Fragmente te perzgjedhura

Je dëshirë që rri e fshehur
Më pëlqen, ashtu siç je.
Të kërkoj në ëndrra, nxehur
E të lë po prap…, atje!
.....



Bledi Ylli - Dëshirë mistike
 
Nuk është detyra ime.

Kjo është historia e katër personave të quajtur:
GJITHKUSH
DIKUSH
ÇDOKUSH
ASKUSH

Ishte një punë e rëndësishme për tu bërë dhe GJITHKUSH ishte i sigurt se DIKUSH do ta kishte bërë.
ÇDOKUSH mund ta kishte bërë por ASKUSH e bëri.
DIKUSH u nxeh sepse ishte një punë që mund ta bënte GJITHKUSH.
GJITHKUSH mendoi se ÇDOKUSH mund ta bënte, por ASKUSH kuptoi se DIKUSH nuk do ta kishte bërë.
Perfundoi që DIKUSH u fajsua nga GJITHKUSH sepse ASKUSH bëri atë çka ÇDOKUSH mund ta bënte.... ?Screenshot_20200502-203952_Gallery.jpg
 
E6-C8-CC4-D-6-A03-435-F-84-E7-22-D143812-AE0.jpg
 

Attachments

  • E6-C8-CC4-D-6-A03-435-F-84-E7-22-D143812-AE0.jpg
    E6-C8-CC4-D-6-A03-435-F-84-E7-22-D143812-AE0.jpg
    50.7 KB · Shikime: 0
  • E6-C8-CC4-D-6-A03-435-F-84-E7-22-D143812-AE0.jpg
    E6-C8-CC4-D-6-A03-435-F-84-E7-22-D143812-AE0.jpg
    50.7 KB · Shikime: 0
Për zemrën time mjafton gjoksi yt,
për lirinë tënde mjaftojne krahët e mi.
Prej gojës sime, në qiell do të mbërrijë
çka t’ish përgjumur në shpirt edhe përmbi.

Se te ti mbetet iluzioni i çdo dite.
Mbi lule bie si vesa në lëndinë.
Rrëmon ti horizontin me mungesën tënde.
Përjetësisht si dallga merr arratinë.

Kam thënë se kendoje erës
si pisha a direke anijesh.
Si ta ti je e lartë dhe e heshtur.
Si udhëtim trishtohesh krejt papritur.

Mikpritëse je, si udhë e vjetër.
Te ti jetojnë jehona e zëra të përmalluar.
U zgjova e ndonjëherë migrojnë e arratisen
prej shpirtit tënd dhe zogjtë gjumë-kapluar.
Pablo neruda
 
“Asgjë nuk i afron njerëzit aq shpejt (ndonëse shpesh është një afrim i rremë) sa një bashkëbisedim i trishtë e melankolik. Kjo atmosferë bashkëfajësie e paqme, që vë në gjumë çdo lloj frike apo frenimi dhe që kuptohet si nga shpirtrat e hollë, ashtu edhe nga vulgarët, përfaqëson mënyrën më të lehtë për t’u afruar, por megjithatë shumë të rrallë. Në të vërtetë duhet lënë mënjanë “përpunimi mendor” që i bëjmë vetes, gjestet dhe mimikat e sajuara dhe të sillemi thjesht.” – Milan Kundera
 
B7967C9B-03E4-438E-BD61-92E2DB813D99.jpeg

Hije dhe Dritë - S. Sh
 
Për ty mendoj
në bulevardin e Rastësisë
nga heshtja e Fjalëve
në heshtjen e Shikimeve
Në çdo klithje intime
dallgë shpirti kishim
S’ka asnjë dyshim:
je Big-Bang-u i shpirtit tim !

Romancat e tua më kënaqin
në të jashtligjshmin Film
duke përqafuar Ekstremet
paturpësisht deri në agim..

