Tema : Zgjimi i pranveres
Pershendetje dashamires se letersise : lexues, votues te ketij kendi modest qe faleminderit konkuruesve eshte gjithmone e me i bukur e me me shume ngjyra, ndjenja, emocione te krijuara per ne lexuesve.
me siguri ju deshironi te lexoni krijimet dhe jo mua
.. ju kuptoj , ndaj ja tek po vijoj pese krijime duke i uruar secilit konkurues suksese dhe cdo komentuesi dhe votuesi vazhdim te mbare...
1.
2. Kjo pranvere mban emrin tend!
Edhe pse pa fjale dhe thyer copeza te imta mbi pikepyetjet e mia jam neteve te gjata, heshtjen veshur kam , e veten urryer plot here , serisht te them se ende di te dua!
Edhe pse kur mendoja se lumturine shpirtit ia kisha mveshur si nje pelerine princeshash , jeta shijen e hidhur te harrimit me ktheu si kusur pendesash ne prag pranvere.
Ne tryezen e jetes mijra shije per te provuar , ku une e ti ulemi ne gostite qe me duart tona shtruam. Midis te embles e te kripures , te ngopurit e te pangopurit , serisht gjej veten perballe teje ne kete mengjes te vonet pranvere.
Ne pasqyre shoh veten dhe kerkoj ngultazi te shoh ate shpirt qe di te dashuroj, veten ne sy te shoh dhe te ndjej zemren si rreh serisht. Buzeqeshjen e saj ku me te forte ka peshen e ngritjes se renies , syte plot shkelqim ku shpresojne edhe per nje dite prane teje, e ku me gjithe shpirt do te te thosh serisht PO…me ty perhere! E pranoj , jam ajo qe ne thelb I beson ende perrallat, ku ne pjese romanesh qan e qesh me personazhin , ku pa kuptuar njehesohet me protagonistet e perjeton cdo histori si te ish e saja. Edhe pse jeta shpesh e perplasi ne dallge e stuhi…une ende di te dua!
Njehere ne jete ndodh cdo gje…por per ne ka patur edhe te dyte , e mund te kete edhe te trete!
E rrugetimeve te diktuara ne subkoshience ju binda serisht. Gjithcka pas krahesh hodha dhe qenien time e shkunda fort duke i hequr petkun e dhimbjes se djeshme. Duke besuar se nje dite tjeter do jete ndryshe , se gjithcka ka nje arsye, se nje dite do jete me mire ….serisht me gjen tek ti!
Degjome si nje muzike e pa kenduar me pare, si nje varg i pa shkruar, si nje pikture e pa hedhur ne telajo, do jem ende ajo qe te dua. E pas zgjimit tim rigjej serisht fytyren tende te shkrire ne nje veshtrim , ne nje prekje a perqafim. E ndoshta nje dite do harroj heshtjen , lotet, dhimbjen , dhe ne rrugen tende do jem serisht… sepse Pranvera mban emrin tend!
3. Tek ty..
Shetisja mbuluar me kujtime
ne netet e ditet larg nga ty..
tek lulet thaheshin ,njera pas tjetres ne syte e mi..
E vetmja qe celte ishte kujtimi me ty..
litaret e kohes na terhoqen, ne te kundertat rruge ..
e tash kujtime te harruar shetisin aty ,
aty ku dikur ishim bashke une edhe ti..
stolat e parkut ndjejne vetmi, ndoshta ky shi i lagu dhe ftohte kane..
sikur ne atehere kur duart leshuam dhe shikimin iku tutje ne vetmi..
ndoshta malli te merr ,ndoshta me kujton, ndoshta sa here qe gjethet bien ,ndjen nostalgji..
por pranvera vjen si nuse gjithnje perseri, dhe syte tane do gjenden ne mos sot, neser do gjenden gjithsesi...
4. Gjethet e fundit te vjeshtes.
Cme ha geshtenja ne kete periudhe :- i tha ai gjithe nerva. Ishte ulur mes dy pallateve dhe strehohej ne hijen e tyre. I zgjati shamine e tij te fshinte buzet ndersa kishte nje ajer triumfi ne fytyre. Me siguri jo nje qe mban shami ne xhep :- iu pergjigj pytjes ndersa i largoi doren me aq elegance te rralle. Shpejtoi hapat qe ti largohej ndersa ai iu afrua dhe i tha mbase ste kujtohet por ne 91 fitova maratonen. Ajo iu afrua serish duke nenqeshur kur i zgjati kemben, ai u ngaterrua dhe u rrezua. Nje burre 1.97 sa gjere gjate ne trotuar. Pasi u rrezua i tha plot krenari :- mbase se dije qe me perjashtuan 2 jave nga shkolla per kete. Ajo ishte ita e tij por nga marazi shpertheu :- cme ben keshtu moj cipeplasur. Kokat e njerezve u kthyen u kthye edhe ajo..ndersa ecte aq avash dukej sikur numeronte te fundit gjethe te thara te vjeshtes po i numeronte ajo. Iu afrua dhe e shihte ndersa ai u tregua i shkathet e kapi per dore dhe e uli ne preher. Iu afrua sikur donte ta puthte por i dha nje kafshim sa iu gjakos buza. Ai i shterngonte nyjet e duarve qe te mos i ikte dhe iu afrua tek qafa ndersa i nguli dhembet lehte :- qafa jote e dlire , e bardhe tani e njollosur me nga buzet e mia, si mundem te tua aq shume.Ajo u drodh. Gjethet e fundit te vjeshtes i mori nje ere e lehte dhe i hodhi ne perrua ndersa dora e saj dridhej si trumcak i vogel ne te ftohte.
5. Kënga e zogut
Një zog i përshpejtuar, i humbur mes ndërtesave te ngurta cicëron këngen e zgjimit e ku me siguri ballkoni i katit te tretë është fajtor për humbjen e tij pasi
lulet varen deri ne katin poshtë shumëngjyreshe plot jetë dhe ne secilën vazo nga lart shikoj shkopinj që në fundin e tyre kane flutura, zogj dhe atë buburrecin e kuq me pikëza te zeza, që nuk i di emrin më në shqip edhe pse kur isha e vogel aq shumë lozja me të ....insekt fisnik si shumë te tjerë...!
Po xixëllonjat?
Keni lozur me to?
I keni ndjekur ne darkat e pranverës?
I keni futur nëper kavanozë për të krijuar ambazhur primitiv?Keni provuar të shkruani me barkun e tyre fosforeshent shkronja nëper fustanë??
Po aromën e tokës, atë frymëmarrjen mëngjesore të gjelbërimit a e kujtoni??
....ndërkohë humba cicërimën e atij zogu, që më zgjoi nga gjumi i stinëve që kam kaluar ...
Sa vite pa i parë, sa kohë pa i ndjerë ...e perhumbur une mes mureve e formave qe njerzit kanë ndërtuar .. e mahnitem me këngën e një zogu... me kujtimet e nje xixëllonje !
Pershendetje dashamires se letersise : lexues, votues te ketij kendi modest qe faleminderit konkuruesve eshte gjithmone e me i bukur e me me shume ngjyra, ndjenja, emocione te krijuara per ne lexuesve.
me siguri ju deshironi te lexoni krijimet dhe jo mua
.. ju kuptoj , ndaj ja tek po vijoj pese krijime duke i uruar secilit konkurues suksese dhe cdo komentuesi dhe votuesi vazhdim te mbare...1.
2. Kjo pranvere mban emrin tend!
Edhe pse pa fjale dhe thyer copeza te imta mbi pikepyetjet e mia jam neteve te gjata, heshtjen veshur kam , e veten urryer plot here , serisht te them se ende di te dua!
Edhe pse kur mendoja se lumturine shpirtit ia kisha mveshur si nje pelerine princeshash , jeta shijen e hidhur te harrimit me ktheu si kusur pendesash ne prag pranvere.
Ne tryezen e jetes mijra shije per te provuar , ku une e ti ulemi ne gostite qe me duart tona shtruam. Midis te embles e te kripures , te ngopurit e te pangopurit , serisht gjej veten perballe teje ne kete mengjes te vonet pranvere.
Ne pasqyre shoh veten dhe kerkoj ngultazi te shoh ate shpirt qe di te dashuroj, veten ne sy te shoh dhe te ndjej zemren si rreh serisht. Buzeqeshjen e saj ku me te forte ka peshen e ngritjes se renies , syte plot shkelqim ku shpresojne edhe per nje dite prane teje, e ku me gjithe shpirt do te te thosh serisht PO…me ty perhere! E pranoj , jam ajo qe ne thelb I beson ende perrallat, ku ne pjese romanesh qan e qesh me personazhin , ku pa kuptuar njehesohet me protagonistet e perjeton cdo histori si te ish e saja. Edhe pse jeta shpesh e perplasi ne dallge e stuhi…une ende di te dua!
Njehere ne jete ndodh cdo gje…por per ne ka patur edhe te dyte , e mund te kete edhe te trete!
E rrugetimeve te diktuara ne subkoshience ju binda serisht. Gjithcka pas krahesh hodha dhe qenien time e shkunda fort duke i hequr petkun e dhimbjes se djeshme. Duke besuar se nje dite tjeter do jete ndryshe , se gjithcka ka nje arsye, se nje dite do jete me mire ….serisht me gjen tek ti!
Degjome si nje muzike e pa kenduar me pare, si nje varg i pa shkruar, si nje pikture e pa hedhur ne telajo, do jem ende ajo qe te dua. E pas zgjimit tim rigjej serisht fytyren tende te shkrire ne nje veshtrim , ne nje prekje a perqafim. E ndoshta nje dite do harroj heshtjen , lotet, dhimbjen , dhe ne rrugen tende do jem serisht… sepse Pranvera mban emrin tend!
3. Tek ty..
Shetisja mbuluar me kujtime
ne netet e ditet larg nga ty..
tek lulet thaheshin ,njera pas tjetres ne syte e mi..
E vetmja qe celte ishte kujtimi me ty..
litaret e kohes na terhoqen, ne te kundertat rruge ..
e tash kujtime te harruar shetisin aty ,
aty ku dikur ishim bashke une edhe ti..
stolat e parkut ndjejne vetmi, ndoshta ky shi i lagu dhe ftohte kane..
sikur ne atehere kur duart leshuam dhe shikimin iku tutje ne vetmi..
ndoshta malli te merr ,ndoshta me kujton, ndoshta sa here qe gjethet bien ,ndjen nostalgji..
por pranvera vjen si nuse gjithnje perseri, dhe syte tane do gjenden ne mos sot, neser do gjenden gjithsesi...
4. Gjethet e fundit te vjeshtes.
Cme ha geshtenja ne kete periudhe :- i tha ai gjithe nerva. Ishte ulur mes dy pallateve dhe strehohej ne hijen e tyre. I zgjati shamine e tij te fshinte buzet ndersa kishte nje ajer triumfi ne fytyre. Me siguri jo nje qe mban shami ne xhep :- iu pergjigj pytjes ndersa i largoi doren me aq elegance te rralle. Shpejtoi hapat qe ti largohej ndersa ai iu afrua dhe i tha mbase ste kujtohet por ne 91 fitova maratonen. Ajo iu afrua serish duke nenqeshur kur i zgjati kemben, ai u ngaterrua dhe u rrezua. Nje burre 1.97 sa gjere gjate ne trotuar. Pasi u rrezua i tha plot krenari :- mbase se dije qe me perjashtuan 2 jave nga shkolla per kete. Ajo ishte ita e tij por nga marazi shpertheu :- cme ben keshtu moj cipeplasur. Kokat e njerezve u kthyen u kthye edhe ajo..ndersa ecte aq avash dukej sikur numeronte te fundit gjethe te thara te vjeshtes po i numeronte ajo. Iu afrua dhe e shihte ndersa ai u tregua i shkathet e kapi per dore dhe e uli ne preher. Iu afrua sikur donte ta puthte por i dha nje kafshim sa iu gjakos buza. Ai i shterngonte nyjet e duarve qe te mos i ikte dhe iu afrua tek qafa ndersa i nguli dhembet lehte :- qafa jote e dlire , e bardhe tani e njollosur me nga buzet e mia, si mundem te tua aq shume.Ajo u drodh. Gjethet e fundit te vjeshtes i mori nje ere e lehte dhe i hodhi ne perrua ndersa dora e saj dridhej si trumcak i vogel ne te ftohte.
5. Kënga e zogut
Një zog i përshpejtuar, i humbur mes ndërtesave te ngurta cicëron këngen e zgjimit e ku me siguri ballkoni i katit te tretë është fajtor për humbjen e tij pasi
lulet varen deri ne katin poshtë shumëngjyreshe plot jetë dhe ne secilën vazo nga lart shikoj shkopinj që në fundin e tyre kane flutura, zogj dhe atë buburrecin e kuq me pikëza te zeza, që nuk i di emrin më në shqip edhe pse kur isha e vogel aq shumë lozja me të ....insekt fisnik si shumë te tjerë...!
Po xixëllonjat?
Keni lozur me to?
I keni ndjekur ne darkat e pranverës?
I keni futur nëper kavanozë për të krijuar ambazhur primitiv?Keni provuar të shkruani me barkun e tyre fosforeshent shkronja nëper fustanë??
Po aromën e tokës, atë frymëmarrjen mëngjesore të gjelbërimit a e kujtoni??
....ndërkohë humba cicërimën e atij zogu, që më zgjoi nga gjumi i stinëve që kam kaluar ...
Sa vite pa i parë, sa kohë pa i ndjerë ...e perhumbur une mes mureve e formave qe njerzit kanë ndërtuar .. e mahnitem me këngën e një zogu... me kujtimet e nje xixëllonje !
Last edited by a moderator:
