Poezi Dashurie

~Dashuria shikoi kohën dhe qeshi,
sepse e dinte që nuk i duhej.
Derisa të vdes për një ditë,
dhe të lulëzosh në mbrëmje,
nuk ka ligje për t’u zbatuar.
E zuri gjumi në një cep të zemrës
për një kohë që nuk ekzistonte.
Vrapo pa u larguar,
u kthye pa u larguar,
koha vdiq dhe ai qëndroi ~
Luigi Pirandello
 
PERTOJ TE DASHUROJ PERSERI…

…por ty do të të dua lehtë, ngadalë
do të të puth pa zë dhe fjalë
dhe pastaj…
vetëm për një çast pastaj
qetësinë time të errët
do ta shkëlqejë e tëra
dritë e vetëtimës
para se të bjerë rrufeja
si ti në krahët e mi…
nuk do të na vrasë
do të na verbojë
dhe kjo duhet të na ngushëllojë
vetëm të verbërit
dinë të lexojnë
letra të pashkruara
dërguar njëri tjetrit…
© artangjyzelhasani
 
Sa me fat jemi
për çdo kthesë të humbur dhe
dështim i gjatë?
Të gjitha këto rrugë me erë unike,
marrë veçmas dhe vetë,
pamundësisht konvergimin në një mënyrë që
vështirë se ka kuptim.
Duke na bashkuar.
Mund të kishim ndodhur vetëm kaotike.
Unë dhe ti ekzistojmë në mënyrë të palogjikshme,
pa arsyetim,
dhe në mënyrë perfekte.
Dy rrugë që bashkohen në
një aventurë e pa hijshme që do të thotë të jetë
ndarë vetëm me njëri-tjetrin.
Duke vozitur drejt nëpër horizonte me dritaret tona poshtë,
duke kaluar ditë duke ndjekur mot më të mirë.
Sa me fat jemi
të kesh gjetur botën tek dikush
me kë tani mund t'i shohim të gjitha?
Po e përjetojnë edhe përmes syve të tyre?
Ndoshta nuk ishim kurrë të humbur.
Ndoshta thjesht po mësonim të thyheshim
në të gjitha mënyrat e duhura.
Krijimi i dhomës dhe hapësirës
që tjetri të gjejë një shtëpi brenda.
Të mësosh se si të duash
nga ndonjë vend i panjohur.
Thonë se është udhëtimi
më shumë se destinacioni
kjo ka rëndësi,
dhe ne jemi prova që është e vërtetë.
E bukura është e panjohura,
këtë jetë bashkë -
aventura që fillon dhe mbaron
me të humbur përkrah teje.
Xh. Raymond
 
- Ç'do bëjmë atëherë?
- Dashuri.
- A thua?
- Po.
- Përkryer! Po zhvishem atëherë.
- E pse do të zhvishesh?
- Që të bëjmë dashuri.
- E kush të ka thënë se duhet të zhvishesh për këtë?
- Po, mesa di unë, kështu bëhet!
- Jo, s'është dashuri ajo, është zotërim.
- S'po kuptoj fare, e si bëhet?
- Ashtu e veshur, kuvendojmë derisa të lodhemi, derisa t'ia dalim të lexojmë njëri-tjetrin, derisa ta dimë gjithçka përmendsh, derisa tu heqim velin të fshehtave tona më të thella, derisa të shkrihemi veç duke u parë, derisa këta sy të rraskapiten e të më shtrëngojnë të fle.
- E a do rrekesh t'i mbash ende çelur?
- Po, vetëm për të të soditur ty.
~𝐯𝐢𝐚 𝐂𝐇𝐀𝐑𝐋𝐄𝐒 𝐁𝐔𝐊𝐎𝐖𝐒𝐊𝐈
 
NeVertiti said:
- Ç'do bëjmë atëherë?
- Dashuri.
- A thua?
- Po.
- Përkryer! Po zhvishem atëherë.
- E pse do të zhvishesh?
- Që të bëjmë dashuri.
- E kush të ka thënë se duhet të zhvishesh për këtë?
- Po, mesa di unë, kështu bëhet!
- Jo, s'është dashuri ajo, është zotërim.
- S'po kuptoj fare, e si bëhet?
- Ashtu e veshur, kuvendojmë derisa të lodhemi, derisa t'ia dalim të lexojmë njëri-tjetrin, derisa ta dimë gjithçka përmendsh, derisa tu heqim velin të fshehtave tona më të thella, derisa të shkrihemi veç duke u parë, derisa këta sy të rraskapiten e të më shtrëngojnë të fle.
- E a do rrekesh t'i mbash ende çelur?
- Po, vetëm për të të soditur ty.
~𝐯𝐢𝐚 𝐂𝐇𝐀𝐑𝐋𝐄𝐒 𝐁𝐔𝐊𝐎𝐖𝐒𝐊𝐈
Click to expand...
Këtë poezi e adhuroj 😍
 
