Ashpersi

Nuk i urrej njerezit qe me xhelozojne, perkundrazi, i dua ata, sepse jane pikerisht keta njerez qe mendojne qe shkrimet e mia jane me te mire se ata. Une ngrej dolli per kohen qe kaloni ne keto shkrime, do te keni lene dhimbjen pas dhe jeni gezuar per te ardhmen, do te doja te mos merziteshin sepse askush nuk i ka te gjitha. Une kam veprime qe japin, por kam dhe fjale qe heshtin, a s'jam nje i vuajtur qe kerkoj lumturi pa dhembje sikur shiun pa ylber ! Ashtu jane dhe shkrimet e mia qe me dehin pa u dehur, prandaj ju jap shkrimet qe meritoni dhe jo ato qe kerkoni. Te me ndjeni lexuesit e mi, i tille jam gjithmone I ASHPER !

Odeon nuk bëhet i varfër atëherë kur s’ka ç'te shkruaj, por kur ka çfare te shkruaj dhe se ndan me askend. E kam dashuruar filozofine e embel, qe nuk fshihet, dhe ne pranga te me mbaje, pikerisht ate qe me mban atje ku do ajo, aq sa do doja te bija brenda saj si ne nje qiell te kujdesshem, qe nuk te harron. Filozofia është si paqja në jetë, por është dhe si një luftë që nuk e di ç'të pret, është si fushë me lule, por dhe si shkretëtirë, është e ëmbël mjaltë, por dhe zeher me kripë, është si zogu që gjithkund fluturon por është dhe si bletë që veç në bukuri mendimesh shkon.
Nuk dua te fshij asnje dite te jetes sime, ditet e bukura me kane dhuruar lumturine, ato te shemtuarat me kane dhene pervojen, ato te keqiat me kane mesuar te jetoj, pikerisht......Jeta nganjehere te merzit sepse ate që do, s'mund ta kesh! ajo që ke, nuk të bën të lumtur, ajo që të bën të lumtur, nuk është pergjithmonë, dhe perfundimisht ajo që është pergjithmon, te merzitet. Prandaj mbylli disa dyer! Jo për krenari, por sepse nuk janë më të përshtatshme për jetën tënde.

Me bubullima, me fishekzjarre qiellore iu duhet folur shqisave te mpira, te dremitura. Por zeri i bukurise flet ndrojtur e bute; ai vjedhurazi hyn ne me te zgjuarit shpirtra. Bute e embel kumboi e qeshi sot mburoja ime; eshte e shejta qeshje, i shejti kumbim i bukurise. Per ju, o te virtytshem, qesh sot bukuria ime e re. Veshi me zuri zerin e saj " Na duan dhe te na paguajne!"
Ju, o te virtytshem na doni dhe te shperbleheni! Deshironi te shperbleheni per virtytin, doni qiell per token dhe perjetesine per te sotmen!
Dhe me mua zemeroheni, pse sju mesoj se ska pagator e shperblyes? Ne fakt, spo ju mesoj qe edhe virtyti na qenka shperblim ne vetvete. Ky pra, eshte trishtimi im: Mashtrimi ne çdo gje ka injektuar shperblim e denim, deri thelle ne shpirtin tuaj, o te virtytshem!
Si yll qe shuhet, si meteor, eshte çdo veper e virtytit tuaj: drita e saj vazhdon te udhetoje, do te udhetoje, dote udhetoje gjithmone..... Kur do te marre fund ky udhetim?
Prandaj drita e virtytit vazhdon te udhetoje, edhe kur vepra e tij ka mbaruar. Ajo veper mund te harrohet, mund te vdese: rrezja e drites se saj rron e udheton
Qofte virtyti pasqyre e shpirtit, e jo diçka e huaj, lekure a veshje: kjo eshte e verteta e fundit e shpirtit tuaj, o te virtytshem!

"Ju kerkimtarë te guximshem e te kuturisur dhe te gjithe atyre qe i hipin anijes neper dete te trazuara me velat ercake, ju qe deheni nga misteret, ju te ngazellyer nga muzgjet, ju qe ju joshet shpirti nga nje tingull fyelli drejt greminave rrenacake, sepse nuk doni te ndiqni nje fill qe ju çon te zbuloni gjera te padenja per t'u kuptuar, - ju te gjitheve ju tregoj misteret qe pashe, vegimet e njeriut te vetmuar.
I shqetesuar eca perseri ne muzgun e perzishem, te erret e te vrazhde, me buzet te shtrenguara. Me teper se nje diell ka perenduar per mua.
Nje shteg ngjitej me guxim ne mes shkembijve, i keq, i vetmuar, pa bar dhe kaçube, nje shteg mali qe kerciste nen hapin tim perbuzes.
Duke ecur i heshtur, i tallur nga kerkellima e guraleceve, çapi im ngjitej lart.
Per lart, per inat te shpirtit qe e terhiqte per poshte, drejt gremines, shpirtit te rendeses, demonit dhe armikut tim te betuar.
Per lart , megjithese mbaj ne kurriz kete shpirt vetmimtar qe me derdh plumb te shkrire ne vesh dhe mendime te renda ne koke.
Hej shpirt vetmimtar, ti je vertitur per lart, por çdo gur i flakeritur bie per poshte!
Hej shpirt vetmimtar, ti gur hobeje, ti rrenimtar yjesh, e ke vertitur veten lart, e ke denuar veten te vritesh nga guri yt!
Njeriu eshte, dhe per kete nuk ka dyshime, kafsha me kurajoze. Ajo i mund te gjitha te tjerat. Me fanfaren e luftes mund çfaredo dhimbje, por dhimbja njerezore eshte me e thella, ajo vret edhe vdekjen, sepse thote: "eshte kjo jeta? E mire pra, njehere tjeter".

Per mua Odeonin, vetmia nganjëherë është mikesha më e mire, nuk te flet, nuk të shqetëson, nuk të bën kurrë pyetje, thjesht rri dhe të bën shoqëri. Prandaj kam menduar qe gjerat me te bukura ne bote nuk mund te degjohen, nuk mund te shihen as te preken. Por mund te ndjehen, prandaj me lini te shprehem me germa, dhe mos ma merrni për dobësi heshtjen time, se nëse unë flas, ju nuk do të mund ta përballoni, shpesh enderruat te zoteroni vetmine e apostujve te mi, por valle jeni te gatshem te paguani çmimin e saj, "jane te paket ata qe mund ta bejne". Vetmia është fati i te gjitha mendjeve të larta: një fat që nganjëherë është i vajtueshëm, por që mbetet gjithnjë si zgjedhja më e mirë mes dy të këqijave, pikerisht mbase trimeria me e madhe qe kam bere ndonjehere, ishte te jetoja me vetmine e thelle, atehere kur doja zhurmen me te madhe.

Hapi i pare per te perjashtuar gjerat e padeshiruara nga jeta eshte kjo: Vendos cfare do. S’ekziston asnje copez deshmie se jeta eshte dicka serioze, eshte nje gjuhe e huaj, te gjithe njerezit e shqiptojne gabimisht. Qellimi i jetes eshte te luftoje pjekurine, ajo eshte vetem nje gje e mallkuar pas nje tjetre. S’eshte e vertete se jeta eshte vetem nje gje e mallkuar pas nje tjetre. Eshte nje gje e mallkuar mbi nje tjeter dhe keshtu me rradhe, eshte dicka qe ndodh kur s’te ze gjumi, e gjithsesi eshte dicka qe te gjithe duhet ta provojne se paku njehere. Jeta eshte e kendshme. Vdekja eshte e qete. Vetem tranzicioni eshte pak i mundimshem. Mbase eshte nje mesim i gjate mbi nenshtrimin, eshte ajo qe te ndodh perderisa je i zene duke bere plane tjera? Jeta eshte nje semundje qe perhapet permes marredhenieve seksuale.. jetesen e bejme nga ato qe marrim, jeten e bejme nga ato qe japim, jeta e pakontrolluar s’ia vlen te jetohet sepse Ajo eshte nje seri e pathyer situatash te rrejshme, eshte vetem nje pasqyre, dhe ate qe sheh aty duhet patjeter ta shohesh njehere brenda vetes, s’eshte e drejte. Eshte vetem me e drejte se vdekja, kaq.

Une nuk di gjithcka, une vetem bej gjithcka,,,, Nese nuk tregon te verteten per veten nuk mund te tregosh dot as per te tjeret, Nese nuk fal dot vetveten atehere si mund te falesh te tjeret? Nese do te enderrosh, duhet te zgjohesh, Per te nderuar dike! Kur jemi te rinj mesojme, kur jemi te vjeter kuptojme. Ne jemi mesuar te kemi respekt per ankthet tona, por duhet te mesojme te kemi respekt per veten dhe nevojat tona, nje gabim eshte vetem nje tjeter menyre per te bere dicka, por skemi asnje arsye per te qene krenar me talentin qe kemi, ajo qe vlen eshte si e perdorim ate, ai qe jeton sipas te gjitha rregullave humb gjithe kenaqesite. Mencuria nuk vjen automatikisht me kalimin e viteve, asgje nuk vjen me vitet – pervec rrudhave kuptohet , vetem vererat behen me te mira ne vite por, nese rrushi ka qene i mire pikerisht ate dite qe arrin te qeshesh per here te pare me veten tende, je rritur vertet sepse sekreti per te mbetur gjithmone i ri eshte te jetosh sinqerisht, te hash ngadale, dhe te genjesh rreth moshes. Nuk ndjek vetem rruget e shtruara shkoj ne rruge te pashkelura dhe le nje gjurme pas, po te mund te fillonte jeta ime nga e para atehere do te beja po te njejtat gabime, vetem se shume me heret. Mendoj me pak, se cfare mendojne te tjeret per mua dhe me shume, se cfare mendoj une per ata. Ju ruaj lexuesit e mi, ashtu siç ruaj keto shkrime, por juve ju vendos gjithmone ne driten me te mire.

Nese e dua detin dhe gjithçka eshte si deti, e akoma me teper atehere kur me kundershton me zemerim, ne ka ne mua nga ai gezim ne kerkim, qe i kthen velat nga ajo ane qe ende eshte e pa zbuluar, nese ne gezimin tim ka gezim te marinarit, nese ka brohoritur ndonjehere klithma ime; " eshte zhdukur bregdeti dhe rrethimi i fundit me ra nga duart:
Pakufishmeria gjemon rreth meje, larg para meje shkelqejne hapesira dhe koha. Perpara! Mos u ndal, o zemer e vjeter!

Nese ndonjehere kam pire me gllenjke te plote nga ajo kupe ne te cilen shkumojne esenca e bime te ndryshme, ne te cilen jane te perziera mire te gjitha gjerat,
Nese ndonjehere dora ime i ka shtuar nga ajo qe eshte me e larget asaj qe eshte me e aferme, dhe i ka shtuar edhe flaket e shpirtit, edhe gezimin e vuajtjes, edhe ate qe eshte me e keqja e asaj qe eshte me e mira,
Nese edhe vete jam nje kokerr e asaj kripe shpetimtare qe ben te perzihen mire te gjitha gjerat ne kupen e amalgamave, kjo;
Sepse egziston kripa qe lidh te miren dhe te keqen, e madje edhe ajo qe eshte me e keqja eshte mjaft e mire, sa te perzieje dhe krijoje shkumen e fundit qe do te derdhet~ Oh si nuk do ta lakmoja unazen e kthimit.

Nese vetmia ime eshte loder e vetmive, dhe nese shpeshhere jam futur me te dyja kembet ne ngazellimin e praruar dhe te margaritarte, nese ligesia ime eshte ligesi e qeshur, qe rritet sebashku me tufat e trendafilave dhe neper lehet e zambakeve, kjo;
Sepse nje qeshje eshte grumbull e gjithe e keqja, por e shenjteruar dhe e cliruar per shkak te lumturise se vet; dhe, ne qofte se ne kete eshte alfa dhe omega ime, atehere kam hapur qiejte e qete mbi vete dhe ne krahet e mi kam fluturuar ne qiejt e mi,
Nese kam kam fluturuar neper largesite e thella te drites dhe nese lirise sime i ka ardhur nje qetesi maçoku, atehere o krahelehte kendo mos fol me.
A nuk jane bere te gjitha fjalet per te ngathtit dhe te rendet? A nuk jane mashtrim te gjitha fjalet per te lehtin? Kendo mos fol me.


E lakmoj unazen e kthimit.

Lexuesi im! Je mbase nje litar i nje ure per mua dhe shpesh mendoj; Rrezik po te kaloj ne anen tjeter, rrezik po te mbetem mes rruges, rrezik po te shikoj mbrapa, rrezik po te tmerrohem e ndalem.
Madheshtore tek lexuesi im eshte qenia e tij ure, e jo qellim; ajo qe dashuroj tek lexuesi eshte qenia e tij agim e perendim.

I dua ata qe s'dine te rrojne pa perenduar, se ata kalojne ne anen tjeter.
I dua perçmuesit e medhenj, se ata jane nderuesit te medhenj dhe shigjeta deshire per ne bregun tjeter.
I dua ata qe s'kerkojne tej yjeve arsye per te perenduar, per t'u sakrifikuar, por i sakrifikohen tokes, qe kjo nje dite t'u takoje juve.
E dua ate qe jeton per te ditur, e qe do te dije pse nje dite do te jetoje, se keshtu ai deshiron perendimin e tij.
E dua ate qe punon e shpik, per t'i ndertuar shtepine vetvetes, per te pergatitur vetes token, kafshet, bimet se ai deshiron perendimin e tij.
E dua ate qe dashuron virtytin e tij, se virtyti eshte vullneti per te perenduar, nje shigjete deshire.
E dua ate qe nuk ruan per vete asnje pike shpirt, por do qe te jete i gjithi shpirt i virtytit te tij keshtu ai kalon, si shpirt, uren.
E dua ate qe virtytin qe ka e ben prirje dhe fatalitet te vetin; keshtu ai do qe te jetoje me tej e te mos rroje me vetem per dashurine e virtytit te vet.
E dua ate qe nuk do te kete shume virtyte. Nje virtyt vlen me shume se dy, sepse eshte nyje me e forte ku lidhet fati.

Hej Lexuesi im, ju dua te gjitheve sepse E dua ate qe ka shpirt te hapur e te shperndare, ate qe s'e do mirenjohjen, ate qe s'kthen borxhin; se ai jep gjithmone, ai s'mban asgje.
E dua ate qe turperohet, kur i bie zari dhe pyet: Mos valle kam bere hile? - se ai do qe te perendoje.
E dua ate qe hedh fjale floriri para veprave te tija dhe qe fjalen e mban me shume sesa premton, se ai do te perendoje.
E dua ate qe justifikon ata qe do vijne, dhe qe fal ata qe iken, sepse ai do te perendoje nga ata qe jane.
E dua ate qe ndeshkon zotin e tij, sepse e do; vertet, ai do qe te perendoje nga zemerimi i zotit te tij.
E dua ate qe ka shpirt te thelle edhe ne plage, dhe qe mund te perendoje edhe per hiçmosgje; keshtu ai kalon me deshire uren.
E dua ate qe ka shpirt aq vlues, sa te harroje veten me gjithçka; gjithçka behet atehere perendim per te.
E dua ate qe ka shpirt e zemer te lire: keshtu mendjen e ka bark te zemres se tij, dhe zemra, zemra e shtyn te perendoje.
I dua te gjithe ata qe jane si pika te renda shiu, e qe bien nje e nga nje nga reja e zeze qe rri varur mbi njerezit; ata lajmerojne rrufene, dhe vdesin si lajmetare.
Ja une jam nje lajmetar i rrufese dhe nje pike e rende e rese.

Ka shume gjera ne vetmine e shpirtit, por per shpirtin e forte e te durueshem, qe ne vetvete ka dashuri dhe nderim: forca e tij aspiron vetmine e vetmive.
ا'gje eshte e veshtire? Pyet shpirti i durueshem, gjunjezohet si deveja, e deshiron ngarkese te rende.
ا'eshte vetmia e vetmive, o heronj? Pyet shpirti i durueshem, qe ta hedh mbi vete, e te ngazellehem me forcen time.
A s'eshte kjo: te poshterohesh, qe te vuaje krenaria jote? Te shkelqeje budallalleku yt, per te tallur mençurine tende?
Apo kjo: te ndahesh nga kauza jone kur ajo feston fitoren?
Apo kjo: te ushqesh me rrenjet dhe me barin e njohjes, dhe te jesh shpirterisht i uritur nga dashuria per te verteten?
Apo kjo: te jesh i semure e te perzesh ngushelluesit, e te lidhesh miqesi me pellumbat qe nuk degjojne ate qe ti do?
Apo kjo: te futesh ne uje te ndyre, kur eshte uji i se vertetes, dhe te mos perzesh nga vetja bretkosat e ftohta e zhabat e ngrohta?
Apo kjo: te duash ata qe te perçmojne, dhe ti japesh doren hijes qe te kall daten?
Gjithe keto gjera te veshtira nga me te veshtirat merr persiper shpirti i durueshem dhe si deveja, qe e ngarkuar, i drejtohet shkretetires, dhe une i drejtohem shkretetires sime.
Por ne shkretetiren me te vetmuar ndodh beteja ime, ketu shpirti behet luan, do qe te zoteroje lirine, do qe te jete pronar i shkretetires se vet.

Diku neper bote ka akoma popuj e kope, po s'ka me nder ne, o lexues, nga anet tona ka vetem shtete.
Shteti? ا'eshte ky? Tani me degjoni mire, do t'ju them fjalen time per vdekjen e popujve.
Shtet quhet me i ftohti nder te gjithe perbindshat e ftohte. Ai eshte i ftohte edhe kur genjen; nga goja e tij zvarritet ky mashtrim: "Une shteti, jam populli".
Dhe ky eshte mashtrim! Ata qe krijuan popujt ishin krijues, ata i mbuluan keta popuj me besim e dashuri; keshtu i sherbyen jetes. Shkaterrues jane ata per shumekend, e keta quhen shtet; ata varin mbi njerezit nje shpate e njeqind pishtare.
Atje ku populli egziston, ai se kupton shtetin dhe e urren si syrin e keq, si shkelje, si dhunim te zakoneve dhe te se drejtes.
Kete shenje po ju jap, çdo popull flet gjuhen e tij, te se mires dhe se keqes, fqinji s'ja kupton. U shpik gjuha si per zakone ashtu edhe per te drejten.
Por shteti genjen me te gjitha gjuhet e se mires dhe se keqes, çfaredo te thoje, mashtron, çfaredo te kete ne pronesi, e ka te vjedhur. Gjithçka ne te eshte e shtire; me dhembe te vjedhura kafshon kafsha.

