Formoni fjali me fjalen e fundit!

Përherë më vjen një imazh i ëmbël i netëve të verës...
Ku kitara tingujt përcillte butë..
Më mësove të kendoj...
Ti nuk ishe xhaxha për mua..ti ishe shoku im më i mirë...
E se di se sa herë vjen vera...zemra më dergon tek ti...
 
🎶​
ti je një drenushë e trembur plotë frikë
e çfarë mund të bëjë kur ti vetëm ik
në gurra e përroje shpëtimin kërkon
por çdo gëllënk që pi veç më shumë të lëndon
Askush s'më njeh si më njeh ti
Askush s'më puth si më puth ti
Askush si ti dhimbjen s'ma di
Askush s'mi njomë plagët si ti
Por unë jam një drerë i trembur plotë frikë
çfarë mund të bësh shpirt kur unë vetëm ik...
🎶​
 
iken dhe ato momente te embla,u zhduken ne perendimin e nje mbremje vere....
 
Mbrëmja e asaj vere ishte momenti i parë kur sytë më shkuan nga vajza e tokave të Diellit... Sa shumë do të doja të më verbonte Dielli e të mos e shihja vajzën që s'e heq më nga zemra
 
Zemra përhere me dergon atje..në thellësine e skutave te shpirtit...atje ku gjenë prehje qënia ime...atje ku mbeshtillem nga mbrojtja dhe siguria e atyre krahëve qe trupin ma shtrengojne butë...
 
I butë ishte kraharori i saj, kishte fytyrë të çelur, buzëqeshja e saj ishte njëmilion dollarëshe. Zemra e saj ishte e butë, shpirtin e kishte të dëlirë, aq mahnitëse ishte sa që edhe shenjtori e humbte veten nga magjepsja me të...
 
Me te e kaloj ate fundjave te brishte,mes shirave tropikale dhe diellit qe here dilte ,here fshihej nga rete,njelloj si ndjenja e tyre ....
 
E tyre ishte dashuria derisa nuk u shfaq vajza e tokave të Diellit, me ç'rast çdo gjë shkoi për ters, çdo gjë humbi kuptimin dhe asgjë më s'ishte e qartë, as besëlidhja e tyre për dashuri të përhershme
 
Të përhershme nuk ka asgjë...as e djeshmja që endet e zbrazët e unë me sytë e perhumbur shoh tek më zhduket edhe më larg..as e nesermja që vjen kuturu..e në mendje natyrshëm lind një pyetje: A do të vijë?
E perhershmja iku bashkë me mengjesin e heshtur...
Ndaj tani..tani është koha..i vetmi moment që më perket...e unë kam vendosur ta jetoj...
 
Ta jetoj,apo jo ate moment abstrakt -pyeti ajo veten,enigma e kohes ngeli pezull...
 
Pezull qe e ardhmja e saj, e mbushur me të panjohura. Në një anën e donte pamasë, në anën tjetër s'kishte siguri të mjaftueshme nëse gërmadhat e dashurisë së shkatërruar mund të shërbenin për të ndërtuar edhe një herë nga e para një strofull dashurie me një të ardhme më të ndritshme.
 
Nricimi i ulet ne ato rrugica me kalldrem i zgjonin kujtime ,qe shkruheshin atyre rrugicave te heshtura.
 
Privatësia është çelësi për të ruajtur kontrollin tonë mbi të dhënat dhe për tu ndjerë i sigurtë.
 
Asnjë nuk u kujtua të japi një këshillë, kur kisha nevojë.
 
Duhet të kyçeni ose të regjistroheni për t'u përgjigjur.

Konkursi Letërsisë

  • 1-Nje veshtrim, nje dashuri.

    Votat: 3 21.4%

  • 2-Agim shpërthyes

    Votat: 2 14.3%

  • 3-Për të voglën

    Votat: 1 7.1%

  • 4-Qiriu pa fjalë

    Votat: 3 21.4%

  • 5-Për të satën herë ….

    Votat: 2 14.3%

  • 6-Tik tak.

    Votat: 0 0.0%

  • 7-Nuk je më vetëm.

    Votat: 3 21.4%
See comments…
Back
Top