Romani i Forumit Virtual.

Morena

...Δʝɛя...
Duke marre shkas nga tema e Kitrres :kiss mu kujtua dicka dhe mendova pse mos ta bejme?
Meqe kemi aq fantazi dhe ku cdo kush mund te shkruaje ashtu si mendon se mund te ndodhe dicka,
jeni te ftuar te jeni ju protagoniste te nje romani me titullin e mesiperm.
Pjesa mbyllese e ketij ''romani'' akoma nuk eshte e mundur sepse do jeni pikerisht ju, ne qe do e bejme.

Qe te ndjekim disa rregulla (me shume per te vene ne vije...)
-Nuk duhet te jete shume i gjate shkrimi juaj (max 20 rreshta keshtu kane mundesi te tj ta shtjellojne).
-Nuk duhet te jete palidhje me ate cfare shkruhet me siper...
-Nuk duhet te jeni vulgar, por kjo ka synim sa mund te eci imagjinata jone.
-Mund te shtoni personazhe si tiu doje zemra (gjithnje duke ndjekur nje rend, nje rregull).

Dhe duke ardhur ne piken permbledhese...


Ajo po shihte majat e gishtave te saj, mund te quhen mollezat e gishtave?
Ashtu sic mollezat e faqeve, keshtu i ngjanin ndoshta sepse kishte imagjinate ne cdo gje qe thoshte e bente.
Dielli i depertonte nen qerpiket gjysem te mbyllur dhe buzeqeshte me vete.
Pastaj perkedhelte kallinjet e grureve ku edhe ishte ulur.
Mbante frymen per disa caste dhe degjonte muziken qe krijonte
cdo gje perreth saj.
Nje qiell pa re, nje diell plot rreze, cmund te donte me shume?
Freskia e asaj dite ngjante shume me moshen e saj te njome, ndoshta te njome nga lekura
e bute, ndoshta sepse apo kishte kaluar 20 dhe mbushte mushkerite e vogela me cdo gje...
 
Last edited by a moderator:
Pe: Romani i Forumit Virtual.

...qe e bente te ndjehej e lumtur, e lire!
Zoqte ciceronin dhe ajo duke shijuar c'd tingull natyral, zgjati duart dhe beri te kap nje flutur shumngjyrshe qe fluturonte rreth.
Deshira e saj perfundimisht u realizua! E kishte kaq shume nevoje kete fundjave ne fshat, mbas nje dimri te veshtire te ngarkuar me studime...
E mbushur me oksigjen dhe e qetesuar nga magjia e natyres ngrihet nga toka dhe pastron lehte fustanin e saj te kuq...Merr kapelen dhe niset per ne shtepi.
Duke u afruar sheh te dera e shtepise gjyshen qe e priste e shqetesuar, duke i bere me shenje te shpejtoje hapat : "Eja...eja shiko!" i thote, duke i treguar nje zarf roz qe mbante ne duar.
"Ka ardhur per ty, eshte me emrin tend xhan..." i thote, dhe lehte i ledhaton floket.
Nje shkelqim u pasqyrua mbi fytyren e saj sa po mori zarfin dhe nisi ta hap...
Thua valle? Thua te jete nga...
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Babi im?! Thua te jete nje leter nga babi im i shtrenjte? ''Oh ,me ne fund nje leter tjeter prej tij !''
Edhe pse larg,ne nje toke te huaj e i ngarkuar me punet e tij ,ai gjithmone kujtohet te na shkruaj.
Madje njehere per shkak te linjes postare,letra e tij u vonua!
Mendova mos ishte pjese e ndonje merzitje te tij,por jo sherbimi postar ishte i vetmi fajtor.
Tek lexonte letren,syte moren nje shkelqim si puna e rrezeve te diellit mbi xham,buzet ndryshuan formen e tyre duke krijuar nje buzeqeshje te embel .
Gjyshe!...babi ka derguar letren,te lutem nese kontakton me mamin dorzoja kete letren ose beji te ditur se ....
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Beji te ditur qe babi dhe une jemi shume mire.
Po pse me ngjyre roze babai kete leter me siguri sdo kete pasur leter tjeter
edhe mori te paren qe i ra ne sy.
Ai kishte sh kohe qe rrinte jashte nganjehere me dukej vetja si ndonje personazh filmi.
Sikur une te kisha nje vella diku aty ne cepin tjeter te botes.
Sikur isha personazh i librit ''Te gjithe e duan vetem babai jo'' por ''problemi'' ishte
se dashuria e prinderve te mi do jete dhe eshte nje shembull per mua.
Me filxhanin e cajit afer tryezes qe leshonte nje arome qetesie mbylla
syte dhe imagjinoja..
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Ishte dite e diel ajo kur u pame per here te fundit. Kishte kaluar kohe e gjate por e kujtoje si sot. Nje e diel vjeshte, e vrenet dhe perplot shi, ashtu siq qe fytyra e tij, e verenet dhe perplot lot, ne ato momente ndarje, ketu e shume vjet me pare. Ishim ngritur te gjithe heret, qe pa lere dielli, apo me mire te themi se nuk kishim fjetur fare ate nate. Mundohesha ta shijoja cdo fjale, cdo gjest, cdo keshille, cdo fjale,.....gjithcka qe fliste dhe bente sikur ta dija se do na mungonte per nje kohe aq te gjate. Aty ke rendi i gjate i anijes u nda nga ne duke me shtrenguar ne gjoksin e tij te ngrohte prinderor, me puthi dy syte, ne balle dhe duke mbyllur njerin sy me tha: Ti do jesh e zonja e shtepise tani!