Netet pa hene jane muza ime te shkruarit. Shume e dua gjumin, dhe shpesh mendoj fort per te, prandaj degjomeni edhe kete here.
Largohuni nga ata qe flejne keq dhe rrine naten zgjuar. Per gjumin ka respekt edhe hajduti: ai zvarritet naten ne heshtje. Rojtari i nates, perkundrazi, nuk ka respekt per te dhe pa respekt ben zhurme me bririn e tij. Te flesh eshte pune e veshtire: duhet te hapesh syte gjithe diten per ta bere.
Dhjete here ne dite duhet te tejkalosh vetveten: kjo sjell nje lodhje te mbare dhe eshte lulekuqe per shpirtin.
Dhjete here duhet te pajtohesh me veten: sepse te pajtohesh me veten eshte dicka e hidhur, dhe fle keq ai qe nuk eshte pajtuar me veten.
Dhjete te verteta ne dite duhet te gjesh; ndryshe do te kerkosh te verteten gjate gjithe nates dhe shpirti yt do mbese i uritur.
Dhjete here ne dite duhet te qeshesh e te mbetesh i qete, ndryshe naten do te te shqetesoje stomaku, ky at i vuajtjes.
Pak e dine, por duhet te kesh te gjithe virtytet per te fjetur rehat.
Të bej deshmi te rreme? Te bej shkelje kurore? Te lakmoj sherbetoren e fqinjit? Apo te flirtoj me forumistet? E gjithe kjo nuk pajtohet me gjumin e qete. Eshte shume: t'i cosh per te fjetur edhe virtytet.
Qe te mos zihen ndermjet tyre, damat! Dhe per llogarine tende, o i mjere bej paqe me zotin dhe me fqinjin: kete lyp gjumi i qete. Bej paqe dhe me djallin e fqinjit. Se ndryshe do te endet ne shtepine tende gjate nates. Nderim autoritetit, nderim bindjes, edhe kur autoriteti eshte i shtrember. Kete kerkon gjumi i qete. ا'mund te bej une kur pushtetit i pelqen te ece me kembe te shtrembera! Per mua bariu me i mire eshte gjithmone ai qe e çon tufen ne kulloten me te gjelber, kjo pershtatet me gjumin e qete.
Nuk dua shume ndere, as thesare: i bejne keq shpretkes. Por flihet keq pa nje emer te mire dhe pa nje thesar te vogel.

Nje here e hodha çmendine time pertej njeriut, si bejne gjithe të vetmuarit: E gjithe bota atehere m'u duk veper e nje zoti qe vuan, qe eshte i shqyer nga akthi. Enderr m'u duk bota atehere dhe poeme e nje zoti, tym i ngjyrosur para syve te nje zoti te pakenaqur.
E mira dhe e keqja, gezimi dhe dhimbja, une dhe ti, si tym i ngjyrosur m'u shfaqen, si tym para syve krijues. Te shmang veshtrimin nga vetja deshte krijuesi, dhe krijoi boten.
Epsh dehes eshte per te vuajturin te heqe syte nga vuajtja e tij dhe te humbe. Epsh dehes dhe humbje e vetvetes m'u duk bota atehere. Kjo bote perjetesisht e papersosur, shembellim i nje kontradikte te perjetshme, shembellim i papersosur i kenaqesise dehese per krijuesin e saj te papersosur: keshtu me shfaqej bota atehere. E keshtu, nje here moti, çmendine hodha tej njerezve. A e hodha ate vertet? Ah, lexues, ai zot qe krijova ishte veper dhe çmenduri njerezore, Si te gjithe perendite! Njeri ishte, madje vetem nje cope e mjere njeriu dhe e unit: nga hiri dhe flaka ime buroi kjo fantazme. Nga bota tjeter s'me erdhi! C'ndodhi, o lexues? Tejkalova veten, veten qe me vuante, pra, çova hirin tim ne mal, gjeta nje flake me te paster per vete. Dhe ja, fantazma u largua nga une!

