Fragmente te perzgjedhura

A jetojnë ata të palumtur pas kësaj?
Sigurisht.
A i zhbëjnë gabimet e tyre?
Asnjëherë.
Cila është viktima këtu?
Viktima është dashuria.
Po e keqja kush është?
Dashuria që nuk vdes kurrë.

shkeputur nga : Shembëlltyra e katër afisheve - Erica Jong

Dhe ja si gjithmonë, gjithnjë kur dashuroj,
në anijen tënde velat e lundrimit po ngrihen…kundroj
velat që rrëmbejnë në largësi të panjohura dashurinë time
e unë mbetem i vetëm, fshehurazi dëshiroj.

Më pas me një çmim të trefishtë paguaj ndarjen me ty,
netëve të gjata pa gjumë, në lot.
Ndaj mos më lëndo kur nga dritarja ikjen tënde ndjek…,
se si largohesh nga unë duke lënë acarin në shpirtin tim
dhe shpresën e pashpresë se do të takohemi sërish diku,
dikur një ditë…

Mos më lëndo, se të kam besuar shumë
në zjarrminë e fatit tim!
Mos më lëndo me dritën e qartë të syve të tu,
se zemrën e lashë peng kur marrëzisht i dashurova ata sy!
Mos më lëndo, o e huaj, duke u kthyer te dashuria ime
çdo mëngjes ,

se pa fre dëshirën time për ty do ta lëshoj qiejve
dhe si ndëshkim prej tyre në stuhitë e jetës i vetëm
do të vdes!