- Mos e ngarko cupen se eshte e vogel - ja ktheu mami
- Ju le fatin e mire. Beje kujdes cupen dhe veten. - tha dhe ktheu shpinen ngase me duket se lotet e tradhetuan dhe u nis drejte anijes.
- Rruga e mbare - e uruam une dhe mami.

Pas pak anija u nis nderkohe qe une nuk reshtja duke puthur doren dhe valvite ne drejtim te babait. Edhe ai me siguri pershendeste nga atje edhe pse nuk e shihja nga largesia. Pritem aty deri sa anija u zhduk per tu kthyer ne pritjen tone e cila kurre nuk besuam se do ishte kaq e gjate.
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Ajo vjeshte e urryer ku cdo gjeth qe binte me ate zhurme shurdhuese me kujtone shkeputjen e babait, por nuk ishte shkeputje e vertete
thjeshte nje largim, ndoshta qe une ta doja me shume personin qe adhuroja.
Mbaj mend qe akoma disa shtellunga tymi qe dolen dhe sikur aty vizatoheshin cdo lloj fytyre.
Mami me shterngoi nga krahu sikur te me lexonte ne mendje
qe kisha nevoje per pak dashuri prinderore te paster ne ato momente.
Sidoqofte vazhdova ecjen, duke shikuar majat e atleteve
here pas here ktheja koken qe te shihja pak nese linin gjurme, ishte pa kuptim por e beja
gjithmone e kisha bere.
 
Pe: Romani i Forumit Virtual.

Momentalisht mendja ishte e renduar, dhe shija qe me la ajo ikje ishte e tejmbushur me pasiguri.
Perse valle?...mendoja duke ecur ne menyre ritmike krahe mamit. Perse bota eshte kaq e padrejte?! Perse mos na jepet mundesia te jetojme te gjithe si familje?! Perse babi per te perballuar gjendjen e veshtire ekonomike duhet te largohet nga baza e tij? Tek veshtroja perseri gjurmet qe linin pas atletet me lidhset roz, shtrengova doren e mamit dhe e ledhatova lehte me gishin e madh. Ajo ndali hapin, u kthyhe nga une dhe me perqafoji fort duke me ferkuar supet..."Mos u merzit e shtrenjta ime, babi do kthehet se shpejti..."me tha, duke me veshtruar me ato syte melankolik te lotuar.
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Kaluan muajt edhe letrat e babit për nënën edhe mua bëheshin gjithmonë edhe më të rralla.Pas vitesh mungese edhe dashurie atërore, vajza me lidhëset ngyrë rozë që me lot në sy përcillte babain, ishte bërë një femër e bukur .Babai vdiq në emigrim pa mundur të shohë edhe njëherë vajzën e tij. Kish kohë që vajza me lidhëse rozë shkonte me meshkuj të ndryshëm,të gjithë më të mëdhenj se ajo në moshë, nganjëherë shumë më të mëdhenj.Kur nata e linte të vetme në errësirën e saj të frikshme ajo kishte kohë të mendonte. Mos vallë dëshira e saj për të provuar sa më shumë meshkuj ishte një ''kërkim'' i sforcuar për të gjetur në mos tek një, tek një mashkull tjetër, atë që i kish munguar,babain e saj të ndjerë? Kur e mendonte dhe kujtonte atë largim të babait ajo dëshpërohej akoma më shumë. Në fakt gjëndja e tyre ekonomike atë kohë nuk kishte qënë më e keqe se sa e komshijve. Ishin kohë të vështira por ishin njësoj, si shumica. Vallë kjo të ishte arsyeja kryesore e largimit të babait për të mos u këthyer kurrë më ? Apo mos vallë ishte diçka tjetër? Duke u rritur vajza kuptonte që mamaja e saj nuk mund të quhej pikërisht një ëngjëll,kish dëgjuar thashetheme për lidhjet e saj me meshkuj të ndryshëm,kish dëgjuar për hidraulikun e lagjes që gjithmonë edhe më shpesh vinte në shtëpi të rregullonte tubat e amortizuar, kish dëgjuar edhe për kasapin që gjithmonë mishin më të mirë e hiqte mënjanë për t'ja çuar asaj edhe mamasë .Sidoqoftë vetë nuk kishte parë gjë pasi gjithmonë në një farë mënyre kur këta zotërinjtë vinin në shtëpi ajo ishte e gëzuar sepse do kishte lek , për të shkuar në teatrin e kukullave,për të blerë akullore për vete edhe për shoqet apo për të dalë ndonjë shëtitje duke ngrënë kokoshka. Ufffffffff këto mendime e linin pa gjumë dhe megjithse qepallat i qepeshin përsëri nuk mund të flinte. Mos vallë babai kish parë edhe tek ajo nënën?Kjo pyetje që i bënte vetes e tmerronte.Ndjehej e dobët edhe shumë e lodhur,duhet që në një farë mënyre të gjente forcën edhe të mund të ndërtonte jeten e saj pak më dinjitoze,të gjente një burrë,të krijonte një familje dhe ta përballonte atë me vështirësite që ajo do të sillte. Përsëri mendimet ''pozitive '' i shkpëuteshin në çast. Mos ndoshta edhe burri si babai i saj do të shkonte një ditë në emigrim si babai i saj ? Ah sa e vërtetë i dukej nganjëherë thënia e famshme ''si e ëma edhe e bija''. Por nuk mund ta pranonte këtë , do bënte të pamundurën që ajo të ishte ndryshe, që më në fund të bëhej një femër normale edhe të hiqte dorë nga meshkujt pleq që kishin ''rrethuar'' edhe kishin bërë terr jetën e saj ..................
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Yyyy ca jane keto Iron :(, sidomos pjesa e mishit shume vulgare per te qene nga ty, edhe krahasimi i poshter por nejse i qendrojme lojes :p

Ndoshta me menyren e saj e te berit donte te hakmerrej ndaj asaj qe mendonte qe i ati e kishte braktisur.
Dhe ia kur nje dite ndersa po tentonte te mbushte tel ra zilja papritur edhe i erdhi nje zarf.
Nje tj zarf me nje tj leter qe ajo nuk priste, ne fillim si beri pershtypje, e hodhi tej
madje donte ta hidhte ne kosh por nje force i mbajti gishtat dhe e drejtoi nga tryeza.
E la aty e shihte me sy dyshues pastaj drithej, ajo dreq letre i kujtoi babin e saj.
Keshtu tere ajo ndjesi smund te ishte kot, mori nje tharese flokesh, ehhh kishte qejfe te luante edhe pas cdo
gjeje qe mund te kishte bere, ajo serish kishte nje tj shpirt qe diku ne nje ne ndonje skute kishte rreze drite.
E afroi afer zarfit dhe sapo e hapi i ra te fiket.
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Kur hapi syte u gjend e vetme, e vetme ashtu sic kishte qene gjithe keto kohe.
E vetmja gje qe mund te bente ishte te merrte ate ne telefon.
Ishte e vetmja dore qe i zgjatej kur ajo humbiste nga njeri shtrat n tjetrin, e bente gjithmone
Ai vinte e merrte, kur buxhetin e kishte ne 0, ai e ndihmonte serish.
Fakti qe raporti me familjen e saj ishte ftohur shume, skishte ndihmuar aspak qe ajo te ndihej me mire.
Mori telf, dhe degjoi ate ze.
He tha cke bere kesaj rradhe? Edhe pse dukej i bezdisur nuk ishte aspak, edhe ai mezi priste ta degjonte, o keshtu mendonte te pakten.
Eja i tha kjo. Aq mjaftoi dhe ai mbylli telf
Ndoshta nga zeri sflitues , kesaj rradhe sdonte ta mundonte me shume dhe iu ngjit makines, per ta mbrojtur serish e serish
-
Sic kishte koken ne dysheme e ktheu ne ane tjeter andej nga dora e saj ishte pa fuqi.
Isabel urrente emrin e saj, i dukej teper i embel per ate ne te cilen ishte transformuar tani
E me siguri ajo nuk ishte e embel. Dhe duke peshperitur mori zarfin..tani te shohim cfare ka ketu
Faji i atyre kokrrave qe i shiti njeri, qe kur kishte filluar te rrezikonte jeten e saj per ca kokrra?
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Nderkohe qe i jati i shtrengonte duart e saja te brishta ,qe luhateshin mes jetes dhe vdekjes.
Udhtimi i mendjes ne nje fragment sekondi e dergoj ate ne britmen e pare te te qarit te saj kur erdhi ne jete.
Kur embelsisht shikimet e tij me nene e Isabeles se tyre, shkembeheshin ne grimca dashurie,me pas sekondat u pasurian,me hapat e saj te pare,me buzeqeshjen dhe shqiptimet e fjalve te para te saj,ajo ishte nje femij plot jete.
Ajo ishte Isabela ime_Shtoji ai ne murmuritje dhimbje ,dhe zeri i dhimbjes se fjalve te tij u perplas mbi syte e saj te mbyllur vakt,..
Ndjeu si zemra i rrihte shpejt ,dhunshem sikur donte te dilte nga kraherori i tij.
Lutjet drejtoheshin ne heshtje nga zemra tij drejt qijellit,dhe dukej sikur nje atak i forte psikollogjik dhimbje do e linte ne vend mbi trupin e se bijes tashme pa ndjenja..
I perkdhelte duart dhe mbi te derdhte mijra kujtime gjallerie nga femijria e saj...
BEsonte se ato do veshnin shpirtin e saj e do e mbanin te ushqyer me jete ,,,deri ne spitalin me te afert...
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Jam shum mire....
Po, po me te vertete jam shum mire.
Nuk me intereson, nese eci rruges dhe syt e shum vajzave me shohin me inat, apo me urrejtje. Mua me intereson qe vetem te buzeqesh.....asgje skam dashur thjesht te buzeqesh tju trgoj te tjereve qe jam shum mire
Ne shpirt mund tkem plag tpasherueshme, ose mund tkem ende dhimbje nga kujtimet.
Rendesi ka qe ne syt e tjereve te jem e lumtur, te perqafoj heshtjen me dashuri
Ti them Vetes, Ka edhe me keq se ty.
Ke nje mama, nje moter, dhe dy vellezer qe si ka askush
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Nuk arrija te dalloja nese vertet babai im ishte ai qe me shterngonte duart ... nese ishte shetitja mes shikimeve gjykues ku me mendime depertoja cdo veshtrim ... mbase jam nen efektin e kokrrave qe me bejne te ik nga ky ambient... te njejtat kokrra qe krijojne imazhin e thertorit ne shtepi apo te mekanikut kur ne te vertet jemi aq vetem ,si ne jane shume ;shume familje ku mungojne pjestare me qellimin e permiresimit..
-Isabel..isabel..
Ndjeja thirrjet e saj ne dridherime,ne embelsi,me dashuri..
-te lutem isabel ,si ndihesh ?
deshiroja ti flisja ti kerkoja falje,ti thoja qe gabova, por as goja nuk i bindej trurit...qendrova si gjithmone e ngurte mes perqafimit te saj ku gjeja paqe dhe shpertheva ne lot me fjale...Baba..
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Tashme kish kaluar shum kohe, Isabela ish transferuar tek xhaxhai ne fshat i cili ishte kujdesur qe ta merte veten plotesisht, Zonja Dora nje grua e gjate dhe e shendoshe i kishte ndejtur nate e dite Isabeles prane kokes se krevatit derisa mori veten, e donte shume, ashtu si vajzen qe smundi te kishte, por edhe Isabela e donte shume pasi kujtonte kohen qe kalonte ne fshat kur ishte femije dhe Zonja Dora e llastonte gjithmone.
Adioni tashme kishte ardhur dhe po priste Isabelen ne verande per shetitjen e mengjesit, ajo gjithmone vononte duke u rregulluar para pasqyres dhe sot me teper se zakonisht qendronte dhe mendonte per te shkuaren por me teper per te ardhmen e saj, per Adionin e pashem qe tashme kishte 20 minuta qe e priste dhe problemet qe kishte kaluar, sa i mire eshte Adioni e sa mire sillet me mua, a me dashuron valle? C'po mendoj keshtu... kritikonte veten Isabela per nje moment, dua te me dashuroj, dua te me pranoj me gjithe gabimet e mia... vazhdonte te mendonte teksa mberthente fustanin e kuq me topa te bardhe qe e vishte cdo fundjave pasi ja kishte qepur e jema, vendos nje rreth ne koke per te mbajtur floket e kafeta me onde qe i shkonin deri posht supeve dhe zbret posht ku qendronte Adioni.

Mirmengjes Adion!
Mirmengjes Isabel i pergjigjet duke i buzeqeshur.
Isabela e shikonte Adionin plot miresi, e bente te ndihej mire dhe te buzeqeshte gjithmone, nje djale kaq i edukuar dhe i pashem qe e kishin zili dhe vajzat e qytetit jo vetem ato ne fshat po qendronte perpara saj...
Adioni ishte rreht 186cm i gjate, syte te kafta dhe floke te zinj te hedhura menjane, rrinte gjithmone i rruar dhe i rregullt pasi i jati qe ishte nje ish ushtarak i kish mesuar te ishte i disiplinuar dhe i sjellshem, Adioni sapo ish kthyer nga Londra ku kish mbaruar studimet e arkitektures ku bashke me disa shoke te universitetit po kerkonin te hapnin nje studio ne qytet.
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Keni menduar per nje cast qe njerezit shume perfekt kane ndonje abis diku te zhytur qe mundohen
me cdo kush pikerisht me hijen e perdes se perfeksionizmit ta mbulojne?
Mbase studimet streset, mbase disiplina ushtarake por dicka ishte e sigurte ai ishte nje sadomazokist i dhunshem
Fakti qe vetem ne shtrat ishte e tille ngushellohej ...ai i sillte trendafila, i hapte deren e makines
ama kur nata mbulonte dhomen gjithcka transfmohej , muskujt i tendoseshin dhe nje vetullat i beheshin te vrenjtura
Adioni sishte me cuni i qeshur apo i kujdesur
Kenaqej kur me kamzhik me gjuante apo kur thithkat e gjokseve mavijoheshin

Dalengadale po dalloja qe ai sbente per mua por tashme kisha ngelur ne ate histori.
Sdoja te zhgenjeja xhaxhin apo tea Doren, doja te isha nje vajze shembullore.

Nje vajze shembullore e palumtur.
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Pastaj pupthi sic po zbriste shkallet,ndaloj ato mendime preverse qe i kapluan koken Isabeles.
Buzeqeshi me veten,hapi porten e drunjte te kopshtit,dhe para saj ishte ai,Adioni ,syte i ndiconin,floku i tij ngjyre geshtenje i jepte nurin e nje vjeshte qe lulzonte.
Ej,Adion si je ? E pyeti ajo lozonjarisht,nderkohe qe fustani i saj i kuq lozte me eren dhe shikimin e Adionit qe s"merrte dot syte nga dekolteia e saj.
Mire flm! ja kthej Adioni me nje shkimi ngazellues.
Ti si fjete ? ne freskin e kesaj natyre me ballkone te hapura,ku yjet jane kopshtaret e endrrave tona...
Mes endrrash me purptesi qielli,ju pergjigj Isabela ,duke qeshur,nderkohe hodhi nje hap me tutje..
Hapat e tyre filluan shkujdesur te ecnin si pa drejtim te caktuar per krah njeri-tjetrit.
Shkujdesur dora e Adionit preku butesin e dores se Isabeles,ne ate momente freskia e ajrit u ngroh ne mendjen e Isabelse,ajo ndjeu rrahjet e zemres tek i shpeshtoheshin,dhe zerin e Adionit qe i tha;-Isabela ikim nga lumi i fshatit, me kane thene qe eshte nje vend shume piktoresk...
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

shkuan nga lumi te dy se bashku, rreshkiten ne uje dhe i mori rrjedha me vete ne ujvare ku rane dhe diten tjeter u gjeten te vdekur :D

Kjo per Aki

Te vdekur aty tek Luginat e Zeza ku asnje sguxonte te ikte
Legjenda tregonte se cdo rrjedhe e lumit dergonte nje te vdekur cdo 2 jave , atehere kur hena ishte e plote.
Llumi dhe kallamishtet nuk lejonin te shihje cfare po ndodhte por Isabela ndjenjte qe floket e saj terhiqeshin.
Hapi syte, mendonte se mos ishte akoma princi i saj sadomazokist por jo...ishte nje qen qe e terhiqte nga floket
me siguri e kishte ngaterruar per nje kocke te madhe me lekure vici.
Thonin qe qent mund te shihnin shpirtrat dhe ashtu po ndodhte, duart e saj trasparente kolonin mes kallamishteve pa dhimbje
dhe lekura e saj si buding i vinte nga pas rreth 3 sekonda me vonese.
Atehere tha Isabela duke u munduar te merrte fryme thelle ndersa nje bretkose i kaloi ne kraharor mu tek zemra qe ishte shqyer me siguri
duke u perplasur ne shkembinjt e medhenj para se te vdiste.

Une jam gjalle tha dhe u ngrit ne kembe,porsa ungrit ndjeu nje terheqje tek kemba dhe u zhyt serish ne llumin e zi duke lene nje krah
varur tek pema e madhe pa gjethe. E vetmja peme ne ate vend.
Floket iu bene te zeza dhe fustani i bardhe tashme dukej si 'nusja kufome'.
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Ramirez nje burr ne moshe me dhembet te zverdhur dhe barkun e madhe qe vinte verdalle naten me elektrik dore e gjeti aty ne momentin e fundit, e nxori ne toke te thate dhe duke i provuar pulsin vuri re se ishte akoma gjalle.
E coj ne shtepine e tije qe te merte veten, Isabeles i ishin shqyer rrobat duke e bere ti dukej haptas lekura e bardhe e gjinjeve te rrumbullaket.
Ramirez e shihte plot epsh por sguxonte te perfitonte, e zhveshi pasi rrobat i kishte te lagura duke e ngrene me sy ate trup femre aq te bukur qe qendronte e shtrire perpara tij, mori nje batanie dhe ja rreshkiti mbi trup duke e prekur si me padashje...

(perdhunoje o nick se skam zemer :D)
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Ramirez ishte sikur nje kamionist barkmadh dhe me mustaqe te gjata
Ndersa si padashje i prekte gjunjet apo supet lepinte mustaqet se me ne fund i erdhi gjella e tij e preferuar
Kishte fiks 4 muaj pa ngrene nje zocke te majme.
Qeni qe bente sehir aty e filloi te tundte bishtin sapo filloi te ndjente arome feromonesh.
Isabela qe ishte mesuar me cdo mashkull dhe e dinte mire kur donte e cf donte filloi te dridhej nga frika
Sikur me mashe Ramirez i kapi plagen tek krahu dhe i tha ' mos guxo te leshosh nje ze kucke'
dhe i hoqi mbathjet dhe Isabela ndjeu nje gisht ne brendesite e trupit te saj
Leshoi nje pasthirrme qe u pasua nga nje mjaulline mace diku jashte porRamirez ishte i shkathet
me barkun e mbertheu te gjithe i hapi shalet dhe i futi mustaqet ne goje
Ne fakt donte ta puthte por e humbi sensin e vendodhjes se gojes
sepse nderkohe kokëshpulla i tij po futej dhunshem ne vaginen e saj
Teorikisht Isabela nuk ndjente as gje , as dhimbje ndjente vetem psheretimat e Ramirezit qe dukej sikur kenaqej.
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Isabela kishte kthyer koken anash, ishte e pafuqishme me dhe kishte leshuar veten ne doren e asaj egersire te peshtire. Shikimi i saj ishte ngulitur diku perballe por ishte i zbrazet, i humbur, derisa i terhoqi vemendjen nje e qeshur. Vinte pikerisht nga karrikja luhatese qe ndodhej aty perballe dhe Isabela permblodhi veten. Ne karrike ishte Isabela, vete ajo qe po veshtronte trupin e saj pa ndjenja. Ajo qeshi dhe tundi kohen ne shenje mohimi. Ncncncnc, ti e di....ti e di se cfare duhet te besh-tha dhe u zhduk. Isabela perderisa veshtronte karriken e zbrazet mrroli vetullat ne shenje konfuzioni kur ne moment degjoi nje ze tek veshi qe ushtoi:ZGJOHU...zgjohu...zgjohu.....qe vazhdonte te zbehej si nje eko e larget. Ne moment ajo ktehu syte nga tavolina qe ishte ne ane te divanit dhe pa elektrikun e Ramirez. Ajo vetetimthi e mori ne dori dhe i ra atij ne koke. Ramirez ne moment u ndal nga habia por shpejte permblodhi veten dhe u mundua t'ia mbertheje duart por Isabela u tregua me e shpejte dhe i ra edhe njehere, kete here duke u goditur hunden. Filloi perleshja dhe ata te dy u rrezuan ne dysheme. Isabela qe ra mbi bark ngriti koken te gjeje elektrikun qe i kishte shpetur nga dora dhe posa u mundua qe ta kape Ramirez i hipi siper. Ai mundohej ta kape nga qafa, e ajo perderisa perpelitej vuri re qe elektriku nuk ishte dhe aq larg, zgjati doren dhe duke u munduar me gishtat arriti te kape elektrikun me doren e djathte dhe u mundua te kthehej, i ra me berrylen e krahut te majte mu ne bark dhe arriti te kthehet ne ane dhe goditi Ramirez perseri me elektrikun ne koke. Ramirez ra ne dysheme dhe Isabela i hipi siper, e goditi edhe njehere dhe derisa po behej gati ta beje dhe njehere mendimin ia nderpreu lehja e qenit qe nuk ishte ndalur fare gjate gjithe kohes qe ata u perleshen. Ajo hodhi elektrikun ne drejtim te qenit po nuk e qelloi dot dhe qeni nga frika doli nga dhoma dhe u largua. Isabela kthehu veshtrimin nga Ramirez qe tashme kishte humbur vetedijen. Ajo afroi fytyren mbi fytyren e tij dhe shikonte mos gjeje shenja jete dhe perderisa uji qe pikonte nga floket e saj akoma te laget perzihej me gjakun nga fytyra e Ramirez ai hapi syte. Ramirez u mundua te kape Isabelen por ajo instinktivisht ia vuri duart ne fyt dhe filloi ta mbyse. Ramirez me kot u mundua t'ia ktheje me te njejtin veprim, ai edhe pse i mbertheu duart ne fytin e saj nuk ndjehej me i fuqishem, goditjet qe kishte marre nga elektriku i kishin turbulluar mendjen, ia shtrengoi krahet pastaj dhe e gervishti por me kot, Isabela nuk nxorri as edhe nje klithme, trupin e saj e kishte kapluar nje apati, ajo nuk ndjente me asgje tek po veshtronte perpelitjet e tij per frymen e fundit te jetes. Me ne fund Ramirez dha shpirt, duart e tij rane ne toke dhe shikimi i tij u fiksua ne nje cep te dhomes. Isabela gjeti veten siper nje trupi te pa jete dhe ne moment nguliti syte tek duart e saj. Ato duar te vogla, te brishta, ato gishtat e holle, si ishte e mundur qe paten tere ate fuqi sa te mund te vendosin mbi fatin e jetes se nje njeriu? Fascinuese, mendoi ajo per nje moment. U ngrit ne kembe, veshi ate fustanin e lagur dhe ashtu duke caluar e lenduar doli nga shtepia. Ajo nuk ndjente as faj, as pendim, as frike, ishte dicka e re qe kishte kapluar ate ne teresi. Nje ndjenje fuqie qe e pershkonte, ndjenja e te pasurit ne dore jeten e nje njeriu.I hodhi syte njehere qiellit, agimi po gllaberonte dalengadale erresiren e nates nen petkun e tij. C'te bente valle tani, te kthehej tek shtepia e xhaxhait, te bente rolin e vajzes se mire pas gjithe gjerave qe i kishin ndodhur? Jo, kjo nuk e permbushte me, ajo kishte nevoje per dicka me shume, ajo ishte dicka me shume, ajo.....ishte zgjuar....Une e di-tha teksa filloi te ece me hapa te ngadalte ne nje drejtim te panjohur....(e shoqeruar ne prapavije me Florence and the Machine- Seven Devils :p )
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Por teksa kerkonte brenda dilemave te saj se cila do ishte ne te nje te ardhme , aty ne gryken e atij boshlliku...e shkeputur nga realiteti i saj , ju kujtua Adioni!
Ahh ky emer qe pervec se i kish marre gjithcka kish patur si i pari dhe i vetmi deri me sot, ende e sot ndjente lidhjet manjetike qe kish me te.
Ecejaket e saj u shtuan ne ate hic , tensioni i dukej qarte , ne sy dhe faqe .....dikur kish dashur te ishte me e mira e mundshme per te ,por sot deshironte te kunderten e gjithe kesaj.
Te qenurit me te kishte qene si nje rreth vicioz, nga ku duhej te shkeputej nje ore e me pare. Befas pa nje dritez te vogel aty ne fund te asaj gryke te frikshme e te erret, por qe per te ishte si vendi me komod ku kish qene ndonjehere.
Ne erresiren e asaj nate u ndje si mbreteresha e gjithesise. Sa shume personazhe iu vertiten ne mendje . Kerkonte te perngjashmen , por ne fund kuptoi se do ishte nje personazh i ri ....perngjasimi ishte vetem ajo.
Ndoqi ate fije drite dhe u habit teksa pa ate dericke te vogel ....duhet te trokiste apo thjesht ta shtynte?
E ndersa mendonte befas dera u hap qetesisht dhe nje ze sa autoritar por edhe aq ftonjes i tha - eja Isabele ....kam kohe qe te pres...............
 
Redaktimi i fundit:
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Akrepat treguan fiks oren gjashte te mbremjes kur Isabela hapi deren me celes dhe hyri ne apartamentin e saj. Vuri mbi tavoline qeset e mbushura me ushqim me te cilat ishte ngarkuar dhe mezi I mbante dhe u ul ne karrike. Ohh…psheretiu Isabela…c’dite e lodhshme qe kishte qene. Ne moment hodhi syte nga ora e murit per te pare kohen. Qetesia qe kishte kapluar hapsiren u nderthur me akrepin e sekondave te ores qe bente tik-tak…..tik-tak, qe tingellonte si nje shkop magjik qe te vinte ne hipnoze dhe te transportonte ne boten e kujtimeve…kishin kaluar plot 4 muaj nga ajo ngjarje e trishte qe kishte lene vrage ne shpirtin e Isabeles. Ajo nate qe vulosi jeten e saj….Eja Isabele….kam kohe qe te pres….ushtuan ne moment keto fjale ne trurin e saj sikur te ndodhnin perseri ne ate moment. Sa e habitur dhe e coroditur qe kishte qene ne ato moment, pastaj….ajo figure, ajo grua qe I kishte dale perpara sikur ta priste nen driten ne fund te tunelit te erret. Ishte nje grua e gjate, e holle, me floke te zinj, vende vende te thinjura dhe disa rrudha qe ishin formuar rreth syve te saj. Dukej si ne te dyzetat por sikur koha nuk kishte qene shume zemergjere me te. Pavaresisht shkelqimit te humbur ne syte e saj, qe dukej sikur jeta ia kish rrembyer te gjitha shpresat, ajo arriti te jape nje buzeqeshje te embel perderisa I tha Isabeles mire se erdhe. Isabela nuk foli, akoma nuk kishte fuqi as te mendoje nga e gjithe ajo qe kishte ndodhur. Ajo grua iu afrua, e kapi per dore dhe e shpiu drejt e ne banjo, hapi ujin e ngrohte te rrjedhe ne ate vasken e vjeteruar perderisa po hiqte robat e Isabeles te perlyera me gjak. Nje dhembshuri e thelle pershkoi shikimin e saj, perderisa Isabela qendronte si nje zombie dhe nuk reagonte aspak. E afroi Isabelen tek vaska, I ndihmoi dhe pastaj e lau dhe e pastroi sikur te ishte nje femije I vogel. I dha nje nga ato pak fustane te vjetra qe kishte ne posedim dhe I tregoi karriken afer vatres qe te ulet aty. Do te bej nje caj, I tha, te ngrohesh pak. Tere kete kohe Isabela kishte qendruar apatike, pa ndjenja, e humbur diku ne thellesi te mendimeve qe as vete nuk po ia gjente fillin. Ne moment tek tryeza e vogel qe qendronte prane karrikes, shikimin e saj terhoqi nje medaljon I hapur me nje fotografi te vockel brenda tij. Ajo e mori ne dore dhe pa nje fotografi qe iu duk e njohur….nje grua e re e bukur qe mbante nje foshnje ne krahet e saj, nje fotografi…..qe ishte aq e njohur per Isabelen……JO….jo ….skishte mundesi kjo te ishte ajo fotografi qe ia dhane Isabeles se vogel si kujtimi I vetem qe I kishte mbetur per ta kujtuar mamane…kjo grua….jo, kjo ishte plake……Ne moment ajo po afrohej me goten e cajit ne duar dhe shtangu ne vend kur pa Isabelen me medaljonin ne dore. Ajo ngriti syte dhe tha….kjo…kjo eshte shaka….me thuaj qe eshte nje shaka, kjo…ti…s’ka mundesi……
Tring tring, cingeroi celulari qe ishte si nje klithme qe zgjoi Isabelen nga hipnoza. Isabela hapi telefonin dhe nga ana tjeter u degjua nje ze mashkulli:
-Une posa dola nga puna, te mbaroj dhe disa obligime dhe ne ora 8 do vij te te marr. Qendron akoma premtimi I darkes apo jo?
-Po, tha Isabela, ja dhe une po behesha gati, shihemi ne ora 8, I tha dhe e mbylli telefonin.
Ora kishte vajtur 6 e gjysme, ohhh skishte dhe shume kohe per t’u bere gati. Ajo vrapoi per tek dhoma e gjumit, hapi garderoben per te pare se cfare do vishte sonte dhe ne moment hodhi veshtrimin nga pasqyrja e gjate vertikale qe qendronte anash garderobit. U afrua tek pasqyrja dhe ne moment afroi doren tek barku dhe duke e perkedhelur tha-ky eshte nje fillim I ri per ne. Do behet me mire…


