Edhe unë ja uroj vetes
Copy paste nga social media
- Hapësi i temës Endrra
- Start date
Lauri
Anunnak
Lauri
Anunnak
Il vero amore: la priorità principale è l'evoluzione di te stesso.
Amore tossico: c'è un'ossessione per la relazione.
Vero amore: c'è spazio per la crescita e l'espansione ma anche il desiderio che gli altri crescano allo stesso modo.
Amore tossico: un senso di sicurezza e conforto solo nella somiglianza. Il bisogno è visto come una prova d'amore - in effetti può essere paura, insicurezza, solitudine.
Vero amore: ci sono interessi e amici speciali mentre allo stesso tempo mantieni le altre relazioni importanti nella tua vita.
Amore tossico: coinvolgimento assoluto in tutto, vita sociale limitata, abbandono di vecchi amici e interessi.
Vero amore: incoraggiare lo sviluppo dell'altro e un senso di sicurezza dovuto al proprio valore.
Amore tossico: preoccupazione per il comportamento dell'altro e paura di possibili cambiamenti.
Vero amore: l' esistenza di un'adeguata fiducia (fiducia nel partner riguardo al suo comportamento).
Amore tossico: sentimenti di gelosia, possessività, competizione.
Vero amore: compromesso, negoziazione o comportamento di leadership a turno e risoluzione dei problemi insieme.
Amore tossico: tentativi di ottenere il controllo, accuse, manipolazione passiva o aggressiva.
Il vero amore: l' accettazione dell'individualità dell'altro.
Amore tossico: provare a cambiare l'altro secondo i propri standard.
Vero amore: nella relazione affronti tutti gli aspetti della realtà.
Amore tossico: la relazione si basa sull'illusione e sull'evitamento di situazioni spiacevoli.
Vero amore: i due partner si prendono cura di se stessi e il loro stato emotivo non dipende dall'umore dell'altro.
Amore tossico: ci sono aspettative che un partner si prenda cura e "salvi" l'altro.
Vero amore: amore a distanza (sano interesse per il partner mantenendo i limiti della sua libertà).
Amore tossico: ossessione per i problemi e i sentimenti dell'altro.
Vero amore: il sesso è una libera scelta che si sviluppa attraverso la cura e l'amicizia.
Amore tossico: c'è pressione intorno al sesso a causa della paura, dell'insicurezza e del bisogno di soddisfazione immediata.
Vero amore: è possibile per i partner godersi momenti di solitudine.
Amore tossico: c'è attaccamento, i due partner non possono distinguersi l'uno dall'altro.
Vero amore: uno stato di comfort e piacere.
Amore tossico: uno stato di dolore e disperazione.
Vero amore: le conversazioni si basano sulla comprensione, sull'aiuto o sulla cura.
Amore tossico: le conversazioni si basano su accuse, sulla difesa di noi stessi o sulla manipolazione dell'altro.
L'amore non contiene dolore. Il dolore viene dagli elementi problematici del nostro carattere e dell'Io. Le relazioni felici si basano sull'apprezzamento e sul rispetto reciproci, non sulla paura o sulla manipolazione.
Amore tossico: c'è un'ossessione per la relazione.
Vero amore: c'è spazio per la crescita e l'espansione ma anche il desiderio che gli altri crescano allo stesso modo.
Amore tossico: un senso di sicurezza e conforto solo nella somiglianza. Il bisogno è visto come una prova d'amore - in effetti può essere paura, insicurezza, solitudine.
Vero amore: ci sono interessi e amici speciali mentre allo stesso tempo mantieni le altre relazioni importanti nella tua vita.
Amore tossico: coinvolgimento assoluto in tutto, vita sociale limitata, abbandono di vecchi amici e interessi.
Vero amore: incoraggiare lo sviluppo dell'altro e un senso di sicurezza dovuto al proprio valore.
Amore tossico: preoccupazione per il comportamento dell'altro e paura di possibili cambiamenti.
Vero amore: l' esistenza di un'adeguata fiducia (fiducia nel partner riguardo al suo comportamento).
Amore tossico: sentimenti di gelosia, possessività, competizione.
Vero amore: compromesso, negoziazione o comportamento di leadership a turno e risoluzione dei problemi insieme.
Amore tossico: tentativi di ottenere il controllo, accuse, manipolazione passiva o aggressiva.
Il vero amore: l' accettazione dell'individualità dell'altro.
Amore tossico: provare a cambiare l'altro secondo i propri standard.
Vero amore: nella relazione affronti tutti gli aspetti della realtà.
Amore tossico: la relazione si basa sull'illusione e sull'evitamento di situazioni spiacevoli.
Vero amore: i due partner si prendono cura di se stessi e il loro stato emotivo non dipende dall'umore dell'altro.
Amore tossico: ci sono aspettative che un partner si prenda cura e "salvi" l'altro.
Vero amore: amore a distanza (sano interesse per il partner mantenendo i limiti della sua libertà).
Amore tossico: ossessione per i problemi e i sentimenti dell'altro.
Vero amore: il sesso è una libera scelta che si sviluppa attraverso la cura e l'amicizia.
Amore tossico: c'è pressione intorno al sesso a causa della paura, dell'insicurezza e del bisogno di soddisfazione immediata.
Vero amore: è possibile per i partner godersi momenti di solitudine.
Amore tossico: c'è attaccamento, i due partner non possono distinguersi l'uno dall'altro.
Vero amore: uno stato di comfort e piacere.
Amore tossico: uno stato di dolore e disperazione.
Vero amore: le conversazioni si basano sulla comprensione, sull'aiuto o sulla cura.
Amore tossico: le conversazioni si basano su accuse, sulla difesa di noi stessi o sulla manipolazione dell'altro.
L'amore non contiene dolore. Il dolore viene dagli elementi problematici del nostro carattere e dell'Io. Le relazioni felici si basano sull'apprezzamento e sul rispetto reciproci, non sulla paura o sulla manipolazione.
Pse ju dhemb trupi?
Nuk është kripa.
Nuk është mielli.
Nuk është soda.
Nuk është sheqeri.
Nuk është ushqimi.
Nuk është gluteni.
Janë emocionet e tua !!
Janë vendimet që merr !!
Të lëndon sepse nuk ke mësuar të duash veten akoma, sepse grumbullon urrejtje dhe zemërim të vjetër.
Lëndohesh sepse refuzon të zhvillosh vitalitetin dhe elasticitetin trupor, sepse e ndëshkon me varësi dhe papjekuri emocionale.
Trupi juaj dhemb sepse refuzoni të tashmen dhe lejoni që kujtimet tuaja t'ju përcaktojnë.
Lëndohesh sepse nuk mbyll rrathët e jetës dhe luan viktimë në dramën që ke krijuar.
Lëndohesh sepse e do plagën që nuk dëshiron ta shërosh.
Trupi juaj dhemb sepse ju dorëzuat apatisë dhe e lini veten të fitoni.
Dhemb sepse dyshon se meriton një jetë pa trauma dhe krahë për të fluturuar.
Dhemb sepse i ke dhënë zë klanit familjar.
Të dhemb trupi sepse nuk jeton në paqe.
Trupi të dhemb sepse nuk ke guxim të vlerësosh më shumë veten.
Dhemb sepse je i qetë kur duhet të bërtasësh.
Pse e fajëson dashurinë për fiksimin tënd ndaj dominimit.
Pse kërkoni respekt nuk guxoni të gjeneroni.
Trupi juaj dhemb sepse ngatërroni një marrëdhënie me një unazë në të cilën mund të ventiloheni.