*Titulli i origjinalit: Dhimbje dashurie

ROBERT SHVARC

Teodor Keko: Varri i cuditshem​

Në varreza filloi të binte muzgu dhe andej nga thellësia, djathtas, gjithmonë duke ecur diagonal hyrjes kryesore, flakariti një rozë ende e lehtë dhe Llani u kujtua për qiririn e pandezur në xhep, mirëpo as u kthye në kupën e dheut ta ndizte atë qiri e as e futi dorën në xhep ta nxirrte. Priti një herë të ndahej nga roja i parcelës C. Nuk e njihte njeriun përballë e s’donte të acarohej me të për punë zakonesh fetare e bestytnish, aq më tepër, që s’po e cyste e nxitonte gjë ta ndizte me vrap qiririn, se kujtesa nuk po i nxirrte ndonjë rregull, që thoshte se qiriri s’ta ndrit shpirtin, në u ndeztë natën e jo në muzg. Si të ndahem me këtë, po e ndez, e ndau mendjen Llani, pastaj futi dorën në xhep e nxori në vend të qiririt paketën e cigareve, i ra fundit të saj me ca goditje të gishtit të madh dhe ia zgjati tjetrit cigaret pa i prekur filtrat me gishtërinj.
Mbase ishte manjak pas pastërtisë roja dhe pse t’ia bënte ters e zeher nderin.
-Urdhëro!-i tha me dorë të vendosur në zemër.
Atëherë e vuri re se rojtari ishte si xhind e shenjt bashkë, i shkëlqenin sytë, a thua i kishte bebëzat prej fosfori, dhe ta shihte ftohtë, me një mosbesim dijetari mes rrugaçësh.
Rojtari e mori cigaren dhe, tek po bëhej gati ta ndizte, e pyeti Llanin, që e futi paketën në xhep pa marrë një cigare për vete, se pse s’e ndezi dhe ai.
-Këtu brenda mureve nuk e ndez dot, -iu përgjigj Llani, -s’ma pranon shpirti. Matanë portës, po, -i tha.
Fjalët e ndërruan rojtarin. Andej djathtas, nën kodër, flakët e qirinjve tani ngrohnin qiellin dhe varret dukeshin si pemët me perëndim në shpinë. Pastaj edhe ai vetë ngjau në atë sfond dridhës flakësh si monument i errët, pak i kërrusur, a thua mbronte tokën me strehën që i krijonte gjoksi.
-Mirë e ke, -i tha Llanit me një ton të vendosur.
-Është gjynah, po unë e ndiej se më falet. Të vdekurit e kanë lidhur jetën me mua dhe më kanë pranuar me të mirat dhe të këqijat që kam. Pastaj, ai që të mërzit nuk të detyron të mos ngushëllohesh. Mua më ka vrarë zoti tani që, kur shoh gur, them “ti do të bëhesh pllakë varri”…
Dukej se atë e vriste ndërgjegjja sa herë e ndizte cigaren brenda në varreza dhe mundohej t’ia mbushte mendjen vetes me çdo formë e mënyrë që ai, vetëm ai, të kuptohemi, nuk po bënte mëkat dhe Llani nuk e gërvishti me plagën e kurorëzuar tashmë, vetëm i tha shpërfillshëm:
-Më duket se e paske një inat me ne të gjallët!
Tjetri u shtrembërua dhe iu dobësua pak drita e syve me flakën e çakmakut.
-Unë me të gjallët inat?! –bëri me një shpërfillje tipike për atë mashkullin e ndershëm e të ofenduar në palcë, që kërcen i indinjuar e bërtet: “unë të bëj pazar me atë qelbësirë?!”
Ja, kështu u shpreh edhe ai, po Llani nuk e mori vesh tamam nëse rojtari i përçmoi të gjallët, apo pyetjen e tij. I hodhi një vështrim vetëtimthi vetes për të parë sa pis ishte brenda, atje te shpirti, ku merrte ngjyrë çdo vepër e sjellje e tij, po hoqi dorë nga ajo punë. Ç’ta prishte gjakun kot!
-Po ç’e mirë të ka sjellë këtej? –e pyeti rojtari, pastaj, tek pa çudinë tjetër tepër të lexueshme në portret të Llanit për atë “ç’e mirë në varreza?”, shtoi se e mira më e madhe është të nderosh të vdekurin.
-Ata as shohin, as dëgjojnë, -bëri duke hapur dorën e djathtë drejt varreve të errëta tashmë, -domethënë, e bën nderin se je njeri që di të nderosh e jo se ta lyp interesi!.
Kurse sytë i ndritnin edhe më. Duket, po bie nata tamam, mendoj turbull Llani, kurse me gojë tha shkoqur:
-Duam të ndërtojmë një varr dhe më ka dërguar mua shtëpia të interesohem…
Ku e njeh Krenarin ti, trishtoi me vete Llani, çfarë drite ishte, si sytë e tu e kaluar një mijë herë, pastaj u përmend nga pyetja e ftohtë e tjetrit, se ç’moshë kishte i vdekuri, dhe iu përgjigj gati po aq ftohtë:
-7 vjeç!
Nuk dëshironte të fliste me këtë shpirtkazmë për engjëllin e vogël, për Krenarin e mrekullushëm që iu dilte për natë në ëndërr, sepse do ta fyente kujtimin e tij deri ku s’mbante më. E ku kishte ndjenja ky bari varresh? Gur i qenë bërë me kohë dhe, po t’ia ngulje sytë, si varr të dukej me atë flakën në supe. Mirëpo s’i hyri inati plotësisht, sepse e shtangu të gjithin e ia ndaloi gjithçka në mes zëri i lagur nga një ngashërim i brendshëm i rojtarit:
-Nuk i bëhet varr atij, o njeri!
-Pse? –u habit Llani dhe u drodh nga ideja se tjetri duhet të qe përlotur, përderisa sytë nuk i shkëlqenin më si pak çaste më parë.
-Po nuk i takon tokës ai, është fëmijë, -shpjegoi tjetri zëulët, gjithë ashtu i ngashëryer e i trishtuar.-
Ai është i pastër, -shtoi pastaj më qetësisht, -dhe pastërtia i takon qiellit, se bëhet diell e ajër e jetë!
Llani nuk u lidh krejtësisht nga kjo logjikë, rrinte e shihte si debil flakën e qirinjve në supet e rojtarit, pastaj kundronte Krenarin, ylberin mahnitës, pastaj dhe diellin dhe mësuesin e materializmit në shkollë, që thoshte se sendet përbëhen nga materia, dhe befas filloi të besonte vërtet se këto mrekulli, si dielli dhe oksigjeni, ylberi dhe bora nuk mund të krijohen nga materiale ordinere e të rëndomta, që përbëjnë, fjala vjen, spinaqin , ose karrocën e plehrave.
-Po si t’ia bëjmë, sipas teje? –e pyeti Llani, -ta lemë pa varr? Ai s’ishte cigan!
Ra një heshtje e rëndë, dukej që tjetri nuk dëshironte të përgjigjej, ose u ndodh ngushtë nga pyetja e drejtpërdrejtë e që s’pranonte asnjë lloj kompromisi, dhe u kollit më shumë nga mëdyshja, sesa nevoja e trupit. Llani ia ndjeu një marrje fryme të plotë e të thellë dhe tha me vete se rojtari tani do t’i përgjigjej, pastaj e pa menjëherë si u drodh e u derdh në shpatullat e tjetrit ajo flakë qirinjsh, që dukej sikur ai e thithi brenda gjoksit me atë frymëmarrje.
-Ja si them unë, -foli më në fund rojtari.
Tani ishte tamam natë.
-Njeriu u mësua prej kohësh t’i bëj varr edhe të mirit, edhe të keqit. E di sa të poshtër prehen këtu, se po ndot gojën me të ikurit, që s’shahen? Plot! Ama, të gjithë kanë varre! Njerëzit e dinë këtë, se vetëm budallenj nuk janë. Kështu që i kapi zakoni i ndërtimit të varrit si lamtumirë e fundit me të vdekurit , dhe, me t’ia ndërtuar banesën e fundit, nuk shkelin më në varreza. Është hesap kjo punë: e do varrin, merre!
Tani, ti në punën tënde, unë në punën time. Me një fjalë, ku jemi parë bashkë! Ju çunit bëjini jo një varr, po një monument! Unë them, të mos e harroni, se ka qenë i pastër, i pamolepsur nga pisllëqet!…
Dhe Llani e porositi varrin të madh e të rëndë, aq sa të vinte keq kur mendoje se mund t’ia shkallmonte arkivolin dhe eshtrat Krenarit të vogël, nëj varr i çuditshëm, prej graniti të hirtë, vetëm pllakën ia porositi prej mermeri të zi dhe në atë natë kërkoi të shkruheshin me shkronja të arta ato fjalë që e bënë varrin të çuditshëm në atë vend ku s’ekziston çudia , siç është varreza publike, dhe që e kthyen varrin në vend pelegrinazhi, eliksir ngushëllimi për çdo humbje tragjike: “Këtu prehet Krenar Halimi , 1981-1988, ka qenë i pastër, i pamolepsur nga pisllëqet”. Ky varr i kushtoi Llanit 1250 lekë, po të kihet parasysh se 780 lekë iu faturua komplet varri, kurse me 470 Llanit iu desh të qeraste dy herë drejtorin e ndërmarrjes së riparimeve, për ta marrë përsëri në punë mjeshtrin varrbërës, i cili u pushua në vend nga puna për shkrimin pa pikë përgjegjësie të atyre fjalëve ofenduese për ne njerëzit, në pllakën e varrit. Në të vërtetë, ai edhe mund ta hidhte lumin pa u lagur, sikur të pranonte propozimin e drejtorit të funeraleve për prishjen e shkronjave të pllakës , po nuk e bëri këtë.
Vetëm tundi kokën dhe tha:
-Unë nuk kam gënjyer, ai i pastër ishte! Në qoftë pis ndonjëheri nga ne, qoftë me shëndet, e atë djalin ta lërë të qetë në botën e vet!

*Shkëputur nga libri i Teodor Keko: “Lajmëtarja e vdekjeve”

M'len me t'dashtë
edhe pa të pasë
Edhe pa kenë bashkë
m'len t'thashë!
Nuk gaboj kur t'them do t'vij
e se do iki pa bá zhurmë!
M'len veç pak me ta puthë synin
E do t'zhdukem nëpër turmë!
T'dashurumt s'do i çoj prej gjumit
edhe ata dun me gabu
Mëkatnorët e natës puthen ethshëm
kur vjen orari me u largu.
M'len me t'dashtë pash hatrin e Zotit
njashtu siç di, apo si t'mundem
Në mos dëgjofsha rrahje zemre
do t'di vetë sesi t'shkëputem...
Pa ba zá do ec majë gishtash
prej gjumit betohem s'kam me t'çu
M'len veç sonte me t'dashtë pastër
Se n'ag t'ditës do të jesh pa mu...

Albina Gjergji

Shiko fotografinë 1778079

Ti do te flirtosh me te.
Do ta ndjekesh pas.
Do ta ftosh,per nje tjeter gote.
Per nje kafe intime.
Per nje shikim te stregjatur neper heshtje.
Ti do ta puthesh pa pandehur.
Do tia hedhesh duart rreth qafes dhe do ta pushtosh.
Ti do ta dashurosh ate.
Do te humbesh ne syte e saj.
E pas gjithe kesaj,do te ndodhe qe ajo te mbylle syte per nje cast,ose pergjithmone.Per ty.Vetem per ty.
E ti do te mbetesh vetem ne bote.
Fillikat.
Do te kuptosh qe ke dhene teper.
Do te kuptosh qe do ta beje serish.

By E. E. Cummings​

i carry your heart with me(i carry it in
my heart)i am never without it(anywhere
i go you go,my dear;and whatever is done
by only me is your doing,my darling)
i fear
no fate(for you are my fate,my sweet)i want
no world(for beautiful you are my world,my true)
and it’s you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you


here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life;which grows
higher than soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that’s keeping the stars apart


i carry your heart(i carry it in my heart)

... Life is fury, he'd thought. Fury -- sexual, oedipal, political, magical, brutal -- drives us to our finest heights and coarsest depths. Out of furia comes creation, inspiration, originality, passion, but also violence, pain, pure unafraid destruction, the giving and receiving of blows from which we never recover. The Furies pursue us; Shiva dances his furious dance to create and also to destroy. But never mind about gods! Sara ranting at him represented the human spirit in its purest, least socialized form. This is what we are, what we civilize ourselves to disguise -- the terrifying human animal in us, the exalted, transcendent, self-destructive, untrammeled lord of creation. We raise each other to the heights of joy. We tear each other limb from f*cking limb."

Fury Salman Rushdie

Femra nga Fabio Volo


Absolutisht, gjëja më e mrekullueshme, më shumë se perëndimet, më shumë së fluturimi i një zogu, është një femër në rilindje.
Kur ringrihet në këmbë pas katastrofës, pas rënies. Kur dikush mund të thotë: mbaroi. Jo nuk ka mbaruar kurrë për një femër.
Një femër ringrihet gjithmonë, edhe kur nuk e beson, edhe kur nuk e dëshiron.
Nuk flas vetëm për dhimbjet e pafund, për ato plagë të shkaktuara si nga mina anti njeri që të shkakton vdekja apo sëmundja.
Flas për ty që kjo periudhë nuk mbaron kurrë, që po luan me ekzistencën në një punë të vështirë, që çdo mëngjes është një provim më keq se në shkollë. Ti gjykatëse e papërkulshme e vetvetes, që nga mënyra sesi shefi do të të vështrojë do të vendosësh nëse je në lartësinë e duhur apo se duhet të dënohesh. Dhe kështu ky provim nuk mbaron kurrë. Dhe je ti që e bën të zgjasë.
Ose flas për ty, që ke frikë të flesh me një mashkull, që je e terrorrizuar se një histori të merr ajrin, që nuk flirton me askënd sepse ke tmerrin se dikush futet në jetën tënde. Më keq: se ke frikë mos ngec ti e pastaj vuan si qen.
Je e lodhur: është gjithmonë dikush me të cilin duhet të justifikohesh, që do të të ndryshojë ose që duhet të ndryshosh ti për ta mbajtur pas vetes, kështu po rrit vetminë brenda në shtëpi.
Madje e rrëfen, e thua edhe kur flet me të tjerat: ”Unë jam mirë kështu. Jam mirë kështu. Jam mirë e më më mirë kështu.” Dhe qielli ulet një pëllëmbë më shumë. Ose me atë djalë ke bashkëjetuar, ke jetuar Krishlindje e Pashkë.
Ka kaluar shumë kohë, dhe në atë mashkull ke derdhur shpirtin, ke hedhur aq shumë shpirtin sa një ditë fillon të kërkosh pas pasqyrës sepse nuk di më në cilën je shndërruar. Sido që të ketë shkuar, tani je këtu dhe e di që ka qenë një moment në të cilin ke parë postë dhe i kishe këmbët të lidhura. Kudo që të kesh qenë ke qenë ngushtë: në lidhjen tënde, në punën tënde, në vetminë tënde. Dhe ishte krizë dhe ke qarë.
Zot sa qani! Në stomak keni një burim uji. Ke qarë ndërsa ecje në një rrugë të populluar, në stacionin e metrosë, në motor.
Aq papritur. Nuk mund ta mbaje. Dhe atë natë që more makinën dhe i dhe për orë të tëra, me qëllim që ajri i errësirës të të thante faqet? Dhe pastaj ke gërmuar e ke folur, sa flisni vajza! Jeni fjalë e lot.
Për të kuptuar, për të nxjerrë jashtë një rrënjë 6 metra të gjatë që t’i japë një kuptim dhimbjes tuaj. ”Përse veproj kështu? Pse përsëris të njëjtën skemë? Mos ndoshta jam e çmendur?” I kanë bërë të gjitha këto pyetje.
Atëherë i futesh me themel historisë tënde, me dy, a katër duar dhe dalin në dritë mijra copa. Një mister i ndërlikuar. Ja këtu fillon gjithçka. Nuk e dije? Nga ajo kurajo e madhe që duhet për të parë veten kështu, të përbërë nga mijra pjesë, që do të rifillosh.
Sepse një femër rifillon gjithësesi, ka brenda një instinkt që e tërheq përpara. Do të të duhet një strategji, duhet të shpikësh një mënyrë për një ti të re. Sepse të ka qëlluar të rinjihesh përsëri, për t’iu prezantuar vetvetes.
Nuk mund të jesh ajo e mëparshmja. Përpara gërmimit. Nuk të entuziasmon? Do të të tërheqë dalëngadalë.
Të dashurohesh përsëri me vetveten, ose për herë të parë është si një karburant. Niset ngadalë duhet të këmbëngulësh. Por kur ndizet ikën me revan. Të rindërtosh vetveten është një aventurë. Më e madhja.
Nuk ka rëndësi nëse e nis nga shtëpia, nga ngjyra e perdeve apo nga prerja e flokëve. Ju kam adhuruar gjithmonë, femra në rilindje, për atë mënyrën e mrekullueshme me të cilën i ulërisni botës ”jam e re “ me një fund me lule apo me një kaçurrel të freskët bjond.
Sepse të gjithë duhet të shohin e të kuptojnë: ”Kujdes kantieri është i hapur, po punojmë edhe për ju. Por mbi të gjitha për vetveten tonë”. Më shumë se mëngjeset, më shumë se dielli, një grua në rilindje është mrekullia më e madhe. Për atë që e takon dhe për vetveten.
Është pranvera në nëntor,atëhere kur nuk e pret.

