Fragmente te perzgjedhura

E dashura ime, mora prej teje një letër që më ka lumturuar.

Në të thuhet çdo gjë që një njeri mund t’i thotë një tjetri e sidomos thuhen ato që vetëm ti mund të m’i thuash. Secili nga ne është bërë tashmë aq shumë fat i tjetrit saqë fjalët mund të shkojnë këtu fare pak. E prapë se prapë çdo herë çuditem pa masë dhe jo për gjë, por nga fakti që në një kohë të rrëmujës së madhe, dy jetë kaq të ndryshme që kishin bërë aq e aq kërkime që shpesh hiqni dorë nga këto kërkime, u bashkuan kokërr për kokërr.

Sa ngrohtësi të pashpenzuar kam ende në veten time, kjo ngrohtësi është aq e madhe, sa mund të mbajë brenda zemra ime. Është e çuditshme si u kthye çdo gjë në dashuri. Si ndodhi që shumë gjëra që gjithë jetën i kam urryer, u bënë të rëndësishme e tërheqëse e të tjera gjëra që më parë i lakmoja e i kërkoja, u zhytën në harresë.

E ç’mund të jetë më i mrekullueshëm se zakoni, më e dëshirueshme se shpresa, çfarë mund të lumturojë më tepër se përputhja e plotë e ndjenjave tona.

Si ka mundësi që për mua çdo gjë që ekziston në këtë botë, ndriçohet nga këto rreze, të një ndjenjësi e të pafund! Sa larg e pa vlerë duket tani shkëlqimi i rremë i aventurave, shqetësimet, prirja fëminore për të prishur, shpenzim të parave pa kriter e harresë.

Nuk dua të harroj më, por të kujtoj që të mbledh sa me shumë për ne të dy.

Ti je kupë, je zemër e hapur për të tjerët, ti që je gjithmonë e gatshme. Unë të dua dhe çdo gjë tek unë rritet e turret prapë drejt teje.

Era fryn e lëkund kallinjtë që fëshfërijnë si krahë të mëdhenj. Përqafomë fort e dashur, përqafomë, sepse nganjëherë më kaplon frika nga gjerësia e plotësia e ndjenjave, aq të reja janë ato për mua. Mund të mendosh se malli i ngarkuar është më i rëndë se vetë anija dhe se tani po i çon era në det të hapur.

Kjo është një frikë e kotë dhe në përgjithësi nuk është fare frikë, vetëm se është grumbulluar aq shumë dashuri, saqë mbrëmjeve më erren sytë e çdo gjë mbulohet me hije; ja pra, sa shumë përulem e gjunjëzohem para asaj që ndiej.

Kjo është pjekuria e stinës së verës që ka mbjellë lulëzimin, megjithëse askush nuk ka mbjellë asgjë, kjo është një verë me bimë të egra e një dashuri e harlisur, një lule e bukur dhe e fortë e jetës, lule që ka qëndruar shumë kohë e vetmuar…

Erich Maria Remarque, “Thuamë se më dashuron”
 
Pushkin ....


Ti mos më pyet, pse kaq i menduar

në mes dëfrimesh unë rri gjithnjë,

përse vështroj përqark i dëshpëruar,
përse s’më josh as ëndr’ e jetës më:

ti mos më pyet, pse porsi i huaj,

qëndroj, kur dashuria po më grish
edhe të dashur më asnjë s’quaj,-
kush desh një herë, s’digjet më sërish.

Kush qe i lumtur, prap nuk lumtërohet

se vesh një çast për ne gëzimi ndrin,
pastaj me tis të mallit na mbulohet
dhe shpirtin breng’ e thellë na e nxin.
 
A. P. KERNËS

Kujtoj me mall një çast gëzimi

përpara sysh m’u shfaqe ti,
si vezullim i një vegimi
si ëngjëll plot me bukuri.

N’andralla jete zhurmëkote,

në dhembje brengash e mërzi
më grishte larg fytyra jote
dhe zëri yt plot ëmbëlsi.

Nga shqot’ e kohërave që shkuan

kështjell’e ëndrrave m’u shëmb
me mjegull vitet ma mbuluan
fytyrën tënde, zërin tënd.

Ç’i ngrysa ditët gjith me brengë

i zymtë dhe në shkretëti
pa perëndi, pa shpres’e këngë
pa lotë, jet’e dashuri.

Në shpirt më shkrep agimi,

dhe ja, sërishmi m’u shfaqe ti,
si vezullim i një vegimi,
si ëngjëll plot me bukuri.

Dhe rreh me gaz kjo zemra ime

sepse iu kthyen përsëri
dhe perëndi dhe frymëzime
dhe lot jetë e dashuri. —

Pushkin
 
kete cope perle te Ismail Kadares

Llora


-I-
Llora
Prape mu kujtove, Llora.
Dashurine tone te shkuar
Prape ripertyp
Si demi qe ripertyp barin e livadheve te larget
Naten
Ne grazhdin e rrethuar nga bora.
Po ripertyp
Ate asfalt e zhavorr te zi kerrcites,
Borite dhe katroret mizeri te taksive,
Tabelat e kafeve plot drite,
Afishe, stacjone metroshe
Ku me ty brodha
Nofullat e zemres
Me dhembin
Llora.


