Istitucjoni me perfekt, partia me solide, komuniteti me kompakt, familja me unite me kalimin e kohes shkojne drejt degradimit.
C'do gje lind, jeton dhe vdes dhe ato qe jetojne me gjate ja dalin mbane sepse periodikisht hyjne krize dhe rilindin te ndryshuara. Dhe sa me te medhaja, solide dhe te durueshme te jene aq me e gjate dhe dramatike do jete kriza.
Shembull i mire per kete teori eshte Kina (perandoria me e madhe dhe e lashte ne gjithe historine boterore) e cila njohu boten perendimore ne shekullin e XVIII dhe mbas shume luftrash, revolucjonesh, anarkishe dhe semundjesh, vetem tani ne epoken moderne arriti te gjente stabilitetin e dikurshem.
Ndryshimi vjen gjithmone per shkak te traumave dhe me trauma; eshte si nje tel ose litar i tendosur qe fillon e haet vete dalengadale, por qe keputet ne menyre te papritur.
Pushteti i aristokracise mbarroi me gjak nga revolucjoni francez, Shtetet e Bashkuara linden nga revolta kunder Anglise.
Si aristokratet franceze dhe kolonizatoret angleze mendonin se fuqia e tyre do duronte pergjithmone.
Nuk e kishin kuptuar qe jetesa e keqe, tensionet dhe protestat po gerryenin fuqine e tyre.
Kjo ndodh edhe ne familje, ne raportet bashkshortore. Kriza rritet dalengadale: opinionet kundershtojne njera-tjetren, rriten keqkuptimet, zmadhohet ftohtesia por gjithcka duket sikur vazhdon si mepare derisa nje dite te bukur shperthen kriza: njeri kalon ne depresion, ose dashurohet ose nje dite kuptojne qe nuk mund te jetojne me me njeri-tjetrin.
Dhe ata jane te paret qe shtangin sepse nuk kuptojne rritjen e ketij tensioni.
Une nuk mendoj se krizat mund te shmangen; asnje nuk mund te kuptoje lojen para se te filloje, por kur e fillon kete loje mund ta ndryshosh strategjine si te duash.
Revolucjoni ne Rusi ishte i pashmangshem, por terrori stalian mund te evitohej fare mire. Asnje nuk mund te largonte Hitlerin per tu bere Kancelar, por mund te shmangej bashkimi me Austrine dhe Cekosllovakine.
Nje martese mund te thyhet, por mund te shmangim degjenerimin ne dhune. Pra eshte kriza qe sjell refomen; shihet qarte ne politike dhe ekonomi: vetem kur shikojme demet dhe gabimet mbi lekuren tone, fillojme te pranojme ato reforma te cilat nuk donim as ti hidhnim syte mepare!
C'do gje lind, jeton dhe vdes dhe ato qe jetojne me gjate ja dalin mbane sepse periodikisht hyjne krize dhe rilindin te ndryshuara. Dhe sa me te medhaja, solide dhe te durueshme te jene aq me e gjate dhe dramatike do jete kriza.
Shembull i mire per kete teori eshte Kina (perandoria me e madhe dhe e lashte ne gjithe historine boterore) e cila njohu boten perendimore ne shekullin e XVIII dhe mbas shume luftrash, revolucjonesh, anarkishe dhe semundjesh, vetem tani ne epoken moderne arriti te gjente stabilitetin e dikurshem.
Ndryshimi vjen gjithmone per shkak te traumave dhe me trauma; eshte si nje tel ose litar i tendosur qe fillon e haet vete dalengadale, por qe keputet ne menyre te papritur.
Pushteti i aristokracise mbarroi me gjak nga revolucjoni francez, Shtetet e Bashkuara linden nga revolta kunder Anglise.
Si aristokratet franceze dhe kolonizatoret angleze mendonin se fuqia e tyre do duronte pergjithmone.
Nuk e kishin kuptuar qe jetesa e keqe, tensionet dhe protestat po gerryenin fuqine e tyre.
Kjo ndodh edhe ne familje, ne raportet bashkshortore. Kriza rritet dalengadale: opinionet kundershtojne njera-tjetren, rriten keqkuptimet, zmadhohet ftohtesia por gjithcka duket sikur vazhdon si mepare derisa nje dite te bukur shperthen kriza: njeri kalon ne depresion, ose dashurohet ose nje dite kuptojne qe nuk mund te jetojne me me njeri-tjetrin.
Dhe ata jane te paret qe shtangin sepse nuk kuptojne rritjen e ketij tensioni.
Une nuk mendoj se krizat mund te shmangen; asnje nuk mund te kuptoje lojen para se te filloje, por kur e fillon kete loje mund ta ndryshosh strategjine si te duash.
Revolucjoni ne Rusi ishte i pashmangshem, por terrori stalian mund te evitohej fare mire. Asnje nuk mund te largonte Hitlerin per tu bere Kancelar, por mund te shmangej bashkimi me Austrine dhe Cekosllovakine.
Nje martese mund te thyhet, por mund te shmangim degjenerimin ne dhune. Pra eshte kriza qe sjell refomen; shihet qarte ne politike dhe ekonomi: vetem kur shikojme demet dhe gabimet mbi lekuren tone, fillojme te pranojme ato reforma te cilat nuk donim as ti hidhnim syte mepare!
