Poezi te ndryshme

2AC26EC0-9B29-4F2F-8EEA-6217FCF7E186.jpeg

Ç’barkë po vjen po vjen atje përtej?
A është një fener apo një yll?
Ç’barkë po vjen po vjen atje përtej?
Është një dritë e bukur si yll
Dhe nuk dihet se ku shkon!
Është Venusi, është i bukuri Venus!
Është një shpirt apo yll i bukur bruz?
Ç’barkë po vjen po vjen atje përtej?
Është një dritë e bukur si yll…
Dhe nuk dihet se ku shkon!
Është Venus, Ajo është një Venus,
Është një yll që shkëlqen e ndriçon
Që rrugën na ndriçon në natën pus
Dhe Dashurinë sublime na tregon
Është plot mister e i bukur shumë
Sa as natën nuk lë fare gjurmë
Dhe nuk dihet se ku shkon!

R.Dario
 
“Urrejtja dhe dashuria” -
Arben Duka

Një ndjenjë e re – që zemrën peshë ma mban,
sërish nga gjumi nesër do më zgjojë,
do të harroj çdo gjë që ne na ndan,
e atëherë çdo gjë do na bashkojë.
Kufijtë e ndarjes e të dashurisë,
si fije peri – krejt të holla janë,
ndaj dhe dilemma rron mes njerëzisë,
kur të dy ndjenjat rriten pranë e pranë.
Dhe njëra tjetrën natë e ditë ushqejnë,
në një mënyrë krejt të rastësishme.
sot njëri tjetrin për vdekje urrejnë.
nesër shkrihen në puthje të magjishme.
Mes njëra tjetrës kufij të saktë s’ka,
se zemra s’mund të ndahet me kufi,
kur ndez e shuan zjarre të mëdha,
kur rrit urrejtje edhe dashuri.
Nuk shkroi më kot poeti i lavdishëm:
“Urrejtja është zjarr’ i dashurisë,
tërmetet s’janë nga ‘to më të fuqishme,
të dyja tok – motor i njerëzisë”.
Kaq kam mësuar unë nga kjo jetë,
jo thjesht për faktin se më la rinia,
po Bota krejt lëviz – në të vërtetë,
o nga urrejtja – o nga dashuria.
Dhe – për më tepër – ndoshta mund të vlejë,
ajo që mbi të bardhë u shkrua me bojë:
“Një zemër që s’ka forcën të urrejë,
nuk ka fuqi as të dashurojë!”
 
Besoja se njerëzit i ndan largësia,
por e ndieva se i ndan shpërfillja,
Mendoja se dashuria buron nga sytë
kur pashë të verbërit se si duheshin,
kuptova sa i verbër jam
Kujtoja se dashuria gjallërohet nga fjalët,
kur pashë shurdhmemecët se si shpreheshin,
kuptova sa shurdhmemec jam
Gjykoja se njerëzit tradhtojnë njëri-tjetrin
por u bëra i vetëdijshëm që secili tradhton veten:
burrat shpirtin, gratë trupin.

Fatmir Muja24F8FF79-F01D-4B6A-AEBC-F55AEE8B616A.jpeg
 
To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.


Filloi vjeshta
E ndjeni zhurmen e gjetheve kur bien?
Filluan tè zhvishen dhe pemét.
Era filloi tè bèjè zhurmè gjer nè kufijte e pyllit.
Aty ku zëri bëhet jehonë.
E dallgët bëjnë zhurme
I dëgjoni?
Po aromen e vjeshtës e ndjeni?
Unè e ndjej!
Dallgët, mè nuk flenë,
Dhe shpirtrat e njerèzve, janè tè zhveshur!
 