Eshte mesi i nates, kur Odeon mori udhen per ne kreshten e ishullit, per te arritur ne mengjes ne breg, sepse deshte te hipte ne anije. Ndodhej ne ate vend nje liman, ku hidhnin spirancen e me deshire anijet e huaja, per te marre ne bord ata qe deshironin, nga ky ishull i bekuar te shkonin pertej detit. Teksa ngjisja kurrizin e malit, me vinin ne mendje rruget qe kisha bere, me keto endjet e vetmuara, qe nga rinia e ketej, malet, kreshtat e majat qe kisha ngjitur. Une jam udhetar, nje ngjites malesh, me fliste zemra. Nuk i dua fushat. Me duket se nuk mund te rri i qete per nje kohe te gjate. Ajo qe kam mesuar nga fati dhe pervoja, eshte te endurit dhe te ngjiturit e maleve. Ka kaluar koha, kur mund te me ndodhnin fatkeqesira. Asgje nuk mund te me ndodhe me, qe se kam provuar? Po kthehet, po riatdhesohet se fundi uni im, dhe gjithcka qe ishte nje kohe te gjate larg dhe e shperndare. Dhe di akoma nje gje, ndodhem perpara lartesise, qe me ishte ruajtur per ne fund. Ah, shtegu im i ashper duhet te ngjitem. Ah, duhet te marr udhetimin me te vetmuar! Ai qe me perngjet nuk me largohet kete ore, orë qe tani thote me plot ze: "Vetem tani do te ecesh ne rrugen e ashpersise! Lartesi dhe gremine do te behen nje. Ti do te ndjekesh udhen e ashpersise sate, tani do te behet streha jote e fundit ajo qe ishte rreziku yt i fundit. Ndiq udhen e ashpersise! Mbaje guximin lart! Mos paste udhe tjeter pas teje! Ndiq udhen e ashpersise! Ketu askush s'do te te ngjitet fshehtas pas! Kemba jote ka fshire cdo gjurme te saj dhe mbi shteg eshte shkruar: "E pamundur!" Nese te mungojne shkallet, duhet te mesohesh te kacavirresh mbi koken tende! Si mund te ngjitesh valle ndryshe? Mbi koken tende e mbi zemren tende! Tani gjithcka qe per ty eshte e bute, duhet te behet e forte.

Ekziston nje cmenduri e vjeter, qe quhet e mire dhe e keqe. Udhen e kesaj çmendurie e kane rrahur gjer tani profetet dhe astrologet, dhe prandaj besohej. "Gjithcka eshte e percaktuar nga fati. Ti duhet te besosh, sepse eshte e nevojshme!" Pastaj nuk iu besua me profeteve dhe astrologeve dhe ja perse besohet: Gjithcka eshte e lire. Ti mundesh, sepse do! O lexues mbi yjet e mbi te ardhmen gjer me sot jane bere vetem supozime, pa ditur asgje. Prandaj mbi te miren dhe te keqen nuk mund te behen supozime, pa ditur asgje!

Per te gjithe te shkuaren qe kam pare, me vjen keq se eshte braktisur nga meshira, nga shpirti, nga çmenduria e te gjitha brezave te se ardhmes, qe e kthen gjithcka ne nje ure per veten. Nje tiran i madh mund te vije, nje demon keqberes do ta detyroje te shkuaren, me hir pahir, te behet per te ne nje ure, ne nje sinjal, ne nje hero e ne nje kenge kendezi. Por rreziku dhe keqardhja tjeter qe kam, eshte se mendimi i atij qe vjen nga turma nuk ngrihet mbi mendimin e te urteve, por me i urti i pret rrjedhen kohes. Keshtu e gjithe e shkuara eshte e braktisur, sepse mund te vije nje dite qe turma ta permbyse ne ujin e turbullt tere kohen. Ja pra, perse duhet nje fisnikeri e re, armike e turmes dhe e despotizmit, nje fisnikeri qe mbi tabelat e reja te shkruhet "fisnik". Duhen mjaft fisnike, se prej tyre perbehet fisnikeria. Ose sic thuhet ne nje parabole: "Kjo eshte tamam hyjnore, se ka shume perendi, dhe jo nje zot te vetem!"

Kam kuptuar se te devotshem qe jetojne jashte botes, i thone vetedijes se tyre fjale te ngjashme me keto, pa ligesi e dinakeri, megjithese nuk ka asgje me false e me te keqe ne kete toke "Lereni qe bota te jete bote! Mos ngrini kunder saj as gishtin!"
"Lini ata qe njerezit t'i mbysin, t'i vrasin, t'i rrjepin e t'i helmojne, mos ngrini as gishtin. Keshtu e mesojne ata mohimin e botes."
"Dhe arsyen tende, duhet ta mberthesh prej fyti dhe ta mbytesh".--
I thyeni, i thyeni, lexues, keto tabela te vjetra te njerzve te devotshem!
I beni cope e çike