Silencio - S. Sh
 
Ji veç i mirë…
“Ne ende dridhemi, ende kemi frikë të ndërmarrim hapin e parë, e megjithatë, rritemi.
Na udhëheqin shkëndijat e frymëzimit. Natyra nuk hedh poshtë asnjë.
Edhe nëse mjedisi apo shoqëria na kthen shpinën, ne përsëri mbetemi në shoqërinë e gjithçkaje të gjallë.
Ji veç i mirë dhe i ndjeshëm dhe do ta arrish të vërtetën e madhe; mbase ajo do të vijë tek ty, jo me anë formulash të ndërlikuara, por nëpërmjet ndjeshmërisë së gëzimit dhe të qetësisë, të cilat, në fund të fundit, përbëjnë vetë thelbin e njohjes.
Në qetësinë shpirtërore, njeriu gjen mençurinë…”


Drajzer
 
  • Dashuri
Reactions: NGU
“Çdo gjë ekziston ashtu siç perceptohet: të paktën në raport me perceptuesin. “Mendja është vend i veçantë dhe mund të krijojë parajsë nga ferri dhe ferr nga parajsa.” Por poezia e mund mallkimin që na lidh me të qenurit viktima të aksidentit të përshtypjeve që na rrethojnë. Edhe nëse ajo e përhap pëlhurën e saj të shumëngjyrshme mbi ne, ose e tërheq vellon e errët të jetës, poezia njëlloj krijon për ne një qenie brenda qenies sonë. Na bën banorë të një bote në krahasim me të cilin bota jonë është një kaos. E rikrijon universin në të cilin ne jemi pjesë, por edhe vëzhgues, dhe e largon nga shikimi ynë i brendshëm vellon e familiaritetit që na e fsheh madhështinë e qenies sonë. Na shtyn që ta ndiejmë atë që e vështrojmë dhe të imagjinojmë atë që e dimë. E rikrijon universin nga fillimi pasi ai të jetë shkatërruar në mendjet tona nga përshtypjet e përsëritura.”...

 
“Njerëzit nuk e kuptojnë aq sa duhet ose, thënë ndryshe, nuk janë të vetëdijshëm në masën e duhur që mërzia është vuajtje. Ai që gjëndet i mbyllur në një qeli izolimi, ose edhe ai që për një arsye të çfarëdoshme nuk di çfarë të bëjë me veten e tij, në rast se e ka në vetvete mundësinë të bëjë diçka të gjallë, të prodhojë diçka, të priret kah përsiatja, do ta ndjejë mërzinë si një peshë të rëndë, si një barrë, si një paralizë së cilës nuk ia gjen shkakun.

Mërzia është një nga torturat më të rënda: shumë moderne e që përhapet përherë e më tepër. Individi që i është dorëzuar kësaj torture pa mundur të mbrohet, ndjehet thellësisht i depresuar. Me gjasë, në këtë pikë do të pyesni veten: po përse vallë pjesa më e madhe e njerëzve si ne nuk e kuptojnë se mërzia është një fatkeqësi, një ndëshkim?

Mendoj se përgjigja e kësaj pyetjeje është e thjeshtë: ne sot prodhojmë shumë gjëra që na mundësojnë t’i shmangemi mërzisë. Mund ta shmangim duke gëlltitur qetësues, duke pirë, duke kaluar nga një cocktail te tjetri, duke u grindur me bashkëshorten, duke e lënë veten të zhdaravitet nga mediat, duke u përkushtuar ndaj aktivitetit të dendur seksual, aktivitet i cili shpeshherë lindet si orvatje për të penguar që mërzia të na shfaqet në vetëdije.

Por nuk duhet harruar ndjesia e pakëndshme që përjetojmë shumë herë kur shikojmë një film koti ose kur e dëbojmë mërzinë me një mënyrë të çfarëdoshme: një farë dehjeje e dyfishtë që ndjehet atëherë kur kuptojmë se e gjithë ajo ishte një gjë e mërzitshme, se nuk kemi përdorur kohën, por thjesht e kemi vrarë.

Ky është përnjëmend një tipar i veçantë i kulturës sonë: ne bëjmë gjithçka për të shpëtuar, për të kursyer kohë dhe, kur e kemi shpëtuar apo kursyer këtë kohë, e vrasim sepse nuk dimë çfarë të bëjmë me të.”


