Vasaliteti dhe Bashkepunimi i Serbeve me Turqit!

SERBIAN VASSALAGE AND COOPERATION WITH TURKS
(Vasaliteti dhe Bashkepunimi i Serbeve me Turqit!)


Riferimet jane marre nga libra dhe autore te ndryshem:



-King Milutin in 1305 employees Turks against Byzantium (Oikonomides ‘Turks in Europe’ 159-62)
Shqip: Mbreti serb Milutin me 1305 punesoi Turqit kunder perandorise Bizantine (autori: Oikonomides, libri: ‘Turks in Europe’, faqet: 159-62)

- Marko Krajlevic and Konstantin Dejanovic take part on the Turkish side in Kosovo battle in 1389 (Decei ‘Istoria Imperiului’ 54- Vladimir Corovic ‘Boj na Kosovu’ 191)
Shqip: Marko Krajlevic dhe Konstantin Dejanovic luftuan perkrah Turqeve ne Luften e Kosoves me 1389 (Decei ‘Istoria Imperiului’ 54- Vladimir Corovic ‘Boj na Kosovu’ 191).


- Nov 10, 1444,Djurdadj Brankovic,contributed to disastrous defit of Balkan Christian alliance by informin sultan Murad and barring the road by which Scanderbeg had intended to traverse Serbia to join Christian forces at Varna (Cambridge Medieval History 4, 572-73.) Djurdadj Brankovic , does the same 4 years later against the hungarian Hunyadi (M. Kostic ‘Opis Vojske’ 90)


Shqip: Me 10 Nendor 1444, Djurdadj Brankovic kontribuoi ne humbjen e temerrshme te Aleances Kristiane, duke informuar Sulltanin Turk Murad, dhe duke bllokuar rrugen neper te cilen Skenderbeu do kalonte neper Serbi per tu bashkuar forcave kristiane ne Vrana (Cambridge Medieval History 4, 572-73.) Djurdadj Brankovic beri te njejten gje 4 vjet me vone kunder Hynyadit hungarez (M. Kostic ‘Opis Vojske’ 90).



- Milica accepts Turkish vassalage to get help against Hungarian King Sigismund in 1390 with the blessing of the Orthodox Church.(N. Pavlovic ‘Despot Stefan’ 47-8).
Shqip: Milica pranoi te behej vasal i turqeve per te patur ndihmen e tyre kunder Mbretit Hungarez Sigismund ne 1390, me bekimin e Kishes Orthodokse .(N. Pavlovic ‘Despot Stefan’ 47-8).

-Olivera marries sultan Bayezit in a formal and honorific wedding (Gibbons “Foundations’ 183).
shqip: Olivera u martua me sulltanin turk Bayezit ne nje ceremoni formale (Gibbons “Foundations’ 183).

- Stefan Lazarevic joins Turkish army in 1393 against prince of Wallachia (N. Malcolm ‘Kosovo a short history’ 82)
shqip: Stefan Lazarevic u bashkua me Ushtrine Turke me1393 kunder princit te Wallachia (N. Malcolm ‘Kosova nje histori e shkurter’ 82)

- Sept 25, 1396, Stefan Lazarevic a crucial factor at Turkish victory in Nicopolis, over an Europian alliance (Cambridge Medieval History 4, 561) he could have chosen to sit aside and claim neutrality, like the Bulgarians, but he hated Hungarians and chose fidelity to his Muslim overloard (Tuchman ‘A distant mirror’ 560).
shqip: 25 Shtator 1396, Stefan Lazarevic nje faktor i rendesishem i fitores se Turqeve ne Nicopolis kunder Aleances Europjane (Cambridge Medieval History 4, 561), mund te zgjidhte neutralitetin siç bene Bullgaret, por meqenese urrente hungarezet zgjodhi te ishte besnik ndaj feudaleve te tij musluman mireberes.(Tuchman ‘A distant mirror’ 560).

- Oct 17, 1448 Turkish clash with Christian armies in Kosovo again… Serbs didn’t participate, instead they lurked in the mountain passess.. ready to fall upon and plunder the christian fugitives (Ibid. 573)

shqip: 17 Tetor 1448 Turqit peplasen serisht me trupat kristiane ne Kosove. Serbet nuk moren pjese, dhe ne fakt u fshehen ne male nga ku vrisni dhe plaçkisnin te larguarit kristian nga lufta. (Tuchman ‘A distant mirror’ 573).

