Çfarë është një Monolit ?
- Hapësi i temës Lauri
- Start date
Lauri
Anunnak
Të flas me opinionin dhe horizontin tim përsonal. Që mos t'i hy në hak profesionistëve të kësaj materie
Ndergjegjja e pandergjegjja bëjnë pjesë në nivelin biologjik të njeriut.
Thënë ndryshe janë në një plan, me trupin (F)izik, (E)mocional, dhe (M)endor.
Pra nga këndvështrimi yt ndergjegjja është një nga disa pole të tjera që përbëjnë përsonalitetin tonë biologjik.
Ndërsa monoliti alegorik unik i temës është kalimi në nivel tjetër shpirtëror. Një nivel Superior që është (A)nima.
Shpirti
rizgjimi- ilumincioni
Make sense.Të flas me opinionin dhe horizontin tim përsonal. Që mos t'i hy në hak profesionistëve të kësaj materie
Ndergjegjja e pandergjegjja bëjnë pjesë në nivelin biologjik të njeriut.
Thënë ndryshe janë në një plan, me trupin (F)izik, (E)mocional, dhe (M)endor.
Pra nga këndvështrimi yt ndergjegjja është një nga disa pole të tjera që përbëjnë përsonalitetin tonë biologjik.
Ndërsa monoliti alegorik unik i temës është kalimi në nivel tjetër shpirtëror. Një nivel Superior që është (A)nima.
Shpirti
Shiko fotografinë 1937621
Shume flm per shpjegimin, hugs
Sjane per te gjithe ato hapjeCa kunoni ju siper e ? Du dhe une nga ato ilacet e juve
Shndosh ne
Lauri
Anunnak
@Marla postet 17_ 20_ 29 kanë fjalë kyçe që të ftojnë të kuptosh më mirë atë foto të vogël tek post 32 
vazhdojmë me temën:
"Rrugëtimi fillestar" nga Luigi Silvestri
Dita Zero
Udhëtimi ynë nis nga një gjendje domosdoshmërie, diçka brenda nesh na trondit dhe na shtyn të bëjmë diçka jashtë të zakonshmes.
Këtu ne bëhemi të çmendur, domethënë bëjmë diçka që nuk është e zakonshme, diçka që njerëzit e zakonshëm nuk do ta bënin kurrë sepse dalja nga zona e tyre e famshme e rehatisë nuk është kurrë aq e këndshme.
Ky arketip na kujton se ne jemi shpirtra në një udhëtim dhe se udhëtimi ynë fillon që nga momenti kur ndiejmë nevojën për të bërë diçka jashtë zakonit dhe që, siç ndodh gjithmonë në fillim, ne as nuk dimë se cilën rrugë të marrim. .
Nuk dimë çfarë të bëjmë, por e dimë se duhet ta bëjmë, kjo na bën të dukemi pak të çmendur
vazhdojmë me temën:"Rrugëtimi fillestar" nga Luigi Silvestri
Dita Zero
Udhëtimi ynë nis nga një gjendje domosdoshmërie, diçka brenda nesh na trondit dhe na shtyn të bëjmë diçka jashtë të zakonshmes.
Këtu ne bëhemi të çmendur, domethënë bëjmë diçka që nuk është e zakonshme, diçka që njerëzit e zakonshëm nuk do ta bënin kurrë sepse dalja nga zona e tyre e famshme e rehatisë nuk është kurrë aq e këndshme.
Ky arketip na kujton se ne jemi shpirtra në një udhëtim dhe se udhëtimi ynë fillon që nga momenti kur ndiejmë nevojën për të bërë diçka jashtë zakonit dhe që, siç ndodh gjithmonë në fillim, ne as nuk dimë se cilën rrugë të marrim. .
Nuk dimë çfarë të bëjmë, por e dimë se duhet ta bëjmë, kjo na bën të dukemi pak të çmendur
E paskam kalu lol@Marla postet 17_ 20_ 29 kanë fjalë kyçe që të ftojnë të kuptosh më mirë atë foto të vogël tek post 32
Shiko fotografinë 1937645vazhdojmë me temën:
"Rrugëtimi fillestar" nga Luigi Silvestri
Dita Zero
Udhëtimi ynë nis nga një gjendje domosdoshmërie, diçka brenda nesh na trondit dhe na shtyn të bëjmë diçka jashtë të zakonshmes.
Këtu ne bëhemi të çmendur, domethënë bëjmë diçka që nuk është e zakonshme, diçka që njerëzit e zakonshëm nuk do ta bënin kurrë sepse dalja nga zona e tyre e famshme e rehatisë nuk është kurrë aq e këndshme.
Ky arketip na kujton se ne jemi shpirtra në një udhëtim dhe se udhëtimi ynë fillon që nga momenti kur ndiejmë nevojën për të bërë diçka jashtë zakonit dhe që, siç ndodh gjithmonë në fillim, ne as nuk dimë se cilën rrugë të marrim. .
Nuk dimë çfarë të bëjmë, por e dimë se duhet ta bëjmë, kjo na bën të dukemi pak të çmendur
Me pelqen kjo dita 0 dhe pse per mua mund te me ktheje ne gjendje normale nga anormaliteti im njesoj si restart i nje device pak a shume@Marla postet 17_ 20_ 29 kanë fjalë kyçe që të ftojnë të kuptosh më mirë atë foto të vogël tek post 32
Shiko fotografinë 1937645vazhdojmë me temën:
"Rrugëtimi fillestar" nga Luigi Silvestri
Dita Zero
Udhëtimi ynë nis nga një gjendje domosdoshmërie, diçka brenda nesh na trondit dhe na shtyn të bëjmë diçka jashtë të zakonshmes.
Këtu ne bëhemi të çmendur, domethënë bëjmë diçka që nuk është e zakonshme, diçka që njerëzit e zakonshëm nuk do ta bënin kurrë sepse dalja nga zona e tyre e famshme e rehatisë nuk është kurrë aq e këndshme.
Ky arketip na kujton se ne jemi shpirtra në një udhëtim dhe se udhëtimi ynë fillon që nga momenti kur ndiejmë nevojën për të bërë diçka jashtë zakonit dhe që, siç ndodh gjithmonë në fillim, ne as nuk dimë se cilën rrugë të marrim. .
Nuk dimë çfarë të bëjmë, por e dimë se duhet ta bëjmë, kjo na bën të dukemi pak të çmendur
Lauri
Anunnak
Qënkeni të pregaditura
Atëherë të kalojmë në ditën e parë 
"Dita e parë"
U informuam dhe e kuptuam që për të ndodhur një ndryshim tek ne duhet të përpiqemi të eliminojmë të tepërt: nga shtëpia, nga garderoba, nga sirtari, nga trupi, nga mendja, nga zemra.
Kuptuam që për t'u rritur duhet të hiqni, jo të shtoni.
Pra, si magjistarë, ne pajisemi me mjetet tona për të filluar udhëtimin tonë.
Një rrugë e ndjekur tashmë nga të tjerë, të cilët si lundërtarë na kanë lënë një hartë me të gjithë informacionin e nevojshëm për të arritur deri në fund.
Nuk do të jetë një shëtitje në park, por nëse angazhimi ynë është i sinqertë dhe jo egoist, me siguri do të arrijmë deri në fund.
Lauri
Anunnak
"Unë besoj se e vërteta është një tokë pa rrugë dhe se ajo nuk mund të arrihet me asnjë rrugë, asnjë fe, asnjë shkollë. Ky është këndvështrimi im dhe i përmbahem plotësisht dhe pa kushte. Sepse e vërteta është e pakufishme, e pakushtëzuar, e paarritshme. përmes asnjë rruge, ajo nuk mund të organizohet dhe asnjë organizatë nuk mund të krijohet për të udhëhequr ose detyruar të tjerët në një rrugë të caktuar. Nëse e kuptoni këtë, do të shihni se është e pamundur të organizohet një "besim." Besimi është diçka absolutisht individuale. dhe nuk mundemi dhe nuk duhet ta institucionalizojmë. Nëse e bëjmë, bëhet një gjë e vdekur, e kristalizuar, bëhet një besim, një sekt, një fe që u imponohet të tjerëve."
(Jiddu Krishnamurti, Libri i Jetës.)
(Jiddu Krishnamurti, Libri i Jetës.)
@Lauri po kete si e sheh?Qënkeni të pregaditura
Shiko fotografinë 1937649
"Dita e parë"
U informuam dhe e kuptuam që për të ndodhur një ndryshim tek ne duhet të përpiqemi të eliminojmë të tepërt: nga shtëpia, nga garderoba, nga sirtari, nga trupi, nga mendja, nga zemra.
Kuptuam që për t'u rritur duhet të hiqni, jo të shtoni.
Pra, si magjistarë, ne pajisemi me mjetet tona për të filluar udhëtimin tonë.
Një rrugë e ndjekur tashmë nga të tjerë, të cilët si lundërtarë na kanë lënë një hartë me të gjithë informacionin e nevojshëm për të arritur deri në fund.
Nuk do të jetë një shëtitje në park, por nëse angazhimi ynë është i sinqertë dhe jo egoist, me siguri do të arrijmë deri në fund.
Fund i dickaje apo transformim?
Lauri
Anunnak
Fundi i diçkaje është fillimi për diçka tjetër
Unë shoh vdekjen në kal i cili është në ecje.....përballë .
Edhe Vangjeli është një novelë që përfundon keq me vdekjen e Jezu Krishtit.
Përfundim i keq është për botën materiale...toksore.
Ndërsa për botën shpirtërore Vangjeli përfundon mirë...me ringjalljen e Krishtit; kthimin e tij në sostancën e mëparshme. kalimin në botën e përhershme
Lauri
Anunnak
"Dita e dyte"
Përfaqësohet nga arketipi i Papës.
Praktikuesi e kupton se ka njohuri sekrete, se ka një ndryshim midis Universit të dukshëm Material dhe një Universi të fshehur Shpirtëror. Jo vetëm kaq, por ai e kupton në zemër se në këtë rrugë nevojitet një faktor përcaktues, Besimi.
Besimi nuk është një gjë logjike apo mendore, është t'i besosh vetvetes diçkaje të madhe dhe të papërshkrueshme, shumë e quajnë Zot dhe kushdo që fillon ta kultivojë këtë farë e braktis në mënyrë spontane nevojën për kontroll që ka mendja, mbi gjithçka.
Ky arketip na kujton gjithë këtë besim dhe njohuri për të shkuar përtej velit të iluzioneve
Përfaqësohet nga arketipi i Papës.
Praktikuesi e kupton se ka njohuri sekrete, se ka një ndryshim midis Universit të dukshëm Material dhe një Universi të fshehur Shpirtëror. Jo vetëm kaq, por ai e kupton në zemër se në këtë rrugë nevojitet një faktor përcaktues, Besimi.
Besimi nuk është një gjë logjike apo mendore, është t'i besosh vetvetes diçkaje të madhe dhe të papërshkrueshme, shumë e quajnë Zot dhe kushdo që fillon ta kultivojë këtë farë e braktis në mënyrë spontane nevojën për kontroll që ka mendja, mbi gjithçka.
Ky arketip na kujton gjithë këtë besim dhe njohuri për të shkuar përtej velit të iluzioneve
Lauri
Anunnak
Vdekjen do e trajtojmë në ditën e 13
të udhëtimit 
Epo fiundi i dickaje dhe fillimi i dickaje tjeter me pelqeu me shumeVdekjen do e trajtojmë në ditën e 13
Lauri
Anunnak
“Në Tokë ka mishërime jo njerëzore, mes nesh jetojnë qenie satanike të lidhura me Ahrimanin.
Në epokën tonë, njerëz të panumërt po mishërohen pa sentiment, të cilët në fakt nuk janë qenie njerëzore. Kjo është një e vërtetë e tmerrshme.
Ne i shohim rreth nesh, por ato nuk janë mishërime të një Uni, ato futen në trashëgiminë fizike, ata marrin një trup eterik dhe një trup astral, ata në një farë kuptimi janë të pajisur nga brenda me një ndërgjegje Ahrimanike.
