BISEDË ME TË DEHURIN

NeVertiti

~Kohe & Stine~
Staf në FV.AL
Themelues
BISEDË ME TË DEHURIN
Kur dola prej prej portës së shtëpisë me hapa të vegjël u mbërtheva prej qiellit me hënë dhe yje dhe kupolë të madhe dhe sheshit qendror me bashki, prej kolonës së Maries dhe kishës.
Dola i qetë nga hija në dritën e hënës, kopsita pardësynë dhe u ngroha; pastaj bëra të përheshtet zhaurima e natës duke ngritur duart e nisa të përsias:
E pse bëni njëherë sikur të qenkëshit vërtet. Doni të më bëni të besoj që qenkam i pavërtetë, qesharak, tek po qëndroj mbi kalldrëmin e gjelbërt? Porse ka shkuar shumë kohë kur ti ishe vërtet; ti o qiell dhe ti o shesh qendror nuk keni qenë në të vërtetë kurrë.
E vërtetë është, akoma vazhdoni të jeni më sipër se unë, por sidoqoftë vetëm atëherë kur unë t’ju lë të qetë.
Falë Zotit, Hënë, ti nuk je më Hënë, mirëpo ndoshta është e pakujdesshme nga ana ime që ty të sapoquajtërën Hënë ta quaj ende Hënë. Pse nuk je më aq e mbizellshme kur unë të quaj: fener prej letre i harruar me ngjyrë të çuditshme. Dhe pse thuajse zmprapsesh kur unë të quaj Kolona e Maries dhe nuk e dalloj më qëndrimin tënd kanosës o kolonë e Maries kur unë të quaj Hënë që hedh dritë të verdhë.
Ngjan tani vërtet që nuk ju bën mirë kur njeriu përsiatet rreth jush; juve ju zbehet zelli dhe shendi.
O Zot, sa e rëndë duhet të jetë kur përsiatësi mëson së pari prej të dehurit!
Përse gjithçka është e kapluar nga heshtja. Besoj që s’ka më erë. Dhe shtëpizat që rrokullisen shpesh mbi rrota të vogla mbi shesh janë ngulur fort me këmbët në tokë – heshtje – heshtje – nuk duket fare viza e hollë, e zezë, që i ndan ato përndryshe nga dheu.
Dhe nisa të rend. Renda pa pengesa tri herë rreth e përqark sheshit të madh dhe, meqë nuk hasa asnjë të dehur, renda, pa e ndërprerë shpejtësinë dhe pa ndier mundim, drejt rrugicës Karlsgasse. Hija ime rendte shpesh më e vogël se unë vetë përndanë meje nëpër mur, si në një hulli midis tij dhe truallit të rrugës.
Kur kalova pranë godinës së zjarrfikësve dëgjova zhurmë që vinte përkëtej nga unaza e vogël dhe pasi ktheva atje pashë një të dehur që po qëndronte ndanë kangjellave të shatërvanit duke mbajtur krahët horizontalisht dhe duke i rënë tokës me këmbët e ngulura në pantofla druri.
Fillimisht ndalova për ta lënë frymëmarrjen të qetësohej, pastaj shkova drejt tij, hoqa cilindrin nga kryet dhe u paraqita:
Mirëmbrëma, zotëri i fismë zemërbutë, jam njëzet e tre vjeç, por nuk kam akoma emër. Ndërsa ju vini me siguri me ndonjë emër habingjallës – me ndonjë emër këngëtor po – prej atij qyteti të madh: Parisit. Era tërësisht e panatyrshme e oborrit flirtrrëshkitës të Francës ju mbështjell të tërin.
Me siguri ju kanë rënë në sytë tuaj të ngjyrosur ato zonjat e mëdha që qëndrojnë tashmë në terracat e larta e të ndritura, teksa kthehen me ironi ndër fustanët e prerë ngushtë, ndërsa bishti i tyre i ngjyer shtrihet edhe mbi shkallaret dhe dergjet akoma mbi rërën e kopshtit. – Apo jo, nëpër shtyllëza të gjata, të shpërndara kudo, ngjiten shërbëtorë me frake të prerë thuajse me përbuzje në ngjyrë gri dhe pantallona të bardha, me këmbët që kapen rreth shtyllëzës, mirëpo me bust shpesh të përthyer përpas dhe përanash ngaqë u duhet të ngrenë përdheut dhe të tendosin lart nëpër litarë pëlhura të stërmëdha gri, ngaqë kryezonja dëshiron një mëngjes të mjegullt.« Meqenëse ai gromësiu thashë gati i tmerruar: Vërtet, a është kështu zotëri, vini ju nga Parisi ynë, nga Parisi i stuhishëm, ah, nga ai mot i breshërt përmallues?« Kur ai gromësiu prapë, thashë i menduar: »E di: po më bëhet nder i madh tani.
Dhe kopsita me gishtërinj shpejt pardësynë, pastaj fola me zjarr dhe drojtur:
E di, ju nuk më përfillni të denjë për ndonjë përgjigje, por mua do të më duhej të çoja një jetë të dënesshme, nëse nuk do t’ju pyesja sot.
Ju lutem, aq i stolisuri zotëri, a është e vërtetë çfarë më kanë treguar. Ka në Paris njerëz që përbëhen vetëm nga tesha të ojnisura dhe a ka atje shtëpi që paskëshin veç portale dhe a është e vërtetë që ditëve të verës qielli është endshëm kaltër, i zbukuruar vetëm prej resh të vockëla e të bardha e të ngjeshura, që kanë të tëra forma zemrash? Dhe a ka atje një panoptikum që vizitohet shumë, ku ngrihen veç pemë me tabela të vogla me emrat e herojve më zulmëmëdhenj, të kriminelëve dhe të dashuruarve?
»Dhe për më shumë pastaj ky lajm! Ky lajm i gënjeshtërt, i gënjyer hapur!
Apo jo?… Ato rrugë të Parisit degëzohen papritur, janë të degëzuara; janë të shqetësuara, apo jo? Nuk është gjithnjë çdo gjë në rregull; e si mund të ishte edhe nëse?! Ndodh ndonjëherë një aksident tek vjen rrugëve anësore me hap qytetëmadh që cik kalldrëmin veç paksa; ndonëse të tërë janë në kureshti, janë poashtu në frikësim nga zhgënjimi; marrin frymë shpejt dhe zgjasin krerët e vegjël telart. Mirëpo kur prekin shoshoqin përkulen thellë dhe kërkojnë ndjesë:
Më vjen keq, – ndodhi pa dashje – shtyhen njerëzia, kërkoj të më falni, ju lutem – ishte goxha e pasjellshme nga ana ime – e pranoj vetë këtë. Unë quhem – quhem Zherom Farosh, jam shitës erëzash në Rue du Cabotin – më lejoni që t’ju ftoj për drekë nesër – edhe ime shoqe do të gëzohet shumë. Kështu llomotisin, teksa rrugica është e mpirë dhe tymi i oxhakëve bie mes ngrehinave. Kështu është, do-s’do. Dhe nëse do të ishte e mundur që të ndalonin përnjëherë në një bulevard të rrahur nga gjindja të një lagjeje të fisme dy pajtonë: së pari hapin sejmenët dyert. Tetë qenujqër siberianë lazdrohen përposhtë dhe turren për gjah duke lehur në shpurën ku vozitet me hove kërcyese. Dhe atëherë flitet që janë të rinj parizianë të uniformuar që s’para kuptojnë shumë.
Sytë e tij ishin të mbyllur fort. Kur unë heshta, ai futi të dyja duart në gojë dhe u shkul në nofullën e poshtme. Veshja e tij ish e tëra e pisët. Ndoshta e kishin hedhur nga ndonjë pijetore vere përjashta dhe akoma nuk kish marrë veten nga kjo.
Ishte ndoshta kjo pauzë e vogël, plotësisht e qetë, mes ditës dhe natës, kur na varet kryet, kur nuk e presim, nëpër zverk dhe kur gjithçka, kur nuk e vëmë re, bie në qetësi, ngase nuk e vëmë re, dhe pastaj përshuhet. Teksa mbetemi me kurm të harkuar të vetmuar, pastaj hedhim sytë përreth, porse nuk shohim më asgjë dhe nuk ndjejmë as kundërshtinë e ajrit, ndërkohë që mbahemi nëpër kujtesë, e cila qëndron në një largësi të caktuar ndër shtëpi me çati dhe fatmirësisht nëpër oxhakët me kënde, nëpër të cilët rrjedh e errëta teposhtë ndër shtëpitë, nëpërmjet papafingove teposhtë në odat e ndryshme të sojsoshme. Dhe është fat që nesër do të bëhet ditë, përgjatë të cilës, sado e pabesueshme na qenkësh kjo, do të mund të shohim gjithçka.
Atëherë i dehuri ngriti vetullat aq lart, sa mes tyre dhe syve u sajua një shkëlqesë, dhe sqaroi copa-copa: » Kjo është me një fjalë kështu – unë jam me një fjalë përgjumësh, prandaj do të vete të fle. – Kam, me një fjalë, një kunat në sheshin Vencel – atje do të shkoj tani, se atje banoj, se atje kam shtratin tim. – Po Iki. – Vetëm se nuk e di si quhet, me një fjalë, dhe se ku banon – mua më bëhet se paskam harruar – mirëpo kjo nuk luan rol, se vetë nuk di as në kam ndonjë kunat. – Tani po shkoj, me një fjalë. – Çfarë besoni ju, do ta gjej atë vallë?
Iu gjegja pa u menduar: Me siguri. Porse ju vini nga larg dhe shpura juaj rastësisht nuk gjendet pranë jush. Lejomëni t’ju heq udhën.
Ai nuk u përgjigj. Atëherë i zgjata krahun që të mund që të mbahej gjëkundi.
| Franz Kafka |
Pikturë nga David Teniers il Giovane

1626545177272.png
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top