Dhemb sepse nuk ke guxim të lidhesh me hyjninë tënde.
Sepse ke frikë nga liria
Trupi juaj dhemb sepse refuzoni të mbani mend se keni lindur për të rritur dhe për të tejkaluar dashurinë që tashmë jeni.
Trupi juaj dhemb sepse nuk investoni në heshtje ose nuk bëni paqe me vetminë dhe errësirën tuaj...
Flora Azevedo
Nuk është kripa.
Nuk është mielli.
Nuk është soda.
Nuk është sheqeri.
Nuk është ushqimi.
Nuk është gluteni.
Janë emocionet e tua !!
Janë vendimet që merr !!
Të lëndon sepse nuk ke mësuar të duash veten akoma, sepse grumbullon urrejtje dhe zemërim të vjetër.
Lëndohesh sepse refuzon të zhvillosh vitalitetin dhe elasticitetin trupor, sepse e ndëshkon me varësi dhe papjekuri emocionale.
Trupi juaj dhemb sepse refuzoni të tashmen dhe lejoni që kujtimet tuaja t'ju përcaktojnë.
Lëndohesh sepse nuk mbyll rrathët e jetës dhe luan viktimë në dramën që ke krijuar.
Lëndohesh sepse e do plagën që nuk dëshiron ta shërosh.
Trupi juaj dhemb sepse ju dorëzuat apatisë dhe e lini veten të fitoni.
Dhemb sepse dyshon se meriton një jetë pa trauma dhe krahë për të fluturuar.
Dhemb sepse i ke dhënë zë klanit familjar.
Të dhemb trupi sepse nuk jeton në paqe.
Trupi të dhemb sepse nuk ke guxim të vlerësosh më shumë veten.
Dhemb sepse je i qetë kur duhet të bërtasësh.
Pse e fajëson dashurinë për fiksimin tënd ndaj dominimit.
Pse kërkoni respekt nuk guxoni të gjeneroni.
Trupi juaj dhemb sepse ngatërroni një marrëdhënie me një unazë në të cilën mund të ventiloheni.
Dhemb sepse nuk ke guxim të lidhesh me hyjninë tënde.
Sepse ke frikë nga liria
Trupi juaj dhemb sepse refuzoni të mbani mend se keni lindur për të rritur dhe për të tejkaluar dashurinë që tashmë jeni.
Trupi juaj dhemb sepse nuk investoni në heshtje ose nuk bëni paqe me vetminë dhe errësirën tuaj...
Flora Azevedo
Lauri
Anunnak
Apri.
Avanza verso il giardino.
Non stare sulla porta.
Vedi. È tutto luce.
I rami ti feriranno.
Il sole ti accecherà,
ti brucerà.
I sassi appuntiti faranno male
ai tuoi piedi nudi.
Vorrai tornare indietro.
Ti girerai, ma la porta
sarà chiusa.
Con le lacrime agli occhi
sognerai
di non essere mai uscita.
E nel tuo sogno
vorrai ricominciare daccapo.
E riaprirai la porta.
(Web)
Avanza verso il giardino.
Non stare sulla porta.
Vedi. È tutto luce.
I rami ti feriranno.
Il sole ti accecherà,
ti brucerà.
I sassi appuntiti faranno male
ai tuoi piedi nudi.
Vorrai tornare indietro.
Ti girerai, ma la porta
sarà chiusa.
Con le lacrime agli occhi
sognerai
di non essere mai uscita.
E nel tuo sogno
vorrai ricominciare daccapo.
E riaprirai la porta.
(Web)
Lauri
Anunnak
Dopo il colpo di fulmine
iniziano i temporali
le abitudini fortificano i difetti
e i difetti si moltiplicano
a dieci a dieci
e ci accorgiamo che no,
non siamo così perfetti
insieme,
tu fai quella cosa che non mi piace,
io dico cose che ti infastidiscono
dopo il colpo di fulmine
iniziano i temporali,
ogni giorno spunta un nuovo rovo
dai nostri occhi,
prima vedevamo solo tramonti
e aperitivi fino a tardi,
vedevamo solo le more,
adesso, contemplando tutto il ramo
ci accorgiamo di essere fatti
anche di spine
dopo il colpo di fulmine
iniziano i temporali,
le incomprensioni
le diversità
gli scontri sugli ideali
i pensieri opposti
le abitudini fastidiose
le distrazioni e le disattenzioni
i danni e i guai
le dimenticanze
le rabbie
perché l'amore è un sole
ma anche il sole, a volte
ha bisogno d'acqua
per poter dare colore ai fiori,
perché l'amore è una passeggiata
e in quanto tale
a volte si inciampa tra i sassi
a volte si cade
e qualche metro lo si fa rotolando,
perché possiamo allacciarci bene le scarpe
e stare attenti a dove si mettono i piedi
ma il sentiero della vita non è tutto un cammino
alcune tratte
prevedono di saper sdraiarsi
in mezzo ad un burrone
dopo il colpo di fulmine
iniziano i temporali
ma è proprio qui
che si vede l'amore,
quando si sceglie di ballare insieme
sotto la nostra pioggia.
Gio Evan
iniziano i temporali
le abitudini fortificano i difetti
e i difetti si moltiplicano
a dieci a dieci
e ci accorgiamo che no,
non siamo così perfetti
insieme,
tu fai quella cosa che non mi piace,
io dico cose che ti infastidiscono
dopo il colpo di fulmine
iniziano i temporali,
ogni giorno spunta un nuovo rovo
dai nostri occhi,
prima vedevamo solo tramonti
e aperitivi fino a tardi,
vedevamo solo le more,
adesso, contemplando tutto il ramo
ci accorgiamo di essere fatti
anche di spine
dopo il colpo di fulmine
iniziano i temporali,
le incomprensioni
le diversità
gli scontri sugli ideali
i pensieri opposti
le abitudini fastidiose
le distrazioni e le disattenzioni
i danni e i guai
le dimenticanze
le rabbie
perché l'amore è un sole
ma anche il sole, a volte
ha bisogno d'acqua
per poter dare colore ai fiori,
perché l'amore è una passeggiata
e in quanto tale
a volte si inciampa tra i sassi
a volte si cade
e qualche metro lo si fa rotolando,
perché possiamo allacciarci bene le scarpe
e stare attenti a dove si mettono i piedi
ma il sentiero della vita non è tutto un cammino
alcune tratte
prevedono di saper sdraiarsi
in mezzo ad un burrone
dopo il colpo di fulmine
iniziano i temporali
ma è proprio qui
che si vede l'amore,
quando si sceglie di ballare insieme
sotto la nostra pioggia.
Gio Evan
Lauri
Anunnak
«Così si sentiva umiliata e afflitta e piena di rimorsi, pur non sapendo precisamente neanche lei per cosa. Cominciava a desiderare la stima di lui, ora che non ci poteva più sperare: avrebbe voluto avere sue notizie, ora che non c'era più probabilità di averne. Ebbe la certezza che con lui sarebbe stata felice, ora che non era più probabile che si incontrassero».
Jane Austen, “Orgoglio e pregiudizio”
Jane Austen, “Orgoglio e pregiudizio”
Plusbellelavie
Ça do?
Chi mi conosce, sa.
Chi non mi conosce, giudica.
Chi pensa di sapere tutto di me, s'illude.
Per vedere ciò che pochi hanno visto
dovete andare dove pochi sono andati.
Buddha
Chi non mi conosce, giudica.
Chi pensa di sapere tutto di me, s'illude.