-1455, Christain spahis from Vuk Brankovic’s vilayet and martologues join the Turkish army (Inalcik ‘Od Stefana Dusana’) On Serb vassalage see historian Leopold Ranke ‘History of Servia’ page 84.

shqip: 1455 Spahite kristian te vilajetit te Vuk Brankovic dhe martolget u bashkua me ushtrine turke (Inalcik ‘Od Stefana Dusana’). Ne lidhje me vasalitetin serb shifni historianin Leopold Ranke ‘History of Servia’ faqe 84.


Shumë nga udhëheqësit kryesor te Perandorise otomane ishin te martuar apo ishin djemtë e shkijve te Serbise, dhe fanarjoteve "greke" te njohur ndryshe me emrin romanoi , armiqe te perbetuar e shumë shekullor te gjithë shqiptareve pa dallim feje!



Sulltan Murati I (1359 deri me 1389), qe filloi pushtimet ne trojet shqiptare, ishte i biri i sulltan Orhanit I dhe Princeshes Theodora (greke), te Perandorise Bizantine, e bija e Xhon VI Kantakouzenos perandor Bizantin, dhe mbese e perandorit Bullgar Ivan Asen III... i martuar nder te tjera me Maria Thamara Hatun e bija e pernadorit Bullgar Ivan Aleksander, dhe mbese e pricit Vllah Basarab I.

Sulltan Bayezidi (1389 to 1402) qe vazhdoi pushtimet ne trojet shqiptare dhe ne Ballkan, i biri i sulltan Muratit I dhe i Gulcicek Hatun greke ortodokse, i martuar nder te tjera me Olivera Despinen, te bijen e Car Llazarit te Serbise. Ky matuf i poshter, e njohu Stefan Llazareviqin si trashegimtar te Llazarit, dhe ia njohu te drejten e nje autonomie te gjere edhe mbi tokat shqiptare.

Sulltani ne vazhdim, Sulltan Mehmeti I (1413–1421) i biri i Sulltan Bayezidit, vazhdoi pushtimin brutal te tokave shqiptare (nje pjese te Shqiperise se sotme), por vazhdoi aleancat trandicionale me Princerit Serb dhe Perandorin Bizantin.


Sulltan Murati II (1421–44, dhe 1446–51), qe rrethoi Krujen me 1450, dhe persoi disfate nga Gjergj Kastrioti, ishte i martuar me Mara Brankoviqin te bijen e Despotit serb, Xhorxhe Brankovicit, te ciles iu dhane autorizime mbi udheheqjen e territorit te Kosoves.

Pas ardhjes ne pushtet te Sulltan Mehmetit II (1444–46, dhe 1451–81, i njohur ne histori si Mehmet Pushtuesi), i biri i Muratit II dhe Huma Hatun, greke ortodokse, e beri Mara Brankoviqin keshilltare te tij, dhe ia ruajti kompetencat mbi Kishen Ortodokse te Bizantit ku ajo bente zgjedhjen e popave dhe klerikeve tjere(ajo zgjidhte kryesisht serb ne keto funksione). Gjate e luftimeve mes otomaneve ne marshin e tyre per te bashkuar Konstatinopolin me Romen, kur Gjergj Kastrioti, ishte i vetmi qe kishte arritur te mposhte hordhite barbare te Mehmetit II, Mara Brankoviqi ishte agjente e autorizuar nga vete Mehmeti, per te mbajtur lidhje diplomatike mes Vatikanit dhe oborrit te peradorise Otomane.

SERBIAN ORTHODOX VS. ALBANIAN CATHOLICS UNDER OTTOMAN EMPIRE



Second half of XVI century rebuilding of churches and monasteries in the area of Patriarch of Pec (Zirojevic ‘Crkve’ 27-31- Triton ‘Caliphs’ 37-60)

1557,Serbian Orthodox Church was in fact enjoying a particularly favored position at this time (N.Malcolm ‘Kosovo a short history’ 109)

1571, Catholics in Kosovo suffered harsh treatment (Giannelli ‘Documenti inediti’ 101-2)

Catholic church was poor and was frequently under pressure not only from the Ottomans but also from the Orthodox Church, which tried to force catholics to pay it ecclesiastical dues. Patriarch Makarije had obtained an imperial firman (decree) that all Christian in his territory must pay their church taxes to him (Lamansky ‘Secret d’etat’ Appendix 064)

