Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Askushius DK!.Eshte e njejta gje.Por te percaktohet me ligj qe denohesh po te fyesh publikisht,te shpifesh publikisht mbi figurat e larta te kombit si Skenderbeu,denohesh me ligj.Kur ne kemi ligje qe mbrojne rembythje tranzicioni si ish spiuna,ish agjente te armiqve tane shekullore,antishqiptare vetem se kane qene Kryeminstra e te tjera dhe nuk kemi ligj ku te pecaktohet lista e nderit e kombit si Skenderbeu ne kohet e tij dhe te tjere qe vine me pas.Vetem ne na ndodh keshtu sepse nuk jemi ne kembengules ndaj te vertetes dhe ndaj vetvetes.Ne leme te tjeret te na pyshtyjne ne surrat,ku qellimet e tyre mohuese dhe denigruese jane shume te qarta dhe shume te thjeshta per tu kuptuar,vetem per te na rrembyer te drejten e Shtepise.Ne leme te na bejne monumente ne kete toke te shenjte kur ne duhet te bejme monumente qe nga athina e deri ne paramithi ku jane therur me mijera arvanitas,came e per te vzahduar ne Nish e ne Shkup e deri thelle ne Bullgari e Rumani.
Kur do vijre koha tu themi :ikuni e pirdhuni sepse nuk pyesim me per qellimet e tuaja te semura.Tua themi jo vetem atyre ,fqinjeve tane por papagalleve te tyre ne studiot televize te paguar e sponsorizuar nga vadafon e Amc e Elkat &kompany.
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Jam shume dakord me ty pa kaluar tek nenshkrimi. Te atin e ka patur grek dhe vellezerit austro-hungareze, se desh harrova motren e ka patur turke lol

ti prape e ekzagjeron, nuk disktuon dot pa kaluar ne ekstreme ti?
eshte teori kjo qe e jema ka preajardhje serbe, sa eshte vertetuar akoma nuk dihet. une fola me zv drejtorin e muzeut per kete gje se e njof dhe eshte goxha historian i njohur, nuk eshte i specializuar per ceshtjen shqiptare ama ka shume njohuri. dhe ai kete me tha qe ekziston teoria qe e jema eshte me origjine serbe. Biles une i kerkova qe shpaten dhe perkrenaren e tij tja dorezojne shtetit shqiptar sepse jane tonat dhe behet fjale epr heroin tone kombetar, nuk behet fjale per nje pikture apo doreshkrim, po per perkrenaren dhe shpaten. ama me kundershtoi, sepse perandori austriak e paska blere shpaten dhe perkrenaren e skenderbeut nga venedigu rreth viteve 1500. pra tha eshte prona jone.po i thashe ama per juve ska asnje kuptim, kurse per neve ka shume.
 
Sabri Godo: I ati i Skënderbeut u quajt Hamza në fund të jetës

Quhej Ivan apo Gjon i ati i Skënderbeut? Sabri Godo jep dhe një alternativë tjetër të emrit të tij. Ai thotë se në fund të jetës, Gjon Kastrioti u konvertua në mysliman dhe u quajt Hamza.
A është e vërtetë se Skënderbeu u kthye në atdhe për t'u hakmarrë ndaj vrasjes së babait të tij, dhe jo për arsye patriotike, se ai ishte një hero që shkaktoi tragjedi për vendin e tij? A po e thyejnë mitin e heroit tonë kombëtar debatet dhe tezat e reja rreth historisë së tij? Pas tezave të ngritura në librin e fundit mbi Gjergj Kastriotin, me autor studiuesin austriak Oliver Schmitte, bëjmë një bisedë me Sabri Godon, autorin e romanit të famshëm historik "Skënderbeu". Godo ka argumentet e tij mbi të gjithë tezat që po hidhen rreth heroit tonë kombëtar.
Z. Godo, në monografinë e re mbi Skënderbeun, të studiuesit austriak Oliver Schmitt, emri i babait të Skënderbeut shkruhet Ivan. Përkthyesi i këtij libri në shqip, Ardian Klosi në një intervistë për "Gazetën", ka argumentuar se emri Ivan ishte emri i vërtetë i tij, ndërsa emri Gjon është një emër i shpikur. Sipas jush, çfarë ka të vërtetë në këtë fakt?
Them se ky nuk është kurrfarë zbulimi. Albanologë të tjerë të hershëm e kanë vënë në dukje këtë fakt, se Gjoni ka ndryshuar emrin. Sipas meje, kronika e ngjarjeve të çon atje. Fillimisht ai ka qenë katolik me emrin Gjon Kastrioti. Por erdhi një kohë kur pa se nuk mund të nxirrte përfitime nga Venediku dhe Vatikani për zgjerimin e pushteti të tij dhe atëherë u kthye në ortodoks.
Më në fund, para vdekjes e spërkati kokën e tij të zbardhur për të tretën herë dhe u bë mysliman, sepse u thye në luftë nga turku, iu morën peng të katër djemtë dhe ai u ngujua në kalanë e Gurbardhës. Atëherë duket se ka vënë emrin Hamza. Por kjo nuk mund të na bëjë të mendojmë se Gjon Kastrioti ishte një turk për nga origjina. Tani na duhet të kujtojmë atë që ka thënë اabej i madh: se shqiptari e përdorte fenë si gunën për t'u mbrojtur nga erërat dhe ndodhte shpesh që sundimtarët e asaj kohe të kalonin nga një besim te tjetri. Ky ishte Gjon Kastrioti. Dhe të dalësh e të proklamosh sot me zë të lartë se ai e ka pasur emrin Ivan, pra kishte prejardhje serbe, afirmon vetëm një pjesë të së vërtetës. Them dhe njëherë se kjo nuk përbën ndonjë lajm të ri. Kjo është thjeshtë një vogëlsi nga jeta e Gjon Kastriotit, që nuk e ndryshon historinë e tij, si një ndër krerët shqiptar që u ngrit kundër invazionit turk dhe qëndroi kundër këtij invazioni deri në fund. Ky ishte prakticizmi i kohës.
Një tezë ngacmuese e Oliver Schmitt është edhe kthimi në atdhe i Skënderbeut. Sipas tij, ai u kthye për hakmarrje. Schmitt citon një dokument ku i dërguari i Skënderbeut në Romë thotë se Sulltan Murati i II, i ka vrarë të atin dhe kjo është arsyeja që ai ngriti armët kundër osmanëve… A e përligj ky fakt kthimin e tij në atdhe?
Ky për mua është një interpretim naiv. Nuk e kam lexuar librin e zotit Schmitt dhe respektoj çdo diskutim dhe mendim të kundërt, me kusht që të jenë fakte që të ngrenë peshë. ثshtë e ditur se kur një individ përfshihet në një kryengritje, doemos do të ketë dhe një shtysë vetjake. Në këtë rast shtrohet pyetja nëse interesat e këtij individi përputhen me interesat e një shtrese të gjere ose të mbarë një populli. Atëherë nuk mund të vësh si motiv kryesor inatet ose interesat personale. Dhe kjo të shikohet si një materie që ul rolin e individit në shoqëri. Nuk e kuptoj fare një interpretim të tillë. Dhe kjo kurrsesi nuk mund të përbëjë një arsye për të mbajtur një qëndrim kritik ndaj një individi. Mua më duket se këto janë më tepër kritika anësore të stisura që nuk kanë ndonjë qëndrueshmëri. Ose për ta thënë më qartë, nuk duhet të merren fare në konsideratë.
Këto teza dhe fakte janë komentuar nga masa e gjerë e historianëve në Shqipëri si denigruese për figurën e Skënderbeut. A ndikojnë këto në thyerjen e mitit të heroit?
Skënderbeu është kthyer në një legjendë dhe me kohë legjendat bëhen mite. Por ka një të vërtetë të madhe rreth figurës së tij, që ai shkriu jetën në luftën kundër invazionit turk dhe bëri çmos që këtë ta kthente në një luftë të gjithë popujve të Ballkanit dhe më gjerë. Dhe po të mos ishte kjo rezistencë e madhe e tij, shqiptarët do të qenë kthyer në një popull të robëruar. Do të kishte pasoja deri edhe në ditët e sotme. Sepse ishte epopeja e madhe e Skënderbeut që mbajti gjallë frymën e të qenit shqiptar dhe që ishte burim i madh frymëzimi si për pashallarët shqiptarë që ngritën krye kundër sulltanit, si Karamahmuti, Ali Pasha, etj, por veçanërisht për rilindasit tanë. Them se ishte një frymëzim edhe për luftën nacional- çlirimtare. Një popull mund të thyhet në luftë, por jo të dorëzohet. Dhe pikërisht kësaj ideje i shërbeu Skënderbeu. Me të drejtë mund të shtrojmë pyetjen, se ç'do të kishte ndodhur me ne dhe si do të ishte zhvilluar historia e Shqipërisë nëse princat shqiptarë të mesjetës do të ishin nënshtruar perandorisë osmane dhe do te ishin njësuar me të?!
Në parathënien e kësaj monografie, shkruhet se Skënderbeu është një hero, por jo një hero që bëri luftë dhe fitoi disa beteja, por si një hero që shkaktoi tragjedi për vendin e tij...
Ajo që thotë zoti Schmitt është plotësisht e saktë. Asnjë vend tjetër në atë kohë nuk pësoi një shkatërrim aq total sa Shqipëria. Asnjë vend tjetër nuk pagoi një çmim aq të shtrenjtë për kryengritje ndaj sundimit turk. Por ç'do të thotë kjo? A mos duhej pranuar më mirë skllavëria, apo duhej luftuar për trojet dhe për lirinë. Nëse në atë kohë Shqipëria vuajti një kalvar të tmerrshëm, shqiptarët me atë që bënë nën udhëheqjen e Skënderbeut fituan të drejtën historike të quhen një popull që është i gatshëm të bëjë sakrificat më ekstreme në mbrojtje të të drejtave të tyre. Ky është trashëgimi më i madh moral që na mbeti nga epoka e Skënderbeut. Ne treguam se ç'është në gjendje të bëjë një popull i vogël duke u ngritur kundër fuqisë më të madhe të kohës dhe kjo na jep të drejtën të themi se ne kemi qenë këtu që nga kohët më të lashta dhe se kemi qëndruar me krenari kundër të gjithë evazioneve.
Kjo monografi e Oliver Schmitt servir dhe një varg dokumentesh, që sipas vlerësimit të përkthyesit të kësaj vepre, Ardian Klosi: "monografia është shumë bindëse, sepse është e mbështetur në dokumente, dhe dokumentet që ka gjetur Oliver Schmitt janë të rralla..." A janë mjaftueshëm këto dokumente për të ndryshuar historinë?
Ai që bën eksplorimin në histori gjithnjë do të ndeshet me një dokument që kundërshtohet nga një dokument tjetër. Unë nuk do të bëja kurrsesi gabimin që të humbisja mendjen nga përshkrimi i bisedës së dy ambasadorëve dhe ta merrja një gjë të tillë si një dokument që hedh themelet e historisë së një individi. Tani më bie në mend se kur sulltan Mehmeti sulmoi për herë të dytë Shqipërinë, i dërguari i Venedikut në Durrës, që ndiqte ngjarjet në afërsi imediate (dihet distanca ndërmjet Durrësit dhe Krujës), ky i dërguar pra, i raportonte senatit se turku i madh kishte arritur në Shqipëri me 300 mijë ushtarë, që do të thotë gjithë fuqia e perandorisë osmane. Një shifër e tillë duket padyshim e ekzagjeruar, sepse në kohën e atëhershme ishte e pamundur të përfytyrohej një përqendrim prej 300 mijë trupash në një vend të vogël si Shqipëria dhe para Krujës, me të vetmin synim për të marrë qytetin. Mund të përmenden dokumente të tjerë të tillë me shumicë, që na vijnë drejtpërdrejt nga koha e atëhershme, por që kurrsesi nuk mund të merren si e vërteta e fundit, për shkak të subjektivitetit dhe rrethanave të tjera. Prandaj them edhe njëherë, së duke zbuluar diku një dokument s'mund të ngrihesh në këmbë e të thërrasësh "Eureka", sepse e vërteta gjithnjë ka disa nënshtresa dhe siç thashë në fillim, njëri dokument djeg tjetrin, dhe për të gjetur disi gjurmët e së vërtetës, duhet t'i shtrosh që të gjithë në tryezë. Unë shoh një prirje te disa autorë që kapen pas disa "zbulimeve", për të dalë në treg me një lloj origjinaliteti të tyre, por në raste të tilla duhet pasur shumë kujdes për të mos e ekzagjeruar dhe sidomos për të mos denigruar pa baza. Me aq sa kam mundur, kam lexuar gjithçka që është shkruar për Skënderbeun, nga një numër i madh albanologësh. Por sipas meje, sintezën më të vërtetë rreth Skënderbeut e ka bërë Tivarasi dhe pas tij, Fan Noli e ndonjë tjetër. Megjithatë, nuk është e ndaluar që të bëjnë kërkime të mëtejshme, përkundrazi duhet konsideruar si një kontribut çdo gjë e re që del në shesh nga hulumtimi në arkiva. Veçse në këtë rast merr shumë rëndësi interpretimi dhe të qenit objektiv.
A mendoni se është bërë portretizimi i saktë i Skënderbeut?
Unë për vete mendoj se kam arritur të shoh me qartësi të mirë figurën e Skënderbeut, ambientin në të cilin jetoi, dhe të kuptoj shpirtin e kohës. Megjithatë, e thashë edhe më lart se kurrë ndonjëherë nuk duhet të thuash se ke arritur në shtresën e fundit të së vërtetës. Fakti që Skënderbeu diskutohet ende dhe për të ka kontribute të reja, tregon qartë se në epokën e tij ai ishte një figurë e madhe e kontinentit, duke shtrirë ndikimin e vet edhe në shekujt që erdhën më pas. Duhet mirëpritur çdo kontribut i ri që na sjell vërtet diçka të re dhe jo të stisur.
Skënderbeu dhe diktatura komuniste. Si kanë bashkëjetuar?
Në kohën e diktaturës Skënderbeu u përdor për një lloj nacional-socializmi të Enver Hoxhës. Për të u shkruan vepra dhe figura e tij u lëvrua në gjini të ndryshme të arteve. Megjithatë, gjithnjë bëhej kujdes që Enver Hoxha të mbetej i pari dhe Skënderbeu të vinte pas tij. I është lënë rrugë e lirë trajtimit të figurës së tij në shërbim të ideologjisë së kohës për inspirim patriotik, sidomos në periudhat kur Shqipëria mbetej e izoluar. Por në çdo rast duhej të bëhej kujdes për të nënkuptuar se si figura më e madhe në tërë historinë tonë duhej të shihej Hoxha.
Fan Noli i është rikthyer dy herë veprës së tij kushtuar Skënderbeut dhe ka bërë disa korrigjime në të. Një prej tyre lidhet me datën e lindjes. Në historiografinë tonë njihet si datëlindje e Skënderbeut viti 1405. Por Noli shkruan se e ka korrigjuar këtë datë të botimit të parë. Ai ka poseduar më vonë fakte që dëshmojnë se data e saktë është 1400. E megjithatë, ne ende njohim 1405 si datë të lindjes së tij... Pse?
Albanologu i madh, Shuflaj thotë se është e kotë të kërkosh dokumente në Shqipëri, përveç atyre që janë shkruar nëpër shkëmbinj, sepse çdo që ishte e shkruar u dogj nga turku. Nisur nga kjo duhet të pohojmë se ne nuk kemi një dokument kishtar apo të një lloji tjetër që të na japë datëlindjen e saktë të Skënderbeut. Ashtu si nuk kemi një datë të saktë për kthimin e tij në Krujë. Unë besoj se Fan Noli pati mendimin e bukur të vinte 28 nëntorin si datë të kthimit të tij në Krujë, duke dashur ta lidhë këtë me 28 Nëntorin e 1912 dhe që koincidon pastaj me 28 Nëntorin e 1944 të اlirimit të Shqipërisë nga fashizmi. Kështu krijohet një kombinim i shkëlqyer i këtyre tri ngjarjeve të mëdha në historinë e kombit tonë. Pra, 28 Nëntori. Për mua data ekzakte ose dita ekzakte e lindjes së Skënderbeut ashtu si edhe saktësia precize e ndonjë date tjetër, nuk kanë më një rëndësi të veçantë. Rëndësi kanë ngjarjet.
Noli kritikon edhe shumë teza dhe të dhëna nga ai që quhet biografi i Skënderbeut, Marlin Barleti. A duhet të vazhdojnë historianët ta kenë bazë historinë e Skënderbeut të Barletit?
Barleti na ka lënë një vepër monumentale. Por ai nuk i ka shpëtuar frymës romantike të kohës, duke e lënë të lirë fantazinë e tij. Brenda asaj rryme, ai diku edhe trillon. Për shembull, mund të quhet si krejt e shpikur letërkëmbimi i Skënderbeut me Sulltanin, që nuk vërtetohet me asnjë burim tjetër dhe që diku ndofta thuhet me të drejtë se është huazuar nga Tuqididi, megjithatë si një kronikan i kohës, ai jep shumë të dhëna të tjera që konfirmohen edhe nga burime te mëpasshme, dhe si i tillë Barleti mbetet gjithnjë i çmuar, aq më tepër sepse ishte ndër të parët që shkroi për Skënderbeun.
Dhe në fund i kthehemi edhe njëherë veprës së Schmitt. Ardian Klosi i fton historianët ta lexojnë fillimisht veprën e mandej të debatojnë. Më thatë se as ju nuk e keni lexuar…?
Unë e kam kërkuar këtë libër dhe ende nuk e kam gjetur. Sigurisht s'mund të marr përgjegjësinë për ta gjykuar pa e njohur. Por ju përgjigja pyetjeve tuaja, duke u nisur nga disa fraza dhe citate që duket se vijnë drejt nga libri. Kështu që ruaj të drejtën të korrigjoj veten në një kohë të dytë.

