Vargjet ku gjeni veten ne keto momente!
- Hapësi i temës Monique
- Start date
Monique
With or Without u
I love you, even though you don't believe
I love you, even though I can't prove
I love you, even though I can't stop all your pain
I love you, even though you all that I have and you don't see this
I love you, even though you hurt me
I love you, even though you can't hear me saying those words
I love you, even though you accused me of abandoning you
I love you, even though you don't understand I never wanted to leave you alone
I love you, even though you can't see me
I love you, even though you can't feel me I love you, even though you don't know how much I love you at all
B.M. Moon
I love you, even though I can't prove
I love you, even though I can't stop all your pain
I love you, even though you all that I have and you don't see this
I love you, even though you hurt me
I love you, even though you can't hear me saying those words
I love you, even though you accused me of abandoning you
I love you, even though you don't understand I never wanted to leave you alone
I love you, even though you can't see me
I love you, even though you can't feel me I love you, even though you don't know how much I love you at all
B.M. Moon
Monique
With or Without u
Me zemer prape te kujtoj
Po vuaj prapë prej trishtimit,
Me zemër prapë të kujtoj,
Në terr’ e thellë të kujtimit
Fytyrën prapë ta vështroj.
Ajo më ësht’ e paharruar.
Atë e kam përreth përherë
Të largët fort, të pandryshuar
Si yll që ndrit në qiellin sterrë
Fjodor Tjutcev
Po vuaj prapë prej trishtimit,
Me zemër prapë të kujtoj,
Në terr’ e thellë të kujtimit
Fytyrën prapë ta vështroj.
Ajo më ësht’ e paharruar.
Atë e kam përreth përherë
Të largët fort, të pandryshuar
Si yll që ndrit në qiellin sterrë
Fjodor Tjutcev
Kur te gjej veten, do kerkoj dhe vargjet lol
Monique
With or Without u
Kristal
Ka kohë që s'shihemi dhe ndjej
si të harroj une dalëngadal
si vdes tek une kujtimi yt
si vdesin flokët dhe gjithçka.
Tani kërkoj poshtë e lartë
një vend ku ty të të lëshoj
nje strofë a notë, a një brilant
ku të të lë, të puth, të shkoj.
Në s'të pranoftë asnjë varr
asnjë mermer, a morg kristal
mos duhet vallë prapë të të mbart
gjysëm të vdekur, gjysëm të gjallë.
Në s'gjetsha hon ku të të hedh
do gjej një fushë a një lulnajë
ku butësisht porsi polen
gjithkund, gjithkund të të shpërndajë.
Të të mashtroj ndoshta kështu
dhe të të puth të ik pa kthim
dhe nuk do dine as ne, askush
harrim ish ky a s'ish harrim.
Nje nga perlat e Kadares
Ka kohë që s'shihemi dhe ndjej
si të harroj une dalëngadal
si vdes tek une kujtimi yt
si vdesin flokët dhe gjithçka.
Tani kërkoj poshtë e lartë
një vend ku ty të të lëshoj
nje strofë a notë, a një brilant
ku të të lë, të puth, të shkoj.
Në s'të pranoftë asnjë varr
asnjë mermer, a morg kristal
mos duhet vallë prapë të të mbart
gjysëm të vdekur, gjysëm të gjallë.
Në s'gjetsha hon ku të të hedh
do gjej një fushë a një lulnajë
ku butësisht porsi polen
gjithkund, gjithkund të të shpërndajë.
Të të mashtroj ndoshta kështu
dhe të të puth të ik pa kthim
dhe nuk do dine as ne, askush
harrim ish ky a s'ish harrim.
Nje nga perlat e Kadares
Më duhet një dashuri
Jo si të tjerat.
Një dashuri imja, ndryshe,
Një dashuri e çmendur shqisash dhe ndjesish.
Ooo… jo e butë, e brishtë,
rrethuar me petale a drita qirinjsh…
Jo, jo…as e rrethuar vargje poemash,
premtimesh plot…
Më duhet një dashuri e pisët – si unë,
Të ketë aty duar dhe fytyra të palara,
Të kete epshe të pashfryra,
Të ketë dhimbje,
zhgënjime ëndrrash të thyera
në qindra mijëra copa…
Të ketë sy fëmijësh që shikojnë trishtueshëm…
dhe kërkojnë…nga ti…
Të ketë…
hi të mbetur dashurish të djegura.