KAQ SHUMË GURË HODHËN PËRMBI MUA…

Kaq shumë gurë hodhën përmbi mua
Sa sot asnjë prej tyre s’më frigon
Me ta një kullë e hijshme u ndërtua
M’e lartër se çdo kullë ajo qëndron.
Ndërtuesit e saj falënderoj
Paçka se e ndërtuan me nxitim.
Prej saj më shpejt agimin e shijoj
Dhe diellin shikoj me gjatë në perëndim.
Dhe në dritaren time ditë për ditë
Fryn erë deti më flladit.
Në dorën time vjen pëllumbi ha
Pa në mos mund të shkruaj më diçka
Një ditë, e perëndishme, krahëlehtë,
Do vijë muza për ta shkruar vetë. (Anna Ahmatova)

Përktheu: Petraq Kolevica
 
Hija e shpirtit tim

Hija e shpirtit tim
Fluturon në një perëndim alfabeti,
Mes librash
Dhe fjalësh.
Hija e shpirtit tim!
Kam arritur në vijën ku bie
Malli,
Dhe pika e vajit shnderrohet,
Në albastër shpirti.
(Hija e shpirtit tim!)
Kupa e dhimbjes
u mbarua,
por kjo është arsyeja dhe përmbajtja
e buzëmbledhjeve të vjetra të mesditës
e vështrimeve të vjetra të mesditës.
Një labirinth i mjegullt
Yjesh të tymtë
Grackon iluzionet e mia
Aq të venitura.
Hija e shpirtit tim!
Dhe një aluçinacion
Mëkon vështrimet.
E shoh fjalën dashuri
Të zhveshur.

Federico Garcia Lorka

26B89AF6-0E15-42F0-8C30-3778CC282F17.jpeg
 
~ THESARI IM ~

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje
Çfarë pretendon se do shikoje ?
Cilin përbindësh mendon se fsheh ?
Po të zhgënjej, por nuk më njeh.

Nuk ka nevojë për të trokitur
Hyr, shih, kërko, mbet’ e habitur
Mure të zbrazëta, lyer pa ngjyra
Fotografi, por pa fytyra .

Diku e hedhur afër shtratit
Është një kuti ; e tersit dhe e fatit.
E mbushur plot është me kujtime,
Brënda është, gjithë historia ime.

Janë fjalët që kam thënë aty
Gjithkënd njoha, përfshi dhe ty.
Gjithçka bëra, e që vetëm i ëndërrova,
Vëndet ku shkela, vëndet ku jetova.

Janë zënkat tona dhe mëritë
Janë puthjet netëve pa dritë.
Veset e mia që aq i urreve
Mërgimi i ngadaltë i reve.

Dënimet që vuajta për ty
Herët që s’të pashë në sy
Jetët që pa ty jetova,
Të tjera femra që dashurova .

Janë dhe sekretet që s’të kam thënë
Dhe amanetet që të kam lënë
Fëmijët që kurrë nuk më lindën
Epshet që vrava, se nuk mu bindën.

Ka letra që për ty i shkrova
Në zarfet që kurrë s’ti dërgova.
E nëse gjithçka përmbysë do kthesh,
Sekretin më të madh do gjesh.

E kam fshehur në fund fare
Po s’e gjete, s’ke parë gjë fare.
Nxirre mes duarsh në shtërngim,
Atë më të shtrenjtin, sendin tim.

Balsamin që plagët mi shëronte
Kur kjo jetë-djall, më kafshonte.
Para fytyrës ngadalë afroje,
Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.

E kur ngadalë ta kesh zbuluar,
Veç një pasqyrë do gjesh në duar.
Do shohësh veten, reflektim
Se ti ishe,
THESARI IM !

( Charles Baudelaire )

08F82B35-9410-4D4D-98C7-03EAFC93EF13.jpeg
 
Gjeje forcën

Shikoje jetën si një lule, mos e këput,
jepi frymën e kërkuar, me gjak e mund,
është e vështirë e ke këputur, të lë pa fjalë,
ti e di çdo gjë e shkruar, nuk mund të ndalë.

Mos u lodh kur buzëqesh, në dëshpërim,
si dikur mbi gjemba shkuar, drithërim,
në ato netë të mbajtur zgjuar, lotët derdh,
mbaje zemrën ledhatuar në dritë e shpres.

