Vargjet ku gjeni veten ne keto momente!
- Hapësi i temës Monique
- Start date
Ledia
Shkodrane4ever
Pritja
Ka kaq ditë që për ty më merr malli,
Jam vetëm e sërish, zërin tënd dëgjoj.
Se ishe ti ai , që ndjenjat m'i ngjalli,
Pyes veten... tani vallë të mungoj?!
Jetoj me bisedat që ne bëmë dikur,
Me kujtimet që padashur i krijuam.
Thjesht miq s'ishim, por bëmë sikur,
Fillimisht as vetes, dot s'ia pranuam.
T'largohesha tentova sa e sa herë,
U grricëm të dy , edhe kot , pa shkak.
Arsyet e logjika s'patën asnjë vlerë,
Të doja më shumë, kur ikja veç pak.
Mendimet sot më vërshuan si lumë,
Pritja tashmë, e vetmja zgjedhje mbeti.
Pres dhe një çast, të duhemi më shumë,
Se tek ti shpirti , buzëqeshjen e gjeti.
Pres një çast për buzën mbi buzë...
Nën prekjen tonë gjithë bota heshti!
Ka kaq ditë që për ty më merr malli,
Jam vetëm e sërish, zërin tënd dëgjoj.
Se ishe ti ai , që ndjenjat m'i ngjalli,
Pyes veten... tani vallë të mungoj?!
Jetoj me bisedat që ne bëmë dikur,
Me kujtimet që padashur i krijuam.
Thjesht miq s'ishim, por bëmë sikur,
Fillimisht as vetes, dot s'ia pranuam.
T'largohesha tentova sa e sa herë,
U grricëm të dy , edhe kot , pa shkak.
Arsyet e logjika s'patën asnjë vlerë,
Të doja më shumë, kur ikja veç pak.
Mendimet sot më vërshuan si lumë,
Pritja tashmë, e vetmja zgjedhje mbeti.
Pres dhe një çast, të duhemi më shumë,
Se tek ti shpirti , buzëqeshjen e gjeti.
Pres një çast për buzën mbi buzë...
Nën prekjen tonë gjithë bota heshti!
Jeg er jo din, det' alt jeg er
Jeg kan prøve, men jeg kan ikk' la' vær
Og hvis jeg går og siger farvel
Så ved jeg du finder mig alligevel
Som en storm ta'r du mig
Og sletter alt du møder på din vej
Og når jeg vågner, så ved jeg godt
At jeg er din for evigt
For evigt, for evigt
B. G. Din for Evigt
Jeg kan prøve, men jeg kan ikk' la' vær
Og hvis jeg går og siger farvel
Så ved jeg du finder mig alligevel
Som en storm ta'r du mig
Og sletter alt du møder på din vej
Og når jeg vågner, så ved jeg godt
At jeg er din for evigt
For evigt, for evigt
B. G. Din for Evigt
Eshte nate dhe dhoma u fundos ne erresire,
E vetmja dritez u venit dhe u shua;
Tani per asgje s’kam deshire,
U drodh cka ishte e shenjte per mua.
Vecse ka mbetur si mall e kujtim I hershem
Dhimbja per hirin e te dashurve ne varret,
Ndaj ne germadhat e shpirtit tim te djeshem
Ende digjen e tymojne zjarret…
- poezi nga Dritero Agolli
E vetmja dritez u venit dhe u shua;
Tani per asgje s’kam deshire,
U drodh cka ishte e shenjte per mua.
Vecse ka mbetur si mall e kujtim I hershem
Dhimbja per hirin e te dashurve ne varret,
Ndaj ne germadhat e shpirtit tim te djeshem
Ende digjen e tymojne zjarret…
- poezi nga Dritero Agolli
Kur ikën ti ;
gjethet bien ,
nuk ndërrohen stinët ,
vetmit çelin ,
heshtja çjerrë,
pritjet vrasin ,
durimi tretet ,
agimi perëndon,
dëshira s'ka ndjenjë,
ngjyrat humbin nuancat ,
nata nuk mbaron,
dita tjerrë mungesa...
Kur iken ti ,
mrekullit më bëhen vetmi .