G.Shqiptare"]​
 

Attachments

  • Sabri_godo.jpg
    Sabri_godo.jpg
    10.3 KB · Shikime: 13
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

ORAKULLI ... nuk eshte e njejta gje !!!!. Sipas teje Sabri Godo duhet te denohet me ligj si ""TRADHTAR"" perderisa perhap hiptoteza qe Gon Kastrioti ka kthyer emrin ne Ivan (ortodoks) dhe me vone ne (Hamza) mysliman !!! Kush posedon nje dorshkrim origjinal te tille me firmen e dhe stemen e Gjon Kastriotit ku """""""""AI VETE"""""""""""" deklaron nderrimet e emrit nga Gjon te Ivan(ortodoks) dhe pastaj ne Hamza(mysliman) ??????????????????Nuk ka asnje dokument qe vete Gjergj Kastrioti te nenshkruaj kthimin ne mysliman !!!!

Por ka nje te verteta qe s`mund te fshihet ""KURRE"" Kuvendi i Lezhes me 2 mars 1444 ne Katedralen e Shenkollit ne Lezhe dhe varri i Gjergj Kastriotit ne varreza katolike !!!!

Kshtu qe sado te mundohet turqinizmi shqiptar dhe klanet sllave e greke te shtremberojne te verteten s`do mund t`ja arrijne dot kurre !!!!! Aq me keq ata qe jane "" KLONIM "" me fare te hauj !!!

ps. Vetem nje ligj per ato dy pika qe permenda ne shkrimin e mesiperm zgjidh pefundimisht ceshtjen "" Gjergj Kastrioti "" !!!!. Pastaj po ,mund te denojme ""tradhtaret"" duke u bazuar ne keto ligje !!!! (pra shurt e shqip ORAKULLI edhe ty do te kapi ligji qe e quan heroin tone Skenderbej dhe jo Gjergj Kastrioti )..
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Une e quaj Skender asht shtremberimi ne gjuhen turke i emrit aleksander.Al-e-ksander>ksander-skander
Dhe Aleksanderi asht me origjine shqiptare 100 %.
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Per sa i perket nenes se Skenderbeut, kam lexuar dhe un dikur nje liber ne frengjisht qe fliste per kete gje, sapo ta gjej do ta publikoj, cereku i ketij libri fliste vec per kete gje.. Me thene te drejten po ta lexosh per here te pare te manhit dmth te ben te besosh ate qe shkruan autori, pastaj nena e Skenderbeut quhej Vojsava... Tani dhe emer 100% shqiptar nuk eshte ky autori thonte se e ema vinte nga fusha e pollogut qe eshte veri-perendimi i maqedonis se sotme.... por ajo qe me ben te dyshoj ne veri perendim te maqedonis eshte Tetova dhe nuk e di nese jam i sakt po dhe kjo e pollugut me duket afer tetoves esht ketu fillojn dyshimet... Por nuk esht i vetmi rast qe me ka ren ne vesh.. kam degjuar dhe shume te tjere qe e mbeshtesin kete argument... Tani presim nje liber me fakte me bindese ta marrim vesh :D
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

sa jua a vini re bre aman varju more k...n ketyre idiotave se nuk kane se cfare te shkruajne dhe duan te bejne ndonje leke nga serbite
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

ORAKULLI..... nga e gjete Skenderin ti , po Aleksandrin nga e gjete ??? (eshte thjesht titull , grade ushtarake , i dhene nga hirarkia e perandorise osmane... eshte i papranueshem brenda territorit te Republikes se Shqiperise)

Nje njeri ka vetem ""NJE EMER """ nuk mund ti vesh ti cfare te duash aq me teper nje figure kombetare !!! Ketu hyn funsioni i ligjit , qe nuk te lejon ty te besh cfare te teket!!!. Po pate deshir therrit baben tend Skender ose Aleksander, por jo figurat kombetare !!!...(pa ofendime)
ps. Arsyetim shume i dobet ,ose i qellimshem ( nuk e prisja prej teje )...

Ti mund ta therrasesh si te duash , ama ligji te denon ne menyre te terthorte nuk ka me shkolla , sheshe rruge me emrin Skenderbej !!! Nuk mund te shkruash ne media , ne libra , me kete pseodonim !!! (kjo eshte forca e ligjit )
Dhe ai qe do shkoje ne Lezhe te varri Gjergjit do ta respektoje ashtu sic eshte me gjithe kryq katolik (ashtu sic eshte e verteta, i pelqen apo nuk i pelqen atij )!!!!

ps. Kush e kupton mire , kush nuk e kupton le te kalbet injorant dhe pa identitet ...
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

BILDERBERG... athere si mund ti mbyllim gojen injorances dhe turqinizmit psedoshqiptar qe heroi jone kombetar quhet Gjergj Kastrioti dhe s`mund ta perdhosim emrin e tij me ofiqet e turkut (Skenderbej)???

Athere si mund ti mbyllem gojen grekeve dhe serbrve kur akoma mbi verrin e GJergj Kastriotit ne Lezhe nuk eshte vene kryqi katolik !!!???

ps. Keto gjera duhen saksionuar me ligj, qe te huajt mos tallin Faqen me vlerat tona kombetare dhe jo "" TE DENOJME INDIVIDIN ME SANKSIONE LIGJORE"" ashtu sic na keshillon ORAKULLI ...

PERFUNDIMI : FAJIN E KEMI VETE !!!! (por nuk do zgjasi dhe per shume kohe )

Titulli i dhene nga turqit "Skenderbe" eshte nje titull si gjith te tjeret, dhe ashtu si e permendi Orakulli ka nje rendesi shume te madhe per ne, pikerisht per percaktimin e identitetit shqiptar te Gj. Kastriotit!

Titulli "Skenderbeu" ne gjuhen turke do te thote Aleksander, pra turqit e dinin se kush ishte Gj. Kastrioti, e dinin shume mire se ai iashte pasardhes i Aleksanderit te Maqedonise i cili kishte rrenje Maqedono-Ilire dhe jo greke!
Dhenia e ketij tiutlli donte te percaktonte fare mire vazhdimesine ilire tek shqiptaret dhe shkeputjen totale te rraces se kastriotit nga rraca sllavo-"greke"!!