Erich Fromm: “Mërzia është vuajtja e vërtetë”
 
Nuk është e shkruar asgjëkundi
që duhet të jemi në çdo moment
me humor të mirë...
Asnjë pemë nuk rri e lulëzuar
Dielli nuk ngroh çdo ditë
Dita nuk zgjat
Hëna nuk është gjithmonë e plotë
Fëmijët nuk rrinë të vegjël
Lëkura nuk mbet e brishtë
Dhe shpirti forcohet
egërsohet
dhe ndonjëherë edhe errësohet
saqë loti rrëshket pa pyetur
ulerima del pa dashur
dhe nevoja për të shpëtuar nga kjo barrë
e shfarros arsyen.
Nuk ëshë ligj vetpërmbajtja
Shpërthimi duhet të jetë ligj
Sepse një shpirt që duron
vuan
dhe një shpirt i vuajtur nuk i shërben as vetes
e as shoqërisë....
një shpirt i vuajtur është streha e grisë.
Nuk është e shkruar asgjëkundi asgjë...
Prandaj nëse do të qash, qaj
nëse do të bërtasësh, ngrije zërin
dhe kërko llogari
dhe thuaju gjithçka, gjithkujt në sy...
Nuk është egoizëm
Nuk është mendjemadhësi...
Është të jesh qenie e gjallë...
Të jesh njeri!

#Poeziabotaime ✍️
 
“Dhe pastaj pyet veten ku janë ëndrrat e tua. Dhe duke tundur kokën thua: Sa shpejt ikin vitet! Dhe përsëri pyet veten: Ç’bëre me vitet e tua? Ku e varrose kohën tënde më të mirë? Ke jetuar apo jo? Shiko i thua vetes, shiko se si bën ftohtë në këtë botë. Do të kalojnë të tjerë vite, dhe pastaj do të vijë vetmia e errët, do të vijë me shkop pleqëria e dridhur, e pastaj brenga dhe përmbysja. Do të zverdhet bota fantastike, do të mërdhijë, do të treten ëndrrat tuaja dhe do të bien siç bien gjethet e verdha nga drurët…”


*Shkëputur nga “Netë të bardha”

Fyodor Dostoevsky
 
Nëse dikush të thotë se të do, shikoje me vëmendje në sy. Dhe në sytë e tij të qashtër ke për të parë dy pemë të përflakta, si dy vatra të ndezura. Atëherë, do ta ndiesh mishin tënd si të jetë prej bime, këmbët do të të duken si prej rëre dhe emri yt si i bërë prej balte që të ka ngecur në fyt.
Nëse dikush të thotë se të do, do të tronditesh nga pakohësia e tmerrshme e fjalëve; nuk ke për ta kuptuar nëse qe natë apo ditë kur të erdhi ajo rrufe, nëse mbaje në duar një zog apo një peshk, nëse ishte një engjëll apo ishte era ajo që po të shtrëngonte fytin. Gjithsesi, po ajo forcë ka për të të shpëtuar.
Shiko përpara, hapja gjoksin dritës apo dhimbjes. Nxirre zemrën jashtë dhe hesht.
 
Atëherë kur nuk kisha se ç’të humbja më, fitova gjithçka.
Kur pushova së qeni ky që jam, gjeta vetveten.
Kur njoha poshtërimin, por e vijova ecjen, kuptova që isha i lirë të zgjidhja fatin tim. Nuk e di në jam i sëmurë, nëse martesa ime ka qenë vetëm një ëndërr që, unë nuk kam arritur ta kuptoj për sa kohë ka zgjatur.
E di që mund të jetoj edhe pa të, por desha ta takoj sërish, për t’i thënë atë që nuk e shqiptova kurrë kur ishim bashkë:
”Të dua më shumë se veten time.”
Nëse do të mund t’ia them këto fjalë, atëherë mund të bej përpara, në paqe, sepse kjo dashuri më ka shpëtuar.”

