Përshtypje dhe ndjesi

8 të vërtetat e jetës:

1. Askush nuk është i vërtetë në këtë botë përveç nënës
2. I varfëri nuk ka miq
3. Njerëzit nuk i pëlqejnë mendimet e mira, ata pëlqejnë dukjen e mirë
4. Njerëzit e respektojnë paranë, jo njeriun
5. Njeriu që do më së shumëti, do të lëndojë më së shumëti
6. E vërteta është e thjeshtë por në momentin që mundohesh ta sqarosh bëhet e vështirë
7. “Kur je i lumtur kënaqesh me muzikën”, por “kur je i mërzitur i kupton fjalët”
8. Dy gjëra të përcaktojnë në jetë; “durimi yt” kur nuk ke asgjë, dhe “sjellja jote” kur ke gjithçka

Bukowski

Tani është kompjuteri dhe shumë kompjuter të tjerë,
dhe së shpejti secili do të ketë nga një,
tre-vjeçarët do të kenë kompjutera
dhe secili do të dijë gjithçka
për çdokënd tjetër
shumë përpara se t’i takojnë ata.
askush nuk do të dëshirojë të takojë askënd tjetër përsëri
dhe secili do të jetë
një i vetmuar
siç jam unë tani.

Bukowski

Jeta nuk kënaqet me diçka, kërkon gjithçka. Nuk mund të shmangim pengesat, as të mendojmë se nuk do dështojmë asnjëherë, por kufinjtë tanë janë pasuria jonë: na tregojnë se kush jemi dhe ku mund të arrijmë nëse kemi kurajo. Tregojnë historinë tonë dhe na ndihmojnë të shkruajmë vazhdimin.
Gabojmë, herë për t'u mbrojtur, e herë për të pasur liri, i lëndojmë të tjerët, shpesh lëndojmë edhe veten, nuk e lëmë dot të shkuarën të ikë, na shkon kot e tashmja, e humbim shpresën tek e ardhmja, por dimë edhe të dëgjojmë njëri-tjetrin, të mbahemi për dore, të besojmë në një qëllim të përbashkët, të mundohemi ta realizojmë. Sido që të jetë, t'i gjendemi njëri-tjetrit. Këto janë gjëra që na shpëtojnë.

L. Gentile

Një grua e fortë dashurohet vërtetë
Kur takon një burrë
Me të cilin ndihet e lirë të jetë e brishtë.

@daniel00 sa temë e bukur

Bebw said:

@daniel00 sa temë e bukur

Click to expand...

Flm, thëniet nuk janë të miat por ama e kanë bërë shpirtin tim t'i përjetojë. Dhe le të jenë si kujtime të bukura këtu.

daniel00 said:

Flm, thëniet nuk janë të miat por ama e kanë bërë shpirtin tim t'i përjetojë. Dhe le të jenë si kujtime të bukura këtu.

Click to expand...

Ndaj thashë temë e bukur
Këto thënie më mbushin dhe mua

“Gjithmonë gjendemi në kurthin e dy mundësive;
- ose vdes nga vetmia përderisa pret personin e duhur...
- ose mund të përfundosh duke duruar personin e gabuar gjatë gjithë jetës.”

Bukowski

“Krishtlindjet nisin që nga fundi i tetorit. Dritat ndizen gjithmonë më përpara, ndërkohë njerëzit janë gjithmonë të njëjtët. Do të doja një dhjetor me drita të fikura dhe njerëz që ndriçojnë!”

Bukowski

Doja të më donin, por kurrë nga mëshira.

Bukowski

Je “asgjëja” ime.
Sepse kur njerëzit më ndeshin
me shikimin e përhumbur
dhe më pyesin:
“Për çfarë je duke menduar?”
unë ju them; asgjë.