Serbian Monks of Pec were all related to beys and sancakbeyis (Hadrovics ‘L’eglise serbe’ 50)

Catholic priests complained that they were more oppressed by Orthodox serbs than Muslims (Cordignano ‘Geografica ecclesiastica’ 233)

1791 Archbishop Mazarek reports he was taunted by proud Orthodox serbs and schismatic people in Prizren, who asked if he arrived accompained by an honorary Janissary Guard, as their Patriarch did (ASCPF SOCG 895, fo 71r)

June 15, 1910, sultan Mehmet V was welcomed by Serbian Orthodox Seminary, serenading him with Turkish songs, vice-consul Rakic gathered a large contingent of serbs, while Albanians boycotted the event (Rakic ‘Konzulska pisma’ 245-50)



SERBIAN ANTI-ALBANIAN POLICY, AND ETHNIC CLEANSING



Serbian Prince Milos had taken special trouble to expel Albanians from his territory (Pavlovitch ‘Society in Serbia’ 144)

Serbian state policy to create an ethnically clean territory expelling Albanians from Vranje (Hadzi-Vasiljevic ‘Arbanska liga’ 12-13)

1910, Isa Boletini and Idriz Seferi tried to halt westward advance of Ottoman troops, but they were outflanked by the army (which had been given the assistance of local Serbs and school teachers to guide them through mountains (N.Malcolm ‘Kosovo a short history’ 241)

Serbian policy was directed quite actively against the Albanians, to the point of giving direct support to the Young Turk regime (N.Malcolm ‘Kosovo a short history’ 243)

1910, Orthodox Metropol of Skopje signed a decree for the suppression of this alien script, joining Young Turks campaign against use of Albanian latin alphabet (N.Malcolm ‘Kosovo a short history’ 243)

PM Pasic told Times in Nov 1913: It’s essential that Serbia should possess about 50KM from Lissus to Durrazzo (N.Malcolm ‘Kosovo a short history’ 255)



OTHER ISSUES


British politician Aubrey Herbert wrote: Like Samson in the temple of Gaza, the Albanians pulled down the columns of Ottoman Empire upon their own head. It was Albanians, not Serbs, Greeks, Bulgarians who defeated the Ottoman Empire (Swire ‘Albania’ 124-5)

They gave the right of their schools to Serbs but the ottomans continued to deny it to Albanians (Spuler ‘ Minderheitenschulen’ 51,59)

XV-XVI centuries. There were many cases of peasants migrating from unconquered regions to settle in Ottoman territory. Ottomans taken more care of peasants than its Serbian predecessors (N.Malcolm ‘Kosovo a short history’ 101)

Albanian guardians of church buildings and monasteries Pec, Decani, Devic (Zirojevic ‘Crkve’ 36)



SERBIAN ATROCITIES AGAINST ALBANIAN CIVILIANS



1913 Durham ‘Frontiers’ 643

Trotsky ‘Balkan Wars’ 120, 286

Leo Freundlich ‘Albania’s Golgotha’

KOSOVA : TRADHثTIA SERBE Nث BETEJثN E KOSOVثS

Shkruan Ahmet Hasani


Para 619 vitesh serbët e Vuk Brankoviqit tradhëtuan koalicionin antisoman, vranë vëllezrit e tyre, prenë djalin e princit Lazar duke legalizuar kështu koalicionin e tyre anti-katolik dhe anti-Europë të lidhur me turqit qysh para vitit 1389.

Në këtë betejë, më 15 qershor të vitit 1389, Milushi një trim shqiptar nga Kopiliqi i Drenicës arriti ta vrasë Sulltan Muratin. As kjo humbje e madhe e Osmanëve nuk arriti t`i zmbrapste ata sepse ishin një fuqi e madhe ushtarake.

Pas vrasjes së Milushit, tradhëtisë serbe të Vuk Brankoviqit, ikjes së Princ Llazarit nga beteja, koalicioni katolik me shumicë shqiptare u dobësua shumë dhe pas disa betejave të përgjakshme e humbi betejën e Kosovës.

Edhe sivjet më 28 qershor 2008, pas 619 vitesh pasardhësit e Brankoviqëve vijnë prap në të njejtin vend që të provokojnë kujtesën historike shqiptare, ata thirren si tua lypë nevoja herë në emrin e Princit Llazar e herë të Vuk Brankoviqit!

Gjatë gjithë sundimit osman festonin fitoren e koalicionit të tyre me turqit dhe shanin Princin Llazar, i cili sipas tyre kishte lëshuar betejën dhe kishte ikur nga lufta! Nga 1912 e këndej shajnë Vuk Brankoviqin e thirren në emër të Princit Llazar! Vërtet është për të ardhur keq që kemi një fqinj me pesëqind fytyra.

Pas Dimtrije Tucoviqit kemi serbin Dobrica Qosiq, i cili edhe njëherë flet një të vërtetë shumë të madhe:" "Laz je odrzala srpski narod koliko junastvo." "Sa trimëria aq edhe rrena ka mbajtur gjallë popullin serb".

Mirëpo, kjo veti e të qenit "trim rrenacak" si për vetëdijen ashtu edhe për nënvetëdijen shqiptare është e pakapshme, shkurt është për të ardhur keq që na ka ra hise t'i kemi serbët komshi...! Shqiptarët vetëm verbalisht kundërshtojnë këtë ardhje, por vetë nuk e kanë të qartë se çfarë duhet bërë në këtë ditë.

Shqiptarët nuk e dinë se pse nuk ndërmarrin diçka për këtë datë e cila para se gjithash është e tyre. Beteja e Kosovës është një nga betejat më të rëndësishme për shqiptarët, për popujt ballkanik dhe për Europën.


Mjerisht kjo betejë është një nga betejat më së paku të ndriçuara, njëra nga betejat më të keqpërdorura nga kisha dhe politika serbe.

Pluhuri i kësaj beteje dhe fallsifikimi i realitetit historik në njerën anë është rezultat i marrëveshjeve serbo-turke qysh para v. 1389, para se të fillonte kjo betejë-kurth serbo-osmane dhe në anën tjetër rezultat i pozitës së palakmueshme të botës perëndimore karshi kësaj lufte.


Në vend që të mblidhen me dhjetra mijëra shqiptarë nga gjitha trevat shqiptare e të ndezin qirinj për stërgjyshërit e tyre të therun nga shpata osmane dhe ajo serbe në vend që të mblidhen vetë dhe të organizojnë homazhe për dëshmorët e rënë para 618 vjetësh në betejën e tyre të v.1389, shqiptarët shikojnë "seri" se si dikush po ua nëpërkëmb vendin dhe kujtesën historike!

Të shohim çka flasin faktet historike, fakte të cilat i pranojnë vet historianët serb, t'i kthehemi pra shkencës, të shohim se çka na thotë mësuesja e jetës historia.
Betja e Kosoves ishte Koalicion i elementit të krishterë pro perëndimor në krye me shqiptarët si i vetmi popull shumicë.

Në mënyrë direkte dhe indirekte shqiptarët u ndihmuan vetëm nga hungarezët, austriakët, polakët, italianët, dhe nga një grusht serbë të Princ Llazarit.

Koalicioni i krishterë i kryesuar nga shqiptarët me në krye Gjon Kastriotin, Gjergj Balshën, Theodor Muzakën, Milush Kopiliqin i kishin premtuar Llazarit se nëse ai merrte pjesë në luftë kundër turqve dhe korrej fitorem e do ta ndihmonin atë që të rrëzonte qeverinë e Millutinit dhe të merrte fronin.

Më këtë potez shqiptarët dhe koalicioni i krishterë pro perëndimor deshën të bënin një prishje të koalicionit turko-serb dhe mu për këtë arsye taktizuan edhe më tepër duke vendosur që në krye të betejës së Kosovës të jetë Princi Llazar.

Vetë historianët serbë pranojnë se para ardhjes së osmanëve në Ballkan kisha serbe ishte e ndarë në dy rryma, rryma e cila bashkëpunonte me Osmanët nën devizën ("protiv koga ne možeš, pridruži mu se") ("bashkoju atij kundër të cilit nuk mundesh")!!??... ishte më e fort dhe "triumfoi" duke e vënë popullin serb në pozitë të popullit vasal!

Princi Llazar, si disident që ishte, fshihej në Kurshumli dhe nuk kishte kurrfarë fuqie dhe nuk dinte se dhëndrri i tij Vuk Brankoviqi në betejë do të ishte në krahun e Osmanëve.