Të ketë ofshama, britma dëshpërimi
njerëzish të mundur nga fati.
Të ketë gjithçka…të ketë…
Dhe zërin e një foshnjeje apo nëne,
Tingullin e qeshjes së tyre,
këtë simfoni të mrekullueshme njerëzore,
të ketë…të ketë…
Adrenalinën e triumfit të së drejtës
E jetës mbi vdekjen…
E të mirës ndaj të keqes…
E përgjegjësisë qe ka të qenurit njeri,
Më duhet një dashuri,
Jo si të tjerat.
Një dashuri imja, ndryshe…
Që s’më lejon të vdes.
Amarildo Pregapuca
Jo si të tjerat.
Një dashuri imja, ndryshe,
Një dashuri e çmendur shqisash dhe ndjesish.
Ooo… jo e butë, e brishtë,
rrethuar me petale a drita qirinjsh…
Jo, jo…as e rrethuar vargje poemash,
premtimesh plot…
Më duhet një dashuri e pisët – si unë,
Të ketë aty duar dhe fytyra të palara,
Të kete epshe të pashfryra,
Të ketë dhimbje,
zhgënjime ëndrrash të thyera
në qindra mijëra copa…
Të ketë sy fëmijësh që shikojnë trishtueshëm…
dhe kërkojnë…nga ti…
Të ketë…
hi të mbetur dashurish të djegura.
Të ketë ofshama, britma dëshpërimi
njerëzish të mundur nga fati.
Të ketë gjithçka…të ketë…
Dhe zërin e një foshnjeje apo nëne,
Tingullin e qeshjes së tyre,
këtë simfoni të mrekullueshme njerëzore,
të ketë…të ketë…
Adrenalinën e triumfit të së drejtës
E jetës mbi vdekjen…
E të mirës ndaj të keqes…
E përgjegjësisë qe ka të qenurit njeri,
Më duhet një dashuri,
Jo si të tjerat.
Një dashuri imja, ndryshe…
Që s’më lejon të vdes.
Amarildo Pregapuca
Kur ikja larg, drejt teje vija
Kur vija afër, ikja larg
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia bëhej çark.
As e kuptoja si të desha
Një mjegull pus, një çmenduri
Si një poet që shkruan vjersha
Dhe ndez një shkrepse, i bën hi.
Dhe ndoshta kjo ish dashuria
E çakërdisur kuturu,
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia gjithashtu.
Kur vija afër, ikja larg
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia bëhej çark.
As e kuptoja si të desha
Një mjegull pus, një çmenduri
Si një poet që shkruan vjersha
Dhe ndez një shkrepse, i bën hi.
Dhe ndoshta kjo ish dashuria
E çakërdisur kuturu,
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia gjithashtu.
Monique
With or Without u
Dashuria- Esenin
Dashuria? Ç’më vjen për të qeshur!
Ti më puth: akull unë, akull ti.
Ndjenja ime, për dreq është rreshkur.
Ndjenja jote të çel nuk di.
Ah, në ate zhurëmim sikur t’isha
Si një herë e një kohë, edhe sot
Si çunak në padi të humbisja,
T’ëndërroja me tym ashtu kot.
Të ëndërroja, po veç dicka tjetër
Që as toka, as bari s’e njeh,
Që nuk di si ta quash me emër
se me fjalë dot zemra s’e shpreh
Dashuria? Ç’më vjen për të qeshur!
Ti më puth: akull unë, akull ti.
Ndjenja ime, për dreq është rreshkur.
Ndjenja jote të çel nuk di.
Ah, në ate zhurëmim sikur t’isha
Si një herë e një kohë, edhe sot
Si çunak në padi të humbisja,
T’ëndërroja me tym ashtu kot.
Të ëndërroja, po veç dicka tjetër
Që as toka, as bari s’e njeh,
Që nuk di si ta quash me emër
se me fjalë dot zemra s’e shpreh
Monique
With or Without u
Nese do te dish te me rrish prane
Nëse do të dish të më rrish pranë,
dhe të mund të jemi të ndryshëm,
nëse Dielli do të na ndriçojë të dy,
pa u mbivendosur hijet tona,
nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botë
dhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë.
Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemi
dhe jo të kujtojmë se cilët ishim,
nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetrit
pa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit,
nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi…
Atëherë do të jetë dashuri
dhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë
Nëse do të dish të më rrish pranë,
dhe të mund të jemi të ndryshëm,
nëse Dielli do të na ndriçojë të dy,
pa u mbivendosur hijet tona,
nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botë
dhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë.
Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemi
dhe jo të kujtojmë se cilët ishim,
nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetrit
pa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit,
nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi…
Atëherë do të jetë dashuri
dhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë
Nga dashuria që kam për ty,
Mund të të shquaj edhe në mjegull,
Nga dashuria unë ktheva sytë,
Xhind, bohem, djalosh i rregullt.
Nga dashuria në qiell u shtriva,
Me kokë në diell unë fjeta gjatë,
Dhe s’u pendova qe aq të desha,
Ndërmend e kam të të dua prapë.
Nga dashuria ditët e gjata
Në bukë i ktheva dhe gurë tespije,
Me to të gjallë e mbajta shpresën,
Me to sfidova ankthin në pritje.
Nga dashuria në qiell u shtriva,
Me kokë në qiell unë fjeta gjatë,
Dhe s’u pendova që aq të desha
Ndermend e kam të të dua prapë.
Teodor Keko
Mund të të shquaj edhe në mjegull,
Nga dashuria unë ktheva sytë,
Xhind, bohem, djalosh i rregullt.
Nga dashuria në qiell u shtriva,
Me kokë në diell unë fjeta gjatë,
Dhe s’u pendova qe aq të desha,
Ndërmend e kam të të dua prapë.
Nga dashuria ditët e gjata
Në bukë i ktheva dhe gurë tespije,
Me to të gjallë e mbajta shpresën,
Me to sfidova ankthin në pritje.
Nga dashuria në qiell u shtriva,
Me kokë në qiell unë fjeta gjatë,
Dhe s’u pendova që aq të desha
Ndermend e kam të të dua prapë.
Teodor Keko
IMORALISTI
jo, mos i falendero ata…
…ata që të deshën të mirën
ata që u përpoqën pafund për ty
ata që kur kishe frikë të thanë “guxo!”
ata që të mësuan si të dhurosh lule
por jo përdorimin e thikës
ata që të mohuan të drejtën për të gabuar
ata që pranë të erdhën kur të tjerët kishin shkuar
jo mos i falendero…
ata që të bënë kokën e të rritën
ata me të cilët ndave fëmijërinë
dhe shpirtin ta dehën me gëzimin e tyre
ato që me mëngjese t’i mbushën netët
ndërsa nga djalë ngadalë u bëre burrë
ata që në pëllëmbët e tua qiejt i zbritën
sa herë që zgjasje duart e nuk mund t’i arrije
balonat e tua fillkëputura…
ata që të thanë se duhet të jesh zotëri
edhe mes atyre që Zot nuk kanë
ata që të mësuan të mos përdorësh brrylat
dhe që tjetri është vëllai yt
ata që të thanë se paraja e prish njeriun
dhe varfëria është shenja e të ndershmit
ata që të thanë mos njjih urrejtje
se dashuria zbut edhe të ligun
jo, mos i falendero…
të gënjyen...
bëhu djali i keq i shtëpisë, i rrugës
lagjes, qytetit, më i keqi i gjithë botës
me bukën e përditshme haje turpin
ndryshe në gosti për ty nuk do të ketë vend
do të vdesin ata që të bënë mire
do të vdesin ata që të ndriçuan aresyen
do të vdesin ata që jetën ua nxive
do vdesësh dhe ti
bashkë me të këqinjtë dhe të mirët
prindërit, edukatorët dhe predikuesit
do vdesin edhe ata që u mbajnë mend..
jo, mos i falendero
të gënjyen...
se nderi yt s’vlen as dy lekë, o njeri,
as ndershmëria me të cilën të rritën
do mbetesh në cep të ringut një jetë
me kurrizin mbështetur pas litarëve të lagur
pa u mbrojtur dot nga ata që fort të goditën
dhe mbi altare do të bien të djegur trarët
si dritë e bordellit mbi katedralet
kur te të shkelin me këmbët e tyre të palara
kur të poshtërohesh nga harbutë dhe kodoshë
kur të të qëllojnë pa mëshirë në fytyrë
dhe pasi t’u kesh kthyer faqen tjetër,
do të të kërkojnë edhe bythën…
në emër të kujt do të bëhesh bir i mirësisë
cila dritë hyjnore e jotja do të arrinte të ndriçonte
gjirizet e jetës ku as dritë e diellit s’hyn dot
nuk i ke parë të mirët se si zvarriten rrugës pa fund
gjithnjë në radhë pas një maskarai që lehtësisht
arrin çdo gjë që ti nuk e fiton dot as me mund…
dhe mireqenia e pasuria e tij veç shtohet
makuteria e tij kurrë nuk vdes…
do kalosh nëper të gjithë rrathët e ferrit, njeri,
para se të kuptosh se ndershmëria jote
nuk është virtyt
por ves…
jo, mos i falendero ata
ata që të mësuan të falësh e të mos vjedhësh
e pastaj të dorëzuan te turma e batakçinjve
që të plaçkitën xhepat, ëndrrën, jetën…
ata që të ushqyen me fisnikërinë
edhe ndaj atyre që të çuan në djall
ata që të mësuan të bindesh, por jo të luftosh
ata që të thanë se hamsteri dinjitoz e ka vendin veç në rrotë
ata që të mësuan mirësjelljen dhe jo ligjet e burgut
ata që të thanë që xhungla u përket vetëm bishave
dhe njerëzve veç ungjinjtë e shenjtë
por kjo botë është versioni pa flakë i ferrit, o njeri,
ku një si ty nuk mbijeton dot…
një ditë të fundit kur fundin ke takuar
s’do të kesh përgjigje kur të të pyesin fëmijët
dhe çka falenderove një jetë të tërë
me nofulla të shtrënguara ke për ta mallkuar…
sikur s’jetove kurrë
humbanak do të ikësh
kur jeta të të thotë “shko!”
dhe i lodhur per vdekje
do të mbyllësh sytë
dhe do të ndjehesh keq
nga poema të vonuara
të padobishme si kjo...
artangjyzelhasani
jo, mos i falendero ata…
…ata që të deshën të mirën
ata që u përpoqën pafund për ty
ata që kur kishe frikë të thanë “guxo!”
ata që të mësuan si të dhurosh lule
por jo përdorimin e thikës
ata që të mohuan të drejtën për të gabuar
ata që pranë të erdhën kur të tjerët kishin shkuar
jo mos i falendero…
ata që të bënë kokën e të rritën
ata me të cilët ndave fëmijërinë
dhe shpirtin ta dehën me gëzimin e tyre
ato që me mëngjese t’i mbushën netët
ndërsa nga djalë ngadalë u bëre burrë
ata që në pëllëmbët e tua qiejt i zbritën
sa herë që zgjasje duart e nuk mund t’i arrije
balonat e tua fillkëputura…
ata që të thanë se duhet të jesh zotëri
edhe mes atyre që Zot nuk kanë
ata që të mësuan të mos përdorësh brrylat
dhe që tjetri është vëllai yt
ata që të thanë se paraja e prish njeriun
dhe varfëria është shenja e të ndershmit
ata që të thanë mos njjih urrejtje
se dashuria zbut edhe të ligun
jo, mos i falendero…
të gënjyen...
bëhu djali i keq i shtëpisë, i rrugës
lagjes, qytetit, më i keqi i gjithë botës
me bukën e përditshme haje turpin
ndryshe në gosti për ty nuk do të ketë vend
do të vdesin ata që të bënë mire
do të vdesin ata që të ndriçuan aresyen
do të vdesin ata që jetën ua nxive
do vdesësh dhe ti
bashkë me të këqinjtë dhe të mirët
prindërit, edukatorët dhe predikuesit
do vdesin edhe ata që u mbajnë mend..
jo, mos i falendero
të gënjyen...
