Muzgu dhe dielli

Dielli që po e linte qiellin atje në horizont, dukej si një i sëmurë që jep grahmat e fundit në shtratin e vdekjes. Fuqitë e kishin lënë: përcëllonte dobët, jo sikur në mesditë kur fuqia e tij rrëzëlluese është në zenit. Kur pritej që të tretej atje tej horizontit, për rreth u shfaqen re të kuqërremta derisa në qiellin e pamat retë kishin marrë ngjyrë hiri në të zezë.

– Dielli, ky përbindësh i qiellit, po vdesë. Edhe diellin në fund e lekan forcat – thash me vete. Pastaj njeriu më flet për fuqinë e tij si qenia më e zgjuar e planetit! Kur edhe dielli mbetet pa pushtet, për njeriun të mos flasim. Por unë e kam njëherë me diellin.

Qe hera e parë në jetën time që po i flisja ashtu diellit. Kurrë më shumë se atë ditë të ftohtë dimri, por me diell, nuk e kisha ndjerë aq miqësor yllin më të rëndësishëm të gjithësisë. Për ne, njerëzit, natyrisht.

Fillova dhe flisja si i përhumbur, kur pash se para meje qëndronte i heshtur E. Ai ishte i vetmi aty, që dëgjonte se çfarë po flisja. Matanë shkallareve afër një shkollë ku po qëndronim, ndodhej një rrugë lagjeje dhe njerëzit bënin ecejaket e mbrëmjes të sigurtë në drejtimin që kishin marr. Në fytyrën e E. pash një shprehje habie, sikur po më thoshte në mos isha çmendur. Fytyra e tij më thoshte: O i çmendur po si flitet me diellin?

Kaq vështirë e paska njeriu ta kuptojë një gjë kaq të thjeshtë: me diellin duhet folur, bile edhe rrastë. Kush se kupton, mos ta kuptojë. S’ke ç’i bënë fytyrave të babëzitura, mendova. Podiumi ku isha vendosur dhe pamja e muzgut përballë më jepnin ndjesi të veçantë. Nuk doja ta lija atë përballje miqësore me diellin.

– Eja ikim nga këtu, më tha E. Dukej i pezmatuar nga përhumbja ime. Isha treguar i pavëmendshëm me të. Gjithë këtë kohë se kisha vënë re.

-Pse nuk e shikon diellin – ia ktheva. Pa shikoje njëherë sesa i bukur është në muzgë. I pafuqishëm, me forcat e fundit pas një ditë zallahitëse. A nuk është dielli më armiqësor në mesditë, atëherë kur i nxehti mund ta copëtojë lëkuren si dylli kur shkrin. Vetëm kur e lënë forcat, ne, qeniet me të zgjuara të planetit, duam diçka. A nuk është kjo e njëjtë edhe me diellin.

– Po të mundej njeriu do ta kish vënë nën pushtetin e tij edhe diellin, i thash me një ndjenjë shpotitëse E-së. Po, po, njeriu, kjo qenie me arsye, po të mundej gjithçka do ta pushtonte. A nuk qëndron krejt historia e njerëzimit në këtë përpjekje babëzitëse?

E, më shikonte mendueshëm kur më në fund tha: – Sa prej atyre atje, tutje-tehu, flasin këso broçkullash që flet ti? A e di se çfarë po flet?

-Po, ia ktheva. Mos po më pandeh të çmendurveç pse nuk jam si ato fytyrat e babëzitura që bënin shëtitjen e mbrëmjes. Tek e fundit, kush jemi ne që ta quajmë dikë të çmendur e dike jo të çmendur. Si e dimë ne këtë. A nuk është mes çmendurisë dhe jo-çmendurisëveç një fije e hollë që se dimë asnjëherë se kur këputet. E ti e di shoku im që fijet, herët a vonë, këputen. Nejse shkojmë, por do të doja shumë që edhe ti, shoku im i jetës, ta kishe kuptuar sa i rëndësishëm është për mua dielli. Por s’të vë faj, në anën tjetër. S’i vë faj as vetes që s’jam i zakonshëm – mendova vetmevete. Unë prej vegjëlisë mbaj mend se kështu kam qenë. Për askënd dhe asgjë në këtë botë jallane s’do e ndërroja këtë mendim.

Në momentin kur u nisa pas E-së, pash se dielli kishte kaluar tashme në anën tjetër të horizontit, për t’i lënë vendin natës. Në rrugën matanë nuk po kalonin më njerëz. E shikova edhe njëherë horizontin, aty ku dielli kishte lënë veç ca shtëllunga të kuqërremta. Shkova pas E-së, i zbrazët dhe i mërzitur për vdekje.



Shkruajti: Agon Sinanaj