Historia e një populli që u vendos aty 3400 vjet më parë, nuk fillon 100 vjet më parë.
Po sjell një historik më të plotë.
Viti 70 i erës sonë – Shkatërrimi i tempullit dhe shpërndarja e hebrenjve
Hebrenjtë kanë jetuar në Tokën e Izraelit për gati 4000 vjet, duke u kthyer në periudhën e patriarkëve biblikë (rreth 1900 pes). Historia e jetës hebreje në Izraelin e lashtë është regjistruar në detaje në Biblën Hebraike (e quajtur "Dhiata e Vjetër" nga të krishterët).
Shpërndarja e popullit hebre daton tradicionalisht që nga shkatërrimi i tempullit të tyre në Jerusalem, një ngjarje e konsideruar nga romakët si një fitore e një rëndësie të madhe, saqë ata e përkujtuan atë duke ngritur Harkun triumfal të Titit, i cili ende dominon Forumin Romak. Historiani romak Cassius Dio shënon se në një revoltë të mëvonshme në vitin 135 të es u vranë rreth 580.000 ushtarë hebrenj; dhe pas kësaj revolte, perandori Hadrian dekretoi që emri "Judea" të zëvendësohej me "Syria Palestina" - Siria Filiste ose "Palestinë" .
Në vitet që pasuan, pjesa më e madhe e popullsisë hebreje shkoi në mërgim si robër, skllevër dhe refugjatë, megjithëse Galilea mbeti një qendër e institucioneve dhe mësimeve hebraike deri në shekullin e gjashtë të erës sonë.
Si të huaj dhe të jashtëm në vendet e shpërndarjes së tyre, hebrenjtë iu nënshtruan ligjeve dhe taksave diskriminuese dhe, veçanërisht me ngritjen e krishterimit, poshtërimit dhe persekutimit aktiv. Megjithatë, gjatë shekujve të mërgimit, shpresa për rikthimin në tokën e Izraelit mbeti një pikë qendrore e fesë hebraike dhe identitetit kombëtar. Sot ka rreth 14 milionë hebrenj në botë, nga të cilët afro pesë milionë jetojnë në Izrael.
622 – Lindja e Islamit
Hixhra, “shpërngulja” e profetit Muhamed nga Meka në Medinë, shënoi themelimin e fesë islame në Arabi. Në kulmin e fuqisë së tij gjatë njëqind viteve të ardhshme, sundimi islam u shtri nga Sindi qytet në Indi e deri në Francën jugore.
638 - Pushtimi arab i Palestinës
Në shekullin e shtatë Palestina ishte kryesisht e krishterë dhe greqishtfolëse, e sunduar nga Kostandinopoja ("Bizanti") si pjesë e Perandorisë Bizantine, pasardhëse e Perandorisë Romake Lindore.
Në vitin 638, kalifi islamik Omar I, përfundoi pushtimin arab të Palestinës me pushtimin e Jeruzalemit që e kishte Perandori Bizantin Heraklius. Omari ndërtoi Kupolën e xhamisë së Shkëmbit në vendin ku ishte tempulli hebre, dhe atë kohë e tutje Jeruzalemi u shpall vendi i tretë më i shenjtë i Islamit.
Nga viti 638 deri në vitin 1099 Palestina ishte pjesë e perandorive të sunduara në mënyrë të njëpasnjëshme nga dinastitë arabe me qendër në Damask dhe Bagdad. Rezultati ishte një rrënjosje e gjuhës dhe kulturës arabe dhe dominimi i Islamit, megjithëse një pjesë e konsiderueshme e popullsisë mbeti e krishterë. Ashtu si shumica e popujve të Lindjes së Mesme dhe Afrikës së Veriut, populli i Palestinës përfundoi ta përshkruante veten si "arab".