Per vedere ciò che pochi hanno visto
dovete andare dove pochi sono andati.
Buddha
Lauri
Anunnak
" ... Ho vagato per molti anni, tanto a lungo da dimenticare che possiedo un’anima. E tu dov’eri in tutto questo tempo? Quale aldilà ti ha dato riparo e ti ha ospitato?
Oh, che tu possa parlare per bocca mia, che la mia lingua e me stesso siano per te simbolo ed espressione! Come posso decifrarti? Chi sei tu, piccola? In veste di bambina, di ragazza, i miei sogni ti hanno dipinta; non conosco per nulla il tuo mistero.
Perdonami, se parlo come trasognato, come un ubriaco… Tu sei Dio? Dio è forse un bambino, una bambina? Perdonami se vaneggio. Nessuno mi sente. Parlo in silenzio con te e tu sai bene che non sono ebbro, non ho la mente sconvolta e che il mio cuore si contorce per il dolore della ferita, da cui la tenebra trae parole piene di scherno: «Tu fingi di fronte a te stesso. Parli così per ingannare gli altri, affinché credano in te. Vuoi essere un profeta e corri dietro alla tua ambizione».
La ferita sanguina ancora e io sono ben lontano dal riuscire a ignorare le mie parole di autoderisione. Come mi sembra strano chiamarti bambina, tu che reggi nelle tue mani cose infinite"
(C-jung)
Oh, che tu possa parlare per bocca mia, che la mia lingua e me stesso siano per te simbolo ed espressione! Come posso decifrarti? Chi sei tu, piccola? In veste di bambina, di ragazza, i miei sogni ti hanno dipinta; non conosco per nulla il tuo mistero.
Perdonami, se parlo come trasognato, come un ubriaco… Tu sei Dio? Dio è forse un bambino, una bambina? Perdonami se vaneggio. Nessuno mi sente. Parlo in silenzio con te e tu sai bene che non sono ebbro, non ho la mente sconvolta e che il mio cuore si contorce per il dolore della ferita, da cui la tenebra trae parole piene di scherno: «Tu fingi di fronte a te stesso. Parli così per ingannare gli altri, affinché credano in te. Vuoi essere un profeta e corri dietro alla tua ambizione».
La ferita sanguina ancora e io sono ben lontano dal riuscire a ignorare le mie parole di autoderisione. Come mi sembra strano chiamarti bambina, tu che reggi nelle tue mani cose infinite"
(C-jung)
Lauri
Anunnak
"... Sentivo respirare piano nel buio.
Era un respiro leggero, non da bestia minacciosa, più simile al soffio di una brezza gentile tra i fiori di pesco, e quindi non mi preoccupai troppo.
Mi avvicinai con delicatezza, per non spaventare chi stava respirando nel suo angolino.
Mi sorrise con timidezza, ma intuivo che dietro la sua grazia gentile c' era anche una forza di attrazione enorme, un potere profondo e irresistibile. Aveva un occhio solo visibile, l' altro era coperto dai capelli neri con sfumature di porpora. Era un occhio molto pericoloso, perché ti prendeva il cuore e non eri sicuro che poi te lo avrebbe restituito.
Le baciai le mani bianche, i piedi bianchi, la fronte bianca. Non osai premere le labbra sul suo bianco collo. Ma la sua rossa lingua mi leccò le guance.
C' era una musica in sottofondo, appena percettibile; ma forse era soltanto il vento.
- Sono la tua Anima.- mi disse con il suo vocino da fanciullina - Ce ne hai messo ad arrivare: a un certo punto credevo che non saresti arrivato più.-
- Non trovavo la chiave per aprire la porta di questa stanza.-
- Ma non è mai stata chiusa a chiave.-
- Non lo sapevo.-
- Forse avevi paura di quello che avresti potuto trovarvi dentro.-
- Si ha sempre paura di quello che non si conosce.-
- No, si ha paura di quello che si crede può renderci deboli, vulnerabili e indifesi.-
- Tu mi darai debolezza e vulnerabilità?-
( Sorrise. Oh, quel sorriso! Cos'era quel sorriso!)
- Sì, certamente.- sussurrò allora al mio orecchio - E ti darò sofferenze e incertezze, ti farò sentire nella carne tutte le mie spine. Ma mi amerai lo stesso, anche per questo.-
- Perché ne sei tanto sicura?-
- Perché ti donero' anche la capacità di sentire dentro di te il soffio profondo della vita. Il tuo cuore pulsera' al suono di musiche mai udite prima.-
- Sarò felice, allora?-
- Nessun mortale può essere felice. Ma sarai completo. Sarai vivo.-
- Sento una commozione salirmi dentro come una onda calda.-
- Inizia così la cosa: prima ti sembrerà di annegare.-
- E dopo?-
- Dopo ti cresceranno le branchie e nuoterai sott'acqua come un pesce.-
- Mi starai sempre vicina?-
- Sarò sempre dentro di te. Con tutte le altre sirene, bambine morte e resuscitate, le donne dei tuoi sogni e te stesso.-
- E poi che accadrà?-
- Conoscerai le immensità degli oceani"
(Jung)
Era un respiro leggero, non da bestia minacciosa, più simile al soffio di una brezza gentile tra i fiori di pesco, e quindi non mi preoccupai troppo.
Mi avvicinai con delicatezza, per non spaventare chi stava respirando nel suo angolino.
Mi sorrise con timidezza, ma intuivo che dietro la sua grazia gentile c' era anche una forza di attrazione enorme, un potere profondo e irresistibile. Aveva un occhio solo visibile, l' altro era coperto dai capelli neri con sfumature di porpora. Era un occhio molto pericoloso, perché ti prendeva il cuore e non eri sicuro che poi te lo avrebbe restituito.
Le baciai le mani bianche, i piedi bianchi, la fronte bianca. Non osai premere le labbra sul suo bianco collo. Ma la sua rossa lingua mi leccò le guance.
C' era una musica in sottofondo, appena percettibile; ma forse era soltanto il vento.
- Sono la tua Anima.- mi disse con il suo vocino da fanciullina - Ce ne hai messo ad arrivare: a un certo punto credevo che non saresti arrivato più.-
- Non trovavo la chiave per aprire la porta di questa stanza.-
- Ma non è mai stata chiusa a chiave.-
- Non lo sapevo.-
- Forse avevi paura di quello che avresti potuto trovarvi dentro.-
- Si ha sempre paura di quello che non si conosce.-
- No, si ha paura di quello che si crede può renderci deboli, vulnerabili e indifesi.-
- Tu mi darai debolezza e vulnerabilità?-
( Sorrise. Oh, quel sorriso! Cos'era quel sorriso!)
- Sì, certamente.- sussurrò allora al mio orecchio - E ti darò sofferenze e incertezze, ti farò sentire nella carne tutte le mie spine. Ma mi amerai lo stesso, anche per questo.-
- Perché ne sei tanto sicura?-
- Perché ti donero' anche la capacità di sentire dentro di te il soffio profondo della vita. Il tuo cuore pulsera' al suono di musiche mai udite prima.-
- Sarò felice, allora?-
- Nessun mortale può essere felice. Ma sarai completo. Sarai vivo.-
- Sento una commozione salirmi dentro come una onda calda.-
- Inizia così la cosa: prima ti sembrerà di annegare.-
- E dopo?-
- Dopo ti cresceranno le branchie e nuoterai sott'acqua come un pesce.-
- Mi starai sempre vicina?-
- Sarò sempre dentro di te. Con tutte le altre sirene, bambine morte e resuscitate, le donne dei tuoi sogni e te stesso.-
- E poi che accadrà?-
- Conoscerai le immensità degli oceani"
(Jung)
Lauri
Anunnak
"..L'Anima unisce in sè l'innocenza della fanciullina e la saggezza del Numinoso. Questo contrasto la rende magica, ma nello stesso tempo difficile da accettare.
