Titulli: Video tronditëse, keqtrajtohen jetimët në Shkodër
Nji letër e pashkrueme për teta edukatoren. E mrekullueshme.. PO e sjell te kjo teme meqense i dedikohet ketyre rasteve...
(Nga Agustin Prenga)
Edukatore
E kam të vështirë me të thirrë me këtë emër. Jo ma shumë prej dhimbjeve fizike që më ke shkaktu herë pas here sesa për dhimjen që më shkakton në zemër sa herë të shoh. Desha me të pyet a i mban mend ditët kur ishe e vogël sa unë? Cfarë të pëlqente me ba, me çfarë të pëlqente me lujtë. Cfarë të pëlqente me hangër? A t’i blijshin nana e baba ato që dojshe?
Kur semureshe kush të rrinte te kryt! Kush t’i mlonte kamtë natën kur u shtrijshe me fjetë?
Si të pëlqeshe më të thirrë, zemra e nanës, princesha e babës? Kur të tjerët të binin në qafë kush të dilte zot? Ma merr mendja që ti u thoshe që tash po i kallxoj babës.
E pra unë tash i vogël sa ti dikur nuk u jap përgjigje dot këtyne pyetjeve.
Në fakt as nuk i baj? Hera herës guxoj me i menue por sa të shof ty mendimi më kthehet mas kreje. Kambët nuk më binden. Fryma më ngashrehet.
Shumë ditë më bahen natë e shumë netë janë ditë. Ndërsa për ty asht vec turni i punës për mua ky shtë turni më i vështirë i jetës. Shpesh ka zgjatë për javë të tana dhimbja të kofshët e mija të brishta të shtypuna prej bëths tande. Do kisha me e quajte bethen indiferente por nuk e di a ka ajo mend sa me e fajesu kaq rande. Në stomakun tem të vogël ka pasë luftë të zhurmshe sic bajnë retë e zeza mi` tarabosh në fund të gushtit. Shpesh teshat e mija kanë pasë ma shumë ere jashtqitje se sa kanë qënë të pastra.
Ka pasë netë që në mendjen time të vogël është rrokullisë një mendim që ma mirë mos me celë dita. Se e dijsha që dita kishte më të pru prapë ty në jetimore.
Por unë jam jetim, unë s’kam në dorë gjana ma të vogla e jo ma ciklin e ditës e të natës.
Më vjen me thirrë oj nanë, por një si tullë në grykë si buka e ngurtsume që hamë këtu ma mbyll zanin. Noshta nana jeme nuk jeton! Noshta jeton por nuk do t`ia di për mue. Noshta do t`ja dijë por nuk mundet. Noshta….
Ka ditë që urrejtja m’i ban sytë kaf si të kuq ka ditë që nuk të shof me sy. Ka ditë që nuk më bjen ndërmend për ty me gjithë kujtimet e lëndimeve që me ke shkaktu.
Një ditë do jem sa ty e ti do të jesh sa unë. Jo ma në moshë por në pamundësi fizike. Nana e baba do të kenë vdekë. Bethet do të thahen nga lëngu i rinisë e do e kesh vështirë me shtyp kënd vec ujit të hollë a të trashë që kanë me t’u derdhë pa leje nga mosha e vjetër.
Teta, ti mbase mendon që unë e dishroj atë ditë. Por unë që tash nuk e duroj dot erën e keqe të pisllëkut dhe aromen e randë të mosdashtunisë.
E kam vështirë me thanë fjalën T’kam falë. Por boll kam vujtë fizikisht, boll shpirtërisht. Urrejtjen nuk e përballoj dot. Kam qejf edhe me jetu naj ditë. Andaj më bjen ma leverdi me të fal.
Në fund të fundit dicka mësova prej teje mos me u ba kurrë si ti.
Si ma tha zemra,
Unë jetimi
p.s Ka ditë që e ndjej veten jetim. E ndjej veten vetëm.Jo jetim prej babit e mamit. I kam të dy. Por jetim prej Botës. Prej mos dashurisë, prej indiferencës, prej padrejtsisë, prej ajrit të randuem. Prej të gjallëve të vdekun që takoj.