(e di qe s'eshte aq e mire sa hera e pare, por ta bejme ngjarjen te shkoje :) )
(e di edhe pak si shume e gjate, po sme vinte ta shkurtoj :D )
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Kishte dy muaj qe vishte rroba te gjera, dhe pse sdallohej asgje por thjeshte instikti , ndersa sonte vendosi te ishte femra me te cilen ai ishte dashuruar
Nje fillim i ri, per ate per te voglin e per vete Isabelen.
Hapi valixhen ku cepe-cepe i mungonte lekura, ishte valixhja e emergjences, kishte cdo gje qe duhej
per raste si keto. Nxori fustanin e kuq prej sateni.
Kishte ndryshuar look, floket sikur nje rhum i shkuar dem i kishte zevendesuar me nje te verdhe dielli qe shkelqenin
dhe e benin te vihej ne dukje dhe nese ajo nuk donte. Veshi fustanin e kuq dhe po rrinte duke soditur veten per disa minuta.
Barku pothuajse nuk dukej fare dhe u habit me veten pse ishte limituar aq shume.
Beri nje tualet te rende, vuri varesen e saj te pandashme dhe telefonoi shoferin te vinte ta merrte.
Ajo sonte ishte mbreteresha.
 
Titulli: Romani i Forumit Virtual.

Kisha jav qe qendroja e mbyllur ne shtepi,nuk dilja.
Shihja veten ne pasqyr mos vall isha dobesuar?
Mos vall do ta shihja sot,vendosa te dilja
O po isht ai ne nje cep te rruges me celular ne dor.
O,zemra rreh shpejt.
Boll zemer e dashur zemer mos bie pre e bukuris se tij.
Ai ngriti syt e un u fsheha pran nje peme,po e shija fshehurazi.
Isht po i njejti,vitet iknin po ai ende ishte djaloshi qe njoha at nat.
 
Ajo nate nuk harrohej ..nuk mundja ta harroja dhe as doja ta harroja me bante shpirtin te qete po aq te trazuar nuk doja te pranoja qe isha dashuruar me shikimin e pare....sa e pashe zemra rrahu fort mendoja se e njihja vite dhe pse ishte e hera e pare qe e shihja ...syte e tij me kishin mbeshtjelle te gjithen ...jo nuk harrohej ajo nate dge tani ja e shoh ne cep te rruges ...cte bej?
 
Cte bej me zemren valle? Ja kujtimet, ndodhite,fjalet e premtimet qe u thane po vendos ti mbledh, ti djeg dhe hirin ta hedh ne det. Le te notojne neper thellesi, atje ku askush nuk mund ti ringjalle me. Po zemren valle? ku ta hedh? Si mund te harroj ate qe ndjeva? Thone se koha sheron cdo plage. Koha harron dhe vete kohen. Do te pres.. Do te pres derisa me pritjen te lodhem. Deri kur deshira ime e vetme nuk do te jesh me ti, as ajo nate por vete Harresa.
 
Harresa mendova se kishte bere punen e saj mendova se me kishte cliruar nga ajo nate po jo tami qe e pashe aty tek cepi cdo gje u rikujtua..ska gje mendova do ec de do bej sikur nuk e njoh ndoshta dhe ai me ka harruar ndoshta ...ohhh keto ndoshta me bene te skuqem ne fytyre
 

Konkursi Letërsisë

  • 1-Kur flet shpirti.

    Votat: 6 27.3%
  • 2-Buzëqeshje Maskuar.

    Votat: 12 54.5%
  • 3-Jam femër.

    Votat: 2 9.1%
  • 4-Je ti Nënë.

    Votat: 1 4.5%
  • 5-Ne duart e kohes.

    Votat: 1 4.5%
Back
Top