bledikorcari
Anëtar i Nderuar
Ndjenjat e emigranteve...ngjajne mes tyre.... a jetojne te gjithe te njeten gje??
Jeta ime në SHBA dhe vendimi: Po kthehem në Shqipëri...
Para 10 vjetësh, mamaja ime guximtare mori përsipër, falë Lotarisë Amerikane, zhvendosjen e familjes tonë nga Tirana në New York. Në atë kohe isha 14 vjeçe dhe ardhja ime në Amerikë ishte
Para 10 vjetësh, mamaja ime guximtare mori përsipër, falë Lotarisë Amerikane, zhvendosjen e familjes tonë nga Tirana në New York. Në atë kohe isha 14 vjeçe dhe ardhja ime në Amerikë ishte një ëndërr fëminore... Realiteti, siç mund ta kuptoni, ishte krejt ndryshe, por kjo nuk do të na mërziste shumë, pasi në mendjen tonë gjithçka do të ishte më e mirë sesa situata politike/sociale në Shqipëri. Gjithçka do të ishte më mirë sesa tmerri i 1997, ndaj dhe muajt e parë të jetës tonë në Amerikë kaluan në një anonimitet total të krenarisë tonë kombëtare, dhe duke u ngushëlluar me faktin që realiteti i kombit Shqiptar ishte shumë i vështirë për t'u jetuar, ndaj ne mund ta konsideronim veten të privilegjuar për vendndodhjen tonë të re gjeografike. Një privilegj të cilin e kishim paguar me mall, vetmi dhe shpeshherë me lot që i fshihnim nga njëri-tjetri.
Me kalimin e muajve, sipas adaptimit sociologjik gjithçka filloi të na dukesh normale dhe jeta jonë në Shqipëri filloi të venitej pas një perdeje të tejdukshme që fatkeqësisht ishte e përhirtë dhe pa ngjyra. Gjate pesëvjeçarit të parë në Shtetet e Bashkuara, interesi im mbi Shqipërinë konsistonte vetëm në telefonatat javore me gjyshërit dhe me kushërinjtë. Përqendrimi im në integrimin në shoqërinë amerikane mori përmasa vigane. اdo mëngjes tek nisesha për në shkollë takoja shoqen time Agnes, me të cilën mundohesha të flisja një anglishte të përkryer me tentativën për të hequr çdo lloj gjurme të theksit tim Shqiptar. Shpeshherë bëja edhe pyetjen acaruese kundrejt shoqërisë time të re, që ishte: Do I Have an acent? M'u desh më shumë se dy vjet që të merrja përgjigjen e shumëpritur: No you don't have an acent.
***
Më pas ndjenja se isha njëlloj me bashkëmoshatarët e mi në Shtetet e Bashkuara filloi të pushtonte egon time të sëmurë. Qëllimi im i vetëm ishte që të evitoja pyetjen: Where are you from? N.q.s kjo pyetje do më bëheshe atëherë do të ndihesha e detyruar të thoja Shqipëria, dhe në trurin e adoleshencës time të marrë, prejardhja ime ishte një subjekt me të cilin nuk doja të kisha hesape. Gjithçka për mua, jashtë mureve të shtëpisë, ishte normalizimi i gjendjes në të cilën unë duhet të kisha lindur. Acarimet e tmerrshme në shtëpi ,kur mamaja ime ngrinte receptorin e telefonit duke u përgjigjur me theksin e saj puro Tiranas në Anglisht me izolonin më shumë me familjen time. Inabiliteti i shoqërisë sime të re për të shqiptuar emrin tim, më bëri t'i sugjeroja një version të amerikanizuar me të cilin kisha dëshirë të njihesha. U mundova të bindja dhe pjesëtaret e familjes të më thirrnin me këtë emër, por pas shumë tentativave familja ime ma bëri të qartë që emri im nga familjarët do të mbeteshe i njëjtë, dhe se diskutime të tilla do të kishin pasoja. Për një farë kohe refuzoja edhe të flisja shqip në shtëpi. Gjatë kësaj periudhe, familja ime vendosi që çdo fjalë e imja në anglisht do të injorohej, dhe se asnjë nuk do të më përgjigjej n.q.s do t'u drejtohesha në anglisht.
Kjo embargo familjare më bëri të sjell në pah ndjenjën e persekutimit, dhe fjalët më të magjishme të adoleshencës …"Ju nuk më kuptoni kurrë". Jam e lumtur të raportoj që këto 5 fjalë u thanë në shqip nga ana ime. Nuk konsideroja një kthim në Shqipëri, dhe nuk konsideroja as pushimet vjetore në Shqipëri. Për mua, Shqipëria ishte kapitulli për të cilin nuk kisha dëshirë të flisja. Me gjithë dëshirën time për të qëndruar larg identitetit tim të vërtetë, ndjenja e boshllëkut pushtonte çdo qelizë të trupit tim.
***
Gjate viteve të Universitetit u ballafaqova për herë të parë me dëmin kulturor që i kisha shkaktuar vetes. Pas 6 vjetëve në një jetesë anonime, fillova të kuptoj mallin që kisha për Shqipërinë. Ishte viti 2004 dhe unë jetoja në New York, por në Shqipëri jetoja akoma në 1998. Presidenti në Amerike ishte Bush. Në Shqipëri ishte Mejdani. Realiteti i injorancës time mbi Shqipërinë me ra si një tren pa frena, dhe e ndjeva veten të poshtëruar përpara bashkëmoshatarëve të mi, të cilët dinin kaq shumë për vendet e tyre dhe ushqenin kaq shumë krenari. Ja ku isha 20 vjeçe dhe kisha humbur lidhjen me identitetin tim. Nuk isha Amerikane, dhe në momente pakujdesie theksi im dukej qartë që nuk ishte i lindur, dhe nuk isha as Shqiptare për momentin pasi nuk dija asgjë për vendin tim. Kisha mohuar gjithçka mbi ekzistencën e Shqipërisë në jetën time. Isha midis dy botëve, në të cilat nuk isha anëtare me të drejta të plota.
U desh shumë kohë dhe shumë net të pagjumta në internet duke lexuar lajmet e fundit në Shqipëri për të riparuar dëmin e shkaktuar nga vetë unë. Pyetje, si: Fatos Nano është ai politikani që është martuar përsëri? Mësuese Mirela e muzikës, është vajza e Presidentit të ri? Ka një kullë që rrotullohet në Shqipëri? Autostrada ka arritur deri në Durrës??? Pyetjeve të mia i përgjigjej shoqëria ime, që me gjithë integrimin e plotë në shoqërinë amerikane, kurrë nuk e kishin harruar Shqipërinë.
***
Zbulesës sime kulturore iu shtua fakti që shumë nga gazetat shqiptare gjenden në internet dhe brenda pak muajve u gjenda në brendësinë e çdo evenimenti në Shqipëri. Gjate apelit nga profesorët nëpër klasa insistoja në shqiptimin e saktë të emrit tim. Gjëja që më befasoi më shumë, është që i hapa rrugë theksit tim, dhe ndrojtja ime mbi shqiptimin me theks të disa fjalëve u kthye si diçka ekzotike me të cilën unë mund të mburresha. Ja ku isha më së fundi një Shqiptare me të drejta të plota në New York. Unë dija së ç'po ndodhte në Shqipëri dhe kisha abilitetin për të diskutuar mbi situata të ndryshme. اuditërisht, tani ndjek seanca parlamentare, në të cilat interesi i ditës është fjalori i paparë mes deputetëve. Dramë e vërtetë. Kur vija në punë të hënave, gjëja e parë që lexoj është shtypi shqiptar në internet. Rituali im i ditës përfshin 20% informim mbi Shqipërinë, 15% familjes të cilës i flas në shqip dhe të tjerat janë punë.
Ne këtë moment ndodhem përpara kompjuterit tim, me një vendim që ka shokuar njerëzit e mi më të afërt. Përfundimisht, vendos të kthehem në Shqipëri. Pa dëshirën e të qenit fodulle apo me mendje të madhe, unë vajza që sapo ka përfunduar Masterin e saj, me një punë dhe të ardhur të garantuar, le stabilitetin që familja ime ka krijuar për mua, për t'u rikthyer në vendin aq të urryer në adoleshencën time. Rikthehem në një vend pa ujë, pa drita, me një sistem politik të degjeneruar, me një korrupsion të paparë, me një varfëri të pafund. Kthehem me një zemër plot, dhe kthehem me një gëzim që kurrë nuk e përjetova kur u nisa për në New York. Kthehem në vendin tim, aty ku e di që gjithçka duhet të rindërtohet.
shekulli.
....Ne do ngelemi perjet shqiptar...ama duke mos jetuar atje... fillon dhe ndryshon dhe ti nga mentaliteti [gje mese normale se duhet te integrohesh ne societet]...