-II-
Tani shiu godet me shkelma xhamave.
Atje qielli si negativi i zi i nje shkretetire.
Llora,
Me ka marre malli,
Mall boje hiri.
Tani nata si nje mbulese vigane
qendisur me drita aneve
Karrfosur me paralele dhe meridiane
Nga lindja ne perendim,
Na mbulon e shqetesuar.
Ne shtrihemi nen te,
Si ne ethe zbulohemi
Te ndare,
Te larget,
Te vetmuar.
Pati nete
I qullur nga stuhia jote
Heshtja prane teje dhe pasjonit te marre
Mberthyer mbi krahet dhe kembet e tua
Si mbi nje kryq te madh
Te bardhe.
Ne fillim e mora kaq lehte.
Madje s'thosha as fjalen "dashuri".
S'e dija se dhjete vjet me i ri se Krishti
Do te kryqezohesha mbi ty.


-III-
Ja
Vetetimat e bardha ne qiej
Adresen tende shkarravisin.
Sikur keto re
Te perhimta
Te ngarkuara
Te ti dergoja si letra, Larisa.
Letra ...
Nga tere letrat qe shkrova
Sdi pse te dergova ate me te marren
Pas se ciles si personazh Dostojevski
Te thashe njeqind here "me fal!"
Me pas ate faj per ta shlyer
Doja te te shkruaja por me kot.
Lapsi me ngrinte mbi leter
Dhe une ngrija si robot.
Ti u ngryse kur ta shpjegova,
Veshtrimi t'u err, t'u mpi,
Si syte e falltarit kur pikasin
Midis fallit kumtin e zi.
Dicka qe prishur ne bote
Ne zemrek te saj, ne aks.
Ikje e letrave si e zogjve
S'parandillte vec dimrin plak.


-IV-
Keshtu pra te ti nisja keto re
Gjer ne vilen tende ne rrethine te Moskes.
Ti ne mesnate e hutuar atje
Do te coheshe nga gjumi
Tek xhami t'afroheshe:
C'ndodh keshtu?
C'eshte kjo gjeme,
Ky shi her i merzitur, her i rrepte,
Keto vetetima,
Keto rrufe?
Dhe do te rrije gjithe naten tek dritorja
Rete te deshifroje,
Llora.


-V-
Zor se ne jete do te takohemi.
Adresat humben,
S'ka me letra.
Ti mjegullat,
Une rete
Do ti dergojme njeri-tjetrit
Gjersa dhe vete
Te mjegullohemi.


-VI-
Me kujtohet, gazetat hapa ne mengjes
Si nje terbim, si nje shkulm ere,
Shkronjat vallzonin si ne ethe:
Prerje. Prerje. Prerje.
Prerje mardheniesh diplomatike
Kurre s'do te shoh ty.
Ambasadat u mbyllen.
Pasaportat,
Vizat
Rame ne zi.
Mbi ijet e tua te bardha
Ra pluhur.
Mbi syte e tu.
Larisa diplomaticeskaja
C'ndodhi ne bote keshtu?


-VII-
Qendrova perpara globit.
Ballin e nxehte mbeshteta
Mbi rrudhat e meridjaneve
Do te desha te pija me globin,
T'endeshim te dy te dehur,
Ai mes kozmosit,
Une rrugicave te Tiranes.


-VIII-
Nga erdhi kjo dashuri
Ne kohen kur turp me vinte nga fjale.
Ishte me siguri si ndeshkimi
I atij qe me tempullin tallet.
Njohja ne stacjonin Konsomolskaja
Banale si rrallehere ish
Numri i telefonit
Numri i telefonit shkarravitur shkujdesshem
Me te kuq buzesh
Barbarisht.
Restorant Leningradi
Shampanje
Snobizem i dyanshem.
Kotni.
Perlat, secili, pse valle
Perpiqet ti fshihte ne thellesi?
Nje te kollur si prej prostitute
Ajo nxirrte ore e cast si mburoje,
Ndersa une ngukembe se nga lirat,
Merrja vesh me pak se nga futbolli.
Vec te port e shtepise
Nen ca jargavane
Ajo psheretiu njerezisht
Dhe iku me vrap pas puthjes se pare
E kthyer ne madone serisht.


-IX-
Gjithe naten fluturuam mbi qytetet e Evropes
Naten avjoni u ul n'aeroport.
C'pati mes nesh,
Llora,
Harrese, ftohje, abort?
Tek dera e avjonit era te priste.
Zemra ime me debore u mbush
Si nje vetmi e madhe zbrisja
Po n'aeroport.
Askush.
askush.
Hamej, merrini keto valixhe.
Te renda?
Jane mbushur me pritje.
Gjithe naten fluturuam mbi qytetet e Evropes
Ti s'dija c'kishe, s'me prisje.


-X-
Ne kafe artistike bashke jemi prape.
Jashte debora ruse.
Brenda ti.
Shkrofetin brenda meje geni i rraces:
Prape me sllaven ben dashuri.
Pusho, gen i vjeter i rraces,
Ne thellesi, ne humnere hesht,
Nese jetes sime do ti duhej nje kryq
Kryqi im ajo le te jete.


-XI-
Dhe ja gdhiu mengjesi plot gazeta.
I ngrysur, shpresepak, shteteror,
Kemi flakur te dy mburojat,
Si qelqi te thyeshem jemi prore.
Ku jane ditet e shkudesshme.
Te djelat mendjelehta, te martat,
Kur ti me shthurjen une me njorancen
Vertiteshim si me maska?
Tani qe te tjeret rresht vune maskat
Ne papritur i hoqem ato
Fishkelle, uleri ere e marre,
Oren e ndarjes kendo!