Neruda

Kur gruaja është shtatzënë, në gjakun e saj fillojnë të lëvizin qelizat e bebit.
Pas lindjes këto qeliza ngelen në indet e nënës, në eshtra, në tru, në lëkurë për vite me rradhë, në raste edhe përjetësisht.
Kjo ndodh edhe nëse fetusi dështon, këto qeliza akoma migrojnë nëpër gjakun e nënës.
Hulumtimet tregojnë edhe nëse zemra apo ndonjë organ tjetër i nënës është i lënduar, qelizat e fetusit do të reagojnë për t’i shëruar këto qendra.
Dhe anasjelltas.
Shkaku i këtij procesi ku palët vetëndihmohen dhe indet bëhen një, krijohet ajo lidhja e papërshkrueshme nënë-fëmijë.
E gjithë kjo shfaqet më së miri në atë intuitën që e ndjejnë nënat edhe kur fëmija nuk është aty, atë telepatinë, atë instinktin, ndjenjën, atë shtrëngimin në kraharor.
Përfundimisht disa fenomene të papërshkruara fillojnë të marrin formë.

"Unë shoh njerëz të vrarë përreth meje çdo ditë. Unë eci nëpër dhomat e të vdekurve, rrugët e të vdekurve, qytetet e të vdekurve, burra pa sy, burra pa zë, burra me ndjenja të fabrikuara dhe reagime standarde, burra me tru gazetash, me shpirt televizori dhe idera të shkollës së mesme."

Bukowski

-E ke dashur, apo jo?
Ai mori frymë thellë,
-Si të të përgjigjem? Ajo ishte e çmendur.
Kaloi dorën nëpër flokë.
-Një Zot e di se sa e çmendur ishte, çdo ditë ishte femër tjetër.
Herë ishte inisiatore, e herë zvarritëse,
herë jepej e gjitha, e herë të tjera ishte e turpshme.
E pasigurtë dhe e vendosur.
E ëmbël dhe arrogante.
Ishte njëmijë femra, por parfumi i saj ishte gjithmonë i njëjti, i pangatërrueshëm.
Ajo ishte e vetmja siguri e imja,
më buzëqeshte, e dinte që ma hidhte me atë buzëqeshje.
Kur më buzëqeshte nuk kuptoja më asgjë.
Nuk dija më as të flas e as të mendoj,
asgjë, zero
.
Papritmas ishte veç ajo.
Ishte e çmendur, e gjitha e çmendur.
Ndonjëherë qante.
Thonë se në ato çaste femrat duan vetëm një përqafim.
Ajo, jo.
Ajo nervozohej.
Nuk e di ku gjendet tashmë, por vë bast që është në kërkim të ëndrrave.
Ishte e marrë, e gjitha e marrë.
Por unë e kam dashur,
si i çmendur.

Bukowski

Mbrëmë
E humba kapjen ndaj realitetit
dhe mirëpriti marrëzinë.
Dashuri
më pa dhe më tha,
U shfaqa.
Fshiji lotët
dhe hesht.
Thashë, o dashuri
Jam i frikësuar,
por nuk je ti.
Dashuria më tha,
nuk ka asgjë që nuk jam unë.
hesht.
Rumi

E urrej botën ku burrat i veshin gratë e tyre si prostituta, duke zbuluar gjithçka që duhet mbuluar.
Botën ku nuk ka koncept për nderin dhe dinjitetin.
Ku gratë nuk duan fëmijë, ndërsa burrat nuk duan familje. Ku fëmijët mbahen si të suksesshëm përderisa drejtojnë makinën që ua ka blerë babai. Ku dikush me pak fuqi i poshtëron gjithë të tjerët.
Ku hipokritët bërtasin se besojnë në Zot me gotën e alkoolit në duar, dhe ku nuk ka mirëkuptim për besimin.
Ku mirësia merret për dobësi. Ku njerëzit e kanë harruar dashurinë, dhe vetëm shohin se si të kenë dobi nga partneri i tyre.
Ku djelmoshat nëpër klube pinë paratë e baballarve të tyre me të bërtitura primitive dhe ngërdheshje të shëmtuara, ndërsa femrat dashurohen tek ata nga shkaku i po këtyre vetive.
Ku femrat e meshkujt edhe gjatë kohë nuk do të jenë ndryshe dhe gjithë kjo quhet ‘liri e zgjedhjes’. Thjesht unë nuk mund ta pranoj këtë.
Zgjedh një rrugë tjetër.

