"Rënia e një Ikone: Valët e Reagimeve në Oqeanin e Rrjetit Social" - F.Lazo
Përgjigja ndaj rënies së një ikone në rrjetet sociale vjen si valë që trondit detin e komunikimit virtual. Hapa të shpejtë të tastierës, fjalë të hedhura nëpër ekran, zemra të thyera dhe syri i mendimit që shikojnë larg.
Ikona, që dikur ndriçohej në qiellin e tyre, tani është rrëzuar dhe të gjithë dëshirojnë të flasin për rënie. Ndjenja e lidhjes ndaj ikonës, e cila ka qenë si një yll udhërrëfyes, një shkëndijë frymëzimi, ose thjesht një fllad që e ndihmon ta durojnë vetminë, është ajo që shtyn njerëzit të reagojnë.
Rrjetet sociale janë si skena e madhe e teatrit të jetës ku të gjithë mund të luajnë rolin e tyre. Kur ndodh një tragjedi, si rënia e një ikone, njerëzit ndihen të ftuar të ndajnë mendimet, të shprehin ndjenjat e tyre dhe të bëjnë pjesë në dialogun kolektiv.
Efekti i turmës, si valë që ndërthur çdo pikë uji në një forë të madhe, është gjithashtu një faktor. Kur shumë njerëz reagojnë, të tjerët ndjekin rrjedhën, duke e bërë reagimin më të madh se vetja.
Por ndoshta më thelbësorja është dëshira për të treguar solidaritet, për të ndarë dhimbjen, për të qenë pjesë e diçkaje më të madhe se vetja. Dhe në raste kur rënia e një ikone lidhet me çështje më të mëdha sociale ose politike, reagimi mund të bëhet një formë e protestës, një mënyrë për të diskutuar dhe sfiduar status quo.
Imazhi është shokues, vërtet.
Artistja, dikur një emigrante plot shpresë në kërkim të lavdisë, sot përballë publikut te saj, duke u bërë shikuese e heshtur e jetës që vazhdon pa të. Situata e saj zbulon sfidat e pakapërcyeshme me të cilat shumë njerëz përballet, duke zbuluar ashpërsinë e realiteteve të tyre ekonomike, mendore dhe psikologjike.
Ekonomia, ky monstrum i pamëshirshëm, nuk i ka lënë gjë tjetër përveç pasigurisë dhe stresit. Stabiliteti financiar, që dikur ishte i konsideruar si i sigurt, ka zhdukur, e lënë të luftojë çdo ditë për të përmbushur nevojat e saj më elementare : të hajë, të veshë dhe të gjejë strehë. Ekzistenca e saj tani është e drejtuar nga e pasigurta, pasiguria është e vetmja e sigurt e saj.
Në aspektin mendor, ajo është një fushë beteje në rrënoja. Depresioni, ankthi dhe stresi pas-traumatik e rëndojnë, fantazma të padukshme që nuk e lënë kurrë rehat. Ëndrrat dhe ambicionet e saj, dikur shokët e saj më të besueshëm, tani janë zëvendësuar nga ndjenja e dështimit që e kafshojnë vetëvlerësimin e saj.
Psikologjikisht, mungesa e strehës është një plagë që nuk shërohet, një përvojë që e çnjerëzon që trondit identitetin e saj dhe shkel dinjitetin e saj. Izolimi social dhe stigmatizimi, këto binjakë të tmerrshëm që shpesh janë të lidhur me shtëpizëm, vetëm sa përkeqësojnë vuajtjen e saj.
Këto sfida theksojnë mënyrën e pashpëtueshme rëndësinë e solidaritetit social dhe mbështetjes në fushën e shëndetit mendor. Ata janë një thirrje e dëshpëruar për ndërgjegjësim dhe empati, një klithmë e heshtur për një shoqëri më të kuptueshme dhe përfshirëse.
F.lazo151224
