Jeta pa dashuri nje imponim apo nje tradite..

Shpesh themi'' se nuk mund te kete jete pa dashuri'' dhe cuditerisht sorrollatemi si sonambul per te harruar diten dhe per te ecur me sy mbyllur naten duke mos u bere pesimist per ditet qe vazhdojne te ikin. Ne zonat provinciale ekziston akoma avazi i vjeter i nje rutine te jetes duke bere detyren ndaj riprodhimit te shoqreise dhe duke harruar deri ne dhimbje se riprodhimi duhet te vije si rezultat i dashurise. Do rrezikonit te benit nje jete pa dashuri dhe si..?

Pe: Jeta pa dashuri nje imponim apo nje tradite..

jo nuk mundem dot e sbesoj se ka njeri qe do munte rezistonte pa dashuri , dashuria nuk eshte vetem ke nje mashkull eshte ne familjen ne shpqeri kudo ,po mos me duan edhe te dua vallai sdo jetoja dot pa dashurine e prinderve te mi . te shokeve po gjithashtu dhe te ZEMRES time qe e du shum shum shum

Pe: Jeta pa dashuri nje imponim apo nje tradite..

Me duket se kjo teme ezkiston,tek martesat e kombinuara...Te pakten tematika e temes me duket enjejte....

Pe: Jeta pa dashuri nje imponim apo nje tradite..

Spo bej dot lidhjen e titullit me permajtjen e tij

Pe: Jeta pa dashuri nje imponim apo nje tradite..

Behet fjala per lidhjet e regulluara, qe nuk jane pasoj te dashurise...por se ashu duhet se eshte "djal i pershtatcem per vajzen" dhe viceversa....
Dmthn a mund te jetosh me dike vetem se duhet, por nuk e dashuron....

Pe: Jeta pa dashuri nje imponim apo nje tradite..

Jeta nuk eshte te jetosh se duhet,por se kam deshire te jetoj...Vertet qe sna pyet kush kur vijme ne jete,por kur pjekemi kemi logjike,arsye,dime te bejme zgjidhje mire apo keq ska rendesi,por ja dime vleren jetes...Te kerkosh pershtatshmerine tek nje njeri nuk besoj se imponohet,ate e gjejme secili vete dhe askush me mire se ne vete dime se cfare na pershtatet e cfare e jo...Ka njerez qe mendojne se zgjidhja me e mire eshte ajo qe bejne te tjeret per te,kjo zakonisht ndodh tek ata persona qe jane pak te ''dobet''ne karakter ose skane vendosur akoma karakterin e tyre ne veprim...Vertet qe ka raste(nuk po e perkufizoj me shtrirje siperfaqesore apo rajonale,pasi ndodhin si ne veri dhe ne jug),qe prinderit te mendojne se ky/kjo,te jete njeriu i pershtatshem per femijen...Zakonisht ato nisen duke ditur tipin e femijes,duke menduar se e njohin...Ka njerez qe ne shtepi sillen ndrysh,jashte me shoqerine ndrysh,jane me te hapur ose me te mbyllur,kjo ndodh se ne nje moshe te pjekur njeriu arrin te veshtroje disa situata,ose dhe rrethanat dhe mbundohet te ambjentohet ne menyren me te mire te mundshme...Kur behet fjale per pershtatje me ambjentin njeriu eshte elastik por mendoj se ne pershtatjen e ndjenjave,duhet te gjeje pershtatjen vete...Nuk eshte dicka me te mbushur mendjeje apo me bindje,eshte dicka me te ndjere...Nqs e ndjen se dikush te pershtatet stehere po qe ja vlen te rrish me ate njeri,por nqs sheh qe jo eshte e kote,pasi pershtatja nuk mund te behet me detyrim,sic do dikush ose ska,gjerat ne pershtatshmeri vijne natyrshem pa shtyse te jashtme...Une nuk do e pranoja kete fakt,pasi me mire se une smund ta dije kush tjeter ca me pershtatet as prinderit..