*Shkëputur nga “Zahiri”

Paolo Coelho
 
Hap një libër në këtë çast dhe fillo të lexosh !
Mos lëviz derisa të kesh arritur faqen pesëdhjetë!
Derisa të kesh zhytur mendimet e tua në shkrim.
Mbështille vetveten me fjalë !Pastroje vetveten ! Tretu !


Carol Shields
 
13726825_10157199048275068_8017657216188613862_n.jpg
 
Mu pergjigj keshtu jeta, duke mbuluar veshet e hijshme:
O Zarathustra,mos me qello kaq fort me fshikull! Ti e di qe zhurma i vret mendimet, dhe mua tani me vershellejne mendime mjaft te embla!
Ne te dy jemi njerez,qe nuk bejme as mire as keq. Pertej te mires dhe te keqes gjetem ishullin dhe luadhin tone te blerte, vetem ne te dy e gjetem. Prandaj duhet ta duam njeri-tjetrin. Dhe nese nuk duhemi me gjithe zemer,nuk duhet te urrehemi, se duhemi keshtu.
Ti e di qe te dua shume, ne te shumten e hereve.
Per arsye,se jam xheloze ne urtesine tende! Ah kjo urtesi e vjeter marroke!
Nese kjo urtesi do ikte ndonjehere nga ti, do te te linte edhe dashuria ime.
Zarathustra ti nuk je dhe aq besnik! Ti nuk me do aq sa thua!
Nje kembane e vjeter me ngurim, por ti e di se ..... - Dhe dicka i thashe ne vesh, ne mes tufave te flokeve te hallakatur.
Ti di dicka o Zarathustra? Dicka qe s'e di askush.
Dhe ne veshtruam dhe veshtruam luadhin e blerte, ku frynte fresku i mbremjes, dhe ja shkrepem te qarit.
Dhe atehere jeta m'u duk me e dashur se sa urtesia.
Keshtu foli Zarathustra.

F.Nietzsche
 
Charles Bukowski:

Ndjejmë gjëra dhe nuk i themi. Duam dhe nuk e shprehim. Lëndojmë, dhe falje nuk kërkojmë. Gabojmë dhe nuk kemi dëshirë të mësojmë. Humbasim njerëz dhe atëherë e kuptojmë që duhet t’i vlerësonim më shumë. Largojmë ata që na duan dhe i shtrijmë dorën atij që na ka kthyer shpinën. Pendohemi tepër vonë …
 
Xho, unë i urrej letrat. I konsideroj një mjet komunikimi për shurdhmemecët. Një letër nuk do të mundet kurrë të zbusë hidhërimin tënd, të të ndryshojë idenë që krijove për Amerikën duke njohur dy tipa si unë dhe Diku, të të shpjegojë se Amerika që nuk njohe, është më e mirë: më e rëndomtë dhe më e mirë, më e mërzitshme dhe më e mirë; një Amerikë që beson te ndershmëria, te morali, te liria: deri në atë pikë sa t’i lërë të pashqetësuar tipat si unë, si Diku dhe si ti; një Amerikë që mund t’i mbijetojë katastrofës së madhe nën kërcënimin e së cilës ne krijesat që nuk meritojmë të mbijetojmë, u takuam dhe luftuam njëri-tjetrin. Po të shkruaj pasi mësova se ia mbylle derën Riçardit, neve.

Është natë dhe vrarja e ndërgjegjes më zgjon nga gjumi; më kot i përsëris vetes se një letër nuk mund të mjaftojë aspak për të shpjeguar se nuk duhet të mendosh për dyert që mbyllëm pas krahëve apo që na përplasën në fytyrë, sepse, sa herë që një derë mbyllet, ne gjendemi përballë dilemës përfundimtare, o mua, o veten; o jetën, o vdekjen, dhe në zgjedhjen e njërës apo tjetrës merr fund liria jonë e brendshme. Ti, për shembull, zgjedh të jetosh dhe ecën drejt rrugës që e mendon më të lehtë, meqë është me qarkullim të njëanshëm dhe pa kthesa, por e di shumë mirë se për një defekt në motor apo për një dobësi mund të biesh në një humbellë që në dukje nuk kish rrezik. Ajo që do apo do të doje nuk varet nga ty: kjo është e vetmja siguri që më ngushëllon kur syri më shkon mbi një pasqyrë dhe pasqyra më kthen mbrapsht një fantazmë me mustaqe, me rrudha të zhgënjyera, krenari të zhgënjyer, ves të zhgënjyer.

