Per nje kohe kur cdo gje vleresoheshte, jeta ishte me pak dinamike, vizitonim familjen,farefisin,shoqerin pa termine,dhe askujt nuk i prisheshte qefi. per femijerin time, ku jetoja ne nje bote qe e krijova ne mendjen time, me mungon jeta pa brenga,ku brenga me e madhe ishte mesimi dhe mos me ik filmi vizatimor i preferuar, ku mund te shikonim tv gjithe familja bashk, pa u shqetesuar se do dal dicka qe sduhet. tani me duket jeta se imponim, sikur teknologjia ka zene nje vend te rendesishem ne jetet e njerzve, dhe kane filluar me shume te kaloj kohe ne to se me njerez. sa mall ndjej per nje kohe, e qe ajo skthehet me.