Ajo ishte e lumtur
por në një mënyrë të vërtetë të papërpunuar.
Lloji i lumturisë
që rritet nga muck.
Lloji që e bën të pamundur
për t'u trajtuar për këdo pa kurriz.
Ajo ka pyetje që kërkojnë përgjigje.
Ajo dëshiron të dij gjithçka.
Historinë tënde,
makthet e tua,
çdo qytet që keni vizituar.
Kështu që ne folëm.
Dhe ajo dëgjoi.
Krisht,
I tregova shpirtin tim
sikur po më shpëtonte.
Kur me të vërtetë,
ajo po udhëtonte diku në re
përmes meje.
Ajo ishte e tmerruar nga gjërat që duhet t’i donte
dhe i donte gjërat që duhet ta kishin tmerruar atë.
Folëm për të njëjtat dhimbje.
Kush të lëndon më shumë se ata që janë më afër?
Po, po,
ajo ishte e ndrydhur
dhe konfuz
dhe jo i pushuar mirë.
Por ajo dëgjoi
sikur koha nuk kishte rëndësi.
Dhe njëherë e mirë
gjithçka qëndronte e qetë.
Çdo gjë përveç zemrës së saj.
Kjo do të ishte gjithmonë te egër
në një mënyrë të vërtetë të papërpunuar.
Xh. Raymond
 
Sot, mendova për ty,
Dhe u ndjeva i ngushëlluar
Nga prania jote.
Unë pothuajse mund të shoh
Drita e buzëqeshjes tënde
Duke qetësuar shpirtin tim.
Pothuajse dëgjova
Tingulli i zërit tënd
Qëndrueshëm dhe plot.
Pothuajse mund të ndjeja
Dora jote që po shtrihet për timen
Dhe duke u kapur fort.
Pothuajse mund të nuhas
Aromën e pishave,
Aty ku uleshim të rrethuar nga pemët.
Pothuajse mund të shijoja
Kafja si ne
Fliste aq lirshëm.
Mund ta ndjeja
Dashuria jote kaq e plotë
Përmes këtij momenti kaq gjallë.
Dhe e di që je me mua.
E di disi, ti je me mua.
Dhe unë do të të gjej në zemrën time,
Në kujtimet tona.
Liz Newman
 
TELASHET E DASHURISE…
… nuk fillojnë atë çast
kur ti thua “të dua”
por kur thua “të dua shumë”
ajo “shumë” që askush s’e ka matur
është metri ynë i gabuar
që duke na nxjerrë më të gjatë nga sa jemi
na shkurton të gjithëve nga pak…
dashuria për një grua
është një burrë
që ndodhet pranë saj ose jo
as shumë
as pak
por gjithnjë
ose
kurrë…
dashuria për një burrë
është një grua
që ndodhet aty edhe kur mungon
dhe zëri i saj kumbon edhe kur ajo hesht
gruaja e jashtëzakonshme
që të sheh drejt e në sy dhe të jepet
as pak
as shumë
por aq sa është…
(nga vëllimi poetik “LIBIDO” 2024)
©artangjyzelhasani
 
Një femër

Ata u deshën me afsh e zjarr,
Ajo – çapkëne, ai – kusar.
kur ai ndonjë mufke ia veshte,
Ajo kërcente në shtrat dhe qeshte.
Ditën shkonin për bukuri,
Natën ajo flinte mbi gjoksin e tij.
Kur e futën në burg atë, ajo s’reshtte
në dritare qëndronte dhe qeshte.
Ai i fliste. ”O, eja këtu
se më merr malli kaq fort për ty.
Ty të thërres se do vdes” – i theshte,
ajo tundte kokën dhe qeshte.
Në orën gjashtë ai u var.
Në orën shtatë e kallën në varr.
Në orën tetë, ajo që e deshte,
pinte verë të kuqe dhe qeshte.

H.Heine
 
Moonchild said:
Një femër

Ata u deshën me afsh e zjarr,
Ajo – çapkëne, ai – kusar.
kur ai ndonjë mufke ia veshte,
Ajo kërcente në shtrat dhe qeshte.
Ditën shkonin për bukuri,
Natën ajo flinte mbi gjoksin e tij.
Kur e futën në burg atë, ajo s’reshtte
në dritare qëndronte dhe qeshte.
Ai i fliste. ”O, eja këtu
se më merr malli kaq fort për ty.
Ty të thërres se do vdes” – i theshte,
ajo tundte kokën dhe qeshte.
Në orën gjashtë ai u var.
Në orën shtatë e kallën në varr.
Në orën tetë, ajo që e deshte,
pinte verë të kuqe dhe qeshte.

H.Heine
Click to expand...
Qeshte korba , qeshte ...shyqyr qe vdiq ka thene , po ishallah e ka pasur pijen me te qare 😛
 
Punk1 said:
He , te ka rene ne dore ndonji kerci bualli , qe do 8 ore te shperbehet ne temperature maksimale ? 😂
Si kam folur tani , si profesionist i vertete 😂
Click to expand...
pse tallesh këta për 5 min mbarojn punë shpërbëhen si të jen bërë me cikra ....(po e di shprehjen e gjysheve tona 😂😂😂)
 
Duhet të kyçeni ose të regjistroheni për t'u përgjigjur.

Konkursi Letërsisë

  • 1-Bëju.

    Votat: 11 40.7%

  • 2-Ankth mesnate.

    Votat: 3 11.1%

  • 3-Të dua ty.

    Votat: 8 29.6%

  • 4-Nje kujtim.

    Votat: 5 18.5%
See comments…
Back
Top