Ne kthim nga mali i Lunxherise, me kete qetesi mistike në rruget e pluherosura! A te kujtohet, Odeon? Ora me e heshtur, teksa perpiqeshe te ikje larg vetes, atehere te beri te vuaje me pritjen e heshtjen tende, dhe ta ligeshtoi shpirtin pa kurajo. Kjo ishte braktisje" Oh, vetmi, ti atdheu im vetmi. Me ç'gezim e ç'dhembshuri me therret zeri yt. Ne s'e kemi pyetur njeri-tjetrin per asgje, s'jemi ankuar per asgje, se bashku me zemer dhe porta te hapura. Sepse gjithcka eshte tek ti e hapur dhe e qarte, dhe vete oret vrapojne ketu me kembë me te lehta. Koha ecen më me ngadale ne drite sesa ne erresire. Ketu me zbulohet thelbi e fytyra e te gjithave, ketu gjithçka kerkon te marre pamje, te mesoje nga une sesi te shprehet. Por atje lart eshte i kote cdo lloj kuvendimi. Atje lart te harrosh e te shkosh me tej, eshte me e mira urtesi. Kete kam mesuar, Kush deshiron te kuptoje gjithcka qe eshte njerezore, duhet t'i provoje te gjitha. Por per kete duhen duar te pastra. Nuk duhet lejuar, madje as fryma e tyre, sepse jetojne ne mes qelbezimit dhe kuterbimit te tyre te qelbur. Oh, e lumtura vetmi rreth meje! Oh, ere embla! Ah, si thethin ajrin e paster me tere mushkerite kjo heshtje! Oh, si degjon kjo heshtje e bekuar! Por atje poshte te gjithe derdellijne dhe asgje nuk merret vesh. Po ta shpallnim dijen me tingujt e tregtareve e panaireve do t'ua mbysnin me zhurmen e monedhave qe tingellojnë e flasin, por asgje nuk del nga kjo! Ngjiren e therrasin, por kush do akoma te rrije ne cerdhe i heshtur e te ngrohe veze? Derdellijne e derdellijne, por keq e me keq se gjithçka eshte e athet per kohen dhe dhembet.
Andaj ju ftoj te braktisni qellimet meskine te pasurise, andaj ju ftoj te vraponi per ketu lart. Por a jeni valle aq te forte te qendroni me stuhine, ketu ku acari te meson pastertine?

Ne mund te rrosh, si pule me therrime,
A si qen ne plehra duke rremuar!
Ne mund te mos ankohesh per asnje qime,
Dhe kur te vjen te qash, ti te kendosh!
Ne mund te durosh zyrtaret e ketij shteti,
Qe nuk ta varin, po nuk u dhe rryshfet,
Dhe kur behesh keq e po te le shendeti,
Ti prap te thuash: nuk kam nevoje per mjek!
Dhe kur nipit a mbeses tende qe mban ne preher,
Ti plak i thinjur si MBRET,
nuk i blen dot as nje akullore, as nje loder,
Dhe era lotet ne sy po ti tret!
Ne mund te durosh si mali deboren,
Si Luani plagen qe i djeg si furre,
Ti mos u merzit qe askush nuk ta zgjat doren!
Duro miku im duro, sepse ti je Burre.

Dedikuar mbreterve tane.

Me rrudha na u mbush fytyra,
U thye mosha si nje qelq,
Ne hapim syte, dhe pasqyra,
Perpara nesh tregon dy pleq.

Le te ikin vitet, pune e madhe
Ne prap shihemi ne sy
Kaluam bashke brenga dhe halle
dhe ja ku jemi, prap vetem ne te dy.


Kushtuar Mbreterve dhe Mbretereshave tona.

Ajo qe duhet te besh per te perjashtuar gjerat e padeshiruara nga jeta eshte kjo, vendos më pare cfare do, por duhet te dish qe S’ekziston asnje copez deshmie se jeta eshte dicka serioze. Pikerisht per kete jeta eshte nje gjuhe e huaj qe te gjithe e shqiptojne gabimisht, qellimi i jetes eshte te luftoje pjekurine sepse ajo s'eshte gje tjeter veçse nje e mallkuar pas nje tjetre.
S’eshte e vertete se jeta eshte vetem nje gje e mallkuar pas nje tjetre. Eshte nje gje e mallkuar mbi nje tjeter dhe keshtu me rradhe. Shpesh kam menduar qe eshte dicka qe ndodh kur s’te ze gjumi, por ja qe jemi te denuar qe te gjithe duhet ta provojne se paku njehere, por e keni gabim nese mendoni se jeta eshte e kendshme, besomeni vdekja eshte e qete, vetem tranzicioni per te shkuar tek vdekja eshte pak i mundimshem.
A nuk jeni me mua qe ajo eshte nje mesim i gjate mbi nenshtrimin, eshte ajo qe te ndodh perderisa je i zene duke bere plane tjera, a nuk eshte si nje kopsht zoologjik ne nje xhungel qe si nje semundje qe perhapet permes marredhenieve seksuale.?
A nuk presim te gjithe nga jeta qe te marrim pikerisht nga ato qe i japim dhe shohim nje seri situatash te rrejshme qe shfaqen ne nje pasqyre, dhe ate qe sheh aty duhet patjeter ta shohesh njehere brenda vetes.

Qellimi im eshte qe t'a jetoj ne pajtim me natyren ketu midis maleve te fresket ku afrimi i mikut tim DIMER me ben te shkruaj me shpesh.

