Valixhja e vogel

Kam nje valixhe te vjeter, sa une
diku ne nje qoshk, ne nje cep
fus me nxitim
here me merzi e me nerv
fjalet mbushuna me bosh e me helm
Pata ngè nje dite …
e i mora ne dore tana fjalet
bashke me “zojat” e “zotnit” e tyne
me tane nentekstet genjeshtare
me tane bishtat e syve
e nenqeshjet ziliqare,
I solla nder mend e nder duer
njì e njì e nga te gjitha anet
e per cudine time, a e din ?
ua gjeta te mbaren.…
Kishin pas kene melhem
fjalet e randa qe diten shpesh ma nxinin
m’i hapen syte, ma ne fund ..
ma lemun e ma zbuten shpirtin
vujtja kish kene dhurate
cdo cope shpirti e saldon me àr
mendje e zemer t’i ban qelibar
S’di se si por helmi krejt u shkri
me kulloi nder duer e rreshkiti nder kambe
si rreke e vogel shkoi ne rrugen e tij
andej nga kish ardhe
e ne duer me mbeten vec bosh, fjalet
I mora prape njì e nga njì
i palova me kujdes, dale e ngadale
mu duken gjembacë te dobishem, te bute
ma nuk me banin dam
biles nisa edhe me i dashte
egoja mu ba transparente
shpirti krejt mu val
Valixhen e vjeter
me drite e pa zjarr
e futa poshte krevatit
flej e qete mbi tè, tashma…
t.b.