Quando Jung, perplesso e confuso, le chiede se è Dio, riconosce in lei la sua stessa scheggia di Divinità, ma questo lo turba più che rallegrarlo; nel Divino c'è sempre un elemento di terribilità, perchè la sua percezione può potenzialmente distruggere la nostra identità: quando nell'antichità ci si lasciava "prendere" dal Divino, come accadeva nell'estasi dionisiaca, si veniva in un certo senso smembrati, disintegrati come individui e mortali. Anche Rilke chiama gli angeli "tremendi".
L'Anima ha però anche la grazia tenera della bambina, e questo mitiga la sua forza, la trasforma in energia d'amore.
Questo può avvenire proprio in virtù della sua essenza femminile, che non scorda mai la dolcezza sia della Madre che della Figlia.
Ritrovare la propria Anima, quindi, se può distruggerci ci ricostruisce pure, e restituendoci alla nostra sensibilità lo fa in modo migliore, più sensibile, più partecipe del Mondo e non suo esule.
Bisogna però avere fiducia nella propria Anima, il che è un tipo di fede mistica"
Quando Jung, perplesso e confuso, le chiede se è Dio, riconosce in lei la sua stessa scheggia di Divinità, ma questo lo turba più che rallegrarlo; nel Divino c'è sempre un elemento di terribilità, perchè la sua percezione può potenzialmente distruggere la nostra identità: quando nell'antichità ci si lasciava "prendere" dal Divino, come accadeva nell'estasi dionisiaca, si veniva in un certo senso smembrati, disintegrati come individui e mortali. Anche Rilke chiama gli angeli "tremendi".
L'Anima ha però anche la grazia tenera della bambina, e questo mitiga la sua forza, la trasforma in energia d'amore.
Questo può avvenire proprio in virtù della sua essenza femminile, che non scorda mai la dolcezza sia della Madre che della Figlia.
Ritrovare la propria Anima, quindi, se può distruggerci ci ricostruisce pure, e restituendoci alla nostra sensibilità lo fa in modo migliore, più sensibile, più partecipe del Mondo e non suo esule.
Bisogna però avere fiducia nella propria Anima, il che è un tipo di fede mistica"
Lauri
Anunnak
Ho imparato che spesso le persone non comprendono quello che hanno davanti e spesso non lo apprezzano.
Ho imparato che da un giorno all’altro tutto può cambiare.
Ho imparato che non c’è cosa più bella e difficile che potersi fidare di qualcuno.
Ho imparato ad accettare le delusioni o comunque a non dargli troppo peso.
Ho imparato ad andare avanti anche quando l’unica persona con cui vorresti parlare è la stessa che ti ha ferito.
Ho imparato che questo molte persone non l’hanno mai capito.
Ho imparato che più dai e meno ricevi.
Che ignorare i fatti non cambia i fatti.
Che i vuoti non sempre possono essere colmati.
Che le grandi cose si vedono dalle piccole cose.
Che la ruota gira, ma quando ormai non te ne frega più niente.
E, soprattutto quello che più mi piace della vita, è che non si finisce mai di imparare.
(Fabio Volo)
Ho imparato che da un giorno all’altro tutto può cambiare.
Ho imparato che non c’è cosa più bella e difficile che potersi fidare di qualcuno.
Ho imparato ad accettare le delusioni o comunque a non dargli troppo peso.
Ho imparato ad andare avanti anche quando l’unica persona con cui vorresti parlare è la stessa che ti ha ferito.
Ho imparato che questo molte persone non l’hanno mai capito.
Ho imparato che più dai e meno ricevi.
Che ignorare i fatti non cambia i fatti.
Che i vuoti non sempre possono essere colmati.
Che le grandi cose si vedono dalle piccole cose.
Che la ruota gira, ma quando ormai non te ne frega più niente.
E, soprattutto quello che più mi piace della vita, è che non si finisce mai di imparare.
(Fabio Volo)
Enderr brenda Endrres - Edgar Allan Poe
Po te puth m'u ne balle,
po largohem me kaq mall,
E te them nje fjale ta dish,
se njerezia keq s'e kish,
jeta ime nje enderr ish.
Nese shpresa keshtu ka ikur
brenda dites krejt e fikur
apo per nje vit e shuar
njesoj eshte e larguar
gjithcka shohim apo duket,
endrra brenda endrres zhduket.
Ne mes detit larg nga zalli,
shkrehet dallga porsi malli,
dhe ne dore shtrengoj lart,
ca grimca rere te arte
por si shkasin si tentojne,
perseri ne det shkojne,
vajin tim, zogjte e degjojne.
Zot, pse nga dora ato bien
dhe si gishta te me mpien,
nje grusht rere kisha deshire,
t'ja vjedh dallges pa meshire,
Gjithcka shohim apo duket
enderr qe ne enderr zhduket.
Po te puth m'u ne balle,
po largohem me kaq mall,
E te them nje fjale ta dish,
se njerezia keq s'e kish,
jeta ime nje enderr ish.
Nese shpresa keshtu ka ikur
brenda dites krejt e fikur
apo per nje vit e shuar
njesoj eshte e larguar
gjithcka shohim apo duket,
endrra brenda endrres zhduket.
Ne mes detit larg nga zalli,
shkrehet dallga porsi malli,
dhe ne dore shtrengoj lart,
ca grimca rere te arte
por si shkasin si tentojne,
perseri ne det shkojne,
vajin tim, zogjte e degjojne.
Zot, pse nga dora ato bien
dhe si gishta te me mpien,
nje grusht rere kisha deshire,
t'ja vjedh dallges pa meshire,
Gjithcka shohim apo duket
enderr qe ne enderr zhduket.
Askush nuk vjen në jetën tonë rastësisht.
secili hyn për një arsye
dhe të gjithë na lënë diçka.
Nuk ekziston rasti, as nuk ka rastësi.
dhe gjithçka është pjesë e një të madhe,
vizatim misterioz.
Universi na hap rrugën për tu takuar
njerëzit që na duhen
ose se ata na duhen.
Disa do të na ndihmojnë, disa do të na bëjnë të vuajmë,
të tjerët ende do të na duan ose do të jenë miq.
Nëse edhe rrugët e jetës na ndajnë prej tyre,
nuk do t'i harrojmë,
sepse kanë lënë një kujtim
ose një mësim në jetë.
Të gjithë na kanë mësuar diçka
dhe lanë gjurmë në zemrat tona
dhe duhet të jemi mirënjohës.
Sepse është falë të gjithë njerëzve
që kanë ndarë një shtrirje të jetës me ne
që jemi bërë ato që jemi sot.
(Augustine Degas)
secili hyn për një arsye
dhe të gjithë na lënë diçka.
Nuk ekziston rasti, as nuk ka rastësi.
dhe gjithçka është pjesë e një të madhe,
vizatim misterioz.
Universi na hap rrugën për tu takuar
njerëzit që na duhen
ose se ata na duhen.
Disa do të na ndihmojnë, disa do të na bëjnë të vuajmë,
të tjerët ende do të na duan ose do të jenë miq.
Nëse edhe rrugët e jetës na ndajnë prej tyre,
nuk do t'i harrojmë,
sepse kanë lënë një kujtim
ose një mësim në jetë.
