Bebw
Antarë i Respektuar
- Anëtarësuar më
- Sep 26, 2019
- Mesazhe
- 75,044
- Reagimet e mara
- 65,840
- Vendndodhja
- Kurkund
Ta dua shpirtin unë tyZemer e bukur ti
-
Mirësevini në forum 👋, Vizitorë
Për të aksesuar përmbajtjen e forumit dhe të gjitha shërbimet tona, ju lutemi regjistrohuni ose hyni në forum. Anëtarësimi është plotësisht falas dhe zgjat vetëm një minutë.
Shfletimi si vizitorë është i kufizuar
- Ju do të keni një numër të limituar për të shfletuar në FV.AL
- 0 Shfletime si vizitor të mbetura
- Regjistrohu tani për të hequr këtë kufizim
Momente me veten!!((krijime personale te anetarve)
- Nga NeVertiti
- Start date
- - Ditari
Bebw
Antarë i Respektuar
- Anëtarësuar më
- Sep 26, 2019
- Mesazhe
- 75,044
- Reagimet e mara
- 65,840
- Vendndodhja
- Kurkund
Zemra e Thyer
Jeta dhe vdekja bashkë vallëzojnë,
Në zemrën time të thyer ndalojnë.
Njëra jep dritë, tjetra sjell terr,
Një frymë dashurie, pastaj humnerë.
Kujtimet më ndjekin si hije në agim,
Çdo rrahje zemre ma kthen në mallkim.
Prekja jote dikur më mbante gjallë,
Tani je stuhi që në shpirt dot s’e ndal.
Jeta më gënjen me dritë që s’shkëlqen,
Vdekja më josh me paqen që s’vjen.
Në këtë valle të ftohtë, pa fund, pa shpëtim,
Dashuria vdes ngadalë… në heshtje, në trishtim.
Por zemra s’pushon, rreh mes dy botëve,
Kërkon një prekje në gjurmët e lotëve.
Në çdo kujtim që nata ma sjell,
Të ndjej pranë si ëndërr, si mall, si mjegull në tel.
Në errësirë dëgjoj frymën tënde,
Tingëllon si lutje që vdekja s’e ndjen dot
Në trupin tim një dashuri e ngrirë, e ftohtë
Gjaku më s’më ngroh, syt nuk kan më lot
Dhe prapë jeta e vdekja bashkë vallëzojnë,
Mbi plagën time si hije që s’mbarojnë.
Në këtë trup të lodhur, në shpirtin pa dritë,
Jeta më lutet të fitojë një ditë
- Anëtarësuar më
- Feb 26, 2009
- Mesazhe
- 1,422
- Reagimet e mara
- 947
- Mosha
- 69
- Vendndodhja
- Danimarkë
- Website i juaj
- www.radioprojekt.dk
Nëse e kam kuptuar drejt do t'i them nja dy tri fjalë ... Poezia në këtë rast luan ose vë, shpërfaq përpara nesh një kontrast të përhershëm mes jetës dhe vdekjes, por jo thjesht për të treguar vetëm anën e errët të errësirës, por më shumë për të shfaqur një shpirt që, edhe psei thyer, vazhdon të rrahë e të jetëi fortë. Nëse guxoj ta quaj “Pesimizm optimist”,ky del nga fakti që uni në këtë rast ndjen peshën e dhimbjes, zbrazëtinë, ftohtësinë e një dashurie të humbur, por megjithatë nuk dorëzohet; zemra vazhdon të kërkojë dritë, qoftë edhe në plasaritjet e saj...!!!
Ta kam thënëkaq herë: Ti je e hatashme në poezi, shkruan me një thellësi që prek. Ke një forcë të hatashme poetike.”
Bebw
Antarë i Respektuar
- Anëtarësuar më
- Sep 26, 2019
- Mesazhe
- 75,044
- Reagimet e mara
- 65,840
- Vendndodhja
- Kurkund
Të falenderoj shumë shumë Demka
Kam qejf ti kthej në rima gërmat e jetës.E kam ilaç për shpirtin poezinë për të prodhuar dozën e pozitivitetit që më duhet
Bebw
Antarë i Respektuar
- Anëtarësuar më
- Sep 26, 2019
- Mesazhe
- 75,044
- Reagimet e mara
- 65,840
- Vendndodhja
- Kurkund
Dhe ja pas disa kohësh e shoh veten të ndaluar .Kam ndaluar diku aty në mes të rrugëtimit .Kthej kokën pas të shoh gjurmët e mija dhe i shoh ende ciklat e baltës që mu desh ti shkelja me këmbë deri sa këpucët të më pastroheshin.Nuk jan gjurmë të pista i thash vetes por jan gjurmë me kapitujt më të rëndësishëm që more deri këtu në rrugëtimin e bërë.Tani ke mësuar se si ti hedhësh hapat.Pastaj pash përsëri rrugën që më pret.Një rrugë ku vetëm dritën arrij të shoh ,por tani nuk kam më frikë nga balta,apo rrugët "qorre" .Nuk kam frikë të eci .Ende nuk jam gati ,më presin ende shumë mësime ,dhe shumë përvoja.Ashtu e përgatitur u drejtova përsëri përpara për të vazhduar rrugën pa kthim koke pas.Duke ecur përpara zemrën e ndjeja të konsumuar ,tek çdo hap që kisha hedhur kishte ngelë pak nga zemra ime,nga shpirti im .Nuk kisha dhimbje ,por si zbrazëti .Kështu qenka rritja ,sa më shumë i lëm vitet pas na ngelet veç pak nga ne .
Por atëherë kuptova se ajo pakicë që më kishte mbetur, ajo copëz e vogël e shpirtit tim, ishte pikërisht ajo që më duhej për të vijuar. Zbrazëtia nuk ishte humbje, por vendi ku jeta po më linte hapësirë të rritesha. Ishte si një fletë e pastër, që priste ngjyrat e mia, ngjyrat e dritës dhe të baltës, ngjyrat e gabimeve dhe të mësimeve që më krijuan.
Kështu, pa pasur më frikë nga rrugët “qorre”, pa frikë nga balta që dikur më rëndonte këpucët, u drejtova përpara. Tani e dija se çdo hap i ri nuk më merrte asgjë ... përkundrazi, më kthente diçka më të madhe. Forcën për të mos u ndalur më. Sepse jeta nuk të kërkon të jesh i plotë, por i gjallë, nuk të kërkon të mos gabosh, por të mos humbasësh dritën.
Dhe unë tani po ec, duke ditur se edhe nëse më mbetet pak nga vetja ime në çdo hap… ajo pakicë është gjithmonë mjaftueshëm për të krijuar një botë të re brenda meje. Dhe për të vazhduar rrugën time, të ngjyrosur me gjithçka që kam qenë dhe gjithçka që ende jam duke u bërë.