Prapë të kërkova gjithë ditën
Këtë fat do të kem përherë ?
Dhe buzët mbi të miat prapë t'u ngjitën :
Një parajsë q'ish edhe skëterrë !
Prapë të kam ndier siç më ndien edhe ti
Një mal i tërë me akull s'na ndan dot !
Kaq s'më ka dhembur kurrë një lumturi
Dhe kurrë se kam paguar me kaq lot ...!

R. Shvarc

Marla said:

Kur Zoti krijoi dashurine, nuk eshte se ne njerzve na ndihmoi kushedi çfare
kur Zoti krijoi qente, nuk eshte se i ndihmoi kushedi se çfare qente
kur Zoti krijoi pemet, arriti te beje nje gje prsembari
kur Zoti krijoi urrejtjen, u dha njerzve nje gje ne norme
kur Zoti me krijoi mua, me krijoi vetem mua
kur Zoti krijoi majmunin, e kishte zènè gjumi
kur krijoi xhirafen, ishte dehur e bere tape
kur krijoi droge e narkotike, i vinte mendja verdalle
kur krijoi vetvrasjen, ishte nje si ne ne ne kete bote.
Vetem kur te krijoi ty, shtrire ne krevat
dinte per mrekulli se ç po bente
ishte jo vetem i dehur tape, por dhe i xhironte mendja
e keshtu te beri univers me vehte,
qiell det e zjarr njekohesisht.
Edhe ndonje gabim e beri Zoti
por kur te krijoj ty shtrire ne krevat
solli ne toke universin e tij te shenjte.

Charles Bukowski

Click to expand...

Perkthimi im per fv eshte me i mire ?

Buzëqeshja nga William Blake

Ka një Buzëqeshje Dashurie
Dhe ka një Buzëqeshje Mashtruese.
Dhe ka një Buzëqeshje të Buzëqeshjeve,
Ku këto dy Buzëqeshje takohen.

Dhe ka një Vështrim Urrejtjeje
Dhe ka një Vështrim Përçmimi.
Dhe ka një Vështrim të Vështrimeve,
Të cilin ju mundoheni më kot ta harroni.

Që të bëhet njësh me Thelbin e thellë të Zemrës Dhe që të bëhet njësh në thellësinë e Palcës
Dhe që mos ketë asnjë Buzëqeshje ndonjëherë të buzëqeshur, Përveç vetëm një Buzëqeshjeje të vetme. Që ndërmjet Djepit dhe Varrit, Vetëm një herë mund të Buzëqeshet,
Por kur vetëm një herë Buzëqeshet,
Atëhere ka një fund për çdo Mjerim.