Pastaj mos harro edhe nje gje se pasardhesit e Gj. Kastriotit ne Itali e mbajne akoma sot e kesaj dite me nder kete titull si pjese te mbiemrit te tyre!!
Po te jap disa linke te pasardheseve te Gj. Kastriotit dhe te pemes gjeanologjike te tyre:

LINK: CASTRIOTA-SCANDERBERG


Ketu ne facebook (nuk di nese do vizualizohet megjithate po postoj fotografine e tij) ke dhe profilin e njerit perej tyre qe ndodhet ne Puglia te italise: Login | Facebook

Ne albanova (qe eshte hackuar nga serbet) ke nje interviste ne gjuhen italiane te Giorgio Castriota Scanderbeg:
albanovaonline.com
 

Attachments

  • Loris Castriota Skanderbegh.jpg
    Loris Castriota Skanderbegh.jpg
    53.8 KB · Shikime: 14
  • giorgio maria castriota me bashkeshorten.jpg
    giorgio maria castriota me bashkeshorten.jpg
    13.9 KB · Shikime: 15
  • filipo dhe Aleksandro kastriota scanderbeg.jpg
    filipo dhe Aleksandro kastriota scanderbeg.jpg
    14 KB · Shikime: 14
Redaktimi i fundit:
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

BILDERBERG....... Gjergj Kastrioti ka marre (7 tituj) athere pse duhet ta identifikojme ""PIKERISHT ME KETE QE I DHA PUSHTUESI TURK """ dhe jo me nje titull tjeter ????????? Pse duhet qe te "" ZBEHIM """ emrin origjinal GJERGJ KASTRIOTI ne fuksion te titullit te pushtuesit ???????????????... Vetem tradhtaret , injorantatet , pseodoshqiptaret turq dhe grek mund ta bejne kete !!!!!!!

Kush tha qe ka mbiemer Skenderbrej ne arbereshet e Italise ?????? Ca po thu o njeri ??? Ku i ke keto mbiemra Skenderbej ne Itali ????

Kush eshte ai qe ka te drejte te zbehi "" EMRIN ORIGJINAL TE ORIGJINES""" me tituj ???

Kushte tha ty qe Skenderbej perben ""IDENTITET""" , perkundrazi Skenderkej na e """ FELLIQ IDENTITETIN""" !!!! Gjergj Kastriti ka jetuar ne perudhen kur Shqiperia ka qene pjese e Bizantit (pra e krishtere katolike dhe ortodokse) Ca me plas k... mua per titujt mysliman qe i ka dhene pushtusi turk qe Gjergji e luftoi 25 vjet dhe e patem barre 500 vjet !!!

ps.prandaj duhet ligji benda Republikes se Shqiperise qe njerzit mos bejne shume gam gam !!!.........
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

BILDERBERG....... Gjergj Kastrioti ka marre (7 tituj) athere pse duhet ta identifikojme ""PIKERISHT ME KETE QE I DHA PUSHTUESI TURK """ dhe jo me nje titull tjeter ????????? Pse duhet qe te "" ZBEHIM """ emrin origjinal GJERGJ KASTRIOTI ne fuksion te titullit te pushtuesit ???????????????... Vetem tradhtaret , injorantatet , pseodoshqiptaret turq dhe grek mund ta bejne kete !!!!!!!

Kush tha qe ka mbiemer Skenderbrej ne arbereshet e Italise ?????? Ca po thu o njeri ??? Ku i ke keto mbiemra Skenderbej ne Itali ????

Kush eshte ai qe ka te drejte te zbehi "" EMRIN ORIGJINAL TE ORIGJINES""" me tituj ???

Kushte tha ty qe Skenderbej perben ""IDENTITET""" , perkundrazi Skenderkej na e """ FELLIQ IDENTITETIN""" !!!! Gjergj Kastriti ka jetuar ne perudhen kur Shqiperia ka qene pjese e Bizantit (pra e krishtere katolike dhe ortodokse) Ca me plas k... mua per titujt mysliman qe i ka dhene pushtusi turk qe Gjergji e luftoi 25 vjet dhe e patem barre 500 vjet !!!

ps.prandaj duhet ligji benda Republikes se Shqiperise qe njerzit mos bejne shume gam gam !!!.........

Me fal por ti postova disa linke dhe disa foto pak me lart pikerisht per te sqaruar ne lidhje me kete aspekt , dhe per me teper nuk e percaktojme ne se çfare titulli duhet apo jo te mbaje nje individ aristokrat por e percaktojne ligjet e heraldikes aristrokrate italiane dhe nderkombetare!!

Eshte njohur si "skanderbeg" ne librat e aristokracise prej shekujsh, a kupton (?)
Nuk varet as nga ne dhe as nga ligji shqiptar, por varet nga rregullat qe aristokratet i kane vendosur vet-vetes prej shekujsh, dhe keto rregulla per ta jane ligj!!



Ndofta ndonje dit do kem kohe ta perkthej kete artikkull qe po postoj posht ne italisht!

Intervista dell’editore Costanzo d’Agostino, al dott. Giorgio Maria Castriota Scanderbeg, discendente diretto dell’eroe albanese ed europeo, Giorgio Castriota Scanderbeg.



Dott.Giorgio Maria Castriota Scanderbeg, come si origina e si sviluppa nel tempo, il ramo di Napoli dei discendenti di Scanderbeg?

A mio avviso, quando si parla di discendenza diretta, è bene precisare che, come in tutte le cose della vita esistono i rami principali, cioe’ discendenti dal primogenito di poi i rami secondari, che in base alla vicissitudini della vita, possono divenire principali, qualora il primogentito della stirpe non dovesse avere figli maschi.
Per meglio esemplificare il mio pensiero, che si basa su precise norme genealogiche, porto come esempio i mie figli. Il primogenito è Filippo Maria, nato il 25.1.1989 ed il secondogenito è Alessandro Maria, nato il 6.2.1992; Qualora a Filippo toccasse in sorte di non avere figli maschi, l’onere della discendenza toccherebbe di diritto ad Alessandro.
Partendo da Giovanni Castriota, enunciando di volta in volta i primogeniti, individuiamo il figlio Giorgio, eroe albanese ed europeo, come da lei giustamente precisato, da cui il mio ramo discende, dopo Giorgio da:
Giovanni, Ferrante (spesso indicato il nome Ferrante anche come Ferdinando), Achille, Pirro, Antonio, Achille (signore di San Demetrio San Cosmo e Macchia, in Calabria Citra), Antonio, che sposa Claudia di Paola, Giorgio, Ferrante (o Ferdinando) da cui Francesco, nato il 23.11.1779 (Filippo, nato il 29.3.1783) Antonio, che sposa Emanuella di Gennaro, dei marchesi di Auletta, Giovanni che sposa Maria dei marchesi Sersale, da cui Emanuella e Francesco, nato il 7.6.1875 e deceduto, senza eredi, il 9.6.1943.
A questo punto, estintosi il ramo principale, il secondogenito di Ferrante, cioe’ Filippo, indicato dianzi in parentesi, nato il 29.3.1783, passa a trasmettere la sua discendenza, e quindi la diretta discendenza dei Castriota Scanderbeg, a: Ferdinando (Ferrante) I° barone di Fossaceca e Castelluccio, Filippo II° secondo barone di Fossaceca e Castelluccio, da cui in prime nozze, Ferdinando III° barone di Fossaceca e Castelluccio, Filippo, IV° barone di Fossaceca e Castelluccio, e poi, Giorgio (io) V° barone di Fossaceca e Castelluccio, da cui, come detto sopra, Filippo Maria ed Alessandro Maria.
Tale indicazione di nomi, oltre ad essere piu’ dettagliatamente inserita nell’albero geneaolgico della nostra famiglia, è stata giustificata, analizzata e riconosciuta valida, con atti che si conservano nell’archivio della Consulta Araldica, e che sono stati dichiarati autentici a Roma il 3.2.1910 dal Regio Commissario della Consulta Araldica , e vistati per autenticita’ dal Presidente del Consiglio dei Ministri, Ministro dell’Interno, nonche’ Presidente della Consulta Araldica, dott. Sannino.

gmcscanderbeg1.gif


Le risapute vicende eroiche in cui si e’ contraddistinto il suo grande antenato Giorgio, certamente hanno recato in dote ai suoi discendenti oltre a qualche privilegio, anche un certo carico di responsabilita’ soprattutto morale; come vive e come si rapporta con tali evenienze?

Io sono nato Castriota Scanderbeg, per me e’ sempre stato normale portare il mio cognome. Quando abbiamo cominciato a studiare la storia, talvolta, in classe, ci si imbatteva nello studio, in Giorgio Castriota, detto Scanderbeg, le cui gesta, purtroppo, non venivano mai realmente approfondite; Io mi sentivo, dapprima intimidito, ( non solo dagli sguardi e sorrisini dei compagni), ma anche dal peso del nome che portavo. Saro’ mai all’altezza di un si’ grande uomo?
Ebbene i privilegi terreni, avuti in dote, a livello familiare, non sono nulla nei confronti dell’unico vero privilegio, quello di rappresentare sulla terra, ai giorni nostri, un uomo fiero, imbattibile, leale, onesto, distintosi in Albania ed in Europa, come dimostrabile leggendo le sue gesta.
Non saremo mai comparabili all’eroe, ma potremo solo tentare di esserne degni ambasciatori, in Italia, in Albania, ed in Europa tutta.

Dopo oltre due secoli di rapporti interrotti tra i due rami principali dei Castriota Scanderbeg in Italia, quello di Ruffano (Le) e quello di Napoli, si è riaperto quel dialogo costruttivo che tanti, da tempo attendevano. Puٍ dire qualcosa sul rapporto con i suoi ”cugini” ritrovati di Ruffano?

Anche qui ho da fare una premessa. Io sono nato nel 1955 da Filippo Maria, figlio primogenito di Ferdinando, il quale, per sua indisponibilita’ alla notorieta’, non ha mai, o meglio quasi mai, partecipato a cerimonie ufficiali in rappresentanza degli Scanderbeg. Chi lo ha fatto, con una diversa e brillante partecipazione è stato mio zio Giorgio, conosciuto come Fra’ Giorgio, in Italia, in Albania e tra gli arberesh. Detto cio’ mi corre l’obbligo, per verita’ storica, di affermare che nella mia famiglia, da quando sono nato, non sono venuto mai a conoscenza di dissapori con il ramo di Ruffano. Ho saputo della loro esistenza consultando il libro d’oro della nobilta’ italiana e la mia curiosita’ non si e’ mai spinta oltre. Loro discendono da Pardo, fratello di Achille da cui discendiamo noi. Siamo quindi, per trovare un giusto legame “cugini”.
Mi dispiace apprendere da lei che tra le nostre famiglie ci sia stato del “freddo” secolare, ma in tutti i casi, cosi’ come il ghiaccio mantiene inalterate le caratteristiche delle cose, degli alimenti ecc., cosi questo ghiaccio, una volta scioltosi ha dato vita, seppur ad un solo iniziale incontro telefonico, ad un immutato senso di stima a persone che in tutti i casi portano il nostro cognome. Ricevere una sera verso le ore 20,00 una telefonata dal dott. Alessandro Castriota Scanderbeg, mi ha riempito di gioia e commozione. So che loro hanno avuto innato, come noi, il senso della famiglia e della modestia. Sono persone di indubbia moralita’, e spero al piu’ presto di poterli conoscere.
Pensi che Alessandro ha sposato una donna il cui nome e’ Carolina, che è lo stesso nome di mia nonna, e che sarebbe stato il nome che avremmo dato a nostra figlia, qualora fosse nata. Il mio secondogenito si chiama Alessandro. Che dire? Siamo felici di sapere che in tutti i casi, le nostre famiglie, a prescindere dalle discendenze, sono e saranno nel futuro, ancora presenti, baluardi dell’unica cosa che possiamo fare, cioe’ tenere in vita la memoria storica dell’eroe albanese. Mi permetto, suo tramite di fare gli auguri al dott. Giulio, il quale di recente ha avuto un erede maschio, Giorgio, testimonianza del rispetto che entrambe le nostre famiglie portano all’eroe.

gmcscanderbeg2.gif


Dott. Giorgio Maria Castriota Scanderbeg, lei tra poco visitera’ l’Albania, terra in cui si conservano indelebilmente le radici della sua famiglia. Come sta vivendo l’attesa del viaggio? Quali sentimenti le dominano l’anima?

Deve sapere che nel 1997 circa, se non ricordo male, si stavano predisponendo i contatti tra gli amici albanesi e mio zio, Fra’ Giorgio, che in Albania faceva opera meritoria di invio di generi medicinali e non, in nome e per conto dell’Ordine di Malta, portandoli direttamente lui, alla guida di camion (cosa che ora continua a fare la sua degna figlia, mia cugina, Maria Luisa). Gli eventi bellici che hanno devastato ed insanguinato la costa adriatica e non, hanno di fatto interrotto i rapporti, per organizzare tale rientro, ma dentro di me ho sempre avuto il sentore che prima o poi ci sarei andato.
Ho avuto il piacere e l’onore di incontrare a Roma l’ambasciatore Kola, il poeta Visar Zhiti, e tanti, tanti amici e fratelli albanesi. A tutti loro, in occasione di un mio commosso piccolo discorso a piazza Albania, ho detto che in tutti i paesi del mondo sarei andato come turista, in Albania no.
Vorrei andarci solo previo invito, e consentire a me ed alla mia famiglia, di poter far ritorno in quella che, mi sia consentito, ritengo essere la “terra promessa”.
I mille pensieri, i mille sentimenti che attanagliano la mia persona sono tanti e tali al punto che penso che verrebbe la voglia di “scappare”, ma puo’ un Castriota Scanderbeg scappare?
A presto, Albania, mia patria di sangue. Giorgio"
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Vorrei andarci solo previo invito, e consentire a me ed alla mia famiglia, di poter far ritorno in quella che, mi sia consentito, ritengo essere la “terra promessa”.
I mille pensieri, i mille sentimenti che attanagliano la mia persona sono tanti e tali al punto che penso che verrebbe la voglia di “scappare”, ma puo’ un Castriota Scanderbeg scappare?
A presto, Albania, mia patria di sangue. Giorgio"



lol shume bukur dhe prekse.
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Bilderberg....megjithate kjo nuk do te thote qe te fshijme emrin dhe mbiemrin origjinal per te nxjerre ne pah qellimisht titullin e dhene nga turqit sic ndodhur per shume kohe rendomte nga injoranca tek ne !!!!!!!!
Nese ne saktesojme ca gjera me mire me ligj , nese behet nje skanim me i vertete i historise dhe dalin ne pah tituj dhe te verteta historike te tjera qe jane po aq te vjetera ne kohe ,por nuk mbajne vulen e pushtuesit , a do i pranonte aristokracia ?????

ps. Cfare do mjellesh do korresh !!! (t`ja lejme kohes me mire )
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

po o njerzoo Skenderi u kon krijes njerzore sikur na more amon..edhe ai sigurisht gjat jetes tij ka pas anet pozitive dhe negative, mos ma pershkruni si engjell tash qyh, amo qe ka punu per t'miren e popullit shqipe ka punu e kaq mjafton per me adhuru si hero kombetar...
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Skanderbeg ne gjuhen turke kupton "The Lord Alexander".Ne kohen kur erdhen Turqit ne ballkan,dihej shume mire dhe jo vetem prej atyre,. qe Shqipatret ishin pasardhesit e Aleksanderit te madh.Keshtu qe emri qe i vune Skenderbeut nuk ka lidhje me gjuhen turke pamveresisht se ata ja vune.Deri ne shekullin e 17 dihej shume mire se kush ishin epiriotet,kush ishte gjuha epiriote,nga kush e kishin origjinin Akili,Pirroja dhe Aleksanderi.
Shikonin dybrireshin e cjapit,kafshe per te cilen asht shkruajt qe ne lashtesi qe epiriotet e vleresonin.Epiriotet dhane keto tre figura.Dy prej te cilave asht e sigurt origjina dhe nuk mund te mohohet me shkrimet e shkruesve te lashte.Ndersa njera ajo e Aleksandrit u vu ne dyshim ne kohet ne moderne nga pseudohostorianet ose leku-historianet "greko"-"latine"-anglosaksone".Turqit zhduken librat e fundit qe kishin ngelur pa u shkaterruar te gjuhes Shqipe,ose me mire ata libra qe kishin ngelur nga zhdukja e madhe e kishes Katolike-ortodokse,per 10 shekuj me radhe.
Lexoni me kujdes vetem emrat e pasradhsve te tyre qe te kuptoni fillin lidhes dhe genjeshtrat historike.
Historia eshte e lidhur ne vazhdimesine e saj.Ata qe e kane keputur ate,e kane bere vetem per interesat e momenteve kohore historike qe ne thelb kane zhvatjen tokesore,e cila ka pasur rezultatin qe ne e kemi provuar ne kurriz me tokat tona ,me jetet tona.
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Nga Wikipedia:
His names have been spelled in a number of ways: George, Gjergj, Giorgi, Giorgia, Giorgio, Castriota, Kastrioti, Castrioti,[8]Castriot,[20] Kastriot, Skanderbeg, Skenderbeg, Scanderbeg, Skënderbeg, Skenderbeu, Scander-Begh, Skënderbej or Iskander Bey.

The name, Skanderbeg (pronounced "skander bei") has the following explanation: The name which can also be written "Skenderbeu" is the Albanian way of writing the Greek name Alexander (Skender or Skander from Turkish and Arab "Iskander") and the Turkish Bey (Lord or prince). The last name Kastrioti refers to a toponym in northern Albania called Kastrati in Dibra, where Skanderbeg was born. Because the Albanian language was not written at that time, the written and used languages were Latin and Greek. His name was Gjergj Kastrioti and "Skander Bey" was not part of his name, "Skender" was given by the Sultan and he later also gave him the "Bey" title as he was awarded by the Turkish Sultan, meaning Lord Alexander, referring to the likeness to Alexander the Great, also a great warrior. Thus his name was Gjerg Kastrioti and his title was "Lord Alexander".
Wikipedia ben vetem nje gabim fare fare te vogel.Qe ""Skenderbeu" is the Albanian way of writing the Greek name Alexander".Emri Aleksander asht emer grek.Kush e ka vertetuar?Disa shkencetare te koheve te sotme duke u nisur nga idiotizmi i sotem shkencor greko-anglo-sakson.
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Aleksander nuk eshte A Le Si Ander ?
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Asht njesoj si kocepti i lindjes se krishtit.Njeriu qe lind nga deshira per ta pasur.Deshirat shkruan Frojdi zokonisht njerezve u shfaqen ne Ander,ender.Dhe kjo ander lindi aleksanderin e madh i cili pushtoi gjithe tokat ku flitej gjuha Shqipe,por qe ishin zaptuar nga fiset e egra perkohesisht.Nje nga keto fise te egra te ardhur deri ne ditet tone jane ata qe e quajne veten "greke'.Aleksandrie e bardhe,faqekuq zakonisht e gjen sot ne zonat e Korces dhe pogradecit.Ndersa sklleverit qe ai solli i gjen po ne keto zona deri ne elbasan,ata jane jevgjit.Jevgjit e ketyre zonave po tu besh analizat e Adn dalin kushurinj te pare me "greket" e sotem."greket" e sotem jane keta jevgje te cileve Kisha ortodokse u mesoi gjuhen artificiale greke per te krijuar nji komb qe ti mbeshteste.Keta te shqiperise nuk dine gjuhe tjeter,dhe nuk mbajne mend te kene pasuar gjuhe native sepse Kisha ortodokse nuk mund te shtrihet ne keto zone sepse nuk pranohej nga Shqiptaret e te gjithe koherave.Shqiptaret kane preferuar vetem fene katolike per nje periudhe reth 1000 vjecare.Kisha ortodokse ne perkrahjen e perandorise bizantine e me vone turke filloi te zinte rrenje mire ne ballkan,ku mbolli percarje,e gjakederdhje te pamase .Mesazh percares qe ajo percillte i nteresonte me se mire perandorise Turke.Perandoria turke e kontrolloi gjate gjithe kohes kete kishe sa ishte ne fuqi.
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

ORAKULLI... shume dakort me ty, ky titull perkthehet ne shqip :Aleksander,Aleks, Leka ...
Pse """NE""" jemi te obliguar ta therrasim ne turqisht ""Skender"" ????? Ky eshte problemi ??? Po ti referohemi Wikipedia shikoni perhapjen e ketij titulli.. Me titull Skender eshte vetem Sulltani i Delit dhe Gjergji jone ??? Nuk ju duket pak e cuditshme ??? Nese deri me sot na e kane percaktuar te tjeret titullin ne te ardhmen duhet ta percaktojme vete !!!!!!!!!!...

MONARCHS

[edit] Antiquity
Alaksandu, ca. 1280 BC
Alexander of Corinth, 10th king of Corinth (816–791 BC)
Alexander I of Macedon
Alexander of Pherae despot of Pherae between 369 and 358 BC
Alexander I of Epirus king of Epirus about 342 BC
Alexander II of Epirus king of Epirus 272 BC
Alexander II of Macedon
Alexander the Great (Alexander III of Macedon), King of Macedon, 356–323 BC
Alexander IV of Macedon
Alexander Balas, ruler of the Seleucid kingdom of Syria between 150 and 146 BC
Alexander Severus, (208–235), Roman Empire
Domitius Alexander, Roman usurper who declared himself emperor in 308

[edit] Middle Ages
Alexander, Byzantine Emperor (912–913)
Alexander I of Scotland (c. 1078–1124)
Alexander II of Scotland (1198–1249)
Alexander Nevsky (1220–1263), Grand Prince of Novgorod and Vladimir
Alexander III of Scotland (1241–1286)
Aleksander (1338–before 1386), prince of Podolia (son of Narymunt)
Sikandar Butshikan, Sultan of Kashmir (1389–1413)
Alexandru cel Bun, voivode of Moldavia (1400–1432)
Skenderbeg (1405–1468), prince of Albania
Alexandru I Aldea, ruler of the principality of Wallachia (1431–1436)
Eskender, Emperor of Ethiopia (1472–1494)
Alexander Jagiellon (Alexander of Poland) (1461–1506), king of Poland
Alexandru Lăpuşneanu, voivode of Moldavia (1552–1561 and 1564–1568)
Sikandar Shah Suri, Shah of Delhi (1555)
Sikandar Lodhi, Sultan of Delhi (16th Century)

[edit] Modern
Alexander I of Russia (1777–1825), emperor of Russia
Sikandar Jah, Nizam of Hyderabad, (1803–1829)
Alexander II of Russia (1818–1881), emperor of Russia
Alexander III of Russia (1845–1894), emperor of Russia
Alexander Karađorđević, Prince of Serbia (1842–1858)
Alexander of Bulgaria (1857–1893), first prince of Bulgaria
Alexander John Cuza, prince of Romania (1859–1866)
Alexander I Obrenović of Serbia (1876–1903), king of Serbia
Alexander, Prince of Lippe (1831–1905), prince of Lippe
Alexander I of Yugoslavia (1888–1934), first king of Yugoslavia
Zog I also known as Skenderbeg III, (1895–1961), king of Albanians
Alexander of Greece (king) (1917–1920), king of Greece
Leka, Crown Prince of Albania, (born 1939), king of Albanians (throne pretender)
Willem-Alexander, Prince of Orange
Alexander (count of Bergstien, Norway)
Aleksander Zenunllari, (Albanian Leader, in the future)

[edit] Religious leaders
Pope Alexander I, (pope 97–105)
Alexander of Apamea, 5th century bishop of Apamea
Pope Alexander II, (pope 1058–1061)
Pope Alexander III, (pope 1164–1168)
Pope Alexander IV, (pope 1243–1254)
Pope Alexander V, ("Peter Philarges" ca. 1339–1410)
Pope Alexander VI, (1493–1503), Roman pope
Pope Alexander VII, (1599–1667)
Pope Alexander VIII, (pope 1689–1691),
Alexander of Constantinople, bishop of Constantinople (314–337)
St. Alexander of Alexandria, Coptic Pope, Patriarch of Alexandria between 313 and 328
Pope Alexander II of Alexandria, Coptic Pope (702–729)
Alexander of Lincoln, bishop of Lincoln
Alexander Essebiensis aka Alexander of Ashby, 13th century prior and poet
Alexander of Jerusalem
 
Redaktimi i fundit:
Rrëfehet Schmitt: Shqiptarët e keqkuptuan Skënderbeun tim

Oliver Jens Schmitt mendon se një emër nuk të jep çelësin për gjuhën e aq më pak për identitetin. Pas një varg pyetjesh që ngacmonin prej javësh kureshtjen e shqiptarëve, Schmitt, autori i veprës më të re “Skënderbeu” na shuan shumë dyshime që ngritën krye gjatë ditëve të debatit mbi figurën e heroit tonë kombëtar Skënderbeu. Ai debat nxorri në pah vetinë tonë për t’u ngutur ngaherë e për t’u ngatërruar me fjalët tona si në një qerthull. Shumë debatues u hodhën në diskutime, pa e lexuar librin, e të tjerë e paragjykuan pa dashur të dinë asnjë detaj rreth tij. A ishte i qëllimshëm drejtimi që mori ky debat? Ndoshta po.
“Libri im nuk ka për qëllim të çmitizojë Skënderbeun. Askund nuk kam thënë se babai i Skënderbeut Ivan Kastrioti ishte serb. Ngaqë librin e kam shkruar në radhë të parë për lexuesin gjerman dhe jo atë shqiptar, kam ruajtur atë formë që gjendet në burimet dokumentare të kohës së tij; e këto si latinishte ashtu edhe greqishte japin trajtën Ivan, ndërsa në burimet osmane Jovan...”
Shmit thotë se temat kryesore të diskutimit nuk kanë të bëjnë aspak me librin dhe se diskutimi në të vërtetë nuk ka një objekt. Por si u përgjigjet Oliver Schmit gjithë akuzave që i drejtohen atij, si i komenton deklarate shkrimtarit Ismail Kadare? Në këtë rrëfim të gjatë historiani Oliver Schmit zbardh shumë të vërteta që lidhen me qëndrimet e tij rreth figurës së Skënderbeut dhe sidomos mbi rrjedhën që mori debati i lindur pas botimit të librit të tij në gjuhën shqipe.

