Nji nga poetët e parë në Toskëni, Haxhi Shereti, shkroi nji poemë epike me 15 mijë vargje për Ali Tepelenën. Quhet "Ali pashiadë". Diku janë edhe këto vargje:
᾿Αρβανιτιὰ καὶ ῾Ρούμηλη ταῖς δένει μὲ ἕνα ῥάμμα,
ὁ λύκος καὶ τὸ πρόβατο τὰ δύο βόσκουν ἀντάμα
Shqipní e Rumeli i lidhi me nji lak,
ujk e kingj të dy i ushqeu bashk'
Ali Pasha me të drejtë kreditohet se krijoi nji shtet de facto të pamvarun, e me këtë edhe embrionet e nji proto-nacionalizmi etatist shqiptar. Në anën tjetër duhet me pranue që edhe helenizmi përparoi aq fort sa me shumë gjasë kufijtë e grekosferës do të zgjenoheshin deri në Shkumbin.
Vetë rasti i autorit të këtyne vargjeve, Haxhi Sheretit, flet vëllimshëm: nji shqiptar delviniot shkruente në nji greqishte lokale.
Edhe ky rast përgënjështron pandehmën blatante se Perandoria Osmane e feja muhamedane ka qenë nji barrierë kundër huajësimit gjuhësor. Në fakt, elita myslimane e jugut (pashallarë, bejlerë, agallarë, dervenxhi) e përdorte dendunisht greqishten si gjuhë të shkrume. Dhe kjo zgjati deri në ditën e mbramë të osmanlive në jug: edhe Esat Bylkati, sheherli i Janinës, shqiptar prej nane e babe, komandant në za në Galipol, fliste greqisht deri më 1913.
Me e vnu pikën e fundit mbi "i": perandoria âsht e lig si esencë e imanencë. Për popuj të numërt ajo mbase i then barrierat dhe e vrullon komunikimin, por për të vegjlit i përvëlon në kazanin e saj shkrirës (melting pot). Dhe shqiptarëve iu lujtë temeli i nanës nën osmanët...