Unë jam duke shkruar librin tim
në të ardhme kur ta botoj do të të dhuroj 1 kopje Unë shkruaj pa chatGPT @Gi de Masha koleg i dashtun
Mua më shkruan shpirti
Shfletimi si vizitorë është i kufizuar
- Ju do të keni një numër të limituar për të shfletuar në FV.AL
- 1 Shfletime si vizitor të mbetura
- Regjistrohu tani për të hequr këtë kufizim
Momente me veten!!((krijime personale te anetarve)
- Hapësi i temës NeVertiti
- Start date
në të ardhme kur ta botoj do të të dhuroj 1 kopje Unë shkruaj pa chatGPT @Gi de Masha koleg i dashtun
Mua më shkruan shpirti
Gi de Masha
Anëtar i ri
e kam hetuar këtë ... por ti ke edhe një të mirë tjetër, të cilën gjithashtu e kam hetuar...Mua më shkruan shpirti
ti ke shpirt lirik ( kështu e quaj unë ), njerëzit që kanë shpirt lirik, rrezatojnë dashuri, respekt e njerëzillëk e pozitivitet dhe u ka hije kur shkruajnë për të bukurën, për dashurinë dhe për cdo gjë të mirë.
PS.Me tertip ia pata thënë një herë njëres "atje": Mos u merr me lirikë, se ti ke shpirt katran, ke inat derri dhe je hakamrrëse barabare, me inteligjencë neandertalo krapinase... Po "atje" , ajo që e quan veten elitë, fatkeqësisht të gjithë të tillë janë... prandaj ka shumë probleme dhe padretësi
Të tillët nuk duhet të merren me lirikë!
Të faleminderit ... do të ta di shumë për nder, por, në këtë rast kam një propozim konkret: edhe unë dua të bëj dicka për ty, si kolege dhe si mike e mirë që je. Unë ka nja 12-13 libra të miqve në të cilat jam redaktor gjuhësor ( dmth lektor ) ... me gjithë dëshirë e dashamirësi do ta bëja këtë punë edhe për ty, pa asnjë kompensim ( si gati gjithë librat tjerë që i kam bërë )Unë jam duke shkruar librin tim
Urime! Uroj që libri te dalë sa më shpejt!
Redaktimi i fundit:
Të falenderoj shumë për çdo fjalë
Unë jam shumë origjinale dhe përpiqem të jem vajzë e thjeshtë dhe me këmbë në tokë
Nuk jam perfekte dhe as shenjtore ...ndryshe nga disa as e mbaj veten për të tillë.Unë jam një shpirt i lirë që ka shumë dashuri përbrenda dhe do të pushtoj gjithë botën me atë ndjenjë pavarsisht sa e rimarr pas
.Shumë përpiqen të më hedhin baltë por floriri mbetet prap flori tha ai poeti im i preferuar
Hugs dhe lëri "njerëzit shpirt ngushtë e të vegjël në botën e tyre të vogël" nuk ka vend për të gjithë atje ,sepse është botë selektive interesi ajo
U bë shumë kohë që nuk flasim.
Më mungon… jo vetëm zëri yt, por mënyra si e thyeje heshtjen. Më mungon mënyra si më flisje pa më parë vërtet, por gjithsesi më kuptoje. Si ndodhi që u fute kaq papritur në jetën time dhe dole po aq lehtë, sikur të mos kishe qenë kurrë? Sikur gjithçka të kishte qenë një ëndërr — e bukur, e shkurtër dhe tepër e largët tani.
Nuk jam e sigurt nëse ndihesh njësoj. Në fakt, e dyshoj.
Ndoshta për ty isha thjesht një ndalesë, një faqe që u kthye dhe nuk u rilexua kurrë më. Por unë… unë mbeta e ngecur aty. Në atë faqe ku gjithçka nisi.
Mbrëmjeve, kur çdo gjë hesht, dal në dritare. Qielli më shikon i qetë, i pafajshëm. Dhe unë rri aty, duke kërkuar diçka që nuk ka më formë — ndoshta zërin tënd,qeshjen tënde...
