Sot si dikur

U rrita dhe nuk e ndjej fare moshen, me duket vetja si 15 vjece vetem me eksperte ne jet.
Gjithmon e prap, pak e cmendur, ndonjeher sentimentaliste dhe delikate, por edhe kokfort dhe kembngulese, otimiste dhe me deshir per te shijuar ne max jeten
Gjeja qe kam urryer me shum, eshte qe jan munduar tme ndrryshojne.
Kan provuar tme bejn te nderroj karakter edhe pse sjam ndjer kurr ne siklet me veten time.

Ok, jam gatuar mbrapsh per shum gjera... por cfare eshte ajo qe quani normalitet?
Ka gje me te shemtut se normaliteti?
Te gjith njesoj, sikur i ka prodhuar e njejta fabrik.
Jeta ka nevoj per ngjyra te ndrryshme ka nevoj per njerez pak te cmendur qe thyjn monotone...
ka nevoj per VITALITET.

Me pelqen te cohem ne mjes duke kercyer,
me pelqen te vej muziken ne vesh dhe te provoj 1milion rroba dhe te vesh po ato qe perdor gjithmon...
me pelqen te loz me big babol rruges deri sa tme dhembi nofka...
me pelqen te shijoj ushqimin dhe te haj me duar mishin ose peshkun...
me pelqen te krijoj muhabet aty ku njerzit kan frik me fol dhe rrin me nje cep
me pelqen te krijoj gallat perpara nje provimi kur jan tgjith te tensionuar
me pelqen te haj popcorn dhe te pi birr siper krevatit tu pa filma horror kur bie shi
me pelqen te ly kembet me maniqyr ne 3 te nates
me pelqen te haj embelsira deri sa mkap dhimbja barkut
me pelqen te boj tgjith per te qeshur kur jemi te ulur ne tavolin
me pelqen te ndihem e lir te shprehem dhe te loz si kalamo 5 vjec...
jeta eshte 1 dhe nje cast i humbur, nuk kthehet me... me leni ta shijoj sic kam deshir

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies