Momente me veten!!((krijime personale te anetarve)

Per shpirtrat akuj.

E kishte porositur te mbante veshur ate dite kepucet llustrafin. Ai si pelqente ata por me siguri do i kishte veshur dhe pse ajo dite
nga rete e zeza dukej sikur nuk ishte dita e tij. Sapo u fut ne makine pikat e shiut trokiten ne xham.
Perkuli koken lehte ne drejtim te qiellit sikur te kerkonte nje shpjegim dhe nxori nje zarf. Do shkruante nje pusull te vogel ku permbante vetem
kengen qe kishte shkruar per ate dhe adresen e saj.
Para se te arrinte te vendi i tyre, aty rreze liqenit ku era rrihte lehte i largonte kacurelat nga qafa.
Deri ne ato momente ishin tre vendet qe kishin ndryshuar, sepse kacurelat donte gjithmone ti largonte ai.
I vetmi sundues. I vetmi posedues. Ai kenaqej nen tregimet e saj me dredhjet e para te cigares qe po bente dhe ai i mesonte se si te mos i dridhej dora
e duhani ti shkundej nga filtri. Kenaqej kur i tregonte per arratisjet nga shkolla dhe per puthjen e pare qe kishte shkembyer ate dite te premte
qe nuk e kishte marre ne shkolle. Po luante me mendjen e tij dhe ai ia lejonte ta bente. E donte ate femer kur i afronte buzet tek qafa e tij dhe lehte e prekte
E donte kur i ngjallte ate pafajsi qe ai po humbiste nen nje shikim te vrazhde te shoqerise , ai po calonte ne ate fisnikeri qe e kishte karakterizuar cdo here.
E donte kur ajo i erdhi te lokali dhe tymoste si zonjat e pariziene plot tinzeri, kur i binte pianos lehte dhe pasi mbaroi ajo i shkoi me goten e veres afer
Per ne i dashur i tha, dhe piu nga gota qe denjesisht la shenjen e buzeve te saj, denjesisht ai piu ne ate gjurme epshi.
Kenga qe kishte ne zarf nuk ishte jashtezakonisht e bukur, nuk ishte jashtezakonisht e cmendur mbase nuk kuptohej nga 1/3 e mases
qe do e lexonin nje dite...per kete u ndal tek lokali i tij ku vuri kengen e saj ne jukebox porositi nje limonate ku pa kacurelat e saj te kercenin me eren.
Harroi ta pinte limonaten qe e porosiste cdo dite ne oren 16:05 , madje harroi edhe te paguante.
Doli rrembimthi por nuk ishte zeri i saj i brishte qe e shoqeroi kacurelat.
Madje as hunda ne formen e tejzgjatur e te holle tipike aristokracie, as nishani ne cepet e buzeve nuk i shoqeronte ato kacurele.
Ajo kenge su lexua kurre, ajo limonate u harrua te paguhej dhe jukebox nderroi kengen e saj qe buciste lehte.
Kishin ngelur premtimet e saj boshe, kepucet e tij llustrafin qe urrente, shamia e saj e verdhe qe ate dite lidhin gishtin tek e qara e pemes se liqenit
dhe piano qe nuk binte me.

Edhe pse nuk doja ti ndaja me askend keto me......


Nje dite do jem serisht Ajo qe isha, “UNE”!


Jam rrezuar me zemren ne toke duke u zvarritur , e koka me eshte varur ne dysheme dhe te therres ty! Dhimbja cirret duke te kerkuar ty…Ku je?
Nuk po heq dore …
Edhe pse ti me ke braktisur si nje anije e vjeter ne mes detit nga dallget , perpire edhe pse gjumi arratisur nga syte eshte, edhe pse fundin e shoh kaq qarte , nuk do heq dore. Do ngrihem ashtu si une di dhe do te kerkoj!


E shkuara godet furishem ne muret e vjetra e ma shkund zemren , furtune dhe kudo ka krisje e thyerje xhamash por ti…ti cuditerisht arrin te dalesh ne siperfaqe , sepse ti je plaga e shpirtit tim!
Nuk do rresht duke te kerkuar , rrugen do e rigjej e do te te kthej serisht ne catine e mendjes sime , do ngrihem dhe cale cale serisht do gjej menyren me shpirtin keputur te te sjelle ne shtepi.
Kurre s’te mora inat , te kam falur mijra here ne heshtje , ste urrej dot…e si mund te urrehet nje shpirt?!
E kur perpiqem te sheroj veten nga ti , ti vjen fuqishem duke hedhur cdo perpjekje ne ere, e si mund te kurohem une valle?!

