GLOOM
Catch me if you can...
Kam lexuar dicka para disa diteve te cilen e hodha dhe ketu,ne forum...Ne nje nga temat e forumit,konkretisht tek tema e peshtypjeve...Idea per ta bere teme ate tekst nuk ishte e imja,por e Zzinnes...Ajo hodhi idene pse nuk e hap si teme,ndoshta do kishim vertet dicka per te diskutuar,dhe une po e hap...
Nëse një ditë do më shohësh plak.. nëse bëhem pis kur ha apo nuk arrij të vishem… ki durim… Kujto kohën që kam kaluar për të ta mësuar… Nëse kur flas me ty të përsëris gjthmonë te njëjtat fjalë… mos më ndërprit… dëgjomë… Kur ishe i vogël… duhej të të tregoja cdo natë të njejtën përrallë që të flije… Kur nuk dua të lahem… mos më bertit… Kujto kur të ndiqja dhe sajoja 100 histori sepse nuk doje të laheshe.. Kur të shohësh mosdijen time mbi teknologjinë e re… kij durim dhe më ndihmo.. Mos më shih me atë buzëqeshje ironike… por kujto sa kohë m’u desht të tëmësoja abc… Nëse në një moment nuk arrij të mbaj mend… më jep kohë dhe mos u nervozo.. Gjëja më e rëndësishme nuk është ajo që them… por nevoja për të qënë me ty gjthmonë… Kur këmbët e mija të mos më shërbejnë më… mos më trajto sikur të isha një barrë për ty… Më ndihmo njësoj siç bëra unë kur ti ishe i vogël… Kur them që dua të vdes… mos u merzit… Një ditë do e kuptosh çfarë më shtynte ta thoja… Do kuptosh që në moshën time nuk jetohet por mbijetohet… Një ditë do të kuptosh që pavarësisht gabimeve të mia… kam kërkuar më të mirën për ty… që gjithnjë jam munduar të të ndihmoj… Më jep pak kohë… më jep pak durim… më jep një shpatull në të cilën unë të qaj ashtu si ti e ke bërë shumë herë… Më ndihmo të ecë… më ndihmo të mbaroj ditët e mia me dashuri dhe durim… Në këmbim unë do të jap një buzëqeshje dhe dashurinë e pafund… që gjithnjë kam pasur për ty... të dua shumë dhe do të lutem gjithnje për ty..
Nje shkrim qe prinderi ja drejton femijes se tij,sa jemi ''borxhli''ne ndaj prinderve tane?Sa kemi durim ne me ta,kur nuk kuptojne dicka?
Ska femije qe nuk eshte rebeluar ndaj prinderit,nuk i ka kthyer fjalen,apo dhene ndonje pergjigje te rende,te mos mundohemi te shkruajme IDEALIZMA,te femijeve perfekte,por nje realitet shqiptar,qe ndodh ne cdo shtepi...Edhe mua me ka ndodh te dashur ti meson cel babit,te me kete humbur durimi : Ehuaaaaaa o ba dhe ti asgje nuk kupton...
E shume raste te tilla...
Sa ja dime e ja vleresojme ne prinderve ate qe kane bere per ne,e kete vleresim sa ja shprehim ne nje moshe te thyer?Sa arrijme ti kuptojme qe mosha e tyre tashme ben te veten,dhe harrojne,dhe nuk kuptojne/mesojne shpejt gjerat?...
Mua me thote babi im shpesh nje fjale : Kur behesh prind vete ja vlereson dhe e kupton prinderin tend me mire...
Ju cmendoni per pyetjet per lart,dhe per shkrimin qe mua personalisht me duket i goditur dhe prekes?
Nese ndonje nga anetaret ka ndonje pyetje apo tematike qe ti jape nje drejtim tjeter temes,mund te beje diskutimi eshte i hapur per te gjithe...
Nëse një ditë do më shohësh plak.. nëse bëhem pis kur ha apo nuk arrij të vishem… ki durim… Kujto kohën që kam kaluar për të ta mësuar… Nëse kur flas me ty të përsëris gjthmonë te njëjtat fjalë… mos më ndërprit… dëgjomë… Kur ishe i vogël… duhej të të tregoja cdo natë të njejtën përrallë që të flije… Kur nuk dua të lahem… mos më bertit… Kujto kur të ndiqja dhe sajoja 100 histori sepse nuk doje të laheshe.. Kur të shohësh mosdijen time mbi teknologjinë e re… kij durim dhe më ndihmo.. Mos më shih me atë buzëqeshje ironike… por kujto sa kohë m’u desht të tëmësoja abc… Nëse në një moment nuk arrij të mbaj mend… më jep kohë dhe mos u nervozo.. Gjëja më e rëndësishme nuk është ajo që them… por nevoja për të qënë me ty gjthmonë… Kur këmbët e mija të mos më shërbejnë më… mos më trajto sikur të isha një barrë për ty… Më ndihmo njësoj siç bëra unë kur ti ishe i vogël… Kur them që dua të vdes… mos u merzit… Një ditë do e kuptosh çfarë më shtynte ta thoja… Do kuptosh që në moshën time nuk jetohet por mbijetohet… Një ditë do të kuptosh që pavarësisht gabimeve të mia… kam kërkuar më të mirën për ty… që gjithnjë jam munduar të të ndihmoj… Më jep pak kohë… më jep pak durim… më jep një shpatull në të cilën unë të qaj ashtu si ti e ke bërë shumë herë… Më ndihmo të ecë… më ndihmo të mbaroj ditët e mia me dashuri dhe durim… Në këmbim unë do të jap një buzëqeshje dhe dashurinë e pafund… që gjithnjë kam pasur për ty... të dua shumë dhe do të lutem gjithnje për ty..
Nje shkrim qe prinderi ja drejton femijes se tij,sa jemi ''borxhli''ne ndaj prinderve tane?Sa kemi durim ne me ta,kur nuk kuptojne dicka?
Ska femije qe nuk eshte rebeluar ndaj prinderit,nuk i ka kthyer fjalen,apo dhene ndonje pergjigje te rende,te mos mundohemi te shkruajme IDEALIZMA,te femijeve perfekte,por nje realitet shqiptar,qe ndodh ne cdo shtepi...Edhe mua me ka ndodh te dashur ti meson cel babit,te me kete humbur durimi : Ehuaaaaaa o ba dhe ti asgje nuk kupton...
E shume raste te tilla...
Sa ja dime e ja vleresojme ne prinderve ate qe kane bere per ne,e kete vleresim sa ja shprehim ne nje moshe te thyer?Sa arrijme ti kuptojme qe mosha e tyre tashme ben te veten,dhe harrojne,dhe nuk kuptojne/mesojne shpejt gjerat?...
Mua me thote babi im shpesh nje fjale : Kur behesh prind vete ja vlereson dhe e kupton prinderin tend me mire...
Ju cmendoni per pyetjet per lart,dhe per shkrimin qe mua personalisht me duket i goditur dhe prekes?
Nese ndonje nga anetaret ka ndonje pyetje apo tematike qe ti jape nje drejtim tjeter temes,mund te beje diskutimi eshte i hapur per te gjithe...
