Lauri
Anunnak
Sot 260 vite më parë lindi Wolfang Amadeus Mozart, shenjtori që ktheu muzikën në religjon, ai që bëri që muzika të ishte gjëja më e hyjshme që kishte zbritur nga qielli në tokë.
Wolfang Amadeus Mozart erdhi për të mbetur në kujtesën e gjeneratave një nga muzikantët më brilantë që bota ka njohur ndonjëherë. Mjeshtër me dhunti të veçanta që kompozoi gati në të gjitha zhanret muzikore si dhe prodhoi një numër të madh veprash, pavarësisht nga vdekja e tij e parakohshme në moshën 35 - vjeçare. Kombinimi i bukurisë shkëlqyese të tingullit me elegancën klasike dhe perfeksionin teknik i bëri veprat e tij të rroknin pavdeksinë.
[video=youtube;-hJf4ZffkoI]https://www.youtube.com/watch?v=-hJf4ZffkoI[/video]
Pse-ja e shumë emrave të Mozartit
Në realitet, Amadeus Mozart kishte një emër shumë më të gjatë: ishte pagëzuar me emrin Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart. Katër emrat e Amadeus e kishin veçanërisht nga një arsye qenieje: Johannes Chrysostomus i ishte dhënë në nderim të Shën Gjon Kristosomit, pasi festa e tij përkonte me atë të lindjes (27 janar). Wolfgangus në gjermanisht do të thotë ai që "ecën si ujk" dhe i ishte vënë në nderim të familjes mëmësore. Emri Theophilus ishte një nderim ndaj kumbarit, Johann Theophilus Pergmayr, tregtar me poste civile (këshilltar civil). Për shkurtim i jati e quante "Wolferl", por familjarisht quhej thjesht Amadeus.
Mozart dhe masoneria
Në epokën e Mozart të ishe mason ishte një stil jetese: ishte Mjeshtër i Madh Perandori i Prusisë, Frederiku II i Madh, vetë Perandori i Austrisë, Jozefi II; do të ishin Benjamin Franklin, George Washington dhe shumë mendje të tjera të shkëlqyera nga shekulli XVIII e këtej (për shembull, Voltaire, ndoshta Rousseau, Diderot dhe iluministë të tjerë). Mozart nuk i shpëtoi sharmit dhe prestigjit që në atë moment historik rrethonte masonerinë. U regjistrua menjëherë pas nisjes definitive për në Vjenë, në momentin në të cilin karriera e tij si muzikant ishte në kulmin e suksesit. U regjistrua si "stazhier" më 14 dhjetor të vitit 1784, në Lozhën "Bamirësia" të Vjenës, duke i djegur etapat (në mars të vitit 1785 kaloi në gradën e "Shokut" dhe muajin e ardhshëm - më 22 prill - u bë "Mjeshtër"). Ndërkohë, edhe babai i tij Leopold u bë pjesë e Muratorisë së Lirë. ثshtë bërë pyetja nëse përkatësia në masoneri nga ana e Mozart ishte një fakt thjesht formaliteti apo, më keq, një fakt oportunist. Faktet duket se demonstrojnë të kundërtën: Mozart nxorri nga masoneria bindje të thella ezoterike dhe shpirtërore, të cilat i përktheu në frymëzim dhe vepra muzikore. Midis tyre padyshim vendin e parë e ka "Flauti magjik" me simbolizëm muzikor të paarritshëm: nuk është rastësi që ai e ripropozoi këtë simbolizëm edhe në teknikën kompozuese të terceve paralele që do të përdorë edhe në "confutatis" të Requiem monumental. Kjo teknikë është karakteristikë që dallon të gjithë pjesën finale të veprës K623, nga pikëpamja karakteristike masonike edhe në tonalitet ( mi - bemol), për përdorimin e timbreve, ku është dominuese prania e instrumenteve frymore dhe e zërave mashkullorë, për tercet paralele e sipërpërmendura dhe për shtatë septimat dishendente. Nga ana tjetër, universit të muzikës masonike duket se i përkasin, veç të tjerave, "Cantata K471" e vitit 1785, "L'Adagio" për 2 klarineta dhe 3 brirë K411 (edhe kjo e vitit 1785) dhe "Musica Funebre Massonica" K 477 (edhe kjo e vitit 1785), përveç "Piccola Cantata Massonica" K623 e vitit 1791.
A. Vataj
Wolfang Amadeus Mozart erdhi për të mbetur në kujtesën e gjeneratave një nga muzikantët më brilantë që bota ka njohur ndonjëherë. Mjeshtër me dhunti të veçanta që kompozoi gati në të gjitha zhanret muzikore si dhe prodhoi një numër të madh veprash, pavarësisht nga vdekja e tij e parakohshme në moshën 35 - vjeçare. Kombinimi i bukurisë shkëlqyese të tingullit me elegancën klasike dhe perfeksionin teknik i bëri veprat e tij të rroknin pavdeksinë.
[video=youtube;-hJf4ZffkoI]https://www.youtube.com/watch?v=-hJf4ZffkoI[/video]
Pse-ja e shumë emrave të Mozartit
Në realitet, Amadeus Mozart kishte një emër shumë më të gjatë: ishte pagëzuar me emrin Johannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart. Katër emrat e Amadeus e kishin veçanërisht nga një arsye qenieje: Johannes Chrysostomus i ishte dhënë në nderim të Shën Gjon Kristosomit, pasi festa e tij përkonte me atë të lindjes (27 janar). Wolfgangus në gjermanisht do të thotë ai që "ecën si ujk" dhe i ishte vënë në nderim të familjes mëmësore. Emri Theophilus ishte një nderim ndaj kumbarit, Johann Theophilus Pergmayr, tregtar me poste civile (këshilltar civil). Për shkurtim i jati e quante "Wolferl", por familjarisht quhej thjesht Amadeus.
Mozart dhe masoneria
Në epokën e Mozart të ishe mason ishte një stil jetese: ishte Mjeshtër i Madh Perandori i Prusisë, Frederiku II i Madh, vetë Perandori i Austrisë, Jozefi II; do të ishin Benjamin Franklin, George Washington dhe shumë mendje të tjera të shkëlqyera nga shekulli XVIII e këtej (për shembull, Voltaire, ndoshta Rousseau, Diderot dhe iluministë të tjerë). Mozart nuk i shpëtoi sharmit dhe prestigjit që në atë moment historik rrethonte masonerinë. U regjistrua menjëherë pas nisjes definitive për në Vjenë, në momentin në të cilin karriera e tij si muzikant ishte në kulmin e suksesit. U regjistrua si "stazhier" më 14 dhjetor të vitit 1784, në Lozhën "Bamirësia" të Vjenës, duke i djegur etapat (në mars të vitit 1785 kaloi në gradën e "Shokut" dhe muajin e ardhshëm - më 22 prill - u bë "Mjeshtër"). Ndërkohë, edhe babai i tij Leopold u bë pjesë e Muratorisë së Lirë. ثshtë bërë pyetja nëse përkatësia në masoneri nga ana e Mozart ishte një fakt thjesht formaliteti apo, më keq, një fakt oportunist. Faktet duket se demonstrojnë të kundërtën: Mozart nxorri nga masoneria bindje të thella ezoterike dhe shpirtërore, të cilat i përktheu në frymëzim dhe vepra muzikore. Midis tyre padyshim vendin e parë e ka "Flauti magjik" me simbolizëm muzikor të paarritshëm: nuk është rastësi që ai e ripropozoi këtë simbolizëm edhe në teknikën kompozuese të terceve paralele që do të përdorë edhe në "confutatis" të Requiem monumental. Kjo teknikë është karakteristikë që dallon të gjithë pjesën finale të veprës K623, nga pikëpamja karakteristike masonike edhe në tonalitet ( mi - bemol), për përdorimin e timbreve, ku është dominuese prania e instrumenteve frymore dhe e zërave mashkullorë, për tercet paralele e sipërpërmendura dhe për shtatë septimat dishendente. Nga ana tjetër, universit të muzikës masonike duket se i përkasin, veç të tjerave, "Cantata K471" e vitit 1785, "L'Adagio" për 2 klarineta dhe 3 brirë K411 (edhe kjo e vitit 1785) dhe "Musica Funebre Massonica" K 477 (edhe kjo e vitit 1785), përveç "Piccola Cantata Massonica" K623 e vitit 1791.
A. Vataj