Lauri
Anunnak
Një studiuese amerikane ka zbuluar që në shumë vende të Greqisë ku lindën mitet ka mbeturina paleontologjike të cilat i dhanë lëndë përrallave të lashta. Kockat e fosileve gjigande të cilat i zbulonte toka, frymëzuan mitologjinë greke.
Kockat fosile të mamuthëve, rinocerontëve, xhirafave gjigande, arinjve të shpellave e deri dinozaurëve, ishin burimi nga i cili dolën protagonistët e mitologjisë greke apo të cilat u interpretuan nga popujt e lashtë grekë si Kocka e Akilit, gjigandë të vrarë nga Zeusi, ciklopi i Polifemit, Grifonë dhe krijesa të tjera miti.
Kështu studiuesja amerikane Adrienne Mayor që ka nxjerrë në publik librin "Gjuetarët e parë të fosileve" (The first Fossil Hunters) ka zbuluar që në 18 nga 22 zonat e Greqisë dhe të Azisë së Vogël ku lindën këto mite janë zbuluar fosile të kafshëve të mëdha çfarë duket të pohojë origjinën paleontologjike të vetë këtyre miteve. Pra mitet në vetvete janë përpjekje për të shpjeguar gjetjet e kockave gjigande kafshësh që kanë jetuar me mijra ose me miljona vjetë më parë.
Një dëshmi të mirë të lidhjes së mitit me paleontollogjinë Mayor e ka gjetur të vizatuar në një vazo korintase të vitit 550 Para Erës Sonë ku shfaqet çasti kulminant i një miti të treguar nga Homeri tek Iliada, i cili ka për protagonist Herkulin, princeshën Hesiona dhe një përbindësh të tmerrshëm deti. Miti tregon se në bregdetin pranë Trojës u shfaq një përbindësh deti dhe për të shpëtuar qytetin nga rreziku mbreti vendosi t'i bënte flijë të bijën e tij Hesionën. Herkuli ndërhyn dhe e shpëton princeshën duke vrarë përbindëshin. Përbindëshi i vizatuar në vazo është identifikuar tashmë nga paleontologët si një paraqitje e përsosur e një fisi samotheriumësh, një xhirafë gjigande që ka pasur jetuar rreth 8 miljonë vjet më parë, dhe mbetjet e së cilës i sjellin rrymat në brigjet e Egjeut dhe të Turqisë (Anatollisë së lashtë).
Një origjinë të tillë paleontologjike duhet të ketë edhe miti i Laokontit dhe të dy djemve të tij të cilët u vranë nga dy "dragonj" që dolën nga shkëmbinjtë në ishullin Tenedos, jo larg Trojës, në të cilin janë gjetur shumë fosile kockash të kafshëve të mëdha.
Prania e këtyre kockave kafshësh të mëdha i kishte dhënë grekërve të kuptonin që dikur në lashtësi kishte pasur kafshë të gjata deri në 5 metra. Kështu greku Filastrato (218 p.e.s.) mund të pohonte pa mëdyshje se "dikur ka pasur gjigandë, sepse mbetjet e tyre mund të shihen nëpër të gjithë botën".
Ndërsa në një tempull në Olimp ruhet gjurma gjigande e ngurtësuar e Pelopit, nismëtarit të Lojërave Olimpike. Mendohet të jetë gjurma e një mamuthi ose elefanti, mbetjet fosile të të cilëve i nxjerr herë pas herë në sipërfaqe lumi Alfeo, pranë Olimpit.
Ky studim mund të hedhë dritë edhe mbi mite të popujve të tjerë. Me origjinë paleontoligjike mund të jetë edhe legjenda mbi Balozin e Zi të Detit, pjesë e pasurisë sonë kombëtare.
Kockat fosile të mamuthëve, rinocerontëve, xhirafave gjigande, arinjve të shpellave e deri dinozaurëve, ishin burimi nga i cili dolën protagonistët e mitologjisë greke apo të cilat u interpretuan nga popujt e lashtë grekë si Kocka e Akilit, gjigandë të vrarë nga Zeusi, ciklopi i Polifemit, Grifonë dhe krijesa të tjera miti.
Kështu studiuesja amerikane Adrienne Mayor që ka nxjerrë në publik librin "Gjuetarët e parë të fosileve" (The first Fossil Hunters) ka zbuluar që në 18 nga 22 zonat e Greqisë dhe të Azisë së Vogël ku lindën këto mite janë zbuluar fosile të kafshëve të mëdha çfarë duket të pohojë origjinën paleontologjike të vetë këtyre miteve. Pra mitet në vetvete janë përpjekje për të shpjeguar gjetjet e kockave gjigande kafshësh që kanë jetuar me mijra ose me miljona vjetë më parë.
Një dëshmi të mirë të lidhjes së mitit me paleontollogjinë Mayor e ka gjetur të vizatuar në një vazo korintase të vitit 550 Para Erës Sonë ku shfaqet çasti kulminant i një miti të treguar nga Homeri tek Iliada, i cili ka për protagonist Herkulin, princeshën Hesiona dhe një përbindësh të tmerrshëm deti. Miti tregon se në bregdetin pranë Trojës u shfaq një përbindësh deti dhe për të shpëtuar qytetin nga rreziku mbreti vendosi t'i bënte flijë të bijën e tij Hesionën. Herkuli ndërhyn dhe e shpëton princeshën duke vrarë përbindëshin. Përbindëshi i vizatuar në vazo është identifikuar tashmë nga paleontologët si një paraqitje e përsosur e një fisi samotheriumësh, një xhirafë gjigande që ka pasur jetuar rreth 8 miljonë vjet më parë, dhe mbetjet e së cilës i sjellin rrymat në brigjet e Egjeut dhe të Turqisë (Anatollisë së lashtë).
Një origjinë të tillë paleontologjike duhet të ketë edhe miti i Laokontit dhe të dy djemve të tij të cilët u vranë nga dy "dragonj" që dolën nga shkëmbinjtë në ishullin Tenedos, jo larg Trojës, në të cilin janë gjetur shumë fosile kockash të kafshëve të mëdha.
Prania e këtyre kockave kafshësh të mëdha i kishte dhënë grekërve të kuptonin që dikur në lashtësi kishte pasur kafshë të gjata deri në 5 metra. Kështu greku Filastrato (218 p.e.s.) mund të pohonte pa mëdyshje se "dikur ka pasur gjigandë, sepse mbetjet e tyre mund të shihen nëpër të gjithë botën".
Ndërsa në një tempull në Olimp ruhet gjurma gjigande e ngurtësuar e Pelopit, nismëtarit të Lojërave Olimpike. Mendohet të jetë gjurma e një mamuthi ose elefanti, mbetjet fosile të të cilëve i nxjerr herë pas herë në sipërfaqe lumi Alfeo, pranë Olimpit.
Ky studim mund të hedhë dritë edhe mbi mite të popujve të tjerë. Me origjinë paleontoligjike mund të jetë edhe legjenda mbi Balozin e Zi të Detit, pjesë e pasurisë sonë kombëtare.
