Se pari, ne si qenie te cilat jo rralle pretendojme se jemi me te forte se guri, jo rralle nje pike uji e ngrire munde te na thermoje, dike me shume e dike me pak. Jetojme ne kohen kur mundesit e njohjeve, komunikimeve jane te shumta.
Duke pasur parasysh se askush nuk eshte perfekt, perfshi edhe veten tone, realiteti na jep ate lluksin, fatkeqesisht, qe me njerezit qe njihemi, jetojme, bashkjetojme, bashkpunojme ne realitet ………. ne nje fare menyre te ngopemi. Dikush menaxhon ngopjen ne nje menyre te sikletshme por dikush se menaxhon fare, ama, jam i sigurt se NGOPJA si proces, se paku nje here gjate jetes, na paraqitet te gjitheve, edhe pse ne nuk duam ta pranojme. Jeta me dinamizmin e saj na merre para duke na rrite cdo dite monotonine e cila ne nje moment munde te shpertheje me nje: NGOPJE. Ne nje moment te tille ai/ajo eshte e uritur per diq qe nuk e ka ai/ajo qe kemi prane dhe qe ne na duket se nuk eshte perfekt. Realisht ne kete pozicion jemi edhe ne vete. Duke pasur parasysh egon, njeriu, te themi LAKMON, ate per te cilen eshte i uritur dhe qe nuk mundet ta konsumoj assesi te ai/ajo qe ka prane, sepse ai/ajo nuk e posedon. Nese nuk mundemi ta menaxhojme NGOPJEN dhe LAKMIN, munde te imagjinojme se dikush qe e posedon ate mangesi munde te na dergoje te GABIMI pa llogaritur riskun se ai/ajo qe se kemi prane munde te kete ate (qe ne na bene te uritur) qe se kemi gjetur te ai/ajo qe e kemi prane, por, qe realisht munde te mos i kete virtytet tjera te cilat i ka ai/ajo qe kemi prane me te cilat ne jemi NGOPUR dhe nga ngopja sillemi sikur ato jan te pavlefshme.