Shiko fotografinë 1779429

Sa lehtë mund të ngatërrohet njeriu në cikërrima koti!
Mund të shkosh me orë të tëra nga tavolina tek rafti dhe nga rafti tek divani, dhe prapa s’gjejmë rrugëzgjidhje.
Madje mund të harrojmë ku gjendemi dhe të dërgojmë shigjeta në një raft të vogël të varur në mur. "Ej ! Raft !",
mund t’i thërrasim, "Ke për ta parë ti !"
Ose mund të shtrihemi përtokë dhe të vëzhgojmë pluhurin. Edhe aty ka frymëzim.
Kjo është më mirë që të bëhet duke ndjekur orën dhe duke u rregulluar me kohën.
Është e vërtetë se vështirë që mund të përcaktohen afatet, sepse çfarë afatesh mund të ketë pluhuri ?
Por më mirë fare, është që të shikohet një legen plot me ujë. Është gjithnjë e dobishme dhe mësimdhënëse që të vështrosh ujin.
Edhe pse aty nuk shohim asgjë prej gjëje, prapë është mirë. Vështrojmë ujin, s’shohim asgjë në të, shumë shpejt fillojmë të mërzitemi.
Por ama jemi të ngushëlluar nga fakti se kemi një veprim të mirë. Kemi numëruar me gishtat tanë.
Por për dreq, s’dimë ç’kemi numëruar, sepse a e lë veten uji për t’u numëruar ?

EDUARDO GALEANO: QOFSHIM PËRHERË SHPRESËSHUMË
Paçim kurajën dhe guximin për të qenë edhe vetëm, por jo gjithmonë vetëm, sepse vetëm një dhëmb në gojë nuk shërben për asgjë, apo vetëm një gisht në dorë është i padobishëm.
O Zot, qofshim të pabindur, sa herë që marrim urdhra që poshtërojnë ndërgjegjen tonë ose dhunojnë mendjen tonë të shëndoshë.
Paçim këmbënguljen e të çmendurit për të mos i harruar kurrë të këqijat e së shkuarës, edhe në situata amnezie të detyrueshme.
Qofshim aq kokëfortë sa kurrë mos pushofshim së besuari se qenia njerëzore ia vlen, se, edhe në kushte të vështira, jemi ende të gjallë.
Qofshim në gjendje për të vazhduar ecjen shtigjeve me stuhi, edhe kur rrëzohemi, edhe kur tradhtohemi, sepse historia vazhdon përtej nesh, sepse kur ajo thotë lamtumirë, dijeni se ka thënë: shihemi më vonë.
Qofshim përherë të sigurt se gjithmonë është e mundur të jesh bashkatdhetar dhe bashkëkohor i çdokujt që jeton i nxitur nga vullneti për drejtësi dhe për mirësi, kudo që lind dhe që jeton, sepse hartat e shpirtit dhe kohës nuk kanë kufij.

ME dhe PA TY

M'len me t'dashtë
edhe pa të pasë
Edhe pa kenë bashkë
m'len t'thashë!
Nuk gaboj kur t'them do t'vij
e se do iki pa bá zhurmë!
M'len veç pak me ta puthë synin
E do t'zhdukem nëpër turmë!
T'dashurumt s'do i çoj prej gjumit
edhe ata dun me gabu
Mëkatnorët e natës puthen ethshëm
kur vjen orari me u largu.
M'len me t'dashtë pash hatrin e Zotit
njashtu siç di, apo si t'mundem
Në mos dëgjofsha rrahje zemre
do t'di vetë sesi t'shkëputem...
Pa ba zá do ec majë gishtash
prej gjumit betohem s'kam me t'çu
M'len veç sonte me t'dashtë pastër
Se n'ag t'ditës do të jesh pa mu...

Albina Gjergji

Mihail Lermontov – Mërzitem, trishtohem

Mërzitem, trishtohem! – dhe s’kam si mbështetje asnjeri,
Në çasin e shpirtit të nxirre..
Dëshira… përjetë e më kot për t’i patur, ç’dobi?
Po vitet kalojnë – gjith koha m’e mirë!
Të duash – po cilin – se kjo për pak kohë s’e vlen,
Dhe nuk mund të duash përjetë…
Të kqyrish vetveten? – atje asnjë gjurmë nuk gjen,
Dhe gazi e mundimi e çdogjë del e shkretë.
Pasjonet? – po shpejt apo von kjo sëmundë-ëmbëlsi
Nga forc’ e gjykimit do çduket,
Dhe jetën n’e pafsh me vërejtje dhe gjakftohtësi, –
Një tallje e zbrazur dh’e marrë të duket!

