Formoni fjali me fjalen e fundit!

Te shtunave ne mengjes vishte fustanin e saj veror,vishte nje pal shapka dhe shkonte buze detit per te shijuar horizontin blu,aty takonte dashurite njerzore te pikturuar ne abstraksione mendimesb mbi rete e bardha.
 
Të bardhë kishte fustanin atë ditët, siç ishte edhe shpirti i saj. Ajo u nis me nxitim drejt tij nga malli i përvëluar që ndjente për të. Ajo donte të merrte frymë nga fryma e tij, donte ta ndjente përqafimin e zjarrtë që e priste për kaq shumë kohë. Mirëpo u shtang nga fjalët që ia pëshpëriti...
 
Lexoja shkrimet e gazetave nder vite dhe qeshja me vete qe kemi ngelur ne vend.
 
Ne vend ju ngrine kujtimet e atyre viteve,nuk e kuptoj kurre kush i fshiu,koha e egersuar ndaj tyre,apo ajo me indiferencen e saj.
 
Indeferenca e saj, me beri te mendohem çfarë gabimi kam bere dhe cudi qe as drekën se kishte bere gati.
 
Bashke do jemi shok çdo here, ishin fjalët e saj, deri ne momentin kur u fejua, pastaj u zhduke, dhe nuk u duke deri ne ditet e sotme.
 
I Qante shpirti, fshehur nga syte arrogant te rrugve shpirtrore,kjo e bente te forte ne kete bote kaotike, shterp ne ndjenjat njerzore ..
 
Ndjenjat njerezore sa vijne dhe shnedrrohen ne asgje.
Sepse pasi te kane therrmuar ne te gjitha menyrat, te mbetet aq shpirt, sa me dasht veten!
 
Veten kishte në fokus dhe askë e asnjë tjetër, egoizmi i tij ishte mbi çdo gjë e gjithkë!
 
Gjithkush ne kete jete ka nje mision ne vetvete,por me fisniku eshte te jesh njerzor.
 
Njerezorja është ajo qe mungon ditëve te sotëm, por dhe ata pak qe kane ngelur, bejn nje diferencë shumë te madhe.
 
Vogelsit ne shijim e benin ate aq te paqte ne vetvete...
 
Të pathëna duhet të mbetën të tilla, ngase vlera e tyre ruhet vetëm duke ruajtur këtë cilësi të tyre
 
Te tyret ishin kujtimet,askush dhe as koha s'ua shuante dot ngjyrat.
 
Ngjyrat në pikturat e saj përshkruanin trishtimin edhe pse vetë ajo dukej si një engjëll dhe gjithmonë buzëqeshte
 
I buzqeshte kohes,stinve,pastaj kthente koken nga perendimet dhe shihte kujtimet e harruara,pastaj frynte nje ere pranvere , ngjyrat mbushnin horizontin e saj...
 
E saj ishte koha, ngase kur dora e saj mbante brushën ajo mund të krijonte çudira dhe mund të sillte në botë bukuritë të cilat të linin gojëhapur
 
Gojëhapur ngela nga respekti dhe dashurin qe mora ne kete forum, se mendoja qe ketu ishin te ftohte dhe do me gjykonin për nickname, por ndodhi ndryshe.
 
Ndryshe kishte nickun, jo ashtu siç ishte në të vërtetë. Atë e njihnin me lloj-lloj fytyre, por fytyrën e vërtetë nuk ia zbuloi askush
 
Askush nuk tentojë te njohi personin e vërtet qe fshihet pas ati nick.
 
E shkroje dhe nuk e përfundojë, pasi ngelen shume personazhe te panjohur
 
Duhet të kyçeni ose të regjistroheni për t'u përgjigjur.

Konkursi Letërsisë

  • 1-Brenga ime dashuri

    Votat: 7 41.2%

  • 2-Botë e mjerë

    Votat: 4 23.5%

  • 3-Shitësja e farave

    Votat: 6 35.3%
See comments…
Back
Top