D.Llogone
gjethet bien ,
nuk ndërrohen stinët ,
vetmit çelin ,
heshtja çjerrë,
pritjet vrasin ,
durimi tretet ,
agimi perëndon,
dëshira s'ka ndjenjë,
ngjyrat humbin nuancat ,
nata nuk mbaron,
dita tjerrë mungesa...
Kur iken ti ,
mrekullit më bëhen vetmi .
D.Llogone
Monique
With or Without u
A mund te te harroj ndonjehere?! - Fridrih Volf
A mund të të harroj, më thua?
A mund të të harroj, më thua?
Ah, e dashur, për këtë pyetje që bën ngahera.
Do të të bëj plot kundërpyetje të tjera
Dhe ti pastaj përgjigjmu mua!
Drurët e pyllit, më thuaj pra,
E harrojnë diellin që i zgjon në pranverë?
Dhe në dimër, kur bora sipër do t’u bjerë,
S’e shohin diellin në ëndërr ata?
Dhe përroi që rrjedh ledh më ledh me furi
E harron dot burimin e vet,
Që nga thellësi e shkembinjve buçet
Dhe rrugën i çel atij në liri?
Po zogu vallë i harron
Ajrin dhe flatrimin që në qiell e ngrënë?
Po luzma e bletëve kur zë folenë,
Aromën e luleve nuk e kujton?
Dhe një njeri që i gjeti të gjitha te ti,
Burim, flatrim, ajër, aromë dhe diellin e nxehtë,
O, e dashur, ma thuaj vetë,
A mund të të harrojë ndonjëherë ai?
NE MUNDSH ~ R. Kipling. (Perkthyer nga Fan S. Noli.)
Në mundsh ta ruash arsyen kur bota humbet fillin
E fajin ty ta hedh – dhe vetes ti besosh,
Sa herë të dyshojnë e s’të përfillin,
Por edhe dyshimet drejtë t’i gjykosh.
Në munsh të rrish në pritje, në pritje pa u lodhur,
A, kur të urrejnë, urrejtje mos të ushqesh
Madje ndaj shpifjeve të rrish pa folur
Me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh.
Në mundsh të mendosh, por jo në shkatërrim
Të ëndërrosh por jo rob ëndërrimesh,
Dhe t’i trajtosh njëlloj e padallim
Ngadhnjim e shpartallim – burim mashtrimesh.
Në durofsh dot thënjet e tua të drejta
Në kurthe për tradhtarët, kopukët të t’i kthejnë
T’i shohësh të thyera gjërat më te shtrenjta
E prap t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë.
Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh
Si në kumor, në një të vetme lojë,
Të rrezikosh, të humbësh, e prap t’ia fillosh
Dhe humbjen kurrë t’mos e zëshë në gojë
Në durofsh dot muskul, nerv, puls e zemër
Të të shërbejnë edhe kur gjithçka të duket e kotë,
E të qëndrosh kur s’ke më asgjë veç vullnetit
Që veç një fjalë “ QËNDRO” gjithnjë të thotë.
Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin ta ruash
A të ecësh përkrah mbretit pa krenari që t'vërbon
Nëse armiku ose miku s’të bëjnë dot të vuash
Dhe gjithçka e çmon, por veç sa meriton.
Në mundsh të mbushësh dy minuta aq të rënda
Me vepra që peshojnë-dije dhe mos ke asnjë dyshim
Se jotja do jetë bota me cka ka brenda
Dhe Burrë do jesh, o biri im!
Në mundsh ta ruash arsyen kur bota humbet fillin
E fajin ty ta hedh – dhe vetes ti besosh,
Sa herë të dyshojnë e s’të përfillin,
Por edhe dyshimet drejtë t’i gjykosh.
Në munsh të rrish në pritje, në pritje pa u lodhur,
A, kur të urrejnë, urrejtje mos të ushqesh
Madje ndaj shpifjeve të rrish pa folur
Me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh.
Në mundsh të mendosh, por jo në shkatërrim
Të ëndërrosh por jo rob ëndërrimesh,
Dhe t’i trajtosh njëlloj e padallim
Ngadhnjim e shpartallim – burim mashtrimesh.
Në durofsh dot thënjet e tua të drejta
Në kurthe për tradhtarët, kopukët të t’i kthejnë
T’i shohësh të thyera gjërat më te shtrenjta
E prap t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë.
Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh
Si në kumor, në një të vetme lojë,
Të rrezikosh, të humbësh, e prap t’ia fillosh
Dhe humbjen kurrë t’mos e zëshë në gojë
Në durofsh dot muskul, nerv, puls e zemër
Të të shërbejnë edhe kur gjithçka të duket e kotë,
E të qëndrosh kur s’ke më asgjë veç vullnetit
Që veç një fjalë “ QËNDRO” gjithnjë të thotë.
Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin ta ruash
A të ecësh përkrah mbretit pa krenari që t'vërbon
Nëse armiku ose miku s’të bëjnë dot të vuash
Dhe gjithçka e çmon, por veç sa meriton.
Në mundsh të mbushësh dy minuta aq të rënda
Me vepra që peshojnë-dije dhe mos ke asnjë dyshim
Se jotja do jetë bota me cka ka brenda
Dhe Burrë do jesh, o biri im!
Nganjëherë paqja është vetëm frikë,
frikë jotja, frikë imja,
frikë e njerëzve që s’e duan natën,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja ka shijen e vdekjes,
të të vdekurve përgjithmonë,
të atyre që veç heshtje janë,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja është një shkretëtirë,
pa zëra, pa pemë,
si një golle e pamatë ku njerëzit flenë,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja i qep gojët
dhe duart i lidh,
vetëm këmbët lë për t'ia mbathur,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja është vetëm paqe,
një fjalë e zbrazët që asgjë nuk thotë,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja bën më shumë dëm.
Nganjëherë paqja bën më shumë dëm.
Nganjëherë paqja.
frikë jotja, frikë imja,
frikë e njerëzve që s’e duan natën,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja ka shijen e vdekjes,
të të vdekurve përgjithmonë,
të atyre që veç heshtje janë,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja është një shkretëtirë,
pa zëra, pa pemë,
si një golle e pamatë ku njerëzit flenë,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja i qep gojët
dhe duart i lidh,
vetëm këmbët lë për t'ia mbathur,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja është vetëm paqe,
një fjalë e zbrazët që asgjë nuk thotë,
nganjëherë paqja.
Nganjëherë paqja bën më shumë dëm.
Nganjëherë paqja bën më shumë dëm.
Nganjëherë paqja.
Jam i yti, e gjitha që jam
Mund të provoj, por s’mundem mos
Dhe nëse shkoj dhe them lamtumirë
E di që ti do më gjeje megjithatë
Si një stuhi më rëmben
Dhe fshin të gjitha që të dalin para
Dhe kur zgjohem e di shumë mirë
Që jam i yti përgjithmonë
Përgjithmonë, përgjithmonë
Desa translate ? se mos ha dru ?
Monique
With or Without u
Ivy
Antarë i Respektuar
Fatmir S. Baçi- E FSHEHTË...
.......Dhe prapë ca gërma,
Ngjiten të na presin diku tjetër,
E ca fjalë pa lidhje
Rrëzohen çorodisë,
Pa shpresë
Dhe me kuptim të tretur.
Drithërimë e pezullt që ngjan
Si e qara në ditën e parë të lindjes,
A ndoshta
Si një kujtesë e humbur.
E gjitha sa mbetet është boshësi,
Mungesë e një fjale,
E ikur prej nesh kaherë,
Dhe që ikjes rrugëton,
Për kthimin e premtuar,
Për të na dhuruar
Mirseardhjen e paqtë
Në mbarim të kohës së shenjuar,
Apo (Zot na ruaj!)
Për na treguar drejtimin e përflakur
Në përtejësinë e hidhur.
.......Dhe prapë ca gërma,
Ngjiten të na presin diku tjetër,
E ca fjalë pa lidhje
Rrëzohen çorodisë,
Pa shpresë
Dhe me kuptim të tretur.
Drithërimë e pezullt që ngjan
Si e qara në ditën e parë të lindjes,
A ndoshta
Si një kujtesë e humbur.
