Shfletimi si vizitorë është i kufizuar

Momente me veten!!((krijime personale te anetarve)

Bebw said:
Hahah o Sol ehh unë jam si Dostojevski 🤣🤣 burim vuajtjesh për dashuri😝 🤣

Unë jam person që i shkoj shumë pas ndjenjave ,por nuk është gjë e mirë kjo ❤❤️
Click to expand...
nuk eshte ne fakt sepse thejsht vuan pak me shume sec duhet, ama me kohen mesohesh :D nuk u shkon me hic, ja te kapesh 30-ten edhe e kupto :P
 
Bebw said:
Të dua… por jo ashtu si dashurojnë shumica.
Unë nuk pres, nuk kërkoj, nuk llogaris.
Të dua në heshtje, siç lulëzojnë lulet në errësirë, pa u parë, pa u duartrokitur.
Të dua siç mund të dojë vetëm një shpirt që ka vuajtur më parë ,
dhe ka mësuar se dashuria nuk është gëzim i lehtë, por e shenjtë.
E ndiej shpesh peshën tënde mbi supe, edhe kur nuk je pranë.
Fjalët që s’i the kurrë, vuajtjet që s’m’i tregove, frikërat që i mbajte fshehur.
I kam marrë unë. I mbaj unë. Sepse dashuria ime nuk pyeti “pse”.
Ajo u përkul, u fal, dhe qëndroi.
Më kanë thënë shpesh “Ti meriton më shumë”.
Por ç’është “më shumë”, kur zemra ime të përket ty?
Nuk është çmim që ta vlerësosh dashurinë.
Nuk është treg ku zgjedhë ofertën më të mirë.
Zemra ime nuk bëri asnjë pazar. Ajo të zgjodhi ty. Dhe të zgjedh ende ,çdo ditë.
Të dua edhe kur nuk më sheh.
Të dua edhe kur më largohesh, kur më shtyn, kur më lëndon.
Sepse dashuria nuk është parajsa ime .
Shiko fotografinë 2229305
Dashuria është vendimi im për të qëndruar… edhe kur dhemb.
Nuk jam këtu për të të ndryshuar.
Jam këtu për të të dashur ashtu siç je , me gjithë plagët, hapat e gabuar, heshtjet që djegin.
Jam këtu për të vuajtur bashkë me ty.
Sepse unë besoj se aty ku ka dhimbje , lind shërimi për të dy.
Ndonjëherë më mjafton veç një kujtim yt, një natë e vetme që nuk harrohet, një ëndërr që jeton më shumë se çdo realitet.
Sepse e dua atë ëndërr… më shumë se gjithçka tjetër që kam përjetuar në jetë.
Dhe e di që s’do të jem kurrë pjesë e jetës tënde ashtu siç kam ëndërruar.
Por do të jem gjithmonë aty ku zemra ime kërkon
një dashuri që nuk kërkon kthim, në heshtje por të flas më shumë se fjalët,
një sakrificë pa emër ...një dashuri në plot kuptimin e saj,në çdo formë të mundshme.
E destinuar të fal,të harroj,të dua ,të më lëndojnë.Por përsëri nuk do heq dorë nga ndjenja më e bukur e ekzistencës "dashuria" .Sa të jetoj do të dashuroj me gjithë qenien time...
Click to expand...

Bukur 🤗😁

WhatsApp-Image-2025-01-13-at-15.35.00-4.webp
 
Në qetësinë që nata më fal,
kur qyteti hesht dhe hapat mungojnë,
ndjej veten më pranë se kurrë,
një shpirt që flet me hijet e kohës.


Çaste të shkuara trokasin lehtë,
si gjethe që bien mbi xhamin e ftohtë,
kujtime që digjen e ngrohin shpirtin,
herë si mall, herë si plagë që s'shërohet.


Unë e vetja, përballë në pasqyrë,
flasim me sy, pa fjalë, pa zë,
ajo më rrëfen për ëndrrat e fshehura,
unë i rrëfej për çka më mungon.


Janë netë si këto që krijoj pa pushim,
fjalë që lindin nga dhimbja dhe shpresa,
rreshta që dridhen në letrën e bardhë,
si jeta, e paqartë, por e ndjerë thellë.


Ëndrrat më ndjekin, të vogla, të mëdha,
disa më gënjejnë, disa më frymëzojnë,
të tjerat flenë në një qoshe të mendjes,
duke pritur një ditë të rilindin në vargje.


Sa shumë kam folur me vetminë time,
ajo nuk më gjykon, nuk më nxiton,
më lejon të jem ai që jam,
i lirë, i çiltër, pa maska në fytyrë.


Në çdo rresht që shkruaj, jam unë,
në çdo rimë, një copëz e shpirtit tim,
krijimet janë dritaret e heshtjes sime,
ku shpirti merr frymë e frymëzon.