-XII-
Ndarja ...
Nje fjale goje
Por ndarja eshte e rende, shpirtin ta qit.
Te ndertosh nje ndarje per te qene
Esht' m'e zorshme se te ngresh nje piramide.
Si yjet jane vertete dashurite,
Kerkojne hapsira te medha e po aq mund.
por jet e njeriut s'eshte galaktike
Qe te nxeje kaq yje e katastrofa e shkrumb.
Ne jeten e ngushte koha vertet s'mjafton
Per dashuri,
Per ndarje,
Harrese.
Pleksen dashurite dhe ndarjet dhe harrimi
Kengetor i thinjur shetites syqorruari ...
Era e nentorit
Librin e trete te vjeshtes
Shfleton dhe mbyll duke uluritur trishtuar.
Te gjitha keto rikujtoj
Ripertyp.
Ne dhembe guret e pendimit me kerrcasin,
Asfalti i zi me varet nofullave te lodhura.
Keshtu pra, Larisa, moskovitja.
Keshtu pra, Llora.
 
  • Dashuri
Reactions: NGU
Ndaj eshte e rendesishme qe te heqesh dore nga disa gjera. T'i lesh ato te ikin. Te clirohesh. Njerezit duhet ta kuptojne qe askush nuk luan me karta te hapura; disa here ne fitojme, disa here humbim. Mos prit te te kthehen te mirat mbrapsh, mos prit vleresim per perpjekjet e tua, mos prit qe gjenialiteti yt te zbulohet apo dashuria jote te kuptohet. Mbylle ciklin. Jo nga krenaria, paaftesia apo arroganca, por sepse thjesht, nuk eshte me pjese e jetes tende.

Mbylle deren, ndrysho te dhenat, pastro shtepine, fshiji pluhurat.

Lere ate qe ishe pas dhe behu ajo qe je...

Coelho
 
Jemi mire por... humbem kujtesen (te menduarit origjinal) dhe sot flasim per fakte rreth fakteve (qark i mbyllur). Flasim domethene nuk mendojme. Ne deshmojme dhe pohojme me fakte por nga ana tjeter, faktet nuk jane analize, por deshmi injorance aktuale. Fakte te konservuara! Ndoshta sduhet te çuditemi! Por tek tuk ndoshta lind ndonje mendim! Fjalet e thena nuk jane mendime keshtu ngaterrohemi me kot. Mendimi eshte ide. Me kujtohet Platoni kur shkruante: Vetem budallait i duhet te flase patjeter.Ne kete bote jemi si ne treg. Aty ka pafund: nga plehrat deri tek ari. Ne blejme, cfare te na teket... dmth flitet por nuk tregohet ose tregohet por nuk kuptohet me deshire.
Presion i rrethanave...
 
Hygo: NJERIU QE QESH

"...Kur u bëni njerëzve keq, ju merrni përsipër një farë përgjegjësie. Duke vënë tjetrin në rrezik, ju vini edhe jetën tuaj në rrezik, sepse rrjedha e ngjarjeve mund t’iu përmbysë pa pandehur edhe ju. Por kjo nuk e ndalon njeriun që është me të vërtetë i keq. Vuajtjet e njerëzve janë gëzim për të. Ai dëfren kur sheh tjetrin që sfilitet. Vuajtjet e ngazëllejnë pa masë. Atij i këndon zemra kur sheh tortura. Ambicie, lakmi janë fjalë që duan të thonë se dikush flijohet për të kënaqur tjetrin. Sa gjë e trishtuar: edhe vetë shpresa mund të ketë një kuptim të mbrapshtë.
Të kesh mëri dikë, do të thotë t’i duash të keqen. Pse jo të mirën? Mos vallë sepse vullneti ynë priret më shumë nga e keqja? Një nga detyrat më të rënda për njeriun e drejtë, është të shkulë vazhdimisht nga shpirti i tij një keqdashje që mezi duket. Pothuajse të gjitha dëshirat tona, po t’i këqyrësh hollë përmbajnë diçka që do na vinte turp t’i rrëfenim.
Por keqbërësi i përsosur – dhe në botë ka vërtetë një përsosuri të fëlliqur – ndjek këtë rregull: sa më keq për të tjerët, aq më mirë për mua. Ndërgjegjja e tij është një gufë e errët…”
 
  • Më pëlqen
Reactions: NGU
LETËR SË ARDHMES.

Do jem me ty
në të tëra ditët e moteve, që me janë dhënë.
Të shkruaj që të më njohësh,
po ndoshta ti më njeh më mirë,
se sa unë njoh veten.

Ti e di që une i dua ditët,
i dua fjalët, dua të shoh gëzim tek njerëzit
që më rrethojnë. Dua të bukurën,
dua të renë, jam si një sfungjer
që përthith e nuk ngopet.
Dua lodhjen të më shkoje në palcë
derisa të gjithave t’u jap një emër
e t'i shkruaj në librin e jetës duke i gdhendur.
Por jam grua, e di, por edhe si grua;
as nuk druhem, as nuk kthehem pas,
gratë janë dora e djathtë e jetës.
Po të shkruaj të te them, por ndoshta
ti e di që çdo ditë e dua si sfidë,
dua një shkop ndër këmbë të bie,
që të mësohem të ngrihem prapë,
sa herë ngrihem do jem më e fortë.
Ti je aty, ti je aty si një autor
që e di fundin tim, ku deri më tani,
më ke përkëdhelur si personazh.
Sot, unë edhe ti njëtrajtësohemi.
Rolin tim e shoh sa të brishtë,
aq edhe triumf i gjysmës në jetë
dhe ti je për t’u jetuar deri në fund,
e ardhmja ime...
A.Huta
 