1099 - Kryqtarët themelojnë Mbretërinë Latine të Jerusalemit
1187 - Saladini, sundimtari turk i Egjiptit, mposht kryqtarët
1516 - Sulejmani i Madhërishëm i Turqisë pushton Jeruzalemin
Nën sundimin mysliman turk Palestina u qeveris nga Kostandinopoja për katërqind vitet e ardhshme, duke përfunduar me humbjen e Turqisë si aleate e Gjermanisë në Luftën e Parë Botërore. Deri në shekullin e 19-të, popullsia e Palestinës turke ishte zvogëluar në më pak se 500,000, duke përfshirë rreth 25,000 hebrenj. Zonat e vetme pjellore ishin në fushën e ngushtë qendrore. Veriu përbëhej nga kodra shkëmbore dhe nga lugina të cilat kryesisht ishin degjeneruar në moçal, ndërsa jugu ishte kryesisht shkretëtirë.
1882 - Hebrenjtë e Rusisë dhe origjina e Sionizmit modern
Ndërkohë, rreth pesë milionë hebrenj jetonin në Rusi. Pas vrasjes së carit Aleksandër II në 1881, dhe pasardhjes së Aleksandrit III më represiv, ligjet anti-hebraike u rifutën. Djemtë dymbëdhjetë vjeç u rekrutuan për njëzet e pesë vjet në ushtri; Hebrenjve u lejohej të jetonin vetëm në zona të kufizuara dhe "masakrat-pogrome" (sulme të dhunshme në fshatrat dhe lagjet hebraike) përfshiu Rusinë.
Përgjigja dërrmuese ishte emigracioni në Amerikë. Një përgjigje tjetër ishte sionizmi, lëvizja politike që synonte rivendosjen e një atdheu hebre në Palestinë. Në 1882 filloi e para nga valët moderne sioniste të emigrimit, me krijimin e vendbanimeve bujqësore në kushte të vështira të rënda dhe përgjithësisht të varura nga mbështetja e filantropëve hebrenj. Kishte një valë të dytë imigrimi në 1904 pas një valë tjetër persekutimi në Rusi. Deri në vitin 1914 popullsia hebreje ishte afërsisht 85,000 në një popullsi totale prej rreth 650,000.
1897 - Theodore Herzl thërret Kongresin e Parë Sionist
Si gazetar në Paris që përfaqësonte një gazetë vjeneze, Herzl ishte dëshmitar i shpërthimeve antisemite në fillim të "Çështjes Dreyfus" . I tronditur nga antisemitizmi në Francë, toka e lirisë dhe emancipimit, ai arriti në përfundimin se liria dhe dinjiteti hebre kërkon rivendosjen të një atdheu kombëtar hebre, dhe në vitin 1896 ai shkroi "Der Judenstaat", një program për krijimin e një shteti hebre. Ai parashikoi se një shtet do të krijohej brenda 50 viteve. “Nëse do”, tha ai, “nuk është ëndërr”.
Në 1897 ai mblodhi Kongresin e parë Sionist në Bazel të Zvicrës, i përbërë nga 204 përfaqësues të komuniteteve hebraike, të cilat krijuan Organizatën Botërore Sioniste. Pas një serie pogromesh-masakrash në Rusi, që kulmuan me një masakër në Kishinev në 1903, pati presion të madh në Britani për të marrë emigrantë hebrenj. Qeveria britanike fillimisht i ofroi organizatës sioniste enklavën e El Arishit, në bregun e shkretëtirës së Sinait, dhe më pas ofroi seriozisht Ugandën (atëherë e njohur si "Afrika Lindore") si një atdhe dhe vend strehimi hebre.
1917 - Deklarata e Balfour
Më 2 nëntor 1917, një muaj përpara se trupat britanike nën gjeneralin Allenby të hynin në Jerusalem, qeveria britanike bëri deklaratën e mëposhtme në një letër nga Lord Balfour, Sekretari i Jashtëm britanik, drejtuar Lord Rothschild, president i Federatës Sioniste Britanike: “Qeveria e Madhërisë së
Tij shikon me favor krijimin në Palestinë të një shtëpie kombëtare për popullin hebre dhe do të bëjë përpjekjet e tyre më të mira për të lehtësuar arritjen e këtij qëllimi, duke u kuptuar qartë se nuk duhet bërë asgjë që mund të cenojë të drejtat civile dhe fetare të popullsisë johebreje në Palestinë, ose të drejtat dhe statusin politik që gëzojnë hebrenjtë në çdo vend tjetër.