Princi Llazar nuk donte të besonte se tradhtia e koalicionit do t’i vinte nga vetë serbët, ai pas humbjes së parë fajësoi shqiptarin Milush Kopiliq nga Drenica. Milushi për t'i treguar koalicionit antiosman se nuk ka tradhtuar më në fund rrezikoi jetën për të vra Sulltan Muratin.

Ky është ende shpirti i shqiptarit të asaj ane, i cili për të tregua pafajësinë, për të tregua se nuk është në anën e armikut vret vetën me gjithë çka ka...!


Historia flet se pas humbjes së betejës së Kosovës vullnetarët serbë të krahut të Princ Llazarit ia mësyn ikjes në drejtim të Nishit, ku u dorëzuan para ushtrisë jeniçere serbe.

Ushtarët serbë tanimë jeniçerë, gjithë asaj ushtrie të lodhur e të rraskapitur nga lufta ua prenë kokat dhe me kokat e tyre bënë kulla që turqit i quanin Qele-Kulla!

Prandaj, më 28 qershor 2008 gjithë ata serbë që mendojnë t’i përkujtojnë të parët e tyre do të ishte mirë t’i vizitojnë ato vende dhe t’i mallkojnë pasardhësit e Vuk Brankoviqit e jo të vijnë në Kosovë sepse Kosova kurrë nuk ka qenë dhe nuk do te jetë djep i tyre.

Kosova filloi të bëhej djep i serbëve pas betejës së Kosovës ku fitimtar doli koalicioni turko-serb, por Zoti e desh që ata 600 vjet mos të shtohen dhe mos të jenë kurrë shumicë sepse kështu ishin mallkuar për jetë të jetëve nga gjithë ata shprirtra të tradhëtuar.

Një ngjashmëri e festimit të tradhtisë ndodh edhe tek disa fshatra maqedone që festojnë ende tradhtinë që u kanë bërë kryengritësve shqiptarë të kryengritjes së v. 1843 të udhëhequr nga Dervish Cara, kryengritje kjo ndër ma të mëdhatë pas luftërave të famshme të Gjergj Kastriotit, si duket ky fenomen është fenomen tipik sllav!

Historia flet se pas betejës së Kosovës serbët ishin ata që shkuan në Kurshumli dhe pasi e zunë djalin e princ Llazarit, i cili ishte vetëm 14 vjeç, ia prenë atij kokën, ia qiten kokën në pjatë të argjend dhe me shumë dekorime e dhurata e dërguan në Konstantinopol.

Serbët qenë ata të parët që kaluan në islam, dhe jo vetëm që kalonin shpejt në islam po ata filluan të bënin krushqi me turqit, djali i sulltan Muratit Bajaziti u martua me vajzën e Princ Llazarit, pra me motrën e Stefan Llazareviqit, i cili bashkë me nanën e vetë pranuan të jenë popull vasal!

Pas kësaj martese edhe 601 vite tjera nuk patën të ndalur martesat dhe dashuritë tyre me turq. Veshja turke bahej me krenari deri në ditët e fundit, s'kemi e si mos ta përmendim babain e alfabetit serb Vuk Karaxhiqin, i cili mbante Fesin turk edhe në Vjenë të Austrisëm kurse Knjaz Milloshi mbante hiç ma pak se çallmën turke në kokë…!

Islamizimi nuk filloi nga shqiptarët, por nga serbët, konvertimin në islam e filloi populli serb, me shpejtësi marramendëse pjesa më e madhe e serbëve menjëherë pas betejës së Kosovës kaloi në islam.

Serbët e islamizuar ndihmonin vëllezërit e tyre Ortodoks,sehmbull tipik është kthimi i patrikanës serbe e cila kishte pushuar së qeni në v. 1459, sepse kishte ra nën Patrikanën e Ohrit. Me ndihmën e serbit të muslimanizuar Mehmet-pashë Sokoloviqit kjo patrikana iu kthye serbve në v. 1557, kthim ky që u bë në frymën e politikës dhe marrëveshjeve të bëra me krahun proturk të kishës ortodokse serbe.

Prandaj, nuk ka se si të shpjegohet vendosja e patriarkut Makarije në Patriarkanën e Pejës, për te cilin edhe historianët serbë pranojnë se i përkiste krahut proturk, krahut për bashkëpunim me turqit kundër Romës dhe botës katolike. Zaten në kohën e patriarkut Makarije shumë kisha katolike shqiptare u shndërruan në kisha ortodokse serbe! Një leje të tillë patriarku Makarije e kishte marr personalisht nga Sulltani!