Pse të dua?
Të dua për atë të qeshur të bukurë kur çkëlqen syr’ i kthielltë nën ballë të qëruar: të dua për ató leshra ku është pshjellë gjith’ thellësi e natësë, dhe për atë vështrim ku këndohet gjithë gaz’ i ditës, për atë vështrim q’është si një yll i lumturisë: të dua, se kur flet, ay zë më zgjon në zëmrët t’ime gjithë zëret e pshehtë të shpirtit: të dua se pranë teje e ndjej veten t’ime të math dhe të fortë, sa në dashurit tënde shoh zbardhëllimin e jetës.
Po të dua se, tekdo, në gëzim të fatbardhësisë, a në t’errët të helmit se në qeshje të mëngjezit, në tym të të mukëtit, se në gjyrë të lules a në përkëdhelje të veriut, tekdo, o e dashura ime, ty të gjej dhe ty të shoh: të dua se dhe kur zbres në thellësí të shpirtit dhe në funt të zëmrësë, edhe atje thellë ty të gjej!/ ObserverKult
 
Më duaj, por mos m’i prit krahët nëse dua të fluturoj, mos më mbyll në kafaz nga frika se mos më humb.
Më duaj duke qenë i sigurt në dashurinë tënde dhe unë nuk do të iki dhe nëse do të jem larg, diku, në qiell, do ta gjej rrugën drejt mendimeve të tua.
Nëse do të jesh me mua, unë do të të mësoj të fluturosh, ndërsa ti do të më mësosh të qëndroj.
Më duaj me çdo qelizë tënden, sepse unë i përkas shpirtit, jo trupit. Më duaj pa e fshehur butësinë që në sytë e mi të bën të dukesh si fëmijë dhe mos ki turp nëse të them se të dua.
Më duaj, edhe nëse pasioni im të duket i egër.
Më duaj për atë që jam dhe unë do të të ndjek hapat dhe do ta mbroj brishtësinë tënde përballë botës mbarë.Më duaj dhe do të shoqëroj pa fjalë çdo veprim tëndin.Më duaj pa u zgjatur te pamja ime, te ngjyra e syve.
Më duaj për atë që sheh me sytë mbyllur, për atë që dëgjon në heshtje, sepse heshtja flet.
Më duaj sepse unë jetoj në dashurinë tonë.

Më duaj çdo ditë si të ishte unike, por jo e fundit… vetëm kështu do të mund ta njohësh bukurinë time.

Shiko fotografinë 1735632
 
Mall!
Më thuaj, a ka ndonjë që prej mallit ka shpëtuar?
Po ndonjë që mallit i ka bërë dredhi,
a ka?
Më thuaj, a ka ndonjë që për mallin s’ka lotuar?
Po ndonjë që malli nuk e ka pushtuar,
a ka?

Më thuaj, a ka ndonjë hero që mallit s’i është përulur?
Po ndonjë zemërgur që malli se ka thyer,
a ka?
Më thuaj, a ka ndonjë që malli se ka
gërryer?
Po ndonjë që me mallin ka bërë ujdi,
a ka?
Dhe zogu në mërgin për folezën e vet
ka mall,
Dhe deti i patrazuar për dallgët mall
ndjen,
Dhe nëna ka mall kur foshnjëzën s’ka
në krah,
Dhe zemra për zemrën lot prej mallit shpërthen!
Dhe lulja sapoçelur rrezen e diellit pret me mall,
Dhe një motër të vëllanë me mall ta përqafojë vjen,
Dhe unë kam mall për ty që tani këtu
s’të kam,
Dhe ti t’më kesh mua, e di që me mall
po pret!
|Seji Stafa|
 
Masa të kota kundër dashurisë, nga Dino Buzzati

‘Tani që ai u largua dhe nuk do të bëhet i gjallë më, u zhduk, u fshi tutje nga fusha e jetës saktësisht si të kish vdekur, asaj, Irenës, nuk i mbetet veçse të armatoset me gjithë guximin që një grua mund t’i kërkojë Zotit dhe të shkulë të gjitha rrënjët me të cilat ajo dashuri e pafat i ishte ngjitur pas rropullive të saj. Gjithmonë ka qenë një vajzë e fortë, Irena, e kësaj here s’do të jetë më pak e tillë.

U krye! Më pak e tmerrshme nga sa e mendonte ajo; e më pak e gjatë. Nuk kanë kaluar as katër muaj dhe ja teksa ndihet plotësisht e çliruar. Paksa më e dobët, më e zbehtë, më delikate, më e lehtë, me qetësinë e ëmbël të konvaleshencës brenda së cilës rrahin tashmë iluzione të reja të paqarta.