E gjitha sa mbetet është boshësi,
Mungesë e një fjale,
E ikur prej nesh kaherë,
Dhe që ikjes rrugëton,
Për kthimin e premtuar,
Për të na dhuruar
Mirseardhjen e paqtë
Në mbarim të kohës së shenjuar,
Apo (Zot na ruaj!)
Për na treguar drejtimin e përflakur
Në përtejësinë e hidhur.
Ledia
Shkodrane4ever
Ka ditë të zymta ku gjithçka të trishton.
Nisur nga momenti i zgjimit në mëngjes.
Stacionet e trenit, ku pritja nuk mbaron,
Zymtësia e qiellit që shuan çdo shpresë!
Kafenetë e zhurmshme aq shumë bezdisin,
Boritë e makinave që në sfond dëgjon.
Nuk gjenë më motive lumturinë ta nxisin,
E një ditë e re me hipokrizi fillon...
Çdo çast e më shumë e humbet besimin,
E ndjen brenda teje se mungon diçka.
Teksa shpalos zemrën takon veç trishtimin,
Po një çast të bukur më thuaj sot a ka?
Merr një herë frymë thellë nis' i flet vetes,
Është dhimbje e përkohshme, një "qiell me re".
Fundja ç'rëndësi ka, ky është ligji i jetës,
Në këtë botë të përkohshëm jemi dhe vetë ne.
LizzBerisha
Nisur nga momenti i zgjimit në mëngjes.
Stacionet e trenit, ku pritja nuk mbaron,
Zymtësia e qiellit që shuan çdo shpresë!
Kafenetë e zhurmshme aq shumë bezdisin,
Boritë e makinave që në sfond dëgjon.
Nuk gjenë më motive lumturinë ta nxisin,
E një ditë e re me hipokrizi fillon...
Çdo çast e më shumë e humbet besimin,
E ndjen brenda teje se mungon diçka.
Teksa shpalos zemrën takon veç trishtimin,
Po një çast të bukur më thuaj sot a ka?
Merr një herë frymë thellë nis' i flet vetes,
Është dhimbje e përkohshme, një "qiell me re".
Fundja ç'rëndësi ka, ky është ligji i jetës,
Në këtë botë të përkohshëm jemi dhe vetë ne.
LizzBerisha
Unë jam i burgosuri yt.
Rroj me prangat që ti më ke vënë.
Po çudi as qelia s’më mbyt.
Dhe s’më mbyt as dritarja e zezë.
Kur ti prangat m’i hodhe në mish.
Unë i putha duart e tua.
Është rast i pashembullt ta dish.
Që xhelatin ta puth a ta dua.
I përndjekuri yt erotik.
I përndjekur të mbetet gjithmonë.
Erotim i mirë a i lig.
Hidhmi duart në fyt, torturomë.
Ky burgim sa do zgjasë s’e di.
I përjetshem do kisha dëshire.
Veç ti eja më shih në qeli.
Të përndjekurit tënd i vjen mirë.
F. D.
Rroj me prangat që ti më ke vënë.
Po çudi as qelia s’më mbyt.
Dhe s’më mbyt as dritarja e zezë.
Kur ti prangat m’i hodhe në mish.
Unë i putha duart e tua.
Është rast i pashembullt ta dish.
Që xhelatin ta puth a ta dua.
I përndjekuri yt erotik.
I përndjekur të mbetet gjithmonë.
Erotim i mirë a i lig.
Hidhmi duart në fyt, torturomë.
Ky burgim sa do zgjasë s’e di.
I përjetshem do kisha dëshire.
Veç ti eja më shih në qeli.
Të përndjekurit tënd i vjen mirë.
F. D.
Buda-llaçkë, llaçka e Budës, hmmmm jo keqLlaçke=Budallaçke
??
Tema
Edhe kur kujtesa ime e lodhur
Ashtu si ato tramvajet e pasmesnatës
Vetëm në stacionet kryesore do të ndalojë,
Unë ty s’do të harroj,
Do të kujtoj
Mbrëmjen e heshtur, të pafund të syve të tu
Dënesën e mbytur, rrëzuar mbi supin tim
Si një dëborë e pashkundshme.
