Love
βeℓℓe â๓e
E-mail drejtuar gazetes Shekulli:
Pardje lexova në gazetën tuaj se policia shqiptare është marrë vesh me autoritet e fesë islame për mënyrën se si do të paraqiten gratë myslimane në pasaportat biometrike. Sipas kësaj marrëveshjeje, ato lejohen të mbajnë në kokë shamitë, me kusht që fytyra të jetë plotësisht e ekspozuar. Një marrëveshje shumë e trishtuar. Për fat të keq po shkatërrohen hap pas hapi edhe disa arritje, të cilat na kanë kushtuar shumë mund e sakrifica.
Po krijohet përshtypja sikur mbajtja e shamive nuk është ndonjë gjë e madhe. Po mësohemi me një pamje dhe po e konsiderojmë atë si një tolerancë të domosdoshme. Epo, kështu e do feja islame. Më duket se nuk po e kuptojmë se shamia është vetëm fillimi. Ajo shoqërohet detyrimisht me mbajtjen e veshjes islame, e cila nuk i lejon gruas të ekspozojë asnjë pjesë të grupit dhe asnjë formë të tij.
Kjo do të thotë që ajo është detyruar të mbajë jo vetëm një shami në kokë për të fshehur flokët, por edhe rroba të gjëra me mëngë të gjata, funde të gjata dhe të gjëra për të mbuluar këmbët deri te kyçi, shpesh një xhybe përsipër dhe kurrfarë tualeti.
Përfundimi është një paraqitje jonormale dhe alogjike e gruas, e cila shkon në kundërshtim me instinktin natyror të njeriut që prej shfaqjes së tij në tokë dhe që është paraqitja sa më estetike e tij.
Paraqitja e gruas me veshjen islame është krejtësisht në kundërshtim edhe me traditën e popullit shqiptar, i cili instinktin natyror të njeriut, që e përmenda pak më lart, e ka ngritur në kult. Mendoni pak për zbukurimet e grave ilire dhe këngët popullore, të cilat ajo çka çmojnë në radhë të parë është pikërisht pamja e jashtme e individit.
Kujtoni poetin anglez Xh. Bajronin, i cili gjatë udhëtimit që bëri në shek. XVIII nëpër Shqipëri u habit nga kostumet shqiptare, të cilat i krahasoi me ato të princërve anglezë. Dhe kjo është normale, po të mendosh se populli në Anglinë e asaj kohe vishej në mënyrë shumë të thjeshtë.
E keqja është se në këtë pikë nuk mund ta presim shpëtimin as nga policia dhe as nga autoritetet islame, sepse ata nuk kanë fuqi të ndryshojnë asgjë në këtë pikë.
Pra, në këtë pikë jemi vetë ne që duhet të vendosim, burra dhe gra: do të ecim në rrugën që shtruam me aq mundim apo do të kthehemi aty ku ishim para luftës?
Kësaj radhe e kemi në dorë vetë.
Pardje lexova në gazetën tuaj se policia shqiptare është marrë vesh me autoritet e fesë islame për mënyrën se si do të paraqiten gratë myslimane në pasaportat biometrike. Sipas kësaj marrëveshjeje, ato lejohen të mbajnë në kokë shamitë, me kusht që fytyra të jetë plotësisht e ekspozuar. Një marrëveshje shumë e trishtuar. Për fat të keq po shkatërrohen hap pas hapi edhe disa arritje, të cilat na kanë kushtuar shumë mund e sakrifica.
Po krijohet përshtypja sikur mbajtja e shamive nuk është ndonjë gjë e madhe. Po mësohemi me një pamje dhe po e konsiderojmë atë si një tolerancë të domosdoshme. Epo, kështu e do feja islame. Më duket se nuk po e kuptojmë se shamia është vetëm fillimi. Ajo shoqërohet detyrimisht me mbajtjen e veshjes islame, e cila nuk i lejon gruas të ekspozojë asnjë pjesë të grupit dhe asnjë formë të tij.
Kjo do të thotë që ajo është detyruar të mbajë jo vetëm një shami në kokë për të fshehur flokët, por edhe rroba të gjëra me mëngë të gjata, funde të gjata dhe të gjëra për të mbuluar këmbët deri te kyçi, shpesh një xhybe përsipër dhe kurrfarë tualeti.
Përfundimi është një paraqitje jonormale dhe alogjike e gruas, e cila shkon në kundërshtim me instinktin natyror të njeriut që prej shfaqjes së tij në tokë dhe që është paraqitja sa më estetike e tij.
Paraqitja e gruas me veshjen islame është krejtësisht në kundërshtim edhe me traditën e popullit shqiptar, i cili instinktin natyror të njeriut, që e përmenda pak më lart, e ka ngritur në kult. Mendoni pak për zbukurimet e grave ilire dhe këngët popullore, të cilat ajo çka çmojnë në radhë të parë është pikërisht pamja e jashtme e individit.
Kujtoni poetin anglez Xh. Bajronin, i cili gjatë udhëtimit që bëri në shek. XVIII nëpër Shqipëri u habit nga kostumet shqiptare, të cilat i krahasoi me ato të princërve anglezë. Dhe kjo është normale, po të mendosh se populli në Anglinë e asaj kohe vishej në mënyrë shumë të thjeshtë.
E keqja është se në këtë pikë nuk mund ta presim shpëtimin as nga policia dhe as nga autoritetet islame, sepse ata nuk kanë fuqi të ndryshojnë asgjë në këtë pikë.
Pra, në këtë pikë jemi vetë ne që duhet të vendosim, burra dhe gra: do të ecim në rrugën që shtruam me aq mundim apo do të kthehemi aty ku ishim para luftës?
Kësaj radhe e kemi në dorë vetë.