Nëse nuk i vëzhgon me kujdes, nga jashtë duken si qenie njerëzore, por nuk janë qenie njerëzore në kuptimin e vërtetë të fjalës. Kjo është një e vërtetë e tmerrshme, por është diçka që ekziston, është një realitet”.
Rudolf Steiner, 17 shtator 1924
Në epokën tonë, njerëz të panumërt po mishërohen pa sentiment, të cilët në fakt nuk janë qenie njerëzore. Kjo është një e vërtetë e tmerrshme.
Ne i shohim rreth nesh, por ato nuk janë mishërime të një Uni, ato futen në trashëgiminë fizike, ata marrin një trup eterik dhe një trup astral, ata në një farë kuptimi janë të pajisur nga brenda me një ndërgjegje Ahrimanike.
Nëse nuk i vëzhgon me kujdes, nga jashtë duken si qenie njerëzore, por nuk janë qenie njerëzore në kuptimin e vërtetë të fjalës. Kjo është një e vërtetë e tmerrshme, por është diçka që ekziston, është një realitet”.
Rudolf Steiner, 17 shtator 1924
Lauri
Anunnak
Pjekuria shpirtërore arrihet kur mëson të heshtësh, të ecësh, të mos ankohesh dhe të falënderosh për atë që ke 
Pjekuria shpirtërore arrihet kur njeriu pranon gabimet, mëson të kërkojë falje dhe të mos luajë me atë që është e rëndësishme, kur kupton se dikush ka nevojë për ndihmë dhe vrapon në ndihmë.
Kur nuk i nxit të tjerët të hakmerren, kur kërkon mënyrën më të mirë për t'u shëruar nga plagët pa dashur t'i krijosh ato.
Kur më në fund bëhesh më selektivë, kur kupton se ka pak njerëz mbi të cilët mund të mbështeteni, kur mëson të jeni mik i mirë, të jeni empatikë dhe të mos dëshironi asgjë në këmbim.
Jeni pjekur shpirtërisht kur nuk gjykoni nga pamja, kur dhimbjen e të tjerëve nuk e masni sipas shkallës që ti ke, kur nuk ndërhyjnë në zgjedhjet e të tjerëve, por respektojmë njëri-tjetrin.
Pjekuria shpirtërore arrihet kur njeriu mëson të dojë veten, të njohë kufizimet e tij pa i urryer ato, kur ndjenjat e panevojshme të fajit zhduken, kur dikush fal gabimet e tij dhe përdor energjinë e tij në përpjekjet për t'i korrigjuar
Kur fillon të lutesh jo vetëm për veten, por mbi të gjitha për të tjerët, që të rizbulohet paqja dhe drita e tyre.
Kur besimi bëhet veprim dhe ne preferojmë të ndajmë në vend që të marrim.
Kur vetmia nuk është e frikshme, kur dashuria bëhet zgjedhje dhe jo më nevojë.
Kur mëson të presësh për personin e duhur, kohën e duhur, kur të jesh i sigurt se do të vijë.
Pjekuria shpirtërore arrihet kur nuk besojmë më në premtimet e rreme, kur largohemi nga njerëzit negativë që duan vetëm të përdorin dhe shfrytëzojnë, kur zilia kthehet në një dëshirë për përmirësim.
Kur ecja zbathur bëhet çliruese, kur dielli nuk del por nuk të trishton, sepse je i vetëdijshëm se do të shkëlqejë përsëri.
Kur nuk jeton duke u ankuar, kur pranon probleme si gëzimi, kur mbani mosmarrëveshjet nga zemra juaj, kur inati ia lë vendin faljes.
Pjekuria shpirtërore arrihet kur mëson të heshtësh, të kthesh shpinën dhe të largohesh me dinjitet, pa pasur nevojë t'i kthesh goditjet, pa dëshirën për hakmarrje.
Pjekuria shpirtërore vjen pas një udhëtimi të lodhshëm, pas ulje-ngritjeve dhe pengesave të kapërcyera me forcat e veta.
Pasi të keni ngritur sytë drejt qiellit me përulësi dhe duke falenderuar për atë dhuratën e pamasë që është jeta.