Kujtimet? Janë si libra të vjetër,
me faqe të zverdhura, por plot jetë,
herë qaj kur i lexoj, herë qesh,
por asnjëherë nuk i harroj.


Dhe kështu, ndërmjet natës dhe fjalës,
ndërtoj botën time të brishtë e të fortë,
me momente të thjeshta e të vërteta,
me ëndrra që s’ndalen, me zemrën që shkruan.
 
A e di?

A e di? Zëri yt si melodi,
Gjithçka dua, je veç ti.
Por ti jo, nuk e kupton,
Lumturohesh, kur më trishton.

A e di, çdo ndjenjë e imja je ti,
Çdo shkëlqim në syt’ e mi.
Je arsyeja që unë buzëqesh,
Je mendimi që më ngre peshë.

A e di, sa dashni kam për ty – e di?
Sa rëndësi ke në syt e mi?
Se askënd më nuk e shikoj,
Asnjë s’e le që të më zgjoj.

Ti s’e di, sa të vret kjo ndjesi,
Të të dojë vetëm një njeri.
Ti shteron në këtë dashuri,
Por te ti, unë vij përsëri.

Tek ti do vij, veç tek ti,
Tek ti shpirti më gjen qetësi.
Kam rënë thellë në dashuri,
Me buzëqeshjen tënde – e di.


1746560878659.webp
 
Kam ndërtuar një vend për ty në mendjen time. Një realitet timin, ku ti nuk ke ikur. Aty të them gjithçka që nuk arrita të them kurrë. Aty të kërkoj. Aty më prek dorën kur më dridhet zëri. Aty je ende imi. Aty s’të kam humbur.
Të flas...Pa zë. Brenda vetes. Dhe më duket sikur më dëgjon.
Nuk di ta quaj më këtë dhimbje. Nuk është thjesht mungesë. Është një peshë që rri mbi gjithçka që bëj, gjithçka që jam. E bukura është që s’dua ta largoj. Sepse është e vetmja mënyrë që të të kem.
Unë të dua ende… në një kohë tjetër, në një hapësirë tjetër… që ekziston vetëm brenda meje...
1746908918264.webp
 
U zgjova sot me 1 dhimbje në kraharor .Më doli gjumi herët dhe ndjeva që nuk jam mirë.Kuptova që e kisha ngarkuar shumë veten emocionalisht kohët e fundit ,dhe tani më dhembin pasojat .Ndonjëherë mendojmë se kemi çdo gjë në dorë ne ,se kur diçka shkon për "dreq" është faj ynë.Mendojmë se nuk jemi duke bërë më të mirën ose sikur jemi jo mjaftueshëm për të tjerët.Ti sillesh mirë dhe lë dashurinë të shpërndahet në ajër ,dhe ajo godet tek shpirtërat e zbrazët.Në moment që ata mbushen sheh që ti je konsumuar.Përpiqesh të kërkosh disa grimca të rikuperohesh sepse e di që e ke aftësin ti shëndrosh ato grimca molekulash në një atom të veçantë veç me jone pozitive .Ti përhumbesh duke kërkuar grimcat dhe përfundon në rrugë pa krye.Pikërisht aty fillon të reflektosh...qan për herë të fundit duke larë çdo plagë që more në atë udhëtim shpirtëror, dhe i lë të shkojnë ndjesitë e dëmshme të ikin bashkë me flladin pranveror, duke i ngjitur shumë shumë lart në oazin e kujtimeve .
Përpiqesh të rimarrësh frymë dhe gjen motive të reja për të shëruar apo mbushur veten me energji të mirë.Kur shërohemi plotësisht kjo periudhë e vështirë tani për ne do të na duket si diçka e lehtë,dhe çdo gjë e paskemi ndërlikuar vet ne...
Dhuro dashuri aq sa duhet dhe aty ku duhet se jo të gjithë e meritojnë atë dashuri të pastër tënden -i thash vetes në pasqyrë pasi i pash rrathët e syve goxha të theksuar.Koha të tregohesh ashtu siç meritojnë.Jep harres dhe ec përpara ...lulëzo ,ndriço.Ngrihu dhe shkëlqe


