fcbesia
Anëtar i Respektuar
Sapo mbërritëm në Durrës, me grupin e miqve të mi, morëm autobusin për të shkuar tek Plazhi. Autobusi, që ecte me dyer të hapura, të krijonte menjëherë idenë e kësaj popullsie të re në Plazhin e Durrësit. Plaka me benevrekë, pleq me qeleshe, të rinj me flokë të prera njësoj në formë katrore sipër kokës dhe që shikonin me epsh femrat. Peizazhi nga të dyja anët e rrugës të trembte. Pankarta të mëdha të shkruara keq -- Pizzeri, Pjekurin, Pula pa eshtra, Materiale ndërtimi-elektrike-hidraulike-vegla pune... dhe mu ngjitur...BYREK-PICCA. Një ndër tre mbanin firmën KOSOVA, Prizreni - Gjakova. Dhe midis kësaj morie pankartash marramendëse, postera sa një ndërtesë 4 katesh të lloj-lloj këngëtaresh me gjinj përjashta e me bythë të kërcyera.
U shpjegova miqve të mi që më në fund kufijtë ishin hapur dhe Durrësi me sa duket ishte bërë një vend i përshtatshëm ku vëllezërit tanë kosovarë kalonin pushimet në qetësi të plotë.
Sapo zbritëm nga autobusi (dmth sapo u hodhëm) mu tek Adriatiku një mori kosovarësh po zbrisnin nga një autobus i madh Durrës-Tiranë- Prishtinë. Mbeta e habitur, nuk e dija që ekzistonte një linjë e tillë. Po rrija duke vështruar e habitur kur vërej një nga miqtë e mi që përpiqej të fliste me një kosovar me këmbë e me duar. Menjëherë u mblodhën nja dhjetë vetë, të gjithë kosovarë rreth të dyve. Vrapova e shqetësuar... Jo, jo në fakt ky kosovari kishte kujtuar se ishte një mik i tij dhe i kishte rënë shpatullave nga mbrapa. Nejse. U futëm tek Adriatiku, ku 95 përqind e klientëve do t’i gjenim kosovarë.
Në hotel fëmijët bridhnin nga të katër anët. Personeli nuk e çante kokën fare, ndërsa unë mendoja për Hotel Adriatikun e dikurshëm, që ishte një nga vendet më luksoze të Plazhit.
Mbasi morëm çelësat shkuam më në fund në dhomat tona, për t’u çlodhur dhe bërë ndonjë dush. Por, nga dritaret hynte me dhunë një muzikë e lartë që fillonte me ‘oj’ dhe mbaronte me ‘çikë’, që s’na u nda për të gjitha ditët që ndenjëm aty.
Në darkë dolëm për të pirë një birrë. Në të gjitha baret dëgjohej me forcë muzikë nga veriu i përtejshëm, muzikë e cila varionte nga një bar në tjetrin me të njëjtën forcë dhe volum të tmerrshëm. Meqë e pamë që nuk ishte e mundur ta pinim të qetë atë birrë nëpër lokale provuam andej nga bregu i detit, por atje ishte dhe më keq. Nga të gjitha pistat dëgjohej muzika, aq e lartë saqë të çmendte. Bile mund të dëgjoje edhe fjalët e këngëtareve të ftuara, me dialekt kosovar që ftonte bashkëpatriotët e vet të dilnin nga vrimat dhe të shkonin të kërcenin me të. Nëpër rrugë goca dhe djem kosovare, makina kosovare, dyqane që të shisnin dhe brekë me flamur e me shqiponjë dhe kosovarë mbrapa banaqeve që t’i thoshin çmimet me lekë të reja.
Të nesërmen provuam të dilnim në plazh, por ishte e pamundur të pushoje. Që në orët e para të ditës plazhi u popullua me mbi një milion njerëz që rrinin me nga dy nëpër shezlonge. Në det shikoje gra që laheshin me gjithë benevrekë e pleq që bënin banjo dielli me qeleshe.
