Love
βeℓℓe â๓e
-
- Anëtarësuar më
- May 31, 2010
-
- Mesazhe
- 8,633
-
- Reagimet e mara
- 731
-
- Vendndodhja
- A jamais à toi.. A jamais à moi.. A jamais à nous.
Nga: Rudi Erebara
Nuk di si ta nisësh e ku ta çosh fjalën kur fjala të vjen për poetin Ilir Belliu. Poet me të gjitha deri më një dhe më shumë. Poet që jetonte fizikisht, pa gjoja, sikur, gjasë, apo vetëdije, poezinë si jetë. Poet që fliste jetën ashtu si e shkruante vargun. I njëjti jerm poetik, filozofik, po e njëjta bukë e hidhur e fatit dhe shijes së dashurisë që jeta të jep e jeta ta merr, më enden akoma në kokën time, sa herë e mendoj njeriun Ilir Belliu.
Ky njeri që iku aq i ri e jetonte jetën letërsi. Nuk jam fare i sigurt nëse ai e kuptonte këtë ndjesi si lumturinë në jetë, apo i qe nënshtruar me vetëdije letërsisë, si ndaj një diktature me dhe pa thonjëza, nënshtruar ndaj poezisë si ndaj një religjioni kult që përherë të premton dritën kur të vijë dita, e po atë ditë ngazëllimi i fitores nuk do të jetë kurrë aq sa te quhet lumturi, se poetit me veshje njeriun përmbi supe, nuk i erdhi kurrë dita.
Nuk kam dyshuar kurrë dhe asnjëherë në poezinë e Ilir Belliut. Kam dyshuar gjithmonë nëse e kisha unë fajin që nuk e kuptoja sa dhe si duhet. Edhe kam të drejtat e mia, të lexoj tekst edhe ta gjykoj, por ama kam edhe detyrë të kujtoj njeriun me = poetin.
Tani dhjetë vjet ai shkoi në dritë e lexoj dhe përtyp si koret e bukës poetike që përtypëm ato vitet e para të lirisë, kur donim e nuk dinim, kur e kishim lirinë, fuqinë dhe vargun poetik, por prapë na mundonte qëllimi, që na mundon edhe sot. Të shkruash për kë, përse, a duhet, a i vlen. Ai mundim që më thotë sot e do vite me nguc pyetjen: deri ku duhet të shkojë letërsia.
Ilir Belliu, poeti i dashur dhe akoma i pakuptuar si duhet nga unë vetë; ky njeri elitë, që jetonte elitën poetike brenda elitës së vet, vetmisë e së pamundurës. Ky poet që endej dhe nuk kishte kohë, ishte jashtë kohe, ishte koha në formë jetësore, ishte qoftë edhe ngazëllimi që kishim ne të gjithë, brezi (ose grupi i vogël) i poetëve të fillim viteve '90, ky njeri që nuk na shpëtoi dot ne nga letërsia, as ne nuk e shpëtuam dot të ikte, të rronte, iku një ditë nga kjo botë, e na la si përherë të përtypim figuracionin e tij poetik, që përherë më është dukur si një thikë shumë e shtrenjtë nga ato aziatiket, derdhur në fajancë të bardhë.
E mprehtë më tepër se çdo çelik. E brishtë sa kosi, letra e bardhë, sa buzëqeshja e fëmijës para se të thotë fjalë me kuptim për të rritur, kur thotë poezi e ne budallenjtë e rritur nuk e kuptojmë dot.
Po, ja kjo pyetje më mundon : deri ku duhet të shkojë letërsia? A është letërsia ajo që na jep arsye me tepër të jetojmë, apo është mundimi i jetës, letërsia. A duhet të besojmë letërsinë? A duhet letërsia të na besojë ne, shkrimtarë, poetë dhe lexues njëherësh në një vend kaq të madh e poetik si Shqipëria jonë e vogël? A mos ishte gabim gjithë përpjekja për purifikim të vargut, atë që e bëjmë të gjithë përditë edhe kur hamë lakra të egra e i shërbejmë trupit tonë si një kulti hyjnor.
Apo mos është e gjithë jeta ashtu si e frymëmerrte Ilir Belliu? Eliksir lotësh që nuk i mban dot asnjë varg. Eliksir figurash, kuptimesh që ne duhet të gërmojmë si minjtë mes letrave, duke brenjtur dhëmbët e përparmë apo edhe thonjtë, për të bërë bashkë kuptimin, pse shkroi kështu ky poet. E kuptojmë, jemi hipokritë edhe me veten, e themi, po.
Nuk e kuptojmë, jemi hipokritë me veten edhe me të tjerët, e themi kështu është poeti. Poetët vdesin të rinj, thua se ky është misioni i poetit të madh. Thua se poeti nuk ka te drejta në këtë dhe, as në këtë tokë, as në këtë botë, e duhet medoemos të shkojë e të vdesë i ri për hatër të letërsisë, poezisë... për të na bërë ne të gjallët të ndihemi më mirë kur jemi të mençur edhe e kuptojmë çmendurinë e poetit, po ama për vete lexojmë poezi, nuk pimë ilaçe kundër depresionit... oh! Dy herë OH! Ferri janë të tjerët.