Përktheu Lasgush Poradeci

E
…rrëzon
e rrotullon
e këput
e ul
e ngre
e hedh në ajër
e përplas në tokë
e merr me vete
e bën lodër
e bën pikturë
e bën tingull
e bën poezi
e bën magji
e bën pluhur
e bën të vetën
e hedh tej
e merr në krahë prapë
e bën cfarë të dojë
por në degën nga ra
s’e vë dot kurrë
era
gjethen…


©artangjyzelhasani

Tani e dua një dozë harrese,
Nje copëz shpirt jap në këmbim.
kur nuk ka më molekula shprese,
një reaksion i ri bëhet shpëtim!

Formulën magjike sot po kërkoj,
jap në këmbim një puthje ose dy.
Por reaksioni sërish dështoi,
as harresa s’të harroi ty!

Fb

Senseo said:

Tani e dua një dozë harrese,
Nje copëz shpirt jap në këmbim.
kur nuk ka më molekula shprese,
një reaksion i ri bëhet shpëtim!

Formulën magjike sot po kërkoj,
jap në këmbim një puthje ose dy.
Por reaksioni sërish dështoi,
as harresa s’të harroi ty!

Fb

Click to expand...

As harresa ste harroi ty ❤❤❤❤?

Më duaj!
Me forcën e atij shikimi kur më njohe
e më bëre të çmendem.
Më duaj!
Nën qiej të kaltër,
nën aromën e dashurisë,
Si herën e parë
kur fluturat shumëngjyrshe më dhurove.
Më duaj!
Me forcën e puthjeve që pikturojnë vetëm "diell".
Me duaj!
Me të njëjtën dëshirë si herën e parë,
Siç unë ëndrrat tona ujis çdo ditë,
e si një fëmijë naiv përkëdhelem pas shpresës.
Më duaj!
Pa harresë,
pa heshtje,
zhurmshëm...
Pasioni yn është si qielli me plot yje.
Më duaj,
më duaj,
më duaj,
Me forcën që shpirti im të sheh në sy.
Hënë e plotë jam vetëm me ty!

"Andrrat e babës"
Kur isha e vogël,
baba jem thurte shporta andrrash,
t'mbushuna me t'ardhme për mue.
Pinte kafen turke nadje herët e,
mbasi numëronte hallet nji e nga nji,
pa bâ zâ,
e kishte zakon veç thurte shporta dëshirash...

T’njajten gjâ bante përditë,
a thue se,
mbasi mbaronte shportën e radhës,
andrrat i ishin realizue!
Nji ditë e thithi aq fort kafen prej filxhanit,
sa m’çoi prej gjumit e m'shkputi prej lojës me kuklla...

E pashë krejt hundë e buzë e,
tuj kalue nëpër duer fijen e thuprës,
m'qeshi me nuanca dhimbsunie si me dashtë me m'thanë: "M'fal, mor bab’, por kjo shporta që kam n'dorë e që po e thuri me fije shprese për ty, m'përhumbi
E fyti m’u tha kur m’u kujtue sesi u këput,
thupra e shportës që gjyshi yt dikur kish bâ për mue.

Për bijen time ka me qenë ndryshe,
Koha ka me e ndihmue"!
Baba jem…
Ai andrrimtari i pandreqshëm,
si e bija e tij sot,
dështimet e ditës i mbulonte me jorgan n'darkë, por vetëm pasi u kishte thanë "Natën e mirë" dyerve t'pahapuna t'miqve pa miq.
Ai kishte duer t'vrazhda,
shpirtin e butë,
zemrën e bardhë,
ftyrën e përvujtë.
Fliste me sytë jeshilë krejt si ullini mijëvjeçar,
nën degët e t'cilit Jezu Krishti dikur predikonte sesi duhej qenë NJERI.

Kur isha e vogël,
baba jem thurte shporta andrrash
t'mbushuna me t'ardhme për mue.
Si psalm më përsëritet në krye dëshira e tij :
"BIJA IME, TI DUHET ME GËZUE”!