Oh u tregua trime, heroike u tregua, diti të ishte mizore me veten, shtyu me tërbim të gjitha joshjet e kujtimeve, tek të cilat mund të ishte braktisur ëmbëlsisht. Të shkatërronte me duart e saj gjithçka mbeti prej tij, mbase edhe një spilë, të digjte letrat dhe fotografitë, të flakte teshat e veshura kur ishte ai, mbi të cilat ndoshta vështrimet e tij kishin lënë një gjurmë të padukshme, të hiqte qafe librat që edhe ai kishte lexuar sepse leximi i përbashkët i tyre mbante një bashkëpunim sekret, të shiste qenin që tashmë kishte filluar ta njihte dhe vraponte drejt tij tek dera e kopshtit, të braktiste miqësitë që u përkisnin të dyve, të ndërronte madje edhe shtëpinë sepse një mbrëmje ai kishte mbështetur bërrylin mbi oxhak, sepse një mëngjes ajo derë ishte hapur dhe pas saj ishte shfaqur ai, sepse zilja e derës lëshonte të njëjtin tingull kur vinte ai, dhe kështu në çdo dhomë i dukej se gjente një gjurmë misterioze.

Prapë: të mësohej të mendonte për gjëra të tjera, të zhytej në një punë masakruese prej së cilës në mbrëmje, kur rreziku vinte edhe më kërcënues, një gjumë i rëndë gur ta vinte përtokë, të njihte njerëz të rinj, të frekuentonte vende të reja, të ndryshonte edhe ngjyrën e flokëve.

Ajo ia doli t’i bënte të gjitha këto, me përkushtim të dëshpëruar, duke mos lënë asnjë cep të pambrojtur, asnjë çarje, nga e cila kujtimi mund të hynte. E bëri. Dhe u shërua. Tani është mëngjes, me një fustan të bukur kaltërosh të cilin sapo ia ka dërguar rrobaqepësja, Irena është duke dalë nga shtëpia. Jashtë ka diell. Ajo ndihet e shëndoshë, e re, e pastër nga brenda, e freskët si të ishte gjashtëmbëdhjetë vjeç. E lumtur madje? Ndoshta.

Por, nga një shtëpi aty afër vjen një valë e lehtë tingulli. Dikush ka ndezur radion ose gramafonin, dhe një dritare është hapur. Hapet dhe pastaj menjëherë mbyllet.

Mjaftoi. Gjashtë ose shtatë nota, jo më shumë, sigla e një motivi të vjetër, kënga e saj. Jepi, e guximshmja Irenë, mos e humb për kaq pak, vrapo në punë, mos ndalo, qesh! Por, një boshllëk i tmerrshëm i është formuar brenda në gjoks, ka ngrënë një humnerë. Për muaj e muaj dashuria, ky ndëshkim i çuditshëm, kishte bërë gjoja sikur flinte, duke e lënë Irenën të gënjente veten. Tani një hiçgjë kishte mjaftuar për ta shkatërruar.

Jashtë lëvizin makinat, njerëzit jetojnë, askush nuk e di për një grua që, e braktisur në dyshemenë afër derës së një shtëpie si një fëmijë i dënuar, duke zhubrosur fustanin e ri, qan e përhumbur. Ai është larg, nuk do të kthehet kurrë më, dhe gjithçka qe e kotë.”


Mbi autorin:
 
Redaktimi i fundit:
Si e mendonte Hemingway parajsen? :)

Për mua parajsa do të ishte një arenë e madhe e demave, me mua në ulëset e para; jashtë arenës do ishte një lum i vockël, përplot me trofta, ku askush nuk lejohet të peshkojë veç meje dhe dy shtëpi të bukura; në njërën shtëpi do të kisha gruan me fëmijët dhe do isha një monogam dhe do u ofroja atyre dashurinë time, kurse në shtëpinë tjetër, e cila do të ishte nëntë kate e lartë, do të kisha nëntë dashnoret e mia të bukura në secilin kat. Në njërën shtëpi do të kisha kopje speciale të “The Dial” të shtypura në pëlhurë të hollë, dhe të cilat do t’i mbaja në tualetet e çdo kati, ndërsa në shtëpinë tjetër do të përdorja kopje të “American Mercury” dhe “New Republic”. Për fund, në qytet do të ishte edhe një kishë e këndshme sikurse ajo në Pamplona. Gjatë rrugës prej njërës shtëpi në tjetrën, do të ndalesha në kishë dhe do rrëfehesha. Pastaj do të merrja njërin nga kuajt e mi dhe së bashku me tim bir do të kalëronim për tek ferma ime e demave “Hacienda Hadley”. Përgjatë rrugës, do t’u hidhja monedha fëmijëve të mi të jashtligjshëm. Pastaj do e dërgoja tim bir që ti kyçte dashnoret e mia sepse sapo është përhapur lajmi se monogami famkeq .....
 