Po qe se letërsia bëhet armë si u bë, rroftë Ilir Belliu, vdektë letërsia!
Nuk di si ta nisësh e ku ta çosh fjalën kur fjala të vjen për poetin Ilir Belliu. Poet me të gjitha deri më një dhe më shumë. Poet që jetonte fizikisht, pa gjoja, sikur, gjasë, apo vetëdije, poezinë si jetë. Poet që fliste jetën ashtu si e shkruante vargun. I njëjti jerm poetik, filozofik, po e njëjta bukë e hidhur e fatit dhe shijes së dashurisë që jeta të jep e jeta ta merr, më enden akoma në kokën time, sa herë e mendoj njeriun Ilir Belliu.
Ky njeri që iku aq i ri e jetonte jetën letërsi. Nuk jam fare i sigurt nëse ai e kuptonte këtë ndjesi si lumturinë në jetë, apo i qe nënshtruar me vetëdije letërsisë, si ndaj një diktature me dhe pa thonjëza, nënshtruar ndaj poezisë si ndaj një religjioni kult që përherë të premton dritën kur të vijë dita, e po atë ditë ngazëllimi i fitores nuk do të jetë kurrë aq sa te quhet lumturi, se poetit me veshje njeriun përmbi supe, nuk i erdhi kurrë dita.
Nuk kam dyshuar kurrë dhe asnjëherë në poezinë e Ilir Belliut. Kam dyshuar gjithmonë nëse e kisha unë fajin që nuk e kuptoja sa dhe si duhet. Edhe kam të drejtat e mia, të lexoj tekst edhe ta gjykoj, por ama kam edhe detyrë të kujtoj njeriun me = poetin.
Tani dhjetë vjet ai shkoi në dritë e lexoj dhe përtyp si koret e bukës poetike që përtypëm ato vitet e para të lirisë, kur donim e nuk dinim, kur e kishim lirinë, fuqinë dhe vargun poetik, por prapë na mundonte qëllimi, që na mundon edhe sot. Të shkruash për kë, përse, a duhet, a i vlen. Ai mundim që më thotë sot e do vite me nguc pyetjen: deri ku duhet të shkojë letërsia.
Ilir Belliu, poeti i dashur dhe akoma i pakuptuar si duhet nga unë vetë; ky njeri elitë, që jetonte elitën poetike brenda elitës së vet, vetmisë e së pamundurës. Ky poet që endej dhe nuk kishte kohë, ishte jashtë kohe, ishte koha në formë jetësore, ishte qoftë edhe ngazëllimi që kishim ne të gjithë, brezi (ose grupi i vogël) i poetëve të fillim viteve '90, ky njeri që nuk na shpëtoi dot ne nga letërsia, as ne nuk e shpëtuam dot të ikte, të rronte, iku një ditë nga kjo botë, e na la si përherë të përtypim figuracionin e tij poetik, që përherë më është dukur si një thikë shumë e shtrenjtë nga ato aziatiket, derdhur në fajancë të bardhë.
E mprehtë më tepër se çdo çelik. E brishtë sa kosi, letra e bardhë, sa buzëqeshja e fëmijës para se të thotë fjalë me kuptim për të rritur, kur thotë poezi e ne budallenjtë e rritur nuk e kuptojmë dot.
Po, ja kjo pyetje më mundon : deri ku duhet të shkojë letërsia? A është letërsia ajo që na jep arsye me tepër të jetojmë, apo është mundimi i jetës, letërsia. A duhet të besojmë letërsinë? A duhet letërsia të na besojë ne, shkrimtarë, poetë dhe lexues njëherësh në një vend kaq të madh e poetik si Shqipëria jonë e vogël? A mos ishte gabim gjithë përpjekja për purifikim të vargut, atë që e bëjmë të gjithë përditë edhe kur hamë lakra të egra e i shërbejmë trupit tonë si një kulti hyjnor.
Apo mos është e gjithë jeta ashtu si e frymëmerrte Ilir Belliu? Eliksir lotësh që nuk i mban dot asnjë varg. Eliksir figurash, kuptimesh që ne duhet të gërmojmë si minjtë mes letrave, duke brenjtur dhëmbët e përparmë apo edhe thonjtë, për të bërë bashkë kuptimin, pse shkroi kështu ky poet. E kuptojmë, jemi hipokritë edhe me veten, e themi, po.
Nuk e kuptojmë, jemi hipokritë me veten edhe me të tjerët, e themi kështu është poeti. Poetët vdesin të rinj, thua se ky është misioni i poetit të madh. Thua se poeti nuk ka te drejta në këtë dhe, as në këtë tokë, as në këtë botë, e duhet medoemos të shkojë e të vdesë i ri për hatër të letërsisë, poezisë... për të na bërë ne të gjallët të ndihemi më mirë kur jemi të mençur edhe e kuptojmë çmendurinë e poetit, po ama për vete lexojmë poezi, nuk pimë ilaçe kundër depresionit... oh! Dy herë OH! Ferri janë të tjerët.
Po qe se letërsia bëhet armë si u bë, rroftë Ilir Belliu, vdektë letërsia!