Të gjithë na kanë mësuar diçka
dhe lanë gjurmë në zemrat tona
dhe duhet të jemi mirënjohës.
Sepse është falë të gjithë njerëzve
që kanë ndarë një shtrirje të jetës me ne
që jemi bërë ato që jemi sot.
(Augustine Degas)
Në moshën 40 vjeç, Franz Kafka (1883-1924), i cili nuk u martua kurrë dhe nuk pati fëmijë, eci nëpër parkun në Berlin kur takoi një vajzë që po qante sepse kishte humbur kukullën e saj të preferuar. Ajo dhe Kafka kërkuan kukullën pa sukses.
Kafka i tha asaj që ta takonte atje të nesërmen dhe ata do të ktheheshin për ta kërkuar.
Të nesërmen, kur ende nuk e kishin gjetur kukullën, Kafka i dha vajzës një letër të “shkruar” nga kukulla ku thoshte “të lutem mos qaj. Bëra një udhëtim për të parë botën. Do t'ju shkruaj për aventurat e mia. "
Kështu filloi një histori e cila vazhdoi deri në fund të jetës së Kafkës.
Gjatë takimeve të tyre, Kafka lexoi letrat e kukullës të shkruara me kujdes me aventura dhe biseda që vajzës i dukeshin të adhurueshme.
(Libri: Kafka dhe kukulla nga Larissa Theule @TAG)
Kafka i tha asaj që ta takonte atje të nesërmen dhe ata do të ktheheshin për ta kërkuar.
Të nesërmen, kur ende nuk e kishin gjetur kukullën, Kafka i dha vajzës një letër të “shkruar” nga kukulla ku thoshte “të lutem mos qaj. Bëra një udhëtim për të parë botën. Do t'ju shkruaj për aventurat e mia. "
Kështu filloi një histori e cila vazhdoi deri në fund të jetës së Kafkës.
Gjatë takimeve të tyre, Kafka lexoi letrat e kukullës të shkruara me kujdes me aventura dhe biseda që vajzës i dukeshin të adhurueshme.
(Libri: Kafka dhe kukulla nga Larissa Theule @TAG)
Unë kurrë nuk do t'ju them se ishte e lehtë të rrëzoheshe dhe të lëndoheshe kaq shumë herë në jetën time.
Ditët e vështira kur ndjehesha sikur nuk do t’ia dilja mbanë... të gjithë që takova më zhgënjeu dhe dukej sikur çdo vendim që mora thjesht më lëndoi-
Ato janë plagët që mendoj për çdo ditë...
Po ajo dhimbje, dështim dhe ankth që u përpoqën të më copëtonin?
Nuk e bëri..
Thjesht më bëri më të fortë, më të mençur dhe më të guximshëm.
Unë mendoj shpesh për ato plagë -kujtime të ditëve më të errëta, kohërave më të vështira dhe zemrave të thyera.. dhe i premtoj vetes çdo ditë të mos rri kurrë poshtë, të mos heq dorë dhe të mos ndaloj kurrë së besuari në veten time.
Unë nuk do t'ju them se bëhet më e lehtë, sepse pavarësisht se sa dhimbje kam duruar, sa herë e kam futur me kthetra rrugën time për të dalë nga fundi i shkëmbit...
Është ende e vështirë dhe e vështirë çdo herë.
Tani mund të kem më në fund forcën dhe motivimin për të shtyrë stuhitë dhe për të luftuar rrugën time për të kaluar dhimbjen, por ka qenë një betejë e përpjetë në çdo hap të rrugës.
Dikur dëshiroja ditë më të lehta dhe më shumë diell...
Por tani e di që udhëtimi është vetëm një pjesë e përgatitjes sime për gjëra më të mëdha dhe më të mira..
Dhe nuk do të ndalem derisa të arrij majën.
Shikohem në pasqyrë çdo ditë dhe vështroj veten dhe kujtoj ato prerjet më të thella..
Dhe i premtoj vetes çdo herë se çdo prerje, gërvishtje dhe mavijosje gjatë rrugës ia ka vlejtur.
Unë nuk kalova përmes zjarrit vetëm për të hequr dorë tani, për t’u zvogëluar nga dhimbja e zorrëve që u përpoq të më shkatërronte.
Jo, po marr kujtesën e çdo zhgënjimi, çdo thyerje zemre, të gjitha gjërat dhe njerëzit që më lëndojnë në një kohë të jetës sime dhe po i përdor ato gjëra për të nxitur nxitjen time për të vazhduar të ngrihem, të rritem më i fortë dhe të fluturoj lart.
Unë nuk do të lejoj asgjë në jetë të më largojë nga rruga ime dhe tani e di se mund të kapërcej çdo gjë.
Sillni zjarrin- Unë digjem edhe më nxehtë me pasionet e një shpirti të pandalshëm.
Mu desh pak kohë për të kuptuar se mund të kaloj çdo gjë që jeta më hedh dhe që dhimbja shërohet, prandaj nuk e lejoj që lufta të më rrëzojë më.
Unë përballem me secilën sfidë dhe çdo dhimbje zemre në kokë dhe ndërsa mund të lëndojë, mund të zgjasë për një kohë, unë do t'ia dal mbanë në një mënyrë ose në një tjetër
E bëj çdo herë.
Unë nuk jam thjesht një i mbijetuar, unë jam një lulëzues.
Unë jam një luftëtar me një zemër të artë dhe një shpirt të hekurt.
Dhe e mora këtë.
Gjithmonë do ta bëj.
|ujku i tërbuar
Ditët e vështira kur ndjehesha sikur nuk do t’ia dilja mbanë... të gjithë që takova më zhgënjeu dhe dukej sikur çdo vendim që mora thjesht më lëndoi-
Ato janë plagët që mendoj për çdo ditë...
Po ajo dhimbje, dështim dhe ankth që u përpoqën të më copëtonin?
Nuk e bëri..
Thjesht më bëri më të fortë, më të mençur dhe më të guximshëm.
Unë mendoj shpesh për ato plagë -kujtime të ditëve më të errëta, kohërave më të vështira dhe zemrave të thyera.. dhe i premtoj vetes çdo ditë të mos rri kurrë poshtë, të mos heq dorë dhe të mos ndaloj kurrë së besuari në veten time.
Unë nuk do t'ju them se bëhet më e lehtë, sepse pavarësisht se sa dhimbje kam duruar, sa herë e kam futur me kthetra rrugën time për të dalë nga fundi i shkëmbit...
Është ende e vështirë dhe e vështirë çdo herë.
Tani mund të kem më në fund forcën dhe motivimin për të shtyrë stuhitë dhe për të luftuar rrugën time për të kaluar dhimbjen, por ka qenë një betejë e përpjetë në çdo hap të rrugës.
Dikur dëshiroja ditë më të lehta dhe më shumë diell...
Por tani e di që udhëtimi është vetëm një pjesë e përgatitjes sime për gjëra më të mëdha dhe më të mira..
Dhe nuk do të ndalem derisa të arrij majën.
Shikohem në pasqyrë çdo ditë dhe vështroj veten dhe kujtoj ato prerjet më të thella..
Dhe i premtoj vetes çdo herë se çdo prerje, gërvishtje dhe mavijosje gjatë rrugës ia ka vlejtur.
Unë nuk kalova përmes zjarrit vetëm për të hequr dorë tani, për t’u zvogëluar nga dhimbja e zorrëve që u përpoq të më shkatërronte.