Të pije një kafe ishte e pamundur nga muzika e lartë që të shurdhonte, por me sa dukej i pëlqente shumë vëllezërve tanë kosovarë. Nëpër restorante nuk dije ç’të haje, sepse menyja ishte e shkruar në shumicën e rasteve gjysmë shqip – gjysmë serbisht, aq më tepër që ...me falni por grosha dhe muzika e lartë sikur nuk shtyhen fare, në mes të verës.
Midis këtyre një fill drite. Një lokal ku mund të pije kokteje të freskëta në qetësi dhe një barmen që nuk mu duk fare si kosovar. Shkova dhe e pyeta. Po, ai ishte nga Tirana, quhej Olti, kishte punuar me vite në Vjenë dhe ishte një nga të paktit ose ndoshta i vetmi që kishte pasur kurajon të bënte një Capocabana midis shishqebapeve dhe paidhaqeve, vetëm nga dashuria për atdheun, siç tha ai. Gati sa nuk ju hodha në qafë. Tek Olti, më në fund do ta ndjenim veten më mirë.
Për t'ju larguar kësaj zallamahije u përpoqëm të shkonim tek Shkëmbi i Kavajës. Atje njerëzit ishim më të përzier, por s'kuptoheshin shumë. Kosovarë dhe shqiptarë. Atje takuam dhe një gocë shqiptare që kishte sjellë burrin anglez për herë të parë dhe ishte në sikletin më të madh të jetës së saj.
Mbas 4 ditësh, të lodhur nga nervat ikëm nga Durrësi. Nuk e di pse me vinte të qaja. Ku është Shqipëria, ku është Kosova. Ku jam... Pse të ndodhë kështu...
*Megjithëse autori/ja është fshehur prapa nofkës, artikulli u përzgjodh nga redaksia për botim për shkak të gjuhës së urrejtjes që ai/ajo e përdorë për përshkrimin e pushuesve të Durrësit kësaj vere. E vërtetë, Durrësi mbase ka shumëçka për të dëshiruar sa i përket organizimit të ofertës, jetës dhe pushimeve në të. Rrjedhimisht, “rregullat e shtëpisë’ nuk i bën kurrë mysafiri, por nikoqiri. Mysafirit pastaj ato mund t’i pëlqejnë, ose jo, dhe në bazë të kësaj vendosë se ku do të shkojë për verime – e jo anasjelltas.
Sidoqoftë, artikulli është përzgjedhur për botim si një udhëpërshkrim i shkruar nga një bashkëkombës/e joni/a, që përkundër nofkës, gjërat i sheh vetëm bardh e zi.
Mbase titull më i përshtatshëm për artikullin do të ishte: “Një përshkrim racist i Durrësit”.
gazetaexpress
U shpjegova miqve të mi që më në fund kufijtë ishin hapur dhe Durrësi me sa duket ishte bërë një vend i përshtatshëm ku vëllezërit tanë kosovarë kalonin pushimet në qetësi të plotë.
Sapo zbritëm nga autobusi (dmth sapo u hodhëm) mu tek Adriatiku një mori kosovarësh po zbrisnin nga një autobus i madh Durrës-Tiranë- Prishtinë. Mbeta e habitur, nuk e dija që ekzistonte një linjë e tillë. Po rrija duke vështruar e habitur kur vërej një nga miqtë e mi që përpiqej të fliste me një kosovar me këmbë e me duar. Menjëherë u mblodhën nja dhjetë vetë, të gjithë kosovarë rreth të dyve. Vrapova e shqetësuar... Jo, jo në fakt ky kosovari kishte kujtuar se ishte një mik i tij dhe i kishte rënë shpatullave nga mbrapa. Nejse. U futëm tek Adriatiku, ku 95 përqind e klientëve do t’i gjenim kosovarë.
Në hotel fëmijët bridhnin nga të katër anët. Personeli nuk e çante kokën fare, ndërsa unë mendoja për Hotel Adriatikun e dikurshëm, që ishte një nga vendet më luksoze të Plazhit.
Mbasi morëm çelësat shkuam më në fund në dhomat tona, për t’u çlodhur dhe bërë ndonjë dush. Por, nga dritaret hynte me dhunë një muzikë e lartë që fillonte me ‘oj’ dhe mbaronte me ‘çikë’, që s’na u nda për të gjitha ditët që ndenjëm aty.