Schmitt dhe shqiptarët...


Z.Schmitt, mund të na flisni pak për lidhjen tuaj me Shqipërinë dhe shqiptarët?
Interesimi im për kulturën shqiptare ka filluar herët, gjatë një udhëtimi që bëra në kufirin greko-shqiptar në vitin 1991. Më 1996 kam ardhur në Shqipëri për herë të parë, vizitova sidomos jugun midis Korçës, Gjirokastrës dhe Sarandës. Qysh shpejt lindi plani për të shkruar një disertacion me temë shqiptare, që do t’i kushtohej “Arbërisë venedike” në fund të shekullit 14 dhe në shekullin 15. Shqipen e kam mësuar me një mik e koleg shqiptar në Vjenë dhe kam mundur ta përmirësoj vitet e fundit në një numër udhëtimesh në hapësirën shqipfolëse. Kam patur kontakte të ngushta me kolegë shqiptarë qysh gjatë studimeve në Vjenë – aso kohe studionin këtu shqiptarë që sot japin mësim në Prishtinë dhe Tetovë; më i njohuri është pa dyshim ministri i sotëm i arsimit të Kosovës Enver Hoxhaj. Kam patur gjithmonë kontakte të mira me studentë shqiptarë gjatë mësimdhënies në universitetet e Mynihut dhe të Vjenës, mes tyre edhe me asish që kanë vetë sot punime hulumtuese. Gjatë viteve të fundit kam udhëtuar disa herë në Shqipëri, Kosovë dhe Maqedoni, jam takuar këtu me kolegë të shumtë, me disa kam patur edhe diskutime shumë intensive, mes të tjerash në konferencat për Skënderbeun që u organizuan në vjeshtë 2005. Instituti universitar ku unë punoj mban kontakte me institucione analoge në hapësirën shqipfolëse, e unë i zhvilloj më tej këto kontakte edhe nëpërmjet veprimtarisë sime në Komisionin Ballkanik të Akademisë Austriake. Akademia Austrike në janar 2008 nënshkroi një marrëveshje me Akademinë e Shkencave dhe Arteve të Kosovës. Në vitet e fundit, me përkrahjen e rektoratit të Universitetit të Vjenës arrita të ngre edhe një program bursash për historianë të rinj shqiptarë (nga Shqipëria dhe Kosova). Së fundi Instituti im ka marrë në gjirin e vet bibliotekën e Institutit Shqiptar të Mynihut, një nga koleksionet më të rëndësishme albanologjike të Europës perëndimore.
Cilat janë fushat e studimeve shqiptare që përbëjnë interes për ju?
Merrem sidomos me historinë mesjetare, por kiam shkruar edhe një studim për Faik Konicën, së fundi edhe një histori të Kosovës. Më 2006 dhe 2008 u zhvilluan në Vjenë dy konferenca albanologjike, njëra për kritikën e historiografisë, tjetra për historinë e fesë, në këto morën pjesë kolegë shqiptarë dhe ndërkombëtarë. Përfundimet do të botohen vitin e ardhshëm.
Vizitat tuaja në këtë vend?
Midis viteve 1996 dhe 2008 kam ardhur shumë herë në Shqipëri, por më kanë lënë mbresa sidomos udhëtimet e viteve 2006 e 2007 në viset e Skënderbeut (Mat, Dibër) e në Shqipëri të veriut. Kujtoj me dëshirë mikpritjen, sidomos në zonat e thella.
Cilat kanë qenë kontaktet e para të njohjes me Skënderbeun, dhe çfarë ju joshi për të hulumtuar rreth tij? Tek e fundit pse një libër për Skënderbeun?
Që në gjimnaz pata lexuar klasikët e albanolgjisë historike (sidomos ?ufflay-n dhe Jireèeku-n). Kështu plani për të kryer vetë hulumtime arkivore për Skënderbeun ka lindur shpejt. Munda ta realizoj këtë plan midis viteve 1999 dhe 2007, ndërsa vepra “Arbëria venedike” dhe një numër shkrimesh e botimesh dokumentare ishin paraprijëse të to.

Libri dhe reagimet…

Ndalojmë pak tek libri juaj i ri, “Skënderbeu”. Sa është i pranishëm elementi artistik në veprën tuaj?
Biografia është, në kuadrin e historiografisë, një zhanër me rregullat e veta, të cilat lejojnë që të lidhet puna shkencore edhe me mëtimin artistik. Vitet e fundit në dije është zhvilluar një diskutim intensiv lidhur me teorinë e biografisë, ndër të tjera edhe mbi mundësinë e lidhjes së modeleve narrative me ato analitike. Jam përpjekur të shkruaj një libër, i cili përdor edhe metodat e shkencës historike, por lexohet mirë.
A e morët me mend që do të kishte një reagim të tillë kur po e shkruanit?
Jo.
Si mendoni, çfarë e lëndoi sedrën e shqiptarëve në këtë rast?
Diskutimi mbi librin ndjek mekanizma mediale, të cilat njihen edhe nga raste analoge. Këtu libri vetë shërben si sipërfaqe projektimi për stereotipe, ideologji dhe me sa duket, edhe frikëra. Shumica e pjesëmarrësve shprehin sidomos mendime të parapërgatitura. Përmbajtja e vetë librit nuk luan ndonjë rol. Më të shumtët e librave që janë kontestuar ashpër, nuk janë lexuar prej kritikëve të tyre më të rreptë. Në rastin konkret ata që e kanë lexuar librin janë shprehur në mënyrë të diferencuar ose pozitive (Fatos Lubonja, i poshter Meta, Artan Lame), të tjerë, që nuk e kishin në dorë, nuk kishin nevojë ta lexonin, pasi “e dinin” paraprakisht çfarë përmbante ai. Ndaj debati dhe rrjedha e tij nuk të habit fort. Më 2007 në Bullgari ndodhi një debat edhe më i ashpër: një koleg gjerman dhe një kolege bullgare, të cilët kishin punuar mbi ikonografinë e masakrës së Batakut (1876) u akuzuan nga nacionalistë bullgarë se po e mohonin masakrën. Këtë gjë të dy këta studiues në të vërtetë nuk e kishin bërë, megjithatë opinioni publik bullgar, ndër ta edhe presidenti i shtetit ishin të bindur se të huajt po sulmonin nderin kombëtar të bullgarëve. Sapo që aktivohet ky lloj stereotipi, është gati e pamundur të argumentosh kundër tij në mënyrë racionale. Këto stereotipe nacionaliste dhe ksenofobe u përdorën nga sistemet komuniste si mjete pushteti, ato në Shqipëri janë edhe më të forta se në Bullgari. E meqë në të dyja këto shtete nuk është zhvilluar, ose veç sapo ka filluar të zhvillohet një diskutim publik mbi pasojat e politikës izolacioniste komuniste, paragjykime të tilla mund të aktivohen fare lehtë.
Në mbyllje dua të nënvizoj se temat kryesore të diskutimit nuk kanë të bëjnë aspak me librin:
1. Në libër nuk thuhet se Ivan Kastrioti paskej qenë serb.
2. Në libër nuk thuhet se gjakmarrja paskej qenë motivi i kryengritjes; fjala është në të vërtetë për të vetmin motiv personal, të shfaqur qartë në dokumentet, të Skënderbeut, si renegat i vetëm dhe oficer i suksesshëm osman që filloi një kryengritje kundër sulltanit. Vetë kryengritja kishte arsye shumë më komplekse, të cilat analizohen me hollësi në libër.
3. Libri nuk ka për qëllim “të demitologjizojë” Skënderbeun – kjo gjë thuhet që në parathënie.
Krejt debati në të vërtetë nuk ka objekt, siç e shprehu Ardian Klosi.
Shumë shqiptarë mendojnë se figura e Skënderbeut është e studiuar mjaftueshëm dhe s’ka vend për ndonjë të re entuziaste që mund të ndryshojë imazhin tonë mbi këtë figurë. Të tjerë thonë se studimet e shumta shqiptare mbi Skënderbeun nuk lënë ndonjë vend që një studiues i huaj të ngrihet e të mbulojë boshllëqet.

Ka nota xhelozie këtu? Nga se shkaktohet?

Këtë të fundit unë nuk mund ta gjykoj. Në tërësi duhet vërejtur se çdo hulumtim do parë si një proces: materiali i ri dhe shtrimi i ri i pyetjeve të çojnë në rezultate të reja. Ndërsa trajtimi që u bën shoqëria këtyre hulumtimeve është diçka tjetër. Mes diskursit shkencor dhe atij shoqëror shpesh nuk ka përputhje, sidomos në ato raste kur përfundimet e hulumtimit, për shkaqe të ndryshme, mund të ndjehen si të sekëlldisshme ose negative nga një shoqëri. Vetëm se kjo nuk është diçka tipike shqiptare, por mund të vërehet edhe në shumë raste të tjera – një shembull këtu është roli i Zvicrës në Luftën e dytë Botërore, i cili në paraqitjet zyrtare del shumë më pozitiv sesa në hulumtimet e historianëve. Mirëpo një debat i gjerë i krejt shoqërisë solli në situatën që tani shoqëria e ka kapërcyer këtë mit kombëtar, konkretisht ngaqë nuk diskutoi vetëm në mënyrë emocionale, por edhe racionale, dmth. duke vënë në themel të diskutimit materialin dokumentar, nga arkivat, e jo mendimet e parapërgatitura. Natyrisht që jo të gjitha pjesët e popullsisë pranuan në të njëjtën masë, megjithatë është arritur një konsensus i ri mbi këtë pjesë të historisë nëpërmjet një diskutimi të hapur, zakonisht me nivel të mirë. Por nuk ka qenë aspak proces i lehtë.
Ekziston një mendim i përgjithshëm, se librat që në një farë mënyre thyejnë mitet kombëtare janë më interesantë, rrjedhimisht më të shitshëm. Hyn libri juaj në këtë kategori?
Jo. Në të vërtetë mjafton të lexosh hyrjen. Qëllim i librit nuk është “shkatërrimi i një miti”, por rindërtimi historik mbi bazën e gjithë burimeve të shfrytëzueshme e me peshë. Në pjesën përmbyllëse analizohet dhe shpjegohet receptimi i Skënderbeut në Europë dhe në Ballkan, si lindi imazhi i sotëm i Skënderbeut. Debati mbi “demitologjizimin” i shkon tangent qëllimit të librit – ashtu siç nuk kanë të bëjnë me librin edhe elementet e tjera të debatit. Veç kësaj mendoj se për të arritur mirëqenien ka rrugë më të mira nga hartimi i librave shkencorë.

