Bebw
I don’t chase anything, I attract it 🥂
Ka kohë që s’je më pranë meje
por unë nuk kam reshtur së të dëgjuari.
Në çdo zgjedhje që më rëndon në shpirt,
në çdo rrugë që më sfidon,
të ndjej pranë, si hije,
si një pjesë e pashkëputur nga unë.
Ti më mësove t’i shoh gjërat drejt në sy,
edhe kur më dridhej zemra.
Më the që forcë nuk është të mos biesh,
por të dish si të ringrihesh,
edhe me plagë, edhe pa duar që të zgjaten.
Në sytë e tu kurrë nuk pashë frikë,
vetëm durim.Mëso të durosh në jet ,më the.
Nuk pate nevojë të bërtasësh për të qenë udhërrëfyes,me veprimet e tua
më dhe shembullin e denjë të vajzës luftarake.
Kur bota më duket e ftohtë,dhe
më mungon një kraharor ku të mbështetem,të
kujtoj ty , dhe aty ku kaosi më rrethon,
vjen qetësisht imazhi yt që më thotë:
“Mos harro kush je.”
Kam mbetur duke ecur me kujtimet ,
me këshillat që nuk zbehen,
me atë krenarin e pashprehur që më vlon në gjak,
kur dikush më pyet se si ia dal të buzëqeshem.
Nuk flas shpesh për ty,
se ndjesitë më të mëdha nuk zënë vend me fjalë.
Por, në heshtje çdo ditë,
të falënderoj që je forca ime
dhe më shumë akoma ,që vazhdon të jesh motivi im që të mos dorëzohem,por të luftoj fort për në destinacionin që dua.
E di ti, që unë nuk para shprehem dot në moment .E vuaj përbrenda deri sa vitet kalojnë dhe dhimbja kërkon të dal në sipërfaqe për tu çliruar disi nga skutat që e burgos.
E di që më shikon…
E ndjej atë krenarinë tënde paqësisht në shpirt,
me heshtjen që flet më shumë se fjalët
kur më sheh të ngrihem pas çdo rrëzimi.
E ndjej krenarin tënde kur më sheh
të qëndroj e palëkundur, edhe kur brenda jam stuhi.
Sepse gjithçka që jam sot
është pjesë e asaj që ti mbolle dikur dhe e ushqeve me iden që rrënjët duhen ngulur thellë në tokë për mos t'ju shkëputur realitetit asnjë çast.
Jam bërë grua me peshë,
me rrënjë që nuk i thyen era,
dhe çdo vështrim i imi drejt qiellit,
është një “faleminderit” që nuk mjafton…
por që ti e kupton.
Sikur të të mund të të përqafoja sonte qoft edhe në ëndrrat e mija.U bë kohë që nuk po të shoh
Të voglën tënde e ka marr malli shumë për ty
por unë nuk kam reshtur së të dëgjuari.
Në çdo zgjedhje që më rëndon në shpirt,
në çdo rrugë që më sfidon,
të ndjej pranë, si hije,
si një pjesë e pashkëputur nga unë.
Ti më mësove t’i shoh gjërat drejt në sy,
edhe kur më dridhej zemra.
Më the që forcë nuk është të mos biesh,
por të dish si të ringrihesh,
edhe me plagë, edhe pa duar që të zgjaten.
Në sytë e tu kurrë nuk pashë frikë,
vetëm durim.Mëso të durosh në jet ,më the.
Nuk pate nevojë të bërtasësh për të qenë udhërrëfyes,me veprimet e tua
më dhe shembullin e denjë të vajzës luftarake.
Kur bota më duket e ftohtë,dhe
më mungon një kraharor ku të mbështetem,të
kujtoj ty , dhe aty ku kaosi më rrethon,
vjen qetësisht imazhi yt që më thotë:
“Mos harro kush je.”
Kam mbetur duke ecur me kujtimet ,
me këshillat që nuk zbehen,
me atë krenarin e pashprehur që më vlon në gjak,
kur dikush më pyet se si ia dal të buzëqeshem.
Nuk flas shpesh për ty,
se ndjesitë më të mëdha nuk zënë vend me fjalë.
Por, në heshtje çdo ditë,
të falënderoj që je forca ime
dhe më shumë akoma ,që vazhdon të jesh motivi im që të mos dorëzohem,por të luftoj fort për në destinacionin që dua.
E di ti, që unë nuk para shprehem dot në moment .E vuaj përbrenda deri sa vitet kalojnë dhe dhimbja kërkon të dal në sipërfaqe për tu çliruar disi nga skutat që e burgos.
E di që më shikon…
E ndjej atë krenarinë tënde paqësisht në shpirt,
me heshtjen që flet më shumë se fjalët
kur më sheh të ngrihem pas çdo rrëzimi.
E ndjej krenarin tënde kur më sheh
të qëndroj e palëkundur, edhe kur brenda jam stuhi.
Sepse gjithçka që jam sot
është pjesë e asaj që ti mbolle dikur dhe e ushqeve me iden që rrënjët duhen ngulur thellë në tokë për mos t'ju shkëputur realitetit asnjë çast.
Jam bërë grua me peshë,
me rrënjë që nuk i thyen era,
dhe çdo vështrim i imi drejt qiellit,
është një “faleminderit” që nuk mjafton…
por që ti e kupton.
Sikur të të mund të të përqafoja sonte qoft edhe në ëndrrat e mija.U bë kohë që nuk po të shoh
Të voglën tënde e ka marr malli shumë për ty