Dhe mos i jep të drejtë atij që të thotë se fatin e bëjmë vetë apo që Shpresa e Zotit na mbron: nuk të mbron askush nga momenti që lind dhe qan, sepse ke parë diellin. Je e vetme, e vetme dhe, kur je e lënduar, është e kotë të presësh ndihma, sepse nuk ka prind apo dashnor, apo vëlla që mund të humbasë kohën me ty: pak a shumë, ata të rrinë mbi kokë për një kohë të gjatë, mbase të mjekojnë dhe të japin për të pirë, por pastaj, në mënyrë të pakthyeshme, marrin rrugën ku edhe ata vetë do të lëndohen. Kjo letër pra, mund të shërbejë vetëm për një gjë: të të japë një këshillë banale. Dhe atëherë dëgjomë, Xho. Lufta e vërtetë nuk është ajo për të cilën lufton kur dy budallenj të fuqishëm kanë vendosur të hedhin një bombë.

Lufta e vërtetë është ajo që bën në përpëlitjen mes dashurisë dhe urrejtjes së paurdhëruar, veçanërisht kur kthehesh. Ti Xho, kthehesh me mendje dhe zemër të dërrmuar nga një plagë shumë e rëndë, por të tjerët e injorojnë sepse në dukje ti je si më parë. Lëri në këtë iluzion. Mos u trego se ke ndryshuar, mos e trego luftën që të bëri të ndryshosh. Bota ku jeton, nuk di ku t’i çojë heronjtë dhe martirët. Ata ecin kundër rregullave, ata turbullojnë ndërgjegjen e njerëzve të thjeshtë, ata janë të çmendur në një botë të mençurish. Duhet të heshtësh ose të gënjesh nëse nuk do t’i frikësosh. Dhe mbaje mend se këto fjalë i shkroi me keqardhje, me dashuri, i vetmi burrë me të cilin mund të mos heshtje dhe të gënjeje: Billi”.
 
“Ty të dua si kurrë nuk kam dashur e si nuk do të dua më. Ti je dhe do të mbetesh e vetmja, e pakrahasueshme me asgjë tjetër. Eshtë diçka e pleksur dhe e thellë, diçka që më mban nga të gjitha anët, që kënaq të gjitha orekset e mia dhe përkëdhel sedrën time.

Realiteti yt gati zhduket. Përse sa herë mendoj për ty, të shoh me kostume të tjera, të ndryshme nga të tuat? Mendimi se ti je dashnorja ime më vjen rrallë, apo ti nuk formulohesh tek unë nga kjo. Kundroj fytyrën tënde të ndriçuar nga gëzimi, teksa lexoj vargjet e tua duke të admiruar.

Atëherë ajo ka një shprehje të shkëlqyer ideali, krenarie dhe mallëngjimi. Nëse mendoj për ty kur jam në shtrat, një krah i mbledhur, lakuriq, një kaçurrel i ngritur pak më lart se tjetri, duke parë tavanin. – Më duket se ti mund të plakesh duke u shëmtuar, por asgjë nuk do të dyve dhe të pavarur nga ne.

A nuk kam bërë gjithçka për të të lënë? A nuk ke bërë gjithçka që të duash të tjerë? Jemi kthyer prapë te njëri-tjetri, pasi jemi bërë për njëri-tjetrin. Të dua me gjithë zemër. Do doja të të dashuroja më shumë derisa të të bëja të lumtur, sesa të bëj edhe të vuash!