Keanu Reeves

“Rashë në një nga periudhat e mia patetike të mbylljes në vetvete. Shpesh, me qeniet njerëzore, të mira e të këqija, shqisat e mia shkëputen, lodhen; unë heq dorë. Jam i edukuar. E pohoj. Shtirem sikur kuptoj sepse nuk dua të lëndoj askënd. Kjo është dobësia që më ka sjellë shumë telashe. Duke u përpjekur të jem i sjellshëm me të tjerët, shpesh e gjej veten me shpirtin copa-copa, të katandisur si një pjatë makaronash të shtypura.
Nuk ka rëndësi. Truri im mbyllet. Dëgjoj. Përgjigjem. Dhe ata janë tepër të ngathët për të kuptuar se unë nuk jam aty.”

Bukowski

Miqësia nis në çastin kur një njeri i thotë një tjetri:
Çfarë ? Edhe ti ? Kujtoja se isha i vetmi.

C.S.Lewis

Kur e shijon praninë e dikujt
dhe të pëlqen
Të tjerat nuk kanë asnjë shije.

Si përfundim jeta ime
është historia e tentativave që kam bërë
për të qenë me këmbë në tokë
pa ndalur së vështruari lart qiellin.

Gramellini

U ula nga ana e fajtorëve vetëm se nuk kishte ngelur më vend tjetër ku të rrije.

E megjithatë, askush nuk ishte në vendin që i takonte.

Prej aty pashë kllounët të ulur në vendin e mbretit, mendjemadhësia e ulur në vendin e përulësisë dhe ndjeshmëria e ulur në vend të çfarëdoshëm.

Njerëzit e ndieshëm ishin të kënaqur që zinin atë vend, shpresonin se do të ndienin shumë më pak ose të mos ndienin asgjë. Për të mos ndierë më shpirtin e drobitur, zemrën që rrihte si e çmendur dhe mendjen që torturohej për ato gjëra që të tjerët as që i vinin re.

Njerëzit e pandieshëm hiqeshin si të ndjeshëm megjithëse nuk e njihnin thellësinë që jep dhimbja.

Të gjithë rrinim të ulur duke pritur, të gjithë e dinin se zinin vende që nuk përkonin me të vërtetën.

Oratorët flisnin megjithëse nuk njihnin domethënien e fjalëve që thonin.

Kush kapej pas formës e pas yçklave e mbante veten si njeri të lirë, megjithëse qëndronte brenda kafazit të përfytyrimeve dhe paragjykimeve, i rrënjosur në anën që kishte marrë.

Kush donte dikë, thoshte se nuk dashuronte, nga frika se humbte dashurinë dhe ai që nuk donte njeri, betohej për dashurinë e përjetshme.

Kush tradhëtonte mohonte dhe nga ana tjetër kthehej duke vazhduar të ulërasë.
Sepse tradhëtarët dhe gënjeshtarët sa më shumë ulërasin aq më shumë duan të kenë të drejtë.

Heshtja është e njerëzve të fortë.

Uleshin hipokritët në vendin e njerëzve të sinqertë dhe me dorën në kraharor betoheshin sa nga njëra anë në tjetrën, duke tjerrur realitetin, ndërsa të sinqertët të ulur mes hipokritëve çmendeshin nga vërtetësia dhe me sy të çakërdisur luteshin për mëshirë.

Atëherë mori fjalën Ndërgjegjia:
"Vendi që zë është brenda zemrës tënde, aty gjeje veten, pranohu dhe çfarëdo vendi të të japin të tjerët, gjej qetësinë.
E nuk ka rëndësi kush do të jesh për të tjerët, por kush do të jesh për veten."
Vetëm ti e di vlerën e zemrës tënde, ta trajtosh për atë që i takon dhe për përjetimin shpirtëror të saj."

