Ashpersi

Hyj ne kete teme dhe tortura ime eshte qe te rri pa shkruar ne te, sepse filozofia per mua eshte nje vegel muzikore dhe une mbase nuk rri dot pa luajtur muzike me te. perpiqem te krijoj muzike me te bukur më notat e saj dhe s'di nese ja dal?!

Nese mund te humbas betejat,
Pa u trishtuar ne deshperim,
Nese mund te jetoj maje malesh prane ashpersise se forte,
Pa më çmendur krijimtaria,
Nese mund te jem i ashper,
Pa humbur kurre butesine.
Nese ndjej urrejtje, por kurre nuk urrej.
Nese luftoj duke u mbrojtur,
Nese di te mendoj, te thumboj,
Pa qene shkaterrues e dyshues,
Nese enderroj,
pa mu bere endrra padroni im,
Nese mendoj
Pa u bere mendimtar, mund te kem guxim, te jem i mençur dhe bujar,
Pa qene moralist dhe i dobet,
Nese takoj fitoren dhe humbjen me te njejtin respekt dhe ruaj qetesine e gjakftohtesine kur te tjeret e humbasin.
Atehere mbreterit, perendite fati dhe suksesi do te jene sklleverit e mi, dhe mbase do meritoj te jem nje dishepull i maleve filozofike pa gjunjezim.

Hej ti Ashpersi; Një ashpersi e tmerrshme shembi idhujt. Disa i u bene pluhur e disa mbeten pa koke. Ashpersia e tmerrshme nuk fryn as nga një anë e horizontit, dhe as nga qielli, por del nga zemra e dheut... Idhujt pa koke! Shëmtim i natyrës! E njerëzit që jetojnë në mes të tyre enden si të harlisur... Duan t’adhurojnë, po çfare t’adhurojnë? Idhujt pa koke? Kush mund të adhurojë të ashperit?

Shpesh enderrova qe te largohesha nga ashpersia por perseri nuk mund te mos ta pershendes kete teme qe vetem mendje te veçanta kane çelesin te hyjne ne te.

ثshtë natë: pikërisht tani zgjohen të gjitha këngët e të dashuruarve. Edhe shpirti im është kënga e një të dashuruari.
Ka tek mua diçka të pashpërblyer dhe të pashpërblyeshme që do të flasë me zë të lartë. Ka tek mua një dëshirë dashurie që flet gjuhën e dashurisë.
Unë jam dritë: ah sikur të isha natë! Po kjo është vetmia ime, që jam i pështjellë nga drita. Ah të isha i errët si nata! Si do t'i thithja farat e dritës!
Dhe ju vetë do t'ju bekoja, ju o yje të vegjël vezullues, xixëllonja të qiellit! Dhe do të isha bekuar nga dhuratat tuaja prej drite. Po unë jetoj me dritën time, unë përthith brenda meje flakët që shpërthejnë prej teje.
O fatkeqësi e të gjithë dhuruesve! O eklips i diellit tim! O dëshirë për të dëshiruar! O uri e tërbuar në ngopje! Ata marrin prej meje, po a e prek unë shpirtin e tyre? Mes dhënies dhe marrjes, dhe humnera më e vogël kapercehet e fundit. Nga bukuria ime lind uria; do të doja t'u bëja keq atyre që ndriçoj, t'ju vidhja atyre qe u kam dhene: - kam shume uri per ligesine. Hakmarrje të tillë kërkon plotësia ime, ligësi të tilla burojnë nga vetmia ime. Lumturia ime për të dhënë vdiq bashkë me dhënien, virtyti im u lodh nga tepria e tij! Rreziku i atij që jep është gjithnjë humbja e turpit; dora e atij që jep gjithnjë bëhet me kallo nga puna e shpërndarjes. Syri im nuk mbushte me lot para turpit të atij që kërkon; dora ime është bërë tepër e ashpër për dridhjet e duarve që janë plot.
Ku shkoi loti i syrit tim dhe penda e lehtë e zemres sime? O vetmi e të gjithë atyre që japin! O Heshtje memece e të gjithë atyre që ndriçojnë. I padrejtë në thelb të shpritit,me çdo gjë që ndriçon, i ftohtë me diejt- kështu ecin të gjithë diejt në qiell. Si stuhi fluturojnë diejt në rrugët e tyre. Ata ndjekin vullnetin e tyre të paepur: kjo është ftohtësia e tyre.
Oh veç ju jeni , ju të errëtit, ju të natës, që krijoni ngrohtësinë nga ajo që ndriçon! Ju, veç ju, pini qumësht e acar nga gjinjtë e dritës! Ah, ka akull rreth meje, dora ime digjet kur prek akullin! Ah kam etje që ankohet e dëshiron etjen tuaj!

ثshtë natë: ah, sikur të ishte dritë ! Dhe etje për natë!

Dhe vetmi!........
ثshtë natë: si burim gurgullon prej meje dëshira ime- dëshira për të folur.
ثshtë natë: tani zgjohen të gjitha këngët e të dashuruarve. Edhe shpirti im është kënga e një të dashuruari.

Mesuesi im....
gjithmone i kam dashuruar stuhite dhe furtunat !!
kthjelltesine, pastertine, freskine, aq me pak acarin ...
e urreja kur me merdhihnin gishtat teksa perpiqesha t'i vidhja librat sa me shpejt ne biblioteken tende dhe me pas te vrapoja si i cmendur nga ana tjeter e malit me friken se mos dikush me shihte ... derisa nje dite rashe ne rrjeten e shikimit tend...i skuqur, me duart qe me dridheshin dhe librin qe u shkeput lehtas dhe puthi token pa zhurme, te kerkova falje mesuesi im, dhe me gjysme zeri te thashe se i pelqeja se tepermi librat e tu...
me ironizove si shume vjet me i madh qe ishe. !! ... dhe mendove ç'kerkon nje adoleshent ne boten e filozofise dhe ashpersise.... i turperuar, duke te kerkuar ndjese, ula koken dhe vazhdova rrugen me fjalet e tua qe me gufonin ne vesh si jehone !! ....
ndoshta kishe te drejte, isha vertet nje adoleshent ose i çmendur pas librave te tu !!
vitet kaluan dhe librat e tu po zverdheshin, mezi prisja shtatorin te vija ne biblioteken tende...
Pikerisht ne nje shtator kur une erdha serish ne bankat e shkolles, ty nuk te gjeta me, kishe shkuar ne lartesine tende mbushur plot drite, por ende sot kujtoj qe mekove plot dituri dhe dashuri per filozofine, artin e te qenit prane realitetit.
Ishe pikerisht ti qe brymose tek mua ndienjen e drejtesise pa meshire per çdo aspekt antihuman
'' e kupton tani se sa me ka dhembur mungesa jote,mesuesi im '' ...

Ah, çfarë jeni ju, mendimet e mia të shkruara dhe të shprehura! Nuk ka kaluar shumë kohë kur ishit ende aq të larmishëm, të rinj dhe të këqinj, të mbushur plot me thumba dhe gjëra të fshehta sa të më bënit të teshtija dhe të qeshja; po tani? Tani jeni zhveshur nga risia juaj dhe kam frikë se disa nga ju janë të gatshëm për t'u bërë e vërteta: aq shumë të pavdekshëm duken tashmë, aq shumë të ndershëm sa të këpusin shpirtin, aq shumë të mërzitshëm! Por a ka qenë vallë ndryshe ndonjëherë? اfarë shkruajmë dhe pikturojmë ne mandarinët me penel kinez, ne të përjetshmit e gjërave që lihen të shkruara, çfarë jemi të zotë ne të pikturojmë vetë? Ah, gjithmonë vetëm atë që dëshiron të fishket dhe që fillon të humbasë erën! Ah, gjithmonë vetëm stuhi që davariten, ndjenja të vonuara, të mbaruara dhe të zverdhura! Ah, gjithmonë vetëm zogj që kanë fluturuar dhe fluturuar deri sa janë lodhur dhe që tani e lënë veten të kapen edhe me dorë, me dorën tonë! Ne pavdeksojmë atë që nuk mund të jetojë dhe të fluturojë për një kohë të gjatë: vetëm gjërat e lodhura dhe të fishkura! Dhe është vetëm mesdita juaj, o mendimet e mia të shkruara dhe të pikturuara, për të cilat vetëm kam ngjyra, ndoshta shumë ngjyra, shumë delikatesa të larmishme dhe pesëdhjetë ngjyra të verdha, kafe, jeshile dhe të kuqe: por askush nga ata nuk e merr me mend se ç'pamje kishit ju në mëngjesin tuaj, ju shkëndija të papritura dhe mrekulli të vetmisë sime, ju mendimet e mia të lashta, të dashura... të këqija!

Ne aeronautët e tjerë të shpirtit.
- Për të gjithë këta zogj guximtarë që fluturojnë drejt hapësirave të largëta, gjithnjë e më të largëta, me siguri që do të vijë një çast ku ata nuk do të mund të shkojnë më larg, ku do të qëndrojnë mbi një direk, apo mbi ndonjë gumë të shkretë, shumë të lumtur që gjetën këtë vend prehjeje të mjerë! Por, kush do të kishte të drejtë të nxirrte përfundimin se përpara tyre nuk ka më rrugë të lirë dhe pa fund dhe se ata fluturuan aq larg sa mund të fluturohej? Megjithatë, të gjithë nismëtarët tanë të mëdhenj dhe të gjithë pararendësit tanë janë ndalur, dhe kur të ndal lodhja, nuk i merr më qëndrimet më fisnike dhe me të hirshme: kështu do të jetë edhe për ty dhe për mua! Po ç'rëndësi kemi ti dhe unë! Zogj të tjerë do të fluturojnë më larg! Ky mendim, ky besim që na jep jetë, nis fluturimin e tij, ai konkuron me ata, ai fluturon gjithnjë e më larg, më lart, lëshohet drejt në ajër, përmbi kokën tonë dhe pafuqinë e kokës sonë dhe, nga aty lart, në qiell, vështron në largësitë e hapësirës, ai shikon grupe zogjsh shumë më të fuqishëm se ne që do të lëshohen në drejtimin ku lëshoheshim ne, ku gjithçka nuk është ende veçse det, det dhe përsëri det! Po ku duam të shkojmë vallë? Duam të kapërcejmë detin? Ku na tërheq ky pasion i fuqishëm, që për ne del në pah mbi çdo pasion tjetër? Përse ky fluturim i zjarrtë në këtë drejtim, drejt pikës ku deri tani të gjithë diejt binin dhe shuheshin? Ndoshta për ne do të thonë një ditë që, të drejtuar gjithnjë drejt perëndimit, shpresojmë të arrijmë një Indi të panjohur, por që ishte fati ynë të dështonim para pafundësisë? Apo, o vellezërit e mi, apo...?

A e dini ju se çfarë është për mua “bota”? Mos vallë duhet t’ua tregoj atë në pasqyrën time? Kjo botë është një mrekulli force, pa fillim, pa fund, një madhësi e bronztë dhe e palëvizshme force, që nuk bëhet as më e madhe, as më e vogël, që nuk harxhohet por vetëm shndërrohet, si një e tërë dhe pashmangshmërisht e madhe, është një gjë pa harxhime as humbje, por edhe pa rritje, e përfshirë në rrotullim nga “asgjëja” si nga kufiri i saj, nuk është një gjë që shuhet dhe shkatërrohet, nuk është pafundësisht e shtrirë, por e futur si forcë e përcaktuar në një hapësirë të përcaktuar, jo në një hapësirë që në ndonjë pikë është “boshe”, por mbi të gjitha e futur, si forcë, si lojë forcash dhe valë forcash që është njëkohësisht një e vetme dhe e shumëfishtë, që këtu grumbullohet dhe njëkohësisht zvogëlohet, një det forcash rrjedhëse dhe lëvizëse brenda vetes, përjetësisht në shndërrim, rrjedhëse në përjetësi në drejtimin prapa, një botë që ka vite të panumërt kthimi, një tallaz i pavdekshëm i formave të saj, që zhvillohet nga më e thjeshta te më e ndërlikuara, një botë që nga ajo që është më e qeta, e ngurta, e ftohta, kalon te ajo që është më e zjarrtë, e egër, kontradiktore, dhe pastaj nga bollëku kthehet përsëri te thjeshtësia, nga loja e kundërthënieve kthehet te shija e harmonisë dhe pohon vetveten edhe në këtë barazi të rrugëve dhe të viteve të saj, dhe bekon vetveten si ajo që duhet të kthehet përjetësisht, si një bërje që nuk njeh as ngopjen as neverinë e as lodhjen. Kjo bota ime dionisiake e të krijuarit përjetësisht të vetes, e shkatërrimit përjetësisht të vetes, kjo botë e mistershme e kënaqësisë së dyfishtë, kjo “përtej së mirës dhe së keqes” imja, pa qëllim, veçse kur nuk gjendet një qëllim në lumturinë e rrethit, pa vullnet, veçse kur një unazë nuk provon vullnet të mirë nga vetvetja – për këtë botë doni të dini një emër? Një zgjidhje për të gjitha enigmat e saj? Si dhe një dritë për ju, o të fshehur, o të fortë, o të patrembur, o “njerëz të mesnatës”? Kjo botë është vullneti për pushtet, dhe asgjë tjetër! Edhe ju vetë jeni ky vullnet për pushtetin, dhe asgjë tjetër!