( Në shqip by Lauri-Monoliti)
Pjekuria shpirtërore arrihet kur njeriu pranon gabimet, mëson të kërkojë falje dhe të mos luajë me atë që është e rëndësishme, kur kupton se dikush ka nevojë për ndihmë dhe vrapon në ndihmë.
Kur nuk i nxit të tjerët të hakmerren, kur kërkon mënyrën më të mirë për t'u shëruar nga plagët pa dashur t'i krijosh ato.
Kur më në fund bëhesh më selektivë, kur kupton se ka pak njerëz mbi të cilët mund të mbështeteni, kur mëson të jeni mik i mirë, të jeni empatikë dhe të mos dëshironi asgjë në këmbim.
Jeni pjekur shpirtërisht kur nuk gjykoni nga pamja, kur dhimbjen e të tjerëve nuk e masni sipas shkallës që ti ke, kur nuk ndërhyjnë në zgjedhjet e të tjerëve, por respektojmë njëri-tjetrin.
Pjekuria shpirtërore arrihet kur njeriu mëson të dojë veten, të njohë kufizimet e tij pa i urryer ato, kur ndjenjat e panevojshme të fajit zhduken, kur dikush fal gabimet e tij dhe përdor energjinë e tij në përpjekjet për t'i korrigjuar
Kur fillon të lutesh jo vetëm për veten, por mbi të gjitha për të tjerët, që të rizbulohet paqja dhe drita e tyre.
Kur besimi bëhet veprim dhe ne preferojmë të ndajmë në vend që të marrim.
Kur vetmia nuk është e frikshme, kur dashuria bëhet zgjedhje dhe jo më nevojë.
Kur mëson të presësh për personin e duhur, kohën e duhur, kur të jesh i sigurt se do të vijë.
Pjekuria shpirtërore arrihet kur nuk besojmë më në premtimet e rreme, kur largohemi nga njerëzit negativë që duan vetëm të përdorin dhe shfrytëzojnë, kur zilia kthehet në një dëshirë për përmirësim.
Kur ecja zbathur bëhet çliruese, kur dielli nuk del por nuk të trishton, sepse je i vetëdijshëm se do të shkëlqejë përsëri.
Kur nuk jeton duke u ankuar, kur pranon probleme si gëzimi, kur mbani mosmarrëveshjet nga zemra juaj, kur inati ia lë vendin faljes.
Pjekuria shpirtërore arrihet kur mëson të heshtësh, të kthesh shpinën dhe të largohesh me dinjitet, pa pasur nevojë t'i kthesh goditjet, pa dëshirën për hakmarrje.
Pjekuria shpirtërore vjen pas një udhëtimi të lodhshëm, pas ulje-ngritjeve dhe pengesave të kapërcyera me forcat e veta.
Pasi të keni ngritur sytë drejt qiellit me përulësi dhe duke falenderuar për atë dhuratën e pamasë që është jeta.
( Në shqip by Lauri
-Monoliti)
Lauri
Anunnak
DHE VJË TË KËRKOJ TY
Dhe unë vij të të kërkoj
Dhe vetëm për t'ju parë ose për të folur
Sepse kam nevojë për praninë tënde
Për të kuptuar më mirë thelbin tim
Kjo ndjenjë popullore vjen nga mekanika hyjnore
Një rrëmbim mistik dhe sensual më burgos tek ty
Unë duhet të ndryshoj objektin e dëshirave të mia
Mos u mjafto me gëzime e mia të vogla të përditshme
Bëj si një eremit që heq dorë nga vetvetja.