Jo, po marr kujtesën e çdo zhgënjimi, çdo thyerje zemre, të gjitha gjërat dhe njerëzit që më lëndojnë në një kohë të jetës sime dhe po i përdor ato gjëra për të nxitur nxitjen time për të vazhduar të ngrihem, të rritem më i fortë dhe të fluturoj lart.
Unë nuk do të lejoj asgjë në jetë të më largojë nga rruga ime dhe tani e di se mund të kapërcej çdo gjë.
Sillni zjarrin- Unë digjem edhe më nxehtë me pasionet e një shpirti të pandalshëm.
Mu desh pak kohë për të kuptuar se mund të kaloj çdo gjë që jeta më hedh dhe që dhimbja shërohet, prandaj nuk e lejoj që lufta të më rrëzojë më.
Unë përballem me secilën sfidë dhe çdo dhimbje zemre në kokë dhe ndërsa mund të lëndojë, mund të zgjasë për një kohë, unë do t'ia dal mbanë në një mënyrë ose në një tjetër
E bëj çdo herë.
Unë nuk jam thjesht një i mbijetuar, unë jam një lulëzues.
Unë jam një luftëtar me një zemër të artë dhe një shpirt të hekurt.
Dhe e mora këtë.
Gjithmonë do ta bëj.
|ujku i tërbuar
An...
Më dëgjo :
Kur në Tiranë të bjerë shi
dhe tyl të shpirtit hedhin parqet
a ndofta tej në terr të zi
Kur dora shkruan edhe mbush faqet
Ti lëre natën pak të flej
dhe hidhu ja, tek shpirti këtej...
Mos fshi as xhama, mos fshi gjë
Veç kryet vij dhe ndje një zë
që ti nga buzët e nxjerrë vetë
sa herë lexon një fletë, një jetë...
Dhe kur ta mbyllësh lehtë kapakun
e kur gjithë botës t'i japësh hakun
mes gjithë sa deshe e urreve
nga sa të ndjen e nga gjithë ç'ndjeve
Nga gjithë sa zemra brenda mban
më thuaj, çfarë deshe më shumë, An?
Lulëzim Beshaj ✍
Më dëgjo :
Kur në Tiranë të bjerë shi
dhe tyl të shpirtit hedhin parqet
a ndofta tej në terr të zi
Kur dora shkruan edhe mbush faqet
Ti lëre natën pak të flej
dhe hidhu ja, tek shpirti këtej...
Mos fshi as xhama, mos fshi gjë
Veç kryet vij dhe ndje një zë
që ti nga buzët e nxjerrë vetë
sa herë lexon një fletë, një jetë...
Dhe kur ta mbyllësh lehtë kapakun
e kur gjithë botës t'i japësh hakun
mes gjithë sa deshe e urreve
nga sa të ndjen e nga gjithë ç'ndjeve
Nga gjithë sa zemra brenda mban
më thuaj, çfarë deshe më shumë, An?
Lulëzim Beshaj ✍
Punk1
Antarë i Respektuar
Dreq ky Luli
- Por a je i martuar?
- Jo.
- E dashura?
- Jo.
- A e sheh veten me dikë?
- Jo.
- E kuptova ... ju pëlqejnë gratë!
Shiko lart, vetëm për një moment.
teksa po e ndriçoje...
-- Pse je kaq kurioz për atë që ndodh në jetën time? Ti punon për shërbimin sekret dhe po më heton mua? Ju keni qenë këtu gjashtëdhjetë sekonda dhe më keni bërë pyetje! Do të dish pse nuk kam një burrë?
Vështirë të gjesh një njeri që e kupton vërtet se çfarë do të thotë dashuri dhe është e vështirë të takosh një njeri me vlera konkrete, burra të së kaluarës, seksi, elegant, ata me parime të shëndosha, ata me një edukim siç e ka pasur gjyshi im, për shembull! Ai pasqyrë, një vështrim ishte i mjaftueshëm për të hamendësuar çdo mendim të vogël, çdo përpjekje e vogël, një shikim ishte i mjaftueshëm për të thënë "i vogël je i sigurt me mua". Kam nostalgji për kalorësinë, një gjest i thjeshtë, një njeri që hap derën e makinës, jep hapin para një dere të hapur dhe mund të marrë iniciativën, si në traditat klasike të përrallave. Dua të dashurohem me një burrë që duket si ky, që mi dërgon të gjitha këto gjëra... Dhe dua nje burre qe do me beje te dashurohem aq shume sa te mjaftoje pamja e tij, qofte edhe nga nje bllok, te me beje te dridhem. Kështu e dua një burrë, aq intensiv sa vetëm mendimi për të më fut në orgazëm.
Ja pse nuk jam fejuar akoma dua nje mashkull me ngjyre dua nje mashkull si une!
(Nga "Ngjyra e pafund e dashurisë"
nga Claudia Stoicescu)
- Jo.
- E dashura?
- Jo.
- A e sheh veten me dikë?
- Jo.
- E kuptova ... ju pëlqejnë gratë!
Shiko lart, vetëm për një moment.
teksa po e ndriçoje...
-- Pse je kaq kurioz për atë që ndodh në jetën time? Ti punon për shërbimin sekret dhe po më heton mua? Ju keni qenë këtu gjashtëdhjetë sekonda dhe më keni bërë pyetje! Do të dish pse nuk kam një burrë?
Vështirë të gjesh një njeri që e kupton vërtet se çfarë do të thotë dashuri dhe është e vështirë të takosh një njeri me vlera konkrete, burra të së kaluarës, seksi, elegant, ata me parime të shëndosha, ata me një edukim siç e ka pasur gjyshi im, për shembull! Ai pasqyrë, një vështrim ishte i mjaftueshëm për të hamendësuar çdo mendim të vogël, çdo përpjekje e vogël, një shikim ishte i mjaftueshëm për të thënë "i vogël je i sigurt me mua". Kam nostalgji për kalorësinë, një gjest i thjeshtë, një njeri që hap derën e makinës, jep hapin para një dere të hapur dhe mund të marrë iniciativën, si në traditat klasike të përrallave. Dua të dashurohem me një burrë që duket si ky, që mi dërgon të gjitha këto gjëra... Dhe dua nje burre qe do me beje te dashurohem aq shume sa te mjaftoje pamja e tij, qofte edhe nga nje bllok, te me beje te dridhem. Kështu e dua një burrë, aq intensiv sa vetëm mendimi për të më fut në orgazëm.
Ja pse nuk jam fejuar akoma dua nje mashkull me ngjyre dua nje mashkull si une!
(Nga "Ngjyra e pafund e dashurisë"
nga Claudia Stoicescu)
Ajo ishte dikush që shumica e njerëzve thjesht nuk e kuptonin... jo për mungesën e përpjekjes së tyre.
Ajo ishte gjithmonë e sjellshme dhe e buzëqeshur, por kurrë nuk e linte të ruante.
Sytë e saj flisnin shumë se kush ishte në të vërtetë, por shumica kurrë nuk u mërzitën të shikonin përtej mureve të saj për të zbuluar thellësitë e saj.
Me të vërtetë, ajo mbrojti atë që ishte me egërsi, duke ruajtur bukurinë e saj të vërtetë për të veçantat e saj.. njerëzit që e njihnin atë në një nivel tjetër, në një nivel intim..
Njerëzit që ajo donte ishin shumë si shpirtrat e saj të vjetër me shpirt empatik që mund të lexonin të tjerët në mënyra që frikësonin disa.
Ata zotëronin një mençuri përtej viteve të tyre dhe një dashuri më të thellë se versioni botëror i sipërfaqësisë.
