Gjarperesha
Anëtar i Respektuar
Dje një familje nga Tirana, iu desh të mbulonte me dhe dhe kurora lulesh Endin, një djalë 14 vjeçar, i cili u vetëvar. I la ëndrrat në mes, i preu shpresën prindërve për ta parë djalin në skenat e teatrove të baletit, i dërrmoi shpirtin ndërsa pyesin pafundësisht veten PSE, PSE NDODHI, vetëfajësohen, vetëgjykohen, i humbi besimin në Zot, se një e keqe më e rëndë për një nënë të humbë fëmijën s’ka... donin ta shihnin dhëndër. Dhe shpirti i nënës së mjerë nuk ngrihej dot nga gropa që u mbush ngadalë me lopatat e dheut që i binin mbi. Nuk donte të kthehej në shtëpi, nuk mund t’a linte djalin e saj që s’i kishin dalë ende mustaqet, në vendin ku prehen të ndjerët. Ai iku i veshur me kostumin popullor të cilin e përdorte për të dhënë shfaqe dhe me sytë gjysmë të hapur, sikur donte të shihte edhe një herë, për të fundit herë, ata që e rritën e i dhanë jetë.
****
اdo ditë dëgjojmë pafund vajza të reja që pinë bar miu, për një dashuri të humbur. Por a ja vlen të çosh jetën dëm për një njeri që nuk të ka vlerësuar, ndërsa lë pas shpirtin e dërrmuar të nënës së mjerë që qan me lot e me fjalë vajzën?
Mezoburra dhe nëna që zgjedhin po këtë rrugë sepse s’mund t’i plotësojnë fëmijëve të tyre kërkesat më minimale. Por a ja vlen të lesh në rrugë ata fëmijë, që për më shumë kanë nevojë për Ju, sesa për një akullore.
Djem të rinj që kur bëjnë krahasimin me bashkëmoshatarët e tyre, të cilët vijnë nga familje me më shumë para, bien në depresion, duke menduar se e ardhmja e tyre do të jetë me e keqe se ajo e prindërve të tyre. Por a ja vlen të dorëzohesh kaq shpejt... Të mos i japësh vetes mundësi të luftosh për të qenë më mirë...
Djem e vajza të vogla që sapo kanë një zënkë banale, një “plan” që të shohin se kush do të jetë në varrimin e tyre, e këtë e provojnë me idenë se mund të kthehen sërish duke mos e kuptuar mirë çfarë është vdekja. E ndërsa janë në grahmat e fundit të gjithë luftojnë për të shpëtuar, por manteli i zi i ka mbështjellë tashmë. Të gjithë këta kanë mbyllur sytë dhe s’mund të shohin se çfarë kanë shkaktuar me largimin e tyre të parakohshëm. U kanë mbyllur jetën familjeve të tyre, i kanë kthyer në njerëz që gjysmën e kohës e kalojnë në varreza mes të vdekurve në vend që të jetonin normalisht, i kanë kthyer në mekanizma që përveç lotëve nuk prodhojnë asnjë të qeshur, vuajnë vetëm vuajnë, me shpirtin e plagosur nga humbja e të dashurve.
****
Teksa mijëra njerëz qëndronin të heshtur para arkivolit të 14 vjeçarit, mes tyre dhe shumë shokë e shoqe të tij, hoxha, ai që bëri lutjen e fundit, predikoi moralin kundër vetëvrasjeve në emër të Zotit. Zoti na e ka përcaktuar ditën kur lindëm dhe atë që do vdesim, por asnjë nuk mund të ndryshojë rrugën e tij që ka zgjedhur për ne, dhe të vrasësh veten, domethënë të ndryshosh fatin tënd. Në emër të njërës prej shumë njerëzve shpirtëvrarë nga humbja e një djali të vogël, ende të parritur mirë, ju kërkoj të mos jeni kaq egoist duke menduar se mund të shpëtoni duke u vetëvrarë. Mendoni fytyrën e nënës tuaj të mjerë, kur të mësoj që ju s’do jeni më, mendoni për babanë tuaj që edhe pse është burrë qan mbi trupin e të voglit të tij, më keq se të ishte fëmijë, mendoni për ata fëmijë që lini jetim kur ju vendosni të hiqni dorë kaq lehtësisht nga jeta, mendoni se kush do i rrisë, kush do i ushqejë, kush do i përkëdhelë dhe, sa të vështirë do e kenë rrugën e jetës pa prindërit e tyre. Mendoni përpara se të ikni, se dashuria nuk duhet t’ju vrasë, por duhet t’ju japë shpresën për të gjetur atë që vërtet ju meriton... Mendohuni dhe shihni sytë e nënës tuaj shpirtdjegur.
Të vrasësh veten nuk të bën guximtar. Guxim është të jetosh e të përballosh mbi supe sfidat e jetës, të mirat e të këqijat, zhgënjimet e humbjet, sëmundjet dhe zemrën e plagosur. Guxim është të çosh deri në fund, jetën që të kanë dhënë prindërit e tu, jetën që të ka dhënë perëndia. Mos harroni, një vendim i tillë, vret me qindra njerëz që ju duan t’ju kenë pranë, me të mirat e të këqijat tuaja.
Rezarta Delisula
****
اdo ditë dëgjojmë pafund vajza të reja që pinë bar miu, për një dashuri të humbur. Por a ja vlen të çosh jetën dëm për një njeri që nuk të ka vlerësuar, ndërsa lë pas shpirtin e dërrmuar të nënës së mjerë që qan me lot e me fjalë vajzën?
Mezoburra dhe nëna që zgjedhin po këtë rrugë sepse s’mund t’i plotësojnë fëmijëve të tyre kërkesat më minimale. Por a ja vlen të lesh në rrugë ata fëmijë, që për më shumë kanë nevojë për Ju, sesa për një akullore.
Djem të rinj që kur bëjnë krahasimin me bashkëmoshatarët e tyre, të cilët vijnë nga familje me më shumë para, bien në depresion, duke menduar se e ardhmja e tyre do të jetë me e keqe se ajo e prindërve të tyre. Por a ja vlen të dorëzohesh kaq shpejt... Të mos i japësh vetes mundësi të luftosh për të qenë më mirë...
Djem e vajza të vogla që sapo kanë një zënkë banale, një “plan” që të shohin se kush do të jetë në varrimin e tyre, e këtë e provojnë me idenë se mund të kthehen sërish duke mos e kuptuar mirë çfarë është vdekja. E ndërsa janë në grahmat e fundit të gjithë luftojnë për të shpëtuar, por manteli i zi i ka mbështjellë tashmë. Të gjithë këta kanë mbyllur sytë dhe s’mund të shohin se çfarë kanë shkaktuar me largimin e tyre të parakohshëm. U kanë mbyllur jetën familjeve të tyre, i kanë kthyer në njerëz që gjysmën e kohës e kalojnë në varreza mes të vdekurve në vend që të jetonin normalisht, i kanë kthyer në mekanizma që përveç lotëve nuk prodhojnë asnjë të qeshur, vuajnë vetëm vuajnë, me shpirtin e plagosur nga humbja e të dashurve.
****
Teksa mijëra njerëz qëndronin të heshtur para arkivolit të 14 vjeçarit, mes tyre dhe shumë shokë e shoqe të tij, hoxha, ai që bëri lutjen e fundit, predikoi moralin kundër vetëvrasjeve në emër të Zotit. Zoti na e ka përcaktuar ditën kur lindëm dhe atë që do vdesim, por asnjë nuk mund të ndryshojë rrugën e tij që ka zgjedhur për ne, dhe të vrasësh veten, domethënë të ndryshosh fatin tënd. Në emër të njërës prej shumë njerëzve shpirtëvrarë nga humbja e një djali të vogël, ende të parritur mirë, ju kërkoj të mos jeni kaq egoist duke menduar se mund të shpëtoni duke u vetëvrarë. Mendoni fytyrën e nënës tuaj të mjerë, kur të mësoj që ju s’do jeni më, mendoni për babanë tuaj që edhe pse është burrë qan mbi trupin e të voglit të tij, më keq se të ishte fëmijë, mendoni për ata fëmijë që lini jetim kur ju vendosni të hiqni dorë kaq lehtësisht nga jeta, mendoni se kush do i rrisë, kush do i ushqejë, kush do i përkëdhelë dhe, sa të vështirë do e kenë rrugën e jetës pa prindërit e tyre. Mendoni përpara se të ikni, se dashuria nuk duhet t’ju vrasë, por duhet t’ju japë shpresën për të gjetur atë që vërtet ju meriton... Mendohuni dhe shihni sytë e nënës tuaj shpirtdjegur.
Të vrasësh veten nuk të bën guximtar. Guxim është të jetosh e të përballosh mbi supe sfidat e jetës, të mirat e të këqijat, zhgënjimet e humbjet, sëmundjet dhe zemrën e plagosur. Guxim është të çosh deri në fund, jetën që të kanë dhënë prindërit e tu, jetën që të ka dhënë perëndia. Mos harroni, një vendim i tillë, vret me qindra njerëz që ju duan t’ju kenë pranë, me të mirat e të këqijat tuaja.
Rezarta Delisula
