braziljania
Anëtar i Nderuar
Sipas Gregoriusit, qe "një gjeni që ndriçoi me dritë shumë të gjallë epokën e tij". Por erudicioni i tij në fushën e shkencave do të keqkuptohej
I dituri Gerberto di Orilak, edukator dhe mik i Otonit të III-të, u bë Papë me emrin e Silvestrit të II-të (999-1003) dhe është me siguri një prej figurave më magjepsëse në historinë e kulturës mesjetare. I lindur nga një familje shumë e varfër të Alvernias (tokë magjistarësh) në Francë (data nuk është e sigurt: burime të ndryshme e çojnë vitlindjen e tij midis viteve 938 dhe 950), mbeti shpejt jetim dhe fillimisht u edukua në manastirin e Sen Zherosë. Aty mësoi rudimentet e para të retorikës, gjeometrisë dhe astronomisë. Pastaj shkoi në Manastrin benedikt të Orilakut (i reformuar në drejtim kluniakens nga Odoni i Klunisë personalisht), ku veshi rrobën murgërore dhe u dallua shumë shpejt për inteligjencën e tij pjellore.
Me karakter paksa të gjallë, pati gjithmonë probleme me murgjërit e zotë. Më pas vihet re nga Boreli, Kont i Barcelonës, i cili e mori me vete dhe i premtoi që të vazhdonte studimet pranë shkollës së drejtuar nga Peshkopi i Vishit, Atoni, në Katalonjë. E kompletoi formimin e tij fillimisht në Vigo e më pas në Kordobë, pranë shkollës arabe. Tipi i edukimit që mori në këtë shkollë ishte ai tipik i epokës. Lëndët mësimore qenë grupuar në dy grupe të ndarë: triviumi (gramatika, dialektika e retorika) dhe kuadriviumi (arithmetikë, muzikë, gjeometri e astronomi). Kjo përvojë e pasuroi background-in e tij kulturor me shartime origjinale të kulturës myslimane, duke i shtuar kështu dije të gjëra kulturës së tij tashmë imponuese filozofike dhe teologjike.
Në kuptimin e mësimeve të para islamike që kristianizmi linte të filtronin, ai u vu në kontakt me qarqet e të urtëve myslimanë, me qëllim që të arrinte njohjen e përsosur të artit magjik. Por këta të urtë u kërkonin dishepujve të tyre që të hiqnin dorë nga feja e tyre dhe t'i nënshtroheshin një lloj inicimi. Gerberto pranoi dhe kështu u bë apostat. Kjo i shtyu denigruesit e tij që t'i atribuonin qysh të nesërmen e vdekjes së tij një famë prej magjistari dhe alkimisti pas vdekjes. I hyrë në kontakt me botën arabe i rafinoi dijet e tij shkencore... dhe lidhur me të lindën paragjykime: për pjesën që nuk e donte, ai nuk ishte gjë tjetër përveçse një magjistar. Sipas Gregoriusit, ai qe "një gjeni që ndriçoi me dritë shumë të gjallë epokën e tij". I tillë ishte efektivisht erudicioni i tij në fushën e shkencave, sa që do t'i keqkuptohej.
Shumë nuk i besonin atij, sepse ishte shumë i ndryshëm nga papët e tjerë. Merrej me astronomi dhe me kushedi se çfarë "artesh të zeza". Dikush mendonte se ishte Antikrishti. E gjithë dija e tij nuk ka sesi të mos kishte një origjinë të mbinatyrshme. Papa magjistar mbeti gjithmonë i rrethuar nga një aureolë legjende për shkak të frekuentimeve me kulturën e "ndaluar" (atë të arabëve). Kronisti Raul dë Longshamp përhapi zërin, sipas të cilit, ai ndërtoi një Golem, domethënë një djall të mbyllur në një kokë të artë ose ndoshta të bronztë, të cilit i bënte pyetje jashtëzakonisht të vështira ose të pazgjidhshme, dhe koka përgjigjej me një të tundur kokë. Midis gjërave të tjera bile do t'i tregonte Papës ditën e saktë të vdekjes së tij. Në realitet, koka magjike që thoshte po ose jo i korrespondonte llogaritjes me dy shifra, kodit binar të sotëm (0 e 1), mbi të cilin bazohen kalkulatorët e sotëm modernë.
ثshtë kështu që historia do t'i bashkëngjitet legjendës popullore, sipas së cilës, ai kish lidhur një pakt me djallin: nga Rejmsi, në Ravenë, në Romë, tri "R"-të të cilave u atribuohet një domethënie magjike. Lidhur me të u përhapën një seri legjendash, disa prej të cilave shumë interesante. Njëra në veçanti vë në dukje elementin "supersticion" që karakterizoi të gjithë Mesjetën. Tregohet se Gerbertoja ishte një i ri që arrinte të dallohej për aftësitë, për karakterin dhe për vullnetin e tij që të tejkalonte në inteligjencë, dhe për t'u folur të gjithë studentëve të shkollës së Rejmsit. Pavarësisht superioritetit të tij, ai mbeti i turbulluar nga bukuria e një njomëzakeje, e cila arriti t'i marrë mendjen. Tashmë, dëshira e vetme e tij ishte ajo që ta fuste në dorë. Për këtë qëllim, ai i harxhoi të gjithë pasuritë e tij dhe u mbulua me borxhe dhe me përqeshje. Por një ditë, ndërsa ndodhej duke shëtitur nëpër pyll, i dëshpëruar prej gjendjes në të cilën ndodhej dhe prej urisë që po i gërryente stomakun, i shfaqet magjistrica Meridiana.