Ne, njerëzit e rinj, pa emër, me nje pseudonim te thjeshte Nikola Tesla, Game4you, Sopoti, Ana_Gend, Puhiza, Beaute, Emaa, etj.. të vështirë për t’u kuptuar, ne, të lindurit para kohe të një të ardhmeje ende të patreguar, kemi nevojë për një qëllim të ri dhe për një mjet të ri, pra për një shëndet të ri, për një shëndet më të fortë, më të lartë, më të qëndrueshëm, më të guximshëm dhe më të hirshëm nga sa ka qenë ndonjëherë shëndeti. Për atë për të cilën shpirti ka etje që të përshkojë gjithë shtrirjen e vlerave dhe dëshirave deri më sot të lejuara, për të lundruar nëpër të gjitha plazhet e këtij “Mesdheu” ideal, për të mësuar nga aventurat e përvojës së vet se cili është shpirti i një pushtuesi dhe zbuluesi të idealit, për më tepër, edhe shpirti i një artisti, i një shenjti, i një ligjvënësi, i një të urti, i një të dituri, i një të devotshmi, i një hyjnori të shmangur nga stili i vjetër, për të gjithë këtë është e nevojshme vetëm një gjë, shëndeti i madh, një shëndet që jo vetëm e ke, por edhe duhet ta sigurosh e ta fitosh në mënyrë të njëtrajtshme, sepse shpenzohet dhe duhet ta shpenzosh vazhdimisht... Dhe tani, pasi kemi ecur për shumë kohë, ne argonautët e idealit, ndoshta më të guximshëm nga sa këshillon edhe kujdesi, dhe mjaft shpesh duke përjetuar edhe ndonjë mbytje apo fatkeqësi, por siç është thënë, më të shëndetshëm nga sa duhet t’ia lejonim vetes, rrezikshmërisht të shëndetshëm, gjithnjë përsëri të shëndetshëm, besojmë se kemi si shpërblim para nesh një tokë ende të pazbuluar, të cilës ende askush nuk ia ka parë kufinjtë, një përtej tokave të njohura, një qoshe të idealit, një botë kaq të mbushur me bukuri, me gjëra të çuditshme, problematike, të tmerrshme dhe hyjnore, saqë kureshtja dhe dëshira jonë për ta zotëruar kanë dalë jashtë vetvetes. Ah, tashmë asgjë nuk mund të na ngopë më!... Por pasi kemi parë këtë gjë dhe me këtë uri të llahtarshme për dije dhe për vetëdije, si mund të kënaqemi ende me njerëzit e sotëm? ثshtë mjaft e trishtueshme, por është e pashmangshme që ne të na duket e vështirë të ruajmë seriozitetin, apo dhe të mos i hedhim më sytë mbi qëllimet e tyre më të denja dhe mbi shpresat e tyre... Një ideal tjetër vrapon para nesh, një ideal i mrekullueshëm, tundues, i rrezikshëm, për të cilin nuk mund t’i mbushim mendjen askujt, sepse askujt nuk ia njohim lehtë të drejtën për këtë ideal; ideali i një shpirti që, i patëkeq, pra pa e dashur, dhe për shkak të plotësisë dhe fuqisë së tij vërshuese, luan me gjithçka që deri tani është quajtur e shenjtë, e mirë, e paprekshme, hyjnore, për të cilin gjërat më të larta e me arsye i shërbejnë popullit si masë për vlerat, por kjo do të thotë edhe rrezik, dekadencë, rënie, ose të paktën pushim, verbëri, harrim i përkohshëm i vetes; ideali i një mirëqenieje dhe i një dashamirësie njerëzore dhe mbinjerëzore që mjaft shpesh shfaqet si jonjerëzore, për shembull, kur vendoset përballë gjithçkaje që deri tani ka qenë serioziteti i botës, përballë çdo solemniteti në qëndrim, në fjalë, në tinguj, në vështrim, në moral dhe në detyra, sikur të ishte parodia e tyre e pavullnetshme e mishëruar dhe me të cilën, megjithatë, fillon ndoshta serioziteti i madh, atëherë pikëpyetja e vërtetë vendoset, fati i shpirtit ndryshon, akrepi lëviz, tragjedia fillon...

Filozofia ime, ik nese do te ikesh, me fjale une ste mbaj dot, ik nese do te ikesh, nuk te ndjek pas, nuk te lutem, ik se ketu do mbetem mbi kete shkrep te larte me dimrin shok dhe boren mike, vetem para se te ikesh beme dhe nje nder, shuaje henen time, shuaje nga qielli im, shuaji yjet e mi, mbyllmi syte e mi, merrmi edhe fjalet qe mos te te therras perseri, shuaje henen time thyeje copash qe mos te shoh ku do shkosh, qe mos te te dua me.
Por do te kem si perendi, edhe nese do jem ne nje qeli, je per mua flake kandili, dhe une vaji ne te,

Brenda detit te madh blu dy delfine... Silver dhe Misie po shkojne,... Drejt bluse se madhe duke rreshqitur pertej çdo pengese të fundit të nje jete burg, Brenda bluse se kthjellet, brenda nje dallge, me ne fund kercime te medha mes valesh dhe miqsh, nen shkelqimin e diellit, po shkojne, i liruan sot e per gjithe te tjeret dite te reja do vijne, po shkojne, ndonjehere fitojne edhe endrrat.! Te burgosur te pafajshem nuk do te jene më. Brenda detit blu, brenda nje vale blu, sa histori si kjo sa pranga kane mbetur per te keputur, sa qiell, sa drite e horizont per tu pare, qe nuk duket as i vertete per tu arrire. Po shkojne si dy te rinj te dashuruar Silver dhe Missie asgje tashme smund ti ndaje, oh po marrin detin, Oh po rishohin detin, duke ndenjur prane. Rigjeten detin dhe delfine te tjere.
Tashme ne thellesite blu, brenda valeve blu, me ne fund te lire.....

Odeon said:

Ne, njerëzit e rinj, pa emër, me nje pseudonim te thjeshte Nikola Tesla, Game4you, Sopoti, Ana_Gend, Puhiza, Beaute, Emaa, etj.. të vështirë për t’u kuptuar, ne, të lindurit para kohe të një të ardhmeje ende të patreguar, kemi nevojë për një qëllim të ri dhe për një mjet të ri, pra për një shëndet të ri, për një shëndet më të fortë, më të lartë, më të qëndrueshëm, më të guximshëm dhe më të hirshëm nga sa ka qenë ndonjëherë shëndeti. Për atë për të cilën shpirti ka etje që të përshkojë gjithë shtrirjen e vlerave dhe dëshirave deri më sot të lejuara, për të lundruar nëpër të gjitha plazhet e këtij “Mesdheu” ideal, për të mësuar nga aventurat e përvojës së vet se cili është shpirti i një pushtuesi dhe zbuluesi të idealit, për më tepër, edhe shpirti i një artisti, i një shenjti, i një ligjvënësi, i një të urti, i një të dituri, i një të devotshmi, i një hyjnori të shmangur nga stili i vjetër, për të gjithë këtë është e nevojshme vetëm një gjë, shëndeti i madh, një shëndet që jo vetëm e ke, por edhe duhet ta sigurosh e ta fitosh në mënyrë të njëtrajtshme, sepse shpenzohet dhe duhet ta shpenzosh vazhdimisht... Dhe tani, pasi kemi ecur për shumë kohë, ne argonautët e idealit, ndoshta më të guximshëm nga sa këshillon edhe kujdesi, dhe mjaft shpesh duke përjetuar edhe ndonjë mbytje apo fatkeqësi, por siç është thënë, më të shëndetshëm nga sa duhet t’ia lejonim vetes, rrezikshmërisht të shëndetshëm, gjithnjë përsëri të shëndetshëm, besojmë se kemi si shpërblim para nesh një tokë ende të pazbuluar, të cilës ende askush nuk ia ka parë kufinjtë, një përtej tokave të njohura, një qoshe të idealit, një botë kaq të mbushur me bukuri, me gjëra të çuditshme, problematike, të tmerrshme dhe hyjnore, saqë kureshtja dhe dëshira jonë për ta zotëruar kanë dalë jashtë vetvetes. Ah, tashmë asgjë nuk mund të na ngopë më!... Por pasi kemi parë këtë gjë dhe me këtë uri të llahtarshme për dije dhe për vetëdije, si mund të kënaqemi ende me njerëzit e sotëm? ثshtë mjaft e trishtueshme, por është e pashmangshme që ne të na duket e vështirë të ruajmë seriozitetin, apo dhe të mos i hedhim më sytë mbi qëllimet e tyre më të denja dhe mbi shpresat e tyre... Një ideal tjetër vrapon para nesh, një ideal i mrekullueshëm, tundues, i rrezikshëm, për të cilin nuk mund t’i mbushim mendjen askujt, sepse askujt nuk ia njohim lehtë të drejtën për këtë ideal; ideali i një shpirti që, i patëkeq, pra pa e dashur, dhe për shkak të plotësisë dhe fuqisë së tij vërshuese, luan me gjithçka që deri tani është quajtur e shenjtë, e mirë, e paprekshme, hyjnore, për të cilin gjërat më të larta e me arsye i shërbejnë popullit si masë për vlerat, por kjo do të thotë edhe rrezik, dekadencë, rënie, ose të paktën pushim, verbëri, harrim i përkohshëm i vetes; ideali i një mirëqenieje dhe i një dashamirësie njerëzore dhe mbinjerëzore që mjaft shpesh shfaqet si jonjerëzore, për shembull, kur vendoset përballë gjithçkaje që deri tani ka qenë serioziteti i botës, përballë çdo solemniteti në qëndrim, në fjalë, në tinguj, në vështrim, në moral dhe në detyra, sikur të ishte parodia e tyre e pavullnetshme e mishëruar dhe me të cilën, megjithatë, fillon ndoshta serioziteti i madh, atëherë pikëpyetja e vërtetë vendoset, fati i shpirtit ndryshon, akrepi lëviz, tragjedia fillon...

Click to expand...

Ngushellohen teksa verehet ajo blu pafundesie lart,duke e nderthurur me ate blu detesh e pse dallget ua trazojne mendimet,si per te deshmuar pranine ,e kembane lajmerimi(kthjellohu).

Njeri nga ata te falenderon shume,e me bindjen qe Ashpersia u mungon shume atyre qe e adhuruan,deshen e repsektuan.

Më pyeten dikur pse ka kaq shume trishtim dhe ashpersi në shkrimet e tua, Shume e thjeshtë u thashë; Të lumturit nuk u duhet shumë imagjinate ta shkruajne lumturinë e tyre, kështu që të vuajturit kanë shumë për të thënë. A sjam une nje i vuajtur tek i cili njohuria dhe arsyeja flasin, e ndersa tek te tjeret injoranca, gabimi bertasin! Dhe nese do perpiqem te jem si nje tjeter, kush do te jete si une? Nuk ka lumturi as fitore me te madhe se te qenurit i dobishem, e nese dikush me lexon, ende pretendoj qe jam i dobishem paçka se i ashper dhe moralist. Mund edhe te shtirem me nje buzeqeshje fallco per pseudo lexuesit dhe mund t'ia jap kujdo, por respektin jo. Sepse ai i takon atij lexuesi qe sheh universin qe nuk ka fund, po besoni kur ju them edhe filozofia e njeriut nuk ka fund, nese ke guxim, ke besim, ke vullnet, dhe ke dashuri, atehere librat per ty jane o njeri.
Nuk lejoj zhurmen e krijuar nga opinionet e te tjereve te mbyse mendimin dhe idete e mia, Forca shpirtërore s'është gjë tjetër, veçse arti per të mbajtur mbyllur në zemer trishtimin. Gjithcka qe te tjeret mendojne rreth meje, eshte problemi i tyre, sepse me mire te mungoj se sa te jem i tepert. Sa qesharake është kjo botë, dikujt i mungon buka, dikujt i mungon dashuria, e dikujt i mungon filozofia, mbase mua me mungojne te gjitha, Eh jo.... Gjerat me vlere mbahen ne zemer, atje nuk humbasin kurre. I mbaj ne zemer sepse edhe nese bie nga maja e malit qe po ngjitem nuk dua te bie ne meshiren e njerezve, sepse nje optimist si une shikon nje mundesi ne çdo fatkeqesi. Te gjithe e kane nje zemer por jo te gjithe njelloj, dikush e ka si akulli e dikush si dielli, por mos u ankoni sepse ajo eshte gjithçka keni.... Ruajeni.

Qetesi...... Shpesh mendoj pse njerezit fillojne te gjykojne kur nuk marrin nga ty ate qe deshirojne. Nje dite do shkojme dhe pas do mbesin kujtimet, i vetmi ndryshim eshte sa te rendesishme jane kujtimet qe do leme pas, Nëse nuk di diçka, më pyet. Nëse nuk bie dakort me mua, diskuto, nëse s'të pëlqen ajo që bëj, më thuaj hapur, pa i bërë këto, mos fillo direkt të gjykosh. Ajo që është e jotja.. do të vije tek ti pa marë parasysh dobësinë tënde, dhe ajo që nuk është e jotja, nuk mund ta arrish atë me forcën tënde. Ndonjehere e mendoj largimin prapa per te pare nese a je diçka, dhe nuk deshperohem qe shkoj mbrapa sepse edhe shigjeta ne hark shkon mbrapa qe te niset vrullshem para, sepse bota do ndryshoje nga shembulli im dhe jo nga opinioni im. I thashe te gjitha keto nga nje udhetim ne vatikan dhe degjova papen te thosh qe Kisha ishte e shqetesuar per femijet neper bote qe vuajne urie.... Vertete! por pashe shume tavane te varur dhe statuja prej ari ne pallatin e tij..... Do doja ti thosha; Shiti pra, bej diçka.....