Ndarja erdhi
Po iki larg teje…
Asgje e jashtëzakonshme,
Veç ndonjë natë
Gishtat e dikujt do të mpleksen në flokët e tua
Me të largëtit gishtat e mi, me kilometra të gjatë…
Kadare
Edhe pse trembet që një ditë mund të ngelë vetëm, ajo prapë flirton me vetminë. Aty gjen qetësi, jo nga bota, sepse me atë ka kohë që i ka prishur punët. Gjen qetësi nga vetja, nga lodhja e të kuptuarit që askush më nuk të kursen, madje edhe ata të cilëve ti u jep gjithçka. Pikërisht këta, çunakë të rritur që krekosen nga dëshira që të duken burra, këta të plagosin më së keqi. Jo nga ligësia, por nga frika, frika që dikush si ajo ua nxjerr zbuluar atë çunin e vogël që di ta dojë vetëm mamin.
Ajo tashmë e ka kuptuar se ne që sinqeritetin e japim falas, pa kërkuar kurrë shpërblim për të vërtetën tonë, që i bëhemi krahë edhe njerëzve që nuk na meritojnë, në fund jemi ne ata që paguajmë faturat e të gjitha mëkateve. Çudi kjo punë! Sa më i vërtetë që je, aq më budalla të konsiderojnë, thuajse sinqeriteti qenka ftesë të ta fusin e të të shkelin.
Por ajo prapëseprapë ëndërron, i beson imagjinatës së vet, beson që atje është dikush tërësisht i paprekur nga shtirësia e botës me të cilën ajo përpiqet të gjejë paqe. Një aventurier mendimtar që nuk ndien nevojë t’i dëshmojë diçka dikujt, një dele e zezë por i vërtetë në çdo gjë. Një që do ta dashuronte për të gjitha nuancat e krenarisë së saj, që do i bëhej krahë, mburojë për brishtësinë që ajo e mban fshehtë, atë pasigurinë therëse që zhgënjimet e njëpasnjëshme ia kanë kopsitur në shpirt.
Ti mund të thuash se ajo paska dëshirë të besojë në gënjeshtra, se femrat janë kështu, merren me gjëra dhe ëndrra naive, por më trego: çfarë jemi ne, çfarë është njeriu pa ëndrrat e veta, pa atë marrëzinë fëmijërore për të besuar se patjetër duhet të ketë diçka më shumë?
Është një zero, një hiç baras me konstant.
Prandaj ajo i shtrëngon dhëmbët dhe nuk heq dorë. Mbase sepse është femër, sepse vetëm një femër që refuzon të tradhtojë veten ka fuqi që të djegë dhimbjen për të mbajtur gjallë ëndrrat.
Një femër të tillë nuk mund ta kesh. Atë thjesht mund ta adhurosh, krenar që ajo të ka bërë pjesë të saj.
(Albatros Rexhaj)
Ajo tashmë e ka kuptuar se ne që sinqeritetin e japim falas, pa kërkuar kurrë shpërblim për të vërtetën tonë, që i bëhemi krahë edhe njerëzve që nuk na meritojnë, në fund jemi ne ata që paguajmë faturat e të gjitha mëkateve. Çudi kjo punë! Sa më i vërtetë që je, aq më budalla të konsiderojnë, thuajse sinqeriteti qenka ftesë të ta fusin e të të shkelin.
Por ajo prapëseprapë ëndërron, i beson imagjinatës së vet, beson që atje është dikush tërësisht i paprekur nga shtirësia e botës me të cilën ajo përpiqet të gjejë paqe. Një aventurier mendimtar që nuk ndien nevojë t’i dëshmojë diçka dikujt, një dele e zezë por i vërtetë në çdo gjë. Një që do ta dashuronte për të gjitha nuancat e krenarisë së saj, që do i bëhej krahë, mburojë për brishtësinë që ajo e mban fshehtë, atë pasigurinë therëse që zhgënjimet e njëpasnjëshme ia kanë kopsitur në shpirt.
Ti mund të thuash se ajo paska dëshirë të besojë në gënjeshtra, se femrat janë kështu, merren me gjëra dhe ëndrra naive, por më trego: çfarë jemi ne, çfarë është njeriu pa ëndrrat e veta, pa atë marrëzinë fëmijërore për të besuar se patjetër duhet të ketë diçka më shumë?
