Violetta
>> KS- AL. etnike <<
Tradhtarët i kemi këtu….
Teksa e gjithë bota mburret me historinë e saj, ne shpesh dukemi të kompleksuar për të kujtuar e shpluhurosur gjurmët që vijnë nga shekujt. Aq i dukshëm është ky fakt sa mjafton një udhëtim i thjeshtë në masën dërrmuese të qyteteve tona, për ta kuptuar.
Në Fier, bash në pjesën kryesore qëndron një glob i çuditshëm, kur në fakt Apollonia duhet të ishte një simbolikë e padiskutueshme. Në Durrës më rëndësi i jepet velierës betonizuese sesa madhështisë së Epidamnusit apo Dyrrahut të lashtë.
Nuk ndryshon Shkodra simbol i Gentit dhe pushtetit Ilir, apo Lezha, Lisusi hijerëndë që në sheshin kryesor duhet me çdo kusht të gëzojë vërtetë rrënjët e tij. Kështu, në Ballsh, ku Bylisi nuk mund të harrohet, në Albanopol, në Përsqop, Berat, Gjirokastër, Grazhdan, Enkelanë e me radhë…
Nuk dihet se përse askund në sheshet kryesorë nuk gjen diçka që të lidhet vërtetë me drejtuesit ilirë. Teutën në Durrës mbi godinën historike të bankës e kane ngritur italianët diku në fundvitet ‘20 dhe në fillimin e atyre ‘30. Po ne përse nuk kujtojmë askënd prej tyre?
Sheshi i Tiranës ka hapësirë pafund, por në të vendoset gjithçka përveç një shtatoreje që përkujton rrënjët tona më të lashta.
A është normale që të mburremi vetëm me memoriale apo vepra abstrakte e me simbolika që sigurisht kanë vlerën e tyre, por nuk duhet kurrsesi të mbulojnë identitetin e hershëm të shqiptarëve. Arti është art dhe ai duhet kuptuar, por ne nuk jemi një vend pa të shkuar që çdo gjë duhet ta mbështesë tek veprat e nënkuptuara…
E pra, në Shqipëri veprat e realizuara në dekadën e fundit janë të gjitha të tilla. Ndryshojnë vetëm ato fryt i inisiativave private , por që ndalen këtu.
Përse kjo frikë apo mungesë dëshirë për të treguar historinë?
Nëse në vetë nuk e ringremë përse duhet ta kërkojmë fajin tek fqinjët që na e rrëmbejnë?
ثshtë e kotë të kërkojmë tjetërkund, të klithim apo të mërzitemi kur në fakt tradhtarët, hileqarët, lënësit pas dore, të korruptuarit apo quajini si të doni, i kemi këtu brenda, në shtëpinë tonë. Ky është realiteti edhe pse shumicës nuk na pëlqen, ndërsa këta janë shtetarët që më shumë mendojnë për xhepat e fallsitetet e radhës sesa për vlera të tilla.
Marin Mema
Teksa e gjithë bota mburret me historinë e saj, ne shpesh dukemi të kompleksuar për të kujtuar e shpluhurosur gjurmët që vijnë nga shekujt. Aq i dukshëm është ky fakt sa mjafton një udhëtim i thjeshtë në masën dërrmuese të qyteteve tona, për ta kuptuar.
Në Fier, bash në pjesën kryesore qëndron një glob i çuditshëm, kur në fakt Apollonia duhet të ishte një simbolikë e padiskutueshme. Në Durrës më rëndësi i jepet velierës betonizuese sesa madhështisë së Epidamnusit apo Dyrrahut të lashtë.
Nuk ndryshon Shkodra simbol i Gentit dhe pushtetit Ilir, apo Lezha, Lisusi hijerëndë që në sheshin kryesor duhet me çdo kusht të gëzojë vërtetë rrënjët e tij. Kështu, në Ballsh, ku Bylisi nuk mund të harrohet, në Albanopol, në Përsqop, Berat, Gjirokastër, Grazhdan, Enkelanë e me radhë…
Nuk dihet se përse askund në sheshet kryesorë nuk gjen diçka që të lidhet vërtetë me drejtuesit ilirë. Teutën në Durrës mbi godinën historike të bankës e kane ngritur italianët diku në fundvitet ‘20 dhe në fillimin e atyre ‘30. Po ne përse nuk kujtojmë askënd prej tyre?
Sheshi i Tiranës ka hapësirë pafund, por në të vendoset gjithçka përveç një shtatoreje që përkujton rrënjët tona më të lashta.
A është normale që të mburremi vetëm me memoriale apo vepra abstrakte e me simbolika që sigurisht kanë vlerën e tyre, por nuk duhet kurrsesi të mbulojnë identitetin e hershëm të shqiptarëve. Arti është art dhe ai duhet kuptuar, por ne nuk jemi një vend pa të shkuar që çdo gjë duhet ta mbështesë tek veprat e nënkuptuara…
E pra, në Shqipëri veprat e realizuara në dekadën e fundit janë të gjitha të tilla. Ndryshojnë vetëm ato fryt i inisiativave private , por që ndalen këtu.
Përse kjo frikë apo mungesë dëshirë për të treguar historinë?
Nëse në vetë nuk e ringremë përse duhet ta kërkojmë fajin tek fqinjët që na e rrëmbejnë?
ثshtë e kotë të kërkojmë tjetërkund, të klithim apo të mërzitemi kur në fakt tradhtarët, hileqarët, lënësit pas dore, të korruptuarit apo quajini si të doni, i kemi këtu brenda, në shtëpinë tonë. Ky është realiteti edhe pse shumicës nuk na pëlqen, ndërsa këta janë shtetarët që më shumë mendojnë për xhepat e fallsitetet e radhës sesa për vlera të tilla.
Marin Mema
