Kur një grua e moshuar vdiq në një azil afër Dundee, Skoci, të gjithë ishin të bindur se ajo nuk kishte lënë asgjë me vlerë.
Pastaj, kur infermieret kaluan nëpër gjërat e tyre të mjerueshme, gjetën një letër.
Cilësia dhe përmbajtja e tyre impresionuan të gjithë stafin.
Kjo poezi, e thjeshtë por elokuente, tha kështu:
Çfarë shihni motra?
Çfarë sheh?
Çfarë mendon kur më shikojnë?
Një grua e moshuar me humor, jo aq e zgjuar, me zakonet e pasigurta, me sytë e saj ëndërrimtarë fiksuar në distancë.
Gruaja e moshuar që pështyn ushqimin dhe nuk përgjigjet kur mundohen ta bindin"... hajde grua, bëj një përpjekje të vogël... "
Zonja e vjetër, që mendon se nuk i kupton gjërat që bën dhe vazhdimisht humb dorezën apo këpucën.
Gruaja e moshuar, e cila kundër vullnetit të saj, por e butë i lejon të bëjnë ç’të duan me të; ta lajnë, ta ushqejnë, ta qortojnë...
Kështu mendojnë ata?
Kjo është ajo që sheh?
Nese po hapni syte motra, sepse ajo qe shihni nuk jam une!
Edhe pse më shohin të ulur këtu kaq të qetë, duke bërë gjithçka siç më urdhërojnë, unë do t'ju them se kush jam:
Jam nje vajze 10 vjecare qe kam babe dhe nene, vellezer dhe motra, qe e duan njeri tjetrin.
Jam nje vajze 16 vjecare, me krahe ne kembe, qe enderron qe se shpejti do ta gjeje te dashurin e saj.
Unë jam një e dashur 20 vjeçare, zemra ime bie, kur bëj premtimin që më lidh për gjithë jetën.
Tani jam 25 vjeç kam fëmijët e mi që më duhen për t'i udhëzuar kam një shtëpi të sigurt dhe të lumtur.
Unë jam një grua në moshën 30 vjeç, fëmijët rriten shpejt, ne jemi të lidhur nga lidhjet që duhet të zgjasin përgjithmonë.
Kur mbush 40 vjeç, fëmijët e mi tashmë janë rritur dhe jo në shtëpi, por pranë meje është burri im që sigurohet që të mos jem e trishtuar.
Në moshën 50 vjeç, përsëri, në gjunjë luajnë foshnjat; përsëri njoh fëmijët, të dashurit e mi dhe mua.
Retë e errëta mbijnë mbi mua, burri im ka vdekur, kur shoh të ardhmen, jam tmerruar i gjithë!!
Fëmijët e mi largohen, ata kanë fëmijët e tyre; Unë mendoj për të gjitha vitet që kaluan dhe dashurinë që takova.
Tani jam plakur... Sa mizore është natyra!
Pleqëria është një shaka që e shndërron njeriun në një alien.
Trupi zbehet, tërheqja dhe forca zbehen. Aty ku dikur kisha zemrën, tani është një gur.
Megjithatë, brenda këtyre rrënojave të vjetra, vajza e re ende jeton.
Zemra ime e lodhur, herë pas here, ende di të vërshojë me ndjenja.
Kujtoj ditët e lumtura dhe ditët e trishta.. Në mendjen time dua përsëri dhe e jetoj përsëri të kaluarën time..
Unë mendoj për të gjitha ato vite që kaluan shumë shpejt dhe pranoj faktin e pashmangshëm se asgjë nuk mund të zgjasë përgjithmonë.
Pra njerëz hapni sytë hapni sytë dhe shikoni!!
Para teje nuk është një grua e vjetër e nevrikosur, para teje jam UNË!!
Kujtojeni këtë poezi herën tjetër kur të takoni një person më të moshuar dhe të cilit mund t'i shmangeni, pa e parë shpirtin e tyre të ri.. Dhe kurrë mos i harro plakat nervoze.