se nderi yt s’vlen as dy lekë, o njeri,
as ndershmëria me të cilën të rritën
do mbetesh në cep të ringut një jetë
me kurrizin mbështetur pas litarëve të lagur
pa u mbrojtur dot nga ata që fort të goditën
dhe mbi altare do të bien të djegur trarët
si dritë e bordellit mbi katedralet
kur te të shkelin me këmbët e tyre të palara
kur të poshtërohesh nga harbutë dhe kodoshë
kur të të qëllojnë pa mëshirë në fytyrë
dhe pasi t’u kesh kthyer faqen tjetër,
do të të kërkojnë edhe bythën…
në emër të kujt do të bëhesh bir i mirësisë
cila dritë hyjnore e jotja do të arrinte të ndriçonte
gjirizet e jetës ku as dritë e diellit s’hyn dot
nuk i ke parë të mirët se si zvarriten rrugës pa fund
gjithnjë në radhë pas një maskarai që lehtësisht
arrin çdo gjë që ti nuk e fiton dot as me mund…
dhe mireqenia e pasuria e tij veç shtohet
makuteria e tij kurrë nuk vdes…
do kalosh nëper të gjithë rrathët e ferrit, njeri,
para se të kuptosh se ndershmëria jote
nuk është virtyt
por ves…
jo, mos i falendero ata
ata që të mësuan të falësh e të mos vjedhësh
e pastaj të dorëzuan te turma e batakçinjve
që të plaçkitën xhepat, ëndrrën, jetën…
ata që të ushqyen me fisnikërinë
edhe ndaj atyre që të çuan në djall
ata që të mësuan të bindesh, por jo të luftosh
ata që të thanë se hamsteri dinjitoz e ka vendin veç në rrotë
ata që të mësuan mirësjelljen dhe jo ligjet e burgut
ata që të thanë që xhungla u përket vetëm bishave
dhe njerëzve veç ungjinjtë e shenjtë
por kjo botë është versioni pa flakë i ferrit, o njeri,
ku një si ty nuk mbijeton dot…
një ditë të fundit kur fundin ke takuar
s’do të kesh përgjigje kur të të pyesin fëmijët
dhe çka falenderove një jetë të tërë
me nofulla të shtrënguara ke për ta mallkuar…
sikur s’jetove kurrë
humbanak do të ikësh
kur jeta të të thotë “shko!”
dhe i lodhur per vdekje
do të mbyllësh sytë
dhe do të ndjehesh keq
nga poema të vonuara
të padobishme si kjo...
artangjyzelhasani
Merre vllai se dhe un te marrme e kisha.
Ka diçka në ajër:
tingulli i veçantë
i një premtimi stërmadh
që megjithatë do të mbahet.
Diçka vjen rrotull këtë natë
dhe kush mundet ta dëgjojë është i urtë.
Kush nuk e dëgjon, rrezikon
ta mbajë ende kokën mes shpatullave.
E ndritshme dhe e tejdukshme është koka
dhe nata mbushur zhurma.
i ngrohtë dhe përkëdhelës ajri –
por nëse kokën humb, i pasur do të jesh.
R. GERNHARDT
tingulli i veçantë
i një premtimi stërmadh
që megjithatë do të mbahet.
Diçka vjen rrotull këtë natë
dhe kush mundet ta dëgjojë është i urtë.
Kush nuk e dëgjon, rrezikon
ta mbajë ende kokën mes shpatullave.
E ndritshme dhe e tejdukshme është koka
dhe nata mbushur zhurma.
i ngrohtë dhe përkëdhelës ajri –
por nëse kokën humb, i pasur do të jesh.
R. GERNHARDT
sofia
Find Prettys Girls in your city for night
Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet fillin
e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh,
sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin
por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh…
Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur,
e, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh,
madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur,
me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh…
Poezi nga Rudyard Kipling.
Përktheu Robert Shvarc
e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh,
sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin
por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh…
Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur,
e, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh,
madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur,
me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh…
Poezi nga Rudyard Kipling.
Përktheu Robert Shvarc
Kanga e rinisë
Rini, thueja kangës ma të bukur që di!
Thueja kangës sate që të vlon në gji.
Nxirre gëzimin tand’ të shpërthejë me vrull…
Mos e freno kangën! Le të marri udhë.