Si ata, asaj i duhej më shumë se dashuria e cekët dhe pasioni mediokër.
Nëse ajo nuk mund t’ia jepte të gjitha dikujt ose diçkaje, ajo u largua- ajo nuk dinte të bënte asgjë në gjysmë të rrugës- përfshirë dashurinë.
Ajo e dinte që nuk ishte për të gjithë, pasi gjithmonë do të kishte njerëzit që donin ta donin por nuk dinin se si.
Ata ishin ata që u përpoqën ta donin atë në kushtet e tyre pa u përpjekur vërtet të zbërthejnë misterin e saj dhe të angazhojnë mendjen e saj.
Kjo ishte normale, ajo supozonte, kështu që ajo nuk mendoi asgjë për këtë.
Bota ishte plot me njerëz të zakonshëm që drejtonin jetë të këndshme me ëndrra mesatare..
Ajo u zotua se kurrë nuk do të ecte se path..it thjesht nuk ishte për të.
Shpirti i saj kishte mall për marrëdhëniet më intime dhe kënaqësinë e dashurisë së thellë - si për veten ashtu edhe për të tjerët - dhe ajo pa pushim ndiqte lumturinë në atë që kishte më shumë rëndësi për të.
Ajo nuk u përpoq të ishte ndryshe, thjesht ishte.
Shpirti i saj ishte i pasur në mënyrë të veçantë dhe mendja e saj ishte e lidhur në mënyrë unike.
Sinqerisht, ajo nuk mund t'ju tregonte "pse-në" që ishte kaq e pasionuar me shpirt, vetëm se zemra dhe shpirti i saj nuk do ta linte të ishte ndryshe.
Ajo do të turpërohej larg dritës së vëmendjes dhe do të zbulohej në joshjen e shkëlqyeshme të yjeve..
Por ju shpesh do ta gjeni atë duke u lagur në një lindje të bukur dielli ose duke humbur veten në rrezet e vdekjes së një perëndimi të madh dielli.
Ajo e dinte se kush ishte, edhe nëse ndonjëherë nuk mund ta shpjegonte vërtet.
Ajo ishte një shpirt i vjetër, i kapur mes një mendjeje të fortë dhe një zemre të brishtë..
Dhe mbi të gjitha, ajo ishte e bukur,
Ajo ishte e paharrueshme dhe
Ajo ishte vërtet e lumtur.. ashtu siç ishte ajo.
|ujku i tërbuar
Ajo ishte gjithmonë e sjellshme dhe e buzëqeshur, por kurrë nuk e linte të ruante.
Sytë e saj flisnin shumë se kush ishte në të vërtetë, por shumica kurrë nuk u mërzitën të shikonin përtej mureve të saj për të zbuluar thellësitë e saj.
Me të vërtetë, ajo mbrojti atë që ishte me egërsi, duke ruajtur bukurinë e saj të vërtetë për të veçantat e saj.. njerëzit që e njihnin atë në një nivel tjetër, në një nivel intim..
Njerëzit që ajo donte ishin shumë si shpirtrat e saj të vjetër me shpirt empatik që mund të lexonin të tjerët në mënyra që frikësonin disa.
Ata zotëronin një mençuri përtej viteve të tyre dhe një dashuri më të thellë se versioni botëror i sipërfaqësisë.
Si ata, asaj i duhej më shumë se dashuria e cekët dhe pasioni mediokër.
Nëse ajo nuk mund t’ia jepte të gjitha dikujt ose diçkaje, ajo u largua- ajo nuk dinte të bënte asgjë në gjysmë të rrugës- përfshirë dashurinë.
Ajo e dinte që nuk ishte për të gjithë, pasi gjithmonë do të kishte njerëzit që donin ta donin por nuk dinin se si.
Ata ishin ata që u përpoqën ta donin atë në kushtet e tyre pa u përpjekur vërtet të zbërthejnë misterin e saj dhe të angazhojnë mendjen e saj.
Kjo ishte normale, ajo supozonte, kështu që ajo nuk mendoi asgjë për këtë.
Bota ishte plot me njerëz të zakonshëm që drejtonin jetë të këndshme me ëndrra mesatare..
Ajo u zotua se kurrë nuk do të ecte se path..it thjesht nuk ishte për të.
Shpirti i saj kishte mall për marrëdhëniet më intime dhe kënaqësinë e dashurisë së thellë - si për veten ashtu edhe për të tjerët - dhe ajo pa pushim ndiqte lumturinë në atë që kishte më shumë rëndësi për të.
Ajo nuk u përpoq të ishte ndryshe, thjesht ishte.
Shpirti i saj ishte i pasur në mënyrë të veçantë dhe mendja e saj ishte e lidhur në mënyrë unike.
Sinqerisht, ajo nuk mund t'ju tregonte "pse-në" që ishte kaq e pasionuar me shpirt, vetëm se zemra dhe shpirti i saj nuk do ta linte të ishte ndryshe.
Ajo do të turpërohej larg dritës së vëmendjes dhe do të zbulohej në joshjen e shkëlqyeshme të yjeve..
Por ju shpesh do ta gjeni atë duke u lagur në një lindje të bukur dielli ose duke humbur veten në rrezet e vdekjes së një perëndimi të madh dielli.
Ajo e dinte se kush ishte, edhe nëse ndonjëherë nuk mund ta shpjegonte vërtet.
Ajo ishte një shpirt i vjetër, i kapur mes një mendjeje të fortë dhe një zemre të brishtë..
Dhe mbi të gjitha, ajo ishte e bukur,
Ajo ishte e paharrueshme dhe
Ajo ishte vërtet e lumtur.. ashtu siç ishte ajo.
|ujku i tërbuar
Mos jeto gjysëm jete
dhe mos vdisni një gjysmë vdekjeje
Nëse zgjedh heshtjen, atëherë hesht
Kur të flisni, bëni kështu derisa të mbaroni
Nëse pranon, atëherë shprehu troç
Mos me maskë
Nëse refuzoni, atëherë jini të qartë për të
për një refuzim të paqartë është veçse një pranim i dobët
Mos pranoni gjysëm zgjidhje
Mos i besoni gjysëm të vërtetave
Mos ëndërro gjysmë ëndrre
Mos fantazoni për gjysmën e shpresave
Gjysma e rrugës nuk do të të çojë askund
Ti je një tërësi që ekziston për të jetuar një jetë
jo gjysmë jete.
~Khalil Gibran
dhe mos vdisni një gjysmë vdekjeje
Nëse zgjedh heshtjen, atëherë hesht
Kur të flisni, bëni kështu derisa të mbaroni
Nëse pranon, atëherë shprehu troç
Mos me maskë
Nëse refuzoni, atëherë jini të qartë për të
për një refuzim të paqartë është veçse një pranim i dobët
Mos pranoni gjysëm zgjidhje
Mos i besoni gjysëm të vërtetave
Mos ëndërro gjysmë ëndrre
Mos fantazoni për gjysmën e shpresave
Gjysma e rrugës nuk do të të çojë askund
Ti je një tërësi që ekziston për të jetuar një jetë
jo gjysmë jete.
~Khalil Gibran
“Universi është ai që është, jo ai që unë zgjedh se duhet të jetë. Nëse është indiferent ndaj dëshirave njerëzore, siç duket; nëse jeta e njeriut është një episod kalimtar, vështirë se mund të vërehet në gjerësinë e proceseve kozmike; nëse nuk ka asnjë qëllim mbinjerëzor dhe asnjë shpresë shpëtimi përfundimtar, është më mirë ta njohësh dhe ta pranosh këtë të vërtetë sesa të përpjekje, në vetë-asercion të kotë, për të urdhëruar universin të jetë ajo që na duket rehat. ”
"Më vonë" bëhet "shumë vonë. "
- Flasim më vonë.