1742051270608.webp
 
E di… kur dikush të do vërtet, nuk largohet.
As kur gabon, as kur rrëzohet, as kur zemra i shndërrohet në copëza të vogla që mezi mbajnë shpirtin brenda.
Por ti u largove.
U largove pa kthyer kokën mbrapa, sikur çdo gjë që ndërtuam të mos kishte ekzistuar kurrë.
Ti ftoheshe pak nga pak, si dimri që vjen pa zhurmë plot ngricë.
Çdo fjalë jotja filloi të bëhej më e thatë, më e huaj.
Deri sa, një ditë, më the me zë të ulët e sy të ftohtë
“Nuk mund të vazhdojmë më bashkë.”
Aty ndaloi gjithçka për mua.
Ndërsa ti ikje me qetësi, unë luftoja me mijëra stuhira brenda vetes.
Folëm për herë të fundit...
Të përqafova fort, me trupin që dridhej e me zemrën që bërtiste në heshtje
“Mos ik”
Por ti heshte. Dhe heshtja jote vriste më shumë se çdo fjalë.
Të ndjeva si herën e parë, por ishte hera e fundit.
Të pashë në sy për një çast të gjatë, ku çdo kujtim kaloi si film para meje.
U drodha e tëra.
Aty, në atë përqafimin që nuk do të rikthehet më, u thye çdo gjë brenda meje.
U dëmtova në vende që nuk shërohen kurrë me kohën.
Kur u ktheva në shtëpi, nuk isha më unë.
Ecja si e vdekur rrugëve të zbrazëta .
Jo sepse nuk të doja më, por sepse të lash të ikje...
Sepse ai që të do me shpirt, nuk të ndal me dhunë,
por të lë të zgjedhësh vetë, edhe nëse kjo e shkatërron.
Ti ike.
Ike pa kthyer kokën mbrapa.
Ike nga një zemër që do të kishte falur gjithçka.
Ike nga një shpirt që të kishte bërë vend në çdo cep të vetes.
Ike nga dikush që do të rrinte pranë edhe kur bota do të kthehej kundër teje.
Ike nga ajo që të donte jo për atë që ishe, por edhe për gjithçka që nuk ishe akoma.
Ike pa e ditur se sa shumë dhimbje le pas.
Ike si dikush që kurrë s’e ka njohur dashurinë vërtet.Ende mendoj që nuk e njeh dashurinë.
Dashuria nuk lë boshllëqe.
Nuk e copëton tjetrin në emër të lirisë.
Nuk largohet .
Kjo quhet fund.
Një fund që ti zgjodhe ta shkruash vetë.
Me duart e tua, me heshtjen tënde, me ikjen tënde.
Dhe unë?
Unë mbeta me kujtimet,
me përqafimin që më dogji lëkurën,
me zërin që m'u ngjir nga e pathëna.
Mbeta me një zemër që më rreh për dikë që nuk është më.
Por unë po ngrihem.
Po ngrihem nga ky fund që shkrove ti, do nis një fillim që do ta zgjedh unë.Ti përsëri do shfaqesh,do më kërkosh .Por do të jem dikush tjetër,thuajse e panjohur për ty që veç do të buzëqeshi për së largu .
1747906636932.webp

"Luna"
 
Bebw said:
E di… kur dikush të do vërtet, nuk largohet.
As kur gabon, as kur rrëzohet, as kur zemra i shndërrohet në copëza të vogla që mezi mbajnë shpirtin brenda.
Por ti u largove.
U largove pa kthyer kokën mbrapa, sikur çdo gjë që ndërtuam të mos kishte ekzistuar kurrë.
Ti ftoheshe pak nga pak, si dimri që vjen pa zhurmë plot ngricë.
Çdo fjalë jotja filloi të bëhej më e thatë, më e huaj.
Deri sa, një ditë, më the me zë të ulët e sy të ftohtë
“Nuk mund të vazhdojmë më bashkë.”
Aty ndaloi gjithçka për mua.
Ndërsa ti ikje me qetësi, unë luftoja me mijëra stuhira brenda vetes.
Folëm për herë të fundit...
Të përqafova fort, me trupin që dridhej e me zemrën që bërtiste në heshtje
“Mos ik”
Por ti heshte. Dhe heshtja jote vriste më shumë se çdo fjalë.
Të ndjeva si herën e parë, por ishte hera e fundit.
Të pashë në sy për një çast të gjatë, ku çdo kujtim kaloi si film para meje.
U drodha e tëra.
Aty, në atë përqafimin që nuk do të rikthehet më, u thye çdo gjë brenda meje.
U dëmtova në vende që nuk shërohen kurrë me kohën.
Kur u ktheva në shtëpi, nuk isha më unë.
Ecja si e vdekur rrugëve të zbrazëta .
Jo sepse nuk të doja më, por sepse të lash të ikje...
Sepse ai që të do me shpirt, nuk të ndal me dhunë,
por të lë të zgjedhësh vetë, edhe nëse kjo e shkatërron.
Ti ike.
Ike pa kthyer kokën mbrapa.
Ike nga një zemër që do të kishte falur gjithçka.
Ike nga një shpirt që të kishte bërë vend në çdo cep të vetes.
Ike nga dikush që do të rrinte pranë edhe kur bota do të kthehej kundër teje.
Ike nga ajo që të donte jo për atë që ishe, por edhe për gjithçka që nuk ishe akoma.
Ike pa e ditur se sa shumë dhimbje le pas.
Ike si dikush që kurrë s’e ka njohur dashurinë vërtet.Ende mendoj që nuk e njeh dashurinë.
Dashuria nuk lë boshllëqe.
Nuk e copëton tjetrin në emër të lirisë.
Nuk largohet .
Kjo quhet fund.
Një fund që ti zgjodhe ta shkruash vetë.
Me duart e tua, me heshtjen tënde, me ikjen tënde.
Dhe unë?
Unë mbeta me kujtimet,
me përqafimin që më dogji lëkurën,
me zërin që m'u ngjir nga e pathëna.
Mbeta me një zemër që më rreh për dikë që nuk është më.
Por unë po ngrihem.
Po ngrihem nga ky fund që shkrove ti, do nis një fillim që do ta zgjedh unë.Ti përsëri do shfaqesh,do më kërkosh .Por do të jem dikush tjetër,thuajse e panjohur për ty që veç do të buzëqeshi për së largu .
Shiko fotografinë 2229766

"Luna"
Click to expand...
tashmë që je larguar,
ani, jetën e gëzofsh,
unë me vuajtjen kam pajtuar
edhe këtë do ta kuptosh!
 
Bebw said:
Unë premtoj të dashuroj gjithmonë Profe 😊
Click to expand...
ti i bën bukur këto ...
" Po ngrihem nga ky fund që shkrove ti, do nis një fillim që do ta zgjedh unë.Ti përsëri do shfaqesh,do më kërkosh .Por do të jem dikush tjetër, thuajse e panjohur për ty që veç do të buzëqeshi për së largu ."

këtu, ti humbësin e bën krenar dhe mospërfillëse ndaj mospërfillësit ... në njëfarë forme si hakmarrës/e ... mospërfillja dhe hakmarrja nuk janë të dëshirueshme te lexuesi...

Bëj përpjekje që ndonjë tregim i këtillë të përfundojë me Happy end ... me pajtim!
 
Gi de Masha said:
ti i bën bukur këto ...
" Po ngrihem nga ky fund që shkrove ti, do nis një fillim që do ta zgjedh unë.Ti përsëri do shfaqesh,do më kërkosh .Por do të jem dikush tjetër, thuajse e panjohur për ty që veç do të buzëqeshi për së largu ."

këtu, ti humbësin e bën krenar dhe mospërfillëse ndaj mospërfillësit ... në njëfarë forme si hakmarrës/e ... mospërfillja dhe hakmarrja nuk janë të dëshirueshme te lexuesi...

Bëj përpjekje që ndonjë tregim i këtillë të përfundojë me Happy end ... me pajtim!
Click to expand...
Mua më pëlqen të shkruaj drama sepse i përshtaten më së shumti realitetit ,ndërsa happy end jan për përralla më shumë .Unë them shpesh "asgjë nuk zgjatë përgjithmonë" ,në shumicën e rasteve .🤗🤗🤗
 
Bebw said:
Mua më pëlqen të shkruaj drama sepse i përshtaten më së shumti realitetit ,ndërsa happy end jan për përralla më shumë .Unë them shpesh "asgjë nuk zgjatë përgjithmonë" ,në shumicën e rasteve .🤗🤗🤗
Click to expand...
lool lool lool lool lool

po i bie edhe pak më trup ...
" Po ngrihem nga ky fund që shkrove ti, do nis një fillim që do ta zgjedh unë.Ti përsëri do shfaqesh,do më kërkosh .Por do të jem dikush tjetër, thuajse e panjohur për ty që veç do të buzëqeshi për së largu ."
po i thua tjetrit ( po shprehem katundarqe ): vetë e deshe .... shko në RRS, jam vetja e nuk ma ninë për ty!loolloollool

🙏🙏😘 ( në faqe )
 
Gi de Masha said:
lool lool lool lool lool

po i bie edhe pak më trup ...
" Po ngrihem nga ky fund që shkrove ti, do nis një fillim që do ta zgjedh unë.Ti përsëri do shfaqesh,do më kërkosh .Por do të jem dikush tjetër, thuajse e panjohur për ty që veç do të buzëqeshi për së largu ."
po i thua tjetrit ( po shprehem katundarqe ): vetë e deshe .... shko në RRS, jam vetja e nuk ma ninë për ty!loolloollool

🙏🙏😘 ( në faqe )
Click to expand...
Më shumë kështu profe 😛
Screenshot_20250524_124952_TikTok.webp
 
Duhet të kyçeni ose të regjistroheni për t'u përgjigjur.

Konkursi Letërsisë

  • C'est la vie

    Votat: 8 61.5%

  • Harro të më harrosh

    Votat: 5 38.5%

  • Mëngjese pranvere

    Votat: 2 15.4%
See comments…
Back
Top