Serisht mbreme erdhe ,duke gervishtur plagen pa meshire deri sa dhimbja dhimbte. Te lutem me ler , dua te jem e shendeshme per ty, dhe viroza jote me eshte shperndare ne gjithe gjithesine time e s’me lejon te ngrihem…nuk jam aq e forte sa me pandeh…andaj lerme te qete.
Zvarre zvarre do terhiqem neper pllaka, por dije se do te mbledh dhimbjen ne te dy grushtat e mi dhe do di te ngrihem e eci serisht. Do qaj , e prej shpirtit do heq cdo shije te hidhur, cdo ndjesi negative e nga ti do clirohem . Do kuroj brendine time dhe besome , do te mbaj si nje kujtim, relike e kohes se shkuar , si nje imazh te asaj kohe kur nuk ekzistoje.


Ne toke me ke hedhur dhe nga perplasja ime ndoshta ndjen dhimbje , por une jam e gjalle, ende frymoj dhe pse duart mbeshtetur ne dysheme , premtoj se dore nuk heq.
Kurre sdo heq dore se qenuri UNE!

Kushtuar VETES!

Askush vendin tend se ze!



-Ulu tutje , vendi eshte I zene!

Ky ze me trembi teksa I drejtohej personit qe po tentonte te ulej prane meje. Per nje moment ktheva koken te kuptoja nga erdhi ai ze, por askush s’kish folur. Syte perreth me shihnin te cuditur dhe befas u ndjeva ne faj. Kisha qene une ajo qe veten dot se kisha permbajtur ….

Ai ishte thjesht nje I panjohur dhe nuk kisha pse I shfryja gjithe inatin e botes atij. Keto kohe urrejtja brenda vetes rritej si nje embrion I sapo ngjizur dhe urreja cdo kend qe nuk ishte TI. Se mbaj mend kur ishte hera e fundit qe njeri tjetrit I perplasem fjalet , harrome, mos me kerko me, here e fundit qe flasim…..por te kujtohet sa shpejt I harronim e rrugen e kthimit e rigjenim serisht!

….sepse zemra dhe mendja ime ende te perkisnin TY!

Ktheva koken nga xhami per te evituar cdo shikim theres mbi mua. Se kuptoja perse e torturoja veten ende per dicka qe me nuk ekzistonte.

-Dashuro! Kesisoj do harrosh dhe do te harrojne!

Por me thuaj ti si mund ta le veten te duhem nga dikush qe nuk eshte Ti?! Mundem???

Ti po perpiqeshe te thoje dicka por u venite shpejt ,sepse e shkuara ku beje pjese te mbyti zerin.

Me syte perhumbur ne askund , imagjinoja qiellin si nje hekurudhe mendimesh, e treni im qe zgjatej drejt rruges tende.



E di cfare?

Dua te bjere shi, po po … te me lagi lekuren e te me depertoj ne thellesi cdo pikez shiu , dhe te ndjej aromen e tokes se lagur….sepse ate ma percjell ti!





Kthej koken si e trembur dhe ah po , vendi prane meje eshte ende bosh…sepse eshte vendi yt!

Te panjohurit perreth me duket sikur me pyesin:



-Ende s’u lodhe ti?



I shoh drejt e ne syte e tyre kureshtar, dhe marr kohe e force te flas :



-JO! – Per te nuk do lodhesha edhe sikur te shkoja zbathur deri ne fundin e nje endrre. Vendi I tij eshte vetem I tij!




Edhe pak ka mbetur nga udhetimi im dhe vendi yt perkrah meje eshte ende bosh!....

Ecja menduar mes asaj qe shihej nga syte dhe asaj qe mendja pasqyronte direkt brenda syve.
Ishte nje situat sa e erret sa trazuese,me ngaterroheshin vizualiteti real me ate preceptiv te mendimeve brenda trurit.
Ne nje cast u mundova ti ndalja keto vale mendimesh,dhe shikimin e syve ta mbuloja me nje tantell te bardhe,ku mund te hidhja lirsiht cdo mendim qe mendja ime rigjeneronte,ngjante si nje kazan qe velon me pluher yjesh te vdekur,ndihesha e pafuqishme tek mendja ime konvergonte mes nje lumi aq te turbullt,ndjeja nje si tip dhimbje per te,qe s"disponoja asnje fuqi ne ato momente ta qetesoja.
Ecem pak ashtu ne ate shije abstraksioni.
Pak me tutje fillova ti largohesha asaj rremuje te mendjes,pash se si shperbejej ajo cfare lindte ne shikimin fizikisht dhe ajo cfare linde nga mendja.
Ishin totalisht dy bote qe here here duheshin perqafoheshin here here luftonin njera tjetren.
Tek i largohesha akoma me shume,degjoja vegime zerash,cjerrjesh dhe disa spirlae ngjyrash qe mbareseshin me lloj lloj ngarkesash,qe nga me negativet deri tek me pozitivet.
E vetmja gje qe lutesha tek sa une largohesha akoma me shume,ishte qe ngarkesa e poleve te tyre te kunderta te ishte deri diku e barabarte,ne forme qe mos te vdiste asgje ne ate lemsh.
Ishte nje furtune ngjyrash rrebeshesh,emocionesh,botesh qe sa me shume i largohesha ,aq me teper ajo merrte disi pamjen e nje pikture qe sa vinte e qetesohej.
Mendova me vete ,shikimi i syve ngelet interesant,nese shikon perballe,shikon qarte ,paster dukshem racionalitetin viziv,por nese kthejme shikimin ne brendes,i shkreti shikim lodhet,trulloset e shpesh gjendet ne tunele pa drite,pa pasqyra pa asnje rruge ku mund te shtroje sikur e nje gure lidhes mes tyre,nje neon,pak shi apo pak diell.
Dicka dicka te mundshme ti vendos ne rradh vizuale dhe racionale. Aty shikimi eshte ne nje pozicion kercenues,pasi asgje nuk eshte sic duket,shihet,asgje ne ate mikrobot te turbullt nuk bindet shpesh here, kjo te lodh shikimin e syve brenda saj.
Mbylla pereden dhe ktheva shikimin drejt rruges tek ecja lehtazi gati,gati si ndjeja kembet,javes pllakave....u clirova disi
Ne Fund te fundit ne duhet te pranojme qe jemi ne dimensione botesh paralele,dhe ajo vizivia eshte ndoshta me thjeshta,me praktikja me kuptushmja,prandaj syte jane gjithnje te hapur,te fresket tek shikojne nje horizont natyre,sepse deshira per te njohur te thjeshten eshte gjithnje me madhe se sa per te ftilluar te brendshmen,aty ku syte kane nje rol dytesore.
Sepse thjeshte aty verpohet pa shikime vizive,veprohet me rebelizem,veprohet me rrebeshe,,derisa urat e mendimeve lodhen per gjume ,disi qetesohen,dhe yjet hedhin shkelqimin e tyre per ti vene ne qetesin e brisht,deri ne duelin tjeter te rradhes.

Këngë e dashurisë

Të mbaj mend në çaste gëzimi, e në hidhërimi,
çdo herë përpara në sy, më shfaqësh vetëm ti
si dashuri, si engjëll a vegim
në ëndrra, a në realitet këtë nuk e di.

Me tingëllon në vesh zëri yt, fjala jote,
herë shpreh dhimbje, herë shpreh gëzim,
më pak lumturi, e më pak gëzim,
në ëndrra, a në realitet këtë nuk e di.

Më prek herë lehtas, e herë më vrazhdë
herë të prek flokun, e herë në faqe lehtas
me dorën që të ledhaton, ndonjëherë dhe të mëshon,
në ëndrra, a në realitet këtë nuk e di.

Po sikur

Të gjeje udhën që ke humbur,
të më jepje buzët tua, e puthjet të jap unë
të nxitosh, të ngutësh, të vish shpejt,
sepse se ke idenë sa mall ke për të shuar

Të bëhesh sikur bora në shkretëtire,
të ndash planetët në gjysmë
të pyllëzosh pyjet pa pyje,
të ngjallësh dike që ka vdekur pa ty.

Dhe ndoshta sërish do të rrah kjo zemra ime,
sepse rrahjet e saj i more ti,
dhe zëri, fjala, dora, buza dhe çdo gjë që ke ti,
të më bëhet, dashuri lot e gëzim.


P.s paskam kohë pa shkruar, dhe sigurisht që do jetë keq...

Tash i kam ndal te gjitha kohet,e jam ne nje kohe timen.
E habitshme se si abortova cdo kohe qe s"ishte e imja,ndjeva dhimbje dhe klithma,ndjeva kohe tek frikshem perpinin cfare u dilte para.
Por une e dija qe kishte nje kohe dhe per mua..dhe koha ime ishte pikerisht ndalimi i cdo kohe qe ska risi...
Tashme kam nje kohe,kohen time,ate kohen ku pine nje kafe me qetesi,shikon nje lule dhe te kujton dashuri,kujton nje buzeqeshje dhe ndjen lumturi,perqafimin e nje deshire dhe ndjehesh njeri!!
Tashme i kam ndalur te gjitha kohet,dhe qendroj larg, ne qetesi ne kohen time s"ka roberi.....

Mamit tim që nuk e pash kurrë.

E dashur mami, shpesh herë kam dashur të kuptoj vendimin tënd kur vendose të mos më lejosh të lind, të shijoj dhe unë botën në të cilën ju jetoni. Kam provuar disa herë të e bind vetën se ky është vendimi më i mirë që ke mundur të e marrësh. Tek e fundit, kush do isha unë? Një fëmijë tjetër në botë, ndoshta më pas do të vdisja nga uria, ndoshta dhe nuk do rritesha fare. Kush e di, apo jo? Por, a nuk kisha dhe unë të drejtë të provoja, së paku të provoja të jetoja. Të ndjeja dhe unë aromën e luleve, ose të rrëzohesha në jetë, e më pas të ngrihemi bashkë. E di, tash kur unë po të shkruaj jam në një vend më të mirë, këtu nuk ka të keqe mami, këtu ekziston vetëm dashuria. Ah, dashuria. Si nuk pate pak dashuri dhe ti mami. Ndoshta një ditë kur të vish këtu te unë, do të kuptosh se unë do të isha fëmijë me flokë të gjatë, ngjyrë ari ashtu si edhe ti që i ke flokët. Ah, po mami. Nuk e di pse pas disa vitesh ke vendosur të qash për vendimin që ke marrë. Unë tek e fundit, nuk linda kurrë. Nuk shijova fare diellin, e as hënën në natën plotë me yje të cilën pamje ti e do shumë. A jam unë rastësi mami? Rastësisht njerëzit dashurojnë, bëjnë dashuri do të thoja , dhe më pas lindin fëmijë krejt rastësisht. E pse nuk më dhe edhe mua një rast , krejt rastësisht ndoshta do të isha fëmija më i mirë në botë, krejt rastësisht ndoshta do të gëzoja me sukseset e mia në shkollë, krejt rastësisht ndoshta do të isha fëmija më i mirë në botë. Ama, ti mami, nuk i dhe rast rastësisë.

Fëmija yt që nuk lindi kurrë 

Haiku

Hena eshte fshehur pas resh
Hap kutine e kujtimeve
te largoje erresiren.

Haiku

Aroma e parfumit ndal kohen
Mberthej mallin
ne kopesen e fundit te palltos veshur.

Puthmë...

Ledhatomë,
Puthmë në gushë,
Ne buzë,
Puthmë ....

Merrma frymën,
Ferkomë,
Kafshomë,
Vetëm puthmë...

Prekmë lehtë,
Sytë,
Qerpikët,
Vetëm puthmë...

Perdhunomë me buzë,
Roberomë,
Mahnitmë,
Ama puthmë ....

Mermeritmë,
Pëshpëritmë,
Këndomë,
Vetëm puthmë...

Merrma mëndjen,
Trullosmë,
Lidhmë,
Ama puthmë...

Jepma,
Fluturomë,
Folmë,
Vetëm puthmë...

Germomë,
Zbulomë,
Zhvishme shpirtin,
Ama puthmë...

Përqafomë,
Merrmë,
Shtrengomë,
Vetëm puthmë...

Parfumosmë,
Lagmë,
Helmosmë,
Ama puthmë...

Puthmë,
Puthmë,
Vetëm puthmë...

Pasi vuri dorezat e verdha dhe kapelen prej kashte u drejtua nga kopshti i tyre i vogel
Ishin afro 9 karajfila te bardhe qe donin perkujdesjen e saj. Fustani i saj plot pika te verdha dukej sikur i mbulonte ballin e ngrysur
Akoma skishte lexuar gazeten, komshijte akoma skishin marre qumeshtin tek dera ndersa ajo nguliste lopaten e vogel ne toke.
Nga dritarja vinte akoma aroma e vezeve te rrahura e te gatuara te lena ashtu te pangrena
Donte te kishte te drejte:- dhe nguliste akoma me shume ate lopate, njemend po hapte nje grope tejet te madhe
Nuk hengri as vezet e gatuara :- dhe mori nje grusht dhe per ta hedhur me nje grusht tjeter
Vezet e gatuara nga une qe kur hapi syte :- ndersa fuste karajfilin deri tek koka
U ngrit rrembimthi sikur te kishte harruar dicka , me fustanin qe mbanjn copeza dheu por nuk u kujdes aspak
Nxori me ngut nje zarf
StiLolapsin e saj ne forme kalemi
Dhe letrat e verdha qe ngjanin sikur letrat e dashnoreve te manastireve te fshehura ne mure plot myshk.
Sot nuk kishe rregulluar jaken - e nisi. Pastaj e fshiu dhe e rishkoi prap
dhe ndersa ecje i qete per ne pune une te shihja me jaken e ngritur siper ndersa nga pas doja te hidhja feten e bukes me marmelate.
Qen- i kishe thirrur kjo ndersa ai po dilte nga shtepia
Ai qe kishte qeshur duke u bere menjehere serioz : do te denoj per kete.
Harbut - ia kishte plasur serish ajo.
Dhe ai ishte kthyer me hapa te shpejte e ashtu e rrethoi nga beli duke e puthur ne qafe.
Kishte ndodhur cdo gje aq shpejt sa ajo ngeli pa fryme.
Harbutet cmenden per ty kur te lene pa fryme Emm'
Dhe ishte drejtuar nga dera me po ato hapa te qete.
Po bente ecjake sa nga dritarja ku shihte oborrin e tyre te vogel
Sa tek bufeja e kafese.
Kur degjoi zhurmen e nje makine , vrapoi kembezbathur te dera dhe po priste.
Ai po vinte drejt saj i ngrysur sa nje mend desh i mbylli deren.
Emm' thirri.
Harbut -ia ktheu prap ajo dhe mbylli perplasi deren gjithe nerva.
Ai e ndoqi pas dhe hyri ne guzhine me nje kafshate mbaroi vezen e rrahur duke shtremberuar buzet
Piu goten me leng portokalli dhe i mori zarfin nga dora.
E hapi dhe filloi te qeshte. Kishte shkruar vetem nje fjali ne nje gjysem ore kohe.
Te vetmen fjali dhe ajo u skuq.
U nis per nga dera dhe hapi kembet e duart kyq. Ai mori me gjasa nje pamje serioze, atehere do te denohesh i thashe e.
Kraharori i saj ulej e ngrihej nxitimthi ndersa ai afrohej dhe i mbylli syte
Ishte gati e sigurte qe ndjeu aromen e saj te buzet, shijen e buzeve te tij ..te ethshme per tu puthur. Por ai thjeshte perfitoi ta guduliste
e ta largonte nga dera. Tani jemj baras i tha ai ndersa gjinden te parmaket.
Doli pa e puthur. Prap.
Dhe u nis drejt kopshtit per te mbjellur ato afro 8 karajfila te bardhe qe kishin ngelur.

ثshtë një tip i çuditshëm në qytetin tim, që më bie të e shoh çdo ditë. Secilën ditë, disa herë në ditë, në të njëjtën kohë, në të njëjtin vend. Kur ndalëm unë, ndalet dhe ai, kur nuk lëviz unë, nuk lëviz dhe ai. اdo ditë e bën të njëjtin ritual. E mendova me vetën dhe thashë, çfarë mendon ai të sheh diçka ndryshe kur nuk lëviz prej atij vendi. Në fund e kuptova që në fakt po i flas vetës, edhe unë ka disa vite që po e shikoj të njëjtin vend, asgjë nuk po ndryshon. Kështu ndjehet çdo i ri i këtij vendi, së paku çdo i ri që nuk vozit Bmw ose Range Rover të prindit të tij. Ndoshta ka ardhur koha ja me ndrru vendin, ja shikimin. Boll, është boll!

Per ne te dy!

Hej,
Kujtohesh ende per mua?
Me sjell ndonjehere ne mendje?
Mendimi yt isha dikur!
Te kujtohet?, Atehere degjonim te njejtat kenge, mesuam te ndiqnim hapat e njeri tjetrit si dy partner ne nje vals qe ish shkruar vetem per ne te dy!
Ne ata kapituj te vegjel shkruajtem histori te gjata , ne copeza fjalish I zgjatem jeten njeri tjetrit!
E mendove ndonjehere se duheshim kaq shume , kaq fort sa per t’u bere hi e te zhdukeshim aq lehte nga njeri tjetri?


Kujtoj cdo fragmente jete te cilen zgjodhem ta rrugetonim te dy, mua me cuan ne nje dimension ,ku edhe pafundesia do me kish zili dritherimat, vibracionet.
Jetoja ate moment mes perqafimeve , fillova te doja veten shume, kujtimi yt si fshinte gjurmet e lena pas sepse cdo histori kishte peshen e nje bote plot dashuri.
Me thuaj I renduam kaq shume emocionet? Mua vetem ajer dhe kohe me duhej te te doja edhe me shume , cdo dite e me shume.
Te kujtohet kur qeshja sepse shpirtin kisha plot? Po kur largohesha nga ti pa puthje ? Lozonjare e tekanjose mes perkedheljesh , por e perhumbur ne ty deri ne palce.
Te kujtohet kur isha une, kur ishe ti…kur ishim dy?!
Pa ty si kam jetuar? – me thoje…..
Kam kerkuar tere kete kohe te gjej nje menyre te thjeshtesoj kohen time , duke mos komplikuar tenden, por nje jete e vjeter nuk mund ti mveshesh asgje te re…..Sepse pa ty cdo gje eshte e vjeter!

Do e kujtosh edhe neser ditelindjen time ? Ato premtimet per perjetesi a jane ende te veshura me vrullin e te djeshmes apo ke vendosur ti mbash peng nen lekure?
Thua I mban mend te gjitha? Kur me doje te kujtohet? Te kujtohet si ishte ta kishe zemren te plote , e jo therrime? Po kur pergjigjeshim – “patjeter zemer” per cdo gje qe deshironim te dy?
Ehhhh sa keq u mesuam me njeri tjetrin…me te qenurin dy! Dy te panjohur ne nje rruge te paplotesuar qe viheshin ne funksion te njeri- tjetrit per te qene nje e vetme!
Ishim dhe mbetem dy njerez te paplotesuar……..

E ke vene re qe naten gjithmone shetit rrugicave ose nje vagabond, ose nje enderrimtar, ose nje poet?
Endet ne shtigjet e shpirtrave te dashuruar e pastaj ndalon e flet me henen?
Me pasion te zjarrte , fshehurazi nen driten e zbehte rrokullis ne pellemben e dores ca pika delikate dashurie dhe i ruan ne gjoksin e tij si te ishin margaritare?
I mban ashtu tere perkedhelje dhe i shtrengon fort duke i mbyllur ne shpirt para se te vije mengjesi, sepse ka frike qe dita me rrezet e diellit mund ti thaje ato buleza dashurie qe vetem nata di te fale.

Nese te them ate qe ndjej per ty atehere qielli do te hapej e do i bente vend emocioneve te mia e pastaj......pastaj do ti peshperiste ai ne vesh per mua.


E nese te them ku dhe si dua te jem me ty, qielli me pafundesine e tij do e kishte te veshtire ti permbante deshirat e mia.

Nese te shpalos ndjesite qe kam nuk do te mjaftonin fjalet, do me duhej te ngrihesha ne kembe e te ulerija gjithcka kam brenda,


Duke pritur qe ti te me afrohesh e te ndalesh brenda kufijve te ekzistences time.

Ej,ju vibrime notash,psheretima shpirti,mendime te pa-kapluara,,
Ej,ju fjolla qe lartesohi dhe shperbehi diku ne univers..
...degjoni me vemendje si lind ,,si lastaron dhe perqafon nje shpirt njerzor...)
E tek nata perqafon dehshem dashnoret e rrugve,udhtaret ne erresire,pijanecet ne tortuaret me pllaka te prishura..
...shpirti vazhdon te rilind...
Hena vezhguese fton yjet me pas,,valsi ne sfond leshohet, dhe keshtu lind nje nate dashurie ne tersin e gjithesis se shpirtrave njerzor...

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

Ishte dhjetori i 2015 dhe ate nate punoja deri vone.
Nje dolli me miqte derisa ora shenoi dy pas mesnate pastaj hapa te shpejte per te bere nje ore rruge ne kembe. Rruget ishin aq te shkreta.
Fjolla bora qe te ngjiteshin ne faqe e ben pamjen akoma me te trishte. Njerez qe kishin ngritur jakat e xhaketave deri tek veshet..supa te mbledhur grumbullur dhe hunde te skuqura. Nga larg degjoheshin notat e ndonje lokali qe kishte harruar te mbyllej. Ndonje makine sikur thyente zhurmen e hapave ne kalldrem.
Kalova uren dhe fillova ti fryeja duarve. Majat e gishtave sikur kishin ngrire. Pastaj pas dy hapava nje figure e mbuluar me kapuc me kitare ne dore luante notat me te bukura te degjuara ndonjehere. Ora po shenonte afro oren 3. Syte e tij nuk shprehnin gje. I ftohti nuk e ndalonte.
Buzet e thata, te ashpra bashkoheshin lehte bashke.
Xhupi qe kishte sikur nuk e mbronte as xhinset ngjyre blu.
Ishte skena me e trishte e asaj nate. Ishte skena me e embel e asaj nate dhe hodha qindarkat e fundit nga paga e atij muaji.
Do doja te isha ulur ne ate trotuar ti merrja leje nese mund te shkruaja per te, per historine e tij, per gishtat e ngrire qe srreshtnin se luari ato tela
Ta pyesja per ke kendonte aty , ate nate vetem me kapelen gjysem te mbushura me monedha te mbledhura shuk.
Por ne te vertete dora ime levizi lehte ndersa dha qindarkat, bera dy hapa te lehte mbylla syte nje fjolle tjeter bore u ngjit ne qerpik dhe nje buzeqeshje me mbuloi fytyren.

E dija........

E dija se ky cast do vinte ku fjala sdo i permbahej me fjales, ku premtimi do thyente premtimin, ku koha do zevendesonte kohen, ku harresa do te mbulonte kujtesen....
Jemi te perbere prej kujtimesh , harrimesh, disfatash e zhgenjimesh.
Ti i preke te tera....po po te tera , ajo cka mbeti? Pjese e te shkuares tanime, nje te shkuare qe nuk dua as ti rikthehem e as ta kujtoj.
Pse? Sepse eshte mizore te kuptosh pjese e ciles loje isha....nje loje meskine dhe te frikshme!
Kjo eshte jeta...c'est la vie.....por kujto dicka ti personazh perrallash mitike.
Jeten time kam nder duar dhe ka kohe qe kam veshur petkun e buzeqeshjes qe se shuajte dot, te fisnikerise shpirterore qe se mposhte dot, te dashurise mbi veten qe se mplake dot.....sot jam seeisht ajo, ajo qe se munde dot edhe pse u mundove fort......
Sot jeta ime serisht ka dashuri , dashuri te pafund per veten e per cdo kend qe dashurise ia njeh vleren!

Heshtja e zogjve tashme na shoqeron.
Ata nuk kendojne pa kengen tone.
Dielli rrezet nuk i ngroh pa puthjet tona te hershme e te vonshme.
Bulzimet e vesave jane shuar neper pravnak dritarje , kanatat gjysem te mbyllura heshtjen kane kompozuar.
Deti blu nuk buzeqesh me si atehere kur e qeshura jone pushtonte valet.
Lundertar dhe marinar te vrejtur, si kohe me shi ne dimer,kalojne si kor ne morgun e rradhes.
Prandaj duhet qe te kendojme kengen tone perpra se nata te zere ne dyshekun e saj, erresira te behet mbreti i jone.
Zogjet presin diku me tej,pranvera fjoll ka per te buzeqeshur sapo lindja te te perkdhel syte e tu ne te njejtin qiell me mua.
Ne pranveren tjeter te pres si gjithnje e gjithmone.

August 29, 2014 ·

Do te shuaj ngadal,sic shuhet nje cigare,pasi ke kthyer nje gote wisky me fund....



E paskam shkruar ne Gusht te 2014,si ikin vitet,koha ,,duke lene pjalmin e nje sere kujtimesh neper ajrin e gjurmve te stineve.

Kur heshtja te qeteson,fjalet shuhen dhe ti qendron ne nje hapsire pa ajer.
Cuditrisht frymarrja te punon per bukuri.
Duart i levize dhe shikon normalisht.
E diku nga largesia e erresires luhen tingujt e nje dashurie te larguar.
Qe here lind here vdes.
Ne pritje te aromave te stineve flen gjate bashke me heshtjen e saj.
S"ka ajer por ti merr fryme normalisht,cuditrisht luan dhe duart dhe perkdhel heshtjen rreth teje.

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

Ti ishe dashuria ime e madhe qe me ike vetetimthi,si iken era me shiun.
Por hera heres je ajo nostalgji e bukur qe te kthen pas ne mendime.
Edhe qe zemra tret lot per ty,mrekulli e embel,qe pushtove te gjithe qenien time.

Hapat e avasht me conin gjithnje drejt detit,drejt asaj bluje qe te fundoste ne mendime.
Perendimi po zbriste ,dielli behej me i kuqerremt , ret vallzoni ne dendesine e tyre vjeshtore.
Shetitorja ishte e mbushur me njerez qe shkujdesur ecnin,disa ne kujtime dukeshin disa vraponin lehte , mesaduket per te relaksuar fizikun pas nje dite te lodhshme.
Me vete mendoja ne kaq njerez ne kaq hapsire dhe me dukej kaq bosh,pastaj hidhja shikimin nga deti mbushesha fryme dhe ndjellja perendimin te zbriste pak me shpejt,ndoshta ngaqe mendoja me vete qe perendimi do te me merrte mendimet qe po me vershonin e me zhveshnin ne te gjitha dimensionet. Nuk kuptoja, c"donin nga une?!
Piva dhe nje hurb kafe, ishte e ngrohte akoma,pastaj buzeqesha prendimit me premtimin qe do takohemi ne lindjen e ti.
Deri atehere hapat e shkujdesur po largoheshin per ne shtepi...aty ku ngrohtesia eshte gjithnje e garantuar.