Kur e sheh dhimbjen që vjen, mos loto,
jepi plagës më shumë zjarr, dhe duro,
mos e merr detin me dallgë, se humbet,
në një vark të arratisur, jeta vet.

Po e pe trupin të rraskapitur, hapi vend,
për çdo dhimbje të goditur, thur një këngë,
buzëqesh siç të ka hije, çdo sahat,
gjeje forcën dhe kur bie, mos u ndal!

Mos e thaj lulen e çelur, jepi jetë,
me gjak shpirti ti ujite, kur të thërret,
për ato plagë që të janë hedhur, mos rënko,
çdo pik loti që ke derdhur, nis kujto.

Majlinda Pajaj.
 
MINIATUARA : Do të bëhem lot


1.Një ditë - kur të mungoj!

Mos më kërko në jug e veri !

Do të bëhem lot - të pikoj,

nga qielli - për të bleruar ti!

2.Tani, nuk jam ndër të gjallë!

Më preku në damar një shfrim !

I verbuar endem me sytë në ballë ,

më shpiejnë në vend-varrim!

3.Të shenjtërova ! Yll të bëra !

i di të gjitha ato ndodhi!

Ra furtuna - u shemb rëra

Kalaja shpresë - u ngri !

4.Për një çast u bëra i "shtirë "

Një jetë pa jetë u shua!

Po deshe më bëj dhe xhevahirë

-dhe shekujt ! Nuk i dua!


5.Jam shndërruar në mërgatë

bart dhembje , bëhem hi!

Më ndjek kukama me shamatë

- se të desha Ty!..*feneri
 
NUK IA VLEN…

…të ngjitesh lart,
kur qiell më s’ka
dhe udha shkon teposhtë…

…të jesh a të mos jesh,
kur të gjithë janë
e asnjë nuk është.


artangjyzelhasani
 
Nga Dori Camaj

Asht...

Asht nji vend...
Që mban do andrra...
T'harlisuna n'sy shpirtnash...

Asht nji gji...
Që mban nji flak..
T'përzhitun n'hi yjsh..

Asht nji vash..
Që kep dhimtën e zemrës..
Me fill ari t'flokve ujvarderdhun..

Asht nji Natë..
Që n'skuta t'jets fshehet..
E dits ja merr edhe diellin e parë...
Hiç pa i çel sytë..
 
KUR PRITJA MBARON

Të prita shumë e ditët humba,
E netëve shpirtin e humbja krejt.
Kur shpirti mëson të arratiset,
Nuk kthehet më, në rrugë të drejt!

Tani rebel edhe i dehur,
Nuk mund të pres asgjë nga ti.
Sa dashuri mbeti pa shprehur,
U tret në pritje! Sa dashuri!

Diku dëgjova për “ardhjen’’ tënde,
Nuk u gëzova për çudi.
Ndoshta shpirti që të donte,
S’është me mua më, tani!

E huazuar .
 
Hija e shpirtit tim
Fluturon në një perëndim alfabeti,
Mes librash
Dhe fjalësh.
Hija e shpirtit tim!
Kam arritur në vijën ku bie
Malli,
Dhe pika e vajit shndrrohet,
Në albastër shpirti.
(Hija e shpirtit tim!)
Kupa e dhimbjes
u mbarua,
por kjo është arsyeja dhe përmbajtja
e buzëmbledhjeve të vjetra të mesditës
e vështrimeve të vjetra të mesditës.
Një labirinth i mjegullt
Yjesh të tymtë
Grackon iluzionet e mia
Aq të venitura.
Hija e shpirtit tim!
Dhe një aluçinacion
Mëkon vështrimet.
E shoh fjalën dashuri
Të zhveshur.
Bilbili im!
Bilbil!
A po këndon?