Unë dua të të shoh në përmbushjen e të gjitha dëshirave të tua”./Letër dashurie nga Gustave Flaubert
 
- Ç'ke bërë këto ditë ? - e pyeta.
- Të kam pritur. Po ti ?
- Asgjë. Dëshiroja të kthehesha.
- Për mua ? - më pyeti me ndrojtje dhe përulje.
- Për ty.
[ Gabriele D'Annunzio ]
 
Kafka drejtuar Milenes

E dashur Milenë,

Uroj që bota të mbaronte nesër. Atëherë do të mund të merrja trenin tjetër, të mbërrija te dera jote në Vjenë, dhe të të them: “Eja me mua, Milena. Ne do ta duam njëri-tjetrin pa skrupuj, ose frikë ose limit. Sepse bota po mbaron nesër.” Ndoshta nuk duam paarsye sepse mendojmë se kemi kohë, ose duhet të llogarisim me kohën. Po sikur të mos kemi kohë? Apo çfarë nëse koha, siç e dimë ne, është e parëndësishme? Ah, sikur bota të mbaronte nesër. Ne do të mund ta ndihmonim shumë njëri-tjetrin.
 
-Më thanë
-Pse u ndave?
-Thash...-nuk u ndava!
-Ishte ajo që më la mua,
pastaj dhe unë që lash atë!
-Si ësht e mundur kjo gjë? -Më thanë!
-E keni parasysh, kur dikush
ndjehet krenar me veten? -I thash!
-Po... -më thanë!

-Pikërisht kshu ndodhi dhe me ne...
-Unë vendosa kusht mbi të,
-Ajo vendosi krenarin mbi kushtin!

-E kështu... humbëm njëri-tjetrin!

-A të mungon? -Më pyetën!
-Jo i thash, vetëm se më vjen keq për diçka!

-Çfarë më thanë?

-Arritëm të bënim njëri-tjetrin për vete,
në mes të një konkurrence të barabartë
dhe në fund... papritur, u kthyem në dy të humbur,
ndërkohë që lundronim të dy në të njejtën varkë.

Devi Shani
 
-Po ti , cfar kerkon vertet prej tij ?

-Asgje . Kjo eshte me e bukura : nuk dua asgje.

-Domethene . . .Nuk do te jesh me ate?!

-Une jam me te !

-Ah . . .Ok , nje nate , nje pasdite , por kjo nuk mund te quhet lidhje . . .

-Ashtu ?! Une mendoj se po .

-He pra , me kuptove se c'dua te them ?!

-Jo ... Ti nuk do te me kuptosh mua ! Me gjithe kete ankth e deshire pee ti shtrenguar e kufizuar raportet , per tu dhen se sben nje emer gjerave . . .
Ai edhe une thjesht JEMI . Ndajm se bashku kohen , e gjat kohes qe jemi bashk ndihemi mire , pa filtra , pa shtirje . . . e nuk eshte qeshtje vetem seksi. . . Ne flasim , qeshim , perballemi . Ne JEMI , pike .

-Ehe ... E pastaj ?!

-Pastaj cfar ?!

-Ai iken dhe ti mbetesh vetem .

-E ke gabim , nuk ndihem vetem . Ndihem plot jete , keshtu ndihem kur ai iken . . .

-Amaannn , se me mbushe mendjen ! Ti as nuk e di se kur do ta takosh serish. . . Nese do ta takosh !

-Ai eshte i mencur .

- ??!

-Vetem nje budalla nuk kthehet serish atje ku eshte ndjer mire ! Me kupton ?!
Ka shpirtra qe kur e takojne njeri tjetrin ndihen si ne shtepi , kaq e veshtire eshte per tu kuptuar kjo ?!

-Per mua eshte apsurde , krejt e paktuptimt !!!

-Tamam . . . eshte gjeja me pabesueshmerisht e pakuptimt qe kam jetuar ndonjehere . . .
 