Arsyet e Deklaratës
Ideja sioniste:
Aspiratat sioniste u përcollën bindshëm nga udhëheqësi sionist britanik Dr. Chaim Weizmann te kryeministri Lloyd George dhe sekretari i jashtëm Arthur Balfour, të cilët të dy ishin njerëz fetarë me njohuri për Biblën dhe në thelb në simpati me hebrenjtë.
Qëllimet strategjike britanike:
Palestina kontrollonte Mesdheun Lindor dhe Kanalin e Suezit, të cilat ishin pjesë e rrugës detare për në Indi, Lindjen e Largët dhe Australi. Deklarata e Balfour siguroi një bazë për një protektorat britanik pas Luftës. (Gjatë fazave të hershme të negociatave, mbështetja e hebrenjve amerikanë për hyrjen e SHBA-së në luftë u konsiderua e rëndësishme. Kishte gjithashtu nevojë për të kundërshtuar pritshmërinë e hebrenjve rusë se Gjermania mund t'i çlironte ata nga zgjedha cariste.)
Në kabinetin britanik ishin dy hebrenj. Sir Herbert Samuel, i cili më vonë u bë Komisioneri i parë i Lartë Britanik nën Mandat, mbështeti Deklaratën. Ajo u kundërshtua nga Sir Edwin Montague, i cili e përmblodhi pikëpamjen e tij me fjalët "Unë jam Sekretari i Shtetit i Madhërisë së Tij për Indinë dhe ju doni të thoni se shtëpia ime kombëtare është në Palestinë!"
1919 - Konferenca e Paqes në Paris
Në vitin 1918 Weizmann u takua me Emirin Faisal, udhëheqësin e forcave arabe në luftë dhe djalin e sundimtarit hashemit Husein, Sherifin e Mekës, në Maan në Transjordaninë jugore. Weizmann dhe Faisal arritën një marrëveshje e cila u zyrtarizua në Konferencën e Paqes në Paris në 1919, e cila diskutoi përcaktimin e kufijve të rinj kombëtarë që pasuan përfundimin e Luftës së Parë Botërore. Faisal përcolli frymën e marrëveshjes në një letër drejtuar Gjykatësit të Shteteve të Bashkuara Frankfurter, udhëheqësit të delegacionit amerikan sionist:
"Lëvizja hebraike është kombëtare dhe jo imperialiste, dhe ka vend në Siri për ne të dy... Ne do t'i mirëpresim hebrenjtë në shtëpi."
Megjithatë, në mars 1920, një kongres sirian i mbajtur në Damask hodhi poshtë Deklaratën e Balfour dhe zgjodhi Faisal Mbretin e një Sirie të bashkuar, duke përfshirë Palestinën. Më pas francezët e rrëzuan Faisalin në korrik 1920.
1920 - Traktati i San Remos
Në konferencën e aleatëve në San Remo, në prill të vitit 1920, në të cilën Fuqitë Aleate përcaktuan fatin e zotërimeve të mëparshme turke, u miratua Deklarata e Balfourit dhe u ra dakord që një mandat Britanisë t'i jepej zyrtarisht nga Lidhja e Kombeve. mbi zonën që tani përfshin Izraelin, Jordaninë dhe Lartësitë e Golanit, që do të quhej "Mandati i Palestinës". Deklarata e Balfourit do të zbatohej në të gjithë territorin e mandatuar.
Traktati i San Remos u ratifikua nga Lidhja e Kombeve në korrik 1922. Në shtator 1922, një klauzolë iu shtua memorandumit të mandatit që ndan Transjordaninë (territorin në bregun lindor të lumit) nga pjesa tjetër e Palestinës. Britanikët vendosën Emir Abdullahun, një djalë tjetër të Huseinit të Mekës, si sundimtar të Transjordanisë nën tutelën britanike dhe ajo pjesë e zonës së mandatuar u përjashtua nga funksionimi i Deklaratës së Balfour nga Letra e Bardhë Britanike e vitit 1922. Më 1946 Transjordania fitoi pavarësinë e saj si "Mbretëria Hashemite e Transjordanisë". Në vitin 1923, Lartësitë e Golanit iu dorëzuan nga Britania Mandatit Francez të Sirisë.
1919-1948 - Vendbanimi hebre në Palestinë
Popullsia hebreje në Palestinë u rrit në 678,000 deri në vitin 1946. Gjatë periudhës ndërmjet 1919 dhe 1946, zhvillimi i vendit tërhoqi emigracion të konsiderueshëm arab dhe popullsia arabe u dyfishua, në 1,269,000.
Emigracioni hebre pasoi valët e persekutimit në Evropën Qendrore dhe Lindore dhe u rrit në mënyrë dramatike pas pranimit të Hitlerit në vitin 1933. Format e vendosjes pasqyronin ideologjitë e ndryshme sioniste, socialiste, fetare apo nacionaliste. Ideologjia mbizotëruese ishte socialiste dhe kjo gjeti shprehje në zhvillimin e ndërmarrjeve unike sociale dhe ekonomike, si Kibbutzim , Moshavim dhe Histadrut.
Toka u ble me fondet e mbledhura nga komunitetet hebraike anembanë botës. Kënetat e malaries u thanë, u mbollën pemë dhe zonat e shkretëtirës u rikuperuan dhe qyteti i Tel Avivit u ngrit nga dunat e rërës.
1920 -1939 - Përgjigja Arabe
Në prill të vitit 1920, gjatë pushtimit ushtarak britanik që i parapriu mandatit, arabët e Palestinës u rebeluan në protestë kundër vendbanimeve hebreje. Në Jerusalem trazirat morën formën e sulmeve të dhunshme ndaj popullatës hebreje. Në Galile, grupe të armatosura sulmuan kolonët hebrenj. Më 1 maj 1921 u sulmua një marshim i Ditës së Punës hebreje dhe u vranë 47 hebrenj.
Në gusht 1929, një mosmarrëveshje në Murin Perëndimor 12 në Jerusalem shpërtheu në trazira të cilat u përhapën në të gjithë vendin. Komuniteti hebre në Hebron (vendi i varrimit të Abrahamit, Isakut dhe Jakobit) u shfaros. Gjithsej 133 hebrenj u vranë dhe shumë qindra u plagosën.
Në dhjetor 1931, një Konferencë Myslimane në Jerusalem, ku morën pjesë 22 vende, denoncoi sionizmin dhe në vitin 1933 u shpall një bojkot i mallrave britanike dhe sioniste.
Në prill 1936 partitë politike arabe formuan një Komitet të Lartë Arab nën presidencën e Haj Amin El Husseini, Myfti 13 i Jerusalemit dhe kreu i klanit me ndikim Huseini. U shpall një grevë e përgjithshme, e cila zgjati gjashtë muaj dhe u organizuan përsëri grupe të armatosura për të sulmuar vendbanimet hebraike.
Në vitin 1937, kur britanikët nxorën jashtë ligjit Komitetin e Lartë Arab, Myftiu u largua nga Palestina në Gjermaninë naziste, ku vendosi marrëdhënie të ngushta me qeverinë atje. Në Gjermani Myftiu miratoi dhe ofroi ndihmë në "zgjidhjen përfundimtare" të Hitlerit që të zhdukte problemin hebre.
1920-1937 - Reagimi Britanik
Qeveria britanike iu përgjigj protestave të dhunshme të arabëve kundër emigrimit dhe marrjes së tokës hebreje, duke krijuar komisione hetimore, duke mbajtur Komisione Mbretërore dhe duke lëshuar deklarata politike në formën e "Letrave të Bardha". Letra e Bardhë “Churchill” e vitit 1922 e kufizoi emigrimin në “kapacitetin absorbues ekonomik të vendit”. Deklarata e politikës së vitit 1930 kufizoi transferimin e tokës për hebrenjtë.
Në vitin 1937 Komisioni Mbretëror i kryesuar nga Lord Peel arriti në përfundimin se Mandati ishte i pafuqishëm dhe propozoi një plan ndarjeje. Plani propozonte që qytetet e Tel Avivit, Jaffës dhe Jerusalemit dhe korridori ndërmjet tyre (duke përfshirë qytetet arabe Lod dhe Ramle) të mbetej nën kontrollin britanik, që zona e mbetur të ndahej midis shteteve arabe dhe hebreje, dhe se emigracioni hebre duhet të ishte rreptësisht i kufizuar. Reagimi hebre ndaj planit ishte jo shumë dakort. Arabët e kundërshtuan ashpër dhe e shtuan revoltën e tyre.
1938 - Konferenca Evian
Në vitin 1938, pozita e hebrenjve në Evropë ishte e dëshpëruar. Ligjet antisemite të Nurembergut dhe kampet e përqendrimit ishin në fuqi. Gjermania do t'i linte hebrenjtë të largoheshin, por asnjë vend nuk do të jepte viza të mjaftueshme hyrjeje dhe ata mbetën të bllokuar. Në Konferencën për Refugjatët e mbajtur në qytetin turistik Evian në Francë, pjesëmarrësit refuzuan të bënin ndonjë ndryshim thelbësor në kuotat e tyre strikte të imigracionit. 1939
– Konferenca e Londrës dhe Letra e Bardhë
Në janar 1939 u mbajt në Londër një konferencë midis qeverisë britanike dhe përfaqësuesve hebrenj dhe arabë. Arabët kërkuan një fund të menjëhershëm të emigrimit hebre dhe blerjes së tokës. Hebrenjtë e Gjermanisë dërguan një mesazh ku thuhej se situata e tyre ishte jetë a vdekje, se ishte e paimagjinueshme që Britania t'i sakrifikonte ata.
Rezultati i konferencës ishte Letra e Bardhë e vitit 1939. Kjo parashikonte kufizime të rrepta për pronësinë e tokës hebreje, që gjatë pesë viteve të ardhshme nuk do të lejoheshin më shumë se 75,000 emigrantë dhe se pas kësaj periudhe nuk do të lejohej asnjë imigrim i mëtejshëm hebre, përveç nëse arabët e Palestinës ishin 'të përgatitur të pranonin'. .
Arabët e hodhën poshtë Letrën e Bardhë me arsyetimin se ajo vazhdonte të lejonte imigrimin dhe vendosjen e hebrenjve. Kur shpërtheu lufta, hebrenjtë e Palestinës miratuan sloganin: "Ne do të luftojmë gjermanët sikur të mos kishte Letër të Bardhë dhe do të luftojmë Librin e Bardhë sikur të mos kishte gjermanë".
1939-1945 - Lufta e Dytë Botërore dhe Holokausti nazist
Gjashtë milionë hebrenj u shfarosën në Evropë në kushtet e një mizorie të llogaritur unike dhe të paprecedentë në historinë botërore. Konceptimi i botës për natyrën e qytetërimit njerëzor nuk do të ishte kurrë i njëjtë. Autorët e sadizmit të prodhuar në masë të Holokaustit, në fund të fundit, ishin produkte të një prej shoqërive më të kulturuara dhe teknikisht më të avancuara të njohura ndonjëherë. Një mësim ishte i qartë: në kohë krize të rënda në çdo vend, asnjë i huaj nuk është i sigurt. Mbijetesa e popullit hebre varej nga ekzistenca e një territori kombëtar dhe një kapaciteti për vetëmbrojtje.
1945-1947 - Kriza e emigracionit të pasluftës dhe revolta hebreje
Pas luftës, Britania ishte në ankth për të konsoliduar interesat e saj në Lindjen e Mesme. Prioritetet përfshinin kontrollin e furnizimeve me naftë dhe mirëmbajtjen e rrugës detare për në Gjirin Persik dhe Lindjen e Largët, të cilat kërkonin miqësi arabe. Nën drejtimin e Ernest Bevin, Sekretar i Jashtëm në Qeverinë e Punës, politika e Letrës së Bardhë për kufizime të ashpra ndaj imigrimit hebre vazhdoi. Të mbijetuarit e kampeve, persona të zhvendosur të Evropës kërkuan të shkonin në Palestinë. Emigracioni i paligjshëm nga të mbijetuarit e dëshpëruar në anije me qira, shpesh mezi lundronin, u rrit në shkallë dhe ata që nuk arritën të shmangnin Marinën Britanike u vendosën në kampe në Qipro dhe Mauritius, ose u kthyen në Evropë.