Federico García Lorca
 
Fatmir Baçi

NJERZIT PLAKEN LEHTË

Do plakemi një ditë, njerëzit plaken lehtë.
Disa fjalë të urta, dietë për sklerozë.
Lajthimet larg dhe kaq, thinjat dalin vetë.
Rrudha ca më shumë, e ca më pak xhelozë.
Kur muzgu të ketë rënë, i beftë dhe hënë e plotë,
Kur larg të jesh nga unë, shpëtuar e ikur,
Netëve pranë dritares, në xhamat e ftohtë,
Do shohësh ngjashmërinë, të vetme të drobitur.
Pastaj do ngushëllohesh, sikur xhamat gënjejnë.
Në dhomën e grimit do kërkosh shpëtim.
Një pasqyrë e madhe, e drita tej e tej.
Siç i deshe vetë, veç dhe një kujtim.
Mos më ler atje, jam ngushtë në kujtesë.
Vitet bënë të tyren, tani gënjej më mirë.
Tek një varg i humbur, këngët i ndërpres.
Të dëgjoj pak mall, të prushtë, të përtërirë.
Pas tij, nga krisë e xhamit, me erën do vij fshehtë.
Do ndaloj në krëhër, të derdhem nëpër flokë.
Mornica do mbjell qafës, gjinjve fllad të lehtë.
Veç të të jem pranë, vetëm s'të shoh dot.
Të iki pastaj larg, unë veç të iki di.
I vesh këpucët prapthi, vetëtimat përgjoj.
Darkoj herë-herë me to, në netët me shi.
Pas stuhisë në ag, më shuhen dhe unë shkoj.
Do plakemi një ditë, njerëzit plaken lehtë.
Disa fjalë të urta, dietë për sklerozë.
Lajthimet larg dhe kaq, thinjat dolën vetë.
Rrudha ca më shumë, e ca më pak xhelozë.
 
Po të puth m'u në ballë,
po largohem me kaq mall,
E të them një fjalë ta dish,
se njerëzia keq s'e kish,
jeta ime një ëndërr ish.

Nëse shpresa kështu ka ikur
brenda ditës krejt e fikur
apo për një vit e shuar
njësoj është e larguar
gjithçka shohim apo duket,
ëndrra brenda ëndrrës zhduket.

Në mes detit larg nga zalli,
shkrehet dallga porsi malli,
dhe në dorë shtrëngoj lart,
ca grimca rëre të artë
por si shkasin si tentojnë,
përsëri në det shkojnë,
vajin tim, zogjtë e dëgjojnë.

Zot, pse nga dora ato bien
dhe si gishta të më mpien,
një grusht rëre kisha dëshirë,
t'ja vjedh dallgës pa mëshirë,
Gjithçka shohim apo duket
ëndërr që në ëndërr zhduket...

Edgar A. Poe
 
Po të puth m'u në ballë,
po largohem me kaq mall,
E të them një fjalë ta dish,
se njerëzia keq s'e kish,
jeta ime një ëndërr ish.

Nëse shpresa kështu ka ikur
brenda ditës krejt e fikur
apo për një vit e shuar
njësoj është e larguar
gjithçka shohim apo duket,
ëndrra brenda ëndrrës zhduket.

Në mes detit larg nga zalli,
shkrehet dallga porsi malli,
dhe në dorë shtrëngoj lart,
ca grimca rëre të artë
por si shkasin si tentojnë,
përsëri në det shkojnë,
vajin tim, zogjtë e dëgjojnë.

Zot, pse nga dora ato bien
dhe si gishta të më mpien,
një grusht rëre kisha dëshirë,
t'ja vjedh dallgës pa mëshirë,
Gjithçka shohim apo duket
ëndërr që në ëndërr zhduket...

