Copy paste nga social media
- Hapësi i temës Endrra
- Start date
"Kishte një sërë gjërash që më bënin sentimental: takat e një femre poshtë krevatit, një karficë e harruar mbi tryezën e tualetit, mënyra e të shprehurit kur të thonin: "po shkoj të bëj pipinë...", shiritat prej lecke me të cilët lidhnin flokët, shëtitja e një çifti përgjatë bulevardit në orën 1:30 të drekës, netët e gjata kur i gdhin duke pirë, duke tymosur e duke u llafosur me dikë që ta ka ënda, zënkat, ideja që t'ia heqësh vetes, të hash në shoqërinë e dikujt dhe të ndjehesh përbukuri, batutat e të qeshurat pa pikën e kuptimit, të nuhasësh magjinë që rrotullohet nëpër ajër dhe ti bashkë me të dashurën rri në makinën e parkuar diku, të rrish e të flasësh më tre të natës për dashuritë e shkuara, ta dëgjosh kur të thotë që gërhet dhe pastaj ta dëgjosh se si gërhet..."
~via CHARLES FUCKING BUKOWSKI, WOMAN
~via CHARLES FUCKING BUKOWSKI, WOMAN
Fuck ata qe gerhasin
Qysh t’i them mungesat?! S’mundem, mungesat nuk thuhen,
mungesat veç ndjehen, të zënë si ethet
e s’ke më gojë as fjalë, mbytesh në ankth e mall,
veç sytë të thonë se je gjallë . . .
Po t’i fal sytë. Merri sytë!
Me dy drita syri të flas nga thellësitë,
të them je gjëma ime, je shpresa ime –
e heshtura me gjëmime. Të them – je muzikë,
gjëmëtare kundër gjëmës, këngë e mbushur prej ëndrrës . .
Me dy drita syri të them je e vërtetë
që më mban në jetë, plagë që dhemb e vdekjen
e tremb . . .
Qysh t’i them mungesat?! Ndruhem, mungesat nuk thuhen,
mungesat me ty shkrihen, flenë dhe ringrihen,
në ty përpëliten, dridhen, të shtojnë dhimbën –
drita i largon, terri i afron . . .
Po t’i fal sytë! Merri sytë!
E në dy drita syri, në dy drita syri të ndiej
si më ndrit ylli.
| Agim Spahiu |
mungesat veç ndjehen, të zënë si ethet
e s’ke më gojë as fjalë, mbytesh në ankth e mall,
veç sytë të thonë se je gjallë . . .
Po t’i fal sytë. Merri sytë!
Me dy drita syri të flas nga thellësitë,
të them je gjëma ime, je shpresa ime –
e heshtura me gjëmime. Të them – je muzikë,
gjëmëtare kundër gjëmës, këngë e mbushur prej ëndrrës . .
Me dy drita syri të them je e vërtetë
që më mban në jetë, plagë që dhemb e vdekjen
e tremb . . .
Qysh t’i them mungesat?! Ndruhem, mungesat nuk thuhen,
mungesat me ty shkrihen, flenë dhe ringrihen,
në ty përpëliten, dridhen, të shtojnë dhimbën –
drita i largon, terri i afron . . .
Po t’i fal sytë! Merri sytë!
E në dy drita syri, në dy drita syri të ndiej
si më ndrit ylli.
| Agim Spahiu |
NESE VERTET JE SHKRIMTAR…
…shkruaj vetëm…
shkruaj veten…
vetëm shkruaj…
por mos u miqëso me shkrimtarë të tjerë
as me shkrues të palodhur gërmash të pafundme
as me qokës të sheqerosur profesionistë
as me kalemxhinj,
gërxho
dhe rishtarë...
janë arrogantë që të ngrohin me akull
hipokritë vanitozë,
narçistë dylekësh,
që te ty kërkojnë pellgun e ëndërruar
ku të pasqyrohen nga ç’janë më të bukur
por kanë aq shumë fytyra sa nuk do t’iu mjaftonin
as të gjithë pellgjet e botës, oqeanet…
dhe do të të urrejnë aq fort
sapo të kuptojnë që ti nuk je ujë,
por avull…
larg nga ushtria e poetëve kadetë
larg nga armata e prozatorëve prostatikë
larg nga dhjetëmijë penat e arta të mëhallës
larg nga një milion argjendët e diasporës
larg nga materniteti i migjenëve shtatanikë
larg nga varrezat shtatzëna me të pavdekshëm
larg jargëve të kritikëve dhe zileve të harlekinit
larg ekranëve dhe mbretërve të muhabetit
larg Një Mijë e Një Kënetave dhe Bretkocave Solidare
larg kësaj Operete me kapaqe, kavanozë dhe dajre,
të vonuar si ëngjëj të përdalë janë të shkretët
qesharakë si djaj seriozë…
në do të mburresh me çfarë shkruajtën për ty
me çka thanë e çka të dhanë
dhe jo me çfarë ke shkruar ti
do e arrish ëndrrën e vjetër nazike
të të ftuarve vdekatarë të banketit
që vec për vëmëndje kanë nevojë
do të bëhesh i bujshëm, celebrity,
në Hall of Fame të Shkrimtarëve Pa Lexues
do të shkëlqesh aq shumë ekraneve
sa edhe ata pak që dinë të lexojnë
do të verbohen e do të mbeten pa sy…
por ata që lanë pas diçka të bukur
jane të mirët e vetëm të kësaj bote,
në Hapësirën nga piedestalet përmutur
Koha është pastruesja shembullore e nevojtoreve…
larg turmës lajkatare të amatorëve gazmorë
me ambicien më të madhe se talentin...
kur të çahen daullet dhe të bëhen esëll
dy fjale të arta do t’ua thotë
heshtja që pason marramenthin:
shkrimtar nuk është kush shkruan sot,
por ai që do të lexohet nesër…
dhe ti nuk je zhurmë e ahengut të sotëm,
as maskë e karnavaleve qe u fishekzjarrën dje…
ti bastin e ke vënë me heshtjen e nesërme, or mik,
nëse je shkrimtar, pra,
nëse vërtet je…
(nga "IMORALISTI", 2020)
©Artan Gjyzel Hasani
…shkruaj vetëm…
shkruaj veten…
vetëm shkruaj…
por mos u miqëso me shkrimtarë të tjerë
as me shkrues të palodhur gërmash të pafundme
as me qokës të sheqerosur profesionistë
as me kalemxhinj,
gërxho
dhe rishtarë...
janë arrogantë që të ngrohin me akull
hipokritë vanitozë,
narçistë dylekësh,
që te ty kërkojnë pellgun e ëndërruar
ku të pasqyrohen nga ç’janë më të bukur
por kanë aq shumë fytyra sa nuk do t’iu mjaftonin
as të gjithë pellgjet e botës, oqeanet…
dhe do të të urrejnë aq fort
sapo të kuptojnë që ti nuk je ujë,
por avull…
larg nga ushtria e poetëve kadetë
larg nga armata e prozatorëve prostatikë
larg nga dhjetëmijë penat e arta të mëhallës
larg nga një milion argjendët e diasporës
larg nga materniteti i migjenëve shtatanikë
larg nga varrezat shtatzëna me të pavdekshëm
larg jargëve të kritikëve dhe zileve të harlekinit
larg ekranëve dhe mbretërve të muhabetit
larg Një Mijë e Një Kënetave dhe Bretkocave Solidare
larg kësaj Operete me kapaqe, kavanozë dhe dajre,
të vonuar si ëngjëj të përdalë janë të shkretët
qesharakë si djaj seriozë…
në do të mburresh me çfarë shkruajtën për ty
me çka thanë e çka të dhanë
dhe jo me çfarë ke shkruar ti
do e arrish ëndrrën e vjetër nazike
të të ftuarve vdekatarë të banketit
që vec për vëmëndje kanë nevojë
do të bëhesh i bujshëm, celebrity,
në Hall of Fame të Shkrimtarëve Pa Lexues
do të shkëlqesh aq shumë ekraneve
sa edhe ata pak që dinë të lexojnë
do të verbohen e do të mbeten pa sy…
por ata që lanë pas diçka të bukur
jane të mirët e vetëm të kësaj bote,
në Hapësirën nga piedestalet përmutur
Koha është pastruesja shembullore e nevojtoreve…
larg turmës lajkatare të amatorëve gazmorë
me ambicien më të madhe se talentin...
kur të çahen daullet dhe të bëhen esëll
dy fjale të arta do t’ua thotë
heshtja që pason marramenthin:
shkrimtar nuk është kush shkruan sot,
por ai që do të lexohet nesër…
dhe ti nuk je zhurmë e ahengut të sotëm,
as maskë e karnavaleve qe u fishekzjarrën dje…
ti bastin e ke vënë me heshtjen e nesërme, or mik,
nëse je shkrimtar, pra,
nëse vërtet je…
(nga "IMORALISTI", 2020)
©Artan Gjyzel Hasani
Angelica Palli (1798-1875)
- U s'ika ka turpi,
po ika ka halli:
për një djalë mali
po më diqte malli.
U s'ika ka halli,
po ika ka turpi:
për një djalë mali
më digjej vuxhuti.
- Si një zok u bëçë,
të erdha një natë:
të gjeta në gjumë,
tek flërje në shkallë.
U ulçë të putha,
të putha në ballë,
hape sitë e qeshe,
më zure në qafë.
Të thaçë «mos folë,
se na ndjen jot-ëmë,
që ka rënë e fle
poshtë atje në lëmë!».
Ti më the «mos folë,
se na ndjen im-atë,
që po fle në dhria,
dhe na bën hatanë!
P.S. The Truth Always Prevails In The End.
- U s'ika ka turpi,
po ika ka halli:
për një djalë mali
po më diqte malli.
U s'ika ka halli,
po ika ka turpi:
për një djalë mali
më digjej vuxhuti.
- Si një zok u bëçë,
të erdha një natë:
të gjeta në gjumë,
tek flërje në shkallë.
U ulçë të putha,
të putha në ballë,
hape sitë e qeshe,
më zure në qafë.
Të thaçë «mos folë,
se na ndjen jot-ëmë,
që ka rënë e fle
poshtë atje në lëmë!».
Ti më the «mos folë,
se na ndjen im-atë,
që po fle në dhria,
dhe na bën hatanë!
P.S. The Truth Always Prevails In The End.
Ç'njerëz mban kjo tokë ...
A e di o zot ,se ç'njerëz mban kjo tokë?
të vërteta thonë pak,e gënjeshtra me okë!
Disa të përgjërohen,mëkatet të lajnë
të tjerë frikë të afrohen,mashtrimet larg i mbajnë.
Disa shesin veten ,për emër e famë
harrojnë se bosh fare,brenda tyre janë.
Ka dhe nga ata, shtiren se të duan
u kënaqet shpirti, kur t'shohin se vuan.
Por ka dhe disa,fallso shfaqen papritur
mohojnë fytyrë e emër,qëllimet për t'i arritur.
E në fund na vdesin,dhe zemrat gjallë kanë
kënaqen kur shohin,të tjerët kur qajnë.
Qeshin dhe gëzojnë ,sa shumë na paskan dashur
nën zë shpesh e thonë,sa miq të mirë kam pasur .
Njerëz pa dinjitet ,që s'njohin respekt
Përveç hundës së tyre ,nuk shohin më tej.
Shumë të kanë zili,pse nuk janë si ti
fali ti o zot,jepu mirësi.
Disa Dhurojnë buzëqeshje,dhe shpirti u kullon lot
janë të paktë këta,gjenden rrallë mbi tokë.
Ka edhe nga ata,me shpirtin e bukur
me gëzimi i tjetrit,ndjehen gjithmonë t'lumtur.
Ka humbur repsekti,Është zbehur dashuria
pa ndërgjegje i rrituri ,I pasigurt fëmija .
Zot fali ,jepu mirësi
Ndriçoja rrugën,dhuroju dashuri!
M.Z
A e di o zot ,se ç'njerëz mban kjo tokë?
të vërteta thonë pak,e gënjeshtra me okë!
Disa të përgjërohen,mëkatet të lajnë
të tjerë frikë të afrohen,mashtrimet larg i mbajnë.
Disa shesin veten ,për emër e famë
harrojnë se bosh fare,brenda tyre janë.
Ka dhe nga ata, shtiren se të duan
u kënaqet shpirti, kur t'shohin se vuan.
Por ka dhe disa,fallso shfaqen papritur
mohojnë fytyrë e emër,qëllimet për t'i arritur.
E në fund na vdesin,dhe zemrat gjallë kanë
kënaqen kur shohin,të tjerët kur qajnë.
Qeshin dhe gëzojnë ,sa shumë na paskan dashur
nën zë shpesh e thonë,sa miq të mirë kam pasur .
Njerëz pa dinjitet ,që s'njohin respekt
Përveç hundës së tyre ,nuk shohin më tej.
Shumë të kanë zili,pse nuk janë si ti
fali ti o zot,jepu mirësi.
Disa Dhurojnë buzëqeshje,dhe shpirti u kullon lot
janë të paktë këta,gjenden rrallë mbi tokë.
Ka edhe nga ata,me shpirtin e bukur
me gëzimi i tjetrit,ndjehen gjithmonë t'lumtur.
Ka humbur repsekti,Është zbehur dashuria
pa ndërgjegje i rrituri ,I pasigurt fëmija .
Zot fali ,jepu mirësi
Ndriçoja rrugën,dhuroju dashuri!
M.Z
Xhabiri dhe poezite e tij i ka super!Nëse je etun
për dashni që
t'i davaritë tanë dyshimet
që t'shtrëngojnë shpirtin
dhe frikën që t'pushton mendjen tande,
mos iu jip dikuj
që s'i ndrisin sytë
kur të sheh!
(Pierre Alex Jeanty)
Në shqip Xhabir Tabaku
Nje nder te fundit qe mkane mbet ne mendje:
ketë mbasdite pa ngjyra
veç ty të deshta pranë
m’at qoshk, - qoshku ynë
ç’prej sot,
nji shishe ujë - focaccia e djath
haj’ ta dajmë vedin dyshë!
- n’ketë ditë me rê,
veç ty të deshta pranë.
xh.t.
TEODOR KEKO – SHUMË TË KAM DASHUR POR….
Në Selanik anijet mbërrijnë,
në port unë mbeta far i gjallë.
Pashë mijëra njerëz, ndoshta miliona,
veç ty ama, kërrkund s’të pashë.
Në Selanik avionët mbërrijnë,
në pistë unë pija lotin tim.
Pashë mijëra njerëz, ndoshta miliona,
veç ty s’të gjeta n’udhëkalim.
Atëherë u mbylla në vetvete
me shumë whisky e n’akull pak.
Në darkë i dehur po mendoja:
Shumë të kam dashur, por s’është gjithçka…
Selanik, 1992
Në Selanik anijet mbërrijnë,
në port unë mbeta far i gjallë.
Pashë mijëra njerëz, ndoshta miliona,
veç ty ama, kërrkund s’të pashë.
Në Selanik avionët mbërrijnë,
në pistë unë pija lotin tim.
Pashë mijëra njerëz, ndoshta miliona,
veç ty s’të gjeta n’udhëkalim.
Atëherë u mbylla në vetvete
me shumë whisky e n’akull pak.
Në darkë i dehur po mendoja:
Shumë të kam dashur, por s’është gjithçka…
Selanik, 1992
NUK ËSHTË E NJËJTA
Kur s'di të shprehesh, o njeri,
Kur s'di që fjalën ta thuash bukur,
Asgjë në jetë s'të bën dobi,
Nuk do të jesh asnjëherë i lumtur!
Fjala dhunon psikologjinë,
Të ndan nga njerëzit për sa je gjallë,
Duro e hesht kur s'ndihesh mirë,
Dhe mos e fyej askënd me fjalë!
Plaga e shpirtit s'shërohet kurrë,
Ndaj mati mirë ç'ke për të thënë,
Nuk është e njëjta si mbi lëkurë,
Brenda në shpirt një plagë e lënë!
ARDJANA DRAGOJ
Kur s'di të shprehesh, o njeri,
Kur s'di që fjalën ta thuash bukur,
Asgjë në jetë s'të bën dobi,
Nuk do të jesh asnjëherë i lumtur!
Fjala dhunon psikologjinë,
Të ndan nga njerëzit për sa je gjallë,
Duro e hesht kur s'ndihesh mirë,
Dhe mos e fyej askënd me fjalë!
Plaga e shpirtit s'shërohet kurrë,
Ndaj mati mirë ç'ke për të thënë,
Nuk është e njëjta si mbi lëkurë,
Brenda në shpirt një plagë e lënë!
ARDJANA DRAGOJ
Mall për urimin tënd...
Iku një vit ,pas tij dhe një tjetër
asnjë shenjë nga ty ,humbur një sinjal,
mall të dëgjoj zërin,a dy fjalë në letër
pres vetëm në ëndërr ,imazhi yt t'më dalë!
Ditët rrjedhin lumë,kujtimet copëtohen
era i merr fjalët ,si gjethet në vjeshtë,
çdo vit e më shumë ,malli për ty shtohet
se në ç'vend jeton ,nuk e di as vetë!
Sot më shumë se kurrë, mungesën e ndjeva
një urim prej zemre,e prita ,s' më erdhi,
me lot shpirti mbushur ,gotën me fund e ktheva
e mallin e sosur ,lëviza nga vendi!
Ti jo , prapë nuk je,larg ke perënduar
si dielli dimrit , rri fshehur mbi re,
as nata ,as dita, s'ka për të t'takuar
as unë ,në ëndrrat e mia ,ti jo më nuk je!
...Mar
Iku një vit ,pas tij dhe një tjetër
asnjë shenjë nga ty ,humbur një sinjal,
mall të dëgjoj zërin,a dy fjalë në letër
pres vetëm në ëndërr ,imazhi yt t'më dalë!
Ditët rrjedhin lumë,kujtimet copëtohen
era i merr fjalët ,si gjethet në vjeshtë,
çdo vit e më shumë ,malli për ty shtohet
se në ç'vend jeton ,nuk e di as vetë!
Sot më shumë se kurrë, mungesën e ndjeva
një urim prej zemre,e prita ,s' më erdhi,
me lot shpirti mbushur ,gotën me fund e ktheva
e mallin e sosur ,lëviza nga vendi!
Ti jo , prapë nuk je,larg ke perënduar
si dielli dimrit , rri fshehur mbi re,
as nata ,as dita, s'ka për të t'takuar
as unë ,në ëndrrat e mia ,ti jo më nuk je!
...Mar
Palimpsesti
“Ç’është truri i njeriut, përveçse një palimpsest i stërmadh i natyrshëm? Truri im është një palimpsest dhe i juaji gjithashtu, lexues. Shtresa të panumërta idesh, imazhesh, ndjenjash kanë rënë njëra pas tjetrës në trurin tuaj, po aq butësisht sa edhe drita. Duket sikur secila prej këtyre shtresave ka varrosur atë të mëparshmen. Por, në realitet, asnjëra nuk ka humbur përgjithmonë.” Gjithsesi, midis palimpsestit që mban, njëra pas tjetrës një tragjedi greke, një legjendë asketësh dhe një histori kalorësie, dhe palimpsestit hyjnor të krijuar nga Perëndia, që është kujtesa jonë e pamatshme, shfaqet ky dallim, që në vend të parë ka një kaos fantastik, grotesk, një përplasje mes elementeve heterogjenë; ndërsa në vend të dytë ndodhet fataliteti i temperamentit që sjell harmoni mes elementeve nga më të larmishmit. Sado jokoherente të jetë një ekzistencë, uniteti njerëzor nuk turbullohet. Të gjithë zërat e kujtesës, nëse do të mundeshim t’i zgjonim në të njëjtën kohë, do të formonin një koncert, të këndshëm dhe vajtues, por logjik dhe pa konflikte.
Shpesh disa qenie, që pësojnë një aksident të papritur, të mbytur përnjëherësh nga uji, dhe në rrezik vdekjeje, kanë parë tek ndizet në trurin e tyre gjithë teatrin e jetës së tyre t’u kalojë përpara syve. Kohës nuk i kanë mbetur më gjurmë, dhe disa sekonda kanë qenë të mjaftueshme për të mbajtur brenda një sasi ndjenjash dhe imazhesh të barabarta me disa vite bashkë. Dhe ajo që është më e çuditshmja në këtë përvojë, që rastësia ka sjellë më tepër se një herë, nuk është njëkohësia e shumë elementeve që ishin të njëpasnjëshëm, është rishfaqja e gjithçkaje që qenia vetë nuk e njihte më, por që është tashmë e detyruar ta njohë sikur të ishin pjesë e saj. Harresa është veçse e përkohshme; dhe në rrethana të tilla solemne, në vdekje ndoshta, dhe në përgjithësi në eksitimet e forta, të krijuara nga opiumi, i gjithë palimpsesti i stërmadh dhe i ndërlikuar i kujtesës ndodh menjëherë, me të gjitha shtresat e mbivendosura të ndjenjave të vdekura, ta balsamosura në mënyrë të mistershme në atë që ne e quajmë harresë.
Një njeri gjenial, melankolik, mizantrop, dhe që ka dashur të hakmerret për padrejtësinë e shekullit, hedh një ditë në zjarr të gjitha veprat e shkruara me shkrim dore. Dhe meqenëse është qortuar për këtë holokaust të tmerrshëm të bërë në urrejtje e sipër, e cila, për më tepër, ishte flijimi i të gjitha shpresave, ai u përgjigj: “E ç’rëndësi ka? Ajo që ishte e rëndësishme është që këto gjëra u krijuan; ato janë krijuar tashmë; ato janë të krijuara, pra ato janë.” Ai u vishte të gjitha gjërave të krijuara një karakter të pashkatërrueshëm. Sa e aplikojmë këtë ide më saktë në gjithë mendimet tona, në gjithë veprimet tona, të mira apo të këqija! Dhe nëse duke besuar kështu ka diçka pafundësisht ngushëlluese, në rastin kur shpirti ynë kthehet nga ajo anë e vetvetes të cilën ne e konsiderojmë vetëm me dashamirësi, a nuk ka edhe diçka pambarimisht të tmerrshme, në rastin e ardhshëm, të paevitueshme, ku shpirtit ynë do të kthehet nga kjo anë e vetvetes me të cilën mund të përballemi vetëm me një lloj tmerri? Në botën shpirtërore si në atë materiale, asgjë nuk humbet. Dhe edhe çdo veprim, i gjendur në vorbullën e veprimit universal, është në vetvete i pakthyeshëm dhe nuk mund të ndreqet, abstragim i arritur nga rezultatet e mundshme, ashtu si çdo mendim nuk mund të fshihet. Palimpsesti i kujtesës është i pashkatërrueshëm.
“Po, lexues, të panumërta janë poemat e gëzimit apo hidhërimit që janë gdhendur njëra pas tjetrës në trurin tuaj, dhe si gjethet e pyjeve të virgjër, si dëborat e pashkrira të Himalajeve, si drita që bie mbi dritën, shtresat e tyre të pambarimta janë mbledhur dhe me radhë janë mbuluar në harresë. Por në çastin e vdekjes, apo në një moment ethesh, apo ndërsa je në kërkim të opiumit, të gjitha këto poema mund të rikthehen në jetë dhe të rimarrin fuqi. Ato nuk kanë vdekur, janë veçse në gjumë. Besojmë gabimisht se tragjedia greke është nxjerrë jashtë dhe është zëvendësuar nga legjenda e murgut, legjenda e murgut nga romani kalorsiak; por nuk është kështu. Sa më shumë përparon qenia njerëzore në jetë, romani që në rini e mrekullonte, legjenda e mahnitshme që e joshte në fëmijërinë e vet, e humbasin madhështinë dhe mbulohen nga errësira. Por tragjeditë e thella të fëmijërisë, – krahë të rrëmbyer me forcë njëherë e përgjithmonë nga qafa e nënave të tyre, buzë fëmijësh të ndara përgjithmonë nga puthjet e motrave të tyre, – jetojnë përgjithmonë të fshehura, nën legjendat e tjera të palimpsestit. Pasioni apo sëmundja nuk kanë kimi aq mjaftueshëm për të djegur këto gjurmë të pavdekshme.”
| Charles Baudelaire |
“Ç’është truri i njeriut, përveçse një palimpsest i stërmadh i natyrshëm? Truri im është një palimpsest dhe i juaji gjithashtu, lexues. Shtresa të panumërta idesh, imazhesh, ndjenjash kanë rënë njëra pas tjetrës në trurin tuaj, po aq butësisht sa edhe drita. Duket sikur secila prej këtyre shtresave ka varrosur atë të mëparshmen. Por, në realitet, asnjëra nuk ka humbur përgjithmonë.” Gjithsesi, midis palimpsestit që mban, njëra pas tjetrës një tragjedi greke, një legjendë asketësh dhe një histori kalorësie, dhe palimpsestit hyjnor të krijuar nga Perëndia, që është kujtesa jonë e pamatshme, shfaqet ky dallim, që në vend të parë ka një kaos fantastik, grotesk, një përplasje mes elementeve heterogjenë; ndërsa në vend të dytë ndodhet fataliteti i temperamentit që sjell harmoni mes elementeve nga më të larmishmit. Sado jokoherente të jetë një ekzistencë, uniteti njerëzor nuk turbullohet. Të gjithë zërat e kujtesës, nëse do të mundeshim t’i zgjonim në të njëjtën kohë, do të formonin një koncert, të këndshëm dhe vajtues, por logjik dhe pa konflikte.
Shpesh disa qenie, që pësojnë një aksident të papritur, të mbytur përnjëherësh nga uji, dhe në rrezik vdekjeje, kanë parë tek ndizet në trurin e tyre gjithë teatrin e jetës së tyre t’u kalojë përpara syve. Kohës nuk i kanë mbetur më gjurmë, dhe disa sekonda kanë qenë të mjaftueshme për të mbajtur brenda një sasi ndjenjash dhe imazhesh të barabarta me disa vite bashkë. Dhe ajo që është më e çuditshmja në këtë përvojë, që rastësia ka sjellë më tepër se një herë, nuk është njëkohësia e shumë elementeve që ishin të njëpasnjëshëm, është rishfaqja e gjithçkaje që qenia vetë nuk e njihte më, por që është tashmë e detyruar ta njohë sikur të ishin pjesë e saj. Harresa është veçse e përkohshme; dhe në rrethana të tilla solemne, në vdekje ndoshta, dhe në përgjithësi në eksitimet e forta, të krijuara nga opiumi, i gjithë palimpsesti i stërmadh dhe i ndërlikuar i kujtesës ndodh menjëherë, me të gjitha shtresat e mbivendosura të ndjenjave të vdekura, ta balsamosura në mënyrë të mistershme në atë që ne e quajmë harresë.
Një njeri gjenial, melankolik, mizantrop, dhe që ka dashur të hakmerret për padrejtësinë e shekullit, hedh një ditë në zjarr të gjitha veprat e shkruara me shkrim dore. Dhe meqenëse është qortuar për këtë holokaust të tmerrshëm të bërë në urrejtje e sipër, e cila, për më tepër, ishte flijimi i të gjitha shpresave, ai u përgjigj: “E ç’rëndësi ka? Ajo që ishte e rëndësishme është që këto gjëra u krijuan; ato janë krijuar tashmë; ato janë të krijuara, pra ato janë.” Ai u vishte të gjitha gjërave të krijuara një karakter të pashkatërrueshëm. Sa e aplikojmë këtë ide më saktë në gjithë mendimet tona, në gjithë veprimet tona, të mira apo të këqija! Dhe nëse duke besuar kështu ka diçka pafundësisht ngushëlluese, në rastin kur shpirti ynë kthehet nga ajo anë e vetvetes të cilën ne e konsiderojmë vetëm me dashamirësi, a nuk ka edhe diçka pambarimisht të tmerrshme, në rastin e ardhshëm, të paevitueshme, ku shpirtit ynë do të kthehet nga kjo anë e vetvetes me të cilën mund të përballemi vetëm me një lloj tmerri? Në botën shpirtërore si në atë materiale, asgjë nuk humbet. Dhe edhe çdo veprim, i gjendur në vorbullën e veprimit universal, është në vetvete i pakthyeshëm dhe nuk mund të ndreqet, abstragim i arritur nga rezultatet e mundshme, ashtu si çdo mendim nuk mund të fshihet. Palimpsesti i kujtesës është i pashkatërrueshëm.
“Po, lexues, të panumërta janë poemat e gëzimit apo hidhërimit që janë gdhendur njëra pas tjetrës në trurin tuaj, dhe si gjethet e pyjeve të virgjër, si dëborat e pashkrira të Himalajeve, si drita që bie mbi dritën, shtresat e tyre të pambarimta janë mbledhur dhe me radhë janë mbuluar në harresë. Por në çastin e vdekjes, apo në një moment ethesh, apo ndërsa je në kërkim të opiumit, të gjitha këto poema mund të rikthehen në jetë dhe të rimarrin fuqi. Ato nuk kanë vdekur, janë veçse në gjumë. Besojmë gabimisht se tragjedia greke është nxjerrë jashtë dhe është zëvendësuar nga legjenda e murgut, legjenda e murgut nga romani kalorsiak; por nuk është kështu. Sa më shumë përparon qenia njerëzore në jetë, romani që në rini e mrekullonte, legjenda e mahnitshme që e joshte në fëmijërinë e vet, e humbasin madhështinë dhe mbulohen nga errësira. Por tragjeditë e thella të fëmijërisë, – krahë të rrëmbyer me forcë njëherë e përgjithmonë nga qafa e nënave të tyre, buzë fëmijësh të ndara përgjithmonë nga puthjet e motrave të tyre, – jetojnë përgjithmonë të fshehura, nën legjendat e tjera të palimpsestit. Pasioni apo sëmundja nuk kanë kimi aq mjaftueshëm për të djegur këto gjurmë të pavdekshme.”
| Charles Baudelaire |
Lauri
Anunnak
DRITËRO AGOLLI - GËNJESHTRAT
O popull, ç’të bëjnë!
Të japin lodra të luash,
Të mbajnë me përralla,
Të flesh në shtrat sa të duash,
Pa zhurma e andralla,
Të quajnë të vogël,
Dhe thonë se ende s’di shumë,
Të japin në duar një lodër
Dhe thonë:
pusho,mos bëj zhurmë!
Refren i përhershëm në kohët.
O popull, ç’të bëjnë!
Të thonë:
“ Gërvisht e fito” në letra!.
Dhe ti gërvisht me thonjtë e paprerë
Nën mëngët e vjetra,
Dhe fati s’të vjen asnjëherë.
Të marrën përdore me lekë
T’i shohësh Miss-et,
Kur zhveshur kërcejnë,
Me brekë e pa brekë,
Në skenë.
O popull , ç’të bëjnë!
Të japin lodra në duar
Me Tomin dhe Xherrin,
Të bëhesh fëmijë i duruar,
Mos njohësh telashin dhe sherrin .
O popull, ç’të bëjnë!
Të japin lodra të luash,
Të mbajnë me përralla,
Të flesh në shtrat sa të duash,
Pa zhurma e andralla,
Të quajnë të vogël,
Dhe thonë se ende s’di shumë,
Të japin në duar një lodër
Dhe thonë:
pusho,mos bëj zhurmë!
Refren i përhershëm në kohët.
O popull, ç’të bëjnë!
Të thonë:
“ Gërvisht e fito” në letra!.
Dhe ti gërvisht me thonjtë e paprerë
Nën mëngët e vjetra,
Dhe fati s’të vjen asnjëherë.
Të marrën përdore me lekë
T’i shohësh Miss-et,
Kur zhveshur kërcejnë,
Me brekë e pa brekë,
Në skenë.
O popull , ç’të bëjnë!
Të japin lodra në duar
Me Tomin dhe Xherrin,
Të bëhesh fëmijë i duruar,
Mos njohësh telashin dhe sherrin .
E di...
Ka netë që të mungon më shumë se zakonisht...
E kur mungesa shpon si thikë të vetmen gjë që do doje është krahërori i tij!
Të mbështillesh nga ato krahë të fortë duke mbështetur kokën tek ai.
Ti dëgjosh rrahjet e zemrës, ti ndjesh frymëmarrjen.
Nuk kërkon asgjë më shumë, vetëm një përqafim!
Vetëm një...
ElizzBerisha
Ka netë që të mungon më shumë se zakonisht...
E kur mungesa shpon si thikë të vetmen gjë që do doje është krahërori i tij!
Të mbështillesh nga ato krahë të fortë duke mbështetur kokën tek ai.
Ti dëgjosh rrahjet e zemrës, ti ndjesh frymëmarrjen.
Nuk kërkon asgjë më shumë, vetëm një përqafim!
Vetëm një...
ElizzBerisha
Femër..!
Nga qielli u shkëput një yll, e në tokë u ndalua..
Mori emrin më te bukur.u pagëzua me emrin grua..!
Aty nisi njerezimi,e tani boten pushton
Mbi ketê krijese te pafajshme, vetem padrejtësi rëndon..
Je imazhi i së bukurës,për gjithkënd qê tê vlerëson..
Je burim lumturie , për cdokënd që të kupton.
Zemra jote është e butë,do trajtuar me kujdes..
Duhesh lënë larg se keqes,larg atij qê vret e pret.
Din të falesh dashurinë , për atë qê tê ka pranë.
Miresine e lumturinë,mbanë te dyja pranë e pranë.
Dikush të vlerëson , të trajton me kujdes.
Dikush tjetër si uragan.e ben gruan të pashprese...
Ti je dritë e kësaj bote,qe gjithmonë ti shkelqen..
Heroine e kësaj toke, qê askund tjeter se gjen..
Je e fortë si një shkëmb.qe kalon mbi veshtiresi...
Femër,grua, nëne ,e palodhur më je ti..!!
Bruna Musai.!
Nga qielli u shkëput një yll, e në tokë u ndalua..
Mori emrin më te bukur.u pagëzua me emrin grua..!
Aty nisi njerezimi,e tani boten pushton
Mbi ketê krijese te pafajshme, vetem padrejtësi rëndon..
Je imazhi i së bukurës,për gjithkënd qê tê vlerëson..
Je burim lumturie , për cdokënd që të kupton.
Zemra jote është e butë,do trajtuar me kujdes..
Duhesh lënë larg se keqes,larg atij qê vret e pret.
Din të falesh dashurinë , për atë qê tê ka pranë.
Miresine e lumturinë,mbanë te dyja pranë e pranë.
Dikush të vlerëson , të trajton me kujdes.
Dikush tjetër si uragan.e ben gruan të pashprese...
Ti je dritë e kësaj bote,qe gjithmonë ti shkelqen..
Heroine e kësaj toke, qê askund tjeter se gjen..
Je e fortë si një shkëmb.qe kalon mbi veshtiresi...
Femër,grua, nëne ,e palodhur më je ti..!!
Bruna Musai.!
“Rashë në një nga periudhat e mia patetike të mbylljes në vetvete. Shpesh, me qeniet njerëzore, të mira e të këqija, shqisat e mia shkëputen, lodhen; unë heq dorë. Jam i edukuar. E pohoj. Shtirem sikur kuptoj sepse nuk dua të lëndoj askënd. Kjo është dobësia që më ka sjellë shumë telashe. Duke u përpjekur të jem i sjellshëm me të tjerët, shpesh e gjej veten me shpirtin copa-copa, të katandisur si një pjatë makaronash të shtypura.
Nuk ka rëndësi. Truri im mbyllet. Dëgjoj. Përgjigjem. Dhe ata janë tepër të ngathët për të kuptuar se unë nuk jam aty.”
~𝘃𝗶𝗮 𝗖𝗛𝗔𝗥𝗟𝗘𝗦 𝗕𝗨𝗞𝗢𝗪𝗦𝗞𝗜
Nuk ka rëndësi. Truri im mbyllet. Dëgjoj. Përgjigjem. Dhe ata janë tepër të ngathët për të kuptuar se unë nuk jam aty.”
~𝘃𝗶𝗮 𝗖𝗛𝗔𝗥𝗟𝗘𝗦 𝗕𝗨𝗞𝗢𝗪𝗦𝗞𝗜
Lauri
Anunnak
Shumë të bukura këta vargje. Ndonse në pak rreshta, mjaft të thella në kuptim
JETA ESHTE NJE SEMUNDJE KRONIKE…
…ndërsa plagë të shëndetshme
kurojnë vuajtjen tonë të vjetër
ne premtojmë më shumë se dje
duhemi më pak se nesër
por pastaj papritur vdesim
duke zgjidhur fjalëkryqe
dhe mbetemi gjallë
si një e nesërme pa dëshmitarë
në emër të harresës
dënuar me kujtime…
në emër të lolos
dënuar me mbretin…
në emër të dashurisë
dënuar me urrejtje…
në emër të vetes
dënuar me tjetrin…
(nga vëllimi poetik “IDIOTICUS”, 2022)
©artangjyzelhasani
…ndërsa plagë të shëndetshme
kurojnë vuajtjen tonë të vjetër
ne premtojmë më shumë se dje
duhemi më pak se nesër
por pastaj papritur vdesim
duke zgjidhur fjalëkryqe
dhe mbetemi gjallë
si një e nesërme pa dëshmitarë
në emër të harresës
dënuar me kujtime…
në emër të lolos
dënuar me mbretin…
në emër të dashurisë
dënuar me urrejtje…
në emër të vetes
dënuar me tjetrin…
(nga vëllimi poetik “IDIOTICUS”, 2022)
©artangjyzelhasani
Dalëngadalë
Mbaruan të gjitha gjërat që kishte shtëpia:
Në oborr u tha në fillim një dardhë,
U shterr dhe pusi i madh tek avllia
Ku kishte koliben qeni i bardhë.
Dhe vdiqën njëri pas tjetrit
Im atë, vëllezërit e tij, së fundi dhe nëna;
Tani kam mbetur veç unë këtu nga të vjetrit
Tek bulevardi zvarris këpucët e ngrëna.
Kështu, më i vjetri nga fisi jam unë
Gëzohem që rroj me miqtë e mi të hershëm të rrallë,
Por ka edhe të tjerë, madje edhe shumë,
Që thonë: “Ende ky gjallë”
Këta që vdekjen ma ndjellin janë poetët,
Poetët me njëri-tjetrin nuk duhen kurrë!
Kur gripi më zë i ngrenë veshët
Dhë bëjnë sikur u vjen keq: “Vërtet i sëmurë”?
Mbaruan të gjitha gjërat që kishte shtëpia:
Në oborr u tha në fillim një dardhë,
U shterr dhe pusi i madh tek avllia
Ku kishte koliben qeni i bardhë.
Dhe vdiqën njëri pas tjetrit
Im atë, vëllezërit e tij, së fundi dhe nëna;
Tani kam mbetur veç unë këtu nga të vjetrit
Tek bulevardi zvarris këpucët e ngrëna.
Kështu, më i vjetri nga fisi jam unë
Gëzohem që rroj me miqtë e mi të hershëm të rrallë,
Por ka edhe të tjerë, madje edhe shumë,
Që thonë: “Ende ky gjallë”
Këta që vdekjen ma ndjellin janë poetët,
Poetët me njëri-tjetrin nuk duhen kurrë!
Kur gripi më zë i ngrenë veshët
Dhë bëjnë sikur u vjen keq: “Vërtet i sëmurë”?
“Shpesh e gjeja veten duke falur njerëzit vetëm sepse nuk doja që ata të largoheshin nga jeta ime. Vazhdoja të mbahesha pas çdo gjëje të vogël duke shpresuar se një ditë gjithçka do të përfundonte.
Besoj se në vend të kësaj duhet të isha i fortë dhe t'i kisha dhënë fund të gjitha. Mos harro, nëse dikush të lëndon një herë është faji i tij, por nëse të lëndon dy herë, është mbi ty! "
Nikolas Sparks
Besoj se në vend të kësaj duhet të isha i fortë dhe t'i kisha dhënë fund të gjitha. Mos harro, nëse dikush të lëndon një herë është faji i tij, por nëse të lëndon dy herë, është mbi ty! "
Nikolas Sparks
GABO QE TE JESH
po ti lejoje veten të gabojë, dreqi ta hajë,
bëjua qejfin puritanëve të matur
lëre hapin tënd të fuqishëm të shkelë e të thyejë
dërrasën e tyre të kalbur…
do të provosh ndjesinë madhështore të rrëzimit
mungesën e peshës që kujtoje se kishe
shijen e stuhisë dhe aromën e erës
përplasjen fatale me humbjen dhe dheun
kumbimin e llahtarshëm të rropullive
dhe ndihu me fat
dikur në ditë më të mira
rrëzoheshin planete e jo njerëz…
e pamundur ecja për njerëz si ty
i rëndë hapi yt për këto udhë të vjetra
por ti duhet të vazhdosh larg që këtu
atje ku të shpie veç fluturimi
ky grumbull dërrasash të kalbura nën këmbët e tua
është hiri i tyre dalëboje
dhe qielli atje lart
feniksi yt i vetëm…
(nga “FATA MORGANA”, 2023)
©artangjyzelhasani
po ti lejoje veten të gabojë, dreqi ta hajë,
bëjua qejfin puritanëve të matur
lëre hapin tënd të fuqishëm të shkelë e të thyejë
dërrasën e tyre të kalbur…
do të provosh ndjesinë madhështore të rrëzimit
mungesën e peshës që kujtoje se kishe
shijen e stuhisë dhe aromën e erës
përplasjen fatale me humbjen dhe dheun
kumbimin e llahtarshëm të rropullive
dhe ndihu me fat
dikur në ditë më të mira
rrëzoheshin planete e jo njerëz…
e pamundur ecja për njerëz si ty
i rëndë hapi yt për këto udhë të vjetra
por ti duhet të vazhdosh larg që këtu
atje ku të shpie veç fluturimi
ky grumbull dërrasash të kalbura nën këmbët e tua
është hiri i tyre dalëboje
dhe qielli atje lart
feniksi yt i vetëm…
(nga “FATA MORGANA”, 2023)
©artangjyzelhasani
Lauri
Anunnak
Të uroj një burrë që do të të çojë në det, edhe nëse nuk është më koha, edhe nëse nuk është më verë.
Një burrë që t'ju sjell një lule, pa pasur asgjë për të festuar.
Një burrë që t'ju sjell kafen e tretë, nëse e para dhe e dyta nuk ju mjaftojnë.
Një që mund t'ju çojë të merrni lumturinë, që të vjedh zemrën dhe gjumin, të këndoj një këngë, te tregoj sa e bukur je në mëngjesin e çdo dite.
Ja.. Të uroj pikërisht këtë - një burrë që bën kudo të ndjehesh mirë, diçka e veçantë. (Jonathan Conju)
Një burrë që t'ju sjell një lule, pa pasur asgjë për të festuar.
Një burrë që t'ju sjell kafen e tretë, nëse e para dhe e dyta nuk ju mjaftojnë.
Një që mund t'ju çojë të merrni lumturinë, që të vjedh zemrën dhe gjumin, të këndoj një këngë, te tregoj sa e bukur je në mëngjesin e çdo dite.
Ja.. Të uroj pikërisht këtë - një burrë që bën kudo të ndjehesh mirë, diçka e veçantë. (Jonathan Conju)