Karagjergji (Gjergji i Zi) (Karagjorgjeviq) udhëheqësi i kryengritjes së parë kundër osmane, për të cilin serbët e pranojnë se ishte me prejardhje shqiptare, u tradhtua nga vetë serbët. Karagjergji s'pari u masakrua nga serbët pastaj ia prenë kokën dhe ia dërguan Sulltanit në Stamboll!

Gjatë sundimit osman pozita e gjithë popujve të tjerë, aq më tepër e shqiptarëve katolikë, që nuk pranonin islamin ishte shumë e disfavorshme. Serbët bënin krushqi me turqit, kurse shqiptarët me në krye Gjergj Kastriotin, luftuan edhe 25 vjet tjera me radhë kundër hordhive turke. Pas vdekjes së Gjergj Kastriotit për shqiptarët po fillonte golgota e vërtetë zhdukjes.

Kur i kemi parasysh këto e shumë fakte të tjera mendoj se pjesa e mbetur shqiptare për ta ruajtur substancën kombtare zgjodhi si rrugë konvertimin në islam.

Përfundim:

Pushtimet Turke në gadishullin ballkanik erdhën si rezultat i ndarjes së Krishtenizmit në atë Ortodoks me qendër në Stamboll dhe në atë Katolik me qendër në Romë. Në këtë kontekst mund të shpjegohet "koalicioni" i fshehur myslimano-ortodoks mes osmanëve dhe serbëve, i cili doli shterp sepse Osmanët u kënaqen me përqafimin e shkinave serbe duke lanë rehat Europën katolike pas disa tentimeve për pushtim por pa sukses.

Në fakt Osmanët duke lanë anash Romën kaluan më mirë, 600 vjet me radhë ata sunduan rehat rivalët e Romës dhe normal se u kënaqën me miqësinë 601 vjeçare serbe.

Në gjithë këtë cirkus të historsisë nëse mund ta quajmë kështu më së keqi e pësuan shqiptarët që nuk arritën as sot e kesaj dite t'i kuptojnë këto lojra të "trimave rrenacakë serbë”.

Në frymëne vijës së Theodosit që u përcoll me shekuj, serbët u munduan ta bëjnë për vete edhe Hamzain e Mojsi Golemin duke i bindur ata se armiku i tyre ishte Roma e jo Stambolli.

Kjo propagandë vazhdoi me shekuj ndër shqiptarët, hoxhallarët serbë, rusë etj., mbanin vajz (ligjërata) nëpër xhami duke u thënë shqiptarëve të konvertuar në myslimanë se dallimi mes myslimanëve dhe ortodoksëve është sa maza e qepës kurse me katolikët jeni larg si dita me natën! Ky shpjegim u mundua të futet deri në ditët tona si "urdhër" në vetëdijen dhe nënvetëdijen tonë.

Ta lëmë hallin që kanë serbët me kujtesën tyre të shtrembëruar historike, e lemë anash për momentin edhe ndërgjegjen e Europës, të shohim se ç’ka kemi bërë ne në këtë drejtim.
Historianët shqiptarë nuk i kanë kushtuar kurrfarë kujdesi kësaj beteje, krijues shqiptarë kanë shkruar romane historike për ngjarje që nuk çojnë kurrfarë peshe historike, janë shkruar e luajtur drama, janë incizuar filma nga më të ndryshmit, por beteja e Kosovës është lënë sikur mos të ketë ndodhur në Kosovë, sikur mos të jetë çështje me rëndësi për kujtesën historike, e cila është bazë për ardhmëri.

Asnjë nga qeveritë kosovare të pasluftës nga 99-ta e deri sot nuk ka bërë farë plani se si duhet t’u zihet vendi këtyre "trimave rrenacakë" që mos të kenë vend e fytyrë për të ardhur në vend të huaj, në vendin, të cilin e kanë gjakosur para 619 vitesh!

Kjo ardhje e sivjetme në emër të Princit Llazar ishte e ngjashme me ate të Millosheviqit në v. 1989, ishte e drejtuar kundër lirisë e pavarësisë së Kosovës, kundër shqiptarëve dhe aleatëve të tyre katolikë.
http://bshz.ch/modules/news/article.php?storyid=37