Ata që ishin pa ndërgjegje qëndruan në këmbë, sepse gjetën difekte tek çdo vend e nuk kishin më ku të uleshin.


Badalamenti

"Kur femra është e aftë për të nxjerrë nga barku një qenie të re, nuk e ka të vështirë që të nxjerrë nga zemra një idiot."

Bukowski

Për çdo përqafim që nuk ke patur
Për çdo vështrim të pashkëmbyer
Për çdo herë që je ndier e padukshme
Për çdo herë që dëshiroje një puthje
E nuk erdhi kurrë,
Për atë zhgënjim që të copëtoi zemrën
Për lodhjen që herë herë të bën
Të harrosh që edhe ti je e bukur
Për atë perëndim që pe e vetmuar
Për detin që ndien brenda teje,
Për çdo urim të mbrëmjes që më kot prite
Për besimin e tradhëtuar
Për premtimet që nuk kanë mbajtur
Për ndieshmërinë tënde që ndonjëherë të vret,
Për ndieshmërinë tënde që ndonjëherë të shpëton
Për të gjitha këto unë të them "mos hiq dorë asnjëherë":
Mos resht së prituri urimin e natës së mirë
që ta bën zemrën të ndihet e gjallëruar
Mos resht së përqafuari veten për brishtësinë tënde
E të mos e quash asnjëherë një pikë të dobët
Por gjithmonë një detaj që të bën të ndryshme.
Ti je, e ndryshme: ti shkëlqen dhe nuk je në dijeni,
Ti ke aftësinë që të përqafosh e të bësh të ndihesh në shtëpi
Ti di të përkëdhelësh, të duash, të përkujdesesh
Ti di të jesh e lumtur.
Megjithëse të duket e vështirë,
Megjithëse me raste të del nga mendja
Megjithëse të lëndojnë.
Ti çdo gjë e bën me zemër
Dhe e bën në heshtje

Riccardo Bertoldi

Ëndrrat shpesh janë të destinuara që të copëtohen në përballje me realitetin. Por janë ato më të thjeshtat që janë më të dhimbshmet, sepse na shfaqen aq personale, aq të arsyeshme, aq të arritshme. Të duket gjithmonë se je vetëm një hap larg për t'i prekur me dorë, por kurrë mjaftueshëm sa për t'i mbërthyer, e thjesht kjo mjafton për të të thyer zemrën.

Sparks

Jeta nuk kënaqet me diçka, kërkon gjithçka. Nuk mund të shmangim pengesat, as të mendojmë se nuk do dështojmë asnjëherë, por kufinjtë tanë janë pasuria jonë: na tregojnë se kush jemi dhe ku mund të arrijmë nëse kemi kurajo. Tregojnë historinë tonë dhe na ndihmojnë të shkruajmë vazhdimin.
Gabojmë, herë për t'u mbrojtur, e herë për të pasur liri, i lëndojmë të tjerët, shpesh lëndojmë edhe veten, nuk e lëmë dot të shkuarën të ikë, na shkon kot e tashmja, e humbim shpresën tek e ardhmja, por dimë edhe të dëgjojmë njëri-tjetrin, të mbahemi për dore, të besojmë në një qëllim të përbashkët, të mundohemi ta realizojmë. Sido që të jetë, t'i gjendemi njëri-tjetrit. Këto janë gjëra që na shpëtojnë.

L. Gentile

Ndieshmëria nuk është dobësi.
Është pamundësia për të ndejtur
në sipërfaqe.
Është të shkosh gjithmonë deri në fund.
Të gjërave, të njerëzve,
të emocioneve.

S Santorelli

Të mbash një qëndrim ndonjëherë humbet dikë
Të mos mbash, humbet vetveten

A. Colella

Ndonjëherë pyes veten:
Si kanë bërë gjyshërit dhe
prindërit tanë
për të jetuar një jetë sakrificash,
edhe pa pasur asnjë para në xhep
por të Lumtur me atë pak që kishin?