  • Më pëlqen
Reactions: NGU
Fragment letrar: “Siddharta” – Herman Hesse

KAMALA
Siddharta mësoi të reja në çdo hap të rrugës së tij, sepse bota ishte tjetërsuar dhe zemra e tij ishte mrekulluar. Ai pa diellin të lindte mbi malet e veshura me pyje e të perëndonte mbi plazhet me palma. Ai pa netëve në qiell yjet e vendosura bukur dhe hënëzën e hollë që ngjante si një varkë që lundron në blunë e errët të qiellit. Ai pa pemë, yje, kafshë, re, ylbere, shkëmbinj, barëra, lule, përrenj e lumë, shkëlqimin e vesës së mëngjesit mbi kaçube, male të larta e të largëta, të kaltër e të zbardhët, zogj që këndonin e bletë, erën që frynte mbi orizoret që ndrisnin si argjend. Të gjitha këto, me mijëra herë e me mijëra ngjyra, kishin qenë kurdoherë aty. Kurdoherë kishin ndritur dielli e hëna, kurdoherë kishin gurgulluar lumenjtë e kishin zukatur bletët, por në kohët e mëparshme, për Siddhartën, të gjitha këto nuk kishin qenë veçse një perde kalimtare e mashtruese para syve të tij, të para me mosbesim dhe të destinuara që të mposhteshin e të asgjësoheshin nga mendimi, pasi ato nuk ishin qenie, pasi qenia shtrihej në tjetrën anë të së dukshmes. Ndërsa tani, syri i tij i çliruar ishte ndalur në këtë anë, shihte dhe njihte të dukshmen, kërkonte vendin e vet në këtë anë, nuk kërkonte qenien, nuk synonte asnjë anë tjetër. E bukur ishte bota, plot shend e gaz. Të bukura ishin hëna dhe yjet, të bukur ishin përroi e bregu, pylli dhe shkëmbi, dhia e brumbulli, lulja e flutura. E bukur dhe e këndshme ishte të ecje nëpër botë, plot hare fëmije, i zgjuar prej përgjumjes, kaq syçelë e pa mosbesim. Ndryshe digjte dielli mbi krye, ndryshe freskonte hija e pyllit, ndryshe shijonte ujët e përroit e të pusit, ndryshe shijonin kungulli e banania. Të shkurtra ishin ditët, të shkurtra ishin netët, çdo orë kalonte shpejt, si një velë në det, nën velë një anije plot thesare, plot shend e gëzime. Siddharta pa një tufë majmunësh tek hidhej nëpër degë pemësh dhe dëgjoi një këngë të egër e lakmitare. Siddharta pa një dash të ndiqte pas e të ndërzente një di. Ai pa në një liqen një mëlysh tek gjuante, i nxituar nga uria e mbrëmjes, ndërsa peshqit e vegjël, të pushtuar nga frika e tij, duke përpjekur fletë e luspa, hidheshin trumba-trumba mbi ujë. Forcë e dhembje ndihej në valët e ujit që ngrinte vrullshëm gjahtari.
E gjithë kjo kishte qenë edhe më parë, por ai s’e kishte parë. Ai as që kishte qenë aty. Ndërsa tani, ai ishte aty, ai i përkiste gjithë kësaj. Përmes syve të tij shkisnin dritë e hije, përmes zemrës së tij vraponin yje e hënë.

Mbi autorin:


 
KURRË NUK PAT SHTËPI PËR MUA!

Kur isha e vogël mendoja që shtëpia e babës ishte edhe shtëpia ime, për më tepër kur më pyeste ndokush se ku e kam shtëpinë, ia bëja me gisht kah shtëpia e babës!

Por kur u rrita më treguan se kjo nuk është shtëpia ime, shtëpia jote është te burri yt.
"Bijo, çika është e derës huaj", më ngushëllonte nëna ime!
Por unë nuk i besoja, thoja se e ka vetëm për të më qetësuar se shtëpia e babës do të jetë gjithmonë edhe e imja dhe ia plasja vajit!

Kur shkova te burri, jetonim në "bashkallëk" dhe për disa vite ende zemra më qëndronte te shtëpia e babës, por kur u "ndamë" dhe secili kunat shkoi në shtëpinë e tij, burri më puthi në ballë dhe më tha: "Fisnike, kjo është shtëpia e jonë dhe e bijëve tanë, e gëzofshim!"
I besova buzëve të tij dhe sinqeritetit të tij, sepse asnjëherë nuk më kishte gënjyer, për këtë e shkriva tërë trupin tim duke e mirëmbajtë shtëpinë time.

Kaloi një kohë dhe më vdiq burri e fëmijët u rritën e u bën për martesë. "Shtëpia ime" e vogël, por që e ngroha me shpirtin tim gjithë këto vite, më nuk e donte askush dhe një ditë bijtë e mi vendosën ta prishin "shtëpinë time" dhe më premtuan se do të ma ndërojnë një shtëpi më të re, më të bukur dhe më të madhe! Më rrodhën lotët nga zemra ashtu si dikur kur u ndava nga shtëpia e babës!

U ndërtua "shtëpia ime" e re, ma caktuan dhomën më të voglë, aty ku më shumë ladronin nipat e mbesat se sa që rrija unë!
Por në shtëpinë time të re tani më nuk guxoja të flisja, nuk kisha të drejtë të këshilloja e as të propozoja! Më dukej vetja si një "cung i vjetër" në shtëpi të re, dhe ashtu isha. Çdo gjë në këtë shtëpi ishte e re, edhe gozhdat ishin më të reja se unë!

Derisa një ditë djali më tha: "Nanë, do të dërgoj sot në një shtëpi të re!"
Sapo e dëgjova këtë fjali, e kuptova se as kjo shtëpi nuk qenka e imja!

Dhe më solli këtu në "shtëpi të pleqëve" në shtëpi të atyre që kurrë n'jetën e tyre s'kanë pasur shtëpi!

Por nipi kur më vizitoi për herë të fundit më bëri me lot kur më tha në vesh: "Gjyshe, kur të rritem unë, do ta ndërtoj një shtëpi, ajo do të jetë shtëpia ime dhe shtëpia jote"

E përqafova fort atë dhe i thash:"Biri jem, të pastë gjyshja ty, se gjyshja në këtë dynja kurrë s'ka pas shtëpi, por do Zoti më jep një shtëpi në Parajsë, e do ta lus Zotin që të na bashkojë aty ku asnjëherë nuk do t'ketë ndarje e lot."

- Nga jeta e një nëne, ku dallgët e jetës e hodhën prej një vuajtje në një vuajtje tjetër!
 