Është një zero, një hiç baras me konstant.
Prandaj ajo i shtrëngon dhëmbët dhe nuk heq dorë. Mbase sepse është femër, sepse vetëm një femër që refuzon të tradhtojë veten ka fuqi që të djegë dhimbjen për të mbajtur gjallë ëndrrat.
Një femër të tillë nuk mund ta kesh. Atë thjesht mund ta adhurosh, krenar që ajo të ka bërë pjesë të saj.
(Albatros Rexhaj)
Ivy
Antarë i Respektuar
Fai la brava.
Non esagerare.
Comportati bene.
La gente cosa penserà di te?
Quante volte ho sentito queste parole.
Fin da bambina mi sono state ripetute fino a stordirmi.
Soffocare i bisogni della mia anima selvaggia. Spezzare il collegamento con il mio spirito libero.
O ero troppo, o troppo poco.
Abbassa la musica, posa la penna, zittisci il canto, ferma la danza.
Per essere degna di Amore.
Bruciare la parte selvaggia, ridurre in cenere l’istinto.
Consumata dal fuoco della cremazione invece che dal fuoco creativo.
Uniformarmi per essere accettata?
Mai più!
A costo dell’esilio.
Il vero io è quello che tu sei, non quello che hanno fatto di te.
-Paulo Coelho
Non esagerare.
Comportati bene.
La gente cosa penserà di te?
Quante volte ho sentito queste parole.
Fin da bambina mi sono state ripetute fino a stordirmi.
Soffocare i bisogni della mia anima selvaggia. Spezzare il collegamento con il mio spirito libero.
O ero troppo, o troppo poco.
Abbassa la musica, posa la penna, zittisci il canto, ferma la danza.
Per essere degna di Amore.
Bruciare la parte selvaggia, ridurre in cenere l’istinto.
Consumata dal fuoco della cremazione invece che dal fuoco creativo.
Uniformarmi per essere accettata?
Mai più!
A costo dell’esilio.
Il vero io è quello che tu sei, non quello che hanno fatto di te.
-Paulo Coelho
Non devi avere paura del buio, anzi, oserei dire che non devi avere paura di niente.
Mai e poi mai.
Una persona forte è una persona che non teme di stare da sola.
Sono altre le persone di cui preoccuparti, quelle persone che ti dicono cosa fare e provare.
E in un batter d'occhio hai sprecato la tua vita cercando qualcosa che altre persone ti hanno detto di cercare.
Un giorno rimarrai tutta sola, quindi devi imparare a prenderti cura di te stessa.
(La regina degli scacchi)
Mai e poi mai.
Una persona forte è una persona che non teme di stare da sola.
Sono altre le persone di cui preoccuparti, quelle persone che ti dicono cosa fare e provare.
E in un batter d'occhio hai sprecato la tua vita cercando qualcosa che altre persone ti hanno detto di cercare.
Un giorno rimarrai tutta sola, quindi devi imparare a prenderti cura di te stessa.
(La regina degli scacchi)
SHI VJESHTE
Shiu pushoi...
...e un' asgjâ tjetër
s'kam ndërmend me bâ sot,
veç me gjet nji stol
ku rahatshëm me u ul,
e me prit durueshëm
kthjellimin e qiellës,
prej réve dembele
që s'dijn me u largu.
E ndërkohë tu’ prit diellin me dal,
po e prangos vjeshtën e syve të mij
në të tynen thellësi ,
që mos të guxojn mâ me më besdis,
e n’ atë harresë mungesën e saj,
mos të guxoj as unë me ia ndij.
Asgjâ tjetër s'pata
ndërmend me bâ sot,
veç me ia fal t' artat rreze
nji palë syve që mësu janë
me u lag edhe jashtë stine,
prej të vazhdueshmit shi vjeshte...
L.M
Shiu pushoi...
...e un' asgjâ tjetër
s'kam ndërmend me bâ sot,
veç me gjet nji stol
ku rahatshëm me u ul,
e me prit durueshëm
kthjellimin e qiellës,
prej réve dembele
që s'dijn me u largu.