Si ia bënin për të mbijetuar nga ushqimet
që përmban laktozë?

Si mundën të rriteshin
pa ushqime për fëmijë, suplemente,
hormone dhe multivitamina?

Si jetuan
pa Koka-Kola zero, Red Bull,
aperitivë dhe pije alkolike me fruta,
nëse prisnin të dielën
për të pirë ujë të gazuar
me esenca të tretura?

Si i kaluan
dimrat e ashpër
me simiten në çantë,
pa ëmbëlsirat,
Nutella dhe përforcuesit e imunitetit?

Si u mjaftuan
me vaktin e pasdites
të bërë me bukë, sheqer e gjalpë,
pa mikser
frutash dhe perimesh?

Si i kalonin mbrëmjet e verës me një fetë shalqi në rrugë,
pa rrëmujën e zhurmshme të Happy Hour?

Si mundën
t’i vardiseshin shoqes së bankës
pa depilim në kraharor, dhe pa një trup Hollivudi?

Si mundën
të jetonin pa trajner personal
duke luajtur vetëm futboll në fusha gjithë dhe
ndërkohë që shoku më i pamundur
bënte arbitrin?

Si i mbijetuan gjunjëve gjithë kore
e plagëve të mbyllura me gjethe.
pa përdorur antibiotikë
antiseptikë dhe mjekime?

Si ia dolën
për të takuar vajzën nëse nuk ekzistonte celular
dhe sms-të e vetme me tekst ishin një pusullë në ditar dhe një provë për ta puthur?

Si pranonin ato të dilnin me ta,
nëse shkonin t'i merrnin në këmbë duke u ndier se fluturonin?

Si mundën
të shkruanin poezi dhe të kompozonin këngë pa përdorur kompjuter?

Si ia dolën
të prisnin një kohë të pafund për të dhënë puthjen e parë,

E megjithatë, brezi i tyre
që nuk kishte, dinte të ëndërronte
dhe është rritur më mirë se i joni.

Sepse ushqimet më të shëndetshme që i ushqenin ishin
thjeshtësia, shpresa dhe dashuria

Anonim

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

View: https://www.youtube.com/watch?v=RafMD-sjHes

Në errësirë duke vallëzuar

Ti mendon për dashurinë
Duke menduar për mua
Zemra të rreh
Pse, më thuaj
Frikërat që ke
Ëndrrat e trazuara
Asnjëherë mos u ngatërro
Përherë do jenë të tuat

Ndieje dashurinë
Pas meje shtrëngohu
Zemra të rreh
Pse, më thuaj
Kjo kohë për ne
E pakët është dhe e çmuar
Herët a vonë do të shkojë
E më nuk do të kthehet

Nëse pak më shumë të shtrëngoj
Në errësirë duke vallëzuar në heshtje
Koha, koha do të buzëqeshë
Në errësirë Duke vallëzuar
Në heshtje, në heshtje

Të puth ngadalë
Vogëlushja ime
Puth frymën
Që merr me vete
Frikërat që ke
Ëndrrat e trazuara
Nuk do t’i harroj kurrë
Do të jenë përgjithmonë

Nëse pak më shumë të shtrëngoj
Në errësirë duke vallëzuar në heshtje
Koha, koha do të buzëqeshë
Në errësirë duke vallëzuar
Në heshtje, në heshtje

Në heshtje, në heshtje

Në heshtje, në heshtje

Në heshtje, në heshtje

Nuk është e vërtetë që fjalët janë vetëm fjalë
Janë disa që të përkëdhelin shpirtin
E disa që të dhembin më shumë sesa një shuplakë

Ka fjalë që i merr era
E të tjera që mbeten të skalitura gjithmonë

Disa lënë shenja të thella
Të tjera kthehen në kujtime të mrekullueshme

Fjalët nuk janë asnjëherë "veç fjalë"
Por çaste jete që lënë shenja të pashlyeshme

Brenda secilit prej nesh