E di! Jeta nuk përsëritet, e vetmja gjë që nuk duhet shpenzuar kot është koha sepse nuk ka virtyt dhe as fitore me te bukur sesa te dish te komandosh e te zoterosh jeten. Ka dritë të mjaftueshme për ata që duan ta menaxhojne, por edhe errësirë të mjaftueshme për ata që duan të humbin ne humnere, dhe une ketyre te fundit i kujtoj qe mos kujtojne çkane humbur qe te gezojne ate qe tashme kane, e di qe realiteti eshte ajo qe shohin syte e tyre dhe jo ajo qe i tregoj une, por ndoshta digjem perbrenda dhe i fundit u them; pakez optimizem askujt si ben keq. Jeta eshte nje kenge e shkurter dhe e bukur neqoftese e degjon me kujdes dhe ngadale do kenaqesh perndryshe i vjen fundi te gjithave shume shpejt, dhe nje nga armet e fuqishme per te luftuar eshte meditimi dhe filozofia sepse njeriu i zgjuar nxjerr drite nga erresira, nxjerr buzeqeshje nga loti, nxjerr miresi nga shpirti. Gjithsesi mos vrapo në jetë kaq shpejt, sa të harrosh jo vetëm ku ke qenë, por edhe ku po shkon, jeta nuk është një garë, por një udhëtim për tu shijuar në çdo hap. Filozofia më ka mësuar, që nuk duhet ti tregoj detin që kam brenda meje, dikujt që nuk di të notoj, andaj ju keshilloj qe moralin tim flakeni tutje nese nuk ju pelqen.

Kur kuptoj se jam shume mire vetem, atehere vuaj jashtezakonisht shume, Hiq dore nga fuqia jote per te me terhequr VETMI, dhe une do heq dore nga vullneti im per te te ndjekur, ndaj ndihem pak si deti, mjaft e qetë për të nisur raporte të reja njerëzore, por herë pas here në stuhi për t'i larguar të gjithë e për të qëndruar i vetem. Kisha harruar ç'ishte vetmia, por kur e gjeta e kuptova qe thyhej çdokush lehte si kristali sepse ka gjera qe kurre sdo marresh vesh si do perfundojne, por do te dish si filluan. Ndoshta vetmia nuk eshte ngjyra ime e preferuar por nje dite do e kerkoj serish per te mbaruar portretin tim sepse nuk do lejoj zemren te me diktoje presje atje ku mendja me thote ver pike.
Jam ketu midis malesh me debore dhe nuk do lejoj askend qe ate qe me fal me prezencen e saj qetesine, te krijoje zhurmen me te madhe me largimin e saj.

E dua ate njeri qe hesht gjithmone, por kur flet ai heshtin te gjithe, kete mund ta fale vetem meditimi i thelle.

Te me besojne eshte nje kompliment me i madh per mua sesa te me duan, sa shume kam humbur thjeshte sepse kisha frike nga humbja dhe pikerisht nga kjo nuk kisha deshire per asgje, por kam nevoje per gjithçka, sepse duke u perpjekur te jem i sjellshem me te tjeret une shpesh gjendem me shpirtin te bere copash, mjafton nje fjale per te merzitur nje njeri dhe duhen mijera fjale per tja hequr ate merzi, Unë mundohem ti dua të tjerët, por është e vështirë , sepse shumica e njerëzve nuk janë mësuar me të mirën. Kështu që, meqë nuk dinë ta japin, nuk dinë as ta marrin, andaj ndonjehere vlen te jesh me mire i sjellshem sesa i drejte. Në betejat e jetës kam mesuar se mund të marrësh mijëra plagë, por nëse qëllimi i këtyre betejave është lumturia, këto plagë nuk do të dhembin, prandaj nje njeri i mire ne fillim vuan por ne fund ai triumfon, pikerisht njeriun e mire as ne driten me te fuqishme nuk e shohin nese nuk ju duhet, por kur u duhet e shohin ne erresiren me te plote. S'ka poshtërsi më të madhe se të përpiqesh ti bësh keq njeriut duke përfituar nga thjeshtësia e zemrës së tij të mirë dhe qëllimit pozitiv, sepse jeta eshte matematike mblidhni te mirat, zbritni zenkat, lumturine shumzojeni, dhimbjen pjestojeni, urrejtjen futeni ne rrenje katrore dhe dashurin ngrijeni ne fuqi.

Shpesh mendoj qe filozofia me prish pune, sepse ajo nuk ben askend te lumtur sepse te meson te fillosh gjithmone nga vetvetja, mbase eshte sa 100 drejtore shkollash qe zevendesojne nje baba te mire, a zevendesohet nje baba? Gjithsesi e verteta ne filozofi le te jete si te jete....eshte ilaçi me i mire per nje gjume te qete. Odeoni nuk është i përjetshëm.! le të përpiqet të jetë e pavdekshme ajo që do të thotë dhe ajo që do të bëjë, Besoj ne fuqine time, por nuk mburem me te, respektoj fuqine e tjetrit por nuk trembem prej saj, vetem se lajmi i keq eshte se koha fluturon, lajmi i mire piloti jam une, gjithsesi asgje nuk do te me vjedhe kurre kujtimin kur me te gjithe qenien time une isha atje midis apostujve te filozofise.
Të kesh një vend ku të shkosh quhet shtëpi, të kesh një gjë që të duash quhet familje, por te meditosh thelle eshte bekim. Askush nuk e di vleren e bekimit qe ka deri sa ta humbe, por nje dite kur ta humbe do te jete vone dhe do mbetet vetem nje fjale e vetme AH...! Eshte vertet nje difekt tipik njerezor te paraqitesh i forte per te fshehur nje shpirt te brishte. Prandaj nese do isha nje tregtar nuk do kerkoja mall me i mire se zgjuarsia, shok me i mire se edukata, trashegimi me e madhe se kultura dhe nder me i madh se dituria.!

Hej ti...... Romantiku i pandreqshem
Te duash diçka nuk eshte diçka e vogel…Nuk do te thote vetem te besh dashuri, te qeshesh, te kaloni ore duke u puthur e duke bere njeri-tjetrin te lumtur. Te duash dike do te thote te vuash, te luftosh, te qash, te shtrengosh dhembet e te ecesh perpara. Te duash dike do te thote ta marresh ne krahe, edhe ashtu duke ecur mbi xhama te thyer, te lendohesh per te dhe pastaj te kerkosh te sherohesh perseri. Kush është gjëja më e fortë që egziston? Hekuri por Zjarri e shkrin atë , ja që Zjarri qenka më i forti ... Por Uji e shuan atë , ja që Uji qenka më i fortë ... Uji avullon bëhet Re , ja pra që Retë qenkan më të fortat ... Por Era i shpërndan ato , ja pra që Era qenka më e forta ... Por Mali e ndalon atë , ja qe Mali qenka më i forti ... Por Njeriu shkon në maje të Malit , ja pra që Njeriu i sfidoj të gjitha dhe qenka më i Forti ! pra Njeriu qenka më i forti !! Njeriu vdes ... por ka një Dashuri që nuk mbaron kurrë dhe dije...Dashuria është më e fuqishmja ... Dashuria nuk njeh Kufi !