Aty më kujtohen fjalët e tua kur më the : "Unë jam ende gjallë nuk ke pse sheh qiellin ."
E si për çudi, buzëqeshem.
Sikur ka ende diçka që s’është shuar plotësisht. Ndoshta një ndjenjë që endet mes nesh, një fije që nuk e pret dot koha.
E di që jam e çuditshme. E komplikuar. E trazuar. Shpesh nuk di as vetë çfarë ndjej. Por mbi të gjitha… jam e përhumbur.
E mbërthyer mes asaj që ishte dhe asaj që s’po ndodh më. Nuk e di si ta mbyll këtë kapitull kur zemra ime ende shkruan faqe për ty.
Ti ishe si një stuhi që më trazoi gjithçka brenda — dhe më pas u largove, duke lënë pas një heshtje që nuk di ta përballoj.
Ka netë që dua të të harroj, por ka më shumë netë kur dua të të kujtoj edhe më shumë.
Ndoshta ky është mallkimi i ndjenjave të papërmbushura që mbesin përgjithmonë në ajër, në hapësira që askush nuk i sheh, por dikush i ndien.
Unë i ndiej. Çdo ditë. Çdo natë. Çdoherë që nuk je.
Dhe ndonjëherë pyes veten… A do të të mungoj ndonjëherë edhe unë kështu,ose a të mungoj aktualisht?
Sido të jen përgjigjet nuk dua ti di,jo më,jo tani ...
Më mungon… jo vetëm zëri yt, por mënyra si e thyeje heshtjen. Më mungon mënyra si më flisje pa më parë vërtet, por gjithsesi më kuptoje. Si ndodhi që u fute kaq papritur në jetën time dhe dole po aq lehtë, sikur të mos kishe qenë kurrë? Sikur gjithçka të kishte qenë një ëndërr — e bukur, e shkurtër dhe tepër e largët tani.
Nuk jam e sigurt nëse ndihesh njësoj. Në fakt, e dyshoj.
Ndoshta për ty isha thjesht një ndalesë, një faqe që u kthye dhe nuk u rilexua kurrë më. Por unë… unë mbeta e ngecur aty. Në atë faqe ku gjithçka nisi.
Mbrëmjeve, kur çdo gjë hesht, dal në dritare. Qielli më shikon i qetë, i pafajshëm. Dhe unë rri aty, duke kërkuar diçka që nuk ka më formë — ndoshta zërin tënd,qeshjen tënde...
Aty më kujtohen fjalët e tua kur më the : "Unë jam ende gjallë nuk ke pse sheh qiellin ."
E si për çudi, buzëqeshem.
Sikur ka ende diçka që s’është shuar plotësisht. Ndoshta një ndjenjë që endet mes nesh, një fije që nuk e pret dot koha.
E di që jam e çuditshme. E komplikuar. E trazuar. Shpesh nuk di as vetë çfarë ndjej. Por mbi të gjitha… jam e përhumbur.
E mbërthyer mes asaj që ishte dhe asaj që s’po ndodh më. Nuk e di si ta mbyll këtë kapitull kur zemra ime ende shkruan faqe për ty.
Ti ishe si një stuhi që më trazoi gjithçka brenda — dhe më pas u largove, duke lënë pas një heshtje që nuk di ta përballoj.
Ka netë që dua të të harroj, por ka më shumë netë kur dua të të kujtoj edhe më shumë.
Ndoshta ky është mallkimi i ndjenjave të papërmbushura që mbesin përgjithmonë në ajër, në hapësira që askush nuk i sheh, por dikush i ndien.
Unë i ndiej. Çdo ditë. Çdo natë. Çdoherë që nuk je.
Dhe ndonjëherë pyes veten… A do të të mungoj ndonjëherë edhe unë kështu,ose a të mungoj aktualisht?
Sido të jen përgjigjet nuk dua ti di,jo më,jo tani ...