Erdhi mbremja serisht sonte, erdhi, pikerisht tani vjen ora ime, ata qe duan te me shoqerojne pa paragjykime jane te mirepritur te ulen. Mbremja erdhi serish, eshte ora ime si i jashteligjshem i nje jete te tere, une vetem naten jetoj bashke me ata qe i dua pa paragjykime por me melankoli ne zemer.
Mbremja erdhi serish sonte, atehere une filloj e shkruaj dalngadale. Si nje nene erresira me perqafon, se ne nje ore te tille dua te vdes, andaj mengjesin se duroj.
Nje jete te tere ne netet pa hene, dhe ngjyra e shkronjave qe shkruaj i mesova qe i vogel ne jeten ku jetova, nje jete te tere me te njejtat fjale qe me thohin, dhe une qe lodha boten se nuk kisha faj qe sme mesonin.

Nje vizion, nje dere qe hyjme, dhe nje tjeter dere qe dalim, por vlen te jetohet edhe nese eshte nje genjeshter.

Me thoni ku shesin zemra? te blej nje. Me thoni ku jepet nder? te marr dy. Me thoni ku shitet shpirt? te marr nje. Me thoni ku ka male? Te fluturoj i lire. Dua te kem dy zemra qe ta dua dy here boten, dua te kem dy shpirtra, tju ndjej dhe me shpesh.

Sonte dua te pij e asgje mos kujtoj ! Ne mes tymit te cigareve dua te fshihem dhe nga asgje mos druhem, sonte dua te pij se dua t'i iki endrrave te mia, ne mes tymit te cigares te llogjikoj endrrat e mia, se do ti djeg me cigare e do ti shuaj me pije aq sa te marr malet dhe mos shoh me asgje.
Sonte dua te pij, qe te gjitha ti rishkruaj nga e para, dhe ne mes te tymit te zhdukem e kurre pas mos shikoj.
Me mire edhe njehere ne boten time, ne çmendurine time, më mire edhe njehere ne mal liman i trupit tim, epilog i jetes sime.....

I ulur si gjithmone ne kete ballkon shkemb i ketij mali, si pisha e vetmuar, por nuk hidherohem dhe pishman nuk jam se nje dite do vdes, nuk jam pishman se do humb, jam i lumtur se isha ketu lart, jam i lumtur se i desha keto vende si perendi, se i desha keto vende si i burgosuri lirine e tij, pritmeni copash po te doni e do shihni qe pishman nuk jam. Me keto lule mal i mbushur nuk te braktisa kurre, je fitili i ketij kandili vaj i jetes sime qe digjet, te desha si perendi ashtu si ujku vetmine e tij. E nese rrezohesh e rruge te kthejne, stacion do behem qe sebashku te shihemi serish, e nese lumë te kthejne shkemb do behem te perplasesh ne krahet e mi. Mali im, dhurate e zotit per mua.
Dimra e verera pres te vijne e shkojne, por te ti do vi serish, aty do te jem, aty do te jem serish.

Odeon

Opart introvert -kthim ne vetvete-

Nuk ju kam genjyer kur ju kam thene qe vetmia eshte miku im me i mire, kurre nuk me shqetesoi, asnjehere nuk me foli, kurre nuk me pyeti, e aq me pak me urdheroi, thjesht me rri prane e me shoqeron. E ku mund te gjej nje mik te dyte- i tille si i pari (vetmia). E ku mund te gjeja me te mirin fat qe e zoterojne shpirtra te jashtezakonshem, sepse vetmia eshte ai libri ku lexoj te kaluaren time dhe degjoj vetveten ne heshtje. Kete te folur eremiti ma mesuan shkembijte qe takova ne keto alpe ku secili prej tyre eshte nje deshmitar nder shekuj, me deshire do doja te kthehesha ne nje shkemb i cili kthehet per mua si nje bateri riperteritese pas nje dite me zhurme.
Pikerisht kur jam ne mal shoh qe ska hologram qe mos e konceptoj dhe ska dere qe smund ta hap, aty me lind nje force te cilen askujt nuk mund tja them e shpegoj edhe sikur te deshiroj, mjaft punuat ne kolektiv, shkoni ne shkretetire per te kuptuar fuqine tuaj soditese, per te menduar dhe krijuar, prandaj ju sugjeroj vetmine e persosur qe te gjeni mistiken tuaj,

Mua sdo me harroni, sdo iki kurre nga mendjet tuaja, ne netet me hene do me lexoni. Zoteri erdha, dhe zoteri po iki, per ju shkruajta, per ju po shkoj serish ne male se ende ka ne mendjen time nje dritare te hapur, tashme jam i huaj sepse une vesh nje tjeter shpirt nga juaji, andaj lermeni vetem te shkoj ne autostradat qiellore. Mos me pyesni-mos me pyesni tju them qe po shkoj, i imi eshte fati te shkoj dhe keshtu me pelqen te kete nje finale.