Meria per te ishte dicka momentale,pastaj kuronte veten me kujdes ne shpirt dhe mendje , dilte ecte,miqesohej me diellin ,ndricohej nga hene ,keshtu hidhte hapat e jetes ne faqet e bardha te saj...
Zihej e ziente ne ato hapa vjeshte, te lagesht nga shiu qe spushonte dite te tera,por perseri ajo e dashuronte shiun,,,i kujtonte kujtimet qe humben ne universin e pakthim.....
kuptoj qe koha do ftohej , shirat e vjeshtes do lagnin filxhanat e kafes ne ate kafe buze parkut...aty ku shume dashuri ishin rrefyer dhe i vetmi deshnmitar ishte parku i fjetur tashme....
Kjo faqe përdor cookie për të ndihmuar në personalizimin e përmbajtjes, për të përshtatur përvojën tuaj dhe për t'ju siguruar mbarvajtjen në këtë ueb faqe
Duke vazhduar përdorimin e kësaj faqe, ju jeni duke pranuar përdorimin tonë të cookies.