E ndërkohë tu’ prit diellin me dal,
po e prangos vjeshtën e syve të mij
në të tynen thellësi ,
që mos të guxojn mâ me më besdis,
e n’ atë harresë mungesën e saj,
mos të guxoj as unë me ia ndij.
Asgjâ tjetër s'pata
ndërmend me bâ sot,
veç me ia fal t' artat rreze
nji palë syve që mësu janë
me u lag edhe jashtë stine,
prej të vazhdueshmit shi vjeshte...
L.M
Buzëqesh fort,
çdo ditë.
Edhe kur shpirti rrëzohet, gërvishtet,
buzëqesh.
Buzëkuqi i buzëve të tua
është buzëqeshja.
Le të thërrasin fort:
moskokëçarëse, e çmendur,
e ç’thurur, mendjelehtë.
Vetëm ti e di
sesa qelq je brenda shpirtit.
Brenda ëndrrave pa këmbë,
pa duar, pa fillim...
Dëgjoj tek rrjedhin negativitet,
Fytyrës buzëqeshu si një shuplakë.
Vetëm ti e di
se burimi i lumturisë tënde
shkruhet në sytë e qiellit.
Lutu!
Beso!
Buzëqeshi fatit
edhe kur zemra të shkelet pa mëshirë.
Fal mirësi në çdo lindje dielli.
Paqyrimi i buzëqeshjes tënde
do jetë drite e hapave plot shpresë,
e një të ardhme pa shënja.
Forca jote më e madhe
është fytyra e qeshur.
e huazuar.
çdo ditë.
Edhe kur shpirti rrëzohet, gërvishtet,
buzëqesh.
Buzëkuqi i buzëve të tua
është buzëqeshja.
Le të thërrasin fort:
moskokëçarëse, e çmendur,
e ç’thurur, mendjelehtë.
Vetëm ti e di
sesa qelq je brenda shpirtit.
Brenda ëndrrave pa këmbë,
pa duar, pa fillim...
Dëgjoj tek rrjedhin negativitet,
Fytyrës buzëqeshu si një shuplakë.
Vetëm ti e di
se burimi i lumturisë tënde
shkruhet në sytë e qiellit.
Lutu!
Beso!
Buzëqeshi fatit
edhe kur zemra të shkelet pa mëshirë.
Fal mirësi në çdo lindje dielli.
Paqyrimi i buzëqeshjes tënde
do jetë drite e hapave plot shpresë,
e një të ardhme pa shënja.
Forca jote më e madhe
është fytyra e qeshur.
e huazuar.
Monique
With or Without u
Per dreq ika erdha, ika e prape erdha. Ky vend i bekuar ngjan sikur i mallkon ata qe jetojne ketu... (me disa perjashtime)
…!
Po shkoj te gjej ku kam mbetur
Ne dreq a ne te padukshmin zot
Pastaj, une vete do t’rikthehem
kur te gjej uni-n tim qe ngjan pa zot!
Ne ju pyetçin per mua,
kendojini ndonje varg,
Nga ato qe shpesh ju kam dhuruar
me dashuri nga mengjesi ne darke
Ne ju marrte malli,
Kendoni dhe ju ndonje kenge
Mos kini dert, pa ju ndjere,
s’me mban asnje vend
Por veç mos me kerkoni,
per hater te zotit, lermeni te qete
Ne se me kini dashur siç thoni,
Do te rikthehem, do te vij vete
…!
Po shkoj te gjej ku kam mbetur
Ne dreq a ne te padukshmin zot
Pastaj, une vete do t’rikthehem
kur te gjej uni-n tim qe ngjan pa zot!
Ne ju pyetçin per mua,
kendojini ndonje varg,
Nga ato qe shpesh ju kam dhuruar
me dashuri nga mengjesi ne darke
Ne ju marrte malli,
Kendoni dhe ju ndonje kenge
Mos kini dert, pa ju ndjere,
s’me mban asnje vend
Por veç mos me kerkoni,
per hater te zotit, lermeni te qete
Ne se me kini dashur siç thoni,
Do te rikthehem, do te vij vete