VDEKJA E NENES
U zvogelua nena dhe u tret e gjitha,
U be si pulebardhe e lehte
Dhe nje mengjes pa zbardhur ende drita
Renkoi e fluturoi mbi rete

Andej u fsheh si ylli Aferdita
Dhe ne pastaj s'e pame, paste ndjese!
Vec ndodh qe vale e endrrave te trishta
E sjell ne breg te shtratit tim si shpeze
- poezi nga Dritero Agolli
 
VDEKJA E NENES
U zvogelua nena dhe u tret e gjitha,
U be si pulebardhe e lehte
Dhe nje mengjes pa zbardhur ende drita
Renkoi e fluturoi mbi rete

Andej u fsheh si ylli Aferdita
Dhe ne pastaj s'e pame, paste ndjese!
Vec ndodh qe vale e endrrave te trishta
E sjell ne breg te shtratit tim si shpeze
- poezi nga Dritero Agolli
?????
 
Eduardo Galeano – Dashuria është një sëmundje


Dashuria është një sëmundje nga më të rrezikshmet dhe më ngjitëset. Ne të sëmurëve nga dashuria, na dallon kushdo.
Sy, thellësisht të mavijosur, kallëzojnë se kurrë nuk flemë, të pagjumë natë pas nate prej përqafimeve, ose prej mungesës së tyre, vuajmë prej ethesh dërrmuese dhe ndiejmë një nevojë të papërmbajtshme për të thënë marrëzira.
Dashuria mund të shfaqet, kur, ashtu rastësisht, tek supa apo tek pija, lëshon nga dora një grusht me pluhur “dashuromë”.
Dashuria mund të të zërë, ama nuk mund të parandalohet dot.
Nuk e parandalon dot uji i bekuar, nuk e parandalon as gjaku i kurbanit; as kokrra e hudhrës që s’vlen për asgjë.
Dashuria është e shurdhër ndaj Fjalës se shenjtë dhe përbetimit të shtrigave.
Nuk ka dekret qeveritar që mund ta ndalojë, as bar mjekësor që ta evitojë, edhe pse shitëset vënë tellallin, nëpër tezga, për barëra shëruese, të garantuara e gjithçka tjetër...
 
Nuk dua ta takoj. I kam prerë të gjitha lidhjet me botën.
Veronikës i erdhi keq që shqiptoi ato fjalë në mes të sallonit, në praninë e të gjithë të sëmurëve. Por as infermieri nuk ishte treguar shumë i matur, e kishte lajmëruar me zë të lartë se e priste e ëma, sikur kjo t’u interesonte të gjithëve.
Nuk dëshironte të takonte të ëmën, sepse takimi vetëm do t’u shkaktonte vuajtje të dyjave. Veronika i kishte urryer gjithmonë lamtumirat.
Burri u largua nga kishte ardhur ndërsa ajo u zhyt në soditjen e maleve. Dielli, më në fund, ishte rishfaqur. Ajo e dinte këtë që prej natës së shkuar, sepse, ndërkohë që lunate në piano, këtë të fshehtë ia kishte besuar hëna.
,,Jo, jam e çmendur, po humbas vetpërmbajtjen. Yjet u flasin vetëm atyre që quhen astrologë. Nëse hëna ka biseduar me ndokënd, ky ka qenë vetëm ai skizofreni.”
Ndërkohë, ndjeu një sëmbim në krahëror dhe dora iu mpih. Veronikës i erdhi rrotull: krizë kardiake!
Ndjeu një lloj euforie, sikur vdekja ta çlironte nga frika e vdekjes. Për një çast, gjithçka do të merrte fund! Vallë do të ndjente ndonjë dhimbje, por vetëm për pesë minuta agonie, në këmbim të një qetësie të amëshuar? Të vetmen gjë që bëri, mbylli sytë. Tmerrin më të madh e kishte kur shihte në filma të vdekur me sytë hapur.
Por kriza kardiake ishte krejt ndryshe nga sa kishte menduar Veronika. Frymëmarrja u vështirësua dhe, e llahtarisur, zbuloi se ishte në çastin e zbulimit të përvojës, të cilës i druhej më shumë: asfiksisë. Do të vdiste si e kallur në varr për së gjalli, si e fundosur befas drejt fundit të detit.
U lëkund, ra, ndjeu një goditje të fortë në fytyrë, bëri një përpjekje të madhe për të marrë frymë, por ajri nuk depërtonte në mushkëri. Më e keqja ishte se vdekja nuk po vinte. Veronika ishte tërësisht e ndërgjegjshme me gjithçka po ndodhte rreth saj. Perceptonte ende ngjyrat dhe format. Vetëm se e kishte të vështirë të dëgjonte ato që thoshin të tjerët. Thirrjet dhe britmat e tyre ngjanin të largëta, sikur vinin nga një botë tjetër. Përveç kësaj, gjithçka ishte reale. Frymëmarrja ishte bllokuar, thjesht nuk u bindej më mushkërive dhe muskujve, megjithatë, prapë nuk e kishte humbur arsyen.
Ndjeu se dikush po e ngrinte dhe po e kthente praptas. Tashmë nuk po e kontrollonte më lëvizjen e syve që u vërtieshin në zgavrat e tyre duke dërguar në tru mijëra pamje. Ndjesia e marrjes së frymës përzihej me trazimin e plotë pamor.
Pak nga pak, pamjet u bënë të largëta dhe, kur kllapia arriti pikën kulmore, ajri u dynd, më në fund, në kafazin e krahërorit me një zhurmë të tmerrshme që bëri të ngrinin nga llahtari të gjithë ata që ishin në sallë.
Veronika nisi të vjellë me konvulzione. Sapo kishin prekur rrëshqanthi targjedinë. Disa të çmendur nisën të qeshin me skënn dhe ajo e ndjeu veten të fyer, të humbur, të pazonjën për të kundërvepruar.
Një infermier erdhi me nxitim dhe i bëri një gjilpërë në krah.
-Qetësohuni. Kaq ishte.
-Nuk kam vdekur! – ulëriti ajo duke u zvarritur drejt të sëmurëve të tjerë, duke ndyrë dyshemenë me të vjella. Prapë ndodhem në këtë çmendinë të ndyrë e detyruar të jetoj me ju! Ditë e natë vdes me mijëra herë dhe asnjërit nuk i vjen keq për mua!
U kthye nga infermieri dhe e shtyu nga ana e kopshtit.
-Çfarë kërkoni? Përse nuk më bëni një gjilpërë me helm, kur e dini se tashmë jam e dënuar. Ku janë ndjenjat tuaja?
E pazonja të vetëpërmbahej për një kohë të gjatë, u ul përsëri në tokë dhe qau me dënesa, me britma, me ngashërime të zhurmshme, ndërkohë që disa të sëmurë qeshnin dhe talleshin me robat e saj të llangosura.
-I jepni një qetësues, -tha një mjek duke hyrë me nxit në sallë. Zotëroni situatën!
Por infermieri kishte ngrirë. Mjeku doli dhe u kthye me dy infermiere dhe një shiringë tjetër. Burrat e mbërthyen krijesën histerike që përpëlitej në mes të sallës, ndërkohë që mjeku injektoi qetësuesin deri në pikën e fundit, në damarin e krahut të zhyer me të vjella.