Thueja kangës, rini, pash syt e tu…
Të rroki, të puthi kanga, të nxisi me dashnu
me zjarrm tand, rini… Dhe të na mbysi dallga
prej ndjenjash të shkumbzueme q’i turbullon kanga.
Rini, thueja kangës dhe qeshu si fëmi
Kumbi i zanit të përplaset për qiellë
dhe të kthejë prap te na, se hyjt ta kanë zili
e na të duem fort si të duem një diell.
Thueja kangës, Rini! Thueja kangës gëzimplote!
Qeshu, rini! Qeshu! Bota asht e jote.
Migjeni
Rini, thueja kangës ma të bukur që di!
Thueja kangës sate që të vlon në gji.
Nxirre gëzimin tand’ të shpërthejë me vrull…
Mos e freno kangën! Le të marri udhë.
Thueja kangës, rini, pash syt e tu…
Të rroki, të puthi kanga, të nxisi me dashnu
me zjarrm tand, rini… Dhe të na mbysi dallga
prej ndjenjash të shkumbzueme q’i turbullon kanga.
Rini, thueja kangës dhe qeshu si fëmi
Kumbi i zanit të përplaset për qiellë
dhe të kthejë prap te na, se hyjt ta kanë zili
e na të duem fort si të duem një diell.
Thueja kangës, Rini! Thueja kangës gëzimplote!
Qeshu, rini! Qeshu! Bota asht e jote.
Migjeni
Dua tek ti
aventurën e anijes që shkon drejt polit.
Dua tek ti
guximin e lojtarëve të zbulimeve të mëdha.
Dua tek ti gjërat e largëta.
Dua tek ti të pamundurën.
Hyj në sytë e tu si në një pyll
mbushur diell
dhe i djersitur, i uritur, gjithë tërbim,
kam pasionin e gjuetarit
të kafshoj mishin tënd.
Dua tek ti të pamundurën
por jo dëshpërimin.
N. HIKMET
aventurën e anijes që shkon drejt polit.
Dua tek ti
guximin e lojtarëve të zbulimeve të mëdha.
Dua tek ti gjërat e largëta.
Dua tek ti të pamundurën.
Hyj në sytë e tu si në një pyll
mbushur diell
dhe i djersitur, i uritur, gjithë tërbim,
kam pasionin e gjuetarit
të kafshoj mishin tënd.
Dua tek ti të pamundurën
por jo dëshpërimin.
N. HIKMET
Monique
With or Without u
Po ti kurrë nuk e more mundin…
Ti më kërkoje tek ylli më i ndritshëm i natës,
Më kërkoje te reja më bardhoshe në qiell.
Ti më kërkoje te trëndafili i egër në kopsht.
Më kërkoje te pisha më e lartë në pyll.
Dhe te guaska e gjendur thellë në det.
Por unë nuk isha tek ylli më i ndritshëm.
Nuk isha as te reja më e bardhë.
Nuk isha te trëndafili i egër.
Dhe as te pisha më e lartë.
Nuk isha as te guaska e gjendur thellë në det.
Ku isha? Në zemrën tënde,
e strukur në skutën më të errët.
E lehtë për të më gjetur,
Nëse do të më kishe ndjerë brenda teje.
Po ti kurrë nuk e more mundimin ta bëje…
Stephanie Stoychevska
Ti më kërkoje tek ylli më i ndritshëm i natës,
Më kërkoje te reja më bardhoshe në qiell.
Ti më kërkoje te trëndafili i egër në kopsht.
Më kërkoje te pisha më e lartë në pyll.
Dhe te guaska e gjendur thellë në det.
Por unë nuk isha tek ylli më i ndritshëm.
Nuk isha as te reja më e bardhë.
Nuk isha te trëndafili i egër.
Dhe as te pisha më e lartë.
Nuk isha as te guaska e gjendur thellë në det.
Ku isha? Në zemrën tënde,
e strukur në skutën më të errët.
E lehtë për të më gjetur,
Nëse do të më kishe ndjerë brenda teje.
Po ti kurrë nuk e more mundimin ta bëje…
Stephanie Stoychevska
Monique
With or Without u
Ajo nuk më urreu kurrë dhe kurrë s’më dashuroi!
Ata më patën munduar
Dhe zemëruar sa s’ka,
Disa me dashurinë e tyre,
Me urrejtjen e tyre, disa.