I dituri Gerberto di Orilak, edukator dhe mik i Otonit të III-të, u bë Papë me emrin e Silvestrit të II-të (999-1003) dhe është me siguri një prej figurave më magjepsëse në historinë e kulturës mesjetare. I lindur nga një familje shumë e varfër të Alvernias (tokë magjistarësh) në Francë (data nuk është e sigurt: burime të ndryshme e çojnë vitlindjen e tij midis viteve 938 dhe 950), mbeti shpejt jetim dhe fillimisht u edukua në manastirin e Sen Zherosë. Aty mësoi rudimentet e para të retorikës, gjeometrisë dhe astronomisë. Pastaj shkoi në Manastrin benedikt të Orilakut (i reformuar në drejtim kluniakens nga Odoni i Klunisë personalisht), ku veshi rrobën murgërore dhe u dallua shumë shpejt për inteligjencën e tij pjellore.
Me karakter paksa të gjallë, pati gjithmonë probleme me murgjërit e zotë. Më pas vihet re nga Boreli, Kont i Barcelonës, i cili e mori me vete dhe i premtoi që të vazhdonte studimet pranë shkollës së drejtuar nga Peshkopi i Vishit, Atoni, në Katalonjë. E kompletoi formimin e tij fillimisht në Vigo e më pas në Kordobë, pranë shkollës arabe. Tipi i edukimit që mori në këtë shkollë ishte ai tipik i epokës. Lëndët mësimore qenë grupuar në dy grupe të ndarë: triviumi (gramatika, dialektika e retorika) dhe kuadriviumi (arithmetikë, muzikë, gjeometri e astronomi). Kjo përvojë e pasuroi background-in e tij kulturor me shartime origjinale të kulturës myslimane, duke i shtuar kështu dije të gjëra kulturës së tij tashmë imponuese filozofike dhe teologjike.
Në kuptimin e mësimeve të para islamike që kristianizmi linte të filtronin, ai u vu në kontakt me qarqet e të urtëve myslimanë, me qëllim që të arrinte njohjen e përsosur të artit magjik. Por këta të urtë u kërkonin dishepujve të tyre që të hiqnin dorë nga feja e tyre dhe t'i nënshtroheshin një lloj inicimi. Gerberto pranoi dhe kështu u bë apostat. Kjo i shtyu denigruesit e tij që t'i atribuonin qysh të nesërmen e vdekjes së tij një famë prej magjistari dhe alkimisti pas vdekjes. I hyrë në kontakt me botën arabe i rafinoi dijet e tij shkencore... dhe lidhur me të lindën paragjykime: për pjesën që nuk e donte, ai nuk ishte gjë tjetër përveçse një magjistar. Sipas Gregoriusit, ai qe "një gjeni që ndriçoi me dritë shumë të gjallë epokën e tij". I tillë ishte efektivisht erudicioni i tij në fushën e shkencave, sa që do t'i keqkuptohej.
Shumë nuk i besonin atij, sepse ishte shumë i ndryshëm nga papët e tjerë. Merrej me astronomi dhe me kushedi se çfarë "artesh të zeza". Dikush mendonte se ishte Antikrishti. E gjithë dija e tij nuk ka sesi të mos kishte një origjinë të mbinatyrshme. Papa magjistar mbeti gjithmonë i rrethuar nga një aureolë legjende për shkak të frekuentimeve me kulturën e "ndaluar" (atë të arabëve). Kronisti Raul dë Longshamp përhapi zërin, sipas të cilit, ai ndërtoi një Golem, domethënë një djall të mbyllur në një kokë të artë ose ndoshta të bronztë, të cilit i bënte pyetje jashtëzakonisht të vështira ose të pazgjidhshme, dhe koka përgjigjej me një të tundur kokë. Midis gjërave të tjera bile do t'i tregonte Papës ditën e saktë të vdekjes së tij. Në realitet, koka magjike që thoshte po ose jo i korrespondonte llogaritjes me dy shifra, kodit binar të sotëm (0 e 1), mbi të cilin bazohen kalkulatorët e sotëm modernë.
ثshtë kështu që historia do t'i bashkëngjitet legjendës popullore, sipas së cilës, ai kish lidhur një pakt me djallin: nga Rejmsi, në Ravenë, në Romë, tri "R"-të të cilave u atribuohet një domethënie magjike. Lidhur me të u përhapën një seri legjendash, disa prej të cilave shumë interesante. Njëra në veçanti vë në dukje elementin "supersticion" që karakterizoi të gjithë Mesjetën. Tregohet se Gerbertoja ishte një i ri që arrinte të dallohej për aftësitë, për karakterin dhe për vullnetin e tij që të tejkalonte në inteligjencë, dhe për t'u folur të gjithë studentëve të shkollës së Rejmsit. Pavarësisht superioritetit të tij, ai mbeti i turbulluar nga bukuria e një njomëzakeje, e cila arriti t'i marrë mendjen. Tashmë, dëshira e vetme e tij ishte ajo që ta fuste në dorë. Për këtë qëllim, ai i harxhoi të gjithë pasuritë e tij dhe u mbulua me borxhe dhe me përqeshje. Por një ditë, ndërsa ndodhej duke shëtitur nëpër pyll, i dëshpëruar prej gjendjes në të cilën ndodhej dhe prej urisë që po i gërryente stomakun, i shfaqet magjistrica Meridiana.