Edgar A. Poe
Ky edgari e di qe ka qene pak gay ? Puthte shoket .. dhe jo vetem ne balle 😂
 
Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet fillin


e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh,

sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin

por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh…

Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur,

e, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh,

madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur,

me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh…



Në mundsh t’mendosh, por jo gjer në shkatrrim,

të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh,

dhe t’i trajtosh njëlloj e pa dallim

ngadhnjim e shpartallim burim mashtrimesh…

Në durofsh dot thëniet e tua të drejta

në kurthe për trutharët, kopuket që t’i kthejnë,

t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta

e prapë t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë…



Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh

si në kumar, në një të vetme lojë,

të rrezikosh, të humbasësh e prapë t’ia fillosh,

dhe humbjen kurrë të mos e zesh në gojë…

Në i detyrofsh dot muskul, nerv e puls e zemër

të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e kotë,

e të qëndrosh kur s’ke asgjë më veç vullnetit,

që vetëm fjalën “Qëndro!” gjithmonë të thonë…



Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin tënd ta ruash

e t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të verbon…

Nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të vuash,

dhe gjithkend e çmon, por veç sa meriton…

Në mundsh t’i mbushësh ti minutat aq të renda

me vepra që peshojnë

dije dhe mos kij asnjë dyshim,

se jotja do të jetë Bota, me ç’ka brenda,

dhe BURRË do të jesh, o biri im!



Poezi e Rudyard Kipling

Përkthyer nga Robert Shvarc
 
WANTED

një jetë të tërë
kërkojmë tjetrin brenda vetes
ta gjejmë
ta vrasim
ta varrosim
dhe pastaj ta nderojmë
si shenjtin që nuk bëri ndonjë mrekulli
por u gjënd brenda njeriut të gabuar
derisa një ditë kuptojmë
zemra nuk është altari ynë
por varreza e të tjerëve
dhe në hyrje të saj
mirëmbajtësi i mendjeve të turbullta
para se të vdiste nga mërzia
la porosinë e fundit
“mos i vrit të gjithë
por veç ata që të ngjasojnë…”


(nga “FATA MORGANA”, 2023)
©artangjyzelhasani
 
To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.
 
Pse të kam në mendime!?
Sepse je gjysma e jetës sime
Eh më thuaj a kam faj
Që shpesh’ herë për ty qaj
Që ti më lëndon cdo ditë më shumë
Më thuaj prap ,a kam fajë un?
Jam njeri dhe un si ti !
Se durojë këtë jetë, pa dashuri.
Dëshiroj dhe unë një fjalë të ngrohtë
Që mos të jem e tepër në këtë botë..
Ne jetë mos ki asnjë dyshime
Hapur e ke vendin tek zëmra ime!
Ke hyrë brenda ,ke zënë vend
Je dashuria ime ,që më cmend 😉
Sa do doja të përqafoj..
pranë vetes fort të shtrëngoj..
të prek ato buzët e tua..
sepse kjo bukuria jote më cmendë mua…
të ledhatoj ato syt me dashuri …
të rrëmbej si era me shi..
të ndiej aromën tënde ,të shoh në sy..
sepse nga malli po vdes për tyy…🥰
 
Pse të kam në mendime!?
Sepse je gjysma e jetës sime
Eh më thuaj a kam faj
Që shpesh’ herë për ty qaj
Që ti më lëndon cdo ditë më shumë
Më thuaj prap ,a kam fajë un?
Jam njeri dhe un si ti !
Se durojë këtë jetë, pa dashuri.
Dëshiroj dhe unë një fjalë të ngrohtë
Që mos të jem e tepër në këtë botë..
Ne jetë mos ki asnjë dyshime
Hapur e ke vendin tek zëmra ime!
Ke hyrë brenda ,ke zënë vend
Je dashuria ime ,që më cmend 😉
Sa do doja të përqafoj..
pranë vetes fort të shtrëngoj..
të prek ato buzët e tua..
sepse kjo bukuria jote më cmendë mua…
të ledhatoj ato syt me dashuri …
të rrëmbej si era me shi..
të ndiej aromën tënde ,të shoh në sy..
sepse nga malli po vdes për tyy…🥰
Kush e ka bere kete gjene me rime ?
 
To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top