Te dyshoj ne besnikerine time ndaj filozofise!? Kam frike se edhe filozofia do dyshoje ne besnikeri time ndaj saj, andaj besoj qe une nuk jam i varfer nese skam se çte ha, por kur kam shume per tju dhene dhe skam me ke ta ndaj, prandaj ju miqte e mi ju kam si nje keshtjelle te cilet te ligjt duan ta pergojojne e rrezojne. Shpesh filozofia ime lind zili, ndersa thjeshtesia ime lind miq, a nuk gjeta une lexuesit me te mire qe kam gjetur ndonjehere?
A nuk gjeta une ketu njeriun e pasur ne siperfaqe, por qe shpirtin nuk ja ndryshoi as pasuria. E habitshme se si fotot e bukura te anetareve nuk i dhane bukuri fjaleve. E çuditshme sesi femrat me fotot e shumta te veshjeve veshin pellushin e blerë shtrenjtë që është lëkurë e një kafshë të vrarë .E çuditshme sesi njeriu krenohet me rroba ''origjinale''e prapë kjo nuk e bën atë origjinal. E çuditshme sesi tregojne se hane çdo vakt në restorant por kurrë s'ndihen tengopur. E habitshme sesi flasin për paranë në çdo sekondë të jetës, i falen, i adhurohen, përgjerohen parave e kuletës . E çuditshme sesi njeriu parfumoset por kundërmon erë të pavlerë, e çuditshme sesi grimohet por nga brenda është sketerrë. E çuditshme sesi njeriu fshihet nën petkun e mirëqënies, por ligësinë s’ja fshehin dot, dhe as thelbin e vertetë të qënies...E habitshme sesi krekoset dhe sheh shtrembër, pasi mbahet fortë pas mbiemrit dhe ka bërë emër. E çuditshme sesi mirësinë se ka ndjerë që kur kaloi femijërinë, edhe miqtë qe ka, interesin sa ja dinë. E çuditshme sesi shtëpia luksoze nuk e gjen ngrohtësinë e një vatre familjare që si rrënjë ka dashurine. E habitshme se si paraja blen gjithçka por s'fiton asgjë. Se jetën po e humbe nuk e rifiton dot më.. E habitshme sesi shumë çudira bën faktori PARA, por çuditerisht jo mrekullitë e mëdha.

Sa here qe nje varg filozofik ka dhimbje, aq here ndjej dhimbje, dhe anasjelltas me lumturine, sepse per mua njeriu nuk eshte aty ku ka trupin, por ku ka mendjen. Meditimi nuk mund të ti zgjidhe të gjitha problemet por mund të premtoje se nuk do të ballafaqohesh me to i vetëm, Meditimi është një zjarr, por nuk dihet asnjëherë nëse do të të ngrohë zemrën apo do djegë gjithë shpirtin, prandaj shpesh jam i hidhur se dua te vleresoj te emblen ashtu siç duhet. E dua apo e urrej (meditimin) perseri eshte ne favorin tim, sepse nese e dua e mbaj ne zemer, e nese e urrej, jeton ne mendjen time, e nese meditimi te tregon se ka mjaftushem pushtet mbi ty te te rrezoje, i tregoj se jam mjaftueshem i forte per tu ringritur.
A të kujtohet meditim .. a të kujtohet se çfarë të kam thënë nën hijen e atyre dy shkrepave me debore, Të kam thënë se Dita kur nuk do të kthehem tek ti është dita kur unë do të jem i vdekur .. të kam thënë se edhe dy orteke po të më shkelin , unë me forcën e fundit do të çohem dhe do të vij tek ty..
Ja pra erdha .. i plagosur me plage pa fund, unë prap erdha tek ti.

"Te japesh jeten per nje kauze" - jane fjale qe bejne pershtypje te madhe. Jeta jepet per shume gjera sepse pasionet duan, te gjithe sebashku dhe secili per vete, te kenaqen. E jep jeten per meshire, per inat apo per hakmarrje, kjo nuk ndryshon vleren e nje gjeje. Sa njerez e kane sakrifikuar jeten per zonjezat e hirshme dhe, ç'eshte me e keqja, kane sakrifikuar shendetin! Kur ke temperament, zgjedh instiktivisht gjerat e rrezikshme, per shembull aventurat e zhytjes ne mendime te thella nese je filozof, ose ato te imoralitetit nese je i virtytshem. Nje specie njerezish nuk do te rrezikoje asgje, nje tjeter do te rrezikoje. A jemi mosvleresues te jetes ne te tjeret? Perkundrazi, ne kerkojme instiktivisht nje jete te fuqizuar, jeten ne rrezik... Ne kete menyre, e perseris, nuk duam te jemi me te virtytshem nga te tjeret, per shembull, nuk dua te rrezikoj asgje, ndoshta kjo eshte e virtytshme. Sakrifikohet gjithnje.

O Lexues, kush je ti? Une te shikoj te ecesh ne rrugen tende pa gaz, pa dashuri, me sy te palexueshem; te lagur dhe te pikelluar si nje thellesimates i nxjerre perseri ne drite, i pakenaqur nga te gjitha thellesite: çfare kerkoje ne keto postime? Me gjoksin qe psheretin, me buzet qe fshehin mermerimen e tyre, me doren tashme te ngadalte kur rreshqet ngadale mbi keto shkrime, kush je ti? اfare ke bere? اlodhu ketu: ky vend eshte mikprites per te gjithe, çlodhu! Dhe kushdo qe te jesh, çfare do deshiroje tani? اfare i nevojitet çlodhjes tende? Mjafton qe te flasesh dhe une do ta jap! "Per t'u çlodhur? Per t'u çlodhur? O kureshtar, çfare thua? Por te lutem me jep...... اfare? Nje maske me shume, nje maske te dyte!"

Odeon said:

O Lexues, kush je ti? Une te shikoj te ecesh ne rrugen tende pa gaz, pa dashuri, me sy te palexueshem; te lagur dhe te pikelluar si nje thellesimates i nxjerre perseri ne drite, i pakenaqur nga te gjitha thellesite: çfare kerkoje ne keto postime? Me gjoksin qe psheretin, me buzet qe fshehin mermerimen e tyre, me doren tashme te ngadalte kur rreshqet ngadale mbi keto shkrime, kush je ti? اfare ke bere? اlodhu ketu: ky vend eshte mikprites per te gjithe, çlodhu! Dhe kushdo qe te jesh, çfare do deshiroje tani? اfare i nevojitet çlodhjes tende? Mjafton qe te flasesh dhe une do ta jap! "Per t'u çlodhur? Per t'u çlodhur? O kureshtar, çfare thua? Por te lutem me jep...... اfare? Nje maske me shume, nje maske te dyte!"

Click to expand...

E di!
Ka një gurgullimë shpirti që më thotë se jam i padëshiruar në këtë trajtë ku më ngjason e vetja mjaft herë si palaço cirku.
Endem po bosh udhëkryqeve ku njoh zgërdhitje ,të zbehta psherëtima,e disa herë rënkime ku tek tjerët dhuron ngazëllim.

Më thuaj o njeri.
Të tilla streha ku gjenden qe agimeve të dëgjoj fëshfërimë gjethesh,e netëve ulërima kope ujqish(të bashkuar )që lajmërojnë se kan mision ?