sot e 30 vite me pare njoha gjyshin tim...
isha ne klasen e dyte ishte data 11 nentor e merkure rreth ores 23 te nates dikush troket ne xham, po po ne xham dhe naten pasi vizita diten e nje armiku te partise mund te ndikonte ne punen e prinferve te mij.
ishte dajua e syte e tije qeshnin si kurr me pare,pasi u pershendetem,e pasi me vuri ne gjunjet e tij dha lajmin qe na mbushi me emocion te gjitheve.kan liruar babane!!
mami mes lotesh pyste e vetem i bente pytje, babi heshte dhe une enderroja gjyshin tim ne kovka dhe mish ashtu sic ne fotografine qe kishim ne nje korrnize prej thuprash.
tani kisha edhe un nje gjysh! protestova mos te fle por me derguan ne dhomen time dhe me zuri gjumi mes tingujve te embel te tyre.
ne mengjes mami more leje ne shkoll per mua dhe u nisem me dajuon.
un enderroja, shikoja gjysherit e lagjes qe ter kohes i kisha thirrur gjysh e kerkoja ta identifikoja ne ndonjerin nga ato por te gjith me ngjanin ndryshe, te gjithe ishin me pak mga cishye gjyshi im... po si ishte ai??un as nuk e njihja dhe ashtu ne autobuzin e stermbushur e te zhurmshem pyes mamin..pse ska dal me pare gjyshi nga aty? kur brenda ndjeja nje frik se do me donte se mbase asnje nuk donte ai se mbase sdinte ceshte dashuria ndaj skishte qen kurre as edhe ne nje nga ditelindjet e mija..
mami plot embelsi mu pergjigj ... nuk e kan lejuar me pare.
kush mund ta ndalte tim ate mos te vinte tek mua?!
pytjet ishin te shumta dhe ne te njejten kohe copezat e tregimeve e perjetimit per te!
me erdhi ne mendje kur mami cdo te premte (te fundit te muajt) bente nje brum petullash por me miell te zi sterr e sdukeshin hiq te mira kur i shikoje dukeshin copezat hedhezat e grurit qart.. pasi pergatiste kete brume.. shkruante nje leter e me pas e fuste ne nje plasmas te gjithen kete e fuste ne gazete siper gazetes vendoste nje nape te bardhe dhe e hekuroste .... (e sot di qe mami im plastifikonte ne menyre primitive ne ato vite) e nxirrte nga gazeta hidhte brum ne tigan vendoste letren e perseri brume e behej nje petull...bente ca nga keto dhe sdi cfar tjeter pasi kjo me eshte fiksuar per te vecanten qe kishte dhe ja dergonte kur e takonin.(ne ate leter merrte lajmet te rejat e cdo gje qe mami i shkruante)
rruga kishte mbaruar po afroheshim shtepise ku kishte lindur mami im. ishte perendim e qielli ishte i perflakur.
hyme brenda !
nje burre i gjate i dobet dhe me syze te rrumbullakta me nje rreth ngjyre floriri u mgrit ne kembe... instiktivisht ika e perqafova me thirri gjaku paai ishte aq ndryshe nga fotografit qe kisha pare kockat e belit ndiheshin men shterngimin tim.me puthi e tha kjo eshte mbesa ime qe ska emer katolik???
nje heshtje mortale!!
dajua i tha tlutem baba mos fol perpara femijeve per kete
ishin shume njerez shume ate nate dhe gjyshi im per mua ishte vetem ne ate perqafim..sme tha asgje me shume,as edhe nje perkedheli qofte as sa gjysma e gjysherve te lagjes.
sme do mendoja,me me mungonte qendra e vemendjes qe kisha gjithmone kudo qe venim...kudo qe isha...
ate nate tezja mami dhe dajua nuk i pame ne dhomen e gjumit ne mengjes kur u zgjova ashtu pergjumshem e ledhatuse ika te kerkoja mamin ishin te kater perpara stufes se ndezur me filxhane te boshatisur dhe me nje fytyre te relaxuar..
e perseri afrohem tek ai qe ishte gjyshi im duhej ta beja per vete kisha nevoj tme donte sic me donin te tjeret.. me merr afer vetes me shikon komenton mga kam ngjare me pyet per mesimet e per sh gjera e pastaj kthehet nga mami..
a e ke pagezuar kete vajze?
e nje heshtje e madhe perseri ,nuk di cndodhi pasi kusherit e mi ishin zgjuar e nisa te lozja e harrova nevojen per gjyshin...
vitet kaluan dhe kusheriri im mund te pagezohej ishte 1991 gjyshi kerkon dajuos ti bej qefin te zgjidhte ai kumaren normalisht ju plotesua deshira e vjen nje burr me sy te zi si nata me shikim te mpreht.. u be funksioni dhe une doja te isha ne vendin e kusheririt tim....aty mesuam qe ai burri sy zi e plot emocione dridheruse kishte qene roje burgu..
ne 1996 gjyshi im nderroj jete iku te perqafoj boten tjeter iku duke i qendruar besnik e duke u torturuar te mohonte besimin e tij..(arsye petse ishte burgosur)
ne varrim vin shume njerez, ishte dhe sy ziu..nje qe kishte perjetuar me gjyshin shume vuajtje kur e pa u acarua sdonte te qendronin te dy ne te njejtin vend dajua e merr ne nje ane dhe i thote e kam kumbaren e djalit babai donte kete prifti qe dha meshen e fundit per gjyshin tim,ish shoku i qelise per vite te tera nderhyri duke i thene :
po nese besimi yne sdo ishte dashuri dhe falje pse te benim aq vite burg...!!
aty mesuam qe kumbara i kusheririt tim, i vetmi nip mashkull i familjes ka per kumbar ate qe e kishte rrahur,torturuar gjyshin tim...
.......
sot 30 vite me pare nje dite e premte ne perendim njoha ate qe na mesoj kuptimin e fjaleve falje dhe dashuri..
ai hyri ne jeten time shume vone dhe iku shume shpejt pa ditur ta shijoja vertet....

I ulur me vetmine time
gota m’behet shok

Me flet per rutine
bezdisem e se degjoj dot

Filloj I flas per jeten
Per cdo gje t’bukur ne bote

Me thot pusho mor cun,
me pij, e mos ja fut kot

Jam une ajo qe te tregoj
t’keqia e kesaj bote

dhe ti mire I ngrate
m’pij per inat te kesaj bote.

E shoh me kersheri
Kristalin e asaj gote

Ne gjysem zbrazeti
Kotesine e kesaj bote....

Jo nuk do te pij qe t’helmohem me ty
por do te shijoj hidhesine qe me jep ti.

Do te refuzoj, ta ndajme biseden bashke
se ti vec deshperim asgje nuk don me thashe.

Gezuar ju t’gjith, shendeti eshte per ju
Keshilla ime eshte, “mos kerkoni zgjidhje ketu”.......



?????