Dhe bukën më patën helmuar,
Më dhanë vrer të pi, ata,
Disa me dashurine e tyre,
Me urrejtjen e tyre, disa.
Po ajo që shumë e më shumë
Më mundoi, zemëroi e trishtoi,
Ajo nuk më urreu kurrë
Dhe kurrë s’më dashuroi.
Hajnrih Hajne
Ata më patën munduar
Dhe zemëruar sa s’ka,
Disa me dashurinë e tyre,
Me urrejtjen e tyre, disa.
Dhe bukën më patën helmuar,
Më dhanë vrer të pi, ata,
Disa me dashurine e tyre,
Me urrejtjen e tyre, disa.
Po ajo që shumë e më shumë
Më mundoi, zemëroi e trishtoi,
Ajo nuk më urreu kurrë
Dhe kurrë s’më dashuroi.
Hajnrih Hajne
Naten neper rruge pa me te voglen drite.
Iki kuturu...
Pa e ditur ku ik!
Neper udhe te ngushta, Me ndjek intuita.
Me pushton trishtimi, E me shterngon frika.
Se di se ku shkoj.
Se di se c'kerkoj.
Se di perse rrugen, Neper terr vrapoj.
Se di perse koha, Me peshtjell mes territ.
Njera kembe ne udhe, Tjetra brenda ferrit.
Naten neper rruge jam ne gjurme vetmie.
Dhe nuk jam fantazem,
Dhe Jo! Dhe jo nuk jam hije!
Jam trishtimi vete , Qe me han se gjalli.
Nje gjallim i vetem qe kalon buze varri.
Se kam jeten time per gjah egersirash.
As eshtrat si desha , ti humb erresirash.
Se desha jeten! Dhe vazhdoj ta dua!
Se di se c'me vret.
Se di c'ndodh me mua...
KOHA! Kjo fantazem qe kthetrat radhaz hapi.
Mua me ndjek prapa,
Mua don t'me kapi.
Mua qe me kot ndjek udhet e shkreta.
Braktisur nga fati, Braktisur nga jeta.
Nje vetmi e mjere qe kerkon nje shprese.
Dije! Koha eshte ndyresi.
Nata eshte e zeze.
Permbi lot trishtimesh, Ashtu permes plage.
Koha eshte vampire.
Vaj! C'kohe injorante!
(c) Gj. Nikolla fundshekull.
Iki kuturu...
Pa e ditur ku ik!
Neper udhe te ngushta, Me ndjek intuita.
Me pushton trishtimi, E me shterngon frika.
Se di se ku shkoj.
Se di se c'kerkoj.
Se di perse rrugen, Neper terr vrapoj.
Se di perse koha, Me peshtjell mes territ.
Njera kembe ne udhe, Tjetra brenda ferrit.
Naten neper rruge jam ne gjurme vetmie.
Dhe nuk jam fantazem,
Dhe Jo! Dhe jo nuk jam hije!
Jam trishtimi vete , Qe me han se gjalli.
Nje gjallim i vetem qe kalon buze varri.
Se kam jeten time per gjah egersirash.
As eshtrat si desha , ti humb erresirash.
Se desha jeten! Dhe vazhdoj ta dua!
Se di se c'me vret.
Se di c'ndodh me mua...
KOHA! Kjo fantazem qe kthetrat radhaz hapi.
Mua me ndjek prapa,
Mua don t'me kapi.
Mua qe me kot ndjek udhet e shkreta.
Braktisur nga fati, Braktisur nga jeta.
Nje vetmi e mjere qe kerkon nje shprese.
Dije! Koha eshte ndyresi.
Nata eshte e zeze.
Permbi lot trishtimesh, Ashtu permes plage.
Koha eshte vampire.
Vaj! C'kohe injorante!
(c) Gj. Nikolla fundshekull.
Monique
With or Without u
Është natë dhe dhoma u fundos në errësirë,
E vetmja dritëz u venit dhe u shua;
Tani për asgjë s’kam dëshirë,
U drodh çka ishte e shenjtë për mua.