Në darkë dolëm për të pirë një birrë. Në të gjitha baret dëgjohej me forcë muzikë nga veriu i përtejshëm, muzikë e cila varionte nga një bar në tjetrin me të njëjtën forcë dhe volum të tmerrshëm. Meqë e pamë që nuk ishte e mundur ta pinim të qetë atë birrë nëpër lokale provuam andej nga bregu i detit, por atje ishte dhe më keq. Nga të gjitha pistat dëgjohej muzika, aq e lartë saqë të çmendte. Bile mund të dëgjoje edhe fjalët e këngëtareve të ftuara, me dialekt kosovar që ftonte bashkëpatriotët e vet të dilnin nga vrimat dhe të shkonin të kërcenin me të. Nëpër rrugë goca dhe djem kosovare, makina kosovare, dyqane që të shisnin dhe brekë me flamur e me shqiponjë dhe kosovarë mbrapa banaqeve që t’i thoshin çmimet me lekë të reja.
Të nesërmen provuam të dilnim në plazh, por ishte e pamundur të pushoje. Që në orët e para të ditës plazhi u popullua me mbi një milion njerëz që rrinin me nga dy nëpër shezlonge. Në det shikoje gra që laheshin me gjithë benevrekë e pleq që bënin banjo dielli me qeleshe.
Të pije një kafe ishte e pamundur nga muzika e lartë që të shurdhonte, por me sa dukej i pëlqente shumë vëllezërve tanë kosovarë. Nëpër restorante nuk dije ç’të haje, sepse menyja ishte e shkruar në shumicën e rasteve gjysmë shqip – gjysmë serbisht, aq më tepër që ...me falni por grosha dhe muzika e lartë sikur nuk shtyhen fare, në mes të verës.
Midis këtyre një fill drite. Një lokal ku mund të pije kokteje të freskëta në qetësi dhe një barmen që nuk mu duk fare si kosovar. Shkova dhe e pyeta. Po, ai ishte nga Tirana, quhej Olti, kishte punuar me vite në Vjenë dhe ishte një nga të paktit ose ndoshta i vetmi që kishte pasur kurajon të bënte një Capocabana midis shishqebapeve dhe paidhaqeve, vetëm nga dashuria për atdheun, siç tha ai. Gati sa nuk ju hodha në qafë. Tek Olti, më në fund do ta ndjenim veten më mirë.
Për t'ju larguar kësaj zallamahije u përpoqëm të shkonim tek Shkëmbi i Kavajës. Atje njerëzit ishim më të përzier, por s'kuptoheshin shumë. Kosovarë dhe shqiptarë. Atje takuam dhe një gocë shqiptare që kishte sjellë burrin anglez për herë të parë dhe ishte në sikletin më të madh të jetës së saj.
Mbas 4 ditësh, të lodhur nga nervat ikëm nga Durrësi. Nuk e di pse me vinte të qaja. Ku është Shqipëria, ku është Kosova. Ku jam... Pse të ndodhë kështu...
*Megjithëse autori/ja është fshehur prapa nofkës, artikulli u përzgjodh nga redaksia për botim për shkak të gjuhës së urrejtjes që ai/ajo e përdorë për përshkrimin e pushuesve të Durrësit kësaj vere. E vërtetë, Durrësi mbase ka shumëçka për të dëshiruar sa i përket organizimit të ofertës, jetës dhe pushimeve në të. Rrjedhimisht, “rregullat e shtëpisë’ nuk i bën kurrë mysafiri, por nikoqiri. Mysafirit pastaj ato mund t’i pëlqejnë, ose jo, dhe në bazë të kësaj vendosë se ku do të shkojë për verime – e jo anasjelltas.
Sidoqoftë, artikulli është përzgjedhur për botim si një udhëpërshkrim i shkruar nga një bashkëkombës/e joni/a, që përkundër nofkës, gjërat i sheh vetëm bardh e zi.
Mbase titull më i përshtatshëm për artikullin do të ishte: “Një përshkrim racist i Durrësit”.
gazetaexpress