Si nje anije qe futet ne limanin e vet me te qete. shtrihem ne lendine, i lodhur nga udhetimet e gjata e nga deti i trazuar. A nuk eshte me besnike toka?
Kur kjo anije i ngjeshet me dashuri bregut, mjafton t'i zgjase nga stereja fijet ndonje merimange, atehere ate nuk mund ta shkulesh lehte nga vendi. Si nje anije e lodhur ne limanin e vet me te qete, keshtu prehem ne token besnike e te besuar, ne pritje te shtrengohem nga fijet e saj te padukshme.
Oh, c'lumturi! c'lumturi! Ti, ndoshta, po kendon, o shpirt? Ti dergjesh ne bar. Eshte ora me e fshehte e me solemne, ku asnje bari nuk i bie fyellit.
Ki mendje! afshi i nxehte i mesdites pervelon neper fusha. Mos kendo! Hesht! Bota eshte e perkryer! Mos kendo, o zog fushash, o shpirt! Mos belbezo! Vetem sodit e hesht! Mesdita fle dhe leviz buzet. A mos pi valle nje pike lumturie?
Nje pike te lashte e te plote lumturie, veren e arte? Ndiehem i qete dhe i blatuar. Keshtu qesh vetem nje i vetmuar! Heshtje...
Cpo me ndodh keshtu? Mbaj vesh! Iku tej koha? Nuk po bie? Nuk u shemba ne bunarin e thelle te perjetesise?
Nje hije po nderet mbi mua. dua te bredh vetem, qe perseri gjithcka perreth meje te jete drite. Per kete duhet te rri ne kembe i gezuar, kjo mbremje prane meje do te hedhe valle.

Ne ajrin e perndritur, kur vesa ngushellimtare bie ne toke, e papare, e padegjuar me kepucet te hijshme e te lehta. Si te gjithe ngushellimet e embla, a te kujtohet, te kujtohet, zemer e zjarrte, si dikur digjeshe nga etja per lote hyjnore, per vese ngushellimtare, e etur, e lodhur, e zhuritur, teksa ne shtigjet me bar te zverdhur, rrezet keqedashese te diellit qe perendonte, te ndiqnin perqark drureve te erret, rrezet pervelimtare, verbimtare, dashakeqese?
Dashnor i te vertetes? Ti? - keshtu te tallnin - jo! Vetem nje poet! Nje bishe dinake, grabitqare, tinzare, qe duhet te genjeje me vetedije dhe me dashje, dhe te deshiroje prene, me ngjyrim larve, dhe vete larve, dhe vete pre! Ky dashnor i se vertetes? Jo vetem nje i marre! Vetem nje poet! Duke folur vetem per ngjyrat, duke bertitur nga larva e çmendurise, vertitet ne uren e fjaleve rrenacake, nder qiejsh te rreme, duke ardhur perqark verdalle! Vetem nje i marre, vetem nje poet!
Ky dashnor i se vertetes? Jo, perfytyrim i heshtur, i ngrire, i lemuar, i ftohte, dhe as shtatore hyjnore e vendosur para tempujve ne roje te pragut te shenjte. Jo, armik i shtatoreve te virtytit, me e afert se shkretia e pragut te nje tempulli. Me guxim prej maçoku hidhet nga çdo dritare, ne çdo çast, duke nuhatur me deshire dhe pasion, vrapon neper pyjet e virgjer, ne mes bishave me lekure lara lara, i shendetshem, plot ngjyra, i bukur si mekati, me buzet deshirake, hyjnish tallese, hyjnish sketerrore, hyjnish te etura per gjak, sulet per grabitje, genjeshtar dhe tinzar; Apo si shqiponja qe nga larg vezhgon greminen, greminen e vet. Ah, si ulet poshte e me poshte, thelle e me thelle, dhe pastaj duke mbledhur flatrat leshohet plumb mbi qengjin, armike e shpirtrave te bute si qengji duke urryer te gjithe ata qe e veshtrojne.
Keshtu, si shqiponja e si pantera jane deshirat e poetit. Deshirat e tua, mes mijera maskash, O i marre, o poet. Ne ajrin e perndritur, kur drapri i henes, armik i dites, i blerte mes kuqelimit te purpurte, futet vjedhurazi lakmimtar, duke rreshqitur ne çdo çap, tinzar ne kaçubat e trendafilave, gjersa ato keputen e molisen te zbehta neper nate. Keshtu molisesh njehere, prej çmendurise se te vertetes, prej gezimeve te diteve i lodhur, dhe i semure nga drita, i keputur nga mbremjet dhe hijet, per te verteten i djegur dhe i etur.
Te kujtohet, te kujtohet zemer e zjarrte,
Si lengoje nga etja?
Se i djegur jam
Per te vertetat,
Si i marre,
Si poet!

Ne enderr, ne endrren e fundit te agimit, qendroja sot ne nje kep, jashte botes, mbaja nje peshore dhe peshoja boten.
Ah, perse erdhi kaq shpejt agimi e me zgjoi me ngrohtesine e vet, ziliqari. Ai gjithnje ka zili ngrohtesine e endrrave te mia te mengjesit. E matshme per ke ka kohe, e peshueshme per peshetarin e zot, e arritshme ne fluturim per flatrat e fuqishme, e zberthyeshme per zhbiruesit hyjnore te enigmave, keshtu endrra ime e gjeti boten.
O endrra ime, fluturimtare e guximshme, gjysme anije e gjysme nuse ererash, heshtake si nje flutur, e duruar si nje skifter fisniku, si gjete sot kohen te peshosh boten!
Urtesia ime, ndoshta i ka folur fshehtas, pervoja e perditshme e gezuar dhe e zgjuar, e cila i perqesh me tallje " botet e pafundme"? Sepse ajo thote: "Ku eshte forca, numri behet Zot. Ai ka me force".
Me sa siguri e soditi endrra ime kete bote te persosur, jo kureshtare, jo zhbiruese, jo lutese, jo te frikesuar-
Keshtu me shfaqej bota; si nje peme qe me dilte perballe, nje peme me dege te gjera, te shtrira, me vullnet te fuqishem, e qe perkulej per te me sherbyer si mbeshtetje per mua, udhetarit te lodhur. Keshtu qendronte bota mbi kepin tim, sikur duar delikate me sillnin nje senduk, nje senduk te hapur ne ekstazen e syve te ndrojtur e te mahnitur. Keshtu me ofrohej sot bota; - jo dhe aq misterioze, sa te friksonte dashurine njerezore, jo dhe aq e zgjuar, sa te pergjumte diturine, per njerezit e mire me shfaqej bota per te cilen flasin aq keq.
Dhe pasi munda ta mikloja diten dhe mesova prej saj se cilat jane ne te gjerat me te çmuara, dua te vendos tani tri gjerat me te keqija dhe ti peshoj me saktesi.