Dhe unë vij të të kërkoj
Me justifikimin se duhet të flas me ty
Sepse më pëlqen ajo që mendon dhe ajo që thua
Sepse tek ti shoh rrënjët e mia
Ky shekull tani është në fund i ngopur me parazitë pa dinjitet
Thjesht më shtyn të jem më i mirë me më shumë vullnet
Liroj veten nga makthi i pasioneve duke kërkuar Atë mbi të mirën dhe të keqen
Bëhu një imazh hyjnor i këtij realiteti
Dhe unë vij të të kërkoj
Sepse unë jam mirë me ty
Sepse kam nevojë për praninë tënde
(Francesco Battiato, 1996)
Në këtë pasazh të jashtëzakonshëm Battiato nuk i referohet as takimit me një qenie tjetër njerzore dhe as, siç besohet gabimisht nga shumë njerëz, Hyjnisë. Në vend të kësaj, ai i referohet atij takimi të jashtëzakonshëm që njeriu bën me gjymtyrën e tij të sipërme konstituive të quajtur "Atman-Purusha" në ezoterizmin lindor dhe "Njeriu-Shpirt" në letërsinë okulte perëndimore. Është një takim që është i ndaluar për shumëkënd, por jo për këtë arsye i pamundur nëse marrëveshja mes të menduarit, ndjenjës dhe dëshirës është unison. Pas këtij takimi, gjithçka ndryshon, gjithçka, çdo fenomen, çdo ngjarje merr dimensionin e duhur: kafshimi i dragoit nuk shërohet….
Dhe unë vij të të kërkoj
Dhe vetëm për t'ju parë ose për të folur
Sepse kam nevojë për praninë tënde
Për të kuptuar më mirë thelbin tim
Kjo ndjenjë popullore vjen nga mekanika hyjnore
Një rrëmbim mistik dhe sensual më burgos tek ty
Unë duhet të ndryshoj objektin e dëshirave të mia
Mos u mjafto me gëzime e mia të vogla të përditshme
Bëj si një eremit që heq dorë nga vetvetja.
Dhe unë vij të të kërkoj
Me justifikimin se duhet të flas me ty
Sepse më pëlqen ajo që mendon dhe ajo që thua
Sepse tek ti shoh rrënjët e mia
Ky shekull tani është në fund i ngopur me parazitë pa dinjitet
Thjesht më shtyn të jem më i mirë me më shumë vullnet
Liroj veten nga makthi i pasioneve duke kërkuar Atë mbi të mirën dhe të keqen
Bëhu një imazh hyjnor i këtij realiteti
Dhe unë vij të të kërkoj
Sepse unë jam mirë me ty
Sepse kam nevojë për praninë tënde
(Francesco Battiato, 1996)
Në këtë pasazh të jashtëzakonshëm Battiato nuk i referohet as takimit me një qenie tjetër njerzore dhe as, siç besohet gabimisht nga shumë njerëz, Hyjnisë. Në vend të kësaj, ai i referohet atij takimi të jashtëzakonshëm që njeriu bën me gjymtyrën e tij të sipërme konstituive të quajtur "Atman-Purusha" në ezoterizmin lindor dhe "Njeriu-Shpirt" në letërsinë okulte perëndimore. Është një takim që është i ndaluar për shumëkënd, por jo për këtë arsye i pamundur nëse marrëveshja mes të menduarit, ndjenjës dhe dëshirës është unison. Pas këtij takimi, gjithçka ndryshon, gjithçka, çdo fenomen, çdo ngjarje merr dimensionin e duhur: kafshimi i dragoit nuk shërohet….
Lauri
Anunnak
“... Shumë njerëz të paktën një herë në jetën e tyre përjetojnë një dëshirë të pandalshme për të shpëtuar botën. Të shtyrë nga ky motiv fisnik, njerëzit zakonisht bëjnë marrëzi për të cilat më vonë pendohen.
Secili prej nesh ka një mënyrë të vërtetë për të shpëtuar botën. Është shumë e thjeshtë dhe në të njëjtën kohë tepër e vështirë.
Dëshironi të shpëtoni botën?
Shpëtojeni botën
nga vetja jote.
Shpëtojeni atë nga frika juaj, urrejtja juaj, zilia juaj, dëshira juaj për t'u hakmarrë, dëshira juaj për të detyruar të tjerët të bëjnë si të doni, sepse ju duket se keni të drejtë.
Shpëtoni botën nga egoizmi dhe injoranca juaj.
Shpëtoni botën me dashurinë dhe guximin tuaj vetëmohues. Në këtë rast do të keni sukses. Dhe bota do t'ju jetë mirënjohëse për shpëtimin nga ju. Ka ndodhur tashmë miliona herë.”
Igor Nemoff
Secili prej nesh ka një mënyrë të vërtetë për të shpëtuar botën. Është shumë e thjeshtë dhe në të njëjtën kohë tepër e vështirë.
Dëshironi të shpëtoni botën?
Shpëtojeni botën
nga vetja jote.
Shpëtojeni atë nga frika juaj, urrejtja juaj, zilia juaj, dëshira juaj për t'u hakmarrë, dëshira juaj për të detyruar të tjerët të bëjnë si të doni, sepse ju duket se keni të drejtë.
Shpëtoni botën nga egoizmi dhe injoranca juaj.
Shpëtoni botën me dashurinë dhe guximin tuaj vetëmohues. Në këtë rast do të keni sukses. Dhe bota do t'ju jetë mirënjohëse për shpëtimin nga ju. Ka ndodhur tashmë miliona herë.”
Igor Nemoff
Lauri
Anunnak
"Tani kemi vetëm një këshillë për t'ju dhënë: njerëzve të thjeshtë, flisni vetëm për gjëra vulgare. Rezervoni sekretet e një Urdhri më të lartë për miqtë tuaj të veçantë."
(Johannes Trithemius i shkruan Enrico Cornelio Agrippa nga Nettesheim)
@LeVoyageur
(Johannes Trithemius i shkruan Enrico Cornelio Agrippa nga Nettesheim)@LeVoyageur
Lauri
Anunnak
Si është e mundur që një qenie njerëzore të ndajë rrezikun ose dhimbjen e tjetrit deri në atë pikë sa të sakrifikojë spontanisht jetën e tij ose të saj për të? Si mundet që ai që normalisht konsiderohet ligji i parë i natyrës, ligji i vetë-ruajtjes, të dështojë papritur? [...] Përgjigjja e Schopenhauer-it është se një krizë e tillë psikologjike është e barabartë me kuptimin e kësaj të vërtete metafizike: ti dhe tjetri jeni një, dy aspekte të së njëjtës ekzistencë dhe veçimi juaj i dukshëm nuk është gjë tjetër veçse efekti i mënyrës suaj të hapësirë-kohës. perceptimi i formave. Realiteti ynë i vërtetë qëndron në sensin e identitetit dhe unitetit me jetën. […]. Jezusi thotë: "Duaje të afërmin tënd si vetveten", në fakt ai po thotë: "Duaje të afërmin tënd si pjesë e jotja".
Joseph Campbell, "Fuqia e mitit".
(Në foto: Pompeo Batoni, il ritorno del figliol prodigo.)
Në shqip by Lauri
Joseph Campbell, "Fuqia e mitit".
(Në foto: Pompeo Batoni, il ritorno del figliol prodigo.)
Në shqip by Lauri
Lauri
Anunnak
"Cili është gëzimi më i madh i një njeriu iluminant? Takimi me një iluminant tjetër dhe aftësia për të komunikuar në të njëjtin nivel, përjeton kënaqësinë e të qenit përballë dikujt, jo për të folur për veten, por për të vibruar së bashku në të njëjtat frekuenca."
Alejandro Jodorowsky
Alejandro Jodorowsky
Lauri
Anunnak
"Sophia Perennis, është mençuria e përjetshme, nuk është fe. Është ajo gjendje që na ofron përvojën e qenies sonë të vërtetë. Është thelbi i të gjitha feve, përvoja e realitetit nga burojnë të gjitha fetë dhe nga e cila priren të gjitha rrëfimet. Sophia Perennis është njohuria e një mesazhi më të lartë, mbi të cilin bazohen të gjitha besimet. Është përvoja e sfondit origjinal të qenies, e cila zhvillohet si një evolucion që nuk mund të perceptohet në mënyrë racionale, është "energji origjinale", e cila u jep formë të gjitha realiteteve dhe strukturave dhe ofron njerëzve interpretimin e vërtetë të jetës. Ne njerëzit jemi vetëm një shkrepje syshë në këtë univers të përjetshëm. Integrimi i kësaj njohurie do të thotë një hap vendimtar në procesin e pjekjes së njerëzimit. Është një orientim drejt ligjit kozmik."
Willis Jager, Sophia Perennis - Urtësia e Përjetshme
Willis Jager, Sophia Perennis - Urtësia e Përjetshme