SHPJEGIM I LIGJEVE TE MERFIT NJE VIRGJERESHE…

e sjell ndërmend atë të shtunë…
(e si mund ta harroja?)
e mrekullueshme si një seks i ndyrë
me një hënë magjike
më tërheqëse se të gjitha femrat në errësirë…
i lumtur e i qetë pranë saj
për sa kohë që nuk e dashuroja…
ia mësova i ngeshëm e plot dëshirë
që virgjëria është sëmundje e kurueshme...
që sperma nuk është rrëshirë...
që dashuria është kimi
dhe seksi fizikë…
që kur një femer fillon të kuptojë dashnorin
pason vec heshtje dhe frikë….
i shpjegova që meshkujt janë aq të ndryshëm
si udha që ndjekin përrenjtë
por shtrati i pasigurtë i dashurisë
i bashkon të mëncurit me budallenjtë…
i tregova që një grua kurrë
nuk harron ata me të cilët ka fjetur...
ndërsa të vetmet që kujton një burrë
janë femrat që ia lanë të ngrehur…
i thashë që ëndrrat e varfanjakëve
janë shpesh kështjella rëre…
kasollja e pasionit zakonisht bëhet varr…
por nëse paraja nuk e blen dot dashurinë,
përkohësisht me qira edhe mund ta marrë…
më pyeti si quhem...
"por unë s'kam emër
për sa kohë që në gjoks
rreh ajo që quhet zemer...”
pa emër dashurite, pa emër urrejtjet,
pa emër kenaqesitë, pa emër qejfmbetjet,
pa emër epshi dhe sperma e derdhur,
pa emër e gjelbërta aq papritur zverdhur...
pa emër vështrimi, pa emër sytë,
pa emër gjumi kur bëhet vet' i dytë...
pa emër ëndrra, pa emër zgjimi,
pa emër përkëdhelja, pa emër pallimi...
pa emër loti që faqes rrëshket,
pa emër dhe zëri që heshtjes i flet...
pa emër fëmijët që vijnë në jetë shurruar...
pa emër të vdekurit varrezës së harruar...
pa emër dhe rruga që ti e quan jetë,
pa emër dhe turma që mua më tret...
pa emër pulëbardha dhe shkum' e valëve pa emër...
pa emër dhe gruaja që dot s'u bë femer...
pa emër e verteta që nuk doli kurrë,
pa emër mashkulli që hiqet për burrë...
pa emër përbuzja, nderi dhe poshtërimi,
pa emër piedestalet ku përmut adhurimi...
pa emër e nesërmja drejt së cilës renda...
pa emër e djeshmja që iku si ëndrra...
pa emër premtimi që unazës sime fle...
pa emër dhe balta ku gjurmën tënde le....
pa emër këto fjalë që ti dëgjon tani...
pa emër dhe emri që më vunë prindërit e mi...
pa emër buzëqeshja që nganjëherë vret,
të gjitha pa emër... e asgjë s'humbet..."
të gjitha cudirat ia thashë atë natë…
(rast më të mirë nuk kishte:
më pas do të ishte e lodhur…
ose e clodhur shumë do të ishte…)
pastaj lakuriq iu shfaqa unë...
zog' i saj dridhej nën këmishë…
u shqepëm në seks atë të shtunë
dhe të dielen u rrëfyem në kishë….

(nga libri "MEKATARI")
©Artan Gjyzel Hasani

Skënder Rusi- I KAM CA GJËRA

I kam ca gjëra që më kanë mbetur
pa thënë,
I kam ca pengje
që po më mundojnë prej kohësh!
E kam një shkëmb
Që në majë të malit duhet shpënë,
I kam ca mbrëmje
Që ti do të kërkosh t’i shohësh!

E kam një çast
Që largohet nga mua,
E kam një ulërimë
Që s’e kam lëshuar ende!
E kam një vajzë
Që s’i thashë dot “të dua”,
Ma tha ajo
Po unë e di që më gënjente!

I kam ca gjera
Që duhet thënë patjetër
I kam ca njerëz
Që shpesh më zenë rrugën
I kam ca mëkate
Që më ngacmojnë zemrën
Që erdhën tek unë
Por nuk e di ku humbën.

I kam ca gjëra
Që si kam thënë ende,
Është ky shkaku
Që dua edhe ca të rri,
Në botën tonë të vogël
do më pëlente,
Që edhe armiqtë
t’i vrisja me dashuri!

Emily Dickinson- NE KURRË S’E DIMË TË LARTË SA JEMI

Ne kurrë s’e dimë të lartë sa jemi
Gjer thirrja vjen t’na ngrej;
Ahér, në thirrjes pas i vemi,
Prek shtati ynë në qiej.

Dhe Heroizmi do të ishte
Një gjë që çdo ditë ngjet,
Mos ndrydhej shpirti ynë ferishte
Prej frikës t'bëhet Mbret.