Shpirti im, te mesova te thuash “sot “nje here” dhe “atehere”, dhe te shperndaje qeshjen ne te gjitha ato qe jane ketu, atje dhe poshte.
Te lirova nga cdo kthine, ta shkunda pluhurin, merimangat dhe hijet,
ta shkula prej teje turpin meskin dhe virtytin e kthinave, dhe te binda te rrije lakuriq para syve te diellit.
Me shtrengaten qe e quajn “fryme” u sula mbi detin tend te trazuar, shtyva tej cdo re dhe e mbyta ate vrasesin, te cilin e quajne “mekat”.
Te kam dhen te drejten te thuash “jo ” si shtrengata, dhe te thuash “po” si qielli i hapur. I qete si drita ti shkon permes shtrengatave mohimtare.
Te dhash liri mbi gjithcka qe eshte krijuar dhe nuk eshte krijuar. Kush porsi ti njeh deshiren e se ardhmes?
Te mesova perbuzjen qe nuk vjen si nje ndienje, por perbuzjen e dashur, e cila, kudo me shume ndien perbuzje me te thellë.
Shpirti im, te mesova te bindesh ne te tille menyre, sa dhe shkaku te dorezohet, ashtu si qielli qe ia mbush mendjen edhe diellit te ngjitet ne lartesit e tij.
C'rrenjosa prej teje cdo bindje, cdo gjunjezim, cdo servilizem,
te kam ngjitur emra lloj e lloj ngjyrash, te kam quajtur “fat” dhe “rreth i rretheve”, “litar i kerthizes se kohes” dhe “kembane e kalter”.
Te dhash te pije ne mbreterin tende tokesore gjith urtesin time, te gjitha vererat e reja, dhe te gjitha vererat e forta dhe te vjetra te mencurise.
Te derdha cdo diell dhe cdo nate, cdo heshtje dhe cdo deshire, dhe u rrite si nje trung.
I ngarkuar dhe e shtypur nga lumturia jote, ne pritje e ne ngushellim dhe i turperuar nga pritja, nuk ka asgjekundi nje shpirt me te dashur, me te gatshem per perqafim me te eger.
Ku gjetiu e ardhmja dhe e shkuara mund te jene me afer njera – tjetres sesa tek ti !
Gjithcka te dhashe dhe ne duar s’me ka mbetur me asgje, dhe tani? Dhe tani me thuaj duke qeshur dhe plot melankoni “Cili nga ne duhet te falenderoj? A nuk duhet te falenderoj dhurimtari marresin e dhurates? Nuk eshte nevojë te dhuruarit? A nuk eshte meshire te marrurit?”
Duke qeshur e kuptuar buzeqeshjen e melankonise, ngushellimi te shtrin duart plot deshire, bolleku yt e hedh veshtrimin mbi detet qe gjemojne, kerkon dhe pret. Deshira e pafund e tij hedh veshtrimin ne qiellin e qeshur te syve te tu.
Dhe ne te vertete, o shpirti im, kush do ta shihte buzeqeshjen tende pa lot? Dhe engjejt vet qajnë nga miresia e madhe e buzeqeshjes sate. Miresia dhe tejmiresia jote nuk i do ankimet dhe lotet por buzeqeshja te mallohet per lot dhe per denesa goja qe dridhet.
“A nuk eshte cdo qarje nje ankim? Dhe cdo ankim nje akuze?” Keshtu i flet ti vetes, por perse buzeqesh o shpirti im, perpara sesa ta zbrasesh dhimbjen ta derdhesh ne dallg lotesh te gjith dhimbjen qe te shkakton ngushellimi dhe te gjithe ankthin. Nuk do te qash, mos qaj gjersa te neveritet merzija jote e purpurt. Ti duhet te kendosh, shpirti im ! Veshtro une vete po qesh, une qe te thoja: Kendo me ze te fuqishem gjersa te heshtin edhe detet nga deshira jote e madhe, gjersa mbi detet e heshtur e te perndezur te shkas varka, kjo mrekulli e art dhe rreth shkelqimit te saj te versulen te gjitha gjerat e mira, te keqija e te mahnitshme.
Dhe ne te vertete frymemarrja ka aromen e kengeve te se ardhmes, ti tani digjesh dhe enderron, pi e etur ne bunaret ngushullimtare qe kumbojnë, dhe gezimi te prehet ne lumturin e kengeve te se ardhmes.
O shpirti im, te dhashe gjithcka edhe te miren me te fundit, ne duar nuk me mbeti me asgje, te fala dhe zjarrin e kenges, dhuraten time me te fundit. Fol tani fol, kush duhet te falenderoj?
apo me mire: kendo per mua, shpirti im ! Dhe me ler te falenderoj

Ndokush më sheh..Por s'më njeh..
Ndokush me njeh..Por s'më sheh..
Ndokush më qesh..Por unë s'qesh..
Ndokush më shan..Kur i përqesh..
Ndokush më ka..Por s'më do..
Ndokend e desha..Por më lënduan..
Ndokush më humbi..Por u penduan..
Ndokush ndërron rrugën kur kaloj..
Ndokush me afrohet që t'a takoj..
Ndokend e kam pranë..اdo ditë e shikoj..
Ndokend e kam larg më ka marr malli t'a përqafoj..
Disa më urrejne..Disa më pëlqejne..
S'mund t'i pëlqesh gjithkujt..kjo eshte jeta..
Ndokujt si pelqen e verteta..
Jeto si do ti.. ata që të duan vërtet..
Nje dite do të duan mbret..!

Shpesh filozofia me ben te eci krejt i vetem, por nuk merzitem sepse te ashprit udhetojne vetem, e ndersa te butet ashtu si delet ne tufe. Me pelqen te eci i vetem sepse njerezit shikojne, degjojne, dhe flasin, por shikojne keq, degjojne pak, dhe flasin shume, andaj ndonjehere me pelqen te humb duke shkruar pak e mire, se sa te shkruaj shume e keq e te fitoj shume. Do doja qe vetmine time t'a vishte çdokush, por kam frike se ajo nuk ju ben se eshte teper e madhe per ju, thone qe te perqafosh vetmine ngrohtesisht, fitojme nje dite jete shtese, keshtu pra te lutem perqafome vetmi ne kete plazh te braktisur ku kam mbetur, sepse shume flasin per vetmine por shume pak e kane provuar ndjesine e dashurise se saj.
Ata qe nuk perqafuan njehere te vetme vetmine, menduan disi se prapthi; sepse nxituan te rriten dhe me pas psheretine per rinine e humbur, humben shendetin per te bere para, e me pas humben parate per te rifituar shendetin, menduan me ankth per te ardhmen, e harruan te tashmen dhe si perfundim jetojne sikur nuk do vdesin kurre, dhe do vdesin sikur nuk jetuan kurre.
Tek mua vetmia solli meditimin e thelle deri ne lumturi nese eshte kjo fjala e duhur sepse lumturia është një rrugëtim, jo një destinacion. Puno sikur të mos kesh nevojë për para, dashuro sikur të të mos kenë lënduar kurrë, dhe kërce, sikur të të mos shihte njeri. Kujto se lëkura rrudhet, flokët bëhen të bardhë dhe ditët bëhen vite. Por kryesorja nuk ndryshon: Forca dhe bindja jote nuk kanë moshë. Shpirti yt është ai që largon tutje çdo ngatërresë që mund të jetë krijuar në të. Pas çdo fundi ka një fillim te ri. Pas çdo arritjeje ka një sfidë tjetër për tu kapërcyer. Përderisa je gjallë, ndjehu i tillë. Shko përpara edhe kur të gjithë presin rrëzimin tënd.

Passion postime te reja do vijne pasi te permbyllet cikli i temes ne spostim e siper....