Trupat britanike u dërguan në Palestinë për të përballuar rezistencën në rritje hebreje. Grupe të ndryshme kundërshtuan britanikët, duke përfshirë Haganah , Irgun dhe grupin më ekstrem Stern. Një ngjarje e madhe në konflikt ishte bombardimi nga Irgun i Shtabit të Ushtrisë Britanike në hotelin King David në Jerusalem, duke rezultuar në viktima britanike, arabe dhe hebreje. Irgun pretendoi se ndërtesa nuk ishte evakuuar pavarësisht paralajmërimeve të qarta.
Udhëheqësit e grupeve të rezistencës hebreje u arrestuan. Disa u burgosën, disa u internuan dhe disa u varën. Si hakmarrje, pesë rreshterë britanikë u rrëmbyen nga Irgun dhe u varën. Dallimet thelbësore në politikën midis Haganah dhe Irgun çuan në bombardimin nga Haganah të "Altalena", një anije që sillte armë në Irgun.
1946-1947 – Ndërhyrja e Kombeve të Bashkuara
Përpjekjet për të zgjidhur çështjet dështuan. Në vitin 1946, një Komitet Anglo-Amerikan i Hetimit bëri thirrje për hyrjen e menjëhershme në Palestinë të 100,000 të mbijetuarve. Në vitin 1947 britanikët ranë dakord të ndërhynin nga Kombet e Bashkuara të sapoformuara dhe u krijua një Komitet Special i Kombeve të Bashkuara për Palestinën (UNSCOP), duke përfshirë pjesëmarrjen Australiane.
Pas marrjes së provave, UNSCOP rekomandoi ndarjen e Palestinës në një shtet hebre dhe një shtet arab në bashkim ekonomik (secili shtet përbëhet nga tre segmente), dhe një Jerusalem të ndërkombëtarizuar. Ndërsa shteti hebre përbënte gjashtëdhjetë për qind të sipërfaqes totale, më shumë se gjysma e tij ishte shkretëtira djerrë dhe e papopulluar e Negevit.
Një Komitet Ad Hoc i OKB-së, nën kryesimin e Dr. HV Evatt, Ministër i Jashtëm i Australisë, hartoi rezolutën e ndarjes. Më 29 nëntor 1947, rezoluta u miratua me dy të tretat e shumicës së Asamblesë së Përgjithshme, pas shumë pezullimesh në lidhje me qëndrimin e SHBA-së. Tani ekzistonte një kartë ndërkombëtare për krijimin e shtetit të Izraelit. Është e dukshme që rezoluta e ndarjes u mbështet fuqishëm nga Bashkimi Sovjetik dhe blloku komunist, pasi ata kundërshtuan interesat britanike në Lindjen e Mesme.
1947-1948 – Nga Rezoluta e Ndarjes deri në Pavarësi
Çifutët e pranuan planin e ndarjes me festë në rrugë. Arabët e denoncuan planin dhe refuzuan të krijonin një qeveri të përkohshme për shtetin e propozuar arab. Britania njoftoi se nuk do të bashkëpunonte në ekzekutimin aktual të planit të ndarjes dhe do të tërhiqte forcat e saj më 15 maj 1948.
Armiqësitë arabe filluan menjëherë në formën e një greve të përgjithshme, trazirave të përhapura dhe sulmeve ndaj hebrenjve në të gjithë vendin. U shfaqën forcat e armatosura arabe, më e madhja ishte Ushtria Çlirimtare Arabe e udhëhequr nga Fauzi AI-Kaukji, një ish-oficer turk dhe i mbështetur nga oficerë sirianë dhe trupa të milicisë.