Emrat sllavë…

Emërtimet në librin tuaj janë kryesisht në gjuhën sllave. Nisur prej tyre janë nxjerrë edhe konkluzione të shpejtuara të tipit: Schmitt e cilëson Skënderbeun serb, edhe pse në tekst nuk ka cilësime të tilla të drejtpërdrejta.
Pse janë përdorur këto emra në gjuhën sllave? P.sh, pse Ivan dhe jo Gjon?
Bëhet fjalë për një keqkuptim thelbësor. Një emër nuk është në gjendje të tregojë për përkatësinë gjuhësore ose etnike të një personi. Një shqiptar që quhet Ali bëhet arab prej këtij emri po aq pak sa bëhet vetiu serb një person që quhet Ivan. Në libër nuk thuhet se Ivan Kastrioti paskej qenë serb. Nuk e di se kush e hapi këtë farë debati për herë të parë – porse ai pohim vuri në veprim mekanizmin medial. Ndaj reagimi emocional negativ nuk ka asnjë bazë. Kushdo që e lexon librin ka për ta vërejtur këtë gjë; kurse ai që nuk e ka lexuar do të vazhdojë të ndjekë mendimin e tij të parapërgatitur.
Meqë jemi në këtë temë, çfarë përkatësie do t’i jepnit Skënderbeut?
Kjo pyetje niset prej hipotezës se etnia ka vazhdimësi dhe mbetet e pandryshuar, diçka me të cilën dija ndërkombëtare nuk pajtohet. Përkatësia etnike në Mesjetë nuk kishte ndonjë rëndësi të madhe. Njerëzit patjetër që ishin të vetëdijshëm për ndryshimet gjuhësore; mirëpo përkatësia fetare, pozicioni shoqëror, dallimet midis shoqërive të qytetit dhe të fshatit, mënyrat e ndryshme të jetesës në malësi dhe në ultësira kishin peshë më të madhe. Sidomos në rastin e fisnikëve kategoria etnike nuk ndihmon shumë: sa më e rëndësishme të ishte një familje, aq më ndërkombëtare ishte ajo. Kjo vlente edhe për Kastriotët, të cilët ishin të lidhur me familje serbe dhe greko-bizantine dhe ishin krenarë për këtë. Në ndryshim nga identiteti etnik, kishte rëndësi identiteti politik dhe kulturor: Skënderbeu e shihte veten si „zot të Arbërisë”. Në lëmin kulturor humanizmi, të cilin e kishte prurë në Arbëri kisha katolike, luajti aty nga fundi i jetës së Skënderbeut një rol të rëndësishëm – kështu duhet kuptuar lidhja e tij me epirotët e antikitetit ose imitimi i kurorës mbretërore të Maqedonisë (njëra pjesë e së ashtuquajturës përkrenare e Skënderbeut në Vjenë).
A kanë lidhje këto emërtime me faktin se ju keni dashur t’i qëndroni besnik dokumenteve të cilave u jeni referuar?
Po. Emri Gjon u përdor nga intelektualët e Rilindjes shqiptare. Në shumicën e shoqërive europiane emrat e princave përkthehen në gjuhën përkatëse: Henri IV në librat gjermanë shfaqet si Heinrich IV. Në këtë pikëpamje studimet shqiptare ndjekin një praktikë të zakonshme. Por unë, ngaqë librin e kam shkruar në radhë të parë për lexuesin gjerman dhe jo atë shqiptar, kam ruajtur atë formë që gjendet në burimet dokumentare të kohës së tij; e këto si latinishte ashtu edhe greqishte japin trajtën Ivan, ndërsa në burimet osmane Jovan. Kështu babai i Skënderbeut shfaqet në gjuhë të ndryshme nën këtë emër, kurse forma Gjon nuk dëshmohet. Ndaj duhet menduar që ai kështu e ka quajtur vetveten, prandaj edhe u njoh si në Ballkan ashtu, edhe në Itali nën këtë emër. Një kancelar që shkruante latinisht nuk kishte ndonjë arsye të përdorte një trajtë sllave të emrit, një historiograf bizantin si Halkokondili do mund ta kishte quajtur edhe “Ioanis”: mirëpo ai nuk e bëri këtë gjë, por përdori atë trajtë emri me të cilën njihej përgjithësisht Ivan Kastrioti. E pra këtu ndjek thjesht gjuhët burimore. Kjo zgjidhje sigurisht që ka më pak ngarkesë ideologjike sesa emërkrijimi i ri “Gjon”. Më tej dua të theksoj sërish se një emër nuk të jep çelësin për gjuhën e aq më pak për identitetin.

Portretizimi i Skënderbeut…

Figura e Skënderbeut është ezauruar thuajse në të gjithë fushat e artit, në letërsi, muzikë dhe artet pamore, në pikturë e skulpturë. Për aq sa njihni, si e komentoni portretizimin që i është bërë Skënderbeut deri më sot, sidomos në Shqipëri?
Veprat më të rëndësishme u krijuan vetëm pas vitit 1945 dhe ato i përgjigjen konceptit të realizmit socialist përkatësisht të stalinizmit kombëtar, siç e modeloi Enver Hoxha. Ndërkaq nuk ekziston ndonjë ikonografi e gjerë parakomuniste, e cila do mund të bëhej një alternativë ndaj mënyrës komuniste të të lexuarit. Monumentet në Prishtinë dhe اair/Shkup qenë një shans për t’i ftuar artistët që të jepnin forma të reja të paraqitjes; por ky shans u dogj. Diçka e ngjashme vlen edhe për letërsinë artistike: letërsia për Skënderbeun kishte nën diktaturën e Hoxhës një karakter stabilizues për sistemin. Ajo kontribuoi që Skënderbeu të bëhet feja civile e një shteti ateist, siç e ka formuluar në një ese Egin Ceka.
A kanë artistët shqiptarë një koncept të qartë për këtë figurë?
Në kuptimin e përgjigjes së mësipërme, po.

Saktësime...

Ndër tezat e shumta tërheqin ende vëmendjen argumentet që ka dhënë Fan Noli në vitin 1960, pas ripunimit të veprës së tij “Skënderbeu”. Ndër to do të përmendim katër. Noli argumenton se: a) Skënderbeu ka lindur më 1400. Në tekstet tona vijon të shkruhet 1405 si vit i lindjes së tij. b)Ai nuk ishte 9 vjeç kur u dërgua peng te sulltani, por 30 vjeç. c)Nuk ka asnjë dokument që të provojë se ai u konvertua në fenë islame; dhe d), se Skënderbeu, ndryshe nga ç’thotë Barleti, nuk e ka kryer akademinë ushtarake të Kostandinopojës.
اfarë mund të saktësojmë në këto katër raste?
Viti 1405 duhet mbajtur si i vlefshëm. Skënderbeu shkoi në oborrin e sulltanit pas vitit 1423, pra si djalosh i ri. Barleti e përshkruan konvertimin me shumë saktësi, shton edhe një përshkrim të urdhrit të dervishëve, çka lë të kuptosh se Skënderbeu kaloi në Islam në një mjedis dervishësh. Ky konvertim nuk vërtetohej aso kohe me shkrim, por bëhej para dëshmitarësh (çka e përmend edhe Barleti). Në Konstantinopojë Skënderbeu nuk mund të ndiqte ndonjë “akademi ushtarake”, pasi ky qytet mbeti bizantin deri në vitin 1453, ndërsa kryengritja e Skënderbeut filloi qysh më 1443.

Kadare në debat...


Në vazhdën e debateve të fundit, më shumë vëmendje tërhoqën deklaratat e shkrimtarit Ismail Kadare. Do të donim të komentit disa prej tyre. P.sh, Kadare thotë: 1) “اfarë ka bërë ky Skënderbeu të keqe që ne shqiptarët duhet ta vëmë në diskutim? Dhe del një gjerman në mënyrë të papritur, kur ka nja njëmijë e pesëqind libra për të, dhe ne duhet si servilë të ulim kokën të gjithë dhe të shohim ç’thotë ky gjerman, kur kemi qindra e qindra libra dhe vlerësime të padiskutueshme të Skënderbeut…”
2) Në fillim u gjet që babai i Skënderbeut paska pasur një grua sllave. Kjo mund të jetë e vërtetë. Tërë feudalët, tërë princat e Europës merrnin gra të huaja dhe asnjëherë gruaja e huaj nuk kthente identitetin e vendit. Tani i gjetën edhe babanë, na e paska serb... Ky është kuptimi i shëmtuar i kësaj, d.m.th që nëse kjo figurë do të mbahet, do të mbahet si figurë më zanafillë sllave, që nuk është e vërtetë fare. D.m.th, që Kosova do të kthehet përsëri në statusin e provincës serbe, dhe normalisht kryezotin e saj, heroin e saj do ta ketë serb.
Këto deklarata në të vërtetë thonë më shumë për personin që i lëshon, sesa për atë për të cilin bëhet fjalë. Sa për të tjerat ato janë po aq të sakta sa dhe pohimi që unë qenkam gjerman, kur në të vërtetë jam zviceran.

Reliket në muzeun e Vjenës...

Ende ka dyshime mbi autenticitetin e dy relikeve të Skënderbeut që ruhen në muzeun e Vjenës. A i përkisnin vërtet atij ato relike? A janë përdorur prej Skënderbeut?
Specialistët e muzeumit janë të mendimit se me përjashtim të brirëve të dhisë mbi përkrenare, pjesët e tjera nuk janë origjinale. Nuk ka ndonjë dokument që të flasë për përdorimin eventual të kësaj pjese. Do menduar se brirët, simbol i Mbretërisë antike maqedone, simbolizojnë mëtimin e Skënderbeut për të ripërtërirë këtë mbretëri: si Aleksandri i Madh i ri, si mbret i maqedonëve dhe epirotëve, duke iu përgjigjur kësisoj gjuhës antikizuese të Rilindjes europiane. Këtu vepronte sidomos ndikimi kulturor i kishës katolike (papës Piu II, arqipeshkvit Pal Engjëlli të Durrësit).

Dhe në fund…

Shumë prej debatuesve, për të mos thënë të gjithë, nuk e kanë lexuar ende deri në fund librin tuaj. E megjithatë, diskutojnë. A ka vend për debate në këto kushte mosnjohjeje?
Ecurisë së debatit nuk mund t’i ndryshosh më gjë. Por meqë në vitet e ardhshme kanë për t’u përkthyer herë pas here në shqip libra historianësh të huaj albanologë, do të ishte mirë që në diskutimin e ardhshëm pjesëmarrësit të njohin më së pari librin e të mos e përdorin atë thjesht si sipërfaqe projektimi për diçka tjetër. Do të ishte gjithashtu e dëshirueshme që të vihet njëherë në pikëpyetje skema mik-armik që përdoret kundrejt studiuesve joshqiptarë. E ç’kuptim kanë këto nocione? اfarë kushtetsh duhet të plotësojë dikush që dëshiron të bëhet “mik i shqiptarëve”? Kush e përkufizon se çfarë është “shqiptare”? Debatet kulturore të viteve të fundit kanë treguar së paku një gjë: që në këtë pikë në shoqëritë shqiptare të Europës Juglindore dhe të diasporës nuk ka konsensus. Librat zyrtarë të shkollave dhe të historisë vazhdojnë të ndjekin modele të periudhës komuniste – veçse nga debatet kuptohet që ata nuk pranohen më përgjithësisht.
Hulumtimi shkencor duhet të ndjekë metodat dhe parashtrimet shkencore të pyetjeve, ai duhet t’u qëndrojë larg klasifikimeve të thjeshta politike pro ose kundra.
Përfundimet shkencore paraqiten në mënyrë të rrokshme, dmth. historianët japin burimet që kanë përdorur, në mënyrë që lexuesi të mund t’i shqyrtojë ato.
Së fundi, ajo që më bën të jem disi optimist është fakti që janë të shumtë shqiptarët e rinj që studiojnë jashtë vendit dhe që nuk ndihen më të detyruar ndaj një diturie të administruar dhe të kontrolluar prej një elite të vogël. Revista si “Përpjekja” dhe “Hylli i dritës” janë shembujt më të mirë të potencialit intelektual që ekziston në Shqipëri. Natyrisht që shoqëritë në Shqipëri, Kosovë dhe Maqedoni duhet të jenë edhe të gatshme që ta shfrytëzojnë këtë potencial dhe ta zëvendësojnë në shkencë klientelizmin me cilësinë dhe kompetencën. Atëherë nuk kanë për të ndodhur më debate të tilla: pasi shkenca dhe hulumtimi shkencor janë ndërkombëtarë dhe të hapur ndaj kujtdo që punon sipas metodash shkencore. E këtë janë duke bërë ndërkaq disa intelektualë dhe studiues shqiptarë. Vetëm se zëri i tyre duhet dëgjuar më shumë e atyre u duhet dhënë shansi që të ndjekin një karrierë shkencore.