Veçse ka mbetur si mall e kujtim i hershëm
Dhimbja për hirin e të dashurve në varret,
Ndaj në gërmadhat e shpirtit tim të djeshëm
Ende digjen e tymojnë zjarret…
E vetmja dritëz u venit dhe u shua;
Tani për asgjë s’kam dëshirë,
U drodh çka ishte e shenjtë për mua.
Veçse ka mbetur si mall e kujtim i hershëm
Dhimbja për hirin e të dashurve në varret,
Ndaj në gërmadhat e shpirtit tim të djeshëm
Ende digjen e tymojnë zjarret…
Vdekja është shumë e rëndë
Të vdekurit janë shenjt kurse te gjallet janë në vend
Të vdekurit i duam e respektojme
Kujtimi i tyre është arsyeja qe jetojme
Jeta jonë një ditë do perfundoje
Por do jenë te gjallet qe do na kujtojnë
Ky është zinxhiri i jetës e i vdekjes
Bashkimi i hallkave bën vazhdimesine e jetës.
Të vdekurit janë shenjt kurse te gjallet janë në vend
Të vdekurit i duam e respektojme
Kujtimi i tyre është arsyeja qe jetojme
Jeta jonë një ditë do perfundoje
Por do jenë te gjallet qe do na kujtojnë
Ky është zinxhiri i jetës e i vdekjes
Bashkimi i hallkave bën vazhdimesine e jetës.
D.
.
Bob Dylan: QË TË NDJESH DASHURINË TIME
Kur shiu tërsëllin në fytyrën tënde,
Dhe e gjithë bota të është qepur pas,
Mund të të ofroj një përqafim të ngrohtë
Që të ndjesh dashurinë time.
Kur shfaqen hijet e mbrëmjes dhe yjet
E kur askend nuk ke të të fshije lotët,
Mund të të shtrëngoj për një milion vjet
Që të ndjesh dashurinë time.
E di që mendjen nuk e ke mbledhur ende
Por unë kurrë nuk do të të bëja keq,
Këtë e kam ditur qysh prej çastit që u takuam
Dhe në mendjen time s’ka asnje dyshim, vendin ku e ke.
Do të vuaja urie, në blu dhe në zi do të nxihesha,
Do të zvarritesha për ty, përgjatë rrugës,
Nuk ka asgjë të cilën nuk do ta bëja për ty,
Që të ndjesh dashurinë time.
Stuhitë po trufullojnë mbi detin zemërak,
Dhe mbi rrugën e pendesës,
Erërat e ndryshimit po fryjnë të egra dhe të lira,
Dhe ti ende nuk ke parë askënd si unë, kurrë!
Mund të të beja të lumtur, ëndrrat t’i përmbushja,
Nuk ka asgjë për ty qe s’do ta bëja.
Per ty do të shkoja deri në fund të botës,
Që të ndjesh dashurinë time.
(Përktheu: Edvin Shvarc)
Kur shiu tërsëllin në fytyrën tënde,
Dhe e gjithë bota të është qepur pas,
Mund të të ofroj një përqafim të ngrohtë
Që të ndjesh dashurinë time.
Kur shfaqen hijet e mbrëmjes dhe yjet
E kur askend nuk ke të të fshije lotët,
Mund të të shtrëngoj për një milion vjet
Që të ndjesh dashurinë time.
E di që mendjen nuk e ke mbledhur ende
Por unë kurrë nuk do të të bëja keq,
Këtë e kam ditur qysh prej çastit që u takuam
Dhe në mendjen time s’ka asnje dyshim, vendin ku e ke.
Do të vuaja urie, në blu dhe në zi do të nxihesha,
Do të zvarritesha për ty, përgjatë rrugës,
Nuk ka asgjë të cilën nuk do ta bëja për ty,
Që të ndjesh dashurinë time.
Stuhitë po trufullojnë mbi detin zemërak,
Dhe mbi rrugën e pendesës,
Erërat e ndryshimit po fryjnë të egra dhe të lira,
Dhe ti ende nuk ke parë askënd si unë, kurrë!
Mund të të beja të lumtur, ëndrrat t’i përmbushja,
Nuk ka asgjë për ty qe s’do ta bëja.
Per ty do të shkoja deri në fund të botës,
Që të ndjesh dashurinë time.
(Përktheu: Edvin Shvarc)