Deri në mars 1948, me forcat britanike ende në Palestinë, një luftë e gjithanshme për hyrjen në Jerusalem dhe kontrollin e Galilesë ishte në progres. Nga mesi i majit, popullsia hebreje kishte patur rreth 2500 të vdekur, gjysma e të cilëve civilë. Nuk dihen viktimat arabe.
Më 18 mars 1948, Shtetet e Bashkuara i kërkuan Këshillit të Sigurimit të shtynte zbatimin e ndarjes dhe të krijonte një kujdestari të përkohshme të OKB-së. Britanikët, të sigurt se arabët do të arrinin të shkatërronin shtetin e ri, i dhanë ndihmë Transjordanisë dhe gjeneralmajori Glubb udhëhoqi Legjionin Arabik Transjordanez. Britania dhe Shtetet e Bashkuara i mohuan të dyja armët qeverisë së përkohshme të Izraelit, e cila tani shikonte nga Çekosllovakia për furnizime.
Kjo periudhë pa fillimet e një eksodi të arabëve larg zonave të kontrollit hebre. Numri i atyre që u larguan dhe rrethanat në të cilat ata u larguan, janë çështje kontradiktore. Përllogaritjet e numrit të refugjatëve arabë që lanë shtëpitë e tyre gjatë konfliktit para dhe pas majit 1948 variojnë nga rreth 510,000, bazuar në shifrat e popullsisë para dhe pas konfliktit, në 720,000, bazuar në shifrat e Kombeve të Bashkuara.
Shkrimtarët arabë akuzojnë forcat hebreje për një fushatë të bashkërenduar terroriste. Ata japin si shembull ngjarjet e prillit 1948 në Deir Yassin, një fshat që komandonte rrugën Jerusalem-Tel Aviv, në të cilin u vranë 250 civilë. Gazetat dhe radioja arabe bënë një mbulim të gjerë të sulmit nga Irgun, dhe ky ishte një element i rëndësishëm në përshpejtimin e largimit të arabëve nga zona.
Burimet izraelite, nga ana tjetër, tregojnë për një përpjekje intensive mediatike të Izraelit për të bindur popullsinë arabe që të qëndrojë dhe të marrë pjesë në zhvillimin e shtetit të Izraelit. Ata gjithashtu i referohen thirrjeve arabe për banorët e zonës që të lënë shtëpitë e tyre dhe t'i hapin rrugën një pushtimi arab, i cili pritej të rezultonte në asgjësimin e Izraelit.
1948 - Pavarësia e Izraelit
Më 14 maj 1948 u ul flamuri britanik dhe u shpall Deklarata e Krijimit të Shtetit të Izraelit. Ai përfshinte fjalët e mëposhtme:
Ne u bëjmë thirrje banorëve arabë të shtetit të Izraelit në mes të sulmit të nisur kundër nesh prej muajsh që të ruajnë paqen dhe të marrin pjesë në ndërtimin e shtetit mbi bazën e qytetarisë së plotë dhe të barabartë dhe përfaqësimit të duhur në të gjithë institucionet e saj të përkohshme dhe të përhershme.
Ne i shtrijmë dorën të gjitha shteteve fqinje dhe popujve të tyre në një ofertë paqeje dhe fqinjësie të mirë dhe u bëjmë thirrje atyre të krijojnë lidhje bashkëpunimi dhe ndihmë reciproke me popullin sovran hebre të vendosur në tokën e tij. Shteti i Izraelit është i përgatitur të bëjë pjesën e tij në përpjekjet e përbashkëta për përparimin e të gjithë Lindjes së Mesme.
Atë natë Tel Avivi u bombardua nga avionët egjiptianë. Të nesërmen në mëngjes njësitë e ushtrive të rregullta të Sirisë, Trans-Jordanisë, Irakut dhe Egjiptit, me vullnetarë nga Arabia Saudite dhe Sudani, kaluan kufijtë. Ishte fillimi i luftës së përshkruar nga Izraeli si Lufta e Pavarësisë, dhe nga arabët si Al Nakhba, "Fatkeqësia".