- Do të të telefonoj më vonë.
- Shihemi më vonë.
- Do të ecim më vonë.
_Do të ta them më vonë.
Çdo gjë e lëmë për më vonë, por harrojmë se "më vonë" nuk na përket neve.
Më vonë, të dashurit tanë nuk janë më me ne.
Më vonë, nuk i dëgjojmë dhe nuk i shohim.
Më vonë, ato janë thjesht kujtime.
Më vonë, dita bëhet natë, forca bëhet e pafuqishme,
buzëqeshja bëhet grimace, dhe jeta bëhet vdekje.
"Më vonë" bëhet "shumë vonë. "
I panjohur
- Flasim më vonë.
- Do të të telefonoj më vonë.
- Shihemi më vonë.
- Do të ecim më vonë.
_Do të ta them më vonë.
Çdo gjë e lëmë për më vonë, por harrojmë se "më vonë" nuk na përket neve.
Më vonë, të dashurit tanë nuk janë më me ne.
Më vonë, nuk i dëgjojmë dhe nuk i shohim.
Më vonë, ato janë thjesht kujtime.
Më vonë, dita bëhet natë, forca bëhet e pafuqishme,
buzëqeshja bëhet grimace, dhe jeta bëhet vdekje.
"Më vonë" bëhet "shumë vonë. "
I panjohur
Ajo që i bën njerëzit të dëshpërohen është se ata përpiqen të gjejnë një kuptim universal për tërë jetën, dhe pastaj përfundojnë duke thënë se është absurde, e palogjikshme dhe e zbrazët nga kuptimi. Nuk ka një kuptim të madh, kozmik për të gjithë, ekziston vetëm kuptimi që secili i japim jetës sonë, një kuptim individual, një komplot individual, si një roman individual, një libër për secilin person. Të kërkosh një unitet total është gabim. Ti japesh sa me shume kuptim jetes se dikujt me duket e drejte. Psh nuk jam i angazhuar per asnje nga levizjet politike te cilat i gjej plot fanatizem dhe padrejtesi, por perballe seciles qenie njerezore, veproj ne menyre demokratike dhe njerezore.
~Anaïs Nin
~Anaïs Nin
Mbi procesin e shkrimit, nga Ernest Hemingway
“Kur jam duke punuar për një libër ose një histori, shkruaj çdo mëngjes sa më shpejt që të jetë e mundur pas agimit. Askush nuk të shqetëson dhe është ftohtë ose ftohtë dhe ti futesh në punë dhe ngrohesh ndërsa shkruan. Lexoni çfarë keni shkruar dhe, si gjithmonë, ndaloni kur e dini se çfarë do të ndodhë më pas, vazhdoni nga aty. Ti shkruan derisa të arrish në një vend ku ende ke lëng dhe e di se çfarë ndodh më pas dhe ndalon dhe përpiqesh të jetosh deri të nesërmen kur ta prekësh përsëri. Filloi në orën gjashtë të mëngjesit, të themi, dhe mund të vazhdojë deri në mesditë ose të mbarojë më shpejt. Kur ndalon je kaq bosh, dhe njëkohësisht kurrë bosh por plot, si atëherë kur ke bërë dashuri me dikë që do. Asgjë nuk mund të të lëndojë, asgjë nuk mund të ndodhë, asgjë nuk do të thotë asgjë deri të nesërmen kur ta bësh përsëri. Është pritja deri ditën tjetër që është e vështirë për tu mposhtur. ”
- Ernest Hemingway, Arti i Fiction, një kolonë në The Paris Review
“Kur jam duke punuar për një libër ose një histori, shkruaj çdo mëngjes sa më shpejt që të jetë e mundur pas agimit. Askush nuk të shqetëson dhe është ftohtë ose ftohtë dhe ti futesh në punë dhe ngrohesh ndërsa shkruan. Lexoni çfarë keni shkruar dhe, si gjithmonë, ndaloni kur e dini se çfarë do të ndodhë më pas, vazhdoni nga aty. Ti shkruan derisa të arrish në një vend ku ende ke lëng dhe e di se çfarë ndodh më pas dhe ndalon dhe përpiqesh të jetosh deri të nesërmen kur ta prekësh përsëri. Filloi në orën gjashtë të mëngjesit, të themi, dhe mund të vazhdojë deri në mesditë ose të mbarojë më shpejt. Kur ndalon je kaq bosh, dhe njëkohësisht kurrë bosh por plot, si atëherë kur ke bërë dashuri me dikë që do. Asgjë nuk mund të të lëndojë, asgjë nuk mund të ndodhë, asgjë nuk do të thotë asgjë deri të nesërmen kur ta bësh përsëri. Është pritja deri ditën tjetër që është e vështirë për tu mposhtur. ”
- Ernest Hemingway, Arti i Fiction, një kolonë në The Paris Review
Ivy
Antarë i Respektuar
Paulo Coelho: GRATË, BUKURIA DHE NE BURRAT...
"....Trupi ndryshon, moshohet. Mos u dëshpëro nëse nuk të bën më ajo masë fustani që të bënte në moshën 18 vjeçare. Një femër 45 vjeçare, të cilës i bën fustani që vishte në moshën 18 vjeçare, ose vuan nga problemet e zhvillimit, ose po vetëshkatërrohet.
Neve na pëlqejnë femrat që dinë të jetojnë një jetë të ekuilibruar dhe dinë t’i kontrollojnë ndjesitë e tyre të fajit. Na pëlqejnë edhe ato që kur hanë, e shijojnë atë që hanë. Ato që kur duhet të mbajnë dietë, e bëjnë me kënaqësi (pa vuajtje dhe dëshpërim).
Disa rrudha në fytyrë, disa thinja, disa shenja moshimi në trup nuk e fshehin bukurinë. Ato janë dëshmi se ju keni bërë diçka në jetën tuaj, se nuk keni mbetur tek makiazhi dhe nuk e keni kaluar jetën tuaj nëpër qendra estetike. Keni jetuar!
Ndaj, kujdesuni për veten dhe duajeni veten!
Kjo është gjithë bukuria..."
"....Trupi ndryshon, moshohet. Mos u dëshpëro nëse nuk të bën më ajo masë fustani që të bënte në moshën 18 vjeçare. Një femër 45 vjeçare, të cilës i bën fustani që vishte në moshën 18 vjeçare, ose vuan nga problemet e zhvillimit, ose po vetëshkatërrohet.
Neve na pëlqejnë femrat që dinë të jetojnë një jetë të ekuilibruar dhe dinë t’i kontrollojnë ndjesitë e tyre të fajit. Na pëlqejnë edhe ato që kur hanë, e shijojnë atë që hanë. Ato që kur duhet të mbajnë dietë, e bëjnë me kënaqësi (pa vuajtje dhe dëshpërim).
Disa rrudha në fytyrë, disa thinja, disa shenja moshimi në trup nuk e fshehin bukurinë. Ato janë dëshmi se ju keni bërë diçka në jetën tuaj, se nuk keni mbetur tek makiazhi dhe nuk e keni kaluar jetën tuaj nëpër qendra estetike. Keni jetuar!
Ndaj, kujdesuni për veten dhe duajeni veten!
Kjo është gjithë bukuria..."