë,
jetonte një çift, duheshin si të marrë.
Të gjithë i shihnin dhe i kishin zili,
shumë të pasur s'ishin por kishin lumturi.
Dhe ashtu të lumtur, në moshën e rinisë,
bën dhe dy fëmijë, si frut i dashurisë.
Punuan e u munduan, se shumë dëshironin,
që fëmijët e tyre, në jetë ti shkollonin.
Nuk pyesnin për lodhje, punonin natën, ditën,
dhe gjakun e tyre për ata e shitën.
Dhe Zoti i ndihmoi shumë ata të gjorë,
vajza u be inxhiniere dhe djali doktorë.
Djali u martua, u bë edhe baba,
shkoi te jetonte, larg në Kanada,
Vajza pati një fat, ashtu siç Zoti desh,
mori burrë të pasur, e jetonte si princesh.
Çifti mbeti vetëm, por s'ndjenin mërzi,
se veç lumturia e fëmijëve, për ta kish rëndësi.
Kishin njëri-tjetrin, që e ngushëllonin,
dhe çdo gjë që kishin, bashkë e kalonin.
Por një ditë zonjës, zemra i pushoi,
dhe vdekja e saj, plakun e helmoi.
I gjori plak shumë qau por prapë u përmbajt,
-kam dy femijë - tha- s'do mbetem fillikat.
-Me mendjen e qetë, djalin telefonoi:
-Bir të vij aty, me ju të jetoj?
-Baba, të them që s'rrojmë mirë, është një gjë e kotë,
por kam shumë shpenzime, e ty nuk të mbaj dot.
Plaku s'u mërzit, se prapë kishte shpresë,
do ti them vajzës, i vetëm nuk do mbesë.
-I tha vajza të atit dhe shumë shkurtë ia preu,
dhe baba të mjerit, zemrën shumë i'a theu.
Plaku u helmua, e shpirti si duroi
dhe nga ky zhgënjim, zemra i pushoi.
Thonë se te vdekur e gjetën plakun e gjorë,
me fotografinë e fëmijëve, shtrënguar në dorë.
Thonë se fëmijëve qysh nga ai moment
pasuria e tyre u mori tatëpjetë.
Ndoshta e trishtuar kjo historia ime,
por çdo gjë e jetuar, të mbeten mësime.
Themi se kjo botë ka një rrotë të madhe
ndaj për të gjithë mbetet: veç një portokalle.
Velentina Shabani M.