Paskësh qenë çasti më i lumtur i jetës sime dhe unë nuk e kuptova. A thua gjërat do të merrnin tjetër rrjedhë nëse do ta pikasja dhe do ta mbroja këtë lumturi? Patjetër, nëse do ta kuptoja se ky ishte pikërisht çasti më i lumtur i jetës sime, nuk do të lejoja të më shkiste kurrsesi nga duart. Ndoshta ky çast i artë dhe i mrekullueshëm, që ma kishte mbështjellë çdo pjesë të trupit me paqëti të thellë, zgjati vetëm disa sekonda, por lumturia që përjetova m’u duk sikur u shtri në orë e vite të tëra. Ditën e hënë, me 26 maj të vitit 1975, aty rreth orës tre pa një çerek, për një çast m’u duk sikur bota u çlirua e gjitha nga ligjet e kohës dhe të rendesës, njëlloj siç ndodh njeriut kur çlirohet nga ndienja e mëkatit, krimit, dënimit dhe pendëses. I dhurova një të puthur mbi supin e ngrohtë dhe ende të djersirë nga akti dashuror, e mbështolla nga pas me ngadalë, penetrova brenda saj dhe kafshova lehtazi në veshin e majtë. Vathi i varur në atë vesh u duk sikur qëndroi një copëz herë i nderë në ajër, pastaj ra papritur. Ndiheshim aq të lumtur, sa bëmë sikur nuk e vumë re vathin, formës së të cilit nuk i dhashë shumë rëndësi. Vazhdiuam të putheshim.
Jashtë shquhej qielli i qashtër dhe i dlirë i ditëve pranverore në Stamboll. Ndonëse të nxehtit kishte bërë të djersinin banorët e Stambollit, ende të mpirë nga stina e dimrit, brenda ndërtesave, shitoreve nën pemët e blirit e të gështenjave, ishe ende fresk. E ndienim se të njëjtën freski çlironte edhe ndjenjësja erëmyk mbi të cilën po bënim dashuri si dy fëmijë të lumtur, duke harruar gjithçka përreth. Era pranverore përzier me aromën e blirit dhe të detit, që frynte nga dritarja e hapur e ballkonit, ngriti peshë perdet prej tyli, që rënduan mbi supet tanë dhe bënë të na drithëroheshin trupat e lakuriqtë. Nga shtrati ku po qëndronim të shtrirë në dhomën, në pjesën e pasme të apartamentit, në katin e dytë, dëgjuam sharjet dhe zënkat e fëmijëve që në atë të nxehtë maji po luanin futboll plot zell. U kujtuam që ne po bënim pikë për pikë të gjitha ato veprime të pacipa, që ata po ia numëronin njëri-tjetrit në zemërim e sipër. Vështrimet tona u kryqëzuan për një çast dhe të dy vumë buzën në gaz. Gjithsesi, lumturia jonë ishte aq e madhe dhe e thellë, sa e harruam menjeherë vathin dhe shakanë që na ofroi jeta nga kopshti i pasëm i godinës.
Kur u takuam sërish të nesërmen, Fysuni më tresoi se kishte humbur njërin prej vathëve. Në të vërtetë, pas largimit të saj, midis dis çarçafëve të kaltër sytë më kishin zënë një vath me shkronjën e parë të emrit të Fysunit. Në vend që të ngrija e ta vija dikur mënjanë, një shtysë e çuditshme më kishte detyruar ta fusja në xhepin e xhaketës, që të mos e humbisja.
– E kam këtu shpirt, – i thashë. Futa dorën e djathtë në xhepin e xhaketës së varur në shpinoren e karriges.
– Aaa, nuk qenka, – thashë pastaj. Një çast m’u duk sikur kjo ishte shenjë e ndonjë fatkeqësie apo mbrapshtie, por të nxehtit e mëngjesit më kujtoi se atë ditë kisha veshur një xhaketë tjetër.
– Paska mbetur në xhepin e xhaketës tjetër.
– Të lutem ma sill nesër, mos harro, – tha Fysuni me sytë të zmadhuar tej mase. – Ato vathë kanë shumë rëndësi për mua.
– Në rregull.
Fysuniu ishte një kusherirë e largët tetëmbëdhjetëvjeçarë, për praninë e së cilës nuk qeshë kujtuar pothuajse asnjëherë më parë gjer në takimin tonë një muaj të shkuar.


*Fragment nga romani “Muzeu i pafajësisë”

Orhan Pamuk
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top