Karantinistet anonim.
Qe ta dini ju kam kaluar te 30. Ne shpirt ndihem si 23 vjece,kjo sepse lidhet me periudhen e Erasmusit qe ishte pa mendime pa asnje pergjegjesi. Truri struket tek situatat qe ka perjetuar dhe sdo perjetoje me. Nganjehere ndihem ti kerkoj falje disa antareve,e kam kuptuar keto dite. Jemi te gjithe fragil,kemi te gjithe nevoje per pak mirekuptim,por ajo biqi brenda meje sme le rehat. Gabime bejme te gjithe,gabimet e medha lindin sepse kam lenduar njerez qe kam dashur,ato qe te duan jane me te prirur per te falur. Sjellje mazokiste dhe e pafalshme.
Nganjehere ndihem sikur kam pishmanlleqe ,here te tjera skam. Por ndjenjat njerezore duan autokontroll,ndaj ne do kemi kalvaret tona.
Une kam dashur e me kane dashur. Kam lenduar e me kane lenduar. Kam punuar fort per veten e te tjeret,por pastaj kur mbyllesh brenda kater mureve kupton se kjo jete muti eshte vertete nje jete muti.
?Gezuar.