*Shkëputur nga romani ‘ Veronika vendos të vdesë’ të autorit Paulo Coelho
 
Të gjithë silleshin me tërë respekt dhe lajka kundrejt tij, pothuajse njëlloj siç bënin me Kollfaksin dhe Uaitin, megjithëse ky i fundit, në sajë të përmirësimit të kushteve të përgjithshme të shoqërisë, qe bërë një figurë akoma më e fuqishme dhe impozante. Uaiti që merrte njëzetepesëmijë dollarë në vit dhe kishte postin e nënpresidentit, trembej se mos drejtori i ri bëhej tepër i fuqishëm. E zemëronte shumë qendrimi plot besim në vetvete, që mbante Juxhini, mbasi në të vërtetë, këtij i mungonte takti dhe, në vend të që të mundohej mos të binte në sy, e vinte edhe më shumë në dukje rëndësinë e tij para eprorëve...Uaiti kish filluar ta urrente dhe s'e shihte dot me sy.., fshihte me buzëqeshje zemërimin e tij.

"Gjeniu", fq. 505, Teodor Drajzer.
 
Të gjithë silleshin me tërë respekt dhe lajka kundrejt tij, pothuajse njëlloj siç bënin me Kollfaksin dhe Uaitin, megjithëse ky i fundit, në sajë të përmirësimit të kushteve të përgjithshme të shoqërisë, qe bërë një figurë akoma më e fuqishme dhe impozante. Uaiti që merrte njëzetepesëmijë dollarë në vit dhe kishte postin e nënpresidentit, trembej se mos drejtori i ri bëhej tepër i fuqishëm. E zemëronte shumë qendrimi plot besim në vetvete, që mbante Juxhini, mbasi në të vërtetë, këtij i mungonte takti dhe, në vend të që të mundohej mos të binte në sy, e vinte edhe më shumë në dukje rëndësinë e tij para eprorëve...Uaiti kish filluar ta urrente dhe s'e shihte dot me sy.., fshihte me buzëqeshje zemërimin e tij.

"Gjeniu", fq. 505, Teodor Drajzer.
Sa pershtatet ky shkrim dhe ketu ne forum.duke e lexu ne vend te emrave qe ka pershkru autori me vinin ne mendje emra forumistash ?
 
Njeriu duhet të jetë gjithmonë i dehur.
Vetëm kjo ka rëndësi!
Kjo është nevoja jonë më urgjente.
Që të mos ta ndjeni peshën e tmerrshme të kohës, që t'i thyen shpatullat, dhe që të përkul.
Duhet të deheni pa pushim!
Por me çfarë?
Me verë, me poezi, apo me virtyt? Si të duash!
Por dehu!
Dhe nëse, ndonjëherë, në shkallët e një pallati, në barin e gjelbër të një kanali, në vetminë e ftohtë të dhomës tënde, do të jesh duke u zgjuar, kur errësira tashmë ka përfunduar.
Pyesni erën, dallgën, yllin, oren!
Çdo gjë që fluturon, çdo gjë që ofshan, çdo gjë që rrokulliset, çdo gjë që këndon, çdo gjë që flet! Pyetini ato se sa është ora: Dhe era, dallga, ylli, zogu, ora do të të përgjigjen:
“Është koha për t’u dehur!” Që të mos jeni skllevërit e martirizuar të kohës,
Dehuni, dehuni, dehuni, dhe mos rreshtni kurrë!
Me verë, me poezi, apo me virtyt, si të duash ti!


Poezia ‘Dehuni’ nga Charles Baudelaire.
 
65749072_488002571769338_9099032118231249080_n.jpg
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top