G.Shqiptare
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

As une nuk e kam lexuar librin e Shmitit, megjithate, eksperienca ime me "storiografe" te huaj qe duan ti japin nje histori Shqiperise, me le shije te hidhur ne goje, dhe idene e mungeses se lendes te pare ne keta te fundit!

Po ndaloj tek 2 gjera kryesore te Shmitit per te bere nje analize:

1) Gjergj Kastrioti ka bere lufte per hakmarrje personale
2) Figura tij eshte mitizuar mbas 1945

Ne rradhe te pare, duke konsideruar faktin qe Gjergj Kastrioti ishte nga Veriu, duke konsideruar faktin qe ishte rritur me Sulltanin, duke konsideruar faktin se ishte i fort, mendoj se mund ta mbyllte fare mire hakmarrjen personale sipas "Ligjit te Kanunit" dhe jo te bente nje lufte 25 vjecare duke e bere territorin Shqiptar barrikade per ardhjen e turqve!

Ne rradhe te dyte, figura e mitizuar qe i eshte bere gjate kohes se komunizmit mendoj se eshte nje nga gabimet me trashanike qe ka thene ky zoteria!
Une mendoj se shqiptari lind me historine e Skenderbeut te ngulitur ne ADN! Qe Skenderbeu luftoi 25 vjet me turqit dhe qe ishte Princ i Krujes dhe Hero kombetar, une e di qekur kam lindur! Mundohem te kujtoj kur ka qene hera e pare qe kam degjuar per te dhe kujtimi im eshte shume i larget, gati i perhershem! (nuk ndalet me fillimin e shkolles pra)!
Komunizmi ishte sistemi me pak favorizues ndaj mitizimit te figures se Skenderbeut (duke marre parasysh se Enveri kishte baba turk dhe arsim lindor, pervec 2 viteve qe beri ne France)!

Perdhunimi me i madh i historise eshte bere pikerisht gjate viteve te komunizmit!

Se fundi, supozojme qe figura legjendare e Skenderbeut te kete fituar imazh ne Shqiperi gjate komunizmit, c'mund te me thote per mitizimin e Skenderbeut ne trevat e tjera Shqiptare zoti Shmit, te cilat nuk ishin nen influencen e Enver Hoxhes?!

Duke marre parasysh harkun kohor kur jetoi Skenderbeu, duke marre parasysh historine e treguar nga doreshkrimet e kohes se tij, duke bere nje analize te situates une kam dale ne konkluzjonin tim qe eshte shume i diskutueshem nga ekstremistet fondamentaliste te cfaredolloj feje apo ideologjie:


Per mua Gjergj Kastrioti eshte Zoti: jo sepse eshte quajtur Atleta Christi nga papa Eugjeni IV, pra mbrojtes i Krishterimit, por sepse ishte mbrojtes i LIRISE!
Pak rendesi ka per mua nese Gjergj Kastrioti ishte islamik apo i krishtere, pak rendesi ka nese ishte pagan apo i pafe! Per mua rendesi ka qe ai ishte imazhi i nje burri te kulturuar me vlera te larta morale! Njihte Biblen dhe Kuranin, kishte studjuar, dhe gjithe ato gjera i kishte ngulitur thelle ne gjak! Per mua nuk eshte besimtar nje person qe eshte i krishtere apo myslyman! Per mua eshte besimtar nje person qe respekton te gjithe njerezit dhe te gjitha fete (ketu del ne pah karakteri shqiptar qe ne kemi ruajtur nder vite).
Une mendoj se Skenderbeu ka qene misherimi i forces, urtesise, dijes, meshires dhe virtyteve te tjera. A nuk jane te gjitha keto gjera, vlera qe mesojne librat e shenjte?
Eshte e kote te hapim debate fetare dhe historike mbi figuren e nje LEGJENDE!
Hero nuk behesh per shkak te fese! Hero behesh fale veprave virtytshme!
 
Titulli: Schmit sjell një Skënderbe ndryshe

Si pershembulli IMAZHI QE KA NE ARBERESHET E ITALISE.
 
Nga halli i vockël i Ardian Klosit tek detyrimet e pisqollës publicistike

29 Mars 2009


Raportimet e mediave qendrore në Zvicër, falë edhe shqetësimit intelektual të patriotit Astrit Leka, hedhin dritë edhe mbi një interes tjetër të vockël të Ardian Klosit në përfshirjen e tij në operacionin për publikimin e një vepre që denigron heroin tonë kombëtar, Gjergj Kastriotin. Një rrjetë merimange fondesh është vënë çuditërisht në shërbim të “interesit të vockël” të Ardian Klosit për të marrë financa, jo vetëm që ai të mos gjendet pa punë, por edhe që të shpejtojë në dorëzimin e baltosjes, për të cilën, donatorët ende s’kanë marrë mundimin ta publikojnë edhe në versionin e vet origjinal.
E përditshmja e Gjenevës “24 orë” thotë se qenkan lëvruar 12 mijë franga zvicerane (afro 10 mijë dollarë) për përkthimin e hulumtimit në gjuhën shqipe e se paratë qenkan klasifikuar si pjesë e donacioneve të projektit për “demokratizimin dhe decentralizimin”. Pyetjet që shtrohen janë të thjeshta: kush do të decentralizohej, Ardian Klosi nga i ati, Bilbil Klosi? Cilët do të demokratizoheshin: familjet e byrosë së nomenklaturës komuniste nga tërbimi i tyre për të rikthyer luftën e klasave, tashmë në nivelin e bijve dhe nipave?
Duke iu kthyer dossierit që po publikon gazeta “55” rreth pushkatimeve e dënimeve shembullore që Bilbil Klosi ka dhënë për dhjetëra shtetas gjermanë (gjermanishtfolës, nëse do të donim t’i jepnim njëfarë funksionaliteti analizës), 12 mijë frangat e Zvicrës gjermanishtfolëse janë dhënë për të armiqësuar pasardhësit e shtetasve gjermanë që lanë kockat në diktaturën komuniste të Enverit, me pasardhësit e shqiptarëve që u ndeshën krah tyre, kundër murtajës që përfaqësonte Bilbil Klosi.
Por tani, paratë e Zvicrës duhet të shkojnë për mirëqenien e Ardian Klosit, për zgjidhjen e hallit të tij të vockël financiar, por edhe për prosperimin e aspiratës së tij të madhe për t’i tëhuajtësuar shqiptarët nga Perëndimi, e posaçërisht nga bota gjermanike. Gazeta e Gjenevës nuk ia lejon vetes të shkojë aq larg e mjaftohet t’i kujtojë ministres së jashtme të Zvicrës se duhet të japë llogari se pse i ka dhënë kaq “qesim” 12 mijë frangat për një botim hipotetik që veç na krijon probleme me shqiptarët. E vërteta është se Zvicra ka qenë nga sponsorizueset kryesore të pavarësisë së Kosovës e po ashtu ka qenë njëra nga mikpritëset e mëdha të emigracionit politik e ekonomik të botës shqiptare e mund të mendojmë se devijimi i fondeve zvicerane drejt Ardian Klosit duhet të ketë qenë aferë personale e jo politikë institucionale.
Por gjithsesi ne s’mund ta ndalemi kaq cekët e afërmendsh duhet të merremi më gjatë me paciptësinë e një “intelektuali” që ka vendosur velin e një gjermanofili të madh, por që s’ka reshtur së bllokuari nismat për rikthimin e afinitetit mes shqiptarëve dhe botës gjermanike - qoftë ai edhe në një përmasë folklorike a pak të mbështetur shkencërisht.
Jo, Klosi, i biri i Bilbilit, është shumë i interesuar që shqiptarët të paraqiten para botës gjermanike si karikaturat e zbehta të një idolatrie ariane që s’ka qenë kurrë e themeltë, e se në vend të kulturës së ngulitur në asht - siç shprehen mjaft albanologë për shqiptarët - ngërthejnë thjesht instinktet parake të Kainit. Biografia e këtij aktiviteti është bërë shpeshherë nëpër mediume, por në rastin e fundit, paciptësia e intelektualit ka qenë bash në nivelin e Kainit, në nivelin e dikujt që është krenar për krimin e vet, bile që e paraqet atë si një të drejtë natyrore. Klosi i jep vetes të drejtën t’i sulmojë simbolet e shqiptarëve pa i hyrë gjemb në këmbë, madje duke marrë për këtë gjë edhe shpërblimin e zviceranëve. Konsiderimi i shpifjes si një e drejtë natyrore ka fituar nivele të reja në llurbën ku pluskon “intelektuali”, dhe tashmë, jo veç intrigat e vogla në Gjermani dhe trajtimi i kolumnave të gazetave si pisqolla publicistike, janë puna e tij e përditshme. Historia është disa dekadëshe e të gjallët si objekt sulmi po i mbarojnë. Janë qëlluar e sakatosur shumë kontribute shqiptare, por rezultati s’ka qenë fort i dëshirueshëm. Ata u ngritën përkundër llurbës e tashmë po integrohen në NATO. Ky stacion nuk ndalet, por pisqolla publicistike e ka rritur pazarin e tashti po do që të na klasifikojë si kulakë të NATO-s, si mjeranë të BE-së, si evropianë surrogato apo edhe si aziatikë tradhtarë. E për këtë stad të ri aktiviteti, shënjestra është Skënderbeu, siç qenë më herët Nënë Tereza e siç është sot e gjithë ditën Ismail Kadareja. Për këtë punë “cilësore”, të një niveli të lartë, Ardian Bilbil Klosi kërkon pare ndërkombëtare, kërkon njohje ndërkombëtare e partnerë ndërkombëtarë. Nga Zvicra është gjetur syleshësia e disa institucioneve dhe gatishmëria gati foshnjarake e historianit Oliver Shmid, nga Gjermania ka mundësi të gjendet ndonjë fondacion që e ka ngrënë sapunin për djathë me atë shoqatën “Shvarc” që Ardiani thotë se drejton në Tiranë, e nga Tiroli ndoshta do të kërkohet ndihma e ndonjë partneri nga Kosova për ndërmjetësim. Fushata imiton fushatën e Edi Ramës dhe nekropolitika po shndërrohet në një nekroshkencë. Beteja për të përdhosur kujtimet e të vdekurve është njëra nga betejat më të palavdishme në historinë e njerëzimit. Edhe më keq është në historinë iliro-shqiptare, popull i mbrujtur me kultin e të vdekurit. Kur bëhet fjala për një mit që është në thelbin e psikës tonë të përbashkët, sulmi i pisqollës publicistike nuk mund të kalohet më me indiferencën me të cilën përballim një pordhë intelektuale. Kësaj pisqolle i duhen minimizuar dëmet. Media zvicerane na ka ndihmuar, duke na folur për hallin e vockël të Ardian Klosit dhe për faturën e 12 mijë frangave, dossieri i gazetës “55” na flet për llogarinë e pambyllur që familja Klosi ka me intelektualët antinazistë gjermanë, që u pushkatuan në Shqipëri, prej Bilbil Klosit, në agun e “çlirimit” enverist filoserb, e rishfaqja e dyshes Klosi-Trebeshina na jep mesazhet për dëshpërimin që i ka zënë qendrat antishqiptare që komandojnë këta buratinë. Jemi të detyruar të merremi me dëmet e këtij Kaini të publicistikës, prandaj edhe do të na duhet të ndjekim disi edhe hallet e vockla të tij. ثshtë një detyrim i një shkalle më të lartë sesa lidhja e adn-së apatride që ka Ardiani me Bilbilin, apo marrëdhënia e hedonizmit financiar që është vendosur mes Klosit dhe donatorëve e historianëve të huaj. S’ka nevojë për ndonjë vertetim. ثshtë një detyrim burimor, është kodi i përbashkët të cilit do t’i përmbahemi.

link: Nga halli i vockël i Ardian Klosit tek detyrimet e pisqollës publicistike Gazeta 55 2009-03-29 11:40:23
 
Ku i kanë rrënjët qëndrimet e Ardian Klosit?

27 Mars 2009

Disa herë Klosi ka gjuajtur nga frëngjia e një gazete, tek e cila ndjehet pronar dhe tek e cila vjell deri në atë derexhe, saqë nuk dinë ku të fshihen edhe ata që janë ustallarët e Klosit. Se Klosi ka ustallarë, të disa natyrave. Në mosha të ndryshme, ai e ka ndërruar ustanë, për çështje estetike dhe stili, se për thelbin, ka qenë, është dhe do të jetë thellësisht njeri dhe shërbyes i linjës më të vjetër antiShqipëri dhe antikulturë. Ky sojsëz i dashuruar në djep me tezat e Serbisë e të Rusisë sovjetike, e ka flakur tej pudrën e delikatit që lexon Gëten në origjinal. Përfiton pak, se ende kjo shoqëri e lodhur e di “diversantin” me mjekër dhe të fshehur pas një peme. Po ky fshihet pas një shoqate, me emrin e Robert Shvarcit, por sot s’po ia themi pse e ka zgjedhur emrin e Robert Shvarcit dhe e ka fetishizuar dhe përngjitur pranë ambasadës gjermane. Klosi nuk e do Shvarcin, për shkak të përkthimit. E do për arsye krejt të tjera, të cilat njëherë për njëherë, s’po ia themi sot, por kur t’ia themi, do t’i vëmë përpara syve edhe një dokument. ثshtë ky dokument dashuria e Klosit për Shvarcin, por gjithsesi, edhe kur fshihet pas Institutit “Gëte”, rruga e Klosit kalon prapë nga lezetet e Ramizit, të babait, dhe të profesorit të tij në katedrën e gjermanishtes. Këto do të vijë radha që do të dalin fletë pas flete, por sot le të përqendrohemi vetëm tek një pikë, tek ajo e lidhjes së tij me tezën e Kasem Trebeshinës, që i akuzon shqiptarët si primitivë, pa moral, të pazhvilluar dhe që u kulturuan e modernizuan prej selxhukëve apo osmanëve. Për turp të shoqërisë shqiptare dhe për turp e për faj kriminal të disa intelektualëve, në Tiranë e në Kosovë, Trebeshina botoi librin “Mekami”, i cili është libri më i zi i shkruar kundër shqiptarëve dhe e tejkalon shpifjet më të rënda të vlladanëve apo turlisoj purtekave të Serbisë. ثshtë ky Trebeshinë që hedh mbi Skënderbeun sharjet dhe nxirjet më të zeza. Dhe çuditërisht, Klosi, ky mbështetës dhe përkrahës i Trebeshinës nuk mjaftohej me një shërbesë redaktori, por ndjehej i përkushtuar ndaj Trebeshinës, deri në një bashkë-vdekje. Më pas, me librin e shkruar nga Klosi për Skënderbeun, në emrin e Shmidit, u kuptua që Klosi ishte dhe është në një mision antishqiptar, antikulturë deri në perversitet. Ne nuk kemi ende një version gjermanisht të librit të Shmidit dhe përkthimi prej Klosit është sikur ta ketë bërë në bashkëpunim me Kasem Trebeshinën, madje edhe Sulltan Murati do ta kishte mbajtur dorën, ta fyente prijësin e madh aq thellë sa këta dy bashibozukë të kulturës e të historisë kombëtare.
Por një shprehje e lashtë thotë se në botë nuk ka çudi, por ka mungesë njohurish. Dhe sot, kur shikon se babai, Vishinski shqiptar i Ardian Klosit, Bilbili, ka të dënuar me dorën e tij 150 njerëz, të pafajshëm, të dënuar në mënyrën më monstruoze, pa zbatimin më minimal të një praktike gjyqësore, dhe në krah të tij, në krah të Bilbil Klosit, është Kasem Trebeshina. Zaten është pikërisht roli dhe funksioni i Bilbilit dhe Kasemit në vrasjen e 150 shtetasve gjermanë, që e shtyn fort Ardianin të fshihet pas simbolikës e shoqatës gjermane, me shpresën foshnjore se kjo do t’i largojë sadopak shqiptarët nga zbulimi i së vërtetës. Por kjo strategji është fiks kthimi i kriminelit në vendin e krimit, por këtu s’po flasim për një krim që trashëgohet, e rrjedhimisht për një ndëshkim të padrejtë, por për një bashkëfajësi në krim, e cila është njëlloj spikatëse, si tek i ati, ashtu edhe tek i biri.
E prandaj tani, pasi Bilbili me Kasemin vranë e pushkatuan sa mundën, kemi Kasemin me Klosziun, që “vrasin” Skënderbeun. Dhe me Skënderbeun, vrasin gjithashtu të gjitha emblemat e mëdha të kulturës e të historisë kombëtare.
Por është pikërisht dokumenti dhe arkivi, ai që i zbërthen në detaje, ai që i lidh dhe i zgjidh në mënyrë të shkëlqyer të gjitha bëmat e zeza, të djeshme e të sotme dhe Klosi është një nga tubat e ajrimit, që lidh zezonën e madhe komuniste me ditët e sotme. Që kur na “shante” Enver Hoxhën dhe hipte në makinën e Sulo Gradecit e deri kur puthte, i lëngëzuar serbin që i ngulte dashurinë për Andriçin kundër Kadaresë. E pra, ja ku e kemi, Bilbil Klosin, Kasem Trebeshinën, dhe Ardian Kasem Klosin e sotëm. Të lexojmë këtë dossier dhe kemi kohë të botojmë të tjera faqe, të tjerë dossierë... për hir të së vërtetës, shumë itnerseantë dhe që e ngopin urinë që kanë shqiptarët për të vërtetën.

Ku i kanë rrënjët qëndrimet e Ardian Klosit? Gazeta 55 2009-03-27 11:40:44
#
 
Redaktimi i fundit:
u1_GjergjKastrioti-Flamuri.jpg



Media zvicerane denoncon librin e Shmidit kundër Skënderbeut dhe aferën financiare të përkthimit të Ardian Klosit me paratë e Zvicrës

Nga Gazeta 55

Një nga gazetat më të mëdha në Zvicër ka denoncuar aferën e financimit të librit dhe të përkthimit të Ardian Klosit, duke e cilësuar si një aksion që nuk i shërben miqësisë mes dy vendeve dhe që s’ka të bëjë me nevojat që ka aktualisht shoqëria shqiptare
Nga Luarent Guiraud (“24 orë”, e përditshme e Lozanës)
"Nëse Zvicra ka paguar për këtë libër, do të thotë se ajo edhe e ka miratuar përmbajten e tij". Megjithatë, kjo përmbajtje e irriton Astrit Lekën. Dhe ai nuk është i vetëm. Në vendin e tij, një shi kritikash ka rënë mbi historianin zviceran Oliver Jens Shmit. Romancieri i famshëm shqiptar Ismail Kadare e përshkruan edhe në librin e tij të fundit si "shkeljen e lirisë." Pse një protestë e tillë? Në një biografi të sapobotuar edhe në gjuhën shqipe, Shmit përpiqet të sjellë një portret njerëzor të Skënderbeut (1405-1468), hero i rezistencës shqiptare kundër Perandorisë Osmane. Një përpjekje e rrezikshme për të zbritur luftëtarin legjendar nga piedestali i tij.
Një Aleksandër shqiptar
Për shqiptarët, Skënderbeu mishëron aspiratat shekullore për pavarësi. Më fillimet e karrierës së tij, Gjergj Kastrioti i shërbeu sulltanit. Aftësitë e tij ushtarake, të provuara në fushatat e ndryshme, i dhanë famë aq sa e krahasuan atë me Aleksandërin e Madh - "Iskander" në turqisht - pseudonim që në shqip u bë Skënderbe. Në 1443, Kastrioti kthehet kundër ish-sulltanit të tij dhe mbledh princat shqiptare nën flamurin kuqezi e ku valvitet një shqiponjë me dy koka, të cilin Shqipëria e pavarur do ta ketë më pas flamurin e saj. Me luftën e tij kundër Perandorisë Osmane, ai fitoi atë famë ndërkombëtare, aq sa edhe Papa e quajti atë një kryekomandant, një “atlet i krishterimit".
Por sipas Oliver Jens Shmit, ajo çka konsiderohej si aspiratë që të çlirohej populli i tij nga zgjedha kundër sundimit otoman ishte shumë më pak se një hakmarrje për vdekjen e babait të tij, të vrarë nga sulltani, arsye për të cilën edhe Skënderbeu rrëmbeu armët. Autori gjithashtu kujton origjinën e nënës serbe të heroit. Së fundi, ai përshkruan një trajektore tragjike, e cila nuk është “një marsh triumfal, por një seri humbjesh”, fiks aty ku kryekomandanti e ka çuar krejt kombin e tij . "Ky libër zhvlerëson veprën e bujshme dhe epike të Skënderbeut. Shmit nuk duhej ta bënte këtë”, - thotë Astrit Leka. Intelektuali i njohur me banim në Gjenevë gjithsesi ia njeh një meritë historianit zviceran, se ai "ka pasuruar historiografinë shqiptare mbi Skënderbeun”. Megjithatë, ai kritikon përdorimin e burimeve të caktuara, sipas tij të drejtuara qëllimisht ose të diskutueshme. "Libri i tij është ai i një serbi", thotë Leka.

Implikimi i Konfederatës Zvicerane
Astrit Leka është gjithashtu shumë i zemëruar kundër Zvicrës, ky ish-rezistent i Italisë fashiste gjatë Luftës së Dytë Botërore, që gjeti strehim politik në 1990, pas rënies së sistemit komunist, kur Shqipëria komuniste e kishte shpallur "armik të popullit". Departamenti i Punëve të Jashtme (Ministria e drejtuar nga Micheline Calmy-Rey) ka kontribuar në financimin e këtij hulumtimi shpërthyes. Logoja e Konfederatës është botuar në hapje të librit, ashtu si edhe logoja e Agjencisë Zvicerane për Zhvillim dhe Bashkëpunim. Po të flasim me shifra, Berna ka paguar 12 mijë franga për përkthimin e librit nga Oliver Jens Shmit nga gjermanishtja në shqipe, si dhe për shtypjen e 1 mijë kopjeve të librit, konfirmon Andreas Stauffer, zëdhënës i DDC. E këto shifra janë veç një "pjesë e vogël" që do të mbahet nga projekti për "Decentralizimin dhe demokratizimin", që po lëvron “Bashkëpunimi Zviceran” në Shqipëri.
Por çfarë raporti kemi me një libër historik? "Ne kemi nevojë për një debat mbi këto tema. E kaluara deri më tani ka qenë krejtësisht e sajuar në rajon”, - thotë Andreas Stauffer. Askush nuk e mohon dëshirën e mirë të Zvicrës, teksa merr përsipër "mësuesen e historisë". Konstatimi përforcohet edhe nga fakti, se përkundër faktit se biografia për Skënderbeun ka ngritur një valë zemërimi në Shqipëri, Departamenti, tha ai, nuk kishte marrë asnjë ankesë formale zyrtare. Por gjithsesi, raportojmë se Astrit Leka është i vendosur për ta shprehur personalisht pakënaqësinë e vet ndaj diplomates z.Micheline Calmy-Rey.

Titulli në origjinal i shkrimit është “Një libër i paguar nga Zvicra bën skandal në Shqipëri”

Zemra Shqiptare - Media zvicerane denoncon librin e Shmidit kundأ«r Skأ«nderbeut
#
 
shiko shiko per mua skenderbeu do ishte dhe do mbesi si ai qe luftoi per te mbrojte shqiperine .
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Nje veshtrim, nje dashuri.

    Votat: 5 21.7%
  • 2-Agim shpërthyes

    Votat: 2 8.7%
  • 3-Për të voglën

    Votat: 1 4.3%
  • 4-Qiriu pa fjalë

    Votat: 4 17.4%
  • 5-Për të satën herë ….

    Votat: 2 8.7%
  • 6-Tik tak.

    Votat: 3 13.0%
  • 7-Nuk